(geen) grenzen aangeven - deel 6

Deel 6 in deze serie. Lees hier de andere delen: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5.

Bijna tien jaar lang heb ik mooi weer gespeeld, de schijn opgehouden en nooit enige argwaan gewekt dat mijn relatie met ex er een was met veel ruzie en geestelijk en lichamelijk geweld. Na al deze jaren vraag ik me soms nog steeds af hoe het mogelijk is dat niemand, zelfs mensen die mij heel goed kenden, vragen heeft gesteld.

De politiemannen die mij op straat hebben gered brengen me naar mijn vader. Ze vertellen wat ze hebben gezien en gedaan en daarna vertrekken ze weer, maar niet zonder eerst een afspraak voor de aangifte te maken. 

Ik ben een hoopje ellende, ik heb heel veel verdriet en ben tegelijkertijd blij dat het voorbij is. Daarnaast ben ik ook nog bezig met ex. Ik vind het zielig voor hem, maak me zorgen over hoe het met hem verder moet. Die gedachten heb ik nog lang, maar door er veel over te praten ga ik uiteindelijk inzien dat ex niet zielig is. Mijn vader helpt me goed en doet en zegt de juiste dingen.

Ik slaap die eerste avond in het bed van mijn moeder, naast mijn vader,  omdat ik niet alleen durf te slapen.  De volgende dag gaan we 's middags naar het hoofdbureau van de politie in Rotterdam waar ik aangifte doe. Op dinsdag komt er al een mevrouw van Slachtofferhulp langs en doe ik nogmaals mijn verhaal. In het begin komt ze wekelijks en praten we veel over wat er is gebeurd de afgelopen jaren. Door de gesprekken met haar ga ik steeds meer inzien dat ik het niet had kunnen voorkomen. En dat het niet mijn schuld is dat ik ben mishandeld. 

Ik ben veilig bij mijn vader en iedere dag vertel ik hem iets meer over alle dingen die ik heb meegemaakt. Er zijn avonden waarop we tot ver na middernacht praten. Over mij, over ons gezinsleven, over mijn moeder. De band met mijn vader is in die tijd ontzettend sterk geworden en is dat nu nog steeds.

Ex zit een aantal dagen vast en duikt dan ineens op bij vrienden van mij. Die bellen mij op - bij mijn vader - en reageren heel verbaasd wanneer zij mijn kant van het verhaal horen. Ze zetten ex meteen weer buiten. Ex zoekt een ander logeeradres, ik weet niet waar hij is, ergens in Amsterdam. 

Ex stuurt brieven en bloemen. De brieven lees ik niet, de bloemen gaan naar de buren. Ik informeer mijn vrienden en kennissen. Ook heb ik een afspraak met de bedrijfsarts die constateert dat ik voorlopig niet kan werken. 

Er komt een rechtszaak. Ik ben hier niet bij, mijn vader, een vriendin en mijn slachtofferhulpmevrouw gaan wel. Ik sta nog niet stevig genoeg in mijn schoenen om ex te zien.

Ik heb een schriftelijk verslag en de uitspraak van de rechtszaak gevonden in een van mijn dossiermappen. Mijn vader heeft alles zo gedetailleerd mogelijk opgeschreven. Ik heb er een aantal passages van overgenomen:

De rechter leest een gedetailleerde dagvaarding voor: Wat is uw reactie? Ik herinner me niet veel.

U heeft N. mishandeld? Yes

Hoe kijkt u er nu tegenaan? What I did was terrible.

Het is nogal grof gegaan. I know.

En dat jegens een slachtoffer dat zich niet kon verdedigen. Er was duidelijk sprake van fysiek overwicht.

U ontkent regelmatige mishandeling.

Nu dan .. september. De aanleiding. U krijgt een brief van uw broer met de suggestie dat u niet goed omging met N. en meer van streek makende opmerkingen. N. had kennelijk een betere relatie met uw familie dan u. 

U heeft de foto's van N. gezien? Yes.

U zegt als een wildeman tekeer te zijn gegaan. U zegt haar zwaar mishandeld te hebben. Yes

Heeft u excuses gemaakt. Heeft u geschreven? Yes, maar ik weet niet of de brieven zijn aangekomen. 

Ik kan me ook voorstellen dat N. geen enkel contact meer met u wil. 

De officier voegt gooien met een bierfles toe aan tenlastelegging.

De advocaat sputtert wat tegen maar gaat dan toch akkoord.

Officier: U heeft gegooid met een bierfles?  Yes.

Wat was uw bedoeling? Geen bedoeling om te raken.

Waar kwam de fles terecht? Muur, linksboven hoofd. Afstand ongeveer one foot, two feet.

Rechter vraagt naar de arrestatie. Ik werd getrapt en trapte terug.

Als u aangehouden wordt door de politie moet u gewoon rustig meegaan.

De officier houdt heel mooi geformuleerd verhaal. Geen desastreuze dag, maar een hele zwarte periode. Wederspannigheid bij aanhouding. Bierfles niet zomaar gegooid. Langdurige mishandeling, N. had kunnen doodgaan, zwaar lichamelijk letsel toegebracht. U zegt zelf dat u behaved like a raging bull.

Rechter: hij is een first offender maar voor de maatschappij en het slachtoffer wil ik afkeuring laten zien.

Advocaat: het verdrongen geweld uit de jeugd van meneer komt nu tot uiting. Is te behandelen. Hij ziet dat hij als mens zo niet verder kan.

Rechter: bewezen: verzet tegen politie en zware mishandeling.

De straf:

-140 uur dienstverlening ipv 3 maanden detentie, 4 dagen = 8 uur aftrekken ivm voorarrest

-voorwaardelijk 2 maanden

- fl xx  binnen 5 maanden aan het slachtoffer terugbetalen.

Helaas kon de rechter ex niet veroordelen voor de jarenlange kwellingen en misdragingen. Dat had alleen gekund als er bewijs was, getuigenverklaringen, eerdere aangiftes een een dossier. 

Mijn leven gaat door. Ik verkoop mijn huis, mijn spullen gaan in de opslag bij een kennis van mijn vader. Ex mocht zijn spullen, onder toeziend oog van mijn vader en een politieagent, uit mij huis halen. 

Na een half jaar ben ik weer een beetje opgekrabbeld en krijg ik steeds meer zin in het leven. Ik ga weer werken en ook op zoek naar een nieuwe woning. Die vind ik en samen met mijn vader ga ik klussen zodat het huis helemaal naar mijn zin is. In het voorjaar verhuis ik en ga ik, voor het eerst in mijn leven, op mezelf wonen.

Ik ben nog lang aan het bijkomen van deze nare en zware periode in mijn leven. Toch geniet ik ook met volle teugen van mijn nieuwe leven. Ik ga uit, leer nieuwe mensen kennen, haal banden met mensen van vroeger aan en ga op reis naar Rome, New York en Londen. Iedere dag ervaar ik dat ik vrij ben, dat ik niet meer bang hoef te zijn, dat ik niet meer hoef te bewijzen dat ik iets niet heb gedaan. Ik kan mijn eigen geld aan mezelf uitgeven, ik kan thuiskomen wanneer ik wil en wegblijven wanneer ik wil. Ik ben weer vrij, en dat voelt goed. Nooit meer wil ik een jaloerse partner.

Twee jaar later kom ik T. in het uitgaansleven tegen. We spreken wat af en het klikt weer. Ik word zelfs weer verliefd! Na een half jaar weten we zeker dat we samen verder willen.  En ex? Die heb ik nooit meer gezien en nooit meer wat van vernomen. 

feestdagen en een eetstoornis, meestal een slechte combinatie

De feestdagen zijn voor ons geen bijzondere dagen. De jaren voor corona gingen we altijd op vakantie naar het zuiden van Spanje of Portugal. Daar konden we de kerst dan helemaal vergeten en genoten we van mooi weer, een mooie omgeving, lekker lokaal eten en veel rust.  Tijdens corona bleven we zoals iedereen thuis, waren dan samen, en dat was prima.

Vorig jaar en dit jaar hadden we weer weg kunnen gaan, maar vorig jaar was het nog erg onzeker allemaal vanwege de pandemie en dit jaar hebben we veel in ons huis geïnvesteerd. We hebben het deels platte dak van ons huis uit 1932 van isolatie voorzien. Binnenkort komen er ook nog zonnepanelen op. 

Mijn vader maakt altijd zijn eigen plannen. Dit jaar had hij een etentje met kinderen, klein- en achterkleinkinderen van zijn partner op Eerste Kerstdag. Op Tweede Kerstdag ging hij naar zijn natuurclub, daar was een open dag met diverse activiteiten waarvan hij er een begeleidde. Daarna werd er gezellig gegeten met alle vrijwilligers. Wij zien mijn vader later deze vakantie.

Op Eerste Kerstdag maakte ik een pan Turkse rodelinzensoep (mercimek corbasi) en daarbij aten we een salade en een met spinazie gevulde Turkse pannenkoek (gözleme). Deze laatste koop ik vers bij de Turkse super, daar is op zaterdag altijd een mevrouw die ze bakt waar je bij staat. Heerlijk!

Tweede kerstdag deden we ook makkelijk. T. maakte ratatouille in een grote ovenschaal. Genoeg voor 3 of 4 keer dus ook wat porties voor de vriezer. We aten het met pasta en een salade.

Vandaag staan er spruitjes, stoofperen, aardappelpuree en een verse worst met uienchutney op het menu. Een beetje in de kerstsfeer door het peertje, maar voor ons een gewone Hollandse pot maaltijd zoals we wel vaker op dinsdag eten.

De rest van de kerstvakantie eten we net als anders, en dat is altijd lekker. En voor mij hoeft alle overdaad aan voedsel natuurlijk niet. Ik eet af en toe een met fondant gevuld musketkransje, ik heb wat lekkere bonbons uit mijn kerstpakket waar ik af en toe van snoep en er ligt nog een ministolletje op me te wachten. De kruitnoten die over waren van Sinterklaas heb ik in de vriezer gedaan, die verwerk ik nog wel een keer in een tiramisu of trifle. 

Met Oud & Nieuw haal ik oliebollen, daar heb ik er overigens dit jaar al een aantal van op. De kraam in onze stad heeft heel lekkere en vaak fiets ik op zondagmiddag even langs voor twee warme krentenbollen met suiker. Ook hebben we een fles bubbels. We brengen Oud & Nieuw ook samen door. 

En als dan O&N er ook weer op zit ben ik stiekem wel blij dat alles weer terug is naar normaal. Nog een weekje vakantie is fijn, ik heb niet heel veel gepland, maar wel een paar gezellige dates met vriendinnen en eentje met de kapper. T. is ook vrij in deze periode en heeft wat afspraken net als ik. Sommigen komen bij ons aanwaaien voor een kop koffie of wijntje, met anderen spreken we buiten de deur af.  Daarnaast gaan we ook samen nog een aantal korte bezoekjes aan vrienden brengen. 

Over het algemeen gaan een eetstoornis en feestdagen heel slecht samen. De eetstoornis zet zich schrap tegen grote hoeveelheden eten zoals bij buffetten en menu´s van vele gangen, gaat in de weerstand bij teveel snoepen en snacken, wordt onrustig van eten op andere tijden dan normaal en vindt het maar niks dat de sportschool dicht is. 

Dit jaar is het eten geen probleem geweest met Kerstmis. Ik had het tenslotte zelf in de hand wat ik wel en niet at. Het onderdeel bewegen is opgelost doordat ik op Eerste én Tweede Kerstdag met de fiets op pad kon. Zondag een rondje van 35 kilometer, op maandag fietste ik een andere kant op en maakte ik een rondje van 30 kilometer. Ik ging rond 9,30 uur de deur uit, ben daarna onder de douche gestapt en 'mocht' toen een stuk kerststol met amandelspijs in plaats van mijn bruine boterham met pindakaas.  Dinsdag was de sportschool weer open en kan ik de rest van het jaar daar mijn schema afwerken.

Vandaag heb ik mijn administratie uitgezocht en opgeruimd. Het wordt steeds minder want bijna alles gaat tegenwoordig digitaal. Waar ik eerst 3 ordners gebruikte heb ik er nu nog maar 1. Daarin bewaar ik documenten die ik niet digitaal heb, of heb uitgeprint omdat het handig is om er een papieren versie van te hebben. Vanmiddag kwam een vriendin op visite, dronken we thee en aten we bonbons. 

Morgen wil ik wat opruimen in mijn kledingkast, even kijken wat er weg kan, wat 'nieuwe' dingen ophangen en een capsule wardrobe voor januari tot en met maart maken. Dat zijn de koudste maanden van het jaar en dan draag ik wat dikkere jurkjes en vesten, mijn laarzen doe ik vaker aan en ik draag regelmatig een sjaal en muts. 's Middags hebben T. en ik een afspraak buiten de deur.

En zo kabbelen de dagen lekker voort.

(geen) grenzen aangeven - deel 5

Mijn vorige blog, deel 4  van mijn verhaal over grenzen aangeven, eindigde ik met de volgende vragen:

En zelf weggaan? Ex eruit zetten? En wat moest ex doen zonder mij?

Als ik zelf weg zou gaan dan zat ex nog in mijn huis en hoe moest ik hem daar dan uit krijgen? Ik kon overal heen, maar hij niet. Dus ex wegsturen zou betekenen dat hij geen dak boven zijn hoofd had. En omdat hij ook geen geld had, en financieel volledig van mij afhankelijk was, vond ik dat ik hem dat niet aan kon doen. Vond ik het zelfs zielig voor hem. Omdat ik zulke verknipte ideeën had ondernam ik geen stappen om de relatie te beëindigen. Ik had er ook de energie niet meer voor. Gelukkig voor mij werd ik, ongevraagd en onverwacht, een handje geholpen.

Het is een zondagmiddag eind september 1997. Het is mooi weer. De deur van de keuken naar het balkon staat open en ik ben de was aan het binnenhalen. Ex is al een aantal dagen kwaaiig omdat hij een conflict heeft met zijn broer. Er wordt driftig heen en weer gebeld en geruzied. De woede wordt ook op mij afgereageerd.

Ex schopt en slaat me. Gooit een bierfles naar mijn hoofd. De fles raakt me net niet. Ik ga in een waas van tranen verder met de was. Wanneer ik weer in de kamer ben gaat ex door met razen en tieren. Hij grijpt me bij de keel en knijpt heel hard. Ik ga terug naar het balkon in de hoop dat hij stopt omdat het balkon door omwonenden kan worden gezien. Ik zit op de grond te snikken. Ex pakt een groot mes uit de keukenla en begint me ermee te prikken.

De telefoon gaat. Ex gaat naar binnen om de telefoon op te nemen. Het is zijn broer weer. Het geruzie gaat verder. Ik sta op en zonder er verder over na te denken loop ik naar de gang, doe de voordeur open en ren de zes trappen af naar de buitendeur. Ik heb niets bij me, geen jas, geen tas, geen geld. Ik loop richting het bus- en metrostation, hoop dat ik onderweg een bus tegenkom die me wil meenemen. Ik heb geen plan, ik heb geen idee wat ik moet doen, ik weet alleen dat ik weg moet als ik niet in het ziekenhuis of erger wil eindigen.

Ex komt me achterna. Haalt me in en terwijl ik hem probeer te kalmeren geeft hij mij een kopstoot. Ik val om. Ik sta weer op en ik zie een personenauto stoppen waar twee mannen uitspringen. Ze nemen ex in de houtgreep en roepen iets in de trant van  "Je bent gearresteerd!" Beiden hebben een politiebadge in hun handen en slaan ex in de handboeien. 

Heel even stribbel ik tegen en zeg ik dat ze hem moeten laten gaan, dat we het zelf wel oplossen. Maar deze rechercheurs van de politie willen daar niets van weten. Er komt versterking en ex wordt in een politiebusje afgevoerd. Ik ga met de twee rechercheurs mee naar het bureau. Ex gaat naar een ander bureau. 

Op het politiebureau vragen de politiemannen wie zij kunnen bellen. Ik geef het nummer van mijn vader, die de dag ervoor net terug is van een weekje vakantie. Mijn vader hoort wat er is gebeurd en zorgt dat hij thuis is zodat de politiemannen mij naar hem toe kunnen brengen.

Eerst gaan we langs een huisartsenpost waar mijn verwonding worden onderzocht en ik een kalmeringsmiddel krijg omdat ik niet kan stoppen met shaken. Daarna gaan we naar het hoofdbureau waar een politiefotograaf foto's van mijn lichaam maakt. Van mijn keel met wurgstrepen, de blauwe plekken op mijn armen en benen en de dikke bult op mijn voorhoofd van de kopstoot.

Daarna brengt de politie mij naar mijn ouderlijk huis, waar mijn vader op ons wacht.

Deel 6 staat volgende week zaterdag online.

De andere delen vind je hier: deel 1 deel 2 deel 3

feestdagen

Lieve Lot, Berber, Aaf, Sarah, Nicky, Nicole, Lenny, Engelien, Liselot, Marana, Mrs H te B, Petra, Marijke, Mrs T, Mevrouw W, Izerina, MargrietvG, Nietzomaarzoo, KoffieDigitalix, Margriet Z, Judy, Myriam C, Francien, Ellen, Ria, Ingrid, Consumindersingle, Ilona, Luus, Schrijver, Herma, ZoSimpeIsDanGeluk, Wieteke, Hanneke, PourqoiPas, Loes, Nell, Griemank, Aritha, Nienke, Geldover, Bertiebo, Ettie, Willem en alle andere mensen die de moeite hebben genomen om op mijn blogs te reageren of gewoon mee hebben gelezen:

Gezellige feestdagen en 

een mooi en gezond 2023!

Morgen om 21.00 uur het vijfde deel van de serie (geen) grenzen aangeven.

(geen) grenzen aangeven - deel 4

Geestelijke en lichamelijk mishandeling, huiselijk geweld. Termen die ik niet kende want ik had er nog nooit mee te maken gehad. Tot het me overkwam. De eerste klappen kreeg ik al toen we nog in Londen woonden. Ik hoopte dat onze verhuizing naar Nederland een nieuwe bladzijde in onze relatie zou zijn. Ik verwachtte ook dat ik wat steviger in mijn schoenen zou staan met mijn familie en vrienden dichtbij. Het liep toch anders.

We zijn inmiddels ruim een jaar in Nederland. We hebben mijn moeder haar 50e verjaardag gevierd, kort daarna is zij overleden. Ik zit nog op school en ex probeert nog steeds zijn geld te verdienen met de fotografie. Dit lukt niet, maar ander werk zoekt hij ook niet. Ook leert hij geen Nederlands. Iedereen in onze omgeving praat goed Engels en dan gaan gesprekken een stuk makkelijker en sneller. Ook ik praat nog steeds Engels met hem. 

Naast dat ik de kostwinner ben, zorg ik ook voor ons kleine huishouden en studeer ik. De avonden dat ik op school ben vind ik fijn, ik hoef dan niet thuis te zijn waar ik nu dagelijks hoor wat een vervelend mens ik ben. Dat ik niet zorg dat ex Nederlands leert (hij is 3x keer naar een taalcursus geweest en daarna gestopt), dat ik geen huis in Amsterdam wil zoeken (we zijn een paar keer naar iets gaan kijken maar dat was onbetaalbaar) en ook dat mijn vader en mijn broer eigenlijk maar nare mensen zijn. Daarnaast is er veel kritiek op mijn vrienden. Ik spreek steeds minder vaak met ze af en met sommigen laat ik het contact helemaal verwateren. Iedereen uit mijn verleden vormt een bedreiging voor ex. 

Zelf heeft ex veel nieuwe contacten, hij gaat regelmatig naar Amsterdam om daar zijn portfolio aan potentiele klanten, reclamebureaus en agentschappen, te laten zien. De kosten die hij dan maakt voor de trein en eten, betaal ik. Ook als hij nog wat gaat drinken met zijn contacten komt dat op mijn rekening.  Ex verdient bijna niets.

Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk een normaal leven te leiden. We hebben geen auto en dat maakt het voor mij lastiger om vaak bij mijn vader langs te gaan. Ik wil het contact niet laten verwateren en gelukkig gebeurt dat ook niet. Met mijn broer loopt het contact al wel wat stroef.

Ik kan een paar keer op reis via mijn werk. Bij het bedrijf waar ik werk krijgen de secretaresses af en toe van het inpandige reisbureau een reisje aangeboden om hotels en conferentiezalen in het buiteland te bezoeken, in de hoop dat we daar onze boekingen doen. Ik verzin smoesjes zodat ik niet mee hoef te gaan. Er wordt nooit doorgevraagd.

In de periode na het overlijden van mijn moeder krijg ik vaker klappen en word ik ook geschopt. Ik heb regelmatig blauwe plekken maar ik zorg ervoor dat deze nooit voor de buitenwereld zichtbaar zijn. Ik draag een sjaaltje of lange mouwen, zelfs bij warm zomerweer. Rokken draag ik niet want door het schoppen zijn mijn scheenbenen permanent blauw. Soms heb ik nare wonden, opgelopen wanneer er iets naar me gegooid is of wanneer ex een sigaret op mijn been uitdrukt, die zo door de stof van mijn broek brandt. Met een dikke lip meld ik me natuurlijk ziek op mijn werk. Ook kom ik af en toe te laat op mijn werk, omdat ex in een gefrustreerde bui 's ochtends wel eens zijn koffie over mij heen giet, en ik me dan moet wassen, opmaken en omkleden.

Ik weet nooit precies wat de aanleiding is. Ik zie het vaak niet eens aankomen. Ex kan omdraaien als een blad aan een boom. Wanneer we in gezelschap van anderen zijn is hij ontzettend leuk, is hij de gangmaker en charmant. Maar zijn we daarna samen dan verandert zijn stemming en is hij boos en wordt hij gemeen. Het kan de manier zijn waarop ik kijk, of omdat ex denkt dat ik ergens over lieg. Hij is vreselijk jaloers en wantrouwt iedereen in mijn omgeving. 

Soms belt hij me op mijn werk en als ik dan niet meteen opneem omdat ik niet aan mijn bureau zit dan scheldt hij me later verrot en beschuldigt me van vreemdgaan op kantoor. Hij is enorm gefrustreerd en ik ben inmiddels - zo zie ik het nu - depressief. Ik doe de dingen op de automatische piloot. Ik sta in de overlevingsstand en heb nergens meer plezier in. 

Er is een enorm acteertalent aan mij verloren gegaan want ik heb bij niemand enige argwaan gewekt.  Wel waren er in het portiek waar we woonden mensen die zich zorgen maakten. Ze hebben een keer de politie gebeld toen ze mij hoorde huilen en ex hoorde schreeuwen. Maar toen de politie aan de deur kwam en ik zei dat er niets aan de hand was gingen ze gewoon weer weg. Misschien dat ze tegenwoordig wel iets doen, doorvragen of een dossier starten, maar toen volgens mij niet.

Nu ik zo actief met mijn verleden bezig ben komen er veel herinneringen bovendrijven. Misschien is het niet nodig om aan te geven hoe ellendig ik het had en is het al wel duidelijk, maar hier toch een paar voorbeelden.

Ex heeft een fotografie-opdracht waarvoor hij 5 dagen naar Alaska is. Ik ben blij voor hem en gun hem een mooie reis en natuurlijk mooie foto's. Dat zou vast meer werk opleveren. Zelf heb ik geen plannen. Ik moet werken en naar school. Vakantie heb ik bijna niet, mijn vakantiedagen neem ik op om stage te kunnen lopen. 

Alaska heeft een andere tijdzone dan Nederland en ex houdt hier geen rekening mee. Hij belt mij midden in de nacht op. Tijdens een van deze telefoontjes meent hij op de achtergrond iets te horen. Dit veroorzaakt enorme woede bij hem en wat ik ook zeg, niets helpt, ex weet zeker dat er een andere man bij me is. Ik word er zo bang van dat ik spontaan ga overgeven als hij heeft opgehangen. 

Ik heb een grote opdracht voor school en mag van mijn werk een laptop meenemen. Dit waren destijds niet de lichtgewicht exemplaren die we nu hebben, dit was een dik en zwaar apparaat. Wanneer ik mijn opdracht af heb zet ik aan het eind van het weekend de laptop in de gang om mee terug te nemen naar mijn werk. Op maandagochtend ontstaat er een scene, waarvan ik de aanleiding niet meer weet, maar wat ik nog wel weet is dat ex de laptop uit de tas haalt en door de gang schopt. Het scherm is kapot, de laptop werkt niet meer. In tranen fiets ik naar kantoor en daar zeg ik dat ik ben aangereden en dat de laptop daardoor is beschadigd. Er worden verder geen vragen gesteld.

Ik kan een boek vullen met herinneringen aan deze tien jaar. We hebben gelukkig ook hele leuke dingen gedaan en plezier gehad samen, vooral in de beginjaren. Later in de relatie had ik nergens meer lol in. Vaak riep ex dat hij me zo stom vond en dat hij, wanneer de gelegenheid zich voordeed, bij me weg zou gaan. Dan hoopte ik dat hij dat ook zou doen. Maar natuurlijk deed hij dat niet. Door mij had hij een dak boven zijn hoofd, kon hij zonder te werken geld uitgeven, had hij een schoonvader die ook bijsprong wanneer nodig en hoefde hij zich nergens zorgen over te maken.

En zelf weggaan? Ex eruit zetten? En wat moest ex doen zonder mij?

Lees hier deel 1, deel 2 en deel 3 

Volgende week zaterdag staat deel 5 online.

(geen) grenzen aangeven - deel 3

Het is begin jaren 90, we zijn in Nederland aangekomen en logeren bij mijn ouders. Met hulp van mijn vader gaan we klussen in ons appartement. Mijn broer komt ook een handje helpen en zelf doen we ook veel. Na een paar weken is alles klaar en we verhuizen naar onze eenvoudige woning, een etagewoning van net na de oorlog. Er is geen centrale verwarming maar een gaskachel, een ruime woonkamer, een douche, keukentje en een slaapkamer. Ook hebben we een kelder. Tot grote teleurstelling van ex zijn we niet in Amsterdam gaan wonen. De reden daarvoor was dat dit te duur was en voor mij ook te ver van mijn ouders vandaan. Dit zal hij me nog vaak voor de voeten gooien wanneer het hem niet lukt om fotografie-opdrachten te krijgen.

Ik ga op zoek naar werk en schrijf me in bij een aantal uitzendbureaus. Met mijn ervaring in Londen kan ik meteen aan de slag. De banen die ik krijg zijn allemaal leuk en ik ontmoet veel nieuwe mensen. Meestal zijn het opdrachten voor langere tijd en ik heb het prima naar mijn zin. Ik ben blij dat ik mijn moeder vaker zie en spreek. Ik wil meer met mijn kennis van het Engels doen en ik schrijf me in voor de lerarenopleiding in deeltijd. Vanaf augustus ga ik vier jaar lang twee avonden per week naar school. 

Ik blijf voltijd werken en vind een baan waar ik een vaste aanstelling krijg. Mijn baas is veel op reis en daardoor kan ik ook op kantoor af en toe iets voor school doen, ik heb thuis nog geen computer.  Na mijn werk ga ik regelrecht naar school, waar de eerste les om 18.00 uur begint. Als ik dan om 21.30 uur klaar ben fietst ik weer naar huis, rond 22.00 uur ben ik dan thuis. 

Vaak staat ex, meestal niet direct zichtbaar voor mij, op zijn fiets op mij te wachten. Niet omdat hij het zo gezellig vind om 's avonds met mij naar huis te fietsen, maar omdat hij wil zien met wie ik na schooltijd nog even sta na te praten. Als dit een man is dan heeft hij weer reden voor een ondervraging en kan hij me weer van alles beschuldigen. Dus napraten doe ik alleen met vrouwelijke medestudenten.

Wanneer ik niet naar school moet maar meteen naar huis ga na mijn werk en onderweg nog een boodschap doe, zorg ik er altijd voor dat ik een bonnetje meeneem als bewijs waar ik geweest ben. Zorgen voor een alibi wordt een tweede natuur. Net als niet om me heen kijken wanneer we samen op straat lopen of in een horecagelegenheid zijn. Er moet zo min mogelijk aandacht op mij zijn, en zo veel mogelijk op ex.

Ik herinner me veel, te veel om allemaal op te schrijven,  maar sommige herinnering springen er echt uit en laten zien hoe ontzettend gespannen en nerveus ik de hele tijd was.

We waren samen ergens wat gaan eten en besloten nog een café in te gaan om wat te drinken. In dat café zat een hele groep mensen, waaronder mijn broer, die ik allemaal kende. Ook T., waar ik nu mee ben getrouwd, was erbij. 

T. kende ik al toen ik 16 was, toen hebben we een paar maanden verkering gehad. Ik had ex wel eens en ander over mijn vroegere vriendjes verteld, die op een hand te tellen waren. Ex kwam hier tijdens zijn jaloerse buien dan soms op terug om mij te laten weten dat hij vond dat ik vroeger een sloerie was. 

Dus toen ik T. aan de bar zag staan schrok ik zo en werd ik zo angstig dat ex hier later weer een scene over zou maken thuis dat ik flauwviel. Dat zou niet de laatste keer zijn dat ik flauwviel van angst. Ik werd overeind geholpen en iedereen dacht dat het door de warmte van het café kwam. Ik liet dat maar zo. 

Al eerder heb ik laten vallen dat er ook sprake is geweest van lichamelijk geweld. En het cliché gaat ook hier op: na de eerste klap is er zo veel spijt en denk je. als slachtoffer, dat het inderdaad bij deze ene klap blijft.  Helaas was de realiteit anders, het geweld stopte niet maar werd erger.

 Lees ook deel 1 en deel 2 .

Volgende week zaterdag deel 4 van deze serie blogs.

(geen) grenzen aangeven - deel 2

Aan het begin van mijn relatie met ex, ik was 20, was ik zo verliefd dat ik alles slikte. Vond hij mijn vrienden en vriendinnen stom? Dan verbrak ik het contact. Vond hij mijn eten niet lekker, dan kookte ik wat hij wel graag at. Vond hij dat ik me niet leuk kleedde, dan trok ik wat anders aan. En zo waren er allerlei dingen, klein en groot, die ik deed om me aan te passen en om ex te behagen.

Ex deed vrij weinig voor mij, zijn emotionele betrokkenheid bij mij was vrijwel nihil, hij had weinig interesse in wat mij bezig hield, wie ik was en waar ik vandaan kwam. Hij was vooral bezig met zichzelf. 

Hij ontmoette mijn ouders en broer, en in de jaren dat we samen in Londen woonden deed hij daar niet lelijk over. Ze waren natuurlijk niet in de buurt en bovendien gaven mijn ouders mij, en daarmee ons, af en toe mooie cadeaus of geld. 

Ex was zeven jaar ouder dan ik en na een aantal maanden samenwonen kwam ik erachter dat er een ex-vriendin en een dochtertje van vier waren.  Zij woonden in het noorden van Engeland en er was weinig contact.  Dat vond ex vervelend maar was niet zijn schuld beweerde hij. De keren dat er contact was ging dit gepaard met lange telefoongesprekken en veel verwijten over en weer. Ik heb zijn dochter in de tien jaar dat we samen waren twee of drie keer gezien tijdens een bezoek aan het noorden van Engeland, waar ook ex zijn moeder en zijn vader (gescheiden) woonden. Nooit kwam het meisje naar Londen om haar vader te zien.

Veel van wat er destijds gebeurde ben ik vergeten. Met name de dingen die met zijn vorige relatie te maken hadden. Ik geloofde ex wanneer hij onaardige dingen over zijn vorige vriendin vertelde en ik zag er toen geen patroon in. Nu denk ik daar anders over en begrijp ik heel goed waarom zij met haar dochtertje vertrokken was.

Zoals ik in deel 1 schreef was er ook al snel sprake van jaloezie en wantrouwen. Wanneer ik op mijn werk was belde ex dagelijks minstens twee keer op. Wilde weten hoe laat ik naar huis ging en als ik voor mijn werk iets buiten kantoor moest doen dan liet ik hem dit altijd weten. Stel je voor dat hij belde en mij niet te spreken kon krijgen! 

Vaak spraken we na werk nog af in de stad, meestal met vrienden, om nog wat te drinken in een pub. Als er dan mannen naar mij keken dan werd hij daar boos over. Het resultaat was dat ik steeds schichtiger werd en maar zo min mogelijk de aandacht wilde trekken. Niet makkelijk wanneer je 1.88 meter bent! Andere keren vond ex het juist weer leuk als er naar me gekeken werd, maar dat vond ik dan weer heel vervelend. Naarmate de jaren vorderden werden zijn jaloezie en wantrouwen steeds erger en moest ik me constant in allerlei bochten wringen om maar te kunnen aantonen dat ik niet flirtte of vreemdging. 

Ex kon me de hemel in prijzen, vond me dan de mooiste vrouw ter wereld en ik moest hem vooral niet verlaten. Maar ook kon hij me een enorme 'bitch' vinden die niet van hem hield, niet goed voor hem was en achter zijn rug om allemaal dingen deed met andere mannen. Tijdens zulke buien kon het gebeuren dat hij me vanuit het niets ineens kon vertellen dat ik moest vertrekken. Huilen en smeken hielp dan niet en dus vertrok ik dan maar. Dan liep ik over straat, huilend, en hoopte ik dat de bui over zou gaan. Dat gebeurde dan ook en na een paar uur mocht ik dan weer naar binnen. 

Ik begrijp dat ieder weldenkend mens zich nu afvraagt waarom ik dit liet gebeuren en niet meteen een eind aan de relatie maakte. Dat vraag ik me nu ook af, maar nu is niet toen, en toen was ik niet wie ik nu ben. Ik kan er allerlei dingen over zeggen en dat zal ik ook nog wel doen, maar de voornaamste reden was dat ik dacht dat ik het gedrag van ex kon veranderen, als hij maar zag hoe ik mijn best deed en van hem hield. Het houden van veranderde in angst en schaamte en een depressie waardoor ik helemaal murw ben geworden. Maar daarover later meer. Ik zal proberen om het relaas chronologisch te houden.

We hebben samen een aantal jaren Londen in gewoond en in die tijd was er voornamelijk geestelijk geweld, maar was er ook al af en toe sprake van lichamelijk geweld. 

Eind jaren tachtig, begin negentig raakte Engeland in een recessie en droogde het werk van ex volledig op. Ik verdiende goed en kon ons beiden onderhouden. Wel moest ik af en toe mijn ouders om een bijdrage vragen want ex gaf veel geld uit, aan zijn fotografie, de huur van een studio, maar ook aan eten en drinken buiten de deur. Hij hing de mooie meneer uit zogezegd.

In deze periode werd er bij mijn moeder weer kanker geconstateerd.  Zij had al eerder, op haar 39e, kanker gehad en telkens werden er uitzaaiingen gevonden. Zij werd steeds zieker en zou nooit meer genezen. Ik wilde weer terug naar Nederland en ex wilde een poging wagen om in Nederland zijn carrière op te bouwen. Mijn ouders zochten een appartement en leende mij het geld om dit te kopen. 

Begin jaren 90 verhuisden we van Londen naar Nederland. Mijn vader kwam ons, in een gehuurd busje, halen. Veel huisraad lieten we achter en in Nederland begonnen met veel nieuwe spullen, die voor het eerst door ons samen waren uitgezocht. Ik hoopte dat hiermee ook een nieuwe pagina in onze relatie begon. Niets was minder waar.

Volgende week zaterdag deel 3 van deze serie blogs.