(geen) grenzen aangeven - deel 2

Aan het begin van mijn relatie met ex, ik was 20, was ik zo verliefd dat ik alles slikte. Vond hij mijn vrienden en vriendinnen stom? Dan verbrak ik het contact. Vond hij mijn eten niet lekker, dan kookte ik wat hij wel graag at. Vond hij dat ik me niet leuk kleedde, dan trok ik wat anders aan. En zo waren er allerlei dingen, klein en groot, die ik deed om me aan te passen en om ex te behagen.

Ex deed vrij weinig voor mij, zijn emotionele betrokkenheid bij mij was vrijwel nihil, hij had weinig interesse in wat mij bezig hield, wie ik was en waar ik vandaan kwam. Hij was vooral bezig met zichzelf. 

Hij ontmoette mijn ouders en broer, en in de jaren dat we samen in Londen woonden deed hij daar niet lelijk over. Ze waren natuurlijk niet in de buurt en bovendien gaven mijn ouders mij, en daarmee ons, af en toe mooie cadeaus of geld. 

Ex was zeven jaar ouder dan ik en na een aantal maanden samenwonen kwam ik erachter dat er een ex-vriendin en een dochtertje van vier waren.  Zij woonden in het noorden van Engeland en er was weinig contact.  Dat vond ex vervelend maar was niet zijn schuld beweerde hij. De keren dat er contact was ging dit gepaard met lange telefoongesprekken en veel verwijten over en weer. Ik heb zijn dochter in de tien jaar dat we samen waren twee of drie keer gezien tijdens een bezoek aan het noorden van Engeland, waar ook ex zijn moeder en zijn vader (gescheiden) woonden. Nooit kwam het meisje naar Londen om haar vader te zien.

Veel van wat er destijds gebeurde ben ik vergeten. Met name de dingen die met zijn vorige relatie te maken hadden. Ik geloofde ex wanneer hij onaardige dingen over zijn vorige vriendin vertelde en ik zag er toen geen patroon in. Nu denk ik daar anders over en begrijp ik heel goed waarom zij met haar dochtertje vertrokken was.

Zoals ik in deel 1 schreef was er ook al snel sprake van jaloezie en wantrouwen. Wanneer ik op mijn werk was belde ex dagelijks minstens twee keer op. Wilde weten hoe laat ik naar huis ging en als ik voor mijn werk iets buiten kantoor moest doen dan liet ik hem dit altijd weten. Stel je voor dat hij belde en mij niet te spreken kon krijgen! 

Vaak spraken we na werk nog af in de stad, meestal met vrienden, om nog wat te drinken in een pub. Als er dan mannen naar mij keken dan werd hij daar boos over. Het resultaat was dat ik steeds schichtiger werd en maar zo min mogelijk de aandacht wilde trekken. Niet makkelijk wanneer je 1.88 meter bent! Andere keren vond ex het juist weer leuk als er naar me gekeken werd, maar dat vond ik dan weer heel vervelend. Naarmate de jaren vorderden werden zijn jaloezie en wantrouwen steeds erger en moest ik me constant in allerlei bochten wringen om maar te kunnen aantonen dat ik niet flirtte of vreemdging. 

Ex kon me de hemel in prijzen, vond me dan de mooiste vrouw ter wereld en ik moest hem vooral niet verlaten. Maar ook kon hij me een enorme 'bitch' vinden die niet van hem hield, niet goed voor hem was en achter zijn rug om allemaal dingen deed met andere mannen. Tijdens zulke buien kon het gebeuren dat hij me vanuit het niets ineens kon vertellen dat ik moest vertrekken. Huilen en smeken hielp dan niet en dus vertrok ik dan maar. Dan liep ik over straat, huilend, en hoopte ik dat de bui over zou gaan. Dat gebeurde dan ook en na een paar uur mocht ik dan weer naar binnen. 

Ik begrijp dat ieder weldenkend mens zich nu afvraagt waarom ik dit liet gebeuren en niet meteen een eind aan de relatie maakte. Dat vraag ik me nu ook af, maar nu is niet toen, en toen was ik niet wie ik nu ben. Ik kan er allerlei dingen over zeggen en dat zal ik ook nog wel doen, maar de voornaamste reden was dat ik dacht dat ik het gedrag van ex kon veranderen, als hij maar zag hoe ik mijn best deed en van hem hield. Het houden van veranderde in angst en schaamte en een depressie waardoor ik helemaal murw ben geworden. Maar daarover later meer. Ik zal proberen om het relaas chronologisch te houden.

We hebben samen een aantal jaren Londen in gewoond en in die tijd was er voornamelijk geestelijk geweld, maar was er ook al af en toe sprake van lichamelijk geweld. 

Eind jaren tachtig, begin negentig raakte Engeland in een recessie en droogde het werk van ex volledig op. Ik verdiende goed en kon ons beiden onderhouden. Wel moest ik af en toe mijn ouders om een bijdrage vragen want ex gaf veel geld uit, aan zijn fotografie, de huur van een studio, maar ook aan eten en drinken buiten de deur. Hij hing de mooie meneer uit zogezegd.

In deze periode werd er bij mijn moeder weer kanker geconstateerd.  Zij had al eerder, op haar 39e, kanker gehad en telkens werden er uitzaaiingen gevonden. Zij werd steeds zieker en zou nooit meer genezen. Ik wilde weer terug naar Nederland en ex wilde een poging wagen om in Nederland zijn carrière op te bouwen. Mijn ouders zochten een appartement en leende mij het geld om dit te kopen. 

Begin jaren 90 verhuisden we van Londen naar Nederland. Mijn vader kwam ons, in een gehuurd busje, halen. Veel huisraad lieten we achter en in Nederland begonnen met veel nieuwe spullen, die voor het eerst door ons samen waren uitgezocht. Ik hoopte dat hiermee ook een nieuwe pagina in onze relatie begon. Niets was minder waar.

Volgende week zaterdag deel 3 van deze serie blogs.

 

(geen) grenzen aangeven - deel 1

Ik heb een poosje niets van me laten horen. Het leven ging door en naast weinig zin om te schrijven was het ook nog eens druk. Zo was er op school een Open Dag, had ik in de afgelopen weekenden afspraken en in de overgebleven vrije tijd zin om te lezen en een serie te kijken.

Zondag kreeg ik een alleraardigst mailtje van een lezeres die het zo stil vond op mijn blog en informeerde hoe het met me ging.  Een andere lezeres vroeg ook naar het waarom van mijn afwezigheid. Ik was van plan om binnenkort weer te gaan schrijven en aangezien het zondag nat en grijs weer was ben ik 's middags met mijn laptop op de bank gekropen en aan deze blog begonnen.

Ik heb een hele lijst met blogs in concept klaarstaan. Ik heb nog veel leuke eetherinneringen, er staat er nog een met een boekenlijst en ook nog wat blogs met eetstoornisgerelateerde informatie waar ik aan bezig ben. Maar deze blog schrijf ik over iets anders.

Ik heb me niet zo bezig gehouden met mijn gewicht en ook niet met mijn eten. Ik heb wat eetbuien gehad maar niet meer of anders dan anders. Toen ik begin deze maand in het weekend met een vriendin 's middags een terrasje pakte - het was prachtig weer dat weekend! - merkte zij op dat ik er beter uitzag dan een paar jaar eerder. Zij weet dat ik een eetstoornis heb maar ze is niet op de hoogte van alle ins en outs van mijn eetstoornis. Ik vertelde haar dat ik inderdaad wat ben aangekomen en geen ondergewicht meer heb. Ook vertelde ik haar hoe vreselijk ik dat vind. Ik heb haar uitgelegd hoe dat in mijn hoofd werkt. En ook dat ik me fitter, energieker en mooier voel met een paar kilo erbij dan wanneer ik (bijna) ondergewicht heb. Maar dat dat dus niet opweegt tegen het getal dat de weegschaal aangeeft waardoor mijn brein het lastig vindt.

Wanneer ik dit hardop zeg klinkt het ook in mijn eigen oren vreemd, en weet ik weer dat het niet zomaar een beetje gezeur is maar een ziekte, een ziekte die zich afspeelt in mijn hersens. Een ziekte waar geen gips omheen kan, geen pleister op hoeft, geen pilletje voor is. Ik moet het accepteren óf gaan oplossen. 

Tijdens ons gesprek kwamen we ook over vroeger te praten. Mijn vriendin vroeg of de oorzaak van mijn eetstoornis misschien toch te vinden is in het verleden, in de tijd dat ik een relatie had met mijn ex-partner. We kennen elkaar al bijna dertig jaar en dat betekent dat zij ook mijn ex heeft gekend. Haar man was ooit een collega van mij en zo zijn we bevriend geraakt. In de beginjaren van onze vriendschap, toen ik nog met ex was, gingen we vaak met elkaar uit en bij elkaar op bezoek. 

De relatie die ik met ex had was geen goede, maar voor de buitenwereld hielden we de schijn op dat we het erg fijn hadden. Ex was een enorm charmante Engelsman die iedereen die hij tegen kwam om zijn vinger wond.  Ik had hem in mijn laatste maand als au-pair ontmoet en hij was de hoofdreden waarom ik na een korte periode in Nederland weer terug naar Londen ging. Ik was stapelverliefd geworden. Hij niet op mij maar dat weerhield mij niet. Ik ging terug en zorgde ik ervoor dat hij me leuk vond. Dat lukte en ik denk oprecht dat hij me ook leuk vond, maar lang niet zo leuk als ik hem. 

Ik trok vrij snel bij hem in, deels omdat het wel handig was want ik wilde het logeren bij de au-pair familie niet te lang laten duren, en deels omdat ik heel graag bij ex wilde zijn. Ex vond het prima want met mijn goede baan en goed salaris droeg ik bij aan de kosten en kon hij zich volledig storten op zijn carrière als fotograaf. Hij kreeg niet zoveel werk en verdiende niet veel en al  snel betaalde ik voor bijna alles. Bijna... oh nee, ik bedoel gewoon voor alles. Ik loste zelfs zijn schulden af.

Grensoverschrijdend gedrag is een term die ik pas korte tijd hoor en ken. Toen ik op mijn twintigste ging samenwonen met ex was dit een onbekend begrip voor mij. Kan  iemand je grenzen overschrijden als je geen grenzen aangeeft? Want dat deed ik niet. Ik weet niet eens of ik dat ooit geleerd heb. 

Ex deed dingen die niet okay waren. Maar liefde maakt blind en zeker in de eerste jaren wilde ik niet zien hoe vreemd en scheef onze relatie was. Ik woonde en werkte in Londen, we hadden een heel druk sociaal leven en alle dagen waren gevuld. Ik genoot met volle teugen! En de momenten dat het even niet zo leuk was nam ik voor lief. Dan was ik blij als het weer over was en ex weer aardig voor me was. En spijt had van zijn gedrag. 

Welk gedrag? Het begon met isoleren. De vrienden en vriendinnen die ik allemaal zelf had gemaakt in Londen vond het ex niet zo leuk. Hij had zijn eigen vrienden en ook nog een vrij grote familie. En die waren allemaal stukken leuker. Steeds meer ging ik mijn vrienden uit de weg, verzon ik redenen om ze niet te zien en zegde ik afspraken af. En als je een poosje niets van je laat horen dan verwatert een contact ook vanzelf. Zeker toen, in de tijd dat we nog geen mobiele telefoons en e-mail hadden en contacten onderhouden een grotere inspanning vereisten dan af en toe een appje sturen.

Naast het isoleren was er vrijwel meteen vanaf het begin van onze relatie sprake van jaloezie en wantrouwen.

Omdat het emotioneel vrij zwaar is deze herinneringen weer op te halen en hierover te schrijven doe ik dit in delen, er komt binnenkort een deel 2.

ben zo terug

Heel toevallig kreeg ik vandaag van twee trouwe lezeressen de vraag hoe het met me gaat en of ik nog wel blijf bloggen. Ik kan ze beiden, en de andere lezers ook, geruststellen. Er staan een aantal blogs in concept klaar en zeer binnenkort pak ik de draad weer op. Dus nog heel even geduld. 

schaamte - vervolg

Op mijn blog schaamte van vorige week zaterdag reageerde een lezeres met de opmerking dat zij mijn stukje had gelezen en dat mijn openhartigheid een reactie verdiende. Zij moest echter nog even over de reactie nadenken.

Een dag later kwam de reactie. Zij zich had geërgerd aan mijn blog. Dat kan gebeuren. Ik schrijf mijn openhartige blogs voor iedereen en voor niemand in het bijzonder. En niet iedereen is dan overal even gecharmeerd van.

De reacties die ik krijg via het reactieformulier plaats ik altijd, daarnaast krijg ik ook veel reacties in mijn e-mail. Dat zijn veelal verhalen van vrouwen (tot nu toe geen mannen), vaak in mijn leeftijdscategorie, die net als ik een verstoorde relatie met eten hebben. Zij delen dit met mij en soms hebben we steun aan elkaars verhalen en ervaringen.  

Ik ontvang bijna geen negatieve reacties.

Na de eerder genoemde reactie waarin ik las dat mijn blog ergernis had opgewekt heb ik die opmerking toch de rest van de dag en ook de dag erna in mijn hoofd gehad. Misschien kan ik niet goed tegen kritiek. Ik dacht van wel en moet dat beeld wellicht herzien, maar ik vond de reactie heel vervelend! 

Vond ik het zo vervelend omdat ik een goede 'relatie' had opgebouwd met deze lezeres omdat zij al eerder kritische reacties had achtergelaten? Misschien speelde dat mee. Het voelde een beetje alsof een gewaardeerde bekende de negatieve kritiek had geleverd.

Vond ik het zo vervelend omdat zij het eetgedrag van mijn man niet okay vond? Ik noemde het intuïtief en zij schreef dat zulk eetgedrag bij haar thuis heel anders genoemd wordt. Toen ik dat las wilde ik bijna het eetgedrag van mijn man gaan verdedigen, maar vond dat uiteindelijk al te gortig. Haar conclusie dat mijn man mijn eetgedrag ook moet accepteren was misplaats, ik schreef namelijk nergens dat hij het niet accepteert. Hij vindt het raar, maar accepteert het wel. Houdt er zelfs rekening mee.

Vond ik het zo vervelend omdat zij vindt dat ik iets minder Calimero moet zijn? Jazeker, dat stoort me. Zo'n opmerking is niet gepast van iemand die mijn man en mij niet kent en ook geen idee heeft van onze relatie.

Wanneer ik me erger aan een blog dan kijk ik het even aan en wanneer ik me blijf ergeren dan is deze blog niet voor mij en lees ik in het vervolg deze blog niet meer. Zo kijk ik ook geen televisieprogramma's waar ik me aan erger. Blogs over onderwerpen die me niet aanspreken lees ik ook niet. Blogs van mensen met een levensvisie die haaks staat op die van mij zoek ik niet op. Het internet is vol met blogs en websites van mensen die een andere mening, hobby of passie dan ik hebben. Niet interessant voor mij en als ik op alles wat me ergert zou willen reageren dan heb ik aan een mensenleven niet genoeg.

Ten slotte kan ik alleen maar bedenken dat deze blog mijn plek is, de plek waar ik me ongehinderd kan uiten, waar ik me kan aanstellen, boos kan maken, verdrietig of blij kan zijn, over koetjes en kalfjes kan praten en bovenal over mijn dagelijks leven als 55-jarige met een eetstoornis kan schrijven.

Jammer dat door een enkele opmerking mijn plezier in het bloggen sterk is afgenomen. Ik hoop maar dat het tijdelijk is. 

schaamte

Ik schaam me enorm tijdens en na iedere eetbui die ik heb. 

Ik schrijf dit op 6 november, een regenachtige zondagmiddag, met mijn laptop op mijn schoot, zittend op de bank in de woonkamer. Mijn man T ligt lekker onderuit op de andere bank tegenover mij en kijkt televisie.

Toen ik vanmorgen om 7 uur opstond lag hij nog te slapen. Nadat ik mijn ontbijt op had, de wasmachine had aangezet en mijn sportspullen in mijn tas had gedaan, stapte ik om kwart over 9 op mijn fiets om naar de sportschool te gaan. Mijn man lag nog steeds te slapen.

Ik had niet lekker geslapen na de stiekeme eetbui van gisteravond. Ik was moe en sikkeneurig omdat ik mezelf weer had laten gaan. Ik had helemaal geen zin om te sporten, maar van thuisblijven was geen sprake. De gedane eetbuischade moest weer ongedaan gemaakt worden.

Toen ik om 11 uur weer thuiskwam, gelukkig wat energieker, fris gedoucht en met een beter humeur, stond T een eitje en bacon te bakken voor zijn ontbijt. Hij was net uit de veren.

Terwijl ik om 11.45 uur mijn koffie en boterham met pindakaas ging eten, schoof mijn man een bord met een restje spaghetti bolognese in de magnetron.  Toen dit op was nam hij een handje drop en een glas cola.

Om 13.00 uur warmde hij een restje Turkse linzensoep op. 

We zijn weer een uur verder en is het voor mij tijd om te lunchen. Een lekkere en gezonde salade en roggebrood met oude kaas. En T?  Hij zit aan de chips en cola.

De rest van de dag neemt hij nog een keer een bakje chips, meer dropjes en eet hij ook nog een oliebol. 

's Avonds heeft hij dan ook nog trek en maakt hij een heerlijke maaltijd voor ons klaar: op de huid gebakken kabeljauw, worteltjes en erwtjes, aardappelpuree. We smullen.

En al dat eten en snacken doet hij zonder enige gêne. Voor hem is dit standaard eetgedrag in het weekend. En soms ook door de weeks wanneer hij thuis is en een vrije dag heeft. 

Dit doet hij al zo lang ik weet en hij is er niet zwaarder van geworden. Zijn eetgedrag is volledig intuïtief, hij eet naar behoefte en dat is soms 'ongezond' maar ook vaak genoeg 'gezond'. Maar het belangrijkste is dat hij zich nooit schaamt voor wat hij eet en wanneer hij eet.

Mijn man T vind het raar dat ik stiekem eet, dat ik dingen voor mezelf apart leg, dat ik voorraadjes eten heb en dat ik me soms overeet. Ik probeer dit voor hem te verbergen en grotendeels lukt me dat, maar soms ook niet.  Ik zou er beter aan doen om zijn voorbeeld te volgen, en al die energie te steken in intuïtief eten, dan hoefde ik me ook niet zo vaak te schamen. Maar ja, die angst om dik te worden.....

welke eetregels en waarom heb ik al die regels? lunch

Mijn eetregels voor het ontbijt en de ochtendpauze heb ik al eerder toegelicht. Het volgende eetmoment is mijn lunch. Altijd een moment om naar uit te kijken want ik vind dat ik een lekkere lunch maak. 

Of ik nu thuis ben of moet werken, aan het begin van de ochtend, terwijl ik mijn ontbijt maak, maak ik ook mijn lunch klaar. Deze lijkt altijd hetzelfde maar is het niet. In de koelkast heb ik altijd een bewaardoos met gekookte sperziebonen. Ook is er  altijd een gekookte rode biet, verder ook ijsbergsla, witlof, rode paprika, worteltjes en radijsjes.  Ook hebben we altijd komkommer en tomaten in huis. 

Ik heb een Mepal kom met deksel en die vul ik iedere ochtend. Ik gebruik de eerder genoemde groentjes en varieer iedere dag met wat er nog meer in huis is. Ook gaat er soms een gekookt ei door, of avocado, of feta en olijven, afhankelijk van waar ik trek in heb en wat er verder in huis is.  Restjes gekookte groente, een schep peulvruchten. Eigenlijk kan alles er in. Ook de dressing pas ik aan, het kan een Aziatische dressing zijn wanneer ik taugé gebruik, of een mediterrane dressing wanneer er feta door de salade zit. Het is in ieder geval iedere dag anders maar moet wel altijd in dezelfde kom zitten!

Daarnaast eet ik altijd een plak Rheinlander roggebrood van de Appie, of een snee Oberlanderbrood. Deze snijd ik doormidden en beleg ik met een half plakje 45+  komijnekaas, jong belegen kaas of geitenkaas. Erbij drink ik een beker rooibosthee. De thee ook altijd uit dezelfde beker.

In principe is er niets mis met mijn lunch en ook niet met de vaste gewoonten. En eigenlijk is het nooit erg lastig. Als ik op mijn werk ben en er wordt een lunch geregeld op bijvoorbeeld een studiedag dan meld ik altijd van te voren dat ik mijn eigen eten verzorg. Dat doen meer collega's en wordt niet eens echt opgemerkt door anderen.

Buiten de deur lunchen vind ik over het algemeen ook niet moeilijk, tenzij we ergens zijn, zoals afgelopen zomer in Frankrijk, waar geen salades en broodjes op de kaart staan. Als ik iets heel anders eet tijdens de lunch dan probeer ik er ook echt van te genieten, net zoals ik geniet van een gebakje op mijn verjaardag. 

Lunchen volgens mijn eetregel (beter gezegd gewoonte) vind ik het fijnst, maar ik kan hier redelijk flexibel in zijn, maar dan niet vaker dan eens per week.  Wat ik dan wel doe is 's avonds een beetje proberen te compenseren door dan een gezonde maaltijd met veel groente te eten. Het moet tenslotte niet té makkelijk worden allemaal!

licht

De afgelopen weken was al het donker wanneer ik 's ochtends op de fiets stapte om naar school te gaan. Ik heb twee fietsen, een oude damesfiets die ik gebruik wanneer ik een jurk of rok aan heb, er zit zelfs een speciaal rokzadel op, en voor boodschapjes in de buurt. Ook heb ik een snelle herenfiets, die gebruik ik soms om naar mijn werk te fietsen en verder voor langere afstanden. Tijdens de Coronapandemie en de sluiting van de sportschool fietste ik hier dagelijks zo'n 30 tot 35 kilometer mee.

Wanneer ik merk dat de dagen korter worden zorg ik dat op beide fietsen mijn lichten het doen. De achterlichten werken op batterijen en die vervang ik aan het begin van het najaar. Ok heb ik altijd batterijen op voorraad want meestal haal ik het voorjaar niet met 1 setje. Het voorlicht van mijn damesfiets werkt op een dynamo, en het voorlicht van de herenfiets moet ik via een snoertje met USB aansluiten op netstroom om het op te laden. 

Meestal heb ik een geel veiligheidshesje aan wanneer ik in het donker op de fiets zit, in ieder geval altijd wanneer het regent. Ik weet namelijk dat een automobilist die in de regen in het donker rijdt veel minder ziet dan op een klaarlichte zonnige dag.  Het is best vaak gebeurd dat ik op het laatste nippertje een aanrijding met een auto weet te voorkomen door te remmen of een uitwijkmanoeuvre te maken. Mijn zichtbaarheid is met goede verlichting en zo'n hesje in ieder geval optimaal en zelfs dan moet ik dus nog heel goed opletten.

Onderweg naar school zie ik ook andere fietsers. Veel van deze fietsers hebben geen licht aan. Waarschijnlijk omdat hun verlichting niet werkt, maar misschien ook wel omdat ze vergeten zijn het aan te zetten. Iedereen is natuurlijk verantwoordelijk voor zijn eigen veiligheid, ik zeg er dan ook verder niets van, maar ik vind het reuze dom. Wat ik echt te dom voor woorden vind zijn mensen die met een of twee kinderen op de fiets, of op een kinderfietsje naast zich, zonder licht,  over straat gaan. Zij brengen niet alleen zichzelf in gevaar,  maar ook hun kind(eren). Ik vermoed dat ze niet doorhebben hoe onveilig dit is, anders zouden ze dit toch niet doen?

Dit geldt overigens ook voor mensen die aan het hardlopen zijn. Ook die zie ik regelmatig in donkere kleding zonder verlichting op stoepen, fietspaden en straten hollen. 

In mijn gemeente is er nu op de fietspaden een tekst (met milieuvriendelijke verf heb ik begrepen) gespoten: Zet je licht aan! Ik hoop dat dit niet aan dovemansoren gericht is en dat mensen die met kapotte verlichting of lege baterijen in hun achterlicht fietsen dit snel in orde maken. Tenslotte zijn ze niet alleen een gevaar voor zichzelf maar brengen ze de overige weggebruikers ook in gevaar.

Nu de wintertijd is ingegaan is het 's ochtends wat eerder licht, maar nog niet om 7 uur wanneer ik van huis ga. De zon komt op om even na half 8. De meeste mensen zullen dan naar school en werk fietsen en hebben dus nog even daglicht. Hopelijk maken ze van die extra tijd gebruik om hun fietsverlichting in orde te maken.