wat je nog niet wist over Mevrouw Niekje 80 tm 84

Ik betwijfel of ik de duizend haal, op de lijst met vragen die ik van internet heb geplukt staan er wel zoveel, maar ik sla er ook veel over, die zijn leuk voor jeugdigen maar minder toepasselijk voor mij. Of ronduit stupide. Maar voor vandaag heb ik weer vijf vragen gekozen die ik leuk vind.

80.    Wat ligt er op mijn nachtkastje?

Mijn bril en mijn telefoon. Vroeger lag er ook een boek maar ik lees al jaren niet meer in bed. Ik ben ontspannen genoeg om meteen in slaap te kunnen vallen.  Mijn telefoon ligt er voor het alarm, verder doe ik daar niets mee. De telefoon staat op 'niet storen' van 19.00 uur tot 06.00 uur, dus ik krijg ook niets binnen, tenzij het mijn vader of zijn partner is, die komen wel door de buffer heen.

81.    Staan er foto's op mijn telefoon waarmee ik chantabel ben?

Nee, natuurlijk niet! Ik ben geen puber die selfies maakt in compromitterende posities. En ik doe nooit dingen die het daglicht niet kunnen verdragen laat staan dat ik daar dan een foto van maak. Anderen zullen mij ook niet betrappen op iets waarmee ik te chanteren zou zijn. Gelukkig maar, ik moet er niet aan denken dat zoiets zou gebeuren!  Lang geleden, ik werkte nog niet zo heel lang in het onderwijs en was mentor van een 3e klas vmbo, is mij een bedrag aangeboden door de vader van een leerling om deze leerling over te laten gaan naar de vierde. Hier ben ik niet op ingegaan en heb dit diezelfde dag nog aan mijn directeur gemeld. Hij moest er nogal om lachen want ik was redelijk gechoqueerd. Ik denk dat de directeur deze vader nog wel heeft gebeld om hem te vertellen dat zoiets echt niet kan. Stel je voor dat ik dat geld wel had aangenomen, dan zou ik mezelf in een behoorlijk chantabele positie hebben gebracht!

82.    Kan ik goed autorijden?

Ja, ik rijd niet veel meer in vergelijking met jaren geleden, maar ik ben een behoorlijk goede chauffeur. Ik heb op mijn 18e mijn rijbewijs in Londen gehaald, na 20 lessen en meteen bij de eerste keer afrijden. Toen ik thuis kwam - ik was nog au-pair bij de Misselbrooks - mocht ik meteen met Paul zijn auto een toertje gaan maken. Hij had een vrij flitsende Peuogeot, het type weet ik niet meer maar hij scheurde er lustig in op los. Ik plande, met het stratenboek op schoot, het was tenslotte 1987 en een navigatiesysteem bestond destijds nog niet voor auto's, een ritje naar Buckingham Palace. Met het zweet op de rug ben ik gaan rijden en vond ik de weg, herkende steeds meer onderweg en vond het steeds leuker. Over Vauxhall Bridge, de stad in en langs Trafalgar Square. Toen ik daar was, was het nog maar een klein stukje naar The Mall en dan een ererondje over de rotonde waarvandaan ik in de verte het paleis zag! Wat was ik trots! De jaren die ik in Londen woonde heb ik veel gereden, dat kon toen nog goed en je kon zelfs nog parkeren in Soho. Nu mag je in grote delen van het centrum niet stoppen of zelfs niet meer komen. 

Sinds ik in mijn woonplaats werk gebruik ik mijn auto bijna niet meer en daardoor mis ik ook wat routine en rijd ik voorzichtiger in onbekend gebied. 

83.    Wil ik aardig gevonden worden?

Ik zou jokken als ik zei dat dat niet zo is. Maar het ligt er wel helemaal aan door wie.  Collega's op het werk waar ik nauw mee samenwerk zijn belangrijke mensen en ik vind het fijn als dat klikt. Dat werkt beter en daardoor is het werkplezier ook groter. Mensen uit de buurt maak ik wel eens een praatje mee en voor hen is er ook geen reden om me niet aardig te vinden. Ik ga niet extra mijn best doen om aardig gevonden te worden, je mag me of je mag me niet!

84.    Wat had ik  anders moeten doen in mijn liefdesleven?

Ik had in mijn eerste relatie, toen ik door had dat het niet zo'n fijn persoon was waar ik mee leefde, meteen een eind moeten maken aan de relatie en daar niet nog zo'n vijf jaar mee moeten wachten. In totaal heb ik bijna tien jaar van mijn leven met deze persoon geleefd en waren de eerste paar jaar nog wel okay, de laatste jaren waren een hel.

Geen positief eind aan de vijf vragen van deze week, maar wel eerlijk geantwoord. En op die relatie zal ik nog eens terugkomen in mijn verhalen op woensdag, wanneer ik over mijn leven in Engeland schrijf. 

reacties op mijn blog van gisteren

Gedeelde smart is halve smart. Dat was het eerste wat bij me opkwam toen ik een aantal van de reacties las.  Ik wist natuurlijk wel dat ik niet de enige ben met een eetstoornis, maar omdat het nog steeds zo'n taboe is, zeker bij vrouwen en mannen van mijn leeftijd en ouder, voelt het soms erg eenzaam. Voel het soms ook alsof ik de enige ben die niet geneest, terwijl iedereen die een beetje zijn best doet er wel van af komt. Kijk maar eens op websites van clubs, organisaties en particulieren die hulp en ondersteuning bieden bij een eetstoornis. Als je die leest kan iedereen namelijk van zijn eetstoornis afkomen.

En dan lees ik de reacties op mijn blog van gisteren en realiseer ik me dat ik niet alleen sta. Me niet hoef te schamen en best wat liever voor mezelf mag zijn. En dat doet goed. Ik denk dat veel van de mensen die gereageerd hebben van mijn leeftijd of wat ouder dan ik zijn, en zeker niet heel jong.  Ik ben dus niet de enige senior die blijft worstelen met een vorm van eetgestoord gedrag.

Ik verwachtte veel reacties en die kreeg ik. Wat mij het meest verraste was dat NIEMAND een lelijke reactie heeft geschreven. En ook dat er NIEMAND was die schreef: "Dan doe je toch gewoon de koelkast dicht en ga je wat anders doen?" Of: "Dan neem je toch gewoon een of twee dingen en blijf je daarna uit de keuken weg?" En dat is natuurlijk omdat men allemaal snapt dat het zo simpel niet is!

Dit schrijf ik op 1 december, ik eet vanavond alleen, maar omdat het de eerste van de maand is vind ik het niet moeilijk om vandaag geen eetbui te hebben. De eerste van de maand is namelijk altijd een mooi moment om weer eens met een schone lei te beginnen. Voor velen heel herkenbaar, net zoals maandag ook altijd een mooi startmoment is voor lijnen of wat voor een gedragsverandering dan ook. Ik ben daar erg gevoelig voor.

Mijn voornemen? Om deze maand geen eetbuien te hebben maar wel te genieten van al het lekkers dat de Sint en de Kerstman ons voorschotelen. Of het lukt? We zullen zien. Ik zal er zeker verslag over doen.

eetstoornis - eetbui!

Laatst vroeg een lezer van mijn blog hoe het nu is met mijn eetstoornis. Ik heb al een poos niet over mijn eetstoornis geschreven. Dat betekent helaas niet dat ik er geen last meer van heb, integendeel, de eetstoornis is nog net zo aanwezig als ten tijde van de start van dit blog. Ondanks alle goede voornemens en pogingen er iets aan te doen. Op zich is dat niet raar, want ik probeer er al bijna 20 jaar iets aan te doen maar ondanks alle therapie en zelfhulpboeken is er nog niets veranderd.

Vandaag, zondag, is een prima dag om over mijn eetstoornis te schrijven. Het is slecht weer, ik heb geen afspraken buitenshuis en alle tijd om wat aandacht aan mijn blog te besteden. Bovendien werd ik vrijdag en zaterdag weer eens flink met mijn eetstoornis geconfronteerd.

Tot op heden heb ik nog niet uit de doeken gedaan hoe een eetbui bij mij eruit ziet. Ik heb nog niet gedurfd er op die manier over te schrijven. Het is niet makkelijk om er over te schrijven, het is nogal confronterend om zwart op wit te zetten wat een eetbui inhoudt. Maar deze blog is niet in het leven geroepen om mooie praatjes op te hangen maar om ook de minder mooie kanten van het leven, mijn leven, te laten zien. 

Al ruim twee maanden is mijn gewicht nogal laag. En dan bedoel ik dat ik net op de grens normaal gewicht en ondergewicht zit. En dat is voor mij, met mijn lengte, echt te weinig. Ik weet dat ik er dan te dun uitzie en bovendien voelt het ook niet prettig.  Dat is wat ik weet. Mijn eetstoornisbrein vindt dit juist een prima gewicht en doet er alles aan om mij zover te krijgen dat ik op dit gewicht blijf. Dus bij iedere keer wanneer ik op de weegschaal sta wordt dat deel van mijn brein blij. Ik neem me dan wel voor om wat meer te eten maar doe dit dan toch niet. 

Gemiddeld heb ik iedere tien dagen een eetbui, altijd pas na het avondeten. De afgelopen maanden ook, alleen was de hoeveelheid voedsel die ik in zo'n eetbui tot me nam aanzienlijk minder dan ik meestal tijdens een eetbui eet. Vandaar dat ik een heel klein beetje afviel, net genoeg om rond de grens gezond gewicht en ondergewicht te blijven hangen. Dit betekent dat ik constant iets te weinig eet en daardoor niet op een normaal gezond gewicht kom. 

Daarnaast heb ik een aantal keer per jaar een eetbui die een hele of halve dag duurt. Dat zijn de eetbuien waarvan ik vermoed dat ik ze krijg omdat ik dan té lang té weinig heb gegeten.

Mijn brein vindt het dus fijn als ik weinig weeg, ergens in mijn hoofd is er dan ook een stemmetje dat zegt dat ik best een keer wat extra's kan snoepen. Daar geef ik in eerste instantie aan toe door een extra stukje chocolade te nemen bij de thee, of een stukje gemberkoek in de koffiepauze naast mijn boterham met pindakaas. Het lukt met dan om wat flexibeler met mijn eetregels om te gaan. Dat gaat dan een aantal dagen goed en dan bedenk ik dat ik 's avonds ook wel een beetje ijs toe kan nemen, ook al is het dan geen zaterdag. En dan gaat het mis!

Zo ook afgelopen vrijdagavond. Ik was alleen thuis en had een heel lekker bord bami voor mezelf gemaakt. Ik had na het eten zin in een toetje en wist dat er nog een flinke portie ijs in de vriezer stond. Ik besloot dat te nemen en schepte mijn kom vol. Er was ook nog een klein restje advocaat en dat nam ik ook nog bij.

Daarna kwam het bekende 'nu heb ik me toch al niet aan mijn eetregels gehouden' in mijn hoofd opzetten en besloot ik dat ik ook nog wel wat andere lekkere dingen kon eten. Zoals een paar speculaasjes, een paar kikkers en muizen, fudge, drop en een Balisto. Vervolgens nog mijn fruit gegeten en een schaaltje kwark, niet puur zoals altijd, maar met vanillevla en zwartebessensiroop. Daarna ben ik naar bed gegaan. Zoals altijd na zo'n episode van overeten slaap ik niet lekker. Mijn maag is vol, ik krijg dan ook af en toe enorme kramp in mijn kuiten en heb last van zweetaanvallen. Terwijl ik in bed lig en nog wakker ben neem ik me voor om de volgende dag mijn eetregels weer strak te hanteren. 

Om de volgende dag weer met een schone lei te beginnen ga ik eerst naar de sportschool. Daarna lekker onder de douche. Dat voelt altijd alsof ik de eetbui ongedaan maak. Thuis gekomen heb ik koffie gedronken en mijn boterham met pindakaas gegeten. Terwijl ik zat te eten voelde ik al dat de eetbui van gisteravond nog niet voorbij was. Waarschijnlijk omdat ik moe was, veel pijn aan mijn rechterarm had (ander verhaal voor een andere keer) en helemaal geen zin in gezond eten had. 

Ik ben wat boodschappen gaan doen, halverwege ging het regenen en werd ik nat. Thuisgekomen was ik dus nat, had ik het koud en trek in lekkere dingen. Omdat ik niet wilde toegeven aan de eetbuidrang maakte ik mijn lunchsalade en een boterham met kaas voor de lunch. Dit is wat ik altijd eet tussen de middag. Maar vandaag voldeed het niet. Terwijl ik zat te eten wist ik al dat dit niet genoeg was. Toen ik klaar was met eten nam de eetbuidrang het heft in handen. Als je niet weet hoe het voelt dan is het lastig te begrijpen. Maar wat er gebeurt is dat al het rationele denken naar de achtergrond verdwijnt, en er komen andere gedachten voor in de plaats. In mijn geval de gedachten dat ik vanaf morgen wel weer mijn eetregels ga volgen en dat ik nu wel kan eten waar ik trek in heb. Dat het weekend is en ik morgen na het sporten de hele dag voor mezelf heb om uit te rusten. Dat ik nu nog één keer mezelf kan laten gaan en dat het dan klaar is!

En dan begint het. In een soort roes pak ik de trommel met ontbijtkoek. Er zitten nog drie plakken in die ik besmeer met boter en staand bij het aanrecht naar binnen prop. Ik pak een flinke hand noten en eet die ook snel op. Daarna de bak met fudge, daar neem ik er een aantal van. Ook zijn er nog kikkers en muizen in het zakje, ik besluit dat die ook best op kunnen en eet ze alle vijf. Wat speculaasjes kunnen er ook nog wel bij. En nóg heb ik trek! Ik besluit een flinke kom yoghurt met muesli te nemen. Nog steeds voelt het alsof het niet genoeg is. Okay, nog een schaaltje chips want ook wel zin in wat hartigs na alle zoete dingen. Ik vind chips niet eens lekker!

Ik weet inmiddels dat het voorlopig nog niet klaar is. Ik moet nog even naar de supermarkt en ook nog een kaart kopen voor een stel in de straat die een kindje hebben gekregen. Bij de supermarkt neem ik, naast de goudreinet en snijbonen, ook een reep melkchocolade mee en een liter slagroomijs.  De reep eet ik onderweg naar de kaartenwinkel. Bij deze winkel liggen ook grote puntzakken strooigoed en een ervan komt in mijn mandje. 

Weer thuis gaat het ijs de vriezer in, dat ga ik later eten weet ik al. De zak met kruidnoten gaat wel meteen open en ik neem een flinke schaal vol. Dan zit ik zo vol dat ik wel even klaar ben. Zin om te koken voor mezelf heb ik niet meer. T. heeft vandaag bij een kennis wat klussen gedaan en komt thuis. Hij heeft trek in Chinees en ik zeg dat ik meedoe. We laten wat bezorgen en een paar uur later doe ik een paar scheppen van alles op een bord en warm het op. Ik neem niet teveel want ik wil ook nog ijs eten. En dat doe ik dan ook, in twee zittingen eet ik driekwart van de bak ijs op. Met slagroom en advocaat want er was al een nieuwe fles in huis. En dan, pas dan, is het echt klaar!

Het is nu zondagavond, vandaag ging het weer goed en heb ik normaal (dat betekent volgens mijn eigen eetregels) gegeten. Wel sliep ik weer heel slecht vannacht en heb ik op de sportschool met moeite mijn programma afgemaakt. Toch voelde ik me daarna beter. Ik vond het niet makkelijk om deze blog te schrijven, ik schaam me, ik ben niet blij met mezelf maar ik wil niet doen alsof dit nooit gebeurt. Dit is wat het is om een eetstoornis te hebben. 

Zoals altijd zijn reacties welkom, ik begrijp ook dat er veel vragen zullen zijn, Ik zal ze zo goed en zo eerlijk mogelijk beantwoorden. En nee, ik ga niet meer in therapie, hulp zoeken of wat dan ook. Goed bedoelde adviezen hoef ik ook niet. Ik weet wat ik moet doen alleen doe ik het niet en zolang dat het geval is blijft dit onderdeel van mijn leven. 

NB: wat ik heb gegeten en de hoeveelheden heb ik niet precies bijgehouden, hierboven staan de dingen die ik me herinner, maar het kan zijn dat de hoeveelheden niet kloppen en dat ik dingen ben vergeten.

eetoverzicht week 47

Meteen de eerste dag van de week was er een onverwachte gebeurtenis. Dit betekende dat we op maandag niet samen aten en de planning dus werd aangepast.

maandag:

pita met falafel, coleslaw, broccoli, spinaziesalade met komkommer.

Ik had er niet op gerekend dat ik voor mezelf wat moest maken. Gelukkig is er altijd wel wat in huis voor zulke dagen. Ik haalde de laatste falafels uit de vriezer, maakte snel een coleslaw en gooide wat andere dingen in een pan en op mijn bord. Gezonde vegetarische maaltijd, vrij snel klaar en toch weer lekker.

dinsdag:

pasta met spinazie en champignons

Het eten van maandag werd doorgeschoven naar dinsdag. Een beproefd recept, altijd lekker.

woensdag:

spruitjes, aardappelpuree, kalfswang, komkommersla

Vandaag een lange dag op het werk. De spruitjes had ik dinsdag al schoongemaakt, de puree stond ook al in de koelkast en de wangen kwamen uit de vriezer. We zaten binnen een mum van tijd aan tafel.

donderdag:

chili sin carne, zilvervliesrijst, broccoli, sla

T. at bij de overbuurjongen en had een hele grote pan chili con carne gemaakt. Ik had nog een portie chili sin carne in de vriezer, en ook nog wat zakjes rijst. Broccoli gekookt, sla gemaakt en weer lekker snel aan tafel.

vrijdag:

gewokte groente, noedels, omeletreepjes en pindasaus

Mijn wekelijks bowl met 'bami'. Prei, witte kool, wortel, ui, knoflook, gember en tauge gewokt, noedels gekookt en een grote portie pittige pindasaus gemaakt. Deel in de vriezer en een lekkere schep over mijn bami. 

zaterdag:

Chinees eten laten bezorgen

Ik nam wat babi pangang en tjaptjoy met nasi

zondag:

Turkse rodelinzensoep, gözleme, sla

Op zaterdag heb ik de Turkse rodelinzensoep gemaakt. De smaken hebben lekker kunnen intrekken. Bij  de Turkse bakker een gevulde pannenkoek gehaald, die eten we altijd bij deze soep. De pannenkoek in het grillijzer opgepiept zodat ie warm en een beetje krokant werd. 

Op zondagochtend al aan de slag geweest met het eten van vanavond, zodat ik daar verder ook geen omkijken meer naar heb. 

We hebben de afgelopen week lekker gegeten en gaan dat deze week ook weer doen. 

wat ik als laatste gelezen heb - 2e reeks

Voor wie het leuk vindt hier weer een lijstje boeken die ik met plezier heb gelezen. 

Aan tafel bij dictators - Witold Szablowski:

Journalist Szablowski praat met de koks van onder ander Fidel  Castro  en Idi Amin. Zij vertellen over het leven, de harde hand en de eetgewoontes van hun dictator. Dit boek geeft een panoramische blik de geschiedenis met potten en pannen op  de voorgrond en oorlog en genocide op de achtergrond. 

Mijn moeder heeft altijd gelijk - Lana Lux:

Een meisje dat met haar knappe moeder vanuit Oekraïne naar Berlijn is gegaan, heeft grote moeite om te voldoen aan de hoge eisen die haar moeder aan haar uiterlijk stelt. Mooi boek, in het begin gaat het vooral om en over de dochter, aan het einde krijgen we ook meer te weten over de moeder en waarom zij zo is als ze is.

Het feest - Elizabeth Day:

Roman over klassenverschillen en het elitaire gedrag van de Britse upper class. Een geheim uit het verleden bedreigt de politieke carrière van Ben, kind van vermogende ouders. Spannend en goed geschreven.

Een rooie aan de kant van de weg - Anne Tyler:

Dit is het recentste boek van Anne Tyler en gaat over een man die wordt geconfronteerd met een jongen die denkt dat hij zijn zoon is uit een eerdere relatie. Alle boeken van Anne Tyler zijn zeer de moeite waard, ze is een van mijn favoriete Amerikaanse auteurs.

Tropenbruid  - Susan Smit:

Weesmeisje Anna droomt van mooier leven en reageert op een advertentie waarin een ambtenaar in Nederlands-Indië een bruid zoekt. Eenmaal in Batavia blijkt het huwelijk een dekmantel voor carrièregekonkel, geheime liefdes en verzwegen familieverbanden. Ik  heb nog niet eerder iets van Susan Smit gelezen, weet niet waarom niet. Dit vond ik een mooi verhaal.

't Jagthuys - Merijn de Boer:

Vera, een jonge vrouw die werkt als seksueel  zorgverlener, wordt verliefd op een 35-jarige man die nog bij zijn moeder woont. Ze doet er alles aan om hem weg te krijgen bij zijn moeder. De man is wereldvreemd maar heel erg gespierd, intelligent, belezen en muzikaal.  Ik kon het boek maar slecht neerleggen, het werd steeds spannender.

Melktanden - Emma Curvers

Uit jaloezie vanwege het overspel van haar vriend zoekt een jonge vrouw onder valse voorwendselen contact met de oma van haar rivale en maakt met deze eigenzinnige oudere vrouw een reis langs Amerikaanse pretparken. De recensies waren niet heel lovend maar ik vond het een erg leuk boek.

Mijn volgende lijst is al in de maak! 

wat je nog niet wist over Mevrouw Niekje 75 tm 79

Normaal gesproken zou ik niet nadenken over de vragen die ik deze week heb beantwoord. Toch wel grappig om dit nu wel te doen.

75.    Ben ik onvergetelijk?

Ik heb nog geen belangrijke uitvindingen gedaan, de wereld ook nog niet verbeterd en denk ook niet dat ik op die manier een plekje in de geschiedenisboeken zal verwerven. Ik verwacht dus dat ik na mijn dood vrij snel vergeten word. Is dat erg, nee hoor, helemaal niet. Ik hoop wel dat ik tijdens mijn leven voor een aantal (jonge) mensen wat heb betekent, maar ik hoef daarom niet in hun gedachten te blijven. 

76.    Welke twee dingen kan ik niet missen?

Ik zou het vreselijk vinden als ik mijn fiets moest missen. Ik heb eigenlijk een broertje dood aan lopen want dat gaat me te langzaam, daarnaast vind ik autorijden niet vervelend maar vaak zo onhandig vanwege gedoe met het vinden van een parkeerplek, en dan weer moeten lopen naar je bestemming. Nee... geef mij maar een fiets en dan kom ik overal, kan ik overal parkeren en ben ik toch lekker vlot.

Daarnaast zou ik mijn bibliotheekpas niet willen missen. Boeken kopen is een dure aangelegenheid, ik doe het dan ook zelden. Maar als ik mijn stapeltje boeken van de bieb in de kast zou moeten missen dan zou ik me toch heel vaak vervelen. Het idee dat er een paar mooie boeken op me liggen te wachten maakt me blij. En een zondagmiddag op de bank (of 's zomers in het zonnetje op mijn terras) vind ik een van de fijnste momenten die er zijn!

77.    Wat zou ik doen als ik vijf jaar in de gevangenis zat?

Ik zou in ieder geval gaan studeren. Ik een opleiding Engels tolk/vertaler gaan doen, mits dat mogelijk is op afstand/online. En waarschijnlijk zou ik daarnaast ook psychologie gaan studeren. Met beide studies zou ik me na de vijf jaar gevangenschap als ZZP-er kunnen vestigen zodat ik niet hoef te solliciteren met mijn strafblad aan mijn cv!

78.    In welke outfit voel ik me goed?

Ik voel me in het najaar en de winter goed in een recht-toe-recht-aan jurk, maillot en vest, maar ook in een spijkerbroek met een colbertje. Beide outfits behoren tot mijn dagelijkse kloffie. Al mijn kleding moet zonder fratsen zijn, ik ben ook geen fan van dessins, een streepje nog tot daar aan toe, maar bloemen zijn uit den boze. Ik heb een jasje met een ruitje en dat hangt nog ongedragen in kast. Ben wel van plan om dat deze winter te gaan dragen, maar pas in januari, als het echt koud gaat worden. Dat draag ik dan met stevige laarzen en een mooie spijkerbroek. 

79.    Waar werd ik vroeger blij van?

Ik was als kleuter heel blij als ik met mijn kleine fornuisje of met een kassa kon spelen. Als kind op de lagere school was ik erg blij als ik leuke boeken had om te lezen. Ook werd ik heel blij van mijn eigen verjaardag en van Sinterklaas. Op mijn verjaardag kwam er visite, waren en cadeautjes en taart en mocht ik kiezen wat we 's avonds aten. Sinterklaas hebben we lang met ons vieren gevierd, de spanning als kind op de dag zelf, wachten op het kloppen op de deur en dan de wasmand vol cadeautje binnen brengen. Later met surprises en gedichten. Nog steeds vind ik het een gezellig feest en een leuke traditie. En wat mij betreft zonder zwarte piet maar met een roetveeg piet! T. doet niet aan Sinterklaas, maar ik wel. Op de dag dat Sint aankomt doe ik altijd iets lekkers in zijn schoen en op 5 december verras ik hem altijd met een cadeautje en een gedicht. Daar ben ik meestal al een paar weken voor pakjesavond al mee begonnen. Het leuke is dat T. nergens op rekent en het voor hem altijd weer een verrassing is. Hij lol en ik ook!

mijn leven in Engeland, deel 4

Een klein, maar leuk en knus kamertje met een bed, een kast en een stoel. Meer was het niet en toch was dit kamertje vanaf dag een mijn thuis, een plek in het huis die helemaal voor mij was. The boys, zoals ze door Paul en Patricia genoemd werden, waren geïnstrueerd dat de kamer van de au-pair voor hen verboden gebied was en ze altijd moest kloppen.

Adam, de oudste van twaalf, en Damien van tien, hadden een eigen kamer. Ook was er een slaapkamer voor de ouders, allemaal op een verdieping. En een kleine badkamer met ligbad en toilet, maar geen douche zoals gebruikelijk destijds in veel Britse woningen. En vloerbedekking, iets wat ik heel vreemd vond bij de Smithers maar nu ook tegenkwam bij de Misselbrooks. Ik kwam er achter dat ook dit in Britse woningen heel normaal was. Er was ook geen tweede toilet dus als er iemand ging badderen werd er geroepen dat iedereen die nog wilde nu snel naar de wc moest gaan!

Het was geen groot huis, en rommelig met veel spullen die op een prettige manier sleets waren. In dit huis werd geleefd. Er was een grote woonkamer met banken, grote zitkussen op de grond, een televisie, een muziekinstallatie en wanden vol boeken. Patricia hield enorm veel van lezen en Paul van muziek. 

Er was ook een keuken met een niet al te grote bijkeuken. Hier stonden de eettafel en ook een luie fauteuil waar de kat meestal in lag. Het leven speelde zich grotendeels af in deze bijkeuken. Daar werd 's ochtends in etappes ontbeten. Eerst Paul, dan Patricia en daarna the boys en ik. Aan het eind van de school- of werkdag werd hier weer gegeten, ook weer in etappes, en 's avonds zaten we hier te kletsen en te roken en speelden the boys in de woonkamer of keken ze daar televisie.  In het weekend aten we hier de Sunday Roast.

Binnen een paar dagen zat ik in het ritme van deze familie. Wist ik wat mijn taken waren en werd ik onderdeel van het gezin. Veel taken had ik niet. Adam ging naar de middelbare school en ging hier zelf met de bus naartoe. Damien zat nog op de basisschool die op 10 minuten loopafstand van huis was. Iedere ochtend bracht ik Damien naar school. Britse kinderen blijven over tussen de middag en eten dan warm. Aan het eind van de dag haalde ik Damien op en kwam Adam zelf weer naar huis. Aan het eind van de middag aten zij hun avondmaaltijd. Meestal kozen ze zelf iets uit en maakte we dat met elkaar klaar: vissticks of een tosti, soms een hamburger of toast met spaghetti uit blik of witte bonen in tomatensaus. Het was bijna altijd iets uit de vriezer of uit blik en niet heel gezond. Ik bakte ook wel eens pannenkoeken voor ze en die aten ze dan op Britse wijze met suiker en citroensap. En na een paar keer proberen ook met appel en rozijnen. Paul en Patricia aten ook warm op hun werk en aten meestal wat toast als avondeten na het werk. Ik at soms met de jongens mee maar maakte ook vaak wat klaar voor mezelf. Ik weet niet meer wat, maar denk niet dat het erg gezond was, met gezondheid was ik toen totaal niet bezig. Dat kwam later dat jaar, toen ik me realiseerde dat ik aardig was aangekomen! Daarover later meer. 

Naast het brengen, halen en zorgen voor wat te eten deed ik ook wat licht huishoudelijk werk. Ik stofzuigde, deed de was en strijk en ruimde de ontbijtboel op. Het waren taken die ik thuis ook wel had gedaan, ik werd niet gecontroleerd en ook deed Patricia in het weekend zelf het een en ander. Het kostte me niet vee moeite en ook niet veel tijd. 

In mijn vrije tijd, zo'n beetje de hele dag, kon ik dus doen en laten wat ik wilde. Een van de dingen die ik graag wilde doen was beter Engels leren en ik schreef me in voor een cursus om mijn Cambridge Certificates te halen. De school waar ik me inschreef was in Bromley, een soort voorstad van Londen en een half uur met de bus vanaf huis. Twee middagen in de week ging ik hier naar school en zo ontmoette ik ook wat andere buitenlandse studenten. Al gauw had ik dus ook wat leuke sociale contacten en ging ik steeds vaker er op uit.  Dit was precies wat ik me had voorgesteld bij het leven als een au-pair!

In deel 5 zal ik wat meer vertellen over de dingen die ik deed, want dat mijn au-pair leven niet geheel en al standaard was is een ding dat zeker is!