even geduld a.u.b.

Beste lezeressen en lezers, 

Ik heb een drukke eerste werkweek achter de rug. Het is er niet van gekomen om te bloggen. Ik ben druk bezig met stukjes schrijven en vanaf 1 september ben ik weer van de partij!

Lieve groet

Mevrouw Niekje

obesitas en Saxenda

Deze vakantie kwam vriendin M., waar ik al ruim 25 jaar bevriend mee ben, op visite. We gaan altijd wandelen en al lopend bespreken we van alles. We zien elkaar niet vaak, een paar keer per jaar, en dan hebben we altijd meer dan voldoende gespreksstof. Dit keer ging het voornamelijk over ons gewicht. 

M. heeft mij ook gekend toen ik zwaarder was dan ik nu ben én bovendien nog geen eetstoornis had. M. zelf is een jojoër met haar gewicht. Ze is jaren geleden enorm veel afgevallen en was toen dun. Mensen die haar een poosje niet hadden gezien herkenden haar niet. Ook ik moest erg wennen aan haar nieuwe uiterlijk. 

Inmiddels is ze terug bij af, plus extra's zoals dat gaat vaak gaat bij het jojoën. Een paar jaar geleden vertelde ze me dat ze klaar was met lijnen, nooit meer een dieet zou volgen en dat zij zich neerlegde bij haar gewicht.  Maar dat is nu niet meer zo. Ze heeft slaapapneu ontwikkeld en is nu zwaarder dan ooit. En daar is ze erg verdrietig over. 

Ze vertelde dat ze bij de huisarts is geweest om haar overgewicht te bespreken en voor een doorverwijzing naar een diëtist of andere vorm van hulp. Haar huisarts heeft ervoor gezorgd dat zij als een van de eersten in Nederland het medicijn Saxenda kan gaan gebruiken. Ze is er inmiddels 3 kilo mee afgevallen.

Ik weet dat zij gezond eet, heel weinig snoept maar dat haar porties altijd erg groot zijn. Ze heeft altijd honger. Sinds ze het medicijn gebruikt is de honger minder geworden en lukt het haar om kleinere porties te eten. Het is alleen veel minder makkelijk dan het klinkt. Ze moet natuurlijk wennen aan de kleinere porties, moet ook nog steeds gezond eten én ze moet er meer bij gaan bewegen. 

Haar doel is om in totaal 15 kilo kwijt te raken, voor haar zou het dan goed zijn. Ze vraagt zich natuurlijk wel af of het haar dan lukt om op gewicht te blijven. En of dat dan zonder medicatie kan. Ze ziet het niet echt zitten om de rest van haar leven een medicijn te moeten gebruiken om op gewicht te blijven. Het medicijn is vloeibaar en moet worden ingespoten. Ze vindt het niet erg om dat te doen, maar een pil zou fijner zijn natuurlijk.

Hoe vervelend is het om iedere dag medicatie in te spuiten om een gezond gewicht te behouden? Ik zal hier (waarschijnlijk) nooit mee te maken zal hebben, ik kan me er slechts een voorstelling van maken. Ik zou ervoor tekenen vermoed ik. En ik denk veel mensen met mij. Er zijn maar weinig mensen met overgewicht die dit niet erg vinden en niet aan de lijn doen of hebben gedaan. 

In een Amerikaans onderzoek uit 2005 kwam het volgende naar voren:

Over 1/2 of females ages 18-25 would prefer to be run over by a truck than to be fat, and 2/3 would choose to be mean or stupid rather than fat. (Strelan & Hargreaves, 2005)

Ik bedoel maar. En dan kan ik hier natuurlijk wel zeggen dat je wel erg dom moet zijn om zulke keuzes te maken, maar ik weet als geen ander dat het idee dik te zijn enorm veel angst kan inboezemen. Wat zou ik gekozen hebben?

Ik verwacht dat er nu ook mensen zullen zeggen dat dit soort medicatie niet vergoed moet worden door de zorgverzekeraars. Dat mensen maar 'gewoon' minder moeten eten, actiever moeten zijn en meer van dat soort gemeenplaatsen. Gelukkig weten veel anderen dat overgewicht niet bij iedereen komt door teveel eten en te weinig bewegen. Er is al heel veel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de oorzaken van overgewicht en iedere keer weer komt daar uit dat enorm veel factoren een rol spelen.

Vanaf de zijlijn is het altijd makkelijk praten, of het nu gaat over de prestaties van het Nederlands elftal, politici of mensen die constant bezig zijn met hun gewicht. Als je geen last van overgewicht hebt en nooit hebt gehad is het allemaal best moeilijk voor te stellen.

Mijn vriendin kan zich er niets bij voorstellen hoe het in mijn hoofd werkt. Ze heeft er gelukkig wel begrip voor en zal ook nooit zeggen dat ik 'gewoon' dit of dat moet doen. We zijn twee uitersten, maar begrijpen van elkaar hoe ingewikkeld en vervelend het soms kan zijn om met eten en gewicht te tobben.

Ik hoop voor iedereen met obesitas dat zij, net als M. in aanmerking komen voor dit medicijn wanneer zij graag willen afvallen en het alleen te moeilijk vinden.

 

uit mijn dagboek #2

In mijn blog van 8 augustus schreef ik dat ik in april 1982 op 14 jarige leeftijd vond dat ik moest afvallen. Ik woog toen 78 kg. Ik besloot toen geen zoet broodbeleg meer te nemen, geen koekjes en snoep meer te eten en ging, naast drie waterpolo-trainingen per week, ook nog hardlopen. Het was het laatste bericht in dat dagboek. 

Ik heb daarna lang niets geschreven. Het volgende dagboek begint een jaar later, in april 198. In dat dagboek staat een grafiek getekend waar ik mijn gewicht heb aangegeven. In de periode van 12 - 30 april ging ik van 78 kg naar 79,5 / 79 / 78 / 77 en uiteindelijk als laatste weging 76 kg. Ik schreef er dit bij:

week 15 1983 ( van 10-16 april)

Ik doe aan de lijn, en nu goed. Ik ga een grafiek bijhouden. Hieronder volgt er een. Ik ga ook mijn eigen kleren maken. De eerste broek is al bijna af. Een rode, van katoen, wijd van boven met strakke pijpen.

De Paasvakantie is voorbij. Ik word niet goed van al het huiswerk dat we hebben. Net uit school gekomen heb ik thee gedronken en een roggebroodje met kaas gegeten. Toen gingen papa en mama weg en bleef ik alleen over, ik kan me haast niet inhouden, wat heb ik een trek in lekkere dingen! Maar ik moet volhouden. Want ik wil in de zomer wel wat slanker zijn. Vanavond neem ik, als papa en mama en S. koffie drinken, alleen een appeltje.

Ik heb weer stom gedaan. Namelijk een heleboel pannenkoeken gegeten. Morgen dus weer heel weinig eten en vanavond alleen water drinken.

~~

De rest van dit dagboek (een schrift) gaat over van alles en nog wat zoals feestjes, samen met een vriendin naar familie van haar in Engeland, zwemtoernooien en schoolzaken. maar niet meer over mijn dieet en nergens lees ik nog iets over gewicht. 

En ik maar denken dat ik pas 20 jaar last heb van eetgestoord gedrag! Daar kan ik dus wel 20 jaar bij tellen nu ik dit lees. Ik weet nog wel dat mijn vriendinnen en ik het wel over lijnen en gewicht hadden, maar dat de onvrede met mijn lichaam zo erg was, was ik vergeten. 

Wat ik overigens bijzonder vind, is dat ik me herinner dat er jaren zijn geweest waarin ik totaal niet bezig was met wat ik at of wat ik woog.  Dat was in de jaren dat ik in Engeland woonde en ook voor een deel weer in de tijd dat ik terug was in Nederland. Zo ongeveer van mijn 22e tot mijn 32e schat ik. Ik heb van die periode geen dagboeken helaas. 

Van mijn eerste jaar in Engeland heb ik nog wel wat dagboeknotities. Dat is een jaar geweest waarop ik mijn hoogste gewicht ooit heb gehad.  En dat is niet zo gek als je bedenkt dat ik vrijwel dagelijks bij de bakker een jam doughnut van 30 pence kocht! Over die periode schrijf ik binnenkort wat meer.

eetbuien en gewichtstoename

Eigenlijk zou ik, mijn gezonde brein, moeten juichen. Ik ben wat in gewicht aangekomen. En dat voelt wel ongemakkelijk, maar in de spiegel zie ik er nu iets beter uit dan wanneer ik minder weeg. In eerste instantie waren het ongeveer drie kilo. Inmiddels is er al een vanaf, maar die andere twee zijn wat hardnekkiger. Het eetstoornisbrein vindt dit verschrikkelijk en spoort mij aan om te minderen met eten en meer te bewegen om deze twee kilo's weer kwijt te raken.

Mijn gezonde brein heeft daar niet zoveel zin in. Ik zie er gezonder uit en ook heb ik meer energie. Daarnaast is het gezonde brein het ook beu om de hele tijd te moeten overwegen wat ik wel en wat ik niet zal eten. In de periode dat ik geen eetbuien had en mezelf meer toestond naarmate de eetbuien langer wegbleven voelde die vrijheid rondom eten erg goed. Ik at nog wel restrictief en volgens veel zelfopgelegde eetregels, maar ik gunde mezelf al ietsje meer vrijheid en spontaniteit met betrekking tot wat ik at en ook wanneer ik at.  

Nu durf ik niet meer zo vrij en spontaan om te gaan met eten en zit ik weer helemaal vast in mijn eetregels en routines. Die twee kilo's zitten me in de weg, ik voel ze de hele tijd. Een kilo zit volgens mij rond de taille, het is de bekende 'middle-age spread' waar veel vrouwen na de overgang last van hebben. De andere kilo is verdeeld over mijn bovenbenen en borsten. 

Er wordt altijd gezegd dat 'dik' geen gevoel is zoals verdrietig, boos en blij dat wel zijn. Hoe moet ik het dan omschrijven als ik niet kan zeggen dat ik me dik voel? Ik bén het niet, dat weet ik heus wel. Twee kilo uitgesmeerd over een lijf van 1.88 m is nauwelijks zichtbaar denk ik. Maar ik voel me dus wel dik en dat gaat niet over zolang ik die kilo's voel en er niet aan kan, of liever gezegd, wil wennen. Want dat is wat er nu speelt. Ik, mijn eetstoornisbrein, overschreeuwt mijn gezonde brein weer eens. Heel hard en heel intimiderend, bazig en streng. Mijn gezonde brein kan er niet tegenop, elke keer wordt het de mond gesnoerd. En dan af en toe komt reptielenbrein om de hoek kijken, doet ook een duit in het zakje en dan komt er een eetbui die later weer gecompenseerd kan worden door streng te lijnen, hard te sporten en vooral niet lief voor mezelf te zijn.

Heb ik dan niets geleerd het afgelopen jaar? Hebben al die blogs dan niets opgeleverd aan zelfkennis en reflectie? Hebben al die reacties me dan niets verder geholpen? 

Natuurlijk was dat allemaal niet voor niets. Mijn 'herstel' gaat door, ook al is het tergend langzaam en zet ik na een paar stappen vooruit regelmatig weer een stap terug. Het grootste verschil met een jaar geleden is dat ik me nu niet meer zo wanhopig voel. Dat ik nu meer besef dat het bij mij hoort en nooit echt weg zal zijn. Dat ik dat ook niet moet hopen maar dat ik wel verbetering mag verwachten van mezelf. 

Verbetering op het gebied van minder eetregels. Verbetering wanneer we ergens wat gaan eten en ik van te voren de  menukaart niet kan zien. Verbetering wanneer ik niet kan sporten omdat ik iets voor mijn werk moet doen. Verbetering in het omgaan met deze gewichtstoename. Als ik verstandig ben, en dat ben ik, laat ik het zo. Ga ik er niet tegen vechten. Als ze er niet horen gaan ze er vanzelf weer af, maar ik denk dat ze er wel horen en dat dit gewoon is zoals ik moet zijn. Ook dat heb ik inmiddels wel geleerd.

klaar ermee

Soms heb je dat ineens, dan ben je helemaal klaar met iets of iemand. Dan heb je er genoeg van. Je kan het niet meer zien of horen of eten of wat dan ook. Dat was niet altijd zo en in het begin liep je er misschien zelfs mee weg. Kon je het duizend keer horen, zien of eten zonder dat het ging vervelen. En dan ineens, pats boem, heb je het gehad. Je stopt  met kijken, luisteren of eten van hetgeen waar je eerst zo dol op was. Makkelijk toch?

Maar wat te doen als je helemaal klaar bent met jezelf? Met je getob en gepieker. Met je gezeur en gezever. Met je bla bla bla.  Dan is het toch ietsjes moeilijker om ermee te stoppen. Je kan jezelf niet thuislaten als je pad gaat en je kan jezelf niet uitzetten als je even geen zin meer hebt in jezelf. 

Natuurlijk kan je wel wat dingen doen om minder klaar met jezelf te zijn, jezelf nog wel lief en leuk te vinden en jezelf even wat rust te gunnen. En dat is wat er nu met mij aan de hand is en wat ik nu ga doen.

Ik heb nog ruim een week vakantie en in die week wil ik nog wat leuke dingen doen die in al maanden geleden heb afgesproken. Een oud-collega in Zierikzee opzoeken, dat doe ik iedere zomervakantie en staat ook nu in de agenda. Naar de kapper voor een  'klaar voor het nieuwe schooljaar' knipbeurt. En zo nog wat afspraken. 

Ben ik potjandorie nu al aan het piekeren over de lunch in Zierikzee! Die oud-collega weet precies wat ik wel en niet eet en houdt daar rekening mee. Toch lastig voor mij want het is buiten mijn controle en dus buiten mijn comfort zone. 

Van de weeromstuit had ik gisteravond een eetbui, ik had heel veel trek in ijs en dat heb ik dan ook genomen. Met advocaat. Toen ook nog een boel  blokken fudge, chocolade, aardbeienkwark en vanillevla. Oh ja, en ook nog een flinke portie Maltesers. Opstaan en weer doorgaan dus, maar ik heb even geen zin om weer opnieuw te gaan tellen. 

Zo'n telvrije periode beviel me wel, bovendien is het nu nog vakantie en dus rommelig en wil ik even helemaal niet obsessief en krampachtig bezig zijn met mijn eetstoornis. Beetje leven en laten leven, beetje nemen zoals het komt en dan zie ik na de vakantie wel verder.

Oh ja... die twee kilo (!!!) die ik ben aangekomen de afgelopen periode zitten me enorm in de weg. Daarover een aparte blog dit weekend.

Enne.. ik ben dan wel even klaar met mezelf, maar niet met het bloggen hoor, dus daar ga ik lekker mee door!

eetherinneringen - full English breakfast

14 Jaar was ik toen ik voor de eerste keer naar Engeland ging. De zwemclub waar ik lid van was deed mee aan een uitwisselingsprogramma met een Engelse zwemclub tijdens het Pinksterweekend. Alle kinderen logeerden bij een gastgezin. Samen met een twaalfjarig clubgenootje logeerde ik bij de familie Smithers in Maidstone. Ik heb al eerder iets over ze geschreven want ze zouden later, tijdens mijn jaren in Engeland, nog een belangrijk rol gaan spelen.

Bij de Smithers werd er veel en lekker gegeten. Mary, de vrouw des huizes, kan vreselijk lekker koken en bakken. Tijdens dit lange weekend werden er dan ook veel heerlijkheden gegeten. Wat de meeste indruk op me maakte was het ontbijt op zondagochtend. 

Op de ontbijttafel stonden op die ochtend minstens 4 pakken verschillende soorten cereals (cornflakes, frosties etc.). Maar dat was slechts de eerste gang bleek al gauw. Mary vroeg ons of we ook een full English breakfast wilden.  Ik had er nog nooit van gehoord, bij de lessen Engels op school leerden we alleen maar woordjes, grammatica, lezen, luisteren schrijven. Misschien ook nog een paar feiten over de Engelse cultuur, maar volgens mij niets meer over hun eetgewoonten dan dat Engelsen veel tea drinken. En dat terwijl er echt heel veel interessants te vertellen is over de Engelse eetcultuur. 

Terug naar het ontbijt. Op zondagochtend is in huize Smithers, en overigens in veel andere Britse huishoudens, het ontbijt zeer uitgebreid. Nadat Mary mij uitlegde wat het was zei ik natuurlijk geen nee. Ik was benieuwd en had ook wel trek. Bovendien zou ik later op de ochtend nog aan een waterpolotraining meedoen met het herenteam van de vader van het gezien, Peter,  en dus had ik wat energie nodig.

Toen we ons kommetje cereal op hadden kwamen Mary en Peter uit de keuken met voor iedereen een bord met het ontbijt. Op de borden lagen: een worstje, twee plakjes bacon, witte bonen in tomatensaus, een gegrilde tomaat, een gebakken ei en twee geroosterde boterhammen. Tijdens het eten legde Peter uit waarom het ontbijt zo uitgebreid was en dat dit vroeger voor mensen die zwaar lichamelijk werk deden een dagelijks ontbijt was maar dat dit tegenwoordig veel minder gegeten wordt. 

Natuurlijk zijn de eetgewoonten in het Verenigd Koninkrijk ook onderhevig aan nieuwe trends en ander eten. Toch zie je in alle dorpen en steden in het Verenigd Koninkrijk nog overal zogenaamde greasy spoons. Dit zijn goedkope cafés waar zo'n Brits ontbijt wordt geserveerd, natuurlijk met een grote beker heel zwarte thee met melk. Als je thee zonder melk wilt moet je het er duidelijk bij zeggen.

Ik heb al jaren niet zo'n uitgebreid ontbijt meer gegeten en maak het zelf nooit. Maar altijd wanneer ik in Engeland ben (en dat was voor Corona minimaal 1x per jaar) eet ik ergens een full English breakfast. Soms bij een greasy spoon, soms bij vrienden. De laatste keer was bij Mary en Peter, toen ik daar op bezoek was om samen met familie en vrienden de 80e verjaardag van Peter te vieren. 

Ik ben blij  dat ik toen gegaan ben, want in juni van dit jaar is Peter, na een kort ziekbed, overleden. Hij was my English Dad.

uit mijn dagboek #1

In mijn jeugd en pubertijd schreef ik af en toe iets in een dagboek. Vorige week stuitte ik op de doos met al mijn dagboeken en ook de agenda's uit mijn middelbare schooltijd. Met plezier heb ik een aantal fragmenten gelezen die ik schreef toen ik 8, 9 en 10 was. Met soms het schaamrood op de kaken las ik stukken tekst die ik op mijn 17e en 18e schreef. Ik werd herinnerd aan leuke dingen zoals met drie vriendinnetjes naar de film Grease, logeren bij mijn oma en met 4 havo naar Parijs op werkweek. Er waren ook minder leuke dingen die ik liever was vergeten: verkeerde vriendjes, slechte cijfers op school, ruzie met een goede vriendin en gepakt worden bij het zwartrijden in de metro.

Wat me opviel was dat eten al vanaf het begin een rol speelde. Ik schreef vaak op wat we aten, wat er te snoepen was bij feesten en partijen en wat ik bij anderen te eten kreeg. Lijnen is ook een rode draad, vanaf de middelbare school schrijf ik hier ook af en toe over. Dat ik al vroeg met lijnen begon weet ik nog wel, daar schreef ik eerder ook al over in de blog zo slank zijn als je dochter, maar wanneer ik daarmee begon en wat ik toen woog was ik vergeten. In mijn dagboeken kon ik een en ander terugvinden.

Het volgende fragment schreef ik toen ik 14 was. Ik was hevig verliefd op een jongen, maar deze verliefdheid was niet wederzijds. De tekst die nu volgt is letterlijk overgenomen uit mijn dagboek.

woensdag 14 april 1982 12 uur

Bedonderd, belazerd en beledigd en nog veel meer en nog veel erger, zo voel ik me! En waarom? Dat zal ik vertellen: Gister kwam ik op waterpolo en Karin was er al. Die woont in Oostvoorne, waar met Pasen altijd kermis is. Daar was ze dus naartoe geweest en daar had ze iemand gezien. Juist, je raadt het al. Het was Chris. Maar.... hij was niet alleen. En het was zeker niet z'n zus waar hij mee was, want hij zat hevig te zoenen met die griet.

Toen Karin hem zag dacht ze: "Wacht maar jochie, Niekje een beetje bedonderen." Toen heeft ze hem steeds aangekeken en hij heeft dat gezien. Ik ben blij dat ik dat weet.

Zijn foto stuur ik terug, maar ik maak er wel een copietje van, dat vind ik leuk voor later.  Maar de echte foto stuur ik terug want hij moet niet denken dat ik hem nog langer nodig heb. En zeker niet dat ik die foto nog wil. Ik ga vanmiddag naar de bieb en maak een copie.

Ik ben nu doodzenuwachtig voor de zwemwedstrijd van 24 april, maar dat is logisch. Ik ga hem dan 'doodzwijgen'. Ik doe net of ik hem niet zie en als hij wat zegt dan zeg ik waarschijnlijk niets terug. Er zijn nog genoeg andere leuke jongens. Chris heb ik niet nodig! Mij een beetje bedonderen! Hoe durft hij. Gezellig met me praten en aardig doen en een foto geven, maar ondertussen er wel een andere vriendin op na houden. Nou, van mij mag hij barsten! Einde Chris en alles wat daar mee te maken heeft!

zaterdag 17 april 1982

Ik verveel me en daarom schrijf ik hier. Straks ga ik naar Lilian en vanavond gaan we hardlopen. Dat is goed voor mijn conditie. Ik doe nu een beetje aan de lijn want ik weeg 78 kilo. Niet dat ik er nou zo dik uit zie, integendeel (alleen een beetje dikke kont). Nee, ik ga gewoon wat minder snoepen en wat minder eten. Dat kan pas al school weer is begonnen want als ik thuis ben lokt de koekjestrommel erg.

Het is trouwens ook erg ongezond, dat vele snoepen. Ik neem nu in mijn thee zoetjes in plaats van 2 scheppen suiker en ik mijn yoghurt neem ik zoetstof in plaats van 3 scheppen suiker. Het verschil in smaak proef je niet, maar merk je wel op de lange duur in gewicht. Ook tussendoor geen koekjes en repen chocolade eten natuurlijk. Maar als school straks weer is begonnen kan dat toch niet. De ellende is als ik alleen thuis ben, want dan ga ik uit lekkere trek vanzelf snoepen. Maar als er iemand thuis is is dat ook geen probleem, dan kan je moeilijk alleen snoep gaan eten.

Maandag begin ik hier dus goed mee, en mijn streefgewicht is 70 kilo.

We eten op  zaterdag brood, en nu dus ook. Ik heb geen zoetigheid gegeten, alleen gezonde dingen. Namelijk:

1 beker thee met 1 zoetje

1 knäckebröd met komkommer

1 boterham met komkommer

1 boterham met ham

Meer niet!!! En nu heb ik niet eens  meer honger. Ik ga proberen nu ook geen zoetigheid meer op brood te eten, dat zal je ook wel in gewicht gaan merken. En het is bovendien gezonder om rauwkost zoals komkommer op brood te eten. Ik ga dadelijk hardlopen. Met Lilian, Lucien en Kornee. Dat vind ik maar stomme jongens, alleen Lilian vindt ze wel aardig. Dus hobbel ik weer mee. Het is wel leuker dan alleen. 

~~

Toen ik dit las en nu weer, nadat ik het heb overgetypt, vraag ik me af waarom ik zo ontzettend onzeker was over mijn gewicht. Ik was een grote puber met mijn 1.88 m. Ik speelde waterpolo en trainde 3x per week. Ik zat op het gymnasium en had veel huiswerk. Ook had ik een sociaal leven met vrienden en vriendinnen.  Voor al deze dingen had ik energie nodig. Er was niets mis met mij en ook niet met mijn gewicht.  

In mijn schoolagenda's plakte ik plaatjes van fotomodellen. Daar wilde ik op lijken. De druk van de media was er toen ook al, maar in mindere mate. Wat moet dat lastig zijn voor jonge meiden en jongens nu met alle sociale media uitingen, botox, liposuctie, Photoshop, bilimplantaten en alle die andere manieren om jezelf te verfraaien op je foto's en filmpjes op Insta en TikTok. 

Dat mijn lijnpogingen niet succesvol waren lees ik een jaar later in een ander dagboek. En nog wat jaren later, was ik zwaarder dan ooit. De fragmenten waar ik hierover schrijf volgen binnenkort.

eetbuivrije dagen : 8

eetbuien en het domino-effect

Ik was er al bang voor en het is dan ook een 'selffulfilling prophecy' geworden. De eetbui die ik had na ruim 90 eetbuivrije dagen was de dominosteen die een niet te stoppen reeks eetbuien veroorzaakte.

Ik heb me natuurlijk afgevraagd hoe dat kwam. Ik kon het toch meer dan 90 dagen volhouden, waarom dan niet meteen weer doorpakken en verder gaan? 

Volgens mij kan ik het antwoord in de bovenstaande zin terugvinden. Volhouden. Het was nog steeds niet gewoon. Het was nog steeds iets waar ik erg mijn best voor moest doen. Het was nog steeds een risico dat op de loer lag. Het was nog steeds iets waar ik de hele dag mee bezig was. En het was nog steeds een resultaat van restrictief eten.

En ja, ik schreef dat het naarmate de tijd voorbij ging makkelijker werd en dat was ook zo. Maar toen ik die eetbui na ruim 90 dagen kreeg leek het wel alsof het effect van zo'n lange tijd zonder eetbuien volledig ongedaan werd gemaakt. Ik had de smaak, letterlijk én figuurlijk, weer te pakken. Alsof er een knopje was ingedrukt, de data was gewist en ik weer volledig terug was naar af.

Natuurlijk was dat niet zo en heb ik bij mijn volle verstand en bewustzijn de eetbuien weer toegelaten. De eerste keer, maar ook de keren die daarna kwamen. En meestal genoot ik er nog wel van ook. En de kater de volgende dag nam ik op de koop toe. Bovendien vond ik het weer fijn om de volgende dag al mijn 'schone lei-rituelen' op te pakken. Lekker streng zijn voor mezelf, de eetregels toepassen, mezelf afbeulen in de sportschool. En als ik dan na een paar dagen op de weegschaal stond en ik toch niet was aangekomen dan vond ik het allemaal wel best. Want dat gewicht vind ik nog steeds heel belangrijk. 

En toen kwam de zomervakantie en onze reis naar Frankrijk. Eten volgens mijn eetregels lukt dan niet en dus heb ik zoveel mogelijk geprobeerd zonder regels te eten. En dat lukte. Dat was niet altijd fijn en soms sloeg ik even door en had ik een mini-eetbui. Het ontbreken van routine en de vele keuzemomenten en lekkers maakten het af en toe erg ingewikkeld en daarom ging het de ene dag beter dan de andere dag. 

Eenmaal thuis kon ik mijn ritme en routine weer oppakken heb ik dit gedaan maar door het restrictieve eten bleef ik eetbuidrang houden en heb ik er een aantal keren aan toegegeven. Dat ik niet meteen ben gestopt na terugkomst uit Frankrijk had alles te maken met het feit dat ik heel graag vanaf een bepaald moment opnieuw wilde beginnen met het tellen van de eetbuivrije dagen. En wat is dan voor een eetstoornisbrein een beter moment dan maandag 1 augustus?

eetbuivrije dagen: 6

plat du jour

De heetste dag van de vakantie, dinsdag 19 juli, en om wat verkoeling te zoeken besloten wij die dag naar het grootste eikenbos van Europa te gaan: La Forêt de Tronçais. We konden er met de auto doorheen rijden en zijn op verschillende plekken uitgestapt voor een wandeling.  En zijn een aantal meertjes en natuurlijk mooie wandelpaden.

Na het bezoek aan dit bos was het tijd voor de lunch. We hadden geen picknick meegenomen omdat het plan was en leuk restaurantje te zoeken en daar te eten. We hadden op Google gekeken en wisten dat er een paar restaurantjes in de buurt waren. Door wat foto's van het eten en de tuin kwamen we terecht bij Le Tire-Bouchon. Er was een plat du jour, de daghap, en ook hadden ze nog een menukaart met hun vaste gerechten. T. nam een hamburger met frietjes. De gerechten op de kaart spraken me niet zo aan, er was wel een salade maar die was met kip en kaas en daar had ik niet zo'n trek in. We hadden op zondag en maandag al kip gegeten. 

Ik besloot, heel dapper, voor het plat du jour (dagmenu) te kiezen. Ik las wat het was en het leek me best lekker. Bovendien wilde ik avontuurlijk zijn. Nou, dat heb ik geweten. Het menu bestond uit een glaasje wijn, voorgerecht, hoofdgerecht en een kaasplankje of dessert met een kopje koffie als afsluiter. Het voorgerecht was een kommetje salade met daarin rijst, croutons, kidneybonen, mais, wortel en ijsbergsla en stukjes kip. Erg smakelijk en omdat ik nog een hoofdgerecht zou krijgen at ik niet alles op en nam T. ook wat. Toen kwamen onze hoofdgerechten. T.'s burger zag er heerlijk uit, en de patatjes ook. Toen mijn bord werd neergezet schijn ik heel appelig te hebben gekeken. Het waren twee enorm dikke plakken warme ham, bedekt met een laag donkerbruine saus. Ook op het bord een kwak aardappelmousseline, dat is hele dunne aardappelpuree. Op een dag waar de thermometer 45 graden aanwijst had ik dit niet verwacht. Had ik dan het menubord niet goed gelezen? Ja, maar niet goed genoeg en ook niet verder bedacht dat het er zo uit zou zien. 

Ik heb er niet van gegeten en meteen gevraagd of ik alsnog de salade kon bestellen. Helaas, de keuken sloot om half 2 en het was inmiddels kwart voor 2. Er kon nog wel iets in elkaar geflanst worden, maar de salade van de kaart niet meer. Ik kreeg toen gelukkig nog een bordje sla met komkommer, tomaat en ui en wat brood. Ik at ook nog wat friet van T. We deelden het toetje, een heerlijke karamelflan, en dronken allebei ook een kopje koffie.  

Het was weer een leerzame ervaring. Volgende keer nog beter de kaart lezen en vertalen, nog beter vragen wat het is, goed kijken op andere borden en bij twijfel toch maar de meest veilige optie van het menu kiezen.

Gelukkig heeft dit onze dag niet verpest. We hebben er op de terugweg hartelijk om gelachen en de rest van de week konden we er ook nog grappen over maken. Zelfs vandaag, nu het ook zo'n warme dag is, vroeg ik nog aan T. of hij misschien vanavond zin had in aardappelpuree met ham en saus? Gek hoor, hij had meer trek in een salade met wat brood! 

eetbuivrije dagen: 3

terug van zomerreces

Overal om me heen hoor ik het: "Zo heerlijk om weer thuis te zijn!" Waarom gaan we zo massaal op vakantie als we het zo fijn vinden om thuis te zijn? Of gaan we juist op vakantie om te kunnen genieten van het weer thuis zijn? Hoe dan ook, onze vakantie in Frankrijk was heerlijk maar ook ik vind het fijn om terug in mijn eigen omgeving met mijn eigen spullen te zijn. 

We waren dit jaar in Mazirat. Een klein plaatsje in de Auvergne. De heenreis hebben we in drie dagen gedaan zodat ook het onderweg zijn wat aangenamer was dan plankgas over de péage. We stopten in Rochehaut België en ook overnachtten we in Turny Frankrijk. Van zwarte zaterdagen hebben we geen last gehad.

We hadden prachtig weer, warm en zonnig en gelukkig maar een dag té warm. Dat was dezelfde dag dat in Nederland de eerste dag van de Nijmeegse Vierdaagse werd geannuleerd. We konden van 's morgens vroeg tot 's avonds laat buiten leven. Het huis was ruim en van alle gemakken voorzien. Door de dikke muren was het lekker koel binnen. Bij het huis was een grote tuin met twee terrassen en veel schaduw. Ook was er een plonsbad waar we af en toe een 'duik' in namen voor wat verkoeling.

We hebben mooie dingen gezien, dorpjes een een stad bezocht maar we hebben ook voldoende gelummeld met een boek, goed gesprek, een dutje (T!) of helemaal niks. Er was geen Wi-Fi en dat vond ik niet erg. Ik heb mijn laptop niet uit de tas gehaald, af en toe even op mijn telefoon wat e-mail gelezen, in Google wat dingen opgezocht en een paar foto's op mijn Instagram geplaatst. Een Wi-Fi detox kan zo af en toe geen kwaad. Al was het maar zodat je waardeert dat je thuis een fijne snelle verbinding hebt!

Natuurlijk waren er ook mindere momenten. Het eten buiten de deur ging minder goed dan ik had gehoopt. Dat lag voor een groot deel aan mij, maar ook aan de restaurantjes waar wij gingen eten. Op het platteland zijn er genoeg bistro's en auberges en allemaal hebben ze naast het menu du jour ook een a la carte menu. Maar er was nergens een vegetarische optie en er stonden ook niet overal salades op de kaart. We aten onze lunch vaak thuis, maar een paar keer zijn we tussen de middag buiten de deur gaan eten. We hadden die dagen natuurlijk een picknick mee kunnen nemen maar ik wilde toch ook proberen om ontspannen in een restaurant te eten. En dat is maar gedeeltelijk gelukt. Gelukkig hebben we thuis wel steeds lekker gegeten en hebben de restaurantmaaltijden geen grote invloed gehad op hoe ik terugkijk op deze vakantie. Ik zou nog steeds willen dat ik makkelijker met eten in restaurants in het buitenland kan omgaan. In grote steden is er voldoende aanbod, maar het platteland is zo anders, dat blijf ik ingewikkeld vinden.

Zoals ik al zei heb ik mijn laptop niet tevoorschijn gehaald en is er van mijn voornemens om alvast leuke blogs te schrijven dan ook niets gekomen. Ik had er geen zin in. Maar gelukkig merk ik dat ik de smaak van het bloggen weer te pakken krijg nu ik mijn eerste stukje heb geschreven. Er is namelijk nog voldoende te vertellen op persoonlijk vlak maar ik heb ook meer algemene (wel vaak eetstoornisgerelateerde) onderwerpen genoeg.

Een van mijn eerstvolgende blogs gaat over het domino-effect van een eetbui. Ik ben namelijk niet voor niets vandaag pas opnieuw begonnen met tellen. Het is maandag en bovendien de eerste dag van een nieuwe maand en ik heb een periode met eetbuien achter de rug. Ik weet dat ik ze kan laten en weet ook nog hoe het moet. Nu moet ik dat weer gaan doen en alle 'tools' inzetten die ik heb om mijn reptielenbrein terug het hok in te krijgen. Hoe dat gaat en of dat lukt zal ik natuurlijk met jullie delen.  De eerste dag zit erop en hopelijk is het er een van vele!

aantal dagen eetbuivrij: 1