stiekeme eter #2

In mijn vorige blog schreef ik deel 1 van stiekem eten. Het ging hierover stiekem eten wanneer de gelegenheid zich voordoet. Deze blog gaat over een ander vorm van stiekem eten, namelijk vooraf gepland stiekem eten. Ook met deze vorm ben ik niet onbekend, alhoewel het gelukkig al geruime tijd niet is voorgekomen. 

#2: stiekem eten plannen

Het plannen van een stiekeme eetbui, want daar gaat het hier om, hoort echt bij een eetstoornis. Het gebeurt op dagen of avonden wanneer je van te voren weet dat je alleen bent. Je huisgenoten zijn de deur uit of je collega's zijn er niet. Je hebt de kinderen naar bed gebracht. Of je moet in je eentje met de auto een eind rijden. Ruim de tijd en de gelegenheid om ongezien en ongestoord te gaan eten. 

Het gaat hier natuurlijk niet om je beker koffie en een croissantje in de ochtend, of je dubbele boterham met kaas die je voor de lunch klaar hebt gemaakt. Dat soort eten hoeft helemaal niet stiekem te worden opgepeuzeld. 

Hier hebben we het over eetbui-eten. Wat dat is, is voor iedereen verschillend. Zoveel mensen, zoveel soorten eetbuivoedsel. Meestal is het hoog calorisch door veel vet en/of suiker. Het zijn voedingsmiddelen die je van je strenge eetstoornis niet in huis mag hebben en dus moet je er speciaal voor de deur uit om ze aan te schaffen. Je gaat met voorbedachte rade naar de winkel (of benzinestation of bedrijfskantine) en je koop je eetbui-eten voor juist dát moment waarop je weet dat je alleen zal zijn. 

Zoals ik eerder aanhaalde komt het bij mij niet zo vaak voor. Ik ben meer een stiekeme gelegenheidseter zoals ik omschreef in deel 1. Maar de keren dat ik een eetbui plande nam ik het er goed van. 

Zo waren in het verleden de vrijdagavonden waarop mijn man T. een avondje uit ging met zijn vrienden voor mij een avond alleen. Daar kon ik soms echt naar uitkijken. Niet eens vanwege het stiekeme eten, maar ook omdat ik dan even alleen was. Op mijn werk ben ik de hele dag onder de mensen, thuis heb ik een partner, en soms is een avondje met alleen mijn eigen gezelschap ook wel eens lekker. 

Op zo'n vrijdagavond zat de werkweek erop, het weekend lag voor me en met de wetenschap dat ik de volgende dag niet heel vroeg op hoefde én mijn eetbui ongedaan kon maken in de sportschool, begon ik soms al 's middags op het werk met bedenken wat ik zou gaan eten. 

Het gebeurde dat het eten dan ook al op het werk begon, maar meestal ging het daar nog goed maar maakte ik onderweg naar huis een tussenstop bij de supermarkt. Of ik stelde het moment nog uit, in de hoop dat ik niet voor de bijl zou gaan, door eerst nog te gaan sporten. Dat hielp af en toe, maar net zo vaak niet en dan ging ik na het sporten alsnog lekkere dingen kopen. 

Mijn gezonde avondmaaltijd sloeg ik dan over, ik haalde patat en een kroket bij de snackbar, en ook nog even een bak ijs en een zak M&M's bij de super. Thuisgekomen ging ik er dan ook echt voor zitten.

Een andere stiekeme eetherinnering heb ik aan een reisje met de auto naar Zeeland, naar een vriendin die op ruim een uur rijden van mij vandaan woont. Dit voorval dateert al weer van een paar jaar geleden. Ik bezocht haar in de herfstvakantie. We gingen samen buiten de deur lunchen. Voor mij een enorme eetbuitrigger. Als tijdens de lunch kwam de eetbuibehoefte op. En terwijl we lunchten bedacht ik wat ik op de terugweg naar huis zou kunnen eten.  Nadat we afscheid hadden genomen stapte ik in de auto en voordat ik de stad uitreed stopte ik bij een winkelcentrum om eetbuivoer voor onderweg in te slaan. Het moest natuurlijk eten zijn waar ik met een hand van kon eten, dus een bak ijs ging niet. Wat wel ging waren kruidnootjes. Wat ik verder kocht ben ik vergeten, maar ik denk niet dat het alleen een zak kruidnootjes was.

Alhoewel ik dit soort momenten veel heb gehad zijn ze nu vrij zeldzaam. Ik durf niet te zeggen dat het nooit meer zal gebeuren, maar doordat ik tegenwoordig mijn traktaties plan, en daar op kan wachten, lijkt het minder noodzakelijk om stiekeme eetbuien te plannen. Mijn ijs op zaterdagavond, mijn lekkers bij de thee 's avonds, een lunch buiten de deur, allemaal momenten waarop ik mezelf verwen en ik denk dat de behoefte aan stiekem gepland eetbuivoer daardoor sterk is verminderd. 

De informatie over stiekem eten is voor een deel afkomstig van 'The Binge Eating Therapist' en is aangevuld met mijn eigen voorbeelden en ervaringen.

stiekeme eter #1

Wie heeft het niet gedaan, stiekem iets gegeten? Misschien niet als volwassene, maar dan vast wel als kind. Een paar koekjes uit de trommel, een handje drop uit het zakje in de keukenla of met een lepel een paar happen Nutella zo uit de pot. Ik in ieder geval wel. 

We stonden thuis niet op rantsoen, maar de boodschappen werden een keer per week gedaan en op was op. Je moest dus (leren) rekening houden met anderen en als je iets op maakte moest je dat wel even zeggen, dan ging het op de boodschappenlijst.  Daarnaast waren er bepaalde dingen die je niet zomaar pakte, die waren gekocht voor de visite, of voor bijvoorbeeld de zaterdagavond.

Mensen met een eetstoornis kunnen stiekeme eters zijn en dit stiekeme eetgedrag is onder te verdelen in vier soorten. Het kan zijn dat je een van deze soort eters bent, of dat je op meerdere manieren in het geheim eet. Het kan natuurlijk ook dat je geen eetstoornis hebt en toch een stiekeme eter bent.

#1: de gelegenheid doet zich voor/impulsief stiekem eten

Je bent de tafel aan het afruimen en onderweg naar of in de keuken eet je de restjes uit de schalen op. Niemand die je ziet, niemand die controleert wat je met de restjes doet.

Of je bent ergens waar een buffet is met veel lekkere hapjes en gerechten. Je bent even alleen, niemand in de buurt die kan zien wat je eet dus pak nog wat lekkers. En nog wat en nog wat, je hebt geen honger meer maar je gaat door tot er weer mensen zijn. 

Ik ben zo'n stiekeme eter. In onze laatste vakantie verbleven we een nacht in een hotel in Reims. Het ontbijtbuffet had zoveel lekkere dingen dat ik me niet kon inhouden en toen mijn man even terug moest naar onze kamer heb ik snel wat extra's gepakt en gegeten, gewoon omdat het kon. Er waren op dat moment weinig mensen in de eetzaal. Op het terras, waar wij een plekje hadden, was niemand. Dé gelegenheid om nog een plak cake, een brownie en een schaaltje kwark te eten. En toen kon ik nog een keer terug naar binnen voor nog een bordje lekkers.

Ook in andere situaties heb ik dit gedaan en zal ik dit misschien nog wel eens doen. Het is niet leuk om te doen, want terwijl ik eet schaam ik me. Als ik gewoon zou eten waar ik trek in had en mezelf geen regels en restricties zou opleggen dan zou dit stiekeme eetgedrag niet nodig zijn. 

Dit soort stiekem eten is nooit van te voren bedacht of gepland. Het kan en dat laat de eetstoornis zich geen twee keer zeggen. Het eetstoornisbrein maakt hier meteen gebruik van. Nadenken is er dan niet meer bij. De knop gaat om en het stiekeme eten begint.

Om in dit soort situaties een steuntje in de rug te hebben zou ik er goed aan doen om met mezelf af te spreken dat ik mag nemen waar ik trek in heb, dat het niet erg is om een keer wat meer te eten, wat ongezonder te eten en misschien zelfs wel wat teveel te eten. Het blijven voor mij anders altijd lastige momenten want zo'n overvloed aan eten vind ik ingewikkeld. Wat is normaal eetgedrag bij zo'n uitgebreid buffet? Wat doen anderen? Moet ik anderen als voorbeeld nemen? Volgende keer dat ik aan een overvloed van keuzes word blootgesteld  maak ik van te voren een plannetje!

De informatie over stiekem eten is voor een deel afkomstig van 'The Binge Eating Therapist' en is aangevuld met mijn eigen voorbeelden en ervaringen.

compliment

Iedere ochtend lees ik een aantal vaste blogs en websites. Dit zijn nieuwssites en foodblogs. 's Avonds doe ik dit ook, de blogs zijn dan meer persoonlijke blogs van mensen die over hun eigen leven schrijven. Ik heb enorm veel bewondering voor de bloggers die dagelijks of een aantal keren per week een artikel(tje) publiceren. 

De foodbloggers volg ik om ideeën op te doen voor onze maaltijden. Nooit neem ik recepten letterlijk over, maar door te zien wat anderen koken raak ik geïnspireerd en leer ik af en toe ook iets over nieuwe ingrediënten of zie ik een bereidingswijze die ik nog niet kende.  

De nieuwssites lees ik naast mijn digitale krant. De NRC biedt veel achtergrondinformatie, nieuwssites geven me snel een overzicht van wat er allemaal is gebeurd in de wereld, aangevuld met wat minder belangrijke informatie die leuk is om te weten of om mee te kunnen praten met de collega's in de pauzes.

De meer persoonlijke blogs lees ik omdat ik, net als veel anderen, dat kijkje bij de buren leuk vind. Ik ga niet naar Funda om bij de buren te gluren, maar lees veel liever over iemand die met een Burda patroon een leuke tuniek heeft gemaakt, een blogger die haar wekelijkse boodschappen deelt, over een echtpaar dat nonnevotten eet (ik ben van boven de rivieren en had er nog nooit van gehoord!!) of over een dame die met een appje haar kennis van het Engels aan het opfrissen is. 

Ik ben vaak verrast wanneer iemand over een heel onbenullig onderwerp tóch een leuk stukje weet te produceren. En wat ik ook knap vind is dat er bloggers zijn die zware, verdrietige of moeilijke onderwerpen bespreken op een manier die heel toegankelijk is en ons lezers aan het denken zet of informeert.

De reacties lees ik ook altijd, en het is leuk om te zien dat er een behoorlijk hechte club van bloggers en lezers bestaat. Een wereldje op zich waar ik inmiddels ook deel van uitmaak. Hoe leuk is dat!

Lieve medebloggers en lezers, ik wil jullie vandaag, op de Dag van het Compliment, allemaal een dikke pluim geven voor jullie bijdragen op het Internet!

En nee, ik zit hier niet naar een complimentje te vissen, ik ben gewoon blij dat we dit met elkaar doen!

drie jaar

Drie jaar geleden, op 27 februari 2020, vond de eerste coronabesmetting in Nederlands plaats. We hoorden voor het eerst iets over dit virus en wisten toen nog niet wat ons te wachten stond. We hadden geen idee! Als je me toen had verteld dat ik minder dan een maand later mijn lessen online zou geven had ik denk ik tegen je gezegd dat zoiets niet kan en of je je wel lekker voelde!

Drie jaar lang heb ik de ziekte buiten de deur gehouden. Ik was braaf en deed wat de overheid van me verwachtte. Ik baalde enorm toen de sportschool dicht ging maar besloot om wandelend en fietsend in de natuur mijn kilometers te maken. Blikken bonen en pakken appelsap bleken prima gewichten om mee te trainen, touwtje springen was een goede oefening om even flink te gaan zweten en met een matje in de woonkamer deed ik nog wat andere kracht- rek en strekoefeningen. Mijn fitnessniveau heeft daardoor niets te lijden gehad in de coronajaren.

Vorig weekend had ik een beetje keelpijn en een schorre stem. Op zondagochtend werd ik wakker en voelde ik me niet fit. Iets verhoging maar geen koorts. Wel heel veel zin om in bed te blijven. Ik deed iets wat ik in geen járen had gedaan: ik sloeg mijn rondje sportschool op zondag over en sliep uit tot 10 uur. De rest van de dag een beetje rondgelummeld in huis, mooi boek gelezen, lekkere soep gegeten en op tijd naar bed gegaan. 

Maandagochtend voelde ik me wat beter maar mijn stem was nog schor.  Mijn keel deed geen pijn meer. Op school had ik nog een aantal coronatestsets in mij la liggen en ik besloot om een test te doen. Na enkele minuten zag ik het al: positief! Meteen naar T. gebeld om het hem te vertellen. T.  had nog een test in zijn tas en even later werd duidelijk dat ook hij besmet was.

Mijn leidinggevende reageerde nogal laconiek. Het was aan mij om te beslissen of ik wilde blijven werken of naar huis wilde gaan. Ik koos voor het eerste en heb aan mijn directe collega's verteld dat ik positief was getest maar geen klachten had.  Ik heb afstand gehouden maar verder me niet in allerlei bochten hoeven wringen om mijn werk te kunnen doen.

Op school was er geen beleid meer omdat er vanuit de overheid geen beleid meer was, behalve de algemene maatregelen en wat adviezen. Ik was blij dat ik niet naar huis hoefde want het thuiswerken is mij heel slecht bevallen.

Vanmorgen was corona ineens weer in het nieuws, de pandemie is over, we mogen weer helemaal zelf bedenken hoe we met het virus omgaan en testen hoeft niet meer.  Voor mij is het nu wel vanzelfsprekend dat ik met een verkoudheid toch wat voorzichter ben in de buurt van mensen met een kwetsbare gezondheid, maar de angst is weg. Ik ben niet heel erg ziek geweest en heb nu weer wat immuniteit opgebouwd. De coronapandemie is voorbij, helaas kan ik niet meer zeggen dat IK nooit corona heb gehad!

lijstje van februari

Nog een week en dan is het 1 maart. Ik zal hier maar meteen bekennen dat ik in februari jammerlijk gefaald heb om de maand ongeschonden, dat wil zeggen zonder eetbuien, door te komen.

Doordat er van alles speelde waar ik mijn tijd, aandacht en energie aan heb gegeven was er volop ruimte voor de eetstoornis om toe te slaan. Gelukkig bleef de schade beperkt. Er waren zeker momenten waarop ik mezelf liet gaan en teveel fudge naar binnen propte, een extra portie ijs at, gemberkoek met pindakaas en chocoladehagelslag opschrokte en de dropvoorraad van T. plunderde.

Maar die momenten waren minder talrijk dan anders en de eetbuien duurden ook niet heel lang waardoor ik me de volgende dag niet genoodzaakt voelde om de teugels van mijn eetregels weer heel strak aan te trekken. 

Ook durfde ik na een eetbui op de weegschaal te gaan staan. In het verleden wilde ik nooit weten wat mijn gewicht was na eetbui, moesten er minstens 3 of 4 dagen 'goed' eten op een eetbui volgen alvorens ik het aankon de weegschaal onder ogen te komen.

Mijn gewicht noteer ik in een app op mijn smartphone én in een Excelbestand op mijn computer. Ja, twee lijstjes, heerlijk! Zo weet ik dat ik in de afgelopen jaren altijd rond hetzelfde gewicht zit. Daar komen wel eens een of twee kilo's bij en ook gaan er kilo's af, maar gemiddeld is mijn gewicht dus iedere maand hetzelfde. En ook is mijn jaargemiddelde al jaren gelijk. Die wetenschap heeft er voor gezorgd dat ik minder bang ben voor de weegschaal na een eetbui.

Met mijn februarilijstje ben ik al na vijf dagen gestopt. Deze blog als stok achter de deur werkte niet. Ik heb een lijstje klaargezet voor maart, zodat ik volgende week woensdag, de eerste dag van maart, opnieuw kan beginnen met bijhouden of ik iedere dag wel eet volgens mijn eetregels en beweeg volgens mijn beweegregels. Een schone lei, een nieuw begin, nietwaar? 

Wie neem ik hier nou in de maling??!!

Ik weet nu al dat het weer niet zal lukken. Ik weet ondertussen ook dat het fijner voelt om geen lijstje bij te houden en af en toe een beetje de mist in te gaan, of misschien beter gezegd meer vrijheid te ervaren rondom eten. En dan kan het zijn dat ik af en toe iets teveel eet of snoep omdat ik er trek in heb. Maar dat de eetbuien minder groot zijn. Dat het dan een beetje gaat lijken op normaal eetgedrag. Omdat het dan 'mag' want ik hoef niet meer perfect te zijn. 

Mijn grootste angst is dat ik geen rem meer heb wanneer ik niet ergens noteer hoe mijn eet- en beweegdag was. Houvast aan een lijstje om ervoor te zorgen dat ik niet doorsla en dagen of weken achtereen mijn eigen eetregels negeer en zoveel in gewicht aankom dat het niet meer terug te draaien valt. Maar als ik het niet probeer zal ik er nooit achter komen of dit werkelijk zo is. Als ik het geen kans geef blijf ik eeuwig verstrikt in rare lijstjes en blijf ik het slachtoffer van mijn eigen dwangmatigheden.

Die slachtofferrol past me goed. Ik wentel me erin, dompel mezelf er met liefde in onder. Ik koester de angst om mijn eetregels los te laten. Eetregels bieden  structuur in mijn leven en rust in mijn hoofd. De vaste tijden, de vaste snacks en geplande maaltijden. Ik kan me er nu al op verheugen om te starten met een nieuwe poging alles 'goed' te doen.  

Hoe lang houd ik dit nog vol? Hoe lang wil ik dit nog doen? Een goede vraag en het antwoord wisselt. Zo heb ik dagen waarop ik heel zeker weet dat ik normaal kan eten, maar evenveel dagen waarop ik het heerlijk vind om mijn vaste routines aan te houden. En wanneer ik dan denk dat ik het kan neem ik me stellig voor om morgen te starten. Maar wanneer de volgende dag dan is aangebroken doe ik wat ik altijd doe en eet ik wat ik altijd eet.

leven

Ik had plannen, mooie onderwerpen en veel zin om weer te gaan bloggen. Helaas kwam het leven ertussen! Omdat deze blog gaat over mijn persoonlijke strijd met de eetstoornis, mijn belevenissen en mijn ditjes en datjes wil ik hier verder niet toelichten waarom ik er even tussenuit ben geweest. Geloof me, ik heb een zeer valide reden. Die reden betekent ook dat ik nog steeds niet voor de volle 100% mijn aandacht op mijn blog kan richten en daardoor zullen mijn posts niet met grote regelmaat verschijnen de komende tijd. Volgende week heb ik voorjaarsvakantie en dan is er zeker tijd voor wat nieuwe verhalen. Bedankt voor jullie geduld!

lijstjes vervolg

Mijn liefde voor lijstjes steek ik niet onder stoelen of banken. Mijn collega's en mijn leidinggevende zijn erg blij met mijn lijstjespassie. Het maakt veel zaken overzichtelijk en inzichtelijk, voorkomt lang zoeken naar de juiste informatie, dingen worden gedaan maar niet dubbel, iedereen weet wat hij/zij moet doen en wanneer. Kortom lijstjes zijn helemaal okay!

En toch ook weer niet. Mijn lijstje met mijn eet- en beweegregime is voor mij niet okay. Het dwingt me dingen te doen die ik niet vol kan houden. Het eindresultaat van mijn lijstje van januari zag er als volgt uit:

Eetbuivrije dagen: 25 / Beweegdagen: 30

Ik heb januari inmiddels uit mijn spreadsheet verwijderd en ik ben - voor de triljoenste keer - opnieuw gestart met een schone lei in februari. Ik wil namelijk zo ontzettend graag een lijstje waarop ik op alle dagen de dingen goed heb gedaan. Goed betekent in dit geval geen eetbuien en eten volgens mijn eetregels. Bewegen moet eigenlijk ook iedere dag maar dat vind ik iets minder belangrijk dan het eten. Het blijft tenslotte een eetstoornis waar ik last van heb.

De eetbuien in januari vielen over het algemeen mee. Ik heb een grote gehad die een hele dag duurde, de andere waren middelmatig of zelfs klein. De laatste eetbui had ik op de avond van 31 januari. Ik wist toen immers al dat ik de nieuwe maand zou starten met een schone lei, dus kon ik nog een allerlaatste keer de eetregels aan mijn laars lappen. 

Waarom val ik elke keer in dezelfde valkuil? Waarom bedenk ik niet vooraf dat dit toch niet werkt? Waarom ben ik niet die ezel die zich geen twee keer stoot?  Je zou denken dat ik mijn lesje inmiddels wel heb geleerd.  Maar zo werkt het niet. Hoe strenger ik mijn eetregels opvolg, hoe wilder het reptielenbrein wordt, hoe harder het aan de tralies van de kooi rukt en rammelt.

Vanzelfsprekend ben ik in januari begonnen met het heel goed opvolgen van de eetregels en logischerwijs komt er dan een moment waarop ik niet genoeg gegeten heb, mijn lichaam de spaarstand niet langer aankan en het eetbuimonster losbreekt.  

Nu is het februari en inmiddels staat de teller alweer op 4 dagen eetbuivrij. Ik heb vorig jaar 90 dagen op de teller gehad en ik zou dat zo graag weer doen. En daarom ben ik toch weer met mijn lijstje begonnen.

Ik vermoed dat het vorig jaar wel lukte omdat ik er over bleef schrijven op mijn blog. De dingen die ik deed, de gedachten die ik had en de gevoelens die het met zich meebracht. En natuurlijk de reacties van de lezers. Deze hielden me scherp en moedigden me aan. Soms kwam er een reactie die me niet lekker zat, of die ik ronduit vervelend vond, maar ook dat gaf stof tot schrijven. Mijn voornemen om weer eetbuivrij te zijn én te blijven is sterker dan ooit. De teller staat weer aan en ik ga er ook, net als vorige keer, over bloggen.

eetbuivrije dagen: 4