even een pauze

Ik neem even een korte blogpauze. Op zaterdag 1 oktober om 21.00 uur staat er weer een blog klaar. Tot dan!

geen eetbuivrije dagen tellen #1

Na de vakantie was ik een paar kilo aangekomen. Vreselijk vond mijn eetstoornis dat. Ik zelf was er niet echt ontevreden over maar vond het wel vervelend dat mijn kleren erg strak zaten. Ik voelde me niet prettig in mijn lijf. Inmiddels Ik ben weer terug op mijn comfortabele gewicht. Ik heb dan geen ondergewicht, maar ben dan ook niet zo 'zwaar' dat mijn kleren te strak zitten.

Gelukkig was het de afgelopen weken erg warm en heb ik geen enkele keer een spijkerbroek of andere strakke broek aangehad of aan willen doen. Al mijn kleding was los en licht en zorgde ervoor dat ik mijn nieuwe vetrolletje niet echt vaak voelde. Alleen mijn bh's zaten echt strak en die droeg ik binnenshuis dan ook niet.

Ik heb hier niet heel hard mijn best voor gedaan maar omdat ik nog steeds iedere dag sport en veel lichte maaltijden heb gegeten met het warme weer ben ik mijn vakantiekilo's vrij snel kwijtgeraakt. 

Mijn conclusie is dat normaal eten en bewegen dus voldoende zijn om terug op gewicht te komen en dit gewicht te behouden. Ook heb ik al een poosje geen eetbuien gehad. Dat helpt ook. Nu is het zaak dat ik, zoals ik in mijn laatste blog schreef, extraatjes ga eten zodat ik niet weer te dun word. Want daar ben ik nu nog maar 1 kilo van verwijderd. En ik weet dat dat net zo onprettig voelt als een paar kilo 'te zwaar'. Mijn kleding zit dan ook niet lekker meer en staat ook niet zo mooi. In mijn jurkjes valt het niet op, maar broeken, en dan vooral mijn spijkerbroeken, zitten zo losjes dat het wel opvalt.

Op zondag was T. jarig en ook al vieren we onze verjaardagen niet, een gebakje hoort er wel bij en voor mij is dat ook een mooie gelegenheid om mijn extraatje te eten. Dit lukte alleen niet want ik nam het in plaats van mijn vaste boterham met pindakaas. 's Avonds aten we 'happas': salade, kaasjes, gegrilde merguez, zelfgemaakte hummus, wat koude ratatouille, gegrilde maiskolven en verschillende soorten brood van de Turkse bakker (lavas en simit). 

Zo'n maaltijd vind ik heerlijk maar ook moeilijk. Ik wil het liefst maar een keer opscheppen en dat is dan mijn portie. Daarna ben ik klaar. Ik neem bijna nooit een extra schep of eet een restje op omdat de eetstoornis dat maar onzin vindt. Die heeft de regel dat een keer opscheppen genoeg is. Bij zo'n maaltijd als afgelopen zondag eet ik voor mijn gevoel te veel omdat het allemaal losse hapjes zijn waar je steeds iets van pakt. En dat zie ik dan als een eetbui en daarom een mislukte eetdag.

En toen moest (oh wat moet ik toch veel!) ik opnieuw beginnen met tellen van eetbuivrije dagen en eigenlijk had ik daar helemaal geen zin meer in. Dus stopte ik er mee. Ik heb het idee dat het nu even niet echt helpend is, terwijl ik dacht dat ik er helemaal klaar voor was. 

Waarom ik het nu als niet helpend ervaar is omdat ik volgens mijn eigen regels alleen maar een eetbuivrijedag mag afvinken als alles perfect is gegaan. En dat is natuurlijk onmogelijk. De regels zijn zo streng, daar kan niemand zich aan houden, ook ik niet.  Dus ik ga het anders aanpakken. Hoe, dat vertel ik in een volgende blog.

is het een eetbui of niet?

Vorig jaar rond deze tijd schreef ik een stukje over de twee soorten eetbuien die er zijn. Omdat ik nu de eetbuivrije dagen tel en hoop dat ik ze deze ronde voorgoed in de ban kan doen, heb ik deze blog nog eens gelezen. Voor mij is het belangrijk dat ik niet denk dat ik een eetbui heb (gehad) omdat juist dát de toon zet voor een vervolg. Het idee dat ik buiten mijn boekje ben gegaan is vaak de trigger. Ik moet leren dat een subjectieve eetbui niet erg is, dat het geen eetbui is zoals in de definitie van de eetbuistoornis of boulimia, maar dat het een extraatje is, hooguit overeten is, teveel eten is en dat is iets wat je nu eenmaal wel eens doet.

Ik denk niet dat ik ooit een grote zak chips in een keer leeg zal eten, ik vind een handje chips wel lekker, maar ik heb nooit trek in meer. Na een schaaltje roomijs de rest van de bak of beker leegeten kan ik wel, zelfs zonder veel moeite. Een stukje chocolade en dan de rest van de reep, geen probleem. Een handje tumtum en vervolgens de hele zak, lukt ook wel. Al deze dingen los van elkaar, dus niet in een zitting van een uur of twee, zijn geen objectieve eetbuien maar subjectieve eetbuien. En dat is waar ik het lastig vind. Ik zie alles waar ik teveel van eet als een begin van een eetbui.

Ik wil graag mijn eetbuivrije dagen tellen, maar eigenlijk tel ik mijn 'ik heb perfect gezond en gematigd gegeten' dagen. Als ik een schep saus extra over mijn pasta neem komt de eetstoornis al om de hoek kijken. "Is dat nu nodig, je had al genoeg saus op je pasta!" Als een collega in de koffiepauze taart trakteert dan hoor ik het afkeurende stemmetje al zeggen "Nergens voor nodig, kijk je eetregels er anders even op na, daar staat nergens taart!!" En neem ik het dan toch dan is het hek van de dam en zegt de eetstoornis "Jippie!!!!!!!! Deze dag is het niet gelukt om gezond en volgens de regels te eten, dus je kan nu net zo goed even vrijaf nemen, prop jezelf vol, vandaag mag het, morgen weer een nieuw begin."

Tijdens de lange periode eetbuivrije dagen ben ik afgevallen. Ik heb hierdoor geleerd dat ik af en toe best iets extra's kan eten, een stuk taart als er een jarige is, of een paar snoepjes wanneer ik zin heb in zoet en een pannenkoek wanneer er studenten in de keuken een kookles hebben gehad. Van mijn eetstoornis en volgens mijn eetregels mag dit niet. En daarom moet ik dit leren. Ik moet het alles of niets principe loslaten. Niet zwartwit-denken, geen oordeel verbinden aan een handje drop, een stuk taart of een ijsje tussendoor.

Ik stel me zo voor dat ik een vriendin heb, of een dochter, die erg dun is. En dat ik dan zou zien dat ze geen stukje taart neemt omdat ze bang is dat ze daardoor de controle verliest. En wat ik dan zou zeggen en zou doen. En dat is het volgende: "Lieverd, gun jezelf wat lekkers. Het is niet vol te houden om een leven lang te eten volgens die idiote regels van je! En bedenk terwijl je het eet dat een eetbui nergens voor nodig is, je doet niets fout, je doet niets verkeerd, je wordt er niet dik van als je af en toe wat lekkers eet. Het is geen eetbui die je nu hebt, het is hooguit een extraatje, en meer moet je er ook niet van vinden."

Zou ik dat kunnen? Wanneer ga ik dit proberen?

eetbuivrije dagen: 10

 

uit mijn dagboek #3

Zoals ik eerder schreef heb ik niet altijd een dagboek bijgehouden. Toen ik als au-pair in Engeland woonde schreef ik af en toe wat. Soms iedere dag, dan weer weken niet en na verloop van tijd ben ik er ook weer mee gestopt. Ook in deze periode ging het af en toe over mijn gewicht. 

Ik ben op 2 juli 1986 in Londen gearriveerd en begin als au-pair bij mijnheer en mevrouw L. Hierover schreef ik al in een eerder blog: mijn leven in Engeland #1. Ik ben er na een aantal dagen achter dat het niet is wat ik er van had verwacht. Ik verhuis na een maand naar de familie Smithers, het gastgezin uit de tijd dat ik met de zwemclub meedeed aan een uitwisselingsprogramma. Daar blijf ik een maand. Daarna verhuis ik terug naar Londen, naar de familie Misselbrook. Bij deze familie blijf ik een jaar. Daar heb ik een fantastische tijd.

Dat hele jaar worstel ik overigens wel enorm met mijn gewicht. Ik sport niet meer en ik ben natuurlijk ook voor het eerst uit huis. Ook al woon ik bij mensen in huis, ik moet ook voor het eerst voor mezelf zorgen en dat lukt niet altijd even goed. 

In mijn dagboek schrijf ik het volgende (dit zijn de fragmenten waarin mijn gewicht een rol speel):

zaterdagavond 12 juli 1986

Ik zit nu (half 12) toffees te vreten in bed en te schrijven. Ik heb het helemaal niet naar mijn zin bij mr en mrs L. Thuis in Nederlands zou ik nu lekker aan het swingen zijn in X en met iedereen een babbeltje maken en lekker dollen. Maar nee hoor, ik zit op mijn kamer, en dat in Londen! Maar ik kan moeilijk in mijn eentje naar pubs of discotheken gaan dat durf ik niet, en als er mensen zijn die met je kletsen zijn het toch alleen maar jongens die wat van je willen.

Dus wat doe ik, ik eet me misselijk aan toffees.

25 juli 1986

Ik ben bij Mary en Peter Smithers geweest en het was heel tof. 1 Augustus ga ik er heen voor 25 dagen, want 26 augustus kan ik bij mijn nieuwe familie beginnen. 

Het enige probleem dat ik nu heb is dat ik de hele dag loop te vreten! 's Avonds denk ik altijd, morgen begin ik met lijnen, maar 's ochtends kan ik me al niet meer inhouden. Ik word echt walgelijk vet. Vieze vette stalpoten. Het kost handen met geld en ik zie er steeds rotter uit. Shiterdeshit!

zondag 10 augustus 10 uur 's avonds

Het wordt nu toch echt tijd om wat kilo's lichter te worden, want ik voel me steeds onprettiger met m'n eigen lijf. Ik heb vette stalpoten en een buik waar je eng van wordt.  Daar moet wat aan gedaan worden en dat start NU!

Mary is een zeer competente kok en maakte iedere dag heerlijke maaltijden. Ook bakte ze koek, cake en taart. En dan was er ook altijd ijs, veel chocolade en ander lekkers in huis. In de weken dat ik bij hen logeerde kwam ik een aantal kilo's aan.

Bij het nieuwe au-pair gezin at ik erg onregelmatig en ongezond. Overdag was ik alleen, deed ik wat lichte klusjes in huis en twee keer per week ging ik 's middags naar school. Verder had ik niet veel te doen. Aan het einde van de dag haalde ik jongste uit school, de oudste kwam thuis met de bus.  De volwassenen aten een warme maaltijd op hun werk, en de jongens kregen een warme lunch op school. Na schooltijd zorgde ik dan voor 'tea' voor de jongens en ook regelmatig voor vriendjes die kwamen spelen. Vaak iets van geroosterd brood met kaas, of ik trok een blik witte bonen of een blik spaghetti in tomatensaus open. In de vriezer lagen hamburgers, pies en vissticks. Omdat er verder geen warm eten werd gemaakt op doordeweekse dagen was dit ook vaak mijn eten. 

Mijn ontbijt bestond meestal uit cornflakes of frosties met melk en suiker en geroosterd brood. Of ik nam een crumpet of English muffin, geroosterd en met dik boter en jam of suiker. Dan waren er nog heel veel andere onbekende snacks en lekkere dingen die ik toen ontdekte. Ook veel eten uit andere landen. Vergeet niet dat ik tot die tijd in een dorp had gewoond met een Chinees, een paar patatzaken, een shoarmazaak en een Indisch restaurant. Mijn gewicht nam in dat jaar dan ook snel toe.

maandag 22 september 1986

Ik snap niet waarom het me niet lukt om af te vallen, maar ik blijf het proberen. 11 Oktober komen papa en mama en dan wil ik toch dunner zijn. Ook wil ik rokjes aan, want dat is natuurlijk leuk met lange benen. Maar dat zal wel nooit kunnen.

woensdag 21 januari 1987

Vandaag 4 sigaretten gerookt, gisteren ook en daar blijft het bij. Morgen probeer ik te stoppen en ga ik ook weer op dieet. Met Pasen ga ik naar Nederland en dan wil ik toch wat dunner zijn en niet meer roken. 

donderdag 22 januari 1987

Vandaag niet veel gegeten. Ik moet dunner worden want ik wil heel graag gaan zwemmen. Dat blubberende stuk vet dat ik heb moet ik zien kwijt te raken. Die blubberbuik zit me dwars.

maandag 26 januari 1987

Vandaag kwark met muesli gegeten en een Lean Cuisine maaltijd met vis en aardappel en worteltjes. Maar toe weer teveel gegeten want een grote bak yoghurt met cruesli en toen nog een boterham. Morgen moet ik het echt met minder zien te redden.

woensdag 29 juli 1987

Het lijnen gaat goed. Mijn streefgewicht is 80 kilo, er moet dus nog zo'n 10 kilo af.

Hier eindigt het dagboek van mijn jaar als au-pair. Ik ga terug naar Nederland maar heb zo'n heimwee, en ook ben ik heel erg verliefd, dat ik vrij snel besluit om mijn geluk in Londen te gaan zoeken.

Ik heb nog wat foto's uit dit eerste jaar en ik ben op deze foto's dik. Het is geen verbeelding. Ik weet dat ik na dat jaar een keer bij mijn ouders op de weegschaal stond en als ik het me goed herinner wees deze toen 99 kilo aan. Ik weet ook dat ik heel veel ben gaan roken om af te vallen. Vervolgens heb ik lang, tot zo'n 10 jaar geleden, rond de 85 kilo gewogen, daarna ben ik heel anders gaan eten en weer gaan bewegen en vervolgens afgevallen tot het gewicht dat ik nu heb. 

Ik kan nogmaals concluderen dat mijn gewicht en mijn verstoorde eetpatroon al veel langer een rol spelen dan ik eigenlijk besefte.  En is het eigenlijk logisch dat ik nog steeds worstel en dat het niet zomaar weg is. Ik moet me er misschien maar gewoon bij neerleggen dat dit is wie ik ben, hoe ik ben en dat het altijd een rol zal spelen. Zou de focus verleggen van herstellen naar accepteren misschien een verschil maken in hoe ik mijn eetstoornis ervaar?

eetbuivrije dagen: 7

huilen

Een nieuw schooljaar met een grote groep nieuwe mbo-studenten. Meisjes en jongens die soms net 16 jaar oud zijn, voor het eerst ver van huis naar school gaan en nog niemand op de nieuwe school kennen. Het is een groot avontuur, leuk, maar ook heel spannend en het zorgt voor de nodige stress. Dat geldt niet alleen voor de jonkies, maar net zo goed voor de studenten die al wat ouder zijn, ook al hebben zij meestal al wat ervaring met een opleiding in het mbo. 

Ik heb het erg druk gehad deze eerste twee weken van het schooljaar. Er is in deze periode veel administratief werk. Daarnaast zijn er ook nog studenten die zich nu pas aanmelden, meestal zijn dit studenten die ergens anders zijn geweigerd of weggestuurd. Daar moeten we een zeer uitgebreide intake bij doen. Onderdeel daarvan is een soort antecedentenonderzoek. Ik ga informatie over deze studenten inwinnen bij de school van herkomst of bij begeleiders zoals mensen van Reclassering of Jongerenwerk. 

Dan heb ik ook veel tijd besteed aan kennismakingsgesprekken met nieuwe studenten. Uit de intakegesprekken die zij voorafgaand aan hun inschrijving hebben gehad haal ik informatie die voor het zorgteam belangrijk is. Studenten met autisme, studenten met een taalachterstand, studenten met andere leer- en gedragsproblemen, alles komt voorbij. Aan mij de taak om een eerste gesprek te voeren en uit te zoeken en uit te vragen aan welke ondersteuning deze studenten behoefte hebben.  Veel is er al wel duidelijk, maar een persoonlijk gesprek wordt door de studenten gewaardeerd en is voor mij een goede kennismaking.

Ten slotte spreek ik met de mentoren en docenten de nieuwe klassen door zodat ook zij weten welke studenten ze in hun groepen hebben en bespreken we de eventuele aanpak passend bij een student.

In deze eerste weken loop ik wat af door de school en ben ik niet veel in mijn eigen kantoor. Ik heb een trolley met daarin mijn laptop en wat andere spullen en ik ga van de ene bespreking naar de andere. 

Zo was ik in de eerste week onderweg naar een vergadering en kwam ik een huilende jongedame tegen op de gang. Ze was door een docent naar de ICT afdeling gestuurd omdat ze niet op haar account kon inloggen. Het arme schaap was totaal overstuur want had geen idee waar ze naar toe moest. Nu had ik gelukkig voor de zomervakantie al een kennismakingsgesprek met haar en haar begeleider van de GGZ gehad, dus wist ik dat er meer speelde en kon ik, door even met haar te praten en haar naar de ICT-ers te brengen, haar weer rustig krijgen. 

Een andere studente zocht mij op omdat ze er in de laatste week van de zomervakantie achter gekomen was dat zij zwanger is. Gelukkig was dit ook al met haar ouders besproken en wilde ze eigenlijk alleen maar doorgeven dat ze steeds misselijk was en of ze dan de klas wel uit kon gaan. Weer een andere studente vond het eng om met de metro te reizen want dit had ze nog nooit gedaan en hoe moest dat dan als ze morgen voor een excursie naar de stad zouden gaan. Kortom, er zijn een boel tranen geplengd in de eerste dagen van het  nieuwe schooljaar.

Na zo'n dag is het voor mij dan fijn om alles achter me te laten en dat doe ik door een rondje op de sportschool. Cardiotraining op de loopband  en de fiets, het laatste terwijl ik een serie kijk. Momenteel The Stranger op Netflix. Daarna nog wat krachttraining. Als ik dan weer thuis ben heb ik nog tijd voor de krant, eventueel eten maken als het mijn beurt is en natuurlijk om te bloggen. Heerlijk, ik heb mijn routine weer te pakken!

eetbuivrije dagen: 3

de zomer is voorbij

Augustus is voorbij, de zomervakantie ligt achter ons en ook de meteorologische zomer is ten einde.  En dat vind ik niet erg. Ik ben een herfstmens. Misschien omdat ik in de herfst jarig ben, misschien omdat ik het fijn vind om jurkjes, maillots, jasjes en vesten te dragen. Tuurlijk geniet ik ook van mooi weer. En ook de heel hoge temperaturen vind ik een paar keer per jaar niet vervelend, maar als het de hele zomer 23 graden zou zijn dan zou ik dat ook fijn vinden.

In juli en augustus had ik vakantie, zes heerlijke weken. Heerlijk omdat ik niet iedere ochtend naar mijn werk moest, tijd had voor andere dingen en zelfs een reis naar het buitenland heb gemaakt. Maar de vakantie is voorbij en ook dat vind ik niet erg. Ik vind mijn werk leuk. Ik vind het gezellig om met mijn collega's en studenten te zijn. Om dingen te doen waarmee ik mensen vooruit help in het leven. Advies geven aan studenten, collega's helpen wanneer zij mijn expertise nodig hebben, of gewoon wat vragen omdat ik meer levenservaring heb. 

Maar waarom ik het vooral zo fijn vind dat alles weer is begonnen is omdat ik zo hecht aan routine en regelmaat. Niet dat ik in de vakantie geen routines volg. Mijn wekker gaat iedere dag op dezelfde tijd, ik doe mijn rondje sportschool in de ochtend en ook de rest van de dag gaat min of meer volgens een vast patroon. En toch is het anders. En daarom gaat het dan vaak mis met mijn eetpatroon. 

Nu ben ik weer aan het werk en gaat alles weer volgens een vaste routine. Ik sta iedere dag op dezelfde tijd op, stap om 7 uur op de fiets, kom op school en pak mijn koffie. Half 8 zit ik aan mijn bureau en begin ik met mijn werk. Ik lees mijn e-mails, maak een to-to lijstje voor de dag, ga naar de startbijeenkomst van mijn team en daarna beginnen alle andere werkactiviteiten. De pauzes zijn op vaste tijden en daarmee ook mijn eetmomenten. Ik heb genoeg afleiding en denk daarom niet de hele dag aan eten. En dat vind ik fijn. De eetstoornis zit dan stil in een hoekje en neemt niet de hele ruimte in. 

Er zijn ook dagen waarop er minder structuur is en die blijven lastig. Zo hebben we een teambuildingmiddag gehad in de eerste schoolweek. Leuk om te doen,  we hadden prachtig weer en het was reuze gezellig, maar voor mij eindigde de dag met een eetbui. 

Deze week is er nog een activiteit, een groot feest, maar daar ga ik niet naar toe.  Het is geen verplicht nummer en duurt tot ver in de avond, en dit is nu niet aan mij besteed. Ik bedenk geen smoes maar vertel mijn leidinggevende dat ik niet kom. Ik geef ook geen reden op. Ik hoor van andere collega's dat zij het lastig vinden om af te melden voor dit feest of andere sociale activiteiten die georganiseerd worden door de werkgever of collega's. Dat snap ik en ik adviseer ze om eerlijk te zijn. Als het teveel is na een lange werkdag, je naar je club wil, bij de kinderen wil zijn, wat dan ook: zeg het gewoon! Voor jou zijn er tien anderen die dit heel leuk vinden dus er zullen genoeg mensen wel gaan. Ik hoop dat ze mijn raad opvolgen. Ik ben in ieder geval blij dat ik me niet meer achter smoezen verschuil. Het voelt een stuk prettiger zo.

Ik ben deze week ook weer gestart met het tellen van mijn eetbuivrije dagen. Ik heb het gevoel dat de knop weer om is, dat de kortsluiting in mijn hoofd is verdwenen en dat ik het weer kan. Regelmaat is een belangrijk onderdeel om hier aan te kunnen beginnen. Ik ben maandag al begonnen, dus ik heb er al drie op de teller staan. Dat waren mijn warming-up dagen, ik zet de teller vanaf 1 september echt aan. Vind het fijn om een hele maand te kunnen afstrepen. 

Wat ik heb geleerd in de vorige sessie, die ruim 90 dagen duurde, is dat ik niet restrictief moet eten. Mezelf meer gunnen. Meer lekkers, maar soms ook meer rust en ontspanning. Ook dat ik erbij gebaat ben om vooruit te plannen wanneer er dagen zijn die 'anders' zijn. Ik heb nog een lange weg te gaan maar ik voel me er weer klaar voor. Ik hoop dat het bloggen me, net als de vorige keer, helpt en tevens fungeert als de bekende stok achter de deur. 

aantal dagen eetbuivrij: 1