(geen) grenzen aangeven - deel 6

Deel 6 in deze serie. Lees hier de andere delen: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5.

Bijna tien jaar lang heb ik mooi weer gespeeld, de schijn opgehouden en nooit enige argwaan gewekt dat mijn relatie met ex er een was met veel ruzie en geestelijk en lichamelijk geweld. Na al deze jaren vraag ik me soms nog steeds af hoe het mogelijk is dat niemand, zelfs mensen die mij heel goed kenden, vragen heeft gesteld.

De politiemannen die mij op straat hebben gered brengen me naar mijn vader. Ze vertellen wat ze hebben gezien en gedaan en daarna vertrekken ze weer, maar niet zonder eerst een afspraak voor de aangifte te maken. 

Ik ben een hoopje ellende, ik heb heel veel verdriet en ben tegelijkertijd blij dat het voorbij is. Daarnaast ben ik ook nog bezig met ex. Ik vind het zielig voor hem, maak me zorgen over hoe het met hem verder moet. Die gedachten heb ik nog lang, maar door er veel over te praten ga ik uiteindelijk inzien dat ex niet zielig is. Mijn vader helpt me goed en doet en zegt de juiste dingen.

Ik slaap die eerste avond in het bed van mijn moeder, naast mijn vader,  omdat ik niet alleen durf te slapen.  De volgende dag gaan we 's middags naar het hoofdbureau van de politie in Rotterdam waar ik aangifte doe. Op dinsdag komt er al een mevrouw van Slachtofferhulp langs en doe ik nogmaals mijn verhaal. In het begin komt ze wekelijks en praten we veel over wat er is gebeurd de afgelopen jaren. Door de gesprekken met haar ga ik steeds meer inzien dat ik het niet had kunnen voorkomen. En dat het niet mijn schuld is dat ik ben mishandeld. 

Ik ben veilig bij mijn vader en iedere dag vertel ik hem iets meer over alle dingen die ik heb meegemaakt. Er zijn avonden waarop we tot ver na middernacht praten. Over mij, over ons gezinsleven, over mijn moeder. De band met mijn vader is in die tijd ontzettend sterk geworden en is dat nu nog steeds.

Ex zit een aantal dagen vast en duikt dan ineens op bij vrienden van mij. Die bellen mij op - bij mijn vader - en reageren heel verbaasd wanneer zij mijn kant van het verhaal horen. Ze zetten ex meteen weer buiten. Ex zoekt een ander logeeradres, ik weet niet waar hij is, ergens in Amsterdam. 

Ex stuurt brieven en bloemen. De brieven lees ik niet, de bloemen gaan naar de buren. Ik informeer mijn vrienden en kennissen. Ook heb ik een afspraak met de bedrijfsarts die constateert dat ik voorlopig niet kan werken. 

Er komt een rechtszaak. Ik ben hier niet bij, mijn vader, een vriendin en mijn slachtofferhulpmevrouw gaan wel. Ik sta nog niet stevig genoeg in mijn schoenen om ex te zien.

Ik heb een schriftelijk verslag en de uitspraak van de rechtszaak gevonden in een van mijn dossiermappen. Mijn vader heeft alles zo gedetailleerd mogelijk opgeschreven. Ik heb er een aantal passages van overgenomen:

De rechter leest een gedetailleerde dagvaarding voor: Wat is uw reactie? Ik herinner me niet veel.

U heeft N. mishandeld? Yes

Hoe kijkt u er nu tegenaan? What I did was terrible.

Het is nogal grof gegaan. I know.

En dat jegens een slachtoffer dat zich niet kon verdedigen. Er was duidelijk sprake van fysiek overwicht.

U ontkent regelmatige mishandeling.

Nu dan .. september. De aanleiding. U krijgt een brief van uw broer met de suggestie dat u niet goed omging met N. en meer van streek makende opmerkingen. N. had kennelijk een betere relatie met uw familie dan u. 

U heeft de foto's van N. gezien? Yes.

U zegt als een wildeman tekeer te zijn gegaan. U zegt haar zwaar mishandeld te hebben. Yes

Heeft u excuses gemaakt. Heeft u geschreven? Yes, maar ik weet niet of de brieven zijn aangekomen. 

Ik kan me ook voorstellen dat N. geen enkel contact meer met u wil. 

De officier voegt gooien met een bierfles toe aan tenlastelegging.

De advocaat sputtert wat tegen maar gaat dan toch akkoord.

Officier: U heeft gegooid met een bierfles?  Yes.

Wat was uw bedoeling? Geen bedoeling om te raken.

Waar kwam de fles terecht? Muur, linksboven hoofd. Afstand ongeveer one foot, two feet.

Rechter vraagt naar de arrestatie. Ik werd getrapt en trapte terug.

Als u aangehouden wordt door de politie moet u gewoon rustig meegaan.

De officier houdt heel mooi geformuleerd verhaal. Geen desastreuze dag, maar een hele zwarte periode. Wederspannigheid bij aanhouding. Bierfles niet zomaar gegooid. Langdurige mishandeling, N. had kunnen doodgaan, zwaar lichamelijk letsel toegebracht. U zegt zelf dat u behaved like a raging bull.

Rechter: hij is een first offender maar voor de maatschappij en het slachtoffer wil ik afkeuring laten zien.

Advocaat: het verdrongen geweld uit de jeugd van meneer komt nu tot uiting. Is te behandelen. Hij ziet dat hij als mens zo niet verder kan.

Rechter: bewezen: verzet tegen politie en zware mishandeling.

De straf:

-140 uur dienstverlening ipv 3 maanden detentie, 4 dagen = 8 uur aftrekken ivm voorarrest

-voorwaardelijk 2 maanden

- fl xx  binnen 5 maanden aan het slachtoffer terugbetalen.

Helaas kon de rechter ex niet veroordelen voor de jarenlange kwellingen en misdragingen. Dat had alleen gekund als er bewijs was, getuigenverklaringen, eerdere aangiftes een een dossier. 

Mijn leven gaat door. Ik verkoop mijn huis, mijn spullen gaan in de opslag bij een kennis van mijn vader. Ex mocht zijn spullen, onder toeziend oog van mijn vader en een politieagent, uit mij huis halen. 

Na een half jaar ben ik weer een beetje opgekrabbeld en krijg ik steeds meer zin in het leven. Ik ga weer werken en ook op zoek naar een nieuwe woning. Die vind ik en samen met mijn vader ga ik klussen zodat het huis helemaal naar mijn zin is. In het voorjaar verhuis ik en ga ik, voor het eerst in mijn leven, op mezelf wonen.

Ik ben nog lang aan het bijkomen van deze nare en zware periode in mijn leven. Toch geniet ik ook met volle teugen van mijn nieuwe leven. Ik ga uit, leer nieuwe mensen kennen, haal banden met mensen van vroeger aan en ga op reis naar Rome, New York en Londen. Iedere dag ervaar ik dat ik vrij ben, dat ik niet meer bang hoef te zijn, dat ik niet meer hoef te bewijzen dat ik iets niet heb gedaan. Ik kan mijn eigen geld aan mezelf uitgeven, ik kan thuiskomen wanneer ik wil en wegblijven wanneer ik wil. Ik ben weer vrij, en dat voelt goed. Nooit meer wil ik een jaloerse partner.

Twee jaar later kom ik T. in het uitgaansleven tegen. We spreken wat af en het klikt weer. Ik word zelfs weer verliefd! Na een half jaar weten we zeker dat we samen verder willen.  En ex? Die heb ik nooit meer gezien en nooit meer wat van vernomen. 

feestdagen en een eetstoornis, meestal een slechte combinatie

De feestdagen zijn voor ons geen bijzondere dagen. De jaren voor corona gingen we altijd op vakantie naar het zuiden van Spanje of Portugal. Daar konden we de kerst dan helemaal vergeten en genoten we van mooi weer, een mooie omgeving, lekker lokaal eten en veel rust.  Tijdens corona bleven we zoals iedereen thuis, waren dan samen, en dat was prima.

Vorig jaar en dit jaar hadden we weer weg kunnen gaan, maar vorig jaar was het nog erg onzeker allemaal vanwege de pandemie en dit jaar hebben we veel in ons huis geïnvesteerd. We hebben het deels platte dak van ons huis uit 1932 van isolatie voorzien. Binnenkort komen er ook nog zonnepanelen op. 

Mijn vader maakt altijd zijn eigen plannen. Dit jaar had hij een etentje met kinderen, klein- en achterkleinkinderen van zijn partner op Eerste Kerstdag. Op Tweede Kerstdag ging hij naar zijn natuurclub, daar was een open dag met diverse activiteiten waarvan hij er een begeleidde. Daarna werd er gezellig gegeten met alle vrijwilligers. Wij zien mijn vader later deze vakantie.

Op Eerste Kerstdag maakte ik een pan Turkse rodelinzensoep (mercimek corbasi) en daarbij aten we een salade en een met spinazie gevulde Turkse pannenkoek (gözleme). Deze laatste koop ik vers bij de Turkse super, daar is op zaterdag altijd een mevrouw die ze bakt waar je bij staat. Heerlijk!

Tweede kerstdag deden we ook makkelijk. T. maakte ratatouille in een grote ovenschaal. Genoeg voor 3 of 4 keer dus ook wat porties voor de vriezer. We aten het met pasta en een salade.

Vandaag staan er spruitjes, stoofperen, aardappelpuree en een verse worst met uienchutney op het menu. Een beetje in de kerstsfeer door het peertje, maar voor ons een gewone Hollandse pot maaltijd zoals we wel vaker op dinsdag eten.

De rest van de kerstvakantie eten we net als anders, en dat is altijd lekker. En voor mij hoeft alle overdaad aan voedsel natuurlijk niet. Ik eet af en toe een met fondant gevuld musketkransje, ik heb wat lekkere bonbons uit mijn kerstpakket waar ik af en toe van snoep en er ligt nog een ministolletje op me te wachten. De kruitnoten die over waren van Sinterklaas heb ik in de vriezer gedaan, die verwerk ik nog wel een keer in een tiramisu of trifle. 

Met Oud & Nieuw haal ik oliebollen, daar heb ik er overigens dit jaar al een aantal van op. De kraam in onze stad heeft heel lekkere en vaak fiets ik op zondagmiddag even langs voor twee warme krentenbollen met suiker. Ook hebben we een fles bubbels. We brengen Oud & Nieuw ook samen door. 

En als dan O&N er ook weer op zit ben ik stiekem wel blij dat alles weer terug is naar normaal. Nog een weekje vakantie is fijn, ik heb niet heel veel gepland, maar wel een paar gezellige dates met vriendinnen en eentje met de kapper. T. is ook vrij in deze periode en heeft wat afspraken net als ik. Sommigen komen bij ons aanwaaien voor een kop koffie of wijntje, met anderen spreken we buiten de deur af.  Daarnaast gaan we ook samen nog een aantal korte bezoekjes aan vrienden brengen. 

Over het algemeen gaan een eetstoornis en feestdagen heel slecht samen. De eetstoornis zet zich schrap tegen grote hoeveelheden eten zoals bij buffetten en menu´s van vele gangen, gaat in de weerstand bij teveel snoepen en snacken, wordt onrustig van eten op andere tijden dan normaal en vindt het maar niks dat de sportschool dicht is. 

Dit jaar is het eten geen probleem geweest met Kerstmis. Ik had het tenslotte zelf in de hand wat ik wel en niet at. Het onderdeel bewegen is opgelost doordat ik op Eerste én Tweede Kerstdag met de fiets op pad kon. Zondag een rondje van 35 kilometer, op maandag fietste ik een andere kant op en maakte ik een rondje van 30 kilometer. Ik ging rond 9,30 uur de deur uit, ben daarna onder de douche gestapt en 'mocht' toen een stuk kerststol met amandelspijs in plaats van mijn bruine boterham met pindakaas.  Dinsdag was de sportschool weer open en kan ik de rest van het jaar daar mijn schema afwerken.

Vandaag heb ik mijn administratie uitgezocht en opgeruimd. Het wordt steeds minder want bijna alles gaat tegenwoordig digitaal. Waar ik eerst 3 ordners gebruikte heb ik er nu nog maar 1. Daarin bewaar ik documenten die ik niet digitaal heb, of heb uitgeprint omdat het handig is om er een papieren versie van te hebben. Vanmiddag kwam een vriendin op visite, dronken we thee en aten we bonbons. 

Morgen wil ik wat opruimen in mijn kledingkast, even kijken wat er weg kan, wat 'nieuwe' dingen ophangen en een capsule wardrobe voor januari tot en met maart maken. Dat zijn de koudste maanden van het jaar en dan draag ik wat dikkere jurkjes en vesten, mijn laarzen doe ik vaker aan en ik draag regelmatig een sjaal en muts. 's Middags hebben T. en ik een afspraak buiten de deur.

En zo kabbelen de dagen lekker voort.

(geen) grenzen aangeven - deel 5

Mijn vorige blog, deel 4  van mijn verhaal over grenzen aangeven, eindigde ik met de volgende vragen:

En zelf weggaan? Ex eruit zetten? En wat moest ex doen zonder mij?

Als ik zelf weg zou gaan dan zat ex nog in mijn huis en hoe moest ik hem daar dan uit krijgen? Ik kon overal heen, maar hij niet. Dus ex wegsturen zou betekenen dat hij geen dak boven zijn hoofd had. En omdat hij ook geen geld had, en financieel volledig van mij afhankelijk was, vond ik dat ik hem dat niet aan kon doen. Vond ik het zelfs zielig voor hem. Omdat ik zulke verknipte ideeën had ondernam ik geen stappen om de relatie te beëindigen. Ik had er ook de energie niet meer voor. Gelukkig voor mij werd ik, ongevraagd en onverwacht, een handje geholpen.

Het is een zondagmiddag eind september 1997. Het is mooi weer. De deur van de keuken naar het balkon staat open en ik ben de was aan het binnenhalen. Ex is al een aantal dagen kwaaiig omdat hij een conflict heeft met zijn broer. Er wordt driftig heen en weer gebeld en geruzied. De woede wordt ook op mij afgereageerd.

Ex schopt en slaat me. Gooit een bierfles naar mijn hoofd. De fles raakt me net niet. Ik ga in een waas van tranen verder met de was. Wanneer ik weer in de kamer ben gaat ex door met razen en tieren. Hij grijpt me bij de keel en knijpt heel hard. Ik ga terug naar het balkon in de hoop dat hij stopt omdat het balkon door omwonenden kan worden gezien. Ik zit op de grond te snikken. Ex pakt een groot mes uit de keukenla en begint me ermee te prikken.

De telefoon gaat. Ex gaat naar binnen om de telefoon op te nemen. Het is zijn broer weer. Het geruzie gaat verder. Ik sta op en zonder er verder over na te denken loop ik naar de gang, doe de voordeur open en ren de zes trappen af naar de buitendeur. Ik heb niets bij me, geen jas, geen tas, geen geld. Ik loop richting het bus- en metrostation, hoop dat ik onderweg een bus tegenkom die me wil meenemen. Ik heb geen plan, ik heb geen idee wat ik moet doen, ik weet alleen dat ik weg moet als ik niet in het ziekenhuis of erger wil eindigen.

Ex komt me achterna. Haalt me in en terwijl ik hem probeer te kalmeren geeft hij mij een kopstoot. Ik val om. Ik sta weer op en ik zie een personenauto stoppen waar twee mannen uitspringen. Ze nemen ex in de houtgreep en roepen iets in de trant van  "Je bent gearresteerd!" Beiden hebben een politiebadge in hun handen en slaan ex in de handboeien. 

Heel even stribbel ik tegen en zeg ik dat ze hem moeten laten gaan, dat we het zelf wel oplossen. Maar deze rechercheurs van de politie willen daar niets van weten. Er komt versterking en ex wordt in een politiebusje afgevoerd. Ik ga met de twee rechercheurs mee naar het bureau. Ex gaat naar een ander bureau. 

Op het politiebureau vragen de politiemannen wie zij kunnen bellen. Ik geef het nummer van mijn vader, die de dag ervoor net terug is van een weekje vakantie. Mijn vader hoort wat er is gebeurd en zorgt dat hij thuis is zodat de politiemannen mij naar hem toe kunnen brengen.

Eerst gaan we langs een huisartsenpost waar mijn verwonding worden onderzocht en ik een kalmeringsmiddel krijg omdat ik niet kan stoppen met shaken. Daarna gaan we naar het hoofdbureau waar een politiefotograaf foto's van mijn lichaam maakt. Van mijn keel met wurgstrepen, de blauwe plekken op mijn armen en benen en de dikke bult op mijn voorhoofd van de kopstoot.

Daarna brengt de politie mij naar mijn ouderlijk huis, waar mijn vader op ons wacht.

Deel 6 staat volgende week zaterdag online.

De andere delen vind je hier: deel 1 deel 2 deel 3

feestdagen

Lieve Lot, Berber, Aaf, Sarah, Nicky, Nicole, Lenny, Engelien, Liselot, Marana, Mrs H te B, Petra, Marijke, Mrs T, Mevrouw W, Izerina, MargrietvG, Nietzomaarzoo, KoffieDigitalix, Margriet Z, Judy, Myriam C, Francien, Ellen, Ria, Ingrid, Consumindersingle, Ilona, Luus, Schrijver, Herma, ZoSimpeIsDanGeluk, Wieteke, Hanneke, PourqoiPas, Loes, Nell, Griemank, Aritha, Nienke, Geldover, Bertiebo, Ettie, Willem en alle andere mensen die de moeite hebben genomen om op mijn blogs te reageren of gewoon mee hebben gelezen:

Gezellige feestdagen en 

een mooi en gezond 2023!

Morgen om 21.00 uur het vijfde deel van de serie (geen) grenzen aangeven.

(geen) grenzen aangeven - deel 4

Geestelijke en lichamelijk mishandeling, huiselijk geweld. Termen die ik niet kende want ik had er nog nooit mee te maken gehad. Tot het me overkwam. De eerste klappen kreeg ik al toen we nog in Londen woonden. Ik hoopte dat onze verhuizing naar Nederland een nieuwe bladzijde in onze relatie zou zijn. Ik verwachtte ook dat ik wat steviger in mijn schoenen zou staan met mijn familie en vrienden dichtbij. Het liep toch anders.

We zijn inmiddels ruim een jaar in Nederland. We hebben mijn moeder haar 50e verjaardag gevierd, kort daarna is zij overleden. Ik zit nog op school en ex probeert nog steeds zijn geld te verdienen met de fotografie. Dit lukt niet, maar ander werk zoekt hij ook niet. Ook leert hij geen Nederlands. Iedereen in onze omgeving praat goed Engels en dan gaan gesprekken een stuk makkelijker en sneller. Ook ik praat nog steeds Engels met hem. 

Naast dat ik de kostwinner ben, zorg ik ook voor ons kleine huishouden en studeer ik. De avonden dat ik op school ben vind ik fijn, ik hoef dan niet thuis te zijn waar ik nu dagelijks hoor wat een vervelend mens ik ben. Dat ik niet zorg dat ex Nederlands leert (hij is 3x keer naar een taalcursus geweest en daarna gestopt), dat ik geen huis in Amsterdam wil zoeken (we zijn een paar keer naar iets gaan kijken maar dat was onbetaalbaar) en ook dat mijn vader en mijn broer eigenlijk maar nare mensen zijn. Daarnaast is er veel kritiek op mijn vrienden. Ik spreek steeds minder vaak met ze af en met sommigen laat ik het contact helemaal verwateren. Iedereen uit mijn verleden vormt een bedreiging voor ex. 

Zelf heeft ex veel nieuwe contacten, hij gaat regelmatig naar Amsterdam om daar zijn portfolio aan potentiele klanten, reclamebureaus en agentschappen, te laten zien. De kosten die hij dan maakt voor de trein en eten, betaal ik. Ook als hij nog wat gaat drinken met zijn contacten komt dat op mijn rekening.  Ex verdient bijna niets.

Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk een normaal leven te leiden. We hebben geen auto en dat maakt het voor mij lastiger om vaak bij mijn vader langs te gaan. Ik wil het contact niet laten verwateren en gelukkig gebeurt dat ook niet. Met mijn broer loopt het contact al wel wat stroef.

Ik kan een paar keer op reis via mijn werk. Bij het bedrijf waar ik werk krijgen de secretaresses af en toe van het inpandige reisbureau een reisje aangeboden om hotels en conferentiezalen in het buiteland te bezoeken, in de hoop dat we daar onze boekingen doen. Ik verzin smoesjes zodat ik niet mee hoef te gaan. Er wordt nooit doorgevraagd.

In de periode na het overlijden van mijn moeder krijg ik vaker klappen en word ik ook geschopt. Ik heb regelmatig blauwe plekken maar ik zorg ervoor dat deze nooit voor de buitenwereld zichtbaar zijn. Ik draag een sjaaltje of lange mouwen, zelfs bij warm zomerweer. Rokken draag ik niet want door het schoppen zijn mijn scheenbenen permanent blauw. Soms heb ik nare wonden, opgelopen wanneer er iets naar me gegooid is of wanneer ex een sigaret op mijn been uitdrukt, die zo door de stof van mijn broek brandt. Met een dikke lip meld ik me natuurlijk ziek op mijn werk. Ook kom ik af en toe te laat op mijn werk, omdat ex in een gefrustreerde bui 's ochtends wel eens zijn koffie over mij heen giet, en ik me dan moet wassen, opmaken en omkleden.

Ik weet nooit precies wat de aanleiding is. Ik zie het vaak niet eens aankomen. Ex kan omdraaien als een blad aan een boom. Wanneer we in gezelschap van anderen zijn is hij ontzettend leuk, is hij de gangmaker en charmant. Maar zijn we daarna samen dan verandert zijn stemming en is hij boos en wordt hij gemeen. Het kan de manier zijn waarop ik kijk, of omdat ex denkt dat ik ergens over lieg. Hij is vreselijk jaloers en wantrouwt iedereen in mijn omgeving. 

Soms belt hij me op mijn werk en als ik dan niet meteen opneem omdat ik niet aan mijn bureau zit dan scheldt hij me later verrot en beschuldigt me van vreemdgaan op kantoor. Hij is enorm gefrustreerd en ik ben inmiddels - zo zie ik het nu - depressief. Ik doe de dingen op de automatische piloot. Ik sta in de overlevingsstand en heb nergens meer plezier in. 

Er is een enorm acteertalent aan mij verloren gegaan want ik heb bij niemand enige argwaan gewekt.  Wel waren er in het portiek waar we woonden mensen die zich zorgen maakten. Ze hebben een keer de politie gebeld toen ze mij hoorde huilen en ex hoorde schreeuwen. Maar toen de politie aan de deur kwam en ik zei dat er niets aan de hand was gingen ze gewoon weer weg. Misschien dat ze tegenwoordig wel iets doen, doorvragen of een dossier starten, maar toen volgens mij niet.

Nu ik zo actief met mijn verleden bezig ben komen er veel herinneringen bovendrijven. Misschien is het niet nodig om aan te geven hoe ellendig ik het had en is het al wel duidelijk, maar hier toch een paar voorbeelden.

Ex heeft een fotografie-opdracht waarvoor hij 5 dagen naar Alaska is. Ik ben blij voor hem en gun hem een mooie reis en natuurlijk mooie foto's. Dat zou vast meer werk opleveren. Zelf heb ik geen plannen. Ik moet werken en naar school. Vakantie heb ik bijna niet, mijn vakantiedagen neem ik op om stage te kunnen lopen. 

Alaska heeft een andere tijdzone dan Nederland en ex houdt hier geen rekening mee. Hij belt mij midden in de nacht op. Tijdens een van deze telefoontjes meent hij op de achtergrond iets te horen. Dit veroorzaakt enorme woede bij hem en wat ik ook zeg, niets helpt, ex weet zeker dat er een andere man bij me is. Ik word er zo bang van dat ik spontaan ga overgeven als hij heeft opgehangen. 

Ik heb een grote opdracht voor school en mag van mijn werk een laptop meenemen. Dit waren destijds niet de lichtgewicht exemplaren die we nu hebben, dit was een dik en zwaar apparaat. Wanneer ik mijn opdracht af heb zet ik aan het eind van het weekend de laptop in de gang om mee terug te nemen naar mijn werk. Op maandagochtend ontstaat er een scene, waarvan ik de aanleiding niet meer weet, maar wat ik nog wel weet is dat ex de laptop uit de tas haalt en door de gang schopt. Het scherm is kapot, de laptop werkt niet meer. In tranen fiets ik naar kantoor en daar zeg ik dat ik ben aangereden en dat de laptop daardoor is beschadigd. Er worden verder geen vragen gesteld.

Ik kan een boek vullen met herinneringen aan deze tien jaar. We hebben gelukkig ook hele leuke dingen gedaan en plezier gehad samen, vooral in de beginjaren. Later in de relatie had ik nergens meer lol in. Vaak riep ex dat hij me zo stom vond en dat hij, wanneer de gelegenheid zich voordeed, bij me weg zou gaan. Dan hoopte ik dat hij dat ook zou doen. Maar natuurlijk deed hij dat niet. Door mij had hij een dak boven zijn hoofd, kon hij zonder te werken geld uitgeven, had hij een schoonvader die ook bijsprong wanneer nodig en hoefde hij zich nergens zorgen over te maken.

En zelf weggaan? Ex eruit zetten? En wat moest ex doen zonder mij?

Lees hier deel 1, deel 2 en deel 3 

Volgende week zaterdag staat deel 5 online.

(geen) grenzen aangeven - deel 3

Het is begin jaren 90, we zijn in Nederland aangekomen en logeren bij mijn ouders. Met hulp van mijn vader gaan we klussen in ons appartement. Mijn broer komt ook een handje helpen en zelf doen we ook veel. Na een paar weken is alles klaar en we verhuizen naar onze eenvoudige woning, een etagewoning van net na de oorlog. Er is geen centrale verwarming maar een gaskachel, een ruime woonkamer, een douche, keukentje en een slaapkamer. Ook hebben we een kelder. Tot grote teleurstelling van ex zijn we niet in Amsterdam gaan wonen. De reden daarvoor was dat dit te duur was en voor mij ook te ver van mijn ouders vandaan. Dit zal hij me nog vaak voor de voeten gooien wanneer het hem niet lukt om fotografie-opdrachten te krijgen.

Ik ga op zoek naar werk en schrijf me in bij een aantal uitzendbureaus. Met mijn ervaring in Londen kan ik meteen aan de slag. De banen die ik krijg zijn allemaal leuk en ik ontmoet veel nieuwe mensen. Meestal zijn het opdrachten voor langere tijd en ik heb het prima naar mijn zin. Ik ben blij dat ik mijn moeder vaker zie en spreek. Ik wil meer met mijn kennis van het Engels doen en ik schrijf me in voor de lerarenopleiding in deeltijd. Vanaf augustus ga ik vier jaar lang twee avonden per week naar school. 

Ik blijf voltijd werken en vind een baan waar ik een vaste aanstelling krijg. Mijn baas is veel op reis en daardoor kan ik ook op kantoor af en toe iets voor school doen, ik heb thuis nog geen computer.  Na mijn werk ga ik regelrecht naar school, waar de eerste les om 18.00 uur begint. Als ik dan om 21.30 uur klaar ben fietst ik weer naar huis, rond 22.00 uur ben ik dan thuis. 

Vaak staat ex, meestal niet direct zichtbaar voor mij, op zijn fiets op mij te wachten. Niet omdat hij het zo gezellig vind om 's avonds met mij naar huis te fietsen, maar omdat hij wil zien met wie ik na schooltijd nog even sta na te praten. Als dit een man is dan heeft hij weer reden voor een ondervraging en kan hij me weer van alles beschuldigen. Dus napraten doe ik alleen met vrouwelijke medestudenten.

Wanneer ik niet naar school moet maar meteen naar huis ga na mijn werk en onderweg nog een boodschap doe, zorg ik er altijd voor dat ik een bonnetje meeneem als bewijs waar ik geweest ben. Zorgen voor een alibi wordt een tweede natuur. Net als niet om me heen kijken wanneer we samen op straat lopen of in een horecagelegenheid zijn. Er moet zo min mogelijk aandacht op mij zijn, en zo veel mogelijk op ex.

Ik herinner me veel, te veel om allemaal op te schrijven,  maar sommige herinnering springen er echt uit en laten zien hoe ontzettend gespannen en nerveus ik de hele tijd was.

We waren samen ergens wat gaan eten en besloten nog een café in te gaan om wat te drinken. In dat café zat een hele groep mensen, waaronder mijn broer, die ik allemaal kende. Ook T., waar ik nu mee ben getrouwd, was erbij. 

T. kende ik al toen ik 16 was, toen hebben we een paar maanden verkering gehad. Ik had ex wel eens en ander over mijn vroegere vriendjes verteld, die op een hand te tellen waren. Ex kwam hier tijdens zijn jaloerse buien dan soms op terug om mij te laten weten dat hij vond dat ik vroeger een sloerie was. 

Dus toen ik T. aan de bar zag staan schrok ik zo en werd ik zo angstig dat ex hier later weer een scene over zou maken thuis dat ik flauwviel. Dat zou niet de laatste keer zijn dat ik flauwviel van angst. Ik werd overeind geholpen en iedereen dacht dat het door de warmte van het café kwam. Ik liet dat maar zo. 

Al eerder heb ik laten vallen dat er ook sprake is geweest van lichamelijk geweld. En het cliché gaat ook hier op: na de eerste klap is er zo veel spijt en denk je. als slachtoffer, dat het inderdaad bij deze ene klap blijft.  Helaas was de realiteit anders, het geweld stopte niet maar werd erger.

 Lees ook deel 1 en deel 2 .

Volgende week zaterdag deel 4 van deze serie blogs.

(geen) grenzen aangeven - deel 2

Aan het begin van mijn relatie met ex, ik was 20, was ik zo verliefd dat ik alles slikte. Vond hij mijn vrienden en vriendinnen stom? Dan verbrak ik het contact. Vond hij mijn eten niet lekker, dan kookte ik wat hij wel graag at. Vond hij dat ik me niet leuk kleedde, dan trok ik wat anders aan. En zo waren er allerlei dingen, klein en groot, die ik deed om me aan te passen en om ex te behagen.

Ex deed vrij weinig voor mij, zijn emotionele betrokkenheid bij mij was vrijwel nihil, hij had weinig interesse in wat mij bezig hield, wie ik was en waar ik vandaan kwam. Hij was vooral bezig met zichzelf. 

Hij ontmoette mijn ouders en broer, en in de jaren dat we samen in Londen woonden deed hij daar niet lelijk over. Ze waren natuurlijk niet in de buurt en bovendien gaven mijn ouders mij, en daarmee ons, af en toe mooie cadeaus of geld. 

Ex was zeven jaar ouder dan ik en na een aantal maanden samenwonen kwam ik erachter dat er een ex-vriendin en een dochtertje van vier waren.  Zij woonden in het noorden van Engeland en er was weinig contact.  Dat vond ex vervelend maar was niet zijn schuld beweerde hij. De keren dat er contact was ging dit gepaard met lange telefoongesprekken en veel verwijten over en weer. Ik heb zijn dochter in de tien jaar dat we samen waren twee of drie keer gezien tijdens een bezoek aan het noorden van Engeland, waar ook ex zijn moeder en zijn vader (gescheiden) woonden. Nooit kwam het meisje naar Londen om haar vader te zien.

Veel van wat er destijds gebeurde ben ik vergeten. Met name de dingen die met zijn vorige relatie te maken hadden. Ik geloofde ex wanneer hij onaardige dingen over zijn vorige vriendin vertelde en ik zag er toen geen patroon in. Nu denk ik daar anders over en begrijp ik heel goed waarom zij met haar dochtertje vertrokken was.

Zoals ik in deel 1 schreef was er ook al snel sprake van jaloezie en wantrouwen. Wanneer ik op mijn werk was belde ex dagelijks minstens twee keer op. Wilde weten hoe laat ik naar huis ging en als ik voor mijn werk iets buiten kantoor moest doen dan liet ik hem dit altijd weten. Stel je voor dat hij belde en mij niet te spreken kon krijgen! 

Vaak spraken we na werk nog af in de stad, meestal met vrienden, om nog wat te drinken in een pub. Als er dan mannen naar mij keken dan werd hij daar boos over. Het resultaat was dat ik steeds schichtiger werd en maar zo min mogelijk de aandacht wilde trekken. Niet makkelijk wanneer je 1.88 meter bent! Andere keren vond ex het juist weer leuk als er naar me gekeken werd, maar dat vond ik dan weer heel vervelend. Naarmate de jaren vorderden werden zijn jaloezie en wantrouwen steeds erger en moest ik me constant in allerlei bochten wringen om maar te kunnen aantonen dat ik niet flirtte of vreemdging. 

Ex kon me de hemel in prijzen, vond me dan de mooiste vrouw ter wereld en ik moest hem vooral niet verlaten. Maar ook kon hij me een enorme 'bitch' vinden die niet van hem hield, niet goed voor hem was en achter zijn rug om allemaal dingen deed met andere mannen. Tijdens zulke buien kon het gebeuren dat hij me vanuit het niets ineens kon vertellen dat ik moest vertrekken. Huilen en smeken hielp dan niet en dus vertrok ik dan maar. Dan liep ik over straat, huilend, en hoopte ik dat de bui over zou gaan. Dat gebeurde dan ook en na een paar uur mocht ik dan weer naar binnen. 

Ik begrijp dat ieder weldenkend mens zich nu afvraagt waarom ik dit liet gebeuren en niet meteen een eind aan de relatie maakte. Dat vraag ik me nu ook af, maar nu is niet toen, en toen was ik niet wie ik nu ben. Ik kan er allerlei dingen over zeggen en dat zal ik ook nog wel doen, maar de voornaamste reden was dat ik dacht dat ik het gedrag van ex kon veranderen, als hij maar zag hoe ik mijn best deed en van hem hield. Het houden van veranderde in angst en schaamte en een depressie waardoor ik helemaal murw ben geworden. Maar daarover later meer. Ik zal proberen om het relaas chronologisch te houden.

We hebben samen een aantal jaren Londen in gewoond en in die tijd was er voornamelijk geestelijk geweld, maar was er ook al af en toe sprake van lichamelijk geweld. 

Eind jaren tachtig, begin negentig raakte Engeland in een recessie en droogde het werk van ex volledig op. Ik verdiende goed en kon ons beiden onderhouden. Wel moest ik af en toe mijn ouders om een bijdrage vragen want ex gaf veel geld uit, aan zijn fotografie, de huur van een studio, maar ook aan eten en drinken buiten de deur. Hij hing de mooie meneer uit zogezegd.

In deze periode werd er bij mijn moeder weer kanker geconstateerd.  Zij had al eerder, op haar 39e, kanker gehad en telkens werden er uitzaaiingen gevonden. Zij werd steeds zieker en zou nooit meer genezen. Ik wilde weer terug naar Nederland en ex wilde een poging wagen om in Nederland zijn carrière op te bouwen. Mijn ouders zochten een appartement en leende mij het geld om dit te kopen. 

Begin jaren 90 verhuisden we van Londen naar Nederland. Mijn vader kwam ons, in een gehuurd busje, halen. Veel huisraad lieten we achter en in Nederland begonnen met veel nieuwe spullen, die voor het eerst door ons samen waren uitgezocht. Ik hoopte dat hiermee ook een nieuwe pagina in onze relatie begon. Niets was minder waar.

Volgende week zaterdag deel 3 van deze serie blogs.

 

(geen) grenzen aangeven - deel 1

Ik heb een poosje niets van me laten horen. Het leven ging door en naast weinig zin om te schrijven was het ook nog eens druk. Zo was er op school een Open Dag, had ik in de afgelopen weekenden afspraken en in de overgebleven vrije tijd zin om te lezen en een serie te kijken.

Zondag kreeg ik een alleraardigst mailtje van een lezeres die het zo stil vond op mijn blog en informeerde hoe het met me ging.  Een andere lezeres vroeg ook naar het waarom van mijn afwezigheid. Ik was van plan om binnenkort weer te gaan schrijven en aangezien het zondag nat en grijs weer was ben ik 's middags met mijn laptop op de bank gekropen en aan deze blog begonnen.

Ik heb een hele lijst met blogs in concept klaarstaan. Ik heb nog veel leuke eetherinneringen, er staat er nog een met een boekenlijst en ook nog wat blogs met eetstoornisgerelateerde informatie waar ik aan bezig ben. Maar deze blog schrijf ik over iets anders.

Ik heb me niet zo bezig gehouden met mijn gewicht en ook niet met mijn eten. Ik heb wat eetbuien gehad maar niet meer of anders dan anders. Toen ik begin deze maand in het weekend met een vriendin 's middags een terrasje pakte - het was prachtig weer dat weekend! - merkte zij op dat ik er beter uitzag dan een paar jaar eerder. Zij weet dat ik een eetstoornis heb maar ze is niet op de hoogte van alle ins en outs van mijn eetstoornis. Ik vertelde haar dat ik inderdaad wat ben aangekomen en geen ondergewicht meer heb. Ook vertelde ik haar hoe vreselijk ik dat vind. Ik heb haar uitgelegd hoe dat in mijn hoofd werkt. En ook dat ik me fitter, energieker en mooier voel met een paar kilo erbij dan wanneer ik (bijna) ondergewicht heb. Maar dat dat dus niet opweegt tegen het getal dat de weegschaal aangeeft waardoor mijn brein het lastig vindt.

Wanneer ik dit hardop zeg klinkt het ook in mijn eigen oren vreemd, en weet ik weer dat het niet zomaar een beetje gezeur is maar een ziekte, een ziekte die zich afspeelt in mijn hersens. Een ziekte waar geen gips omheen kan, geen pleister op hoeft, geen pilletje voor is. Ik moet het accepteren óf gaan oplossen. 

Tijdens ons gesprek kwamen we ook over vroeger te praten. Mijn vriendin vroeg of de oorzaak van mijn eetstoornis misschien toch te vinden is in het verleden, in de tijd dat ik een relatie had met mijn ex-partner. We kennen elkaar al bijna dertig jaar en dat betekent dat zij ook mijn ex heeft gekend. Haar man was ooit een collega van mij en zo zijn we bevriend geraakt. In de beginjaren van onze vriendschap, toen ik nog met ex was, gingen we vaak met elkaar uit en bij elkaar op bezoek. 

De relatie die ik met ex had was geen goede, maar voor de buitenwereld hielden we de schijn op dat we het erg fijn hadden. Ex was een enorm charmante Engelsman die iedereen die hij tegen kwam om zijn vinger wond.  Ik had hem in mijn laatste maand als au-pair ontmoet en hij was de hoofdreden waarom ik na een korte periode in Nederland weer terug naar Londen ging. Ik was stapelverliefd geworden. Hij niet op mij maar dat weerhield mij niet. Ik ging terug en zorgde ik ervoor dat hij me leuk vond. Dat lukte en ik denk oprecht dat hij me ook leuk vond, maar lang niet zo leuk als ik hem. 

Ik trok vrij snel bij hem in, deels omdat het wel handig was want ik wilde het logeren bij de au-pair familie niet te lang laten duren, en deels omdat ik heel graag bij ex wilde zijn. Ex vond het prima want met mijn goede baan en goed salaris droeg ik bij aan de kosten en kon hij zich volledig storten op zijn carrière als fotograaf. Hij kreeg niet zoveel werk en verdiende niet veel en al  snel betaalde ik voor bijna alles. Bijna... oh nee, ik bedoel gewoon voor alles. Ik loste zelfs zijn schulden af.

Grensoverschrijdend gedrag is een term die ik pas korte tijd hoor en ken. Toen ik op mijn twintigste ging samenwonen met ex was dit een onbekend begrip voor mij. Kan  iemand je grenzen overschrijden als je geen grenzen aangeeft? Want dat deed ik niet. Ik weet niet eens of ik dat ooit geleerd heb. 

Ex deed dingen die niet okay waren. Maar liefde maakt blind en zeker in de eerste jaren wilde ik niet zien hoe vreemd en scheef onze relatie was. Ik woonde en werkte in Londen, we hadden een heel druk sociaal leven en alle dagen waren gevuld. Ik genoot met volle teugen! En de momenten dat het even niet zo leuk was nam ik voor lief. Dan was ik blij als het weer over was en ex weer aardig voor me was. En spijt had van zijn gedrag. 

Welk gedrag? Het begon met isoleren. De vrienden en vriendinnen die ik allemaal zelf had gemaakt in Londen vond het ex niet zo leuk. Hij had zijn eigen vrienden en ook nog een vrij grote familie. En die waren allemaal stukken leuker. Steeds meer ging ik mijn vrienden uit de weg, verzon ik redenen om ze niet te zien en zegde ik afspraken af. En als je een poosje niets van je laat horen dan verwatert een contact ook vanzelf. Zeker toen, in de tijd dat we nog geen mobiele telefoons en e-mail hadden en contacten onderhouden een grotere inspanning vereisten dan af en toe een appje sturen.

Naast het isoleren was er vrijwel meteen vanaf het begin van onze relatie sprake van jaloezie en wantrouwen.

Omdat het emotioneel vrij zwaar is deze herinneringen weer op te halen en hierover te schrijven doe ik dit in delen, er komt binnenkort een deel 2.

ben zo terug

Heel toevallig kreeg ik vandaag van twee trouwe lezeressen de vraag hoe het met me gaat en of ik nog wel blijf bloggen. Ik kan ze beiden, en de andere lezers ook, geruststellen. Er staan een aantal blogs in concept klaar en zeer binnenkort pak ik de draad weer op. Dus nog heel even geduld. 

schaamte - vervolg

Op mijn blog schaamte van vorige week zaterdag reageerde een lezeres met de opmerking dat zij mijn stukje had gelezen en dat mijn openhartigheid een reactie verdiende. Zij moest echter nog even over de reactie nadenken.

Een dag later kwam de reactie. Zij zich had geërgerd aan mijn blog. Dat kan gebeuren. Ik schrijf mijn openhartige blogs voor iedereen en voor niemand in het bijzonder. En niet iedereen is dan overal even gecharmeerd van.

De reacties die ik krijg via het reactieformulier plaats ik altijd, daarnaast krijg ik ook veel reacties in mijn e-mail. Dat zijn veelal verhalen van vrouwen (tot nu toe geen mannen), vaak in mijn leeftijdscategorie, die net als ik een verstoorde relatie met eten hebben. Zij delen dit met mij en soms hebben we steun aan elkaars verhalen en ervaringen.  

Ik ontvang bijna geen negatieve reacties.

Na de eerder genoemde reactie waarin ik las dat mijn blog ergernis had opgewekt heb ik die opmerking toch de rest van de dag en ook de dag erna in mijn hoofd gehad. Misschien kan ik niet goed tegen kritiek. Ik dacht van wel en moet dat beeld wellicht herzien, maar ik vond de reactie heel vervelend! 

Vond ik het zo vervelend omdat ik een goede 'relatie' had opgebouwd met deze lezeres omdat zij al eerder kritische reacties had achtergelaten? Misschien speelde dat mee. Het voelde een beetje alsof een gewaardeerde bekende de negatieve kritiek had geleverd.

Vond ik het zo vervelend omdat zij het eetgedrag van mijn man niet okay vond? Ik noemde het intuïtief en zij schreef dat zulk eetgedrag bij haar thuis heel anders genoemd wordt. Toen ik dat las wilde ik bijna het eetgedrag van mijn man gaan verdedigen, maar vond dat uiteindelijk al te gortig. Haar conclusie dat mijn man mijn eetgedrag ook moet accepteren was misplaats, ik schreef namelijk nergens dat hij het niet accepteert. Hij vindt het raar, maar accepteert het wel. Houdt er zelfs rekening mee.

Vond ik het zo vervelend omdat zij vindt dat ik iets minder Calimero moet zijn? Jazeker, dat stoort me. Zo'n opmerking is niet gepast van iemand die mijn man en mij niet kent en ook geen idee heeft van onze relatie.

Wanneer ik me erger aan een blog dan kijk ik het even aan en wanneer ik me blijf ergeren dan is deze blog niet voor mij en lees ik in het vervolg deze blog niet meer. Zo kijk ik ook geen televisieprogramma's waar ik me aan erger. Blogs over onderwerpen die me niet aanspreken lees ik ook niet. Blogs van mensen met een levensvisie die haaks staat op die van mij zoek ik niet op. Het internet is vol met blogs en websites van mensen die een andere mening, hobby of passie dan ik hebben. Niet interessant voor mij en als ik op alles wat me ergert zou willen reageren dan heb ik aan een mensenleven niet genoeg.

Ten slotte kan ik alleen maar bedenken dat deze blog mijn plek is, de plek waar ik me ongehinderd kan uiten, waar ik me kan aanstellen, boos kan maken, verdrietig of blij kan zijn, over koetjes en kalfjes kan praten en bovenal over mijn dagelijks leven als 55-jarige met een eetstoornis kan schrijven.

Jammer dat door een enkele opmerking mijn plezier in het bloggen sterk is afgenomen. Ik hoop maar dat het tijdelijk is. 

schaamte

Ik schaam me enorm tijdens en na iedere eetbui die ik heb. 

Ik schrijf dit op 6 november, een regenachtige zondagmiddag, met mijn laptop op mijn schoot, zittend op de bank in de woonkamer. Mijn man T ligt lekker onderuit op de andere bank tegenover mij en kijkt televisie.

Toen ik vanmorgen om 7 uur opstond lag hij nog te slapen. Nadat ik mijn ontbijt op had, de wasmachine had aangezet en mijn sportspullen in mijn tas had gedaan, stapte ik om kwart over 9 op mijn fiets om naar de sportschool te gaan. Mijn man lag nog steeds te slapen.

Ik had niet lekker geslapen na de stiekeme eetbui van gisteravond. Ik was moe en sikkeneurig omdat ik mezelf weer had laten gaan. Ik had helemaal geen zin om te sporten, maar van thuisblijven was geen sprake. De gedane eetbuischade moest weer ongedaan gemaakt worden.

Toen ik om 11 uur weer thuiskwam, gelukkig wat energieker, fris gedoucht en met een beter humeur, stond T een eitje en bacon te bakken voor zijn ontbijt. Hij was net uit de veren.

Terwijl ik om 11.45 uur mijn koffie en boterham met pindakaas ging eten, schoof mijn man een bord met een restje spaghetti bolognese in de magnetron.  Toen dit op was nam hij een handje drop en een glas cola.

Om 13.00 uur warmde hij een restje Turkse linzensoep op. 

We zijn weer een uur verder en is het voor mij tijd om te lunchen. Een lekkere en gezonde salade en roggebrood met oude kaas. En T?  Hij zit aan de chips en cola.

De rest van de dag neemt hij nog een keer een bakje chips, meer dropjes en eet hij ook nog een oliebol. 

's Avonds heeft hij dan ook nog trek en maakt hij een heerlijke maaltijd voor ons klaar: op de huid gebakken kabeljauw, worteltjes en erwtjes, aardappelpuree. We smullen.

En al dat eten en snacken doet hij zonder enige gêne. Voor hem is dit standaard eetgedrag in het weekend. En soms ook door de weeks wanneer hij thuis is en een vrije dag heeft. 

Dit doet hij al zo lang ik weet en hij is er niet zwaarder van geworden. Zijn eetgedrag is volledig intuïtief, hij eet naar behoefte en dat is soms 'ongezond' maar ook vaak genoeg 'gezond'. Maar het belangrijkste is dat hij zich nooit schaamt voor wat hij eet en wanneer hij eet.

Mijn man T vind het raar dat ik stiekem eet, dat ik dingen voor mezelf apart leg, dat ik voorraadjes eten heb en dat ik me soms overeet. Ik probeer dit voor hem te verbergen en grotendeels lukt me dat, maar soms ook niet.  Ik zou er beter aan doen om zijn voorbeeld te volgen, en al die energie te steken in intuïtief eten, dan hoefde ik me ook niet zo vaak te schamen. Maar ja, die angst om dik te worden.....

welke eetregels en waarom heb ik al die regels? lunch

Mijn eetregels voor het ontbijt en de ochtendpauze heb ik al eerder toegelicht. Het volgende eetmoment is mijn lunch. Altijd een moment om naar uit te kijken want ik vind dat ik een lekkere lunch maak. 

Of ik nu thuis ben of moet werken, aan het begin van de ochtend, terwijl ik mijn ontbijt maak, maak ik ook mijn lunch klaar. Deze lijkt altijd hetzelfde maar is het niet. In de koelkast heb ik altijd een bewaardoos met gekookte sperziebonen. Ook is er  altijd een gekookte rode biet, verder ook ijsbergsla, witlof, rode paprika, worteltjes en radijsjes.  Ook hebben we altijd komkommer en tomaten in huis. 

Ik heb een Mepal kom met deksel en die vul ik iedere ochtend. Ik gebruik de eerder genoemde groentjes en varieer iedere dag met wat er nog meer in huis is. Ook gaat er soms een gekookt ei door, of avocado, of feta en olijven, afhankelijk van waar ik trek in heb en wat er verder in huis is.  Restjes gekookte groente, een schep peulvruchten. Eigenlijk kan alles er in. Ook de dressing pas ik aan, het kan een Aziatische dressing zijn wanneer ik taugé gebruik, of een mediterrane dressing wanneer er feta door de salade zit. Het is in ieder geval iedere dag anders maar moet wel altijd in dezelfde kom zitten!

Daarnaast eet ik altijd een plak Rheinlander roggebrood van de Appie, of een snee Oberlanderbrood. Deze snijd ik doormidden en beleg ik met een half plakje 45+  komijnekaas, jong belegen kaas of geitenkaas. Erbij drink ik een beker rooibosthee. De thee ook altijd uit dezelfde beker.

In principe is er niets mis met mijn lunch en ook niet met de vaste gewoonten. En eigenlijk is het nooit erg lastig. Als ik op mijn werk ben en er wordt een lunch geregeld op bijvoorbeeld een studiedag dan meld ik altijd van te voren dat ik mijn eigen eten verzorg. Dat doen meer collega's en wordt niet eens echt opgemerkt door anderen.

Buiten de deur lunchen vind ik over het algemeen ook niet moeilijk, tenzij we ergens zijn, zoals afgelopen zomer in Frankrijk, waar geen salades en broodjes op de kaart staan. Als ik iets heel anders eet tijdens de lunch dan probeer ik er ook echt van te genieten, net zoals ik geniet van een gebakje op mijn verjaardag. 

Lunchen volgens mijn eetregel (beter gezegd gewoonte) vind ik het fijnst, maar ik kan hier redelijk flexibel in zijn, maar dan niet vaker dan eens per week.  Wat ik dan wel doe is 's avonds een beetje proberen te compenseren door dan een gezonde maaltijd met veel groente te eten. Het moet tenslotte niet té makkelijk worden allemaal!

licht

De afgelopen weken was al het donker wanneer ik 's ochtends op de fiets stapte om naar school te gaan. Ik heb twee fietsen, een oude damesfiets die ik gebruik wanneer ik een jurk of rok aan heb, er zit zelfs een speciaal rokzadel op, en voor boodschapjes in de buurt. Ook heb ik een snelle herenfiets, die gebruik ik soms om naar mijn werk te fietsen en verder voor langere afstanden. Tijdens de Coronapandemie en de sluiting van de sportschool fietste ik hier dagelijks zo'n 30 tot 35 kilometer mee.

Wanneer ik merk dat de dagen korter worden zorg ik dat op beide fietsen mijn lichten het doen. De achterlichten werken op batterijen en die vervang ik aan het begin van het najaar. Ok heb ik altijd batterijen op voorraad want meestal haal ik het voorjaar niet met 1 setje. Het voorlicht van mijn damesfiets werkt op een dynamo, en het voorlicht van de herenfiets moet ik via een snoertje met USB aansluiten op netstroom om het op te laden. 

Meestal heb ik een geel veiligheidshesje aan wanneer ik in het donker op de fiets zit, in ieder geval altijd wanneer het regent. Ik weet namelijk dat een automobilist die in de regen in het donker rijdt veel minder ziet dan op een klaarlichte zonnige dag.  Het is best vaak gebeurd dat ik op het laatste nippertje een aanrijding met een auto weet te voorkomen door te remmen of een uitwijkmanoeuvre te maken. Mijn zichtbaarheid is met goede verlichting en zo'n hesje in ieder geval optimaal en zelfs dan moet ik dus nog heel goed opletten.

Onderweg naar school zie ik ook andere fietsers. Veel van deze fietsers hebben geen licht aan. Waarschijnlijk omdat hun verlichting niet werkt, maar misschien ook wel omdat ze vergeten zijn het aan te zetten. Iedereen is natuurlijk verantwoordelijk voor zijn eigen veiligheid, ik zeg er dan ook verder niets van, maar ik vind het reuze dom. Wat ik echt te dom voor woorden vind zijn mensen die met een of twee kinderen op de fiets, of op een kinderfietsje naast zich, zonder licht,  over straat gaan. Zij brengen niet alleen zichzelf in gevaar,  maar ook hun kind(eren). Ik vermoed dat ze niet doorhebben hoe onveilig dit is, anders zouden ze dit toch niet doen?

Dit geldt overigens ook voor mensen die aan het hardlopen zijn. Ook die zie ik regelmatig in donkere kleding zonder verlichting op stoepen, fietspaden en straten hollen. 

In mijn gemeente is er nu op de fietspaden een tekst (met milieuvriendelijke verf heb ik begrepen) gespoten: Zet je licht aan! Ik hoop dat dit niet aan dovemansoren gericht is en dat mensen die met kapotte verlichting of lege baterijen in hun achterlicht fietsen dit snel in orde maken. Tenslotte zijn ze niet alleen een gevaar voor zichzelf maar brengen ze de overige weggebruikers ook in gevaar.

Nu de wintertijd is ingegaan is het 's ochtends wat eerder licht, maar nog niet om 7 uur wanneer ik van huis ga. De zon komt op om even na half 8. De meeste mensen zullen dan naar school en werk fietsen en hebben dus nog even daglicht. Hopelijk maken ze van die extra tijd gebruik om hun fietsverlichting in orde te maken. 

verjaardagslunch

Van mijn lieve vriendin T. kreeg ik deze herfstvakantie een lunch voor mijn verjaardag.  T. is een oud-collega van mij en al ruim 10 jaar met pensioen. Afspreken met haar is lastig want haar agenda is bomvol nu Corona weer achter ons ligt. Ze maakt reisjes, uitstapjes, doet vrijwilligerswerk, heeft kinderen en kleinkinderen en met dat alles een behoorlijk druk leven. 

Tijdens de lockdowns lunchten we altijd bij haar thuis. Beiden zorgden we dan voor een deel van de maaltijd. Ik maakte soep of salade, zij zorgde voor lekker brood en beleg. Reuze gezellig en altijd lekker. Maar uit eten is natuurlijk ook wel weer eens leuk en zodoende troffen we elkaar deze week bij onze favoriete stek, tussen onze beide woonplaatsen in.

Van te voren kijk ik een aantal keer op internet en bestudeer ik dan de menukaart. Ik neem een beslissing en sluit de website. Dezelfde of de volgende dag doe ik dit weer, en iedere keer wanneer ik dit doe kies ik iets anders. Keuzestress dus. 

In de horecagelegenheid zelf weet ik dan nog steeds niet wat ik zal nemen. De besluiteloosheid heeft te maken met een aantal  dingen. Ten eerste wil ik iets eten dat ik lekker vind en dat ik zelf thuis niet zo snel of helemaal niet zal maken. Ten tweede wil ik iets eten dat niet te calorierijk is. Ten slotte wil ik ook gewoon genieten en niet op calorieën letten en proberen iets te eten zonder me door mijn eetstoornis te laten belemmeren in mijn keuze.

Ik lees het menu, en eigenlijk is dat niet nodig want ik ken het inmiddels uit mijn hoofd en mijn perfecte lunchgerecht is er niet spontaan bijgekomen. Ik neem de tijd, T.  weet al wat zij wil maar gunt mij alle tijd om rustig na te denken, ik word nerveus, maak een keus, doe het menu dicht, leg het neer en wacht op de jongedame van de bediening. Die komt nog niet en ik pak het menu weer op, open het en ga nóg een keer alles doorlezen. T. vind het niet erg, maar ik word doodmoe van mezelf.

Wat ik wil is de perfecte lunch! Gezond, voedzaam, lekker, niet te overdadig, niet te veel maar ook niet te weinig, veel groente et cetera et cetera. Nee, ook nu staat mijn perfecte lunchgerecht er nog niet bij. De medewerkster komt onze bestelling opnemen. Ik twijfel weer, wil bijna nog een keer in het menu kijken maar doe het niet. Ik vertel haar mijn keuze en daarmee is het definitief: ik ga een flammkuchen eten!

Een keuze die uiteindelijk heel goed is bevallen. Het was lekker, het was niet te overdadig en vet, thuis eet ik dit nooit, zeker niet als lunch, en er zaten lekkere groentjes op. 

Toen ik de eerste keer op de menukaart keek aan het begin van de week besloot ik deze flammkuchen te bestellen. Daarna is mijn keuze nog ettelijke keren veranderd en uiteindelijk kwam ik weer terug bij  keus numero uno!

eetbui en dan purgeren

Bij de aandoeningen boulimia en eetbuistoornis komen eetbuien voor. De manier van omgaan met deze eetbuien verschilt alleen per eetstoornis. Een persoon met boulimia wil de eetbui ongedaan maken, bij de persoon met de eetbuistoornis is dit over het algemeen niet het geval. Aan iemand met boulimia zie je dan ook meestal niet dat er een eetprobleem is, zij hebben vaak een normaal gewicht. Bij iemand met een eetbuistoornis zie je het meestal wel, deze mensen hebben vaak overgewicht.

Het ongedaan maken van een eetbui, purgeren genoemd, kan op verschillende manieren. Voor de meeste mensen is het standaardbeeld van een boulimiapatiënt een meisje of jonge vrouw met haar hoofd boven de wc-pot en een vinger in haar keel. De Netflix serie The Crown heeft dit beeld nog wat bekender gemaakt doordat Lady Diana op deze manier geportretteerd werd. Maar er zijn ook mensen die er voor kiezen om laxeermiddelen te gebruiken, weer anderen, waaronder ik, purgeren door te sporten. Zo proberen wij,  mensen met een eetprobleem, het teveel aan eten kwijt te raken.

Meestal lijkt purgeren geen keus en tijdens de eetbui weet je al dat je hem ongedaan gaat maken. Soms is het daardoor ook niet goed mogelijk om te eetbui te stoppen. Je gaat door met de eetbui, of met teveel eten, of met lekkere dingen eten die je van jezelf eigenlijk niet mag. Of het nu een eetbui is, teveel eten of feesteten, het voelt niet goed. Je voelt je vies en dik, je schaamt je, je voelt je zwak en dus neem je je voor om weer met een schone lei te beginnen nadat je eerst dit voedsel eraf hebt gesport of hebt uitgekotst of gepoept.

Mensen zonder eetstoornis die teveel eten hebben misschien ook een schuldgevoel na afloop en nemen zich vast ook voor om een volgende keer niet zoveel te eten. Maar rennen zij na het eten naar de wc om te braken, naar de drogist voor laxeertabletten of naar de sportschool voor een stevige sessie cardiofitness? Nee, dat dacht ik al. Zij buiken uit op de bank, misschien maken ze een ommetje om het eten een beetje te laten zakken en doen het de rest van de  dag/avond rustig aan. 

Maar is het wel zo dat je geen keus hebt? Natuurlijk niet. Je kan besluiten om ook op de bank te blijven zitten en je rotgevoel er te laten zijn. Of om een ommetje te maken en het daarbij te laten. Daar word je niet veel vrolijker van, maar het is wel de enige manier om het destructieve gedrag een halt toe te roepen. Wanneer je purgeert maak je de cirkel namelijk weer rond en kan je weer van voor af aan beginnen. Noem het een verslaving, een gewoonte, een ritueel, het maakt niet uit, maar de enige weg uit deze vicieuze cirkel is de purgeerschakel eruit halen.

Ik weet dat het zo werkt, ik heb het in tientallen boeken en op nog veel meer websites gelezen en gehoord, bij de eetstoornispsycholoog hebben we eraan gewerkt en van ervaringsdeskundigen weet ik dat het kan. 

Toch sta ik morgenochtend weer te wachten voor de deur van de sportschool zodat ik al eerste naar binnen kan om mijn eetbui van vandaag ongedaan te maken. En morgen eet ik ook de hele dag gezond én restrictief zodat ik met een goed gevoel naar bed kan gaan 's avonds en me fris en goed voel als ik maandag weer naar school moet.

Ik wil nogmaals benadrukken dat alles wat ik hier geschreven heb persoonlijke ervaringen en eigen ideeën zijn en niet gebaseerd op enige wetenschappelijke basis of medische kennis.

weer

Herfstvakantie en prachtig weer. Als kind wilde ik altijd wachten met het aantrekken van mijn nieuwe winterjas tot mijn verjaardag. Nu kan die winterjas zeker nog een week wachten. Vandaag fietste ik even naar het centrum van de stad en onderweg kwam ik een mevrouw op de fiets tegen die open sandaaltjes aanhad en een luchtige zomerjurk droeg. Op de terugweg zag ik een mevrouw op de fiets met een dikke jas, sjaal én wanten aan! 

Vanmorgen stond ik in het donker de was buiten op te hangen, dat heb ik nog niet eerder gedaan, en vanmiddag heb ik deze kurkdroog weer naar binnen gehaald. Het is oktober en dat het nu zulk warm weer is, is raar en hoort eigenlijk niet. Ik ben geen wetenschapper en heb er geen verstand van, maar dat de aarde aan het opwarmen is geloof ik wel.

Ik vind ook dat we er met ons allen iets aan moeten doen. Ik draag mijn steentje bij door veel te fietsen en zuinig om te gaan met energie in huis. Nu deden we dat voor de dure energieprijzen ook al, maar het kon nog zuiniger en dat doen we nu. Geen kinderen hebben reduceert de ecologische voetstap ook behoorlijk, maar dat wil  niet zeggen dat ik daarom mijn deel nu niet hoef bij te dragen.

Ik begrijp dat er veel jongeren zijn die zich zorgen maken om de planeet, maar hun acties vind ik minder begrijpelijk. Er zijn overigens ook veel jongeren die zich er totaal niet druk om maken, dat begrijp ik dan ook weer niet. Het zijn lastige vraagstukken en natuurlijk moet je je stem laten horen, een punt maken en zo mensen informeren en zien te bereiken. Ik denk alleen dat er betere manieren zijn. De politiek ingaan, lid worden van milieu- en natuurclubs, opruimen en schoonmaken van de natuur, minder spullen kopen, tweedehands spullen kopen en proberen zoveel mogelijk te recyclen. 

Er is niet een oplossing voor de klimaatcrisis, er zijn er vele. Wij kunnen zelf wat doen, de overheid kan wat doen, bedrijven kunnen wat doen en met elkaar, in binnen- en buitenland, zijn we verantwoordelijk. Maar dingen kapotmaken of besmeuren om je punt te maken? Mwah... ik vind er het mijne van.

spiegel

Vanmiddag stond ik in de paskamer van een modewinkel voor de spiegel. Het was een vrij ruim pashok met een grote vaste spiegel en een losse, draaibare, spiegel. Meestal zie ik in een spiegel wat ik wil zien en vind ik dat ik er wel mee door kan. 

Vanmiddag was anders. Het licht was niet flatteus en doordat ik zowel mijn voor- als zij- als achterkant goed kon zien was de spiegel genadeloos in haar oordeel. Ik was te dun, ik had dat typische ' dunne vrouw na de overgang'  silhouet en onder mijn kin hangt een lelletje. Oh ja, de spataderen op mijn rechterbeen werden ook nog even benadrukt.

Te dun want met een BMI van net 19 ben ik een soort bonenstaak. Alleen zie ik dat meestal zelf niet, maar vandaag dus wel.

Een 'dunne vrouw na de overgang' silhouet heeft geen kont meer, een iets holle rug en een bol buikje. Dat is natuurlijk normaal, niet iets om je voor te schamen en bovendien kan je er weinig aan doen.  Dat ik al in de overgang ben geweest hoor tenslotte ook bij het leven. En ik ben er ook wel trots op dat ik nu een oudere vrouw ben, want met het ouder worden komt ook een boel wijsheid en levenservaring.

Die spataderen heb ik ook al lang, toen ik dertig was zijn ze 'gestript' maar daarna op andere plekken net zo hard weer teruggekomen. Alleen deze doen geen pijn. En met een maillot of panty aan zie je ze ook niet.

Ten slotte dat lelletje onder mijn kin. Ik kan het chirurgisch laten weghalen maar dat ben ik, vooralsnog, niet van plan. Ik houd mijn hoofd wel recht, kin naar voren en schouders naar achteren.

Waarom zo onaardig voor mezelf? Ik zocht een leuke blouse en blazertje voor naar mijn werk maar de lol was er op deze manier snel af. Ik stond in mijn ondergoed in die paskamer en zag mezelf weer eens zoals ik echt ben. Alleen dat negatieve oordeel had ik liever niet gehad. Snel een en ander gepast en vlug dat hok weer uit. 

Waarom zo geobsedeerd met dat gewicht, ik zag vandaag zelf dat er nauwelijks (zeg maar geen) vet op mijn botten zit. En dat er best wat bij kan voor het mooi.

Ik weet dat er veel vrouwen en mannen zijn die om juist de tegenovergestelde reden niet graag een paskamer ingaan. Als je een grote maat hebt en maar moet afwachten of je de kleding uit de rekken wel past is er ook geen lol aan. Ik snap dat thuis laten bezorgen veel prettiger is en dat er dan waarschijnlijk ook meer keus is. 

Ik koop veel van mij kleding al sinds de jaren 80 bij een Engels bedrijf met kleding voor lange vrouwen. Toen ik in Londen woonde ging ik naar de winkel zelf, terug in Nederland maakte ik gebruik van hun mailorder service. Ze hadden zelfs een mini catalogus met hun artikelen. Inmiddels hebben ze natuurlijk een webshop en bestaan de fysieke winkels niet meer. Doordat ik kleding meestal online koop was ik even vergeten hoe confronterend paskamers kunnen zijn!

eetherinneringen - spaghetti

Eten bestellen en thuis laten bezorgen kon in mijn jeugd nog niet, eten afhalen wel. Dat kon bij de patatzaak of de Chinees, meer keuze was er niet in ons dorp. Heel soms aten we thuis wel eens iets van de patatzaak, ik denk een of twee keer per jaar, vaker zal het niet geweest zijn. En dan aten we patat met een kroket.  Bij de Chinees werd ook wel eten afgehaald, dat gebeurde ook niet meer dan zo'n vier keer per jaar. We gingen ook wel eens uit eten en dan gingen we of naar een Van der Valk restaurant, of naar een Chinees, meestal in een andere stad tijdens een vakantie. 

Toch was er wel vaker de behoefte aan een snelle, makkelijke maaltijd, en geen tijd om te koken. Bijvoorbeeld na een dagje dierentuin, of een lange dag winkelen in de stad voor nieuwe kleding. Mijn ouders hadden voor zulke dagen een maaltijd paraat die voldeed aan twee eisen, namelijk snel en warm, en dat was spaghetti. 

Maar niet met een tomatengehaktsaus. Zo aten wij onze spaghetti namelijk niet. Voor deze gelegenheden stonden er in de voorraadkast een paar blikjes geconcentreerde ossenstaartsoep. Deze soep moest aangelengd worden met een blikje water om er soep van de maken. Zonder water is het een dikke brei die, opgewarmd, een dikke saus is. En dat is wat wij dan aten: spaghetti met ossenstaartsoepsaus. Geen sla, geen groente erbij, alleen maar pasta en saus. 

Als kind vind je de dingen die je voorgeschoteld krijgt niet vreemd, soms lustte je iets niet, maar meestal werd daar ook wel rekening mee gehouden. Mijn moeder is lang verantwoordelijk geweest voor het avondeten, maar toen zij te kennen gaf dat ze er geen zin meer in had, heeft mijn vader het overgenomen. Mijn vader vond en vind koken leuk. Hij is ook creatief met koken, in tegenstelling tot mijn moeder die alleen met recepten iets kon maken. Zij had een paar gerechten waar ze goed in was en die we allemaal lekker vonden. Toen mijn vader het overnam kwamen er legio lekkere avondmaaltijden bij. Hij maakte hartige taarten, stoofschotels, pizza's, pasta's en nog veel meer lekkers.

Waarom we die spaghetti met ossenstaartsoepsaus aten kan alleen maar geweest zijn omdat het een snelle hap was die we allemaal lekker vonden. Het is natuurlijk zo dat met een hongerige maag een bord pasta met een hartige, vrij zoute saus, goed smaakt. Ik heb dit nadat ik uit huis ben gegaan nooit meer gegeten. Ik weet dat mijn broer het nog weleens eet, ik denk dat het dan in de categorie 'comfort food' valt. Ik heb nu zelf een lijst met snelle, makkelijke en voedzame maaltijden voor wanneer ik weinig tijd of zin heb om te koken, maar dit gerecht staat daar niet tussen. Misschien zou ik het nog steeds lekker vinden, maar nu past zo'n maaltijd niet in mijn repertoire want mijn brein wil gezond, vers en voedzaam. 

welke regels en waarom heb ik al die regels? ochtendpauze

In mijn blog van 15 oktober schreef ik over mijn ontbijtroutine. Vandaag wil ik het hebben over mijn routines (regels!) in de ochtendpauze. Omdat ik op een school werk heb ik te maken met vaste pauzetijden. Ik geef niet iedere dag les, dus ik zou ook afwijkende pauzetijden kunnen aanhouden. Maar dan mis ik het sociale aspect van een pauze en bovendien is het voor het werk ook niet zo handig wanneer ik andere tijden voor mijn pauzes hanteer. 

Ik heb in de ochtend een half uur koffiepauze. Omdat de pauze vrij laat is, er zit vier uur tussen mijn ontbijt en de koffiepauze, heb ik altijd trek en eet ik een boterham met pindakaas en drink ik een grote beker koffie. 

Wanneer ik thuis ben, dus in de weekenden en vakanties, neem ik ook op vaste tijden mijn koffiepauze. Eerst ga ik sporten en wanneer ik dan thuiskom eet ik op een vast moment mijn boterham en drink ik mijn koffie. Ook hier houd ik de klok nauwlettend in de gaten en 'mag' ik pas koffie en een boterham om 11.45 uur.  Als ik ergens anders ben of op vakantie dan vervalt deze regel en lukt het me redelijk om het niet of anders te doen. Ik leg me er dan in ieder geval bij neer dat ik de controle los moet laten.

Ook gisteren ging het anders, maar dat is omdat er op deze pauzeregel één uitzondering is. Bij verjaardagen van T. of van mij eet ik een gebakje in plaats van een boterham. En gisteren was ik aan de beurt, 55 jaar ben ik geworden! Een mooi getal en een mooie leeftijd vind ik zelf.

Ik had mijn vader en zijn vriendin op de koffie uitgenodigd. Nu is voor veel mensen koffietijd al om een uur of tien, voor mij is dat dus na het sporten. Gelukkig weet mijn vader dat ik wat eigenaardigheden heb en is hij enorm flexibel, de uitnodiging voor 11.30 uur was hen geen probleem. 

Na mijn rondje sportschool haalde ik snel gebakjes bij de banketbakker. Ik vind een paar dingen erg lekker en dat maakt kiezen lastig. Voor T. en B. neem ik altijd een vruchtenschelp, voor mijn vader een hazelnootschuimgebakje en deze keer nam ik voor mezelf een harde mokka. 

Ik kom er gaandeweg achter dat ik de regels fijn vind omdat ze me zicht geven op een eetmoment. Ik hoef dan niet na te denken of ik wel of niet iets neem, dát is het moment en dát is wat ik altijd eet. Zo lukt het me om verleidingen te weerstaan en mijn gewicht te behouden. De angst om dit los te laten is gekoppeld aan de angst om dik te worden.  Ik denk dat deze 'van de koude grond' psychologie deels verklaart waarom die regels er zijn gekomen.

En waarom loslaten vraag ik me nu ook steeds af? Ik functioneer er goed bij,  heb er weinig last van en de keren dat ik er al last van heb zijn op een hand te tellen. Ik ben er nog niet uit.

kapper

Deze week heb ik herfstvakantie. Vorige week belde ik de kapper om een afspraak te verzetten. Ik heb een afspraak staan in de eerste week van januari, maar ik heb al een poosje zin om een flink stuk van mijn haar af te laten knippen. 

Tot mijn veertigste heb ik kort haar gehad, ook als kind. Met kort haar kan je alle kanten op, van superkort tot gewoon kort. Ik heb het allemaal gehad. Maar het blijft kort haar. Mijn haar is erg dik, steil en glad. Toen ik rond mijn veertigste mijn haar liet groeien omdat ik wel eens wat anders wilde, had ik lange tijd een bobkapsel. Dat stond me goed en was makkelijk te onderhouden. 

Een jaar of 6 geleden besloot ik voor echt lang te gaan. Ik wilde een knot kunnen maken. Dat leek me het toppunt van elegantie! Inmiddels is het behoorlijk lang (zie profielfoto, deze is gemaakt in september) en nog steeds lukt het me niet om die elegante knot te maken. Het glijdt weg wat ik ook probeer. Wat me wel lukt is een staart, of een soort van rommelig staartje wat zou moeten doorgaan voor een knot. Los haar staat mooi maar is niet zo praktisch vind ik zelf. Daarom dus de beslissing om er een stuk af te laten knippen. Geen bob, maar net boven de schouders.

Maar de kapper heeft geen tijd! De salon heeft een eigenaresse en een medewerkster, sinds Corona zijn ze op zoek naar een extra medewerker maar zonder enig succes.  Waar ik voor Corona nog kon bellen en dezelfde week wel een plekje kon plannen, moet ik nu zeker twee weken wachten.  En voor een knipbeurt in het weekend is de wachttijd nog langer.

Naar een andere kapper durf ik niet. Als het alleen om wat rafelige eindjes knippen zou gaan zou ik dat wel doen, maar een nieuw coupe... nee, dat vind ik geen goed idee. Dus ik heb nu geen afspraak en ben me nog aan het beraden of ik nu wél of niet een kortere look wil. Tot die tijd dus even rommelige staartjes of een haarklem!

twijfels

Ik heb even wat twijfels gehad over mijn blog en was van plan om de stekker eruit te trekken en op een andere manier, met een ander blog, verder te gaan. Misschien doe ik dat ooit nog wel, de blog staat klaar,  maar voor nu blijf ik hier schrijven. Ik vind het namelijk wel heel gezellig op dit blog omdat ik hier vaak dezelfde mensen tegen kom en bij een nieuw blog moet ik weer van voor af aan een nieuwe lezerskring opbouwen.

Ik kondigde eerder al aan dat ik mijn blogfrequentie wilde verlagen en dat heb ik ook gedaan. Maar ik weet nu dat mijn twijfels over wel of niet bloggen niet liggen aan de frequentie maar aan de onderwerpen. Ik leg veel focus op mijn eten, mijn pogingen tot anders eten, mijn uitdagingen en de bijbehorende lijstjes. En iedere keer dat het me niet lukt om me aan mijn voornemens te houden voelt dat als falen. En falen voor een publiek, jullie, mijn lezers, vind ik moeilijk. 

Elke nieuwe poging tot verandering die ik onderneem is tot nu toe niet gelukt. "Daar gaat ze weer" hoor ik sommigen van jullie denken. Zelf denk ik dat inmiddels ook.  En toch blijf ik het doen.  Nieuw lijstje, nieuw notitieboekje, nieuwe agenda, nieuwe Excellsheet, nieuwe apps op de telefoon, alles om weer te kunnen afvinken en invullen.  Ik heb inmiddels een klein fortuin uitgegeven aan bullet journals, agenda's, pennen, stiften en stickertjes. Ik zou een kantoorboekhandel kunnen beginnen!

Omdat ik met veel plezier blogs van anderen lees, met name de persoonlijke blogs met onderwerpen zoals het dagelijkse leven, bezuinigen en sparen, duurzaam leven, camperverhalen, recepten, recensies van films en boeken en wat al niet meer, heb ik besloten dat ik ook wat meer ga schrijven over andere dingen die mij bezig houden. Ik hoop dat er ook voor mij op het wereldwijde web nog een plekje is voor deze schrijfsels. 

Tot nu toe schreef ik bijvoorbeeld nooit iets over Corona, over Rutte, Trump of Erdogan. Ook de oorlog die zich nu ten oosten van ons afspeelt heb ik ongemoeid gelaten. Ik kijk veel goede series, maar nog nooit heb ik daar iets over verteld. En de laatste keer dat ik iets schreef over de boeken die ik heb gelezen is ook al weer veel te lang geleden.

Het plan is nu om vaker over andere, niet eetstoornis gerelateerde, onderwerpen te schrijven. Nog steeds zo open en eerlijk mogelijk, waarbij ik ook de minder mooie dingen niet zal schuwen. Natuurlijk is mijn eetstoornis nog steeds een dingetje (of ding) en daar zal ik ook zeker nog over schrijven. Maar lijstjes en challenges houd ik hier niet meer bij, en als ik dat al doe gebruik ik daar een van mijn vele mooie notitieboekjes voor!

Tot morgen!

verslag week 2 van de eetregel 'challenge'

Ik heb er weer een week opzitten en ook deze week heb ik mijn eetregels aangepakt. Het zijn nog steeds geen grote uitdagingen, maar wie het kleine niet eert.... 

maandag 10 oktober

eetregel - volkorenproducten

eetregel - extra's

Er was nog een portie ratatouille in de vriezer en dit hebben we 's avonds opgewarmd. Normaliter eet ik volkorenpasta, maar vanavond heb ik voor ons allebei tagliatelle gekookt, scheelde ook weer 10 minuten gas! 

Toe nam ik vla waarin ik een verkruimeld bitterkoekje deed. 

T. moest na het eten nog even weg en toen kreeg ik enorme zin in een eetbui. Ik heb wel een tweede bakje kwark genomen. Voor mijn gevoel was dit al een eetbui, in realiteit is dit het natuurlijk niet! Toen had ik nog meer zin om door te eten en te snoepen maar ben ik naar bed gegaan. 

dinsdag 11 oktober

eetregel - extra's

eetregel - 1x opscheppen

Tussen de middag op school, na de lunch, nam ik een Weesper mop met een kop koffie. Van de andijviestamppot die ik voor ons avondeten maakte was er nog een schep over.  Die schep heb ik op mijn bord gedaan en opgegeten. Toen zat ik vol. Bij de thee heb ik fudge én een reepje Merci genomen. 

Het voelde alsof ik de hele dag heb lopen eten, wat niet zo is. Eetstoornisbrein kwam om de hoek kijken en fluisterde dat een eetbui best wel kon. Maar mijn gezonde brein weerhield me van een eetbui. Toen zei eetstoornisbrein dat ik me dan op woensdag goed aan de regels en restricties moet houden want anders groei ik dicht. Maar.... dat is niet waar weet mijn gezonde brein!

woensdag 12 oktober

eetregel: volkorenproducten

eetregel: extra's

Ons avondeten was simpel. We aten een boerenomelet met salade en brood. Onderweg naar huis kocht ik bij de Turkse bakker een groot rond witbrood. Normaal zou ik bruin brood eten bij een omelet, vandaag at ik wit. En eerlijk.... volgende keer neem ik weer bruin want dat vind ik lekkerder!  Ook nam ik én fudge én een reepje Merci bij de thee.

donderdag 13 oktober

eetregel: geen nieuwe uitdaging

Ook al was het onze trouwdag vandaag (11 jaar), toch hebben we niets bijzonders gedaan. We kregen een etentje cadeau van mijn vader, dus dat gaan we snel een keer doen. We aten chili sin carne. Ik at het met zilvervliesrijst en broccoli. Ik heb geen enkele eetregel aangepakt vandaag. Ik kon niets bedenken. Ik nam weer een reepje Merci, maar dat is inmiddels geen uitdaging meer. En ik merk dat ik nog geen hele grote stappen durf te nemen. 

vrijdag 14 oktober

eetregel: geen uitdaging, wel een eetbui!

Gelukkig niet heel groot, en ik heb geen ijs gegeten, dat bewaarde ik voor zaterdag. Na het eten was ik alleen en at ik kruidnoten, koekjes, chocolade, fudge en vla. Balen!

zaterdag 15 oktober

eetregel: ook vandaag geen uitdaging want vervolg van de eetbui!

Na de eetbui gisteravond was het kennelijk nog niet genoeg en kon ik mijn reptielenbrein niet wijsmaken dat het wel weer welletjes was. Gevolg: na de lunch ben ik blijven eten! Ik was in de stad voor wat boodschapjes en daar begon het al. Toen ik thuiskwam doorgegaan. We zouden 's avonds pizza bestellen (een uitdaging!) en dat hebben we ook gedaan. Daarna ook nog een grote kom ijs met slagroom gegeten. 

zondag 16 oktober

eetregel: geen

Ik heb niets afwijkends gedaan want na een eetbui vind ik niets zo fijn als mijn regels volgen. Ik heb geen maaltijden of tussendoortjes overgeslagen, maar ook niet extra's of anders gegeten. 

welke regels heb ik en waarom al die regels? ontbijt

Vorige week begon ik de challenge om mijn eetregels aan te pakken. Het gaat redelijk want heel moeilijk maak ik het mezelf nog niet. Ik hoop dat ik er steeds meer tegelijkertijd kan uitdagen, net zo lang tot het geen uitdaging meer is. Challenge & repeat, dat schijnt te kunnen werken om gewoonten aan te leren en af te leren.

Izerina van de blog Onder de mijmerboom vroeg me of ik nog weet wanneer de eerste regel kwam. Ik heb hierover nagedacht en eerlijk gezegd heb ik geen idee meer hoe en wanneer die regels zijn ontstaan. Ik weet nog wel dat ik ze niet had. Het leek me interessant om er wat dieper op in te gaan. Om ze toe te lichten en misschien om er zo ook achter te komen hoe het is begonnen en waarom ik ze heb. 

Ik heb heel veel regels en een aantal hebben te maken met tijd. Zo eet ik mijn ontbijt op een vaste tijd. De meeste mensen doen dat omdat je in de ochtend een vaste routine hebt. Of dat nu komt door kinderen die je nodig hebben, huisdieren die uitgelaten moeten worden of gewoon omdat je zelf baat hebt bij regelmaat zodat je op tijd op je werk komt. Maar het merendeel van deze mensen zullen om ongeveer x uur ontbijten. En dat is niet hoe ik het doe.

Mijn routine is - op werkdagen - als volgt: De wekker gaat om 05.30 uur. Dan sta ik op en poets ik mijn tanden, was mijn gezicht en kleed ik me aan. Mijn kleren liggen natuurlijk al klaar. Douchen heb ik 's avonds gedaan. Dan ga ik naar beneden en zet ik de radio aan. Ik zet de theepot klaar en zet mijn voorgeweekte havermout in de magnetron.  Om exact 05.45 uur druk ik op start én doe ik kokend water in de theepot. De magnetron is na 5 minuten klaar en dan roer ik mijn pap goed door. De pap is dan nog niet klaar.

Ik leeg de vaatwasser en wanneer dat gebeurd is ga ik mijn lunch klaarmaken. Om exact 06.00 uur gaat de magnetron met mijn pap weer aan voor 5 minuten en schenk ik thee in mijn beker. Ik snijd wat groente voor mijn salade, pak wat voorgekookte groente uit de bakjes die klaarstaan in de koelkast en stel ik mijn lunchsalade samen. Ik smeer een boterham die ik beleg met kaas. Lunch klaar!

Ik pak mijn make-up mandje, doe het tafellicht aan en ga aan tafel zitten. Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste in het land? Make-up klaar!

Ik  drink mijn thee en wanneer dit op is, is het meestal tijd voor de laatste ronde pap in de magnetron. Zo niet dan wacht ik tot het exact 06.20 uur is. Ik schenk mijn tweede beker thee in, neem mijn pap mee naar de eettafel, klap mijn laptop open en ga mijn privé-e-mail en wat websites lezen. Om 06.40 uur mag ik mijn eerste hap pap. Ja, ik wacht tot het zo laat is. Wanneer de pap op is drink ik mijn thee en dan is het tijd om naar mijn werk te gaan.

Ik stap rond 7.05/7.10 uur op de fiets, afhankelijk van wat ik nog doe voor ik vertrek. Soms heb meteen na het opstaan een was in de droger gedaan en vouw ik deze nog even op en leg ik alles netjes in de wasmand. Of ik moet nog even mijn regenpak aantrekken als het erg vies weer is. Dan fiets ik naar school. 

Ik kom aan op school en vul mijn thermosje met koffie. Maak een kletspraatje met wat andere vroege vogels en ga dan naar de vierde verdieping waar mijn kantoor is. Jas uit, tas uitpakken en spullen klaarleggen, handtas in de kast, kast op slot, laptop open, radio aan, e-mailprogramma en agenda open en beginnen met lezen en verwerken van e-mails. Tussen 07.30 en 08.00 drink ik mijn koffie. Daarna ga ik naar de tweede verdieping waar mijn team om 08.10 uur de dagelijkste startbijeenkomst heeft. Dit duurt tot ongeveer 8.30 uur. Daarna beginnen de lessen, vergaderingen en andere activiteiten.

In het weekend en vakanties thuis heb ik dezelfde routine, alleen is dan mijn startmoment later en sla ik het make-up ritueel over. 

Ik snap dat er nu mensen zijn die denken dat ik knettergek ben en zich afvragen waarom ik dit zo doe en waarom ik het zo moeilijk vind om het niet te doen. Noem het de eetstoornis, noem het OCD, noem het wat je wilt. Ik vind het prettig. Ik kan het anders doen, ik weet dat ik dat kan, ik weet dat er dan niets ergs gebeurd, ik weet dat het nergens voor nodig is, maar ik heb geen zin om het anders te doen. 

Met name in tijden van drukte en spanning, of na een eetbui, vind ik deze vaste routine (en al die andere routines die ik heb) heel fijn en rustgevend. Bovendien is het zo'n vaste routine dat ik er niet meer bij nadenk. Iemand die mij ziet zou ook niet zien dat ik dit doe.

Ook hiervoor/hiermee ben ik bij psychologen terecht gekomen. Maar ondanks alle goede adviezen en gesprekken ben ik de enige die dit kan aanpakken en daarvoor moet ik het eerst echt willen. Intrinsieke motivatie heet dat. En die is er niet voldoende.

Het malle is dat ik het elders, tijdens een vakantie bijvoorbeeld, wel kan veranderen, maar zodra ik dan weer thuis ben duik ik lekker terug in mijn vaste ritme!