Gisteren waren we 14 jaar getrouwd. We zijn al 26 jaar samen en kennen elkaar al 42 jaar. Toen we 16 waren hadden we een paar maanden verkering. Dat ging uit, zonder ruzie en gedoe. We waren jong en hadden allebei genoeg plannen en ambities. We hielden geen contact. Zagen elkaar nog wel eens in het voorbijgaan. En wat later gingen we allebei, letterlijk en figuurlijk, een andere kant op. Ik naar Londen, T. verbleef een poos in Griekenland. Maar 16 jaar later kwamen we elkaar in een brasserie in Rotterdam weer tegen. En de rest is, zoals ze dat zo mooi zeggen, geschiedenis.
Trouwen deden we omdat er dan veel praktische zaken automatisch geregeld zijn. Maar ook omdat we 14 jaar geleden heel zeker wisten dat we samen wilden blijven. En dat willen we gelukkig nog steeds.
Ik koos ervoor om mijn eigen achternaam te houden maar wel de achternaam van T. achter mijn naam te plakken. Ik vond het leuk idee om twee achternamen te gebruiken en daarmee te laten zien dat we bij elkaar horen. Wat ook meespeelde is dat mijn moeder, zoals het in de tijd dat mijn ouders trouwden gebruikelijk was, de naam van mijn vader kreeg. Haar meisjesnaam kwam erachter, met een streepje ertussen. Als kind vond ik dat reuze sjiek staan. Dat wilde ik ook wél! En nu heb ik dat. T. gebruikt alleen zijn eigen naam, maar soms gebruikt hij ook mijn naam.
Ik ben een heel onafhankelijke en zelfstandige vrouw op alle gebieden, van geld tot werk tot sociaal leven en gedachtengoed. Is het dan een beetje 'tradwife-achtig' om de naam van je man toe te voegen aan je eigen naam? Misschien wel. Maar dat boeit mij dus totaal niet. En daarmee laat ik misschien juist zien hoe onafhankelijk en zelfstandig ik ben! Ik doe wat IK wil.
Ik ben nooit getrouwd geweest met de 2 achtereenvolgende partners die ik had. Mijn dochters kregen de naam van hun vader via erkenning. Mijn beide dochters zijn wel getrouwd, de ene echt en de andere min of meer, want die heeft een geregistreerd partnerschap, wat voor zo ver ik het begrijp bijna hetzelfde is. Beide dochters hebben hun eigen naam gehouden en dragen niet de naam van hun man. De zoons van mijn jongste dochter hebben de haar achternaam gekregen en heten dus net als de vader van mijn kinderen.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder droeg de naam van mijn vader, met haar eigen naam er achter (meisjesnaam noemde men dat). Ook een dubbele naam dus, net als jouw moeder.
Het grappige was, dat mijn oom en tante dezelfde achternamen hadden als mijn ouders. Mijn tante, die geen familie was, had dezelfde achternaam als mijn vader en mijn oom had dezelfde achternaam als zijn zus, mijn moeder. Ook mijn tante droeg de naam van haar man gevolgd door haar meisjesnaam en dus droeg zij dezelfde namen als mijn moeder, maar dan omgekeerd.
Leuk om te lezen hoe het bij anderen is. Gelukkig is er vandaag veel mogelijk.
VerwijderenToen ik in 1975 trouwde was het nog heel normaal om de naam van je man te gaan gebruiken en ik vond het ook een mooie naam, eigenlijk mooier dan mijn geboortenaam en het was na 18 jaar wel wennen mijn eigen naam weer te gaan gebruiken.
BeantwoordenVerwijderenNu ben ik al ruim 25 jaar met H samen en we hebben nooit de behoefte gehad om te trouwen, wel eens over gehad om dingen op financieel en woongebied te regelen maar dat kon heel makkelijk via notaris, en als we zouden trouwen zou er toch een notaris aan te pas zijn gekomen om huwelijkse voorwaarden op te maken. Had ik trouwens in huwelijk wel gelukkig, onze beide vaders hadden eigen bedrijf en dan was dat heel normaal om te doen.
Als het maar geregeld is Lot!
VerwijderenIk gebruik meestal mijn eigen achternaam omdat de naam van mijn echtgenoot heel veel voorkomt en mijn meisjesnaam veel leuker is.
BeantwoordenVerwijderenOók een goede reden!
VerwijderenNog gefeliciteerd met jullie trouwdag! In mijn tijd kreeg je nog automatisch de achternaam van je man. Heel idioot vond ik dat, toen ik geroepen werd: mevrouw B...! Ik dacht dat ze mijn schoonmoeder riepen. Toen ik na een kort en slecht huwelijk scheidde, vond ik het heerlijk om mijn eigen naam weer te hebben. Toen mijn zusje trouwde een paar jaar later was het wel mogelijk om als vrouw je eigen naam te houden, en dat heeft ze ook gedaan.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Judy! Gelukkig kunnen vrouwen in ons land zelf kiezen!
VerwijderenWat leuk,eerst eigen naam. Ik ken dat eigenlijk alleen uit de VS
BeantwoordenVerwijderenEr is veel mogelijk tegenwoordig, gelukkig ook maar.
VerwijderenIk ben nooit getrouwd geweest, mijn kinderen zijn erkend door mijn overleden lief en kregen toen zijn naam. Kon destijds niet anders. Toen mijn broer een stamboom inrichtte online, en daarop mij met dubbele achternamen (dus die van overleden lief eerst) er op zette vond ik dat heel vervelend, zo hadden we het niet gedaan en zo hoorde het ook niet.Maar hij hield vol dat het om technisch facilitaire redenen zo moest anders kon later niemand meer achterhalen met wie ik geweest was en met wie ik kinderen had gekregen. Leek me onzin argument, maar stambomen zijn idd wel heel traditioneel ingericht.
BeantwoordenVerwijderenJa, klinkt als een onzinargument.
VerwijderenNog gefeliciteerd met jullie trouwdag en leuk dat je nu kan variëren met je naam.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Cellie!
VerwijderenEr is inderdaad "veel mogelijk tegenwoordig" en "leuk dat je kan varieren met je naam".
BeantwoordenVerwijderenMaar ik moet nu denken aan een neef van mij (de stamhouder van mijn generatie) die meer dan tien jaar lang bezig is geweest de herkomst van onze achternaam zowel als een stamboom in elkaar te zetten. Tja, je kunt wel scheef gaan redeneren en volhouden dat diverse relaties erkend moeten worden, maar dat wordt een nachtmerrie voor mensen zoals mijn neef (en daarbij ook toekomstige generaties).
De stamboom stop bij mij, ik heb geen kinderen. En met wie ik getrouwd ben is dan ook niet zo spannend.
VerwijderenOok al zijn we 49 jaar getrouwd, ik draag nog altijd mijn eigen achternaam. Het is in België ook helemaal niet gebruikelijk om de naam van je echtgenoot te dragen. Op officiële papieren van een getrouwde vrouw staat altijd haar meisjesnaam.
BeantwoordenVerwijderenTegenwoordig geven ouders hun kinderen wel twee achternamen, zoals in Spanje gebruikelijk is. Dat kan, wettelijk maar dan moet je op officiële documenten ook je beide achternamen gebruiken. Je zal (als kind dat leert schrijven) maar Alexander Van Vaerenbergh-Van der Stappen heten. Arm kind!
Nou, je kan het ook overdrijven! 🤣Ik weet dat ze dat in Spanje inderdaad doen
VerwijderenNog gefeliciteerd met je 14e huwelijksdag.
BeantwoordenVerwijderenToen ik in 1969 trouwde was het nog 'normaal' dat de vrouw haar mans achternaam aannam. Omdat vrouw Helena een weinig plezierige (liefdevolle) relatie had met haar vader(snaam) vond ze het erg plezierig om mijn naam teaan te nemen. Toen we een jaar of vijf later verhuisden naar een plaats waar niemand haar (vader) kende, begon ze langzaamaan ook haar eigen naam te gebruiken. En nu , 56 jaar later gebruikt ze nog steeds beide namen, net hoe het haar uitkomt, danwel voor dat doel geschikt is.
Ikzelf heb er nooit over nagedacht om ook haar naam achter mijn naam te plakken.
Dank je wel Willem! Fijn toch om zo te kunnen variëren, ik doe eigenlijk precies hetzelfde. Officiële documenten en onder mijn werk e-mail zet ik de dubbele naam, maar verder eigenlijk nooit. Soms gebruik ik alleen de naam van mijn man, maar dat is hoogst zelden.
VerwijderenZo kunnen kinderen later ook weer beide namen van moeder voeren en daarnaast ook naam of namen van de vader.
BeantwoordenVerwijderenBijvoorbeeld: Albert Brouwer-de Koning- Vlasbergen-van Dam.
Pfff... dat zijn wel heul veul namen! 😱
VerwijderenWaarom zouden meerdere achternamen niet kunnen ? Dat filtert zichzelf dan wel uit. Alles verandert nu eenmaal: je verzetten tegen veranderingen die er toch wel aankomen is weinig zinvol. En voor stamboomuitzoekers: we kunnen toch moeilijk iets in stand blijven houden omdat anderen dan geen hobby meer hebben?
Verwijderen
VerwijderenWat stamboomspeurneuzen handig vinden lijkt me inderdaad niet relevant.
Als ik van één ding spijt heb is het mijn naamsverandering bij trouwen. Het herstellen, terug gaan naar mijn eigen naam, heeft een eeuwigheid geduurd. Gevoelsmatig dan.
BeantwoordenVerwijderenDe naam van je mannelijke partner aannemen (en die van jezelf 'vergeten') is traditioneel. Stammend uit de tijd dat getrouwde vrouwen nog bezit waren.
Zijn naam achter die van jou plakken... voelt beter. Je blijft jezelf met een aanvulling. Zijn samen en jezelf.
Ik vond het ook geen fijn idee om mijn eigen naam niet meer te gebruiken, zelfs niet op de tweede plaats. Ik ben en blijf wie ik ben, nu met aanvulling inderdaad. Kan me zo goed voorstellen dat je na een scheiding METEEN je eigen naam weer wilde!!
Verwijderen