gelukt

Toen ik op 1 april, na een relatief rustig eerste kwartaal op mijn blog, weer een tekst online zette nam ik me voor om in april iedere dag te bloggen. En dat is gelukt! Ik heb iedere dag, op een dag na, om negen uur 's avonds een blog online gezet. Die ene blog die niet om negen uur verscheen zette ik in de ochtend online, eerder lukte niet omdat we niet thuis waren maar in een hotel en ik het stukje niet op tijd af had. 30 Verschillende artikelen, sommige kort, andere lang, over mijn eetgedrag, maar ook over werk, welke boeken ik las en een aantal eetherinneringen.

Ik had mezelf dit doel gesteld omdat ik me af en toe zo af en toe afvraag hoe collegabloggers, die al jaren iedere dag of bijna dagelijks iets online zetten, dat doen.  Ik vind dat zo knap! Sommigen daarvan zijn al met pensioen en hebben misschien wat meer tijd dan ik. Anderen hebben er hun werk van gemaakt en dan is het misschien ook wat makkelijker om er tijd voor vrij te maken. Wat me ook opvalt is dat de bloggers soms hele kleine onderwerpen nemen om over te schrijven. Met klein bedoel ik dan een onderwerp waar je misschien niet meteen van bedenkt dat het een blog waard is. Maar dat kan dus ook. En een blog hoeft niet een inleiding, midden en eind te hebben, een alinea is soms ook al voldoende. Ik vond het een hele klus om dagelijks te bloggen, maar tegelijkertijd ook heel leuk, met name door de interactie met mijn lezers.

Of ik het vol kan houden om met deze frequentie een stukje te plaatsen durf ik niet te beloven. Misschien moet ik de lat wat minder hoog leggen en mogen de stukjes korter dan ik normaal schrijf en kan ik ook de kleinere onderwerpen hier bespreken. Ik heb nog heel veel onderwerpen op de plank liggen, tientallen eetherinneringen, meer eetstoornisinformatie, en ik zal vast af en toe ook nog wel eens iets over mijn werk schrijven. 

Het bloggen blijft een leuke hobby en mijn plek op het internet is een fijne uitlaatklep. Gek genoeg merkte ik deze maand ook dat het grote aantal blogs dat ik schreef het eigenlijk makkelijker maakte om iedere dag wat te plaatsen. Juist bij een enkele blog ligt de lat hoog, wil ik de lezers niet teleurstellen met een kort stukje of een stukje over een weinig interessant onderwerp. Met een dagelijks blog maakt het niet zoveel uit dat er af en toe iets minder spannends geschreven wordt.

Het is nog een week meivakantie voor mij, ik ben deze tweede week gewoon thuis, heb wat afspraken en dingen te doen, maar ook voldoende tijd voor mijn website!

weg en wegen

Ik heb het advies van een lezeres in de wind geslagen, sorry daarvoor Lot. Ik kon mezelf gisterochtend niet inhouden en ben na het opstaan toch op de weegschaal gaan staan. De drie dagen 'anders' eten dan ik gewend ben, mijn eetregels niet naleven, twee glazen wijn drinken, rijstevlaai eten en een mini-eetbui aan het einde van de drie dagen resulteerden in een ander gewicht dan ik voor vertrek had, ik was namelijk een paar ons lichter!

Zo was het ook na onze zomervakantie vorig jaar en als ik heel eerlijk ben gaat het altijd zo. Tuurlijk weet ik dat eenmalig een stuk rijstevlaai met slagroom eten niet meteen betekent dat ik een kilo aankom. En natuurlijk weet ik ook dat ik van al het andere eten ook niet aan kan komen. Niet in drie dagen, niet in een week, en waarschijnlijk ook niet in een maand tijd. Zelfs als ik er niet bij zou bewegen zou de schade nog minimaal zijn vermoed ik. 

Helaas sluit mijn eetstoornisbrein zich volledig af voor deze informatie. Wil het niet horen, wil het niet weten. Denkt alleen maar aan calorieën verbranden en gedane schade herstellen door compenseren en wil daarom de eetregelteugels weer strak aantrekken. Kan zich niet voorstellen dat anders eten geen problemen oplevert.

Mijn gezonde brein wel, dit brein weet dat wanneer ik anders eet dan anders, dit geen drama is. Ik at al gezond voor ik een eetstoornis had, ik houd van groenten en fruit, eet nu wel minder vlees dan vroeger, maar heb nooit een heel ongezond eetpatroon gehad en geleerd om lekker, voedzaam en gezond te koken en te eten. Dat heb ik van huis uit mee gekregen. Mijn gezonde eetstoornisbrein zou een betrouwbare partner in de strijd tegen eetstoornisbrein moeten zijn, maar helaas is dat niet het geval. Mijn gezonde brein laat me wat dat betreft in de steek. 

Zo voelde ik bij thuiskomst sterk de behoefte om te bewegen en ben ik gaan fietsen. Ik schreef hier gisteren over. Het was een lekker tochtje, maar ik zou liegen als ik zei dat het puur voor de ontspanning was. Ik wilde het stuk rijstevlaai van de ochtend compenseren. Als het geregend zou hebben zou ik niet gegaan zijn, maar verder was er niets wat mijn tegen kon houden.

Dat ik uiteindelijk na het eten 's avonds nog een mini-eetbui had kwam ook niet als een verrassing. Het gaat altijd zo en wordt op deze wijze al gauw een zelf vervullende voorspelling:  rommelig en anders eten staat gelijk aan een eetbui en de volgende dag starten met een schone eetlei.

Dus een volgende keer dat ik weg ga, een dagje, een paar dagen of een langere vakantie, dan moet ik nog maar eens terugdenken aan deze en andere uitjes waar ik heb gegeten wat er was en niet perse wat ik wilde. En dan moet ik bedenken dat ik ervan mag genieten en me geen zorgen maken om het gewicht op de weegschaal. Dat is sowieso iets wat niet iedere dag hetzelfde is en daarom zou de weegschaal na een uitstapje in de kast moeten blijven. En kom ik weer terug bij een eerdere blog waarin ik schrijf dat wegen en mijn gewicht teveel van invloed zijn op mijn dagelijkse functioneren en dat een, hooguit twee keer wegen per week meer dan genoeg is. Tenslotte ben ik niet mijn gewicht!

paar daagjes weg, donderdag 3e dag

Op de laatste dag van wat wij onze RMB noemen (romantic mini break aldus Bridget Jones in haar dagboek) begonnen we met een klein ontbijt op de kamer. We hadden nog twee broodjes en wat beleg bewaard van het ontbijt van de eerste ochtend. Ook hadden we nog twee halfvolle flessen met fruitsap. Thee gezet, broodjes gesmeerd, sapjes ingeschonken en zo hadden we toch al vast wat gegeten voor we de terugtocht aanvaardden.

Het was nog vroeg, een uurtje of half 10, en terwijl we door de stad reden zagen we hier en daar wat straten met een vrijmarkt. Overal liepen en fietsten groepjes mensen vrolijk uitgedost in oranje kleding of met oranje accessoires, op weg naar de Koningsdagevenementen. Ons doel was geen evenement, maar een bakkerscafé. Daar hebben we deel twee van ons ontbijt genuttigd: koffie met rijstevlaai (met slagroom) voor mij, T. nam geen vlaai, vindt dit niet lekker en koos voor iets hartigs. Rare man, hoe kan hij vlaai nou niet lekker vinden!

Na het ontbijt reden we door naar Antwerpen, daar hebben we wat gewinkeld, kijken niet kopen in ons geval, en geluncht met een croque monsieur en een broodje geitenkaas met walnoten en rucola. Na het shoppen reden we door naar huis. De vrijmarkt in onze wijk was net afgelopen en de paar kroegjes die de wijk rijk is hadden volle terrassen. Met het zonnetje erbij was het een vrolijke boel.

We hebben de auto uitgeladen, onze spulletjes opgeruimd en omdat ik al drie dagen niet gesport had ben ik nog even met de fiets eropuit gegaan. Ik ben vanaf huis naar Rotterdam gefietst waar het nog enorm druk was. Ik fietste langs de Maas, de Kralingse Plas en nog twee parken. Overal was wel wat te doen en het zag er allemaal gezellig uit. Vroeger ging ik ook naar festivals en evenementen op zo'n dag en genoot ik er ook van, eerst samen met vriendinnen, later ook nog met T. Inmiddels vieren wij geen Koningsdag meer (als we thuis zijn eet ik natuurlijk wél een tompouce, mijn lievelingsgebakje!)  maar ik vind het leuk om te zien dat andere mensen er plezier aan beleven. 

's Avonds deden we makkelijk met eten, we hebben altijd wel wat dingen in de vriezer die snel opgewarmd zijn. T. at spaghetti met tomatengehaktsaus, ik een wrap met chili sin carne met wat sla en broccoli erbij.

Door het rommelige eten van de afgelopen drie dagen was ik toch een beetje van slag en had ik, na het eten, een kleine eetbui. Ik at een paar stukken chocolade, nam teveel blokken fudge en schonk mijn vlaschaaltje twee keer vol. Geen dramatische eetbui, maar het gebeurde stiekem en snel en daarmee is het nog steeds een eetbui. Gelukkig had ik geen eetbuidrang terwijl we weg waren en heb ik me niet al te ongemakkelijk gevoeld bij de dingen die ik heb gegeten. Af en toe vond ik het even lastig, maar het lukte telkens om de knop weer om te draaien en te bedenken dat ik, net als ieder ander, evenveel recht heb op een paar dagen lekkere dingen eten zonder op calorieën of voedingswaarden te letten. Al met al ben ik niet ontevreden over hoe dat gegaan is.

Voor ik afsluit wil ik Ellen nog even bedanken. Ik heb achter de schermen met haar contact en zij tipte me over wat mooie plekken, zoals deze boekhandel, in haar stad. Dank je wel Ellen!

mama

Vandaag zou mijn moeder 80 jaar geworden zijn. Helaas is zij, net 50 jaar oud, na een lang ziekbed overleden. We zijn nu 30 jaar verder en ik denk natuurlijk nog wel aan haar. Volgens mij niet meer dagelijks, maar op een of andere manier is ze wel altijd bij me. Hoe kan ik niet goed uitleggen, het is geen gevoel of concrete gedachte, ze is onderdeel van mijn zijn, zoiets denk ik. 

"Het verdriet slijt, maar de herinneringen blijven", zeg ik altijd tegen mensen die een dierbare hebben verloren. Voor mij is dat in ieder geval zo. Er zijn veel foto's van mijn moeder,  zelfs foto's van de thuisbevalling waar de dokter me aan mijn beentjes omhoog houdt, de navelstreng nog niet doorgeknipt. Mijn vader fotografeerde veel en drukte zijn eigen foto's af. Later kwamen er ook kleurenfoto's bij en maakte ik zelf ook wel eens een foto. Allemaal afgedrukt en in albums geplakt.

En dan natuurlijk alle herinneringen, waarvan dit er slechts een paar zijn:

• samen perzik- of aardbeienkwarktaart maken;
• altijd na schooltijd thee met twee kaakjes;
• ook na schooltijd: schriftjes van haar klas nakijken;
• onzeker en tot zij ziek werd altijd bezig met een of ander dieet;
• een weekje naar Londen komen, terwijl het haar eigenlijk teveel energie kostte, maar ze zo graag samen met mij wilde zijn;
• "husse met je neus ertussen"  of "gebakken bokking" roepen als ik nieuwsgierig vroeg wat we gingen eten;
•  op zaterdagmiddag een broek naaien zodat ik iets nieuws had om in uit te gaan;
• 's zomers samen na het avondeten een rondje om de Brielse Maas fietsen en dan halverwege met het pontje terug en dan bij de patatzaak in het dorp een Ola Split kopen;
• samen naar de bieb;
• een van de eerste mensen met een computer en al digivaardig voordat het woord bestond
• in het weekend geen knoflook in het eten omdat ze op maandagavond naar de bridgeclub in Vierpolders ging;
• beter autorijden dan mijn vader, die nu nog steeds belabberd rijdt;
• een heel stomme muts met pompoen dragen, waardoor ik me schaamde voor haar;
• in de klas, ze was mijn juf in de tweede van de lagere school, mama mogen zeggen, terwijl iedereen juf zei;
• spinnen weghalen omdat mijn vader en ik dat zelf niet durfden
• vals zingen, maar zich dan niets van ons geklaag aantrekken en stug doorgaan;
• nooit horen schelden of vloeken, zelfs niet binnensmonds;
• altijd met een cadeautje thuiskomen als ze een dagje was gaan stadten met haar vriendin Annie. 

Tranen prikken achter mijn ogen terwijl ik dit schrijf. Tranen van verdriet omdat zij zo jong is gestorven en zo vreselijk ziek is geweest. Maar ook tranen van dankbaarheid omdat ik zo'n ontzettend lieve moeder heb gehad en mede door haar ben geworden wie ik ben, net zo zorgzaam als zij, misschien ook wel net zo onzeker, maar zeker weten net zo lief!

paar daagjes weg, woensdag 2e dag

Het hotelbed was groot genoeg voor onze lange lijven en we hebben heerlijk geslapen. Om half negen opgestaan, thee gedronken en toen was het wachten op de ontbijtmand die tussen negen en half tien bij onze torenkamer afgeleverd zou worden. 

Kwart over negen werd er op de deur geklopt en stond er een jongedame met een grote mand vol lekkers voor de deur. Gekookt eitje, warme harde broodjes, croissantjes, mini-koffiebroodjes met rozijnen en vanillepudding, chocoladecroissants, ham, kaas, jam, een smoothie, vers geperst aardbeiensap, verse jus en zelfs een klein flesje bubbels. 

Voor mij was het even schakelen want normaal gesproken eet ik havermoutpap. Ik heb gegeten waar ik trek in had en ben voor mijn doen volledig uit mijn zogenaamde 'comfortzone' gegaan. Na het ontbijt zal ik vol maar ik voelde me niet ongemakkelijk of schuldig. Ik had lekker ontbeten en daarmee uit.

Na het ontbijt zijn we naar Aken gereden, daar hebben we de auto geparkeerd en de stad bezocht. Koffie gedronken en geluncht. De lunch hebben we eenvoudig gehouden, we hadden na het uitgebreide ontbijt geen rammelende honger. Ik heb een broodje met gebakken champignons gegeten, T. een broodje met kalkoenfilet.

In de middag werd het echt mooi en zonnig en zelfs een beetje warm. We zijn via het drielandenpunt in Vaals en het American cemetery in Margraten teruggereden naar ons hotel. Het drielandenpunt had ik in mijn jeugd bezocht, was leuk om hier nog eens te zijn. Margraten ken ik alleen van zien op tv. Vond het indrukwekkend om deze begraafplaats, waar gesneuvelde Amerikaanse soldaten herdacht worden, nu in het echt te zien. 

In het hotel even een paar uurtjes ontspannen met een boek (en een podcast voor T.) en een kopje thee. Ook hadden we nog wat van de lekkernijen van het ontbijt over en ik nam een koffiebroodje bij mijn thee.

Omdat we allebei wel trek hadden in pizza hebben we op het net een leuke pizzeria opgezocht en zijn we daar aan het begin van de avond naar toe gegaan. Ik nam een grote pizza met tonijn en erbij een glaasje witte wijn. 

Vannacht onze laatste nacht. Morgenochtend gaan we bij een bakkerij hier in de buurt ontbijten. Ik heem me voor om dan ook dat stuk rijstevlaai te eten, maar of ik dat ook echt durf na twee dagen 'rommelig en zonder regels eten?

paar daagjes weg, dinsdag 1e dag

Rond tien uur zaten we in de auto. Langere afstanden doen we altijd in de bestelbus van T. Dan zitten we lekker hoog en we kunnen veel meenemen. Voor een paar daagjes weg lukt het met goed om met weinig te reizen, maar een extra jas en een extra paar schoenen - zeker in deze tijd van het jaar - zijn toch ook wel fijn. Die gaan dus ook mee. Verder draag ik makkelijk kleding, mijn zwarte spijkerbroek, zwarte platte laarsjes, t-shirt met lange mouwen en een blazertje van dikke jersey, kreukt niet en is lekker warm. En mijn tussenjas, een donkerroze wollen jas, net over de bil.  Zie ik er toch een beetje netjes uit als we in de stad zijn en wat gaan eten of drinken ergens. Achter in de auto mijn parka en bergschoenen, voor het geval dat we nog even de natuur opzoeken.

Eerste stop net na Eindhoven voor de wc en koffie. Deze hadden we nog in een thermosfles bij ons, niet nodig om meteen een wegrestaurant in te duiken. Voor T. een koffiebroodje meegenomen, en voor mij de boterham met pindakaas die ik altijd eet 's ochtends.

Lunchen deden we in Maastricht, bij een leuke zaak hoog op een heuvel met uitzicht over de Maas. Na toch nog wat lichte keuzestress waarbij ik twijfelde tussen een broodje warme kipfilet, een Flammkuche of een salade nam ik de salade met gebakken brie. In de salade, naast sla, ook druiven, appel, komkommer, tomaat en drie flinke plakken gepaneerde brie. Twee bruine boterhammen en twee soorten dressing erbij.  Thuis heb ik natuurlijk ook altijd een salade en brood, maar 3 dikke plakken gebakken brie was toch wel een uitdaging. Het smaakte me goed en alles ging op. Kopje koffie om het af te sluiten.

Daarna door naar het hotel. Heerlijke kamer met alles erop en eraan, zelfs een gevulde minibar met fris, water, wijn, bier, chips en chocolade. Mogen we allemaal opmaken, kost niets extra's. Ook een Nespresso-apparaat en diverse soorten koffie en natuurlijk thee.

Meteen de ontbijtmand voor morgenochtend besteld. Misschien dat we op donderdagochtend iets anders doen, maar voor nu is het wel lekker om even alles geregeld te hebben. 

Het eten 's avonds bij een brasserie een beetje buiten Maastricht was lekker, maar niet bijzonder. Ik koos voor tomatensoep en als hoofdgerecht weer een maaltijdsalade, nu met kip en gegrilde groenten. Ook nam ik een portie patatjes erbij. We hadden allebei geen trek in een toetje of koffie. 

Terug op de kamer hebben we nog thee gedronken, met een stukje chocolade en een mandrijn gegeten. 

Een prima eetdag waarbij de eetregels voor het grootste gedeelte zijn losgelaten. 

toestemming om eten

Hoe stop je met restrictief eten? Dat kan je alleen maar doen wanneer je jezelf toestemming geeft om te eten waar je trek in hebt. En als je last hebt van een eetstoornis voelt dit heel ongemakkelijk. Je kan natuurlijk iedere dag tegen jezelf zeggen dat je vandaag gaat eten waar je trek in hebt maar als je dan vanaf het ontbijt dit al niet doet, hoe ga je dan de rest van de dag wel intuïtief eten?

Mij lukt het niet. Ik geef mezelf de toestemming, kan blij worden met het idee dat ik alles mag eten maar als puntje bij paaltje komt val ik terug op mijn bekende routine. Het enige moment van de dag waarop ik eet waar ik trek in heb is het avondeten. En zelfs dat is nog gebonden aan allerlei eetregels die ik in mijn hoofd heb zitten.

Morgen gaan we drie dagen weg. Een uitstapje naar het zuiden van ons land. Ik heb voor twee nachten een hotel geboekt, met ontbijt. Geen buffet, maar een uitgebreide ontbijtmand op de kamer. Verder hebben we geen concrete plannen. We willen wat winkelen, wat wandelen, wat cultuur snoeven, in eigen land maar misschien ook wel in Duitsland. 

Eten is, zoals altijd wanneer we weg gaan, een spannende aangelegenheid voor mij. Ik moet alle routine en controle loslaten. Omdat ik graag rekening wil houden met T. probeer ik flexibel te zijn. T. houdt voldoende rekening met mij. Vraagt altijd wanneer we ergens gaan eten of er voor mij iets op de kaart staat, als dat zo is vindt hij het best. Voor hem staat er altijd wel wat op de kaart, hij doet niet moeilijk. 

Ik ga de komende drie dagen zoveel als kan mijn rigide eetgewoonten loslaten en een beetje meer 'go with the flow' doen. Dat zal zeker niet makkelijk zijn, maar het is ook geen levensgevaarlijke opdracht. Ik zou er zelfs van kunnen genieten als ik eet waar ik zin in heb. 

Ondertussen gaat het in mijn hoofd nu al een paar dagen flink tekeer tussen gezonde brein en eetstoornisbrein:

Gezonde brein zegt zachtjes: "Doen, lekker even alles loslaten, lekkere dingen eten en geen gedoe bij iedere maaltijd. Dat kan en dat mag!" 

Eetstoornisbrein brult: "Als je maar wel op de calorieën let, je wil toch niet aankomen, je was net zo lekker mager!" 

Gezonde brein piept: "Maar we zijn in Zuid Limburg en ik wil zo graag een stuk echt lekkere rijstevlaai eten".

Eetstoornisbrein in de driedubbele stress en met overslaande stem: "Maar dan moet je de rest van die dag compenseren dus gezond en niet veel eten!" 

Omdat we een eind moeten rijden en niet met hongerige magen op zoek willen naar een leuke zaak voor de lunch hebben we die alvast gereserveerd. Op de menukaart stonden veel lekkere dingen, óók voor mij. Weliswaar niet wat ik thuis ook zou eten, maar daar ga je dan natuurlijk ook niet een paar daagjes voor op stap. En ja, ik heb al bedacht wat ik zou kunnen kiezen van de kaart, ik wil in het restaurant zelf niet 2o keer van gerecht veranderen voor ik bestel. 

eetherinneringen - alcohol #1

Deze post moet eigenlijk drinkherinneringen als titel hebben. Met Pasen en Kerstmis kreeg ik vroeger, ik zat nog op de basisschool, een mooi kristallen glaasje met een beetje advocaat en een grote dot slagroom. Ik at het met een klein lepeltje en deed er heel lang mee. Ik denk niet dat ik er ooit dronken van ben geworden, maar misschien heeft mijn vader daar nog een andere herinnering aan.

Toen ik in de derde van de middelbare school zat gingen we op zondagmiddag borrelen en mocht ik een alcoholische versnapering naar keuze. Er was weinig drank in huis, mijn ouders waren geen drinkers en alleen met verjaardagen werd er drank gekocht. Op mijn verzoek werd er een fles Pisang Ambon gekocht want dat was wat ik wilde drinken. Ook is er een periode geweest dat ik Pina Cola dronk en ik herinner me ook nog Baileys, daar nam mijn moeder ook een glaasje van. Ik moet er nu niet meer aan denken, dat mierzoete spul, maar toen vond ik dat lekker. Wat mijn broer dronk weet ik niet meer, ik denk bier. 

Vanaf ongeveer mijn 17e mocht ik ook uitgaan bij ons in het dorp en de omringende dorpen. Er waren een paar zaken waar ik met mijn vriendinnen en vrienden veel kwam. Met het kleine beetje geld dat we toen hadden kochten we dan een of twee drankjes op een avond. We dronken het goedkoopste drankje met alcohol dat er was, bessenjenever, en we dronken het in een longdrinkglas met ijs. Zo deden we er lekker lang mee. 

In die middelbareschooltijd ging ik ook naar feestjes waar alcohol heel normaal was. En dus experimenteerden we er lustig op los. Ik ben een aantal keren dronken geweest, maar nooit zo dronken dat ik de weg naar huis niet meer wist. Ik weet niet of het verantwoord was om te fietsen, daar dachten we niet over na want zo verplaatsten wij pubers ons destijds. Ik weet ook niet of mijn ouders het gemerkt hebben, die lagen meestal al op bed als ik thuiskwam.

Ik kwam dus al jong in aanraking met alcohol en heb in mijn jeugd nooit gehoord dat alcohol slecht is voor je. Dronken zijn was slecht, maar alleen maar omdat je dan in zeven sloten tegelijk kon lopen en niet mocht autorijden. Dat het slecht is voor de ontwikkeling van de hersenen weet ik nu, daar is nu voldoende aandacht voor en informatie over. Maar in mijn jeugd waren er geen overheidscampagnes die dat duidelijk maakte aan jongeren. De eerste campagne die ik me herinner is 'drank maakt meer kapot dan je lief is', een campagne uit 1986, ik was toen 19, die vooral draaide om het gedrag na een dronken bui. Dat je beter niet zo dronken kon worden dat je de boel moest onderkotsen en dat je met je dronken gedrag relaties met vrienden of je partner kapot kon maken. 

Nu drink ik nauwelijks, een glaasje wijn bij het eten wanneer we op vakantie zijn en ik neem een klodder advocaat op mijn ijs met slagroom op zaterdagavond. Meer alcohol hoef ik ook niet. Maar er zijn jaren geweest waarin ik veel dronk. Om te beginnen in Engeland, waar een heel andere drinkcultuur bestaat dan hier in Nederland. Daar maakte ik als au-pair kennis mee. Hierover meer in deel 2.

capsule wardrobe

Tijdens het lange paasweekend heb ik een deel van mijn winterkleren opgeborgen. De dikke vesten, jurkjes en rokken en twee warme broeken wil ik in deze tijd van jaar niet meer aan. De temperatuur is misschien niet veel hoger dan in december, maar voor mijn gevoel werd het tijd voor andere kleding. 

Ik heb een paar keer per jaar van deze kledingomruilsessies. Onderin de kast heb ik ruimte voor kunststof kledingdozen met kleding die ik niet draag. Ik haal deze opbergers zo'n 6 keer per jaar tevoorschijn en ruil dan wat kledingstukken om. Er zit gedragen en ongedragen kleding in. Ik heb (spijker)broeken, jurkjes en truitjes die nog nieuw zijn, die heb ik gekocht omdat ik al een exemplaar had en het zo lekker zat dat ik er snel een tweede van kocht. Of het waren kledingstukken die ik kocht in de uitverkoop.  

In de kast heb ik een zogenaamde capsule wardrobe hangen en liggen. Een paar kledingstukken die ik in een deel van het jaar draag. De meeste stukken kunnen goed met elkaar gecombineerd worden. Een zwart jurkje met een spijkerjasje en stevige schoenen voor het weekend, maar datzelfde jurkje draag ik ook met een mooi vestje en een kleurige sjaal en hakken op het werk. Een spijkerbroek met hetzelfde vestje voor een casual look, of met een nette blouse en een blazer voor een wat meer zakelijke stijl. Ik hoef er, zonder al te veel kleding en moeite, geen dag hetzelfde uit te zien. 

Het leuke van zo'n capsule wardrobe is dat ik een paar keer per jaar ga winkelen in mijn eigen kast. Ik weet natuurlijk wel wat ik heb, maar omdat ik sommige artikelen niet heel vaak draag, voelt het aan alsof ik iets nieuws heb. Ik merk dat ook aan het commentaar dat ik krijg, moet eigenlijk zeggen de complimentjes die ik krijg. Collega's denken dat ik iets nieuws aan heb, terwijl ik het al jaren af en toe draag.

Ik koop vrij weinig kleding, en als ik al iets koop is het nooit meer een impulsaankoop waar ik later spijt van krijg omdat ik het nergens mee kan combineren. Ik ga gericht op pad (voornamelijk online) om een paar items te kopen die ik nodig heb. Zo vind ik een donkerblauwe spijkerbroek essentieel, net als een zwarte blazer, een zwart jurkje, en nog wat andere dingen. Daarnaast koop ik natuurlijk ook wel dingen die ik niet echt nodig heb, maar die goed passen in de capsule wardrobe. Bijna alles is effen, op een enkel gestreept t-shirt en een geruit blazertje na. 

Ik heb een paar favoriete websites met kleding voor lange vrouwen, Ik ben me bewust van mijn leeftijd en lengte en ik doe inspiratie op Instagram en Internet op. Daar volg ik een aantal vrouwen van mijn lengte en leeftijd die zich erg leuk kleden. 

Mijn stijl is een beetje klassiek denk ik. Niet te hip, maar zeker niet suf en tuttig. Mijn jurkjes zijn kort, mijn jasjes getailleerd, ik draag er stevige laarsje bij, of trainers, en af een toe iets met een hak. Ik vind het niet erg om op te vallen, dat ben ik met mijn lengte wel gewend. Ik draag daarom ook graag iets met een mooie kleur. Donkerroze, steenrood, oranjebruin en groen zijn mijn favoriete kleuren. Weinig zwart, tenzij als basis, en dan altijd met iets kleurigs erbij. Kan een sjaal zijn, of een maillot.

De komende twee weken ben ik vrij en dan ga ik nog even verder met mijn kledingruilsessie, ik zag op mijn weerapp dat het na volgende week toch echt lente gaat worden en ik mijn voorjaarskleding kan gaan dragen!

verkeerde been

Grappig om te zien dat een onderwerp als  'relatie' net als 'eetstoornis' als clickbait werkt en veel lezers (of kijkers) trekt. Ik vermoed dat een aantal mensen op het verkeerde been is gezet en dachten dat het om mijn eigen relatie met mijn man ging. Maar iedereen die heeft gelezen waar ik gisteren over schreef weet dat het daar niet over ging. 

Ik zal niet snel over mijn relatie schrijven. Dat is privé. Ik schrijf op dit blog zoveel mogelijk over mijzelf, en af en toe komt mijn man ter sprake, maar dat probeer ik tot een minimum te beperken. Ik heb geen behoefte om dingen die mijn relatie aangaan te delen, tenzij het gaat om een vergelijking in eetpatroon tussen manlief en mij, of over iets wat we samen doen. Geen heel privacygevoelige informatie dus.

Ik volg een aantal foodbloggers waarvan sommigen al heel lang actief zijn. Ze plaatsen niet alleen recepten op hun blog en op Instagram, maar ook een kijkje achter de schermen, in hun privéleven. Sommigen hebben in de tijd dat ze bloggen een of meerdere kinderen gekregen, anderen hadden al kinderen  en die gaan inmiddels naar de middelbare school. Die kinderen hebben wij, de volgers, zien opgroeien van baby en kind tot kleuter en puber. Ik vraag me dan af en toe af of die kinderen dat hun ouders dat wel in dank afnemen.

Als kleuter, kind en puber heb ik een heerlijk leven gehad, daar zijn foto's en 8mm filmpjes van. Enig om te zien. Ook het filmpje waar ik huilend op sta omdat de kapper mijn pony te kort heeft afgeknipt. Of een foto van mij met die vreselijk knul met puistjes waar ik 3 weken verkering mee heb gehad toen ik 15 was. Maar omdat nu te delen met de hele wereld.... nee, dat liever niet.

Ik denk trouwens dat de meeste van deze ouders hier wel over nagedacht zullen hebben, dus ga ik er gemakshalve maar vanuit dat ze dit later aan hun kinderen kunnen uitleggen. 

relatie

Het is vandaag niet gelukt om een blog te schrijven. Ik ben we begonnen maar had geen tijd om het stukje af te maken. 

Ik schrijf iedere maand een column voor de nieuwsbrief van onze school. Deze maand schreef ik dit:

 

Meer dan de helft van de jongvolwassenen tussen de 16 en 25 jaar ervaart psychische klachten. Dit blijkt uit recent onderzoek onder 70.000 jongeren, uitgevoerd door de GGD en het RIVM. Men verwachtte dat de klachten na de coronapandemie zouden afnemen, maar het tegendeel blijkt waar te zijn.  

Wat merken wij hiervan? Drukkere klassen? Minder concentratie? Lagere cijfers? Hoger verzuim?  

Ik vermoed dat alle vragen met ‘ja’ zullen worden beantwoord. En dan? Niet iedereen met klachten komt bij een externe zorgverlener terecht. Daarom ligt er ook bij ons een taak om deze jongeren te helpen en te begeleiden. Het sleutelwoord hierbij is wat mij betreft ‘relatie’.   

Het is niet altijd makkelijk om een goede band op te bouwen. Soms lukt het zelfs helemaal niet. Gelukkig zijn er dan andere collega’s die het wel lukt. En dat hoeven geen docenten te zijn, iedere medewerker in de school, maar ook op stage, is hierin belangrijk. 

Het zit ‘m soms in kleine dingen. Een telefoontje naar een zieke student om te vragen hoe het gaat of een bezoek op stage om de student te zien floreren op de werkvloer.  Iedere student wil gezien en gehoord worden, en als dat op een positieve manier kan is dat mooi.  Natuurlijk kunnen we al die psychische problemen niet wegnemen, maar wat extra positieve aandacht maakt soms al het verschil.    

eetherinneringen - New York - American pancakes

In 1994 was ik voor de eerste keer in New York. Ik maakte deze reis met mijn toenmalige partner. In totaal waren we een maand op vakantie waarvan drie weken in New York en tussendoor ook nog een week in Jamaica. We logeerden bij vrienden, een Engelsman en zijn Amerikaanse vrouw. We verbleven drie weken in het basement van hun appartement in Jersey City, een stad aan de Hudson, tegenover Manhattan. Dagelijks gingen we met een veerboot naar Manhattan New York. We stapten aan land aan de voet van de Twin Towers, die stonden er toen nog. We bezochten alle bezienswaardigheden en gingen veel uit. Het is lang geleden en ik ben veel vergeten maar een paar eetherinneringen staan me nog goed voor de geest.

American pancakes bijvoorbeeld, ik krijg soms het idee dat ze tegenwoordig 's ochtends op veel Nederlandse ontbijttafels staan. Ik heb ze in New York een paar keer gegeten en daarna nooit meer. In een heel traditioneel ontbijtrestaurant in een New Yorkse buitenwijk bestelde ik pancakes met blauwe bessen. Op tafel stond een fles maple syrup (ahornsiroop, dat had ik ook nog nooit eerder geproefd. De pannenkoekjes zogen zich vol met de stroop en werden helemaal zompig. Ook een keer besteld met bacon, en ook toen weer gegeten met liters ahornstroop. Leuk om gegeten te hebben, maar ik eet toch liever de Nederlandse pannenkoeken met appel en rozijnen, bestrooid met poedersuiker. Of naturel met abrikozenjam. 

agenda

Vandaag was een drukke dag op school, ik nam weer mondelingen Engels af, had twee vergaderingen én ik heb een flinke stapel nakijkwerk die ik voor de vakantie wil wegwerken.

Studenten hoeven bij mij nooit langer dan een week te wachten op hun cijfer. Dit is geen regel bij ons op school, maar dit is wel een regel die ik, nu al weer ruim 23 jaar, hanteer. Toen ik zelf proefwerken moest maken vond ik het altijd heel vervelend als de docent er lang over deed om na te kijken, zelfs wanneer ik een slecht cijfer verwachtte. Sommige docenten keken snel na en dan had je de soms dezelfde of de volgende les je cijfer al. Anderen deden er echt heel lang over.

Met deze regel is het niet alleen voor de studenten fijn want zo weten zij snel of een toets goed gemaakt is of niet, en of ze een herkansing moeten aanvragen. Maar ook voor mij is het een goede afspraak, want ik plan het nakijkwerk in mijn agenda en zo zorg ik ervoor dat ik niet ineens een grote stapel werk heb en geen tijd om het te doen. 

Ik gebruik de digitale agenda van mijn werkaccount, mijn collega's doen dat ook, en zo kunnen we van elkaar zien wanneer er tijd is voor afspraken, of wanneer iemand buiten de deur is. Ik kan afspraken van een digitaal slotje voorzien, dan is voor anderen niet te zien welke afspraak ik heb, er staat dan alleen dat ik 'bezet' ben.  Het digitale weekoverzicht - met verschillende kleuren voor de verschillende soorten afspraken - kan ik zowel op mijn schoollaptop als in mijn telefoon zien. 

Een tijd lang heb ik zowel een papieren agenda als een digitale agenda bijgehouden, maar inmiddels ben ik helemaal digitaal. Ik vind dat nu het handigst omdat ook privé-afspraken snel aan mijn agenda kunnen worden toegevoegd. Tandarts, dokter, ziekenhuis, garage, restaurants en hotels .... allemaal sturen ze agendabevestigingen en hoef ik alleen maar op accepteren te klikken en dan staat de afspraak in mijn agenda.

Het enige nadeel is dat ik niet over een paar jaar kan terugbladeren in een papieren exemplaar, dat dan tevens dienst doet als een dagboek. Ik heb geprobeerd om een soort van dagboek bij te houden in een papieren notitieboekje, maar dat doe ik dan een paar dagen en dan komt daar de klad weer in. Notitieboekjes genoeg, maar schrijven ho maar!

eetgedrag tussendoortjes

Snacken, snaaien, grazen. Ik doe er niet aan. Ik kan me ook niet herinneren dat er vroeger thuis aan gedaan werd. Nu was het ook niet zo dat we niet meer dan drie maaltijden op een dag aten. Er waren koffiemomenten en we dronken 's middags na schooltijd thee. Daar kregen we altijd iets bij, meestal twee biscuitjes, wij noemen ze kaakjes, en soms Pennywafel of een Koetjesreep. Destijds een ware traktatie! Ik at ook iedere dag wel een appel of peer of ander fruit als dat er was. En een snoepje of dropje, maar alles met mate.

's Avonds dronken we nog thee, koffie of chocolademelk (warm of koud) met een koekje. In het weekend was er iets meer lekkers dan door de weeks. 

Toen ik niet meer thuis woonde veranderde mijn eetpatroon. Ik heb lange tijd wel gesnackt en gesnaaid, maar dat is inmiddels lang geleden, Ik werd daardoor te zwaar en besloot dat het roer om moest. Op mijn weg naar een gezondere leefstijl ben ik rond mijn 34e gestopt met roken, weer gestart met bewegen en gaan letten op mijn voeding. Dat laatste heeft zich gemanifesteerd als een eetstoornis, maar dat was in het begin van deze gezondheidsaanpak nog niet zo.

Ik zocht naar informatie over een gebalanceerd dieet bij een gezonde leefstijl en vond dit in boeken en tijdschriften. Een van de adviezen rondom eten was om het aantal eetmomenten te beperken tot 3 hoofdmaaltijden en 3 kleinere eetmomenten, tegenwoordig snacks of tussendoortjes genoemd. Dit advies heb ik ter harte genomen en is van een richtlijn veranderd in een harde eetregel (met iets meer dan 3 tussendoortjes). Op andere momenten neem ik dus niets. Ook niet als het voor mijn neus staat zoals op een schooldag wanneer iemand trakteert. 

Mijn tussendoortjes en de tijden waarop ik ze eet zien er vandaag de dag als volgt uit:

* weekend

10.45 uur / 11.30 uur*    :    boterham met pindakaas, beker zwarte koffie

15.30 uur / 16.30 uur*   :    appel, beker thee

17.30 uur                         :    bakje nootjes, beker thee

20.00 uur                        :    beker thee, blokje fudge

20.30 uur                        :     bakje fruit, bakje kwark 

En meer dan dit is het niet, tenzij we op vakantie zijn. Dan drink ik 's avonds nog wel eens een wijntje, neem ik 's ochtends bij de koffie iets lekkers en eet en drink ik sowieso andere snacks op andere tijden. Weer terug en weer thuis vind ik het dan fijn om de bovenstaande routine weer op te pakken. 

eetherinneringen - ontbijtbuffet

In Londen ging ik wel eens buiten de deur ontbijten. Soms bij een zogenaamde 'greasy spoon'. Een eenvoudig café waar je terecht kan voor een klassiek Engels ontbijt van bacon, eieren, witte bonen in tomatensaus, een worstje en witte geroosterde boterhammen. Erbij een kop thee met melk om het allemaal weg te spoelen. Stevige kost voor werklieden.   

Er was in Londen ook een ander soort ontbijtcultuur. Hippe zaakjes in de trendy wijken serveerden goede koffie en cappuccino's, vers geperste sappen, croissants, bagels, muffins en natuurlijk een full English breakfast. Ook in die hippe zaakjes ging ik wel eens ontbijten. Ik at in zo'n zaakje mijn eerste chocoladecroissant.

Toen ik weer in Nederland kwam wonen streek ik neer in Rotterdam. Voor ik in  Engeland ging wonen was er in Rotterdam niet veel te beleven op horecagebied. Ik was in Londen erg verwend geweest met de hoeveelheid aan leuke zaakjes met eten uit heel veel verschillende landen. Gelukkig werd begin jaren 90 Rotterdam steeds moderner en leuker. Er kwam een groter aanbod horecabedrijven die echt vernieuwend waren. Zo had je Dudok, Loos en Hotel New York.

In Hotel New York gingen ex en ik weleens ontbijten. Dat had ik tot dan toe nog nooit in Nederland gedaan, buiten de deur ontbijten was voor veel mensen een een nieuwtje. Bij HNY kon je voor Fl 17,50 onbeperkt genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet. Het was een echte traktatie, dat ontbijt. Je kon met je bord langs een buffet lopen en onbeperkt nemen. Voor mij was zo'n buffetervaring nieuw. Ik nam van alles wat en ging ook nog terug voor een tweede ronde. Aan het einde van de ochtend was alles op en werd er niet meer bijgevuld. Tijd om naar huis te gaan - op de fiets, een auto had ik in die tijd niet - en de rest van de dag hoefden we niet veel meer te eten. 

Inmiddels zijn we jaren verder en heb ik tijdens vakanties vaker ontbijtbuffetten meegemaakt. Soms valt het een beetje tegen, maar ik ben in hotels geweest waar het ontbijtbuffet met kop en schouders boven alle andere uitstak. Binnenkort gaan we een paar dagen weg, het hotel ziet er op foto's mooi uit, ik ben benieuwd of het ontbijtbuffet net zo goed is als de foto's beloven.

eetregels bij een eetstoornis

Izerina van de blog Onder de mijmerboom vroeg mij laatst of mijn eetregels kunnen veranderen. Ik moest daar even over nadenken en kon niet heel veel voorbeelden noemen die ik in mijn reactie kon melden. Ik beloofde haar er op terug te komen in een blog. 

Mijn eetregels kunnen aan verandering onderhevig zijn door zowel externe factoren als door mijn eigen toedoen. Een externe factor is bijvoorbeeld een product dat niet meer verkrijgbaar is. Zo was er een paar jaar geleden een periode waarin bij Albert Heijn geen Alison volkorenbrood verkrijgbaar was. 

Omdat ik graag wilde weten of het ooit nog terug zou komen heb ik contact opgenomen met de klantenservice. Daar wisten ze me te vertellen dat er brand was geweest bij de producent van het brood en dat het nog enige weken zou duren voor er weer gebakken kon worden. Toen ben ik - noodgedwongen - Alison van de Hema gaan eten. Wat overigens erg lekker was maar voor mijn wel een stuk lastiger om aan te komen. Ik heb een vestiging van AH om de hoek van waar ik woon, en op mijn route naar school fiets ik ook langs een AH. De Hema is in het centrum, gaat niet zo vroeg open, heeft veel minder voorraad en kom ik minder makkelijk. Ik was dus blij toen AH het brood weer leverde.

Wanneer ik zelf de regel verander dan gaat het meestal geleidelijk. Ik weet nog dat ik in het weekend mijn lunch om 13.30 uur at, inmiddels is dat 14.00 uur geworden en ik merkte de laatste tijd dat het zelfs al een paar minuten over twee is. En dat ik mezelf erop betrap dat ik niet vóór 14.00 uur begin met eten! Dat ik dus op de klok kijk en wacht!

Een regel veranderen omdat een externe factor een rol speelt lukt meteen. Dan heb ik geen keus. Een regel zelf veranderen gaat niet van de ene op de andere dag. Dat gaat heel geleidelijk. Het is een beetje zoals met de snelweg en het zandpad. Ik moet echt mijn best doen en herhalen wat ik veranderd wil hebben om het te laten beklijven.

Ik kan me niet herinneren welke regels ik 10 jaar geleden had, ze staan nergens opgeschreven, toen ook niet. Alle regels zitten in mijn hoofd. Maar ik weet wel zeker dat ik tien jaar geleden een aantal regels had die er nu niet meer zijn of veranderd zijn. Ik weet nog dat ik 's ochtends altijd yoghurt met muesli at, inmiddels eet ik al weer jaren havermoutpap.

De regels zijn er niet van de ene op de andere dag, ze sluipen mijn leven binnen. Ze beginnen heel onschuldig. Een leuk nieuw lepeltje waarmee ik mijn vla eet kan na verloop van tijd een eetregel zijn. De beker waaruit ik mijn thee drink wordt een eetregel en is onderdeel van alle malle gewoonten geworden.  Avondeten om 19.00 en geen minuut eerder, 15 tot 20 jaar geleden aten we nog gewoon wanneer het eten klaar was en was etenstijd een ruim begrip.

Zijn die regels lastig? Ja nou en of ze lastig zijn! Voor mij maar zeker ook voor T. alhoewel hij zich makkelijker schikt dan ik en als hij daar geen zin in heeft dan past hij zich niet aan. Doe ik wel eens water bij de wijn en laat ik de regelteugels vieren? Ja hoor, heel af en toe moet dat wel, op vakantie, bij visite, wanneer we uit eten gaan. Ik kan het wel, maar als het niet hoeft dan zorgt mijn eetstoornisbrein dat ik alle regels netjes opvolg, of mijn gezonde brein dat nu wil of niet. Het voelt lekker, het voelt fijn, het voelt volkomen normaal en dat maakt het zo ongelofelijk moeilijk om mijn eetregels in de wind te slaan.

markt

Ik hoorde een poosje geleden op de radio dat er minder belangstelling is voor de markt en dat het aantal marktkramen terugloopt. Het gaat dan vooral om de non-food kramen.

Ik kom graag op de markt, maar sla inderdaad zelf altijd de non-food kramen over. Groenten, fruit en aardappels koop ik er wel. Ook af en toe een gerookte makreel. Wanneer ik vakantie heb en vrij ben neem ik altijd de tijd om een rondje markt te doen. Wanneer ik moet werken doe ik dat niet want tegen de tijd dat ik klaar ben op school is er al veel op en zijn er al marktlui aan het opruimen. 

Gelukkig is er een kraam waarmee ik een goede afspraak heb. Bij deze kraam lever ik onderweg naar school, om even na zevenen op vrijdagochtend, een boodschappenlijstje in. Na mijn werk haal ik mijn bestelling op, die staat dan in een of twee tasjes voor me klaar. Voor deze service geef ik het team van de kraam met Sinterklaas altijd een boterletter.

Ik weet dat de producten die ik koop op de markt niet biologisch zijn en dat knaagt een beetje aan mijn geweten. Biologisch eten is beter voor het milieu en wij zouden dat meer moeten kopen. We kopen nu eens per week of per twee weken een tas met biologische groente en fruit. Maar om alles biologisch te kopen zouden we naar veel verschillende winkels moeten gaan, die zijn niet allemaal in onze woonplaats en daar ontbreekt de tijd dan voor. Of de zin om er tijd voor te maken.

Er zijn in de stad waar ik woon ook een aantal Turkse supermarkten. Er is een heel grote met een ruim assortiment. Hier ga ik ook nog ieder weekend naar toe voor bepaalde groenten en fruit en dan neem ik ook meteen wat andere producten zoals kikkererwten, olijven, feta en gözleme mee. De prijzen van hun verse producten zijn gelijk aan de prijzen op de markt. 

De markt heeft ook nog een andere functie, anders dan een gewone winkel. Je gaat naar de markt voor wat gezelligheid, om er wat eten en elkaar te ontmoeten. Je ziet er gezinnen, stellen, vriendinnen die samen over de markt lopen. Dat zie je niet zo snel in de supermarkt.  In de grote steden, zowel hier als in het buitenland, vind ik de markt extra leuk omdat er mensen van allerlei nationaliteiten komen kopen en verkopen. 

Als kind gingen we een paar keer per jaar naar de markt in Den Haag. Daar kregen we dan een pannenkoek met suiker in een vetvrij papiertje, kocht mijn vader paling en mijn moeder heel donker roggebrood. Ook mochten wij, de kinderen, ieder een ons drop uitzoeken, allebei in een eigen zakje. 

Overal ter wereld vind je de markt en zie hetzelfde, het is een plek waar mensen van alle rangen en standen, alle nationaliteiten en leeftijden, samen komen. Ik verwacht dan ook niet dat de markt ooit zal verdwijnen.

wat ik als laatste gelezen heb - 3e reeks

Ik was maanden geleden aan deze blog begonnen, maar nooit afgemaakt. De onderstaande boeken vond ik de moeite waard. Misschien jij ook wel?

Turkenliefje - Lydia Rood  - niet onaardig, niet te moeilijk, beetje romantiek en wat geschiedenis.

Jacomijn Stout is dertig jaar oud en woont in Rotterdam als haar vader haar onverwachts aan een onbekende belooft: de drukker Simon de Vries. Omdat haar vader op sterven ligt, belooft ze met Simon te zullen trouwen, ook al kan ze haar grote liefde niet vergeten. Toen ze een jong meisje was, is het schip waarmee het gezin zou emigreren gekaapt door Barbarijse zeerovers. Als slavin werd Jacomijn in Algiers verliefd op een kaperkapitein. Het verleden haalt haar in als er een ‘Turk’ voor de deur staat met een brief van haar vroegere geliefde. (bron: www.libris.nl)

Violeta - Isabel Allende - ik vind haar een heel aparte auteur, soms verrast ze me met een prachtig boek en dan weer komt ze met een boek waar ik geen klap aan vind. Deze roman vond ik er een beetje tussenin zitten. 

Violeta del Valle komt ter wereld op een stormachtige dag in 1920, als eerste meisje in een gezin met vijf onstuimige broers. Haar leven wordt vanaf het begin gekenmerkt door buitengewone gebeurtenissen. De schokgolven van de Eerste Wereldoorlog zijn nog steeds voelbaar als de Spaanse griep de kusten van Zuid-Amerika bereikt, bijna precies op het moment van haar geboorte.

In een brief aan iemand van wie ze zielsveel houdt, schrijft Violeta over de armoede en voorspoed, de verliezen en vreugdes, en over de grote liefdes van haar leven en het verwoestende liefdesverdriet dat daarna kwam. (bron: www.libris.nl)

Ik ben er niet - Lize Spit - prachtig boek van begin tot eind. Het heeft heel onverwachte wendingen en wordt steeds spannender. Ik kon het bijna niet meer neerleggen.

De Brusselse Leo is tien jaar samen met haar vriend Simon. Verbonden door een moeizame jeugd, heeft het koppel weinig anders nodig dan elkaar. Tot alles kantelt: Simon komt midden in de nacht thuis en lijkt vanaf dat moment iemand anders. Langzaam valt Leo's minutieus opgebouwde bestaan uiteen, tot het punt waarop het gevaarlijk wordt. (bron: www.libris.nl)

Bruidsjurk uit Warschau - Lot Vekemans - Ik kon ook dit boek bijna niet neerleggen. Erg mooi!

Marlena woont op het Poolse platteland en is tot grote zorg van haar moeder nog steeds niet getrouwd. Als ze op een dag verliefd wordt, verandert haar leven radicaal. Wat volgt is een reis langs drie mannen die ieder op hun eigen manier van haar houden.
De eerste is Natan, een jonge Amerikaanse journalist, met wie Marlena haar eerste intense liefde beleeft. Maar als zij zwanger van hem blijkt te zijn, zit Natan onbereikbaar in Amerika. De tweede is Andries, een Nederlandse boer die via een huwelijksbureau met Marlena trouwt in een poging de leegte in zijn boerderij te vullen. Als hij hoort dat Marlena zwanger is van een andere man, accepteert hij haar zoon als de zijne. De derde is Szymon, een Joodse Pool die als baby in Nederland terechtkwam en begin jaren voor het eerst naar het land van zijn ouders reist. Daar ontmoet hij de inmiddels teruggekeerde Marlena en haar zoon Boris. Met hen probeert hij het gemiste gevoel van familie en verbondenheid te herstellen.
Maar alles loopt anders als Boris besluit te stoppen met praten, Andries onverwacht in Polen verschijnt en er een stapel brieven van Natan boven water komt. (bron: www.bruna.nl)

De Verdwenene - Lot Vekemans - net zo mooi als haar boek Bruidsjurk uit Warschau. 

Een radeloze moeder stuurt haar onhandelbare zestienjarige zoon voor een tijdje naar Canada, naar zijn geëmigreerde
oom Simon, het buitenbeentje van de familie. Simon heeft met tegenzin toegestemd, en al snel blijkt de nieuwe huisgenoot
zijn zo gekoesterde zelfstandigheid wel erg in het geding te brengen.
Om van het gezeur van de verveelde puber af te zijn, stemt Simon in met een dagtrip naar de Rocky Mountains. Daar ontmoeten ze twee enthousiaste bergwandelaars, vader en zoon. Die nemen de jongen mee op een day tour, terwijl Simon in het toeristische bergplaatsje achterblijft. De drie wandelaars komen met grote verhalen terug en willen de twee dagen daarna ‘écht’ de bergen in. De volgende ochtend is het trio spoorloos, ze hebben uitgecheckt zonder een bericht achter te laten. (bron: www.hebban.nl)

Onder Buren - Juli Zeh - goed verhaal, mooi geschreven, eerste boek dat ik las waarin Corona een rol speelt.

In Onder buren van Juli Zeh is Dora met haar hondje naar het platteland verhuisd. Naar een klein dorp in het niemandsland van Brandenberg. Tijdens de lockdown wilde ze niet in de grote stad blijven. Ze had behoefte aan een nieuwe omgeving, meer bewegingsvrijheid, meer ademruimte. Nu wordt ze geplaagd door de vraag waarnaar ze eigenlijk op zoek is in deze tijdelijke leegte. Is het afstand van haar vriend Robert, die met zijn activisme steeds verder van haar af komt te staan? Of hoopt ze erachter te komen waarom de wereld zo verwarrend is geworden? (bron: www.libris.nl)

Zit er iets voor je bij?

m/v

Ruim twaalf jaar geleden maakte ik de overstap van vmbo- naar mbo-onderwijs. Het leek me leuk om met een iets oudere doelgroep te werken. De studenten waar ik nu mee werk zijn allemaal tussen de 16 en 23 jaar oud, met een paar uitschieters naar boven, maar deze zijn op een hand te tellen.

In mijn beginjaren heb ik nooit te maken gehad met jongens en meisjes die midden in een geslachtsverandering zaten. Althans, niet voor zover ik dat heb gemerkt. Er werd in ieder geval niet over gesproken. Niet met studenten zelf, maar ook in de personeelskamer niet. Het was gewoon geen gespreksonderwerp.

Tegenwoordig is dat anders. Er lopen op mijn school nu een aantal jongeren rond die bezig zijn met een transitie. Van meisje naar jongen en van jongen naar meisje. We hebben niet heel veel studenten want we zijn een kleine school, misschien dat het er daarom zoveel lijken te zijn. 

Ik zie, lees en hoor om mij heen dat er minder taboes heersen rondom dit onderwerp dan een aantal jaren geleden. Er worden televisieprogramma's over dit onderwerp gemaakt, het is regelmatig in het nieuws en steeds meer mensen komen er openlijk voor uit. Zou het daarom zijn dat deze jongeren nu ook durven te spreken over hun geslachtstransitie? Overigens hoor ik ook wel dat acceptatie niet overal vanzelfsprekend is.

Ik begrijp er misschien te weinig van, maar ik vind dat deze jongens en meisjes, soms net 16, erg jong zijn en vraag me dan af of je heel zeker bent van je zaak. Maar waarschijnlijk weten ze het al sinds ze zich bewust zijn van hun eigen geslacht, en worstelen ze er al jaren mee. Ik zou het natuurlijk kunnen vragen, maar zulke vragen kan ik, out of the blue, niet stellen. Daarvoor is de band die ik met deze studenten heb nog te pril, of simpelweg niet aanwezig. 

Wel vind ik het belangrijk dat ze bij ons op school een veilig plek hebben om te zijn wie ze willen zijn. En gelukkig kan dat bij ons op school. Binnenkort  - op verzoek van twee studenten - worden er een aantal toiletten aangemerkt als genderneutraal. Tot nu toe zijn er alleen maar jongens- en meisjeswc's voor leerlingen en studenten.  Wat ik wel apart vind is dat er voor het personeel gescheiden wc's maar ook wc's voor beide seksen. 

Tijdens de bouw van ons schoolgebouw, 14 jaar geleden, stond dit item niet op de agenda van de architect, ik neem aan dat er nu bij nieuwbouw van (openbare) scholen wel rekening mee wordt gehouden. De maatschappij verandert in rap tempo op sommige gebieden en dit zijn van die ontwikkelingen die je niet kunt tegenhouden, ook al zouden sommigen dat wel willen.

vroeg herkennen eetstoornis

De Gezondheidsraad heeft vorig jaar een advies uitgebracht waarin een landelijke aanpak voor eetstoornissen wordt geadviseerd. Lees hier het advies Gezondheidsraad.

Ik heb het helemaal gelezen en ben er blij mee. Blij omdat ik lees dat er veel meer moet worden gedaan op jonge leeftijd voor jongens en meisjes met eetstoornisproblematiek. Hoe eerder er wordt ingegrepen, hoe groter de kans op herstel. 

Ook lees ik dat er een gebrek is aan kennis in de samenleving, bij ouders en bij (zorg)professionals. Ik weet niet hoe het hier is wanneer je een opleiding tot arts/huisarts volgt, maar ik heb gelezen in The Guardian dat in het Verenigd Koningrijk bij een opleiding tot General Practioner (huisarts) er slechts een paar uur aan dit onderwerp wordt besteed. Ik hoop dat het hier meer is, maar het zal vast nog niet genoeg zijn anders zou er meer kennis zijn bij (zorg)professionals.

Ik merk zelf natuurlijk ook dat er nog maar weinig bekend is over eetstoornissen  in de samenleving. Bijna iedereen heeft wel gehoord over anorexia en boulimia, maar veel verder dan wat basale kennis is er niet. De blogs over mijn eetstoornis roepen veel reacties op. Gelukkig zijn daar veel vragen bij en lees ik terug dat men er van leert. 

Een van de meest voorkomende gedachten is dat een eetstoornis iets is van meisjes en jonge vrouwen. De laatste tijd is er wat meer aandacht voor jongens met een eetstoornis, maar zelden hoor je over mensen van 30 en ouder, laat staan dat je hoort of leest over senioren en bejaarden met eetgerelateerde problematieken.

Op het internet zijn veel bedrijven en organisaties te vinden die je kunnen helpen bij een eetstoornis en zelfs beweren dat ze je kunnen genezen. Bij de professionals zijn er lange wachtlijsten en daarnaast zijn er helaas ook mensen die zich als hulpverlener opstellen omdat ze ervaringsdeskundig zijn. Een goede opleiding om tot hulpverlening te komen lijkt mij een noodzaak, het is echt heel ingewikkelde materie. Je eigen ervaringen kunnen natuurlijk een ander helpen, maar vaak is er meer nodig, van een langdurige opname tot dagbehandelingen bij speciale klinieken met de professionals die er voor hebben doorgeleerd.

Voor mensen met een eetstoornis is het belangrijk dat zij weten dat zij niet de enigen zijn met deze problemen. Een plek om ervaringen te lezen, en misschien te delen, is dan prettig. Het platform ProudtoBme biedt deze plek. Ik zie ook hier weinig ouderen, maar er zijn wel een aantal 'chats' in het forum waar 30+ers hun verhaal doen. Ik hoop (en weet inmiddels) dat mijn blog ook een bijdrage levert aan de informatie over eetstoornissen en een plek is waar je als lezer je eigen verhaal kan achterlaten in de reacties.

Lang geleden was een bezoek aan een psycholoog iets waar je het liever niet over had. Dat taboe is nu wel uit de wereld. Maar praten over een eetstoornis op hogere leeftijd is nog steeds een taboe en zolang mensen niet veel weten over eetstoornissen in het algemeen is er nog een lange weg te gaan om dit onderwerp ook bespreekbaar te maken.

snelweg

's Ochtends in de eerste pauze eet ik altijd een boterham met pindakaas en drink ik een beker koffie. Wanneer ik niet naar school ga en thuis ben doe ik dit ook, dan valt het koffiemoment na mijn bezoek aan de sportschool. 

Al eerder schreef ik over deze gewoonte een artikel met de titel rare boterham. Ik kreeg er leuke reacties op en ik realiseerde me dat ik niet alleen ben in mijn aparte gewoontes rondom eten.

Dit weekend is er een kleine doorbraak in het eetpatroon. Ik heb zowaar op eerste en op tweede paasdag een andere soort boterham gegeten! Er ligt een AH Zaans volkoren in de vriezer, dit is het brood waar T. zijn tosti's van maakt. Dit brood heeft altijd dikke kapjes (zo noemde wij de kontjes/eindjes van een brood) waar we niet zoveel mee doen. Soms roostert T. ze en eet hij ze bij een salade of soep. Maar er was nog niets mee gedaan deze keer en omdat ik toch af en toe probeer om eens iets anders te doen dan gebruikelijk leek het mij een goed idee om deze als ochtendpauzeboterham te eten. En dat lukte! 

Als je geen last hebt van een eetstoornis dan vraag je je nu af hoe het kan dat een volwassen vrouw, met een behoorlijk goed stel hersens, moeite kan hebben met het eten van een NORMALE VOLKOREN BOTERHAM MET PINDAKAAS!

Laat me je vertellen dat dit een lastige opdracht kan zijn als je hoofd vol zit met eetregels. Zelfbedachte eetregels weliswaar, maar zelfs dan is het lastig om de regels te doorbreken. De psychologie vergelijkt het afleren van vaste patronen met snelwegen en zandpaden. De snelweg is vlot en makkelijk. Je komt zonder gedoe van A naar B. De keus om deze route te volgen ligt voor de hand want bekend en makkelijk. Het zandpad is een hele klus, je hebt kans dat je auto vast komt te zetten en dat je verder moet lopen om van A naar B te komen. Met andere woorden: je moet meer moeite doen.

Zo is het bij het eten van iets anders, of op een ander moment, bij mij ook. Ik kan het wel, maar ik moet erbij nadenken en er wat inspanning voor leveren. Na afloop constateer ik dan zelf ook dat goed ging en ik zonder kleerscheuren van A naar B ben gekomen. Het gezonde brein kan hier van leren en kan met deze oefening het eetstoornisbrein naar de achtergrond duwen.

Als ik dit vaker zou doen, en wat vaker van de snelwegen (eetregels) zou afwijken, dan zouden de zandpaden op den duur ook minder rul zijn en zou de inspanning niet meer zo groot zijn. Moet ik natuurlijk wel oppassen dat die zandpaden op den duur geen snelwegen worden!

eetherinneringen - Pasen

Ik ben niet religieus opgevoed, ben niet gedoopt en kwam met mijn ouders alleen in een kerk tijdens vakanties als we een kerk gingen bezichtigen. De feestdagen hadden bij ons thuis dan ook geen religieus karakter, maar met het eten werd er wel iets speciaals gedaan. 

Zo hadden we met Pasen een paasontbijt en een paasdoos. Het ontbijt bestond uit een stol met spijs, gebakken door mijn vader, en grote matzes. De matzes aten we met roomboter en suiker. De suiker en kruimels sprongen tijdens het eten alle kanten op dus moest er na het ontbijt altijd even goed gestofzuigd worden.

Mijn vader maakte roomboterschaapjes en natuurlijk stond er bij ieder bord ook een gekookt ei. De eieren waren door mijn vader versierd. Niet met kleurtjes, maar hij maakte met een zwarte Rotringpen heel mooie decoraties op de eieren. Soms abstract, maar ook wel eens met leuke gezichtjes erop. 

En dan stond er naast onze borden ook nog een kartonnen paasdoos. Ieder jaar dezelfde doos want na gebruik werden deze netjes opgevouwen en weer opgeborgen. In de doos zaten allerlei lekkere eitjes. Chocolade-eitjes, schuimpjes, harde eitjes van suiker met een zachte vulling (toen bij Jamin, nu zie ik ze nooit meer) en - de allerlekkerste - fondant spiegeleitjes. We snoepten thuis niet heel veel en zo'n doos met lekkers was dan ook een enorme traktatie. Ik deed er best lang mee!

Verder was er op zo'n dag niet veel te beleven. We vierden het nooit met anderen, altijd met ons viertjes. Meestal gingen we op zo'n dag nog op pad als het weer het toeliet. Wandelen in de duinen of langs het strand uitwaaien. 

's Middags kreeg ik een glaasje advocaat met slagroom. Er stond chips op tafel en wat toastjes met brie en plakjes worst. 

Het avondeten op Eerste Paasdag was kip of rollade, met groente en aardappels, aardappelkroketjes of puree. Ik herinner me er niet heel veel van en ik denk dat het ook minder speciaal was dan het eten met Kerstmis. Het toetje was chocolademousse, door mijn moeder gemaakt, en ook herinner ik me dat we wel eens een Viennetta ijstaart hadden, een nieuw product begin jaren 80.

Hoe anders is het nu. T. en ik doen niet aan Pasen. We eten altijd lekker. Toevallig was dat vandaag kip uit de oven met nieuwe aardappeltjes, sperzieboontjes en sla. De advocaatvla die ik een paar dagen geleden kocht is nog niet op dus dat was mijn nagerecht. T. vindt dat niet lekker en voor hem stond er nog een bakjes chocoladehazelnootmousse, een cadeautje van de Jumbo. 

lezen

Gisteren in de NRC: 

"De leesvaardigheid daalt gestaag. Volgens internationaal vergelijkend PISA onderzoek kan een kwart van de Nederlandse vijftienjarigen zo slecht lezen dat ze laaggeletterd zullen blijven."

In het artikel las ik dat jongeren van vmbo tot vwo steeds minder lezen en steeds minder interesse hebben in lezen. Op school leren ze technisch lezen. En dat maakt lezen niet aantrekkelijk. Ze leren niet een tekst begrijpen. De desinteresse wordt onder andere veroorzaakt door een toename in het gebruik van televisie, mobiel en tablet. 

In mijn jeugd was er geen mobiel en tablet, er was alleen op zaterdag- en woensdagmiddag televisie. En toch verveelde ik me niet. Op de lagere school had ik een paar vriendinnetjes en we speelden buiten of binnen bij een van ons thuis. Bij mij thuis was schooltje of winkeltje spelen favoriet. Bij een ander stond een verkleedkist en gingen we daar mee spelen. Er was altijd wat te doen, samen of alleen, of met mijn ouders. 

Als ik alleen was dan had ik altijd wel een boek om te lezen. Geleend van de bieb of van een vriendin of gekregen voor een verjaardag. Ik las heel veel en met veel plezier. Ik heb mijn hele leven al een abonnement op de bieb, zelfs in mijn tijd in Londen ging ik naar de bieb.

In mijn jonge jaren las ik de kinder- en meisjesboeken van toen. Zoals de boeken met een tweeling in de hoofdrol die op kostschool zaten en de spannende verhalen over vijf kinderen die raadsels oplosten. Ik heb alle sprookjesboeken die er zijn gelezen en natuurlijk de bekende boeken van Thea Beckman en Jan Terlouw. Ik denk niet dat er boeken zijn uit die tijd die ik niet heb gelezen.

Ik vraag me af of dat anders geweest zou zijn als ik op jonge leeftijd een tablet of mobiel had gehad. Ik denk het niet. Ik heb al die moderne apparaten nu ook en toch kies ik nog steeds vaker voor een boek dan voor een film, serie of ander vermaak op deze apparaten. 

Lezen  verruimt je wereld, prikkelt de fantasie en geeft mij de afleiding en ontspanning die ik op geen andere manier vind. Bij heel goede boeken ben ik even helemaal weg. De toppers zijn wat mij betreft net als lekker eten, je weet dat het een keer op is maar het liefst zou je het laatste hapje nog heel lang uitstellen!