laatste loodjes

Nog twee werkweken en dan begint de vakantie voor de scholen in deze regio. Voor mij dus ook. De komende week is het druk, echt heel druk. Er zijn de hele week rapportvergaderingen voor alle opleidingen. Er vinden nog veel intakes plaats. Nieuwe klassen moeten worden ingedeeld. Er staan nog een aantal uitstroomgesprekken gepland. Er is een diploma-uitreiking. De eerste lessen voor na de vakantie moeten worden klaargezet. Planningen voor volgend schooljaar moeten worden gemaakt. En dan heb ik nog niet alles genoemd.

De laatste week duurt eigenlijk maar drie dagen want op donderdagochtend hebben we een afscheidsbijeenkomst van onze directeur, 's middags is het personeelsuitje en op vrijdag zijn we vrij. Die eerste drie dagen zijn ook nog wel druk maar met veel minder vergaderingen en afspraken. Ik heb dan vooral veel 'bureautijd' zoals ik dat in mijn agenda noem. Bureautijd is de tijd die ik blokkeer om mijn administratieve werk te doen zoals e-mails lezen en afhandelen, lessen voorbereiden, reageren op terugbelverzoeken en zo voort. Deze laatste week zorg ik er altijd voor dat ik zoveel bureautijd plan dat ik al mijn werk voor de zomervakantie kan afronden én alles voor de eerste twee weken van het nieuwe schooljaar klaar heb liggen.

Ik kan niet alles voorbereiden en daarom maak ik ook een takenlijst voor na de vakantie. Dat is een vrij uitgebreid overzicht met alles wat er moet gebeuren, wie ik daarvoor nodig heb en hoe lang ik daar ongeveer over doe. Veel vaste afspraken staan al, met digitale uitnodiging naar collega's, voor het hele jaar in de agenda. Andere afspraken en bureautijd zet ik er ook vast in. Ik ben, al zeg ik het zelf, een goede planner en weet op deze manier overzicht te behouden en mijn werklast goed te spreiden.

't Zal even wat stiller zijn op deze website. de blogs die ik schrijf wil ik voor een deel ook in mijn vakantie publiceren, ik ben dan in een vakantiehuis zonder wifi en ben van plan om niet de hele tijd met laptop, tablet of telefoon bezig te zijn. We gaan altijd veel op pad, maar wanneer we 'thuis' zijn wil ik lekker met een mooi boek op de bank ploffen of in een tuinstoel luieren. Dat laatste heeft natuurlijk de voorkeur en ik reken er op dat dat lukt in midden Frankrijk.

En wat betreft het tellen van de eetbuivrije dagen, daar ga ik 1 juli weer mee beginnen. Niet omdat ik nu eetbuien heb of wil hebben, maar ik heb nu even helemaal geen zin om over de eetstoornis te schrijven of er hier op de blog aandacht aan te besteden. De laatste blogs en de reacties waren best pittig en naast dat het veel tijd kostte, merkte ik ook dat ik er daardoor de hele dag mee bezig was. En dat is niet heel erg maar ook niet heel goed, de focus moet nu  liggen op werk en voorbereiden voor de vakantie. Ik ga door waar ik mee bezig was, dus geen zorgen en in ieder geval tot 1 juli, dan komt er 's avonds weer een leuke of interessante post online.

Beste Schrijver,

Als ik het allemaal zo lees komt er maar één ding in me op: zoek professionele hulp. Wat jij een eetbui noemt, noem ik een 'vreetkick', hebben we allemaal weleens, vaak hormonaal aangestuurd en kan gebeuren.

Compleet van de gekken, is als je dat gaat compenseren met een soort straf van smaakloos eten. Je bent mens, geen robot. De wereld vergaat niet als je een avondje rommel eet. Zelfs niet na twee avondjes. En als je jezelf daarna weer kunt herpakken met normaal eten (dus niet de geminimaliseerde strafversie), dan ga je meer dan goed.

Echt, niet sarcastisch of naar bedoeld, maar dit is echt niet gezond. En dan bedoel ik niet het eten zelf, maar de wijze van handelen rondom het eten.

Dit was jouw reactie mijn blog een dag na de eetbui.

Ik heb hierop gereageerd maar nadat ik mijn antwoord had gepubliceerd bleef jouw opmerking in mijn hoofd rondspoken. Vandaar dat ik nu een wat uitgebreider reactie geef.

Je schrijft 'zoek professionele hulp'. Het is goed dat er veel professionals op het gebied van eetstoornissen zijn. Helaas zijn er daar, net als voor alle andere professionele (geestelijke) zorg lange wachtlijsten. Voor mensen die nu de hulp nodig hebben is dat heel naar, er gaan zelfs mensen met een eetstoornis dood doordat d e hulp niet op tijd is. Ik heb al eerder geschreven dat ik in mijn leven al meerdere keren professionele hulp heb gezocht en heb gekregen. Dat ik hier veel heb geleerd is een ding dat zeker is, het was niet voor niets. Maar het heeft er niet voor gezorgd dat mijn eetprobleem weg was. 

Op mijn werk merk ik weleens op dat er mentoren zijn die een student uit hun groep bij het zorgteam aanmelden en dan verwachten dat wij de student na een serie gesprekken 'gerepareerd' teruggeven. Maar zo werkt het natuurlijk niet. We kunnen een student wel helpen en dingen leren zodat zij dingen beter of anders gaan doen. Zo werkt professionele geestelijke hulp ook. 

Het volgende punt: eetbui versus vreetkick. Inderdaad hebben veel mensen wel eens een vreetkick, al dan niet ingegeven door hormonen. Maar dat is echt niet te vergelijken met een eetbui. Hier heb ik ook al eerder over geschreven en mocht je meer willen weten, er is op internet veel informatie te vinden over de verschillen. Het gaat dan om een subjectieve en een objectieve eetbui. Voor jou is een zak chips in een keer helemaal opeten misschien een eetbui en noem je dat een vreetkick. Een eetbui bij een eetstoornis is eten eten eten, niets meer voelen, helemaal vol zitten en doorgaan met eten. Schaamte en schuldgevoel na afloop. Wat ik zoal at tijdens een eetbui?  Een liter roomijs of meer, een rol Café Noir of andere koekjes, een grote zak M&M's of een heel BonBonBloc, een pond kwark met suiker en jam, een halve liter vanillevla, drop, winegums, ontbijtkoek met pindakaas. En dat allemaal in een tijdsbestek van een uur of twee. 

Vergelijk zo'n eetbui maar met de inname van alcohol van een alcoholist of drugsgebruik van een junk. Een alcoholist drinkt zoveel dat er geen sprake meer is van een roes. Het gaat veel verder dan dat. Niet te vergelijken met iemand die een keertje tipsy of dronken is. Een recreatieve drugsgebruiker is niet te vergelijken met een junk die niet zonder kan en iedere dag achter de fix aangaat.  Als ik op school in de pauze 4 gevulde koeken eet zal er niet gauw iets van gezegd worden, hooguit zal er iets van gedacht worden.  Maar wanneer ik vier bier tussen de lessen door zou drinken word ik meteen op het matje geroepen. Een lijntje coke tijdens een rapportvergadering en ik kan mijn biezen pakken en hoef nooit meer terug te komen. Maar het principe is hetzelfde, de verslaving heeft de overhand en de verslaafde kan geen weerstand bieden.

Dan het smakeloos eten na afloop van een eetbui. Het gaat er niet omdat het niet mag smaken, het gaat erom dat ik zo mager mogelijk wil eten om de calorie-inname van de dag ervoor te compenseren. 

Tenslotte schrijf je 'dit is echt niet gezond'.  Denk je nu echt dat ik dat niet weet? Denk je nu echt dat ik vind dat ik een gezonde relatie met eten heb? Als je teruggaat naar mijn eerste blogs dan kan je lezen dat ik vorig jaar juli al begon met vertellen hoe raar mijn eetgedrag is en dat ik mijn best doe, met alles wat ik weet en heb geleerd tijdens de therapieën, om hier zelf verbetering in aan te brengen.

Ik snap heel goed dat een eetstoornis totaal absurd overkomt als je er zelf geen hebt en verder niemand kent die er een heeft. Het is een ziekte en geen een waarbij je altijd meteen aan iemand ziet of merkt dat ze er last van hebben. Maar dat betekent niet dat je de aandoening en alles wat erbij hoort kan bagatelliseren door te zeggen dat we er allemaal wel eens last van hebben. 

EBV:  2

een dag na de eetbui

Op woensdagavond had ik een eetbui, lees het hier op mijn blog: jammer. Natuurlijk begon ik vandaag met een schone lei. Dat zit nog in mijn systeem. Alles weer resetten. Dus een kom havermoutpap zonder lekkere extra's, behalve wat kaneel en nootmuskaat. Was niet vies, maar met banaan of appel er in is lekkerder. Ook een lunchsalade zonder extra's. Het avondeten was al gepland en daar heb ik niets aan veranderd.  T. maakte een heerlijke frittata met aardappel, tomaat en kaas. Erbij lekker brood, nog wat broccoli en een salade. Ook heb ik vla toe gegeten en bij de thee nam ik fudge en een stukje chocolade.  Heb de dag afgesloten met een heerlijke fruitsalade en kwark. 

Ik moest ook naar de sportschool want dat is onderdeel van het compenseren van een eetbui. Gelukkig stonden er geen activiteiten gepland die roet in het eten konden gooien. Ik heb mijn vaste programma afgedraaid ook al was ik moe en is er geen airco en was het dus best warm. Na het douchen voelde ik me wel heel lekker en verkwikt.

Zoals ik al verwachtte kreeg ik ontzettend veel lieve reacties en alhoewel ik van plan was om even weg te blijven van de blog vond ik het toch wel erg fijn om bij iedereen zelf ook te reageren. Alle positieve berichten hebben me enorm geholpen want gedurende de dag voelde ik me ontzettend slecht. Lichamelijk omdat ik moe was, geestelijk omdat ik teleurgesteld ben in mezelf.  Ik was zo goed bezig en dan gaat het toch nog mis. En natuurlijk moet ik het in perspectief zien. Ik ging van 2 eetbuien per 10 dagen naar meer dan 90 dagen geen eetbuien. En dat moet ik niet vergeten. Maar ik vind het nu even lastig om iets positiefs te zien, die eetbui ligt me letterlijk, maar vooral ook figuurlijk, zeer zwaar op de maag. 

Voor mij is het nu weer een kwestie van opnieuw beginnen en niet, zoals veel reageerders zeiden, doorgaan. Waar ik het meest bang voor ben is het eetbui-domino-effect. Door de eetbui van gisteren is mijn reptielenbrein weer wakker geworden, heb ik de activatieknop aangezet en voelt het alsof het morgen weer kan gebeuren. Alle eetbuiherinneringen zijn weer terug, het patroon zit er nog goed in en ik herken alle signalen. En daar nu weerstand aan bieden is moeilijk.

Ik heb een nieuwe telmotivatie (ook weer een leuk scrabblewoord Berber!): Als ik vandaag begin met tellen dan heb ik op de laatste zondag van de kerstvakantie 200 dagen op rij eetbuivrij staan. Dat vind ik dan weer leuk om te doen. Ik kan ook op 1 juli beginnen, vind ik ook fijn want dan hoef ik niet lang na te denken om de tel bij te houden. Dat betekent niet dat ik dan tot die tijd de eetbuien nog zal toelaten, maar voor mij, met mijn voorkeur voor mooie lijstjes is dat ook een goed startmoment.

Oh ja, ik heb mijn eetbui ook aan T. opgebiecht. Toen hij vroeg wat ik dan allemaal op had heb ik gezegd dat ik dat niet wilde vertellen. Hij vroeg gekscherend of ik mijn hele maandvoorraad roomijs had opgegeten en daar heb ik toen ja op gezegd. En dat ik ook nog snoep op had. Verder drong hij niet aan. En zijn reactie was ook om er niet mee te zitten en weer verder te gaan en het te zien als een moment en er verder niet te veel aandacht aan te besteden. Dat is wat ik probeer te doen, verder gaan en iedere keer dat er eetbuidrang is weer goed te luisteren naar mijn gezonde brein en het reptielenbrein buiten te sluiten. Vandaag is dat gelukt, de drang was af en toe aanwezig maar ik heb er niet op gereageerd.

EVB: 1

jammer

Ik heb vandaag, na het avondeten, een eetbui gehad. Het is nu 20.39 uur en de eetbui heeft niet lang geduurd en ik heb wel eens meer gegeten tijdens een eetbui, maar het was toch echt een eetbui. Hoe kwam dat nou ineens weer na al die weken? Ik heb er wel een paar gedachten over:

• ik was alleen thuis tijdens en na het eten;
• ik had trek in ijs en zoet na het eten, ik eet nooit ijs op woensdag en vond dat het wel een keertje kon, zeker na mijn blog van gisteren over goede en slechte dagen;
• ik weeg al een paar weken te weinig, zit onder een voor mij gezond BMI, en weet dat wat meer eten geen kwaad kan;
• ik had een rommelige dag op het werk, was moe en daardoor ook een beetje sikkeneurig;
• mijn neuropathie is al weer een aantal dagen wat meer aanwezig en mijn klachten zijn toegenomen, hierdoor slaap ik niet zo lekker;
• ik heb niet geluisterd naar mijn slimme brein, maar naar mijn reptielenbrein;
•  verder heb ik geen excuses, ik heb het laten gebeuren.

Morgen pak ik de draad weer op. Ik voel me niet heel happy, maar maak er ook geen halszaak van. Zoals men dat tegenwoordig zo mooi zegt: "Het is wat het is", en daar sluit ik me bij aan.

Morgen ga ik weer opnieuw beginnen met tellen. Ik wil 100 zien op de teller! En dat tasje, dat koop ik toch, want ik wil mezelf niet straffen, dat heb ik al te vaak gedaan. Ik vind dat ik de poedelprijs verdien en dat bijna 100 dagen een grote verbetering  en best al een prestaties is. Een topsporter is ook even teleurgesteld maar gaat niet bij de pakken neerzitten. Dus opstaan en doorgaan. Ik ben in de afgelopen weken al een beetje veranderd en weet dat ik mild moet zijn voor mezelf, want als ik het niet ben, wie moet het dan doen?

Ik verwacht veel reacties die lief, motiverend en opbeurend zijn. Ik denk dat iedereen die mij een tijdje volgt mij een hart onder riem zal willen steken. De reacties worden deze keer ongezien gepubliceerd. Ik ben niet van plan om te reageren want ik heb er niet meer erover te zeggen dat wat ik hier heb opgeschreven en liever laat ik het dan zo voor nu.

Ik ga van de week weer een leukere post schrijven, dus tot dan!

Eetbuivrij: vandaag 0! 

22:00 uur: korte update: ik ga wel reageren op de reacties! 

goede dag, slechte dag

Mijn eetstoornis maakte aan het eind van de dag altijd de balans op. Ik ging naar bed met de gedachte dat ik een goede of een slechte dag had gehad. En dit had geen betrekking op mijn functioneren op het werk of op een leuke sociale afspraak. Het ging er alleen maar om of ik goed had gegeten of slecht had gegeten. Of ik me aan mijn eigen eetregels had gehouden of niet.

Bij het opstaan kon de herinnering aan de slechte dag van gisteren mijn dag van vandaag beïnvloeden. Ik moest dan weer een goede dag hebben. Dat betekende dat ik al mijn eetregels weer tot op de letter moest volgen zodat ik weer een dag als goed kon afvinken. Dus ontbijten met havermoutpap zonder franjes,  geen banaan of appel of rozijnen er door. Een lunchsalade zonder lekkere extraatjes zoals een eitje of avocado en 's avonds vooral veel groente en weinig of geen vlees en alles zo mager mogelijk. 

Daarnaast natuurlijk ook even afzien op de sportschool. Normaal voelt het als ontspanning, maar nu een must en pas goed als het zwaar en vervelend aanvoelde. Niet een ingekorte sessie maar een lange en net even een tandje harder.

Herstellen van een eetstoornis betekent niet dat er alleen nog maar goede dagen zijn. Eten is niet in te delen in goed en slecht, en daarom zijn dagen ook niet in te delen in goed en slecht gebaseerd op wat je hebt gegeten. Stel je voor dat je zegt dat je een goede dag hebt gehad omdat je gezond, mager en franjevrij hebt gegeten, terwijl je diezelfde dag bent aangereden door een auto en je je been hebt gebroken!  

Herstellen van een eetstoornis betekent dat je een goede dag leert zien als een dag waarop je een gezonde relatie met voeding hebt gehad.  Een dag waarop je niet hebt gecompenseerd om teveel calorieën van een voorgaande dag ongedaan te maken, een dag waarop je keuzes hebt gemaakt op basis van trek in iets, een dag waarop je hebt gegeten wat je wilde en niet wat er volgens jouw eetregels gegeten moest worden.

Het vervelende van de slechte dagen was dat ze een eetbui uitlokte. De dag was tenslotte toch al verpest? Maar eten is niet zwart wit, het is een grijs gebied waarin je allerlei keuzes maakt. Soms kies je voor iets lekkers, soms voor gezond eten, soms juist voor fastfood. Het eten kan tegenvallen of juist erg lekker zijn waardoor je er meer van eet. Hoe dan ook, dit betekent niet dat de dag is verpest. Dan ga je door en maak je weer nieuwe keuzes. Dat is gezond  omgaan met eten. Als iedere eetdag perfect moet zijn dan ligt de lat veel te hoog, dat lukt namelijk nooit.  En dat ligt dan niet aan jouw wilskracht en motivatie, maar wel aan je onrealistische verwachtingen. Eetstoornisherstel gaat om het bijstellen van deze onrealistische verwachtingen en het afschaffen van rigide eetregels. 

Inmiddels ben ik bijna 100 dagen eetbuivrij. Ik heb in deze periode, vooral in de laatste maand, een paar keer een snoepbui gehad waarin ik meer fudge at en ook een paar stukken chocolade nam. Toch heb ik dit niet als een eetbui gezien, want het was volgens de omschrijving van een eetbui géén eetbui. Wel was het volgens mij een gezonde relatie met eten, ik had er namelijk zin in, kon er van genieten en schaamde me na afloop niet. Dat ik mijn eigen eetregels hiermee aan mijn laars lapte is een goed teken. Voor mij waren dit goede dagen!

EBV: 94

scholen en fastfood

Het aantal fastfoodwinkels binnen een straal van vijf minuten lopen van een middelbare school is de afgelopen tien jaar met 40 procent toegenomen. Dat blijkt uit onderzoek van Pointer. In het NOS Radio 1 Journaal hoorde ik afgelopen week een gesprek hierover met onderzoeker Thomas de Beus en met kinderarts Saskia Bouma. 

De kinderarts pleit voor inmenging van de overheid, zij maakt zich ernstige zorgen over de kinderen met overgewicht, momenteel 1 op de 6. En dit aantal zal nog toenemen als er geen maatregelen worden genomen.

Zo'n interview duurt nooit lang, uit het rapport worden een paar belangrijke onderzoeksresultaten genoemd en na een paar minuten is het volgende onderwerp al weer aan de beurt.

Mij zet zoiets aan het denken. Ten eerste kan ik natuurlijk goed vergelijken met vroeger, toen was er inderdaad bijna niks. In ons dorp waren er een paar patatzaken en dan had je het wel gehad. Ik kan me de eerste shoarmazaak nog herinneren, daar ging iedereen heen na het stappen. Overdag was die zaak dicht. In de buurt van mijn middelbare school waren er geen fastfoodzaken. Als je iets wilde kopen moest je een tussenuur hebben zodat je tijd genoeg had om het dorp in te gaan. Daar kon je dan wat kopen bij een supermarkt of de patatzaak. Maar de tijden zijn veranderd. 

De school waar ik nu werk staat net buiten het centrum van een kleine stad. In een straal van vijf minuten lopen zijn er inderdaad meer dan een paar zaken voor een snelle, ongezonde hap. Allereerst zijn er veel supermarkten, die verkopen feen fastfood maar wel een groot assortiment goedkoop ongezond voedsel. Dan zijn er zaakjes waar je kebabs kan kopen, er is een pidewinkel, een heel cinemacomplex met een bekende patatketen, pizzaketen en nog wat andere fastfoodzaken. Iets verder weg, maar voor onze studenten met een scooter, fietsen doen de meesten niet, of auto binnen 5 minuten te bereiken zijn er een burgerketen en een kipketen. En als je dan toch nog niets van je gading kan vinden bij een van de bovengenoemde fastfoodrestaurants dan kan je natuurlijk altijd je bestelling online plaatsen en laten bezorgen op school.

Dit laatste was in de coronatijd, toen onze studenten wel naar school mochten komen, ineens in. Stonden er pizzakoeriers aan de balie met bestellingen voor studenten! De directie van onze school heeft hier toen snel een stokje voor gestoken en gelukkig is dit fenomeen nu weer van de baan. Het zorgde niet alleen voor overlast op gebied van stank en verpakkingsmateriaal, het was ook niet fair naar de uitbater van onze gezonde schoolkantine.

Fastfood verbieden kan je niet. Wat kan je dan wel doen om te voorkomen dat de obesitasepidemie zoals die in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië al aan de hand is, overwaait naar ons? Want dat staat ons ook te wachten. In deze landen probeert men ook het tij de keren, maar tot op heden is dat nog niet gelukt. De overheden lijken machteloos te staan en de grote voedselproducenten en fastfoodketens hebben veel touwtjes in handen. 

Kunnen we leren van Amerika en het Verenigd Koninkrijk? Amerikaanse media volg ik niet, Britse wel. Ik lees dat de regering daar ook haar best doet door middel van allerlei campagnes, vaak gericht op schoolgaande jeugd, maar ook in buurthuizen en lokale gezondheidscentra, om mensen gezonder te laten leven. 

Ons reptielenbrein heeft behoefte aan een snelle fix van vet, zout, zoet. Daarom is het zo moeilijk weerstand bieden wanneer er overal om ons heen eten is. En laat nu juist het ongezonde eten ook nog eens goedkoper zijn dan de meer gezonde alternatieven. En nu blijkt al dat ongezonde eten ook nog eens op steenworp afstand van scholen te zijn toegenomen. Kan een overheid hier maatregelen nemen? Het beleid met betrekking tot coffeeshops in de buurt van scholen wordt per gemeente bepaald en is geen overheidsafspraak- of wet. 

• Per 1 januari 2014 geldt de regel dat de afstand tussen een coffeeshop en een school tenminste 350 meter moet bedragen. Ook voor deze regel geldt maatwerk. Dat wil zeggen dat gemeenten de vrijheid hebben om van deze regel af te wijken. Bron: Jellinek.nl

350 Meter!! Wat een lachertje. Dat zal zeker helpen! Ik vermoed dat we nog heel lang moeten wachten op maatregelen voor fastfoodketens in de omgeving van scholen en dat we in de tussentijd zelf aan de slag moeten om ervoor te zorgen dat onze jeugd niet nog zwaarder wordt. We dat zijn alle mensen die iets met kinderen en jongeren te maken hebben en hun invloed kunnen uitoefenen. 

EBV: 91

eten op vakantie toen en nu

Toen T. en ik net samen waren gingen we 's zomers nog op de bonnefooi op vakantie. We namen kampeerspullen mee en we zagen wel waar we uitkwamen. De eindbestemming was vooraf wel een beetje bekend, maar kon onderweg nog veranderen. Over eten dacht ik toen niet na. Ik weet ook niet meer wat we aten. We kookten zelf wat en soms gingen we ergens wat eten. We aten wanneer we trek hadden, op de klok keek ik`dan niet. Af en toe sliepen we een nacht in een hotel . We bleven weg zolang het leuk was. Ik had nog geen eetregels.

In de loop der jaren zijn onze vakanties anders geworden, Kamperen heb ik nooit echt leuk gevonden dus al snel zijn we overgegaan tot het huren van huisjes, eerst klein en eenvoudig, maar inmiddels ruimer en luxer. Door onze leeftijd, maar ook door mijn eetstoornis, sportverslaving en dwangmatigheden zijn we veel meer georganiseerd en plannen we alles van te voren. Zo hebben we voor de komende vakantie de twee overnachtingen voor de heenreis al gereserveerd. Voor de terugreis nog niet, dat doen we in de week dat we in Frankrijk zijn.

In de dagen dat we in de vakantiewoning zijn plannen we het eten niet. We doen om de paar dagen boodschappen en koken met producten uit de streek waar we zijn. Overdag zijn we vaak weg en gaat de koelbox mee. We kopen vers brood bij bakker en verder hebben we dan lekkere kaas, worst, tomaten, komkommer en restjes van de avond ervoor bij ons. Een paar keer gaan we in een restaurant lunchen. 's Avonds eten we altijd thuis.

Als we voor de lunch een restaurant zoeken is dat altijd een heel gedoe. En dat komt door mij. Ik heb een hele lijst met wensen en het is erg lastig om een zaakje te vinden dat aan al mijn eisen tegemoet komt. Ik wil namelijk graag veel groente, liefst een salade en weinig of geen vlees. Kom daar maar eens om in Frankrijk, Duitsland, Portugal en Spanje, de landen waar wij onze vakanties doorbrengen. T. is erg makkelijk, hij kan een pizza eten, een hamburger of hij eet een stuk vlees of vis. Ik kan redelijk afstand  doen van mijn eetregels maar een hamburger of een stuk vlees eet ik niet. Pizza zou kunnen. Een salade met patat of brood of soep met brood kan.  Spanje en Portugal hebben vaak visgerechten op de kaart, dat eet ik graag en in deze landen is het dan iets minder moeilijk voor mij. 

Wanneer we in een dorp of stad zijn en er meerdere zaken bij elkaar zitten loop ik altijd overal langs en bekijk de menu's. T. gaat dan ergens zitten wachten tot ik alle informatie tot me heb genomen. Meestal is een rondje niet genoeg en loop ik nog een of twee keer overal langs voor ik een keuze kan maken. Als de keuze dan gemaakt is kan het gebeuren dat we ergens plaats nemen en ik dan de menukaart goed lees en alsnog besluit dat er niets voor mij opstaat. En dan vertrekken we weer. 

Nu heeft T. een engelengeduld maar hij heeft ook zijn grenzen. Om stress en een vervelende sfeer te voorkomen heb ik de afgelopen vakanties mijn tactiek aangepast. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik een keer overal kan kijken, een top drie maak en dan nog eenmaal bij die drie mag kijken en vervolgens een keuze moet maken. De keuze die ik maak is definitief. Ik bestel wat me lekker lijkt en als het dan toch niet lekker blijkt te zijn eet ik wat ik kan en is dat wat het is. Als ik dan later nog trek heb kan ik alsnog iets kopen of uit de koelbox halen. Omkomen van de honger zal niet gebeuren.

Voor T. is dit ook fijn want het betekent dat hij geen half uur moet wachten terwijl ik gestrest rondloop. En voor mij is het fijn want zo heb ik geleerd dat ik best wel andere dingen kan eten en daardoor ook al een paar keer verrassend lekker heb gegeten. 

En ja, het gaat ook wel eens mis, maar ook daar heb ik van geleerd. Zo weet ik nu dat ik een bord met eten kan laten staan, kan afrekenen en kan vertrekken. Het heeft niet mijn voorkeur want het is niet duurzaam en ik vind voedselverspilling altijd zonde. Maar ik kan het betalen en om mijn stress niet sky high te laten oplopen is dit een optie die ik weleens heb toegepast. Dit was op een vakantie in Portugal bij een klein zaakje langs de weg. Niemand sprak Engels en er was geen menukaart. Er werd een dagmenu geserveerd en dat was iets met vlees, zoveel snapten we wel. Het bleek heel veel vlees te zijn met een paar stukjes ui. Daarbij witbrood. We hebben  een paar happen gegeten, netjes betaald en zijn toen snel verder gereden. Een half uur later vonden we een restaurant waar we heel lekker hebben gegeten.

Binnenkort gaan we op vakantie. Over de heenreis doen we drie dagen, omdat we het rustig aan willen doen en van de reis zelf ook al een uitje willen maken. Dat betekent dat we een aantal keren in een restaurant zullen eten. Ik ben me hier nu al op aan het voorbereiden zodat dit ontspannen en gezellig is. Leve het Internet want we weten al waar we slapen dus kan ik ook vooraf kijken wat er te  eten is in de omgeving en dat neemt alvast wat stress weg.

EBV: 89

het lukt niet

Het lukt momenteel niet om dagelijks te bloggen. Ik heb veel leuke en interessante onderwerpen in concept staan en deze blogs ga ik snel afmaken. Maar de afgelopen dagen heb ik daar geen tijd voor gemaakt. Ik had zin om te lezen en televisie te kijken. Ik verwacht dat er morgen wel eentje af is.

Ik heb de afgelopen periode dagelijks iets geschreven, dat zal de komende tijd wat minder worden, want ik ga blogs klaarzetten voor de vakantie. Het wordt niet helemaal stil, mijn streven is drie blogs per week. En wie weet lukt meer ook wel. Maar het zou ook minder kunnen zijn.

EBV: 87

eten verdienen

Ook nog iets om af te leren: eten verdienen. Ik bedoel hier natuurlijk niet de kost verdienen, want dat is iets wat ik de komende jaren hopelijk nog met veel plezier kan doen. Ik bedoel eten verdienen door er iets voor te doen, in mijn geval, en ik vermoed dat dit bij veel anderen met een eetstoornis ook zo is, door te bewegen.

Calorieën tellen doe ik niet aan, het is dus niet zo dat ik een bepaald aantal calorieën moet verbranden om een bepaald aantal calorieën te mogen eten. Ik kijk bewust niet naar de calorieën op verpakkingen van voedingsmiddelen omdat ik alles wil kunnen eten. Ik kijk ook niet naar de calorieën die ik verbrand op de apparaten op de sportschool. Ik kijk naar de minuten, niet de calorieën. 

Ik eet volgens mijn eigen vaste eetregels. Daardoor eet ik iedere dag zo'n beetje hetzelfde, behalve bij het avondeten. Ik krijg zo ook iedere dag gemiddeld dezelfde hoeveelheid energie binnen. En omdat ik iedere dag sport verbrand ik ook dezelfde hoeveelheid energie. Nu de eetbuien weg zijn verbrand ik meer dan ik eet waardoor ik afval. Ik moet nu van mezelf meer eten en dat vind ik lastig.

Ik plan extraatjes alleen als ik gelegenheid heb om te sporten of op een andere manier meer dan normaal kan bewegen om de extra calorieën te verdienen. Als ik ga lunchen met een vriendin dan eet ik een andere lunch dan normaal. Naar zo'n lunch ga ik dan op de fiets om zo zeker te weten dat ik wat meer kan eten zonder gevolgen voor mijn gewicht. Hetzelfde bij een etentje 's avonds. Ik wil dan graag met alles meedoen en voor- hoofd- en nagerecht eten. Maar om de eventuele extra calorieën te verdienen span ik me op zo'n dag extra in door bijvoorbeeld meer te fietsen. Of ik zorg dat ik ze naderhand, een dag later zelfs, alsnog verdien.. 

Nu is dat niet nodig. Ik moet juist minder bewegen én extra eten!  Het blijft vreemd dat ik hier nooit last van heb wanneer ik op vakantie ben. Ik sport dan niet, we wandelen wat maar geen lange afstanden. Mijn verbranding ligt dan dus stukken lager dan normaal, mijn eetpatroon wijkt enorm af van het normale en toch gaat dat goed in mijn hoofd. Alsof de eetstoornis ook vakantie heeft. 

Hier heb ik al eerder over geschreven toen ik net met deze blog begon, ik was toen op vakantie in Normandië en kon genieten van alle lekkere dingen die we daar aten. Ik verheug me nu ook al op onze aanstaande zomervakantie want ik verwacht dat mijn eetproblemen dan alweer een stukje minder aanwezig zijn dan een jaar geleden.  

Als ik dus op vakantie geen weegschaal heb, niet eet wat ik thuis eet, niet op dezelfde tijden eet als thuis en ik na zo'n week niet ben aangekomen dan blijkt maar dat extra eten of lekkere dingen verdienen onzin is. 

Tijdens eetstoornistherapie en in zelfhulpboeken wordt weleens de vergelijking gemaakt met een auto: die hoeft de brandstof ook niet te verdienen, brandstof is nodig anders functioneert de auto niet. Datzelfde geldt voor een lichaam, dat heeft ook brandstof nodig om te functioneren en dat hoef je dus niet te verdienen. Het schijnt dat je lichaam prima weet wat het nodig heeft. Je zou dus moeten eten naar behoefte zodat je gewicht een set-point bereikt. Doodeng vind ik dat, daar ligt mijn angst om dik te worden aan ten grondslag. Wat als dit bij mij niet werkt en ik eet en eet en eet en groei en groei en groei? 

Ik vind mezelf een intelligent mens, maar wanneer het op dit soort dingen aankomt laat ik gedrag zien dat verre van intelligent is. Daarnaast is het behoorlijk eigenwijs dat ik niet wil geloven wat door wetenschappelijke onderzoeken is uitgewezen. Ik blijf dus mijn eten verdienen, met de kanttekening dat het ietsje beter gaat nu ik geen eetbuien meer heb. Ik varieer al wat meer, ik snack al wat meer en ik laat de teugels en daarmee de eetregels  een heel klein beetje vieren.

EBV: 85

eetherinneringen - andijvie

Een kort blogje vandaag. 

Vorig weekend maakte ik gehaktballen. Van een kilo gehakt draaide ik er 16 en heb ik er 14 in de vriezer gedaan, met jus. Twee aten we er dinsdag bij de andijviestamppot die ik maakte. Dat is bij ons een vaste combinatie.

Vroeger aten wij thuis ook wel eens andijvie, ik kan me niet meer herinneren wat we er, behalve aardappels, nog meer bij aten, misschien wel gehaktballen. De andijvie werd gekookt. En was dus slap en prut, want dat is het na een paar minuten koken. Het stond geen uren op, maar toch. Dat is de enige maaltijd vroeger waar ik niet heel enthousiast over was. Gekookte spinazie aten wij, ook met een gekookt ei, ook een maaltijd die niet hoog scoorde bij mij. 

Andijviestamppot van rauwe andijvie met spekjes kende ik niet en heb ik voor het eerst gegeten toen T. dit voor mij maakte, nu ruim 22 jaar geleden. Toen hij destijds voorstelde om andijviestamppot te maken leek mij dat een raar gerecht, aardappelpuree met rauwe groente en spekjes erdoor. Ik kon me er niets bij voorstellen behalve een soort half warme prut. Thuis aten wij nooit stamppot, behalve hutspot, ook bekend als peen en uien. Dat vond ik trouwens ontzettend lekker. Nog steeds eet ik dat graag maar ik maak het heel anders dan het vroeger thuis werd gemaakt.

Ik vond de andijviestamppot erg lekker en ben het daarna ook zelf gaan maken. Mijn andijviestamppot is nu, 22 jaar later, niet meer dezelfde als de versie van T. Ik gebruik veel meer andijvie, pureer de aardappels niet maar gebruik ongeschilde grof gestampte aardappels. Ik serveer de spekjes er apart bij en eet het met piccalilly. Ook maak ik er een omaslaatje bij. Omaslaatje? Ook van T. geleerd. Dat is een slaatje van hele dunne schijfjes komkommer, die eerst even met zout worden bestrooid, vervolgens in een zeef uitlekken en dan worden aangemaakt met wat mayonaise, azijn en peper. Ook eten we dus altijd een gehaktbal bij de andijviestamppot. 

EBV: 83

wat hebben we in huis?

Ik weet precies hoeveel brood en welke broodjes er nog in de vriezer liggen en of er nog koekjes in de trommel zijn. Of ik nog genoeg appels heb voor een paar dagen en of er nog kaas is voor op mijn lunchboterham. Ik weet precies wat we in huis hebben. Als ik anderen met een eetstoornis moet geloven dan hebben wij eetgestoorden een vreselijk goed geheugen als het op eten aankomt. Niet alleen kunnen we heel goed onthouden wat we hebben gegeten, wanneer en bij wie, ook hebben we een bijna fotografisch geheugen van de inhoud van onze voorraadkasten, koelkast en vriezer. 

Ik heb begrepen dat dit overgaat wanneer de eetstoornis voorbij is of een minder grote rol speelt. Het heeft weer alles te maken met het reptielenbrein en restrictief eten. Dat deel van het brein is bezig met overleven en is daardoor voornamelijk bezig met eten. Ik heb gemerkt dat ik minder aan eten denk wanneer ik zwaarder ben. En dan heb ik het niet eens over 10 of 15 kilo, maar dat is zelfs al bij 2 of 3 kilo. Nu ben ik momenteel weer erg licht en dus is de focus weer helemaal op eten.

Naast dat ik weet wat we in huis hebben zorg ik ook altijd voor dat er van alles voldoende aanwezig is. En dan met name dat er van mijn eten genoeg is. Wat ik bedoel met mijn eten? Gewone yoghurt en kwark zonder smaken of andere toevoegingen, Alison en Oberlander brood van Albert Heijn, Mehrkohrnbrood van Soma, roomijs in vier smaken, slagroom, fudge, appels en ander fruit, zoete aardappels, broccoli, sperziebonen, sla, tomaten, komkommer en zo nog een heleboel groente. Natuurlijk zijn er ook producten in huis die T. dagelijks eet of drinkt, daar is ook altijd een voorraad van, maar wanneer er onverwacht toch iets op is en hij misgrijpt is er voor hem geen man overboord. Voor mij wel!

Als je mijn voorraad ziet zou je denken dat ik de hongerwinter heb meegemaakt, of dat ik tijden van schaarste in de winkels heb gekend en met lange rijen en voedselbonnen, zoals in de Sovjet Unie, te maken heb gehad. Ik ben 54 en ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets niet heb kunnen kopen omdat het niet in het schap lag. En toch heb ik van alles meer dan genoeg in huis en zou ik een paar weken vooruit kunnen.

Ik snap niet, en tegelijkertijd snap ik het wel, dat er mensen zijn die 's ochtends opstaan en er dan achter komen dat het brood op is. Die dan snel naar de supermarkt gaan om brood te halen, of iets anders eten, of helemaal niets eten!

Ik snap niet, en ook dit snap ik natuurlijk wel, dat er mensen zijn die aan het einde van de dag na hun werk thuiskomen, in de kast en koelkast kijken en erachter komen dat er weinig in huis is en dan boodschappen gaan doen en dan in de winkel bedenken wat zij die avond eten.

Ik snap niet, en dit is onzin want ik zie dat het zo gaat, dat er mensen zijn die zonder lunchpakket naar hun werk gaan en daar dan wel zien wat ze eten omdat er winkels genoeg in de buurt zijn. 

Waarschijnlijk snappen al die mensen die bovenstaande dingen doen mij niet. Snappen ze niet waarom ik zo ontzettend bezig ben met eten, al dagen van te voren plan wat ik eet en genoeg brood voor een heel weeshuis in de vriezer heb liggen. Roomijs voor 2 maanden en fudge voor een heel jaar. Dat ik nu nog paaseitjes eet omdat ik daar ook een voorraad van heb aangelegd.

Waarschijnlijk snappen al die mensen ook niet dat ik mijn wenkbrauwen optrek wanneer T. mij vraagt of er nog x, y of z in huis is. Duh? Weet je dat dan niet, denk ik dan? Nee, dat weet hij niet want hij is met andere dingen bezig en niet de hele dag door met eten, waardoor zo'n vraag heel normaal is.

Eetgestoorden snappen dit allemaal wel, voor ons is het normaal, maar ik zou het toch wel fijn vinden wanneer het wat minder normaal werd voor mij. 

EBV: 82

advies

Wanneer ik vertel dat ik een eetstoornis heb en dan uitleg hoe dit er bij mij uitziet krijg ik natuurlijk wel eens advies. En dat is goed bedoeld, maar meestal heb ik er niets aan. Een paar voorbeelden:

"Misschien moet je eens proberen om geen lekkere dingen in huis te halen?'"

"Ja, daar heb ik nog nooit aan gedacht, dank je!" Nee hoor, dat werkt bij mij niet. juist het niet in huis hebben van eten kan onrust veroorzaken. Mijn reptielenbrein denkt dan dat er een voedselschaarste is en gaat nog harder werken en denkt dan alleen nog maar aan eten. En dan volgt een bezoekje aan de winkel of benzinestation want daar is eten. Het advies is misschien goed voor impulsieve eters die teveel en te vaak snacken en grazen, maar het is geen goed advies voor compulsieve eters met eetbuidwang".

"Ach, we eten allemaal wel eens teveel, is toch helemaal niet erg!"

"Zeker, we eten allemaal wel eens teveel, maar dat is heel wat anders dan een eetbui waarbij ik een paar uur lang alles wat los en vast zit eet eet en ik het gevoel heb geen controle meer te hebben. Ik zit vol maar ga toch door met eten. Alle koekjes in het pak moeten op, want vanaf morgen eet ik ze nooit meer. Een pak met drie Magnums gaat ook op, want ik heb er nu toch al twee gegeten en hoe leg ik straks uit dat er nog maar een in vriezer ligt? Weg met het bewijs! Als alles op is vind ik gelukkig toch nog wat: ontbijtkoek met boter en pindakaas, twee, drie plakken, ach wat maakt het uit, de rest van de pot pindakaas kan ik ook gewoon zo opeten, daar hoeft geen koek bij. Ik kan ook nog wel pannenkoeken bakken, ben toch alleen thuis. Is er nog kwark en aardbeienjam? Nee joh, dat hoeft niet in een schaaltje, kan ik ook zo uit het bakje eten, het gaat toch op. 

"Nee, ik dacht wel dat je dat niet bedoelde met teveel eten". 

"Probeer wat anders te gaan doen, een bad, een wandeling, een boek lezen."

"Ga jij maar eens wat anders doen als je heel nodig naar de wc moet, dat gaat ook niet weg als je een wandeling gaat maken, je nagels gaat laken of een boek pakt. Dan hoef je echt niet ineens niet meer te plassen. Zo werk eetbuidrang bij mij ook, het gaat ook niet weg als ik in bad gaat zitten met een muziekje aan. Het is niet een kwestie van ergens anders aan denken".

"Ga bij een dieetclub,  dan kan je  erover praten met anderen en krijg je goede voedingsadviezen".

"Wist je dat aan de lijn doen de meest voorkomende oorzaak van eetbuien is? Bij mij is het ook begonnen met lijnen, daar werd ik steeds beter in en gaandeweg at ik steeds minder en steeds minder lekkere, zogenaamd ongezonde, dingen. Inmiddels weet ik heel veel van voeding omdat ik me al jaren verdiept in alles rondom voeding en eetstoornissen. Ik heb zelfs een opleiding tot gewichtsconsulente gedaan!  Goede voedingsadviezen hebben de meeste mensen met een eetstoornis niet nodig, wij weten al zo ontzettend veel over voeding door onze obsessie ermee".

Mensen zonder kennis en ervaring met een eetstoornis zeggen natuurlijk altijd de verkeerde dingen. Dat is niet erg want wij weten dat zij dit met de beste bedoelingen doen. Gelukkig kunnen we in de onlinewereld  wel in contact komen met mensen die weten hoe het voelt en hoe het is om eetbuien te hebben. En kunnen wij op onze beurt de mensen die nog niet zoveel weten weer informeren door blogs zoals deze.

EBV: 81

sporten bijhouden stop ik mee, heeft weinig zin want ik doe toch steeds hetzelfde!

Ik ga nog wel eens een keer minder sporten, maar nu even niet. 

ik durf niet

 Ik durf niet te stoppen met eetbuivrijedagen tellen. Ik ben bang dat ik (of beter gezegd mijn eetstoornisbrein/reptielenbrein) dat als een vrijbrief zie om weer te beginnen met eetbuien want dan is de controle weg. Geen berichtje meer op het blog, geen getalletje in mijn digitale agenda. 

Vreemd natuurlijk, want hoe is het mogelijk dat het tellen van iets ervoor zorgt dat je het niet meer doet? En hoe lang moet je dan tellen voor het zodanig uit je systeem is dat tellen niet meer nodig is? Ik dacht dat 100 dagen wel voldoende zou zijn, maar ik  weet nu al dat ik er dan bij lange na nog niet ben. 2oo Dagen dan? Misschien wel. Ik denk zelf dat het nog langer nodig heeft en ik ben daarom nu van plan om er een jaar van te maken.

Heeft dit te maken met mijn passie voor lijstjes, vaste routines, afspraak is afspraak, overzicht en structuur. Zeker weten! Is dat erg? Als het helpt dan denk ik van niet.

Trouwens: ik heb mezelf een cadeautje beloofd bij het behalen van de eerste 100 dagen. In de ING rentepuntenwinkel staat een heel schattig tasje van Castelijn en Beerens: Nova crossbody tas cognac. Bij de webshop van C&B is het een prijzig tasje, met de punten in de rentepuntenwinkel is het nog steeds niet goedkoop maar kost het aanzienlijk minder. Jarenlang was ik een enorme tassenfreak en kocht ik regelmatig een nieuwe tas. Voor iedere gelegenheid had ik er wel een. Toen ik duurzamer ging leven en ging sparen om wat eerder met pensioen te kunnen ben ik gestopt met dit soort aankopen. Maar zo af en toe kriebelt het weer en heb ik zin in een nieuwe tas. En deze keer vind ik het een goed excuus om een nieuwe tas te kopen. Ik kan de tas gebruiken voor portemonnee, sleutels en telefoon. Handig in de vakantie maar ook voor iedere dag naar mijn werk. Daarnaast gebruik ik dan voor het werk ook mijn gewone fietstas om mijn lunch in te doen. Meer heb ik niet nodig.

Dus nu eerst op naar de 100 en dan door voor 365 dagen eetbuivrij. Welk cadeau ik mezelf dan geef moet ik nog bedenken.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 80

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 30 minuten  -  3 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 15 minuten

beste collega's

Jullie vieren binnenkort een feestje en natuurlijk vragen jullie je dan af waar ik ben. Niet allemaal want een paar van jullie weten waarom ik er niet ben en de rest zal me niet missen. Ik snap wel dat sommigen van jullie verbaasd zijn dat ik niet meedoe met de festiviteiten. We vieren een lustrum en ik ben er er al vanaf het begin bij. Ik speelde zelfs een vrij grote rol bij de start. 

Toen ik begon waren er nog maar een paar maanden te gaan voordat de nieuwe opleidingen zouden beginnen. Er was geen lesmateriaal voor de beroepsvakken, dat moest allemaal nog ontwikkeld worden. Ook moesten we studenten werven want wat is een school zonder studenten? En we kwamen ook nog wat collega's te kort. Ons team was klein. Er was een administratrice, een examensecretaris, een teamleider en er waren zeven docenten waarvan ik er een was. De 'oude' opleidingen waren meegekomen van een andere school en liepen ten einde. Twee docenten waar ook meegekomen, zij waren de enigen met ervaring in het mbo onderwijs. 

Toen we in augustus startten was er een nieuwe groep eerste jaars, 32 in totaal. Voor de algemeen vormende vakken waren ze allemaal bij elkaar gezet ongeacht hun niveau of opleiding. Hun mentor was ik, hun docent Engels was ik, hun docent Nederlands was ik, hun docent burgerschap was ik, hun docent stagebegeleiding was ik. Daarnaast was ik de docent handel en economie van de helft van de groep. Ik gaf alle dagen les, gemiddeld zo'n 6 of 7 lesuren per dag. Ook was ik lessen aan het ontwikkelen en ging ik op stagebezoek. Ik maakte lange dagen. 

Ik had veel onderwijservaring opgedaan in het voortgezet onderwijs, maar het mbo was helemaal nieuw voor mij. Ik leerde snel en omdat we een klein team waren trok ik veel taken naar me toe. Taken die allemaal te maken hadden met de organisatie van het onderwijs. We hadden geen goede cijferregistratie, geen behoorlijke aanwezigheidsregistratie, een stagebestand ontbrak en voor een groot deel deden we maar wat.

Nu zijn we vele jaren verder en mijn rol is enorm veranderd, net als ons onderwijs. Ten goede gelukkig en dat is voor een groot deel te danken aan mijn inzet en kennis. Zeker in de beginjaren heb ik veel dingen geregeld en in gang gezet waar nu nog mee gewerkt wordt. Ik heb bij sollicitatiegesprekken  goede docenten weten te vinden, de meeste zijn er nu nog, en ook heb ik veel collega's, die net als ik geen mbo-ervaring hadden, wegwijs gemaakt in ons onderwijs.

En dan ben ik nu niet bij het feest. Het feest om te vieren dat we al 10 jaar bestaan en dat het goed gaat. We bestaan al langer maar door de pandemie moesten de festiviteiten uitgesteld worden. Tot nu. Ik heb lang getwijfeld of ik me zou aanmelden. Het is misschien 'not done' om weg te blijven. Er worden wellicht wat wenkbrauwen opgetrokken. Ik ben daar niet zo gevoelig voor. 

Ik ben na mijn burn-out, die meer dan een jaar heeft geduurd, inclusief re-integratie, mijn werk wat anders gaan zien. Dat heeft voor het grootste deel te maken met mijn ervaringen tijdens de burn-out. Een teamleider die weinig interesse toonde maar mij wel wist te vinden met werkgerelateerde vragen. Een arbeidsdeskundige-rapport waar ik weken door van slag was. Een HRM-medewerker én teamleider die tijdens een gesprek over dit arbeidsdeskundige-rapport allebei te kennen gaven het niet gelezen te hebben en daarom er weinig zinnigs over konden zeggen. Een coach-on-the-job die mij aangeboden werd maar toch weer niet omdat het wel erg duur was en het toch eigenlijk niet nodig was. En zo nog wat dingen die niet helemaal prettig zijn gegaan. Hierdoor heb ik besloten dat ik alleen nog mijn werk doe 0p school en alle andere 'gezellige' dingen, mits noodzakelijk voor mijn werk of onder werktijd, niet meer doe. Met collega's waarmee ik leuk en goed contact heb spreek ik in pauzes en heel soms maak ik daar een afspraak mee buiten schooltijd.

Daarnaast, en dat geef ik eerlijk toe, speelt mijn eetstoornis ook een rol bij mijn beslissing. Het evenement is na werktijd en er hoort eten bij. Ik ben er nog niet aan toe om met dit eten mee te doen, bang als ik ben dat de afwijkende eettijden en het afwijkende eten een eetbui tot gevolg hebben. Jullie weten niet dat ik al weken eetbuivrij ben en dat ik nog niet heel stevig in mijn eetbuivrije schoenen sta. Ik hoop dat ik na de zomervakantie daar wat meer in durf en dat ik op een open dag of bij een teamlunch wel mee kan doen en niet met mijn eigen bakjes hoef te slepen. Maar nu is het nog te vroeg.

Beste collega's, ik wens jullie een hele gezellige middag en avond, en maak je om mij geen zorgen, ik ga lekker sporten na werktijd en als jullie nog een laatste biertje, wijntje of glaasje sap naar binnen gieten lig ik al lekker in bed, zeer waarschijnlijk zonder eetbui want ik hoef die dag niet uit mijn comfortzone te gaan.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 79

sportschool : loopband 0 minuten  -  fiets 0 minuten  -  0 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 1 uur en 30 minuten rondje door de polder met prachtige wolkenluchten!

eetherinneringen - fudge

Mijn eerste blokje fudge at ik, waar ook anders, in Engeland in 1988. De exacte datum weet ik niet meer, maar de locatie weet ik nog wel. Ik weet het nog zo goed want na dat eerste blokje was er geen weg terug meer, ik was verkocht!

Toen ik in Londen woonde en werkte ging ik, net als al die andere Londenaren, meestal met het openbaar vervoer naar mijn werk. Ik heb het ook op de fiets gedaan, alleen op dagen dat het goed weer was en dan ook niet iedere dag. Het was ruim een uur fietsen en op mijn route ging ik dwars door het centrum. Fietspaden waren er in die tijd niet, het was een rit met risico voor eigen leven! Ik droeg ik een helm, net als alle andere fietsers, voornamelijk fietskoeriers die enveloppen van het ene naar het andere bedrijf brachten. Toen waren er nog geen boodschappenbezorgers.

Mijn openbaar vervoerreis naar kantoor begon met een korte wandeling naar het treinstation Honor Oak Park in zuidoost Londen. Daar stapte ik in een forensentrein - met deuren die al openzwaaiden als de trein nog reed - richting Londen Bridge. Op Londen Bridge moest ik overstappen op een underground naar Victioria Station, na Victoria Station was het nog vijf minuten lopen naar mijn werk in Gillingham Street. In het station waren allemaal winkeltjes. Je kon er van alles kopen, veel fastfood, maar er was ook een boekenwinkel, een winkel met lingerie voor dames, een winkel met alleen maar stropdassen en sokken voor heren, en zo nog wat zaakjes. Ook waren er een paar kleine kraampjes waaronder eentje met snoep in bakken waar je zelf uit kon scheppen of met een tangetje uit kon pakken. Hier pakte ik voor het eerst een paar blokjes fudge en deed ze in een zakje. 

Dit zakje nam ik mee naar kantoor en tijdens mijn coffee break haalde ik ze tevoorschijn. Wij, de secretaresses, hadden in de ochtend geen vast pauzemoment, maar je pakte uit de keuken wat te drinken wanneer je daar tijd voor had. Koffie was oploskoffie en natuurlijk was er thee in overvloed. De meeste mensen dronken in die jaren de hele dag door thee met melk, koffie was er wel, maar bijna altijd oploskoffie. Koffie kwam pas jaren later 'in', maar nog steeds is thee de nationale drank.

Ik maakte mijn beker oploskoffie klaar en nam mijn eerste hap fudge. De zoete karamelsmaak, de korrelige textuur die romig werd wanneer je er een slokje koffie bij nam. Een hemelse combinatie!  Ook weer een eetherinnering waar ik nu nog precies van proef hoe heerlijk het was. Ook komt mijn reis naar het werk terug en zie ik de omgeving weer voor me. En komen er nog meer eetherinneringen boven, van mijn eerste pub lunch tot de Christmas party lunch met kantoor. Nog voldoende stof tot schrijven dus. 

Fudge eet ik nog steeds. Niet de lekkere Devon Fudge die ik destijds kocht (alhoewel ik die vast wel kan kopen via het Internet)  maar de wat gewonere, maar ook lekkere, Lonka fudge die ik in het groot inkoop bij de Sligro. Een doos van twee kg, ik neem iedere dag een blokje. 

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 78

sportschool : loopband 0 minuten  -  fiets 0 minuten  -  0 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 1 uur en 30 minuten

lang weekend

Geen plannen dit weekend, behalve de gewone dingen. Vandaag na het sporten kon de eerste was naar buiten. Ben vervolgens langs de Turkse super, de Lidl en de bieb gegaan. Bij de bieb het boek van Lize Spit,  Ik ben er niet, opgehaald.

Thuisgekomen heb ik soep gemaakt met doperwten, courgette, ui, knoflook, groentebouillon en munt. Die is pas voor morgen maar altijd lekkerder als het een tijdje heeft gestaan. De helft gaat de vriezer in. 

 Na de lunch naar de stad gefietst, daar zit een heel grote Aziatische supermarkt. Ik was er sinds de pandemie niet meer geweest en had wat dingen nodig. Sojasaus, tofu, tempeh en noedels. Meteen ook wat verse wokgroente en paddenstoelen meegenomen voor in mijn wokgerecht. En nog wat andere, onbekende, dingen meegenomen om te proberen. 

Toen ik weer thuis was met een pot thee en de krant in het zonnetje op mijn eigen terras gaan zitten. 's Avonds wat in de wok gegooid, noedels erbij en een flinke schep satésaus bovenop. IJs met alles erop en eraan toe. 

Morgen en overmorgen is de sportschool dicht. Ik ga fietsen in de ochtend, de buienradar geeft aan dat het 's ochtends droog is. Maandag ook. Morgen ook een voorraad gehakballen maken voor in de vriezer en alvast de aubergines grillen en de tomatensaus maken voor de lasagne voor maandag. Verder niets, lekker hoor!

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 77

sportschool : loopband 25minuten  -  fiets 25 minuten  -  0 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 45 minuten

Lillibet

Al sinds mijn twaalfde heb ik een passie voor alles Brits. De zwemclub waar ik lid van was organiseerde een uitwisselingsweekend met een zwemclub in Sheerness. Daar waren we te gast bij gezinnen die lid waren van deze zwemclub. Mijn gastgezin, Mary en Peter en de kinderen Marin en Carolyn, woonde in Maidstone.  Ik logeerde hier samen met een jonger meisje. Tijdens dit weekend ontstond mijn liefde voor dit eiland en hier begon mijn Engelandavontuur.

Koningshuizen heb ik niet veel mee, ik volg ze niet en wat ik van ons eigen koningshuis weet zijn items die op het 8 uur Journaal komen of in de krant die ik lees, NRC, staan. Ik lees geen roddelbladen en kijk geen televisieprogramma's over koningshuizen.

Tenzij het gaat over het Britse koningshuis. Niet dat ik daarvan nu alles op de voet volg, dat is ook weer overdreven. Maar als er iets bijzonders is te zien of te lezen dan ben ik wel geïnteresseerd. De beschuldigingen aan het adres van Andrew en het gedoe rondom Harry and Megan heb ik wel gevolgd. En nu vind ik het leuk om de programma's te kijken die te maken hebben met het jubileum van Elizabeth. 

Zo is er een documentaire met filmmateriaal uit de eigen familie. Erg leuk om te zien want al  vanaf haar geboorte is de koningin gefilmd. Zelf heeft ze de opnames voorzien van commentaar. Er zitten veel nooit eerder vertoonde beelden bij.

En gisteravond Eastenders. Deze soap heb ik bijna vanaf de eerste aflevering gezien en ongeveer 25 jaar lang gevolgd. Nu kijk ik soms, geen idee wat de verhaallijnen zijn, maar dat is niet eens zo heel belangrijk. Leuk om de taal te horen, nieuwe woorden te leren en wat oude bekenden te zien, sommige acteurs doen al vanaf het begin mee. Gisteravond hadden Charles en Camilla een gastrol, zo ontzettend leuk!!

 dagen aaneengesloten eetbuivrij: 76

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 25 minuten  -  3 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 15 minuten

nul

Ik heb nul negatieve reacties ontvangen op mijn blog van gisteren waarin ik vertelde dat ik tijdens eetbuien eten heb gestolen van andere mensen.

Ik had verwacht dat er misschien wat afwijzend gereageerd zou worden door een enkeling, maar echt iedereen heeft hele lieve, sympathieke en begripvolle reacties geplaatst.

Dank jullie wel lieve lezers!

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 75

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 25 minuten  -  0 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 25 minuten thuis school afspraak thuis

eten stelen

Er was geen ontsnappen aan. Het moest gewoon gebeuren. Afleiding zoeken hielp niet. Het feit dat ik nog op mijn werk was betekende niets. Op visite bij vrienden gebeurde het ook. Eetbuidrang hield geen rekening met dag, tijd of plaats. Het kwam opzetten en ging niet meer weg. Er moest gegeten worden en wel meteen. 

Thuis was dat nooit een probleem, in huize Niekje is genoeg lekkers en bovendien is er een winkelstraat met supermarkt op 5 minuten lopen vanaf huis en het benzinestation met ruime keuze aan snoep en ijs is dag en nacht open en ook maar 10 minuten fietsen.

Op het werk of ergens anders was het een ander verhaal. Een verhaal waar ik met heel veel moeite nu iets over durf te schrijven. Ik schaam me namelijk nog steeds. Toch wil ik dit verhaal delen omdat ik denk dat er onder mijn lezers mensen zijn die dit herkennen. Die zich misschien ook schamen. Ik hoop dat zij, door mijn verhaal te lezen, begrijpen dat het komt omdat een eetstoornis een ziekte is, met alle nare symptomen van dien. Als je de ziekte niet hebt is het lastig te begrijpen, maar weet dan dan wij eetgestoorden hier niet zelf voor gekozen hebben en het liever niet deden. 

Ik schaam me nog steeds omdat ik eten heb gestolen. Nooit in winkels. Wanneer ik eetbuivoer ging kopen rekende ik dat netjes af. Ik heb wel eten gestolen op mijn werk. Eten van anderen, eten voor ons allemaal. Zelfs bij vrienden thuis heb ik wel eens stiekem in de keuken iets gepakt terwijl de anderen in de woonkamer zaten.

Wanneer de eetbuidrang zich van mij meester maakte kon ik tijdens mijn werkdag niet altijd meteen weg om eten te kopen. Er zijn dagen geweest waarop de eetbuidrang al vroeg in de ochtend begon. Dan kocht ik onderweg naar school al eetbuivoer zoals gevulde koeken, chocolade en snoep. Dat ging vrij snel op en wanneer ik dan nog een hele dag te gaan had ging ik op strooptocht.

Een paar jaar geleden zijn alle snoepmachines uit onze school weggehaald en hebben we een gezonde kantine gekregen. Daar viel voor het eetbuimonster dus geen lol meer te beleven. Maar in de gezamenlijke werkruimtes en de personeelskeuken is soms wel wat lekkers te vinden. Een pak koekjes waar de helft nog in zat was dan voor mij niet veilig. Ik liet wel altijd nog wat over,  maar ik nam er zoveel mogelijk mee en at die dan in mijn kantoor op. Ik heb ook weleens een zak Maltesers van een collega gepikt. De collega was niet op school en de zak stond in zijn kast. En nee, ik heb er nooit een zak voor teruggezet. Wanneer er echt niets lekkers te vinden was nam ik mijn toevlucht tot bekertjes cappuccino met veel suiker, of at ik losse suikerklontjes. 

Ooit heb ik bij vrienden thuis, helaas zien we ze niet meer maar dat heeft een andere reden, in de keuken mini Marsen uit een zak op het aanrecht in mijn mond gepropt omdat ik zo ontzettend veel eetbuidrang had en ik me niet kon inhouden. Ik had er natuurlijk om kunnen vragen maar na een borrelplank en een drie-gangen-menu vond ik dat niet kunnen. Aan de eettafel zat iedereen nog aan de wijn, de digestieven en sigaren, ik was de Bob, en niemand merkte het verder op. 

Zo zijn er in de afgelopen jaren vaker van dit soort momenten geweest. Nu heb ik geen eetbuien meer en dus ga ik ook niet meer op zoek naar eten. Daar ben ik blij om. Dit ben ik namelijk ook niet. Ik praat het niet goed, het is gebeurd, ik heb het gedaan maar ik was mezelf niet. Onderdeel van mijn persoonlijke weg naar eetstoornisherstel is het opschrijven en daarmee opbiechten van dit gedrag. Zelfs anoniem, als Mevrouw Niekje, met alleen maar lezers die ik persoonlijk niet ken, is dit een enorme stap. Ik ben ook een beetje bang voor de reacties. Ik weet nu, terwijl ik dit zit te schrijven, niet eens of ik vanavond wel op de knop  'publiceren' durf te klikken. 

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 74

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 30 minuten  -  3 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 15 minuten