donderdag 10 juli 2025

toch een eetbui

Afgelopen vrijdagavond had ik weer een eetbui. Het was ruim een maand goed gegaan. Waarom dan toch zo'n terugval? Okay, het was geen mega-eetbui, duurde geen hele dag en viel in vergelijking met andere eetbuien wel mee. Desalniettemin had ik er veel lichamelijke en mentale last van.

Zo'n eetbui is wat het is, ik ben al heel blij dat ik er een paar weken geen een had gehad, zou die trend wel willen doorzetten. Misschien is het een illusie dat het nooit meer voor zal komen. Ik weet niet wat normaal is, denk ook dat er geen standaard is. Kan je er van de ene op de andere dag mee stoppen? Nee, dat kan niet als je niet alles anders doet. Dus niet meer compenseren door dwangmatig te blijven sporten, niet meer geobsedeerd zijn met het gewicht op de weegschaal en vooral niet door restrictief te blijven eten.

En dat deed ik allemaal wel. 

Als ik mijn eet- en beweeggedrag verander, zou het dan wel ineens stoppen of blijf ik af en toe zo'n moment houden? Ik denk dat het mogelijk is om er nooit meer last van te hebben. Want als ik mezelf echt volledig toesta om alles te eten wanneer ik dat wil dan is er voor het brein en het lichaam geen reden om af en toe de reserve reserves aan te vullen.

Ik heb het idee dat ik voldoende eet, heb nooit echt honger, wel een trek maar dan is het bijna tijd voor een tussendoortje of bijna etenstijd. 

Tussendoortjes in mijn geval zijn koffie en een boterham in de ochtendpauze, noten en fruit 's middags. Verder houd ik het bij drie maaltijden per dag en nog wat fruit en hangop, gemaakt van magere kwark en volle yoghurt, in de avond. Snoepen doe ik ook iedere dag, 's avonds bij de thee neem ik een blokje fudge en een stukje chocolade.

Per dag noteer ik in een of twee zinnen hoe ik heb gegeten en wat ik erbij voelde. Ik lees in de week voorafgaand aan de eetbui dat ik honger heb en dat ik wat meer eet. Kennelijk eet ik toch nog niet genoeg. Daar moet ik dus echt aandacht aan besteden, meer eten gaat in mijn geval niet vanzelf. Mijn hoofd kan niet meer goed wijs worden uit de hongersignalen. Heb ik echte honger, is het mentale honger of toch eetbuidrang? Lastig hoor.  

Ik weet dat ik mezelf toestemming moet geven om te eten, ook op momenten dat het geen 'etenstijd' is. En om dingen te eten die ik niet bij het moment vind passen. Een voorbeeld: stel ik heb op donderdagmiddag na schooltijd zin in een ijsje omdat het een warme dag is en ik trek heb in wat lekkers. Ik neem het ijsje dan niet. IJs eet ik op zaterdagavond. Ik neem het ijsje ook niet omdat ik bang ben dat het een eetbui aanwakkert. Ik overtreed dan namelijk een zelfopgelegde eetregel en als ik dat doe dan kan het zijn dat ik alle regels aan mijn laars lap en uit de bocht vlieg. 

Zo blijf ik in de ban van eetbuien en dus moet ik meer gaan eten en mezelf meer voedselvrijheid gunnen. Ik blijf het proberen. En ik zal er ook over blijven schrijven.


18 opmerkingen:

  1. Goed om te blijven proberen en schrijven erover.
    Soms valt het me op in de eetweek overzichten dat er zoveel rauwkost bij zit, vind je maag dat allemaal wel leuk? gaat die misschien zeuren om wat massa van koolhydraten?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Lot, ik eet bij iedere maaltijd voldoende koolhydraten en proteïne, en ook veel groente.

      Verwijderen
  2. Wat een strijd is het toch he. Op sommige punten ook herkenbaar. Deel vooral alleen waar jij jezelf comfortabel bij voelt. Je kunt het goed verwoorden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Soms voelt het inderdaad als een strijd. Met delen heb ik gelukkig geen moeite, ik vind het belangrijk dat er meer bekendheid is en ook voor mensen die het herkennen is het fijn om te weten dat zij niet alleen zijn. Iets met gedeelde smart...

      Verwijderen
    2. Goed hoor dit delen! Gisteravond was ik op de leesclub, een van ons was op bezoek in Iran geweest en logeerde bij de ouders van haar schoondochter. Daar is het gebruikelijk dat de hele kamer vol staat met fauteuils in een kring en dat bezoek moet gaan zitten en dan uren lang bordje voor bordje vol met eten opgeschept krijgt. Weigeren is onbeleefd, het hoort bij de cultuur.
      Ik kreeg het al benauwd bij het aanhoren van dat verhaal en vraag me dan af hoe mensen in Iran die een eetstoornis of een ziekte of aandoening hebben dat doen. Ik weet nu al dat ik niet naar Iran ga. Vind de Arabische muziek en dans erg mooi, maar al dat eten..nee!

      Verwijderen
    3. Geen idee hoe mensen dat daar doen. Maar ik denk dat ook je ook daar kan weigeren, misschien de gastvrouw en gastheer vooraf informeren. Dat is wat ik zou doen. En als dat niet kan dan zullen ze toch moeten accepteren dat niet iedereen eet wat er voorgezet wordt. En ja, dat is dan onbeleefd, dat is spijtig.

      Verwijderen
    4. Hier in de buurt https://nos.nl/artikel/2574724-kwaku-is-50-jaar-divers-bruisend-festival-symboliseert-amsterdam-zuidoost. De muziek, de sfeer, de sport en het dansen vind ik leuk maar dat eten zou ik laten staan. IK kan me ook voorstellen dat iemand met een eetprobleem daar niet heen gaat. Toch hoort dit ook bij een cultuur, maar ook culturen veranderen mettertijd.

      Verwijderen
    5. Eetstoornissen komen in alle culturen voor. En alle bevolkingsgroepen, leeftijden etc. Ik ken iemand die daardoor de ramadan vreselijk lastig vindt want dan gaat alles anders. Zou ik ook erg moeilijk vinden.

      Verwijderen
  3. Ingewikkeld blijft het. Maar lees ook hoe je nog strak probeert vast te houden aan Mag niet, alleen op die dag of voor die gelegenheid. Of de angst om toch daardoor een eetbui uit te lokken. Wat natuurlijk niet klopt. Is het zomer en warm, mag je best een ijsje. Maar herken de denkwijze. Knap dat je zo open bent erover, want voor mensen die niet zo´n relatie met eten hebben, onbegrijpelijk schat ik in.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel. Het is hopelijk een kijkje in het hoofd van iemand die heus wel weet wat goed voor haar is, maar er ondanks alles toch veel moeite mee blijft houden om haar gedrag te veranderen.

      Verwijderen
  4. Ja, wat een strijd is het toch. Ik lees dat je op een dag dat ijsje niet nam, bleef dat in je hoofd zitten?
    Ik heb aan je gedacht deze week: AH kwam mijn boodschappen bezorgen en had er ongevraagd een pak met zes Lyons bijgedaan. Die eet ik dus nooit, want ik eet in principe geen suiker of andere loze koolhydraten. Maar nu had ik ze in huis. En uiteindelijk heb ik ze alle zes achter elkaar opgegeten. Ik weet het, het is geen eetbui. Maar ik voelde me lichamelijk vreselijk daarna, en ik had een suikerdip. Als er zoetigheid in huis is, kan ik er niet van af blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zoiets kan inderdaad gebeuren. Het is inderdaad nog geen eetbui, al voelt het wel zo denk ik. Dat wordt een subjectieve eetbui genoemd. Vooral het vervelende gevoel naderhand is erg naar. Dat maakt het niet minder erg bij een subjectieve eetbui dan bij een objectieve eetbui (dat is de eetbui van de eetstoornis; een hoeveelheid voedsel eten in een tijdspanne van 2 uur waarbij er ook sprake is van verlies van alle controle).

      Verwijderen
  5. Als ik jouw stukjes over eetbuien lees, dan heb ik de indruk dat het steeds beter gaat en dat is een positieve ontwikkeling. Je durft steeds meer op het gebied van eten en jezelf dingen toestaan. Zo lang eetbuivrij is al een hele prestatie.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat met hele kleine stapjes en dus ook met af en toe een stapje terug.

      Verwijderen
  6. Ik weet ondertussen dat een groeiend verlangen naar snacken (zowel de zoete als de hartige variant) een voorloper voor een fibro-aanval is. Mijn reptielenbrein denkt dat suiker en vettigheid de aanval korter maakt. Mijn verstand weet dat het tegendeel waar is... en toch... Geef de suikerpinda's eens aan.. ;-)

    Het is en blijft lastig.. of je nu om moet gaan met een onwillig lijf of een dwingend brein ... al die gevechten kosten meer energie dan je beschikbaar hebt. Dikke knuffel. <3

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wist niet dat er ook fibro-aanvallen bestaan en dat je die ook voelt aankomen. Ja, onwillig lijf of brein is naar en zijn energievreters. We blijven positief! Knuf terug!

      Verwijderen
  7. Het is ontzettend waardeloos maar je moet jezelf niet ook nog gaan straffen gewoon weer oppakken wat je wel wilt. Het werkt voor iedereen anders, voor mij werkt geen suiker maar als ik iets pak dan na het avondeten en zeker niet op lege maag.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klopt, die harde houding naar mezelf helpt me niet verder.

      Verwijderen