bullebak

In NRC van zaterdag jongstleden stond een artikel met als kop 'De woedeaanvallen van minister Wiersma zijn geen incident maar een patroon.'

Ik had hier en daar al eerder wat gehoord en gelezen over deze minister, maar bij het lezen van dit artikel viel mijn mond open van verbazing. Wiersma, een groot talent binnen de VVD, schreeuwt tegen medewerkers, slaat met deuren, wordt snel boos en maakt mensen aan het huilen.

Hij heeft inmiddels erkend dat hij "soms te fel en soms te scherp" is geweest. Tegen NRC zegt hij in een reactie dat hij met zichzelf aan de slag is gegaan.

Ik lees ook dat hij het liefst iedere dag ergens met een mooie foto in de sociale media opduikt. Hij geeft vaker dan anderen interviews en fotomomenten. Hij bemoeit zich actief met al deze media-uitingen, geeft aan met welke invalshoek zijn foto genomen moet worden en herschrijft teksten.

Wat een bullebak! Wat een egotripper! Dit lijkt me echt een heel nare man. En deze man is minister van Onderwijs. Onderwijs!! Dé plek waar kinderen en jongeren leren hoe de wereld in elkaar steekt, wat goed is en wat niet, wat wel kan en wat niet. Hoe je een zelfstandig burger wordt, hoe je een bijdrage kan leveren aan de maatschappij, hoe je met je medemens om moet gaan. En daarvan is deze man de baas. Hoe dan?

zielig - vervolg

Op zaterdag schreef ik een blog met daarin de vraag of mijn lezers me misschien zielig vonden vanwege mijn getob met de eetstoornis. De blog werd goed gelezen en ik kreeg ook een behoorlijk aantal reacties. 

Nu heb ik al eerder gezegd dat ik niet alleen blog voor mezelf maar dat juist de reacties ervoor zorgen dat ik blijf schrijven. Positieve reacties zijn heel erg leuk, maar ik heb ook geen probleem met negatieve reacties. 

Nu was de blog van zaterdag natuurlijk een uitnodiging om een mening te geven en had ik gerekend op zowel positieve als negatieve reacties. En toch is er dan een reactie die aankomt als een klap in het gezicht zonder dat je weet dat je ruzie hebt. Helaas van een anonieme lezer, die geen google-account gebruikt en ook geen naam onder zijn of haar berichtje zet.

De reactie hield in dat deze lezer mij niet zielig vond maar wel medelijden had met mijn man, omdat hij met mij zit opgescheept.

Ik ben er nóg beduusd van. Misschien ligt het echt aan mij en val ik over een woordkeus, namelijk opgescheept zitten met, en moet ik hier niet zo zwaar aan tillen.

Wanneer ik ergens mee opgescheept zit dan ben ik er niet blij mee, wil ik er het liefst zo snel mogelijk van af. Met iemand opgescheept zitten betekent dat deze persoon je tot last is.

Mijn man en ik zijn, de laatste keer dat ik het checkte, gelukkig getrouwd. We houden veel van elkaar en zijn er voor elkaar. Door dik en dun, in voor- en tegenspoed. En met al onze leuke en minder leuke kanten. En niemand hoeft met hem mij medelijden te hebben.

logeren

Zaterdagavond heb ik gelogeerd. T. heeft een keer per jaar, of minder vaak wanneer er omstandigheden zijn zoals een pandemie die roet in het eten strooien, een 'jongensavond'.  Dan komen al zijn vrienden en gaan ze met elkaar eten en natuurlijk ook drinken. T. ziet zijn vrienden verder nooit tegelijkertijd en zo'n avond vinden ze allemaal erg leuk en gezellig. Het feest gaat door tot in de vroege uurtjes. Ik ben niet uitgenodigd, gelukkig niet, ik zou er niet bij willen zijn. Ik ga dan altijd bij mijn vader logeren. En dat is gezellig.

Ik zorg dat ik er aan het begin van middag al ben. Meestal heeft mijn vader zijn boodschappen al gedaan, maar dit keer zijn we samen nog even naar de supermarkt gelopen. 's Ochtends had mijn vader al een grote quiche gebakken, mét zelfgemaakt korstdeeg. We hebben nog wat groente gehaald voor een lekkere salade en ijs voor het toetje. 

Het is schitterend weer en het was een mooie wandeling. Weer thuis lezen we de krant, drinken we thee en richting etenstijd gaat mijn vader de keuken in om het avondeten verder af te maken. Ik dek de tafel en we gaan eten. 

Na het eten drinken we thee en kijken het journaal. Ik zap nog wat heen en weer, we houden allebei niet van het songfestival dus dat valt af en ik kan verder ook niets leuks vinden. Maar ook zonder tv aan vermaken we ons wel en hebben we genoeg om over te praten.

Veel later dan normaal ging ik naar bed. Omdat ik 's zondags als eerste altijd naar de sportschool ga had ik mijn wekker gezet. Omdat mijn vader ook altijd rond deze tijd opstaat spraken we af om samen te ontbijten.  Pap bakt zijn eigen brood, volkorenzuurdesem, en doet daar meestal zo'n  vijf dagen mee. Omdat er niet meer genoeg was voor twee had hij op gisterochtend ook nog een brood gebakken. 

Ik had me al voorgenomen om eens een keer geen havermoutpap te eten en gewoon met mijn vader mee te eten. Ik weet natuurlijk dat hij altijd lekker stevig brood heeft. We hadden dus heerlijk zelfgebakken brood mét zelfgemaakte marmelade. Na het ontbijt heb ik nog een kop koffie gedronken en toen ben ik weer richting huis gegaan. 

Mijn sporttas stond al klaar achter de voordeur, ik heb de auto geparkeerd, mijn fiets en tas gepakt en ben gaan sporten. Toen ik daarna thuiskwam was T. net op en was het huis spik en span, stond de vaatwasser aan en zou je niet denken dat er een gezellige avond was geweest, terwijl de laatste feestganger pas om half vijf was vertrokken.

Mijn eetstoornis heeft dit weekend verstek laten gaan. Was niet actief aanwezig en dat voelde enorm goed. Ik heb normaal kunnen mee-eten met mijn vader, we aten op iets andere tijden dan ik fijn vind, maar dat leverde geen stress op en ik heb niet geprobeerd om het anders te laten gaan dan het ging. Misschien is dit dan wel hoe acceptatie werkt.

zielig

Soms vraag ik me af of jullie mij misschien zielig, sneu, of zelfs dom vinden. Ik schrijf nu al bijna twee jaar over mijn eetstoornis en heb regelmatig grote plannen, voornemens en allerlei uitdagingen aan mezelf om het eetgedrag aan te pakken. Ik weet deksels goed wat ik moet doen om van deze eetproblematiek af te komen maar doe die dingen niet. Wel schrijf ik er veel over. Gevalletje veel geblaat en weinig wol. En ik kan me voorstellen dat jullie dan ook weleens zullen denken:  "Daar gaat ze weer".

Een psychische aandoening geneest niet zo makkelijk als een snee in je vinger of zelfs een botbreuk. Herstel kan jaren duren, maar bij veel aandoeningen kan het ook zo zijn dat het nooit meer overgaat. Dat je ermee om moet leren gaan. En dat is bij mij het geval. Alleen stribbel ik nog een beetje tegen omdat ik heel soms nog hoop dat het over kan gaan. Maar die hoop wordt steeds kleiner.  Tot ik op een dag besef dat het bij mij hoort en moet ik me erbij neerleggen. 

De eetproblematiek heeft namelijk een doel. Weliswaar niet de meest handige manier om dit doel te bereiken, maar het doel is controle. De controle geeft rust in het hoofd. Dat het op deze manier een 'valse' controle is, dat wil zeggen dat ík de controle niet heb maar de eetstoornis, betekent niet dat het voor mij niet goed voelt. Ik heb het idee dat er controle is. 

Ook de eetbuien hebben een doel. Ze proberen ervoor te zorgen dat ik weer op een gezond gewicht kom. Er is sprake van lichamelijke honger en dan komt het reptielenbrein in actie. Dat deel van het brein is gericht op overleven. Zorgt dat ik adem en zorgt dat ik eet. 

Deze eetbuien zijn geen reden om mezelf een slappeling te vinden, er valt namelijk niet tegenop te boksen. Iemand die niet eet gaat dood. Iemand die te weinig eet wordt ziek. Gaat van alles mankeren. Dus zo'n eetbui is niet zielig of sneu, het is een zaak van leven of dood. Moet ik mezelf dan zielig of sneu vinden? Lijkt me niet. Dit betekent niet dat ik de eetbuien met open armen zal ontvangen. Ik heb last van de naweeën zoals slecht slapen, buikpijn en een lage dunk  van mezelf. 

Het besef dat ik me hierbij moet neerleggen begint te dagen. Deze strijd die ik lijk te verliezen kost enorm veel energie. Energie die ik beter kan besteden aan leuke dingen doen in privétijd en aan mijn werk. Energie die ik kan inzetten om mezelf te leren dat het goed is zoals het is, dat ík goed ben zoals ik ben.  Dat ik niet zielig ben.

vaardigheden

In het nieuws gisteren: 'Vaardigheden basisschoolleerlingen (en leerlingen van de middelbare school) nog steeds zorgelijk'.  Ik begrijp uit de berichtgeving dat de lerarentekorten hier deels debet aan zijn. Daarnaast wordt er ook gekeken naar het onderwijs op de lerarenopleidingen. Dat schijnt ook beter te kunnen volgens sommigen.

Na de middelbare school gaan leerlingen naar een mbo, hbo of universiteit. De onderwijsvorm waar ik werk is mbo. Hier kom je na een vmbo-opleiding. Ik heb studenten in de klas die een abominabel laag taal- en rekenniveau hebben. Bij mijn vak, Engels, let ik bij studenten op Engels, maar ook op Nederlands en verbeter ik ze daar waar nodig/mogelijk. Ik ben tenslotte een taaldocent.

Ik geef ook het vak 'voeding en beweging bij leefstijlinterventie'.  Dit is een ingedikte cursus tot gewichtsconsulent. Bij dit vak moeten de studenten voor hun eindopdracht iemand acht weken begeleiden bij het implementeren van een gezonde leefstijl. Ze moeten er een eindverslag over schrijven met daarin wat er is besproken tijdens de intake, drie tussenevaluaties en een eindgesprek. Ook moeten ze een voedings- en bewegingsadvies schrijven.

Wanneer ik deze verslagen moet nakijken is het belangrijk dat ik let op de inhoud en niet op de spelling. En dat is maar goed ook want een gemiddelde mbo-er niveau 4 beheerst de Nederlandse taal naar mijn mening niet voldoende. Er worden enorm veel fouten gemaakt! Het zou mij te veel tijd kosten om ook spelling en grammatica te corrigeren. 

Maar wat ik ook zie is dat een aantal van mijn collega's, uiteindelijk allemaal minimaal een hbo-opleiding op zak, óók veel fouten maken. Fouten met d of dt, fouten bij het gebruiken van voltooid deelwoorden en, tegenwoordig steeds meer, fouten bij samenstellingen. En dat laatste zie ik ook veel op websites, in blogs, ook professionele blogs.

Op de websites van foodies is het steeds gebruikelijker om alles los te schrijven. Zo zag ik gisteren weer recepten voorbij komen voor rabarber taart, citroen cake en kruiden mix. Dezelfde blogger weet dan wel dat het erwtensoep, chocolademousse en gehakbal is. Ik denk dat het de invloed van het Engels is, daar zijn namelijk veel minder samengestelde woorden.

Nu levert het niet altijd een probleem op bij het lezen, maar soms ook wel. En ik vraag me dan af of de schrijver van de tekst dit zelf niet doorheeft. Waarschijnlijk niet. 

Is dit taalverloedering? Is het luiheid door gebruik van spellingscheckers op computer, telefoon en tablet? En waar moet dit worden aangepakt en wie gaat dit doen? Zelf maak ik af en toe ook een fout, gelukkig word ik er dan door een lezer op geattendeerd zodat ik mijn fout kan herstellen. Het mag natuurlijk niet, ik heb een goede opleiding en ken de regels. En bij twijfel zoek ik uit hoe het moet. Want liefst maak ik geen taalfouten.

dik tevreden

Terwijl ik zat te eten stond de televisie aan. Normaal eten we nooit met de tv aan, maar omdat ik alleen ben had ik Nadia op NPO1 aangezet. De aflevering heette 'dik tevreden' en ging over dik zijn. Curvy werd het ook genoemd.

De eerste gasten waren drie mooie dames die hun figuur omarmen, zich er niet (meer) voor schamen. Ze vertelden hun verhaal. Er werden wat mensen uit het publiek gevraagd om ook ervaringen te delen. Heel kort werd het gezondheidsaspect besproken. Daar reageerde een van de gasten op door te zeggen dat ook dunne mensen ziek worden. Ja, ook dunne mensen worden ziek. Maar mensen met obesitas lopen een groter risico om bepaalde aandoeningen te krijgen. En dat is door de wetenschap uitgezocht.

De tweede serie gasten waren een yogalerares en een jongeman die als hobby 'freerunning' had. Dit om te laten zien dat je ook met een groter lichaam allerlei moeilijke sporten kan beoefenen. Leuk om te zien en een goed voorbeeld voor anderen, jong en oud, dik én dun.

De laatste gast was een jongeman die door maaltijdvervangers te gebruiken 50 kg is afgevallen. Hij begint gelukkig met te zeggen dat zijn methode niet goed voor je is en hij raadt zijn methode dan ook af. 

Verder kwamen nog aan het woord een obesitas-arts en een anti-dieet psycholoog, en natuurlijk mensen uit het publiek. 

50 Minuten is niet veel tijd voor zo'n onderwerp als dit en daarom kan het ook niet heel erg de diepte in. Toch vond ik het interessant en was het tot op zekere hoogte informatief. Verder denk ik ook dat het goed is om de stigmatisering van mensen met overgewicht aan de kaak stellen. Want volgens de obesitas-arts is dat iets waardoor mensen stress krijgen, door stress ga je ongezonder eten en door ongezonder eten heb je eerder overgewicht en meer kans op bepaalde ziektes.

Je lichaam accepteren is niet makkelijk, de mensen vandaag op het podium van Nadia is dat gelukt. Ik vind dat knap. Iedereen zou zijn of haar lichaam moeten accepteren en niet moeten oordelen over anderen. We hebben met elkaar nog een lange weg te gaan ben ik bang. 

eetherinneringen - jacket potato

Er zijn zoveel dingen die ik in mijn jaren in Engeland voor het eerst heb gegeten. Ik kom uit een Nederlands gezin, we woonden in een dorp, en op culinair gebied was er in mijn jeugd niet veel te beleven. Een Chinees, een goed Indonesisch restaurant, een paar patatzaken en toen ik op de middelbare school zat kwam er ook een shoarmazaak bij, meer was er niet. Mijn vader, die voor het avondeten zorgde, was gelukkig nogal avontuurlijk en daarom aten we niet alleen maar Hollandse pot, maar ook wel eens iets van over de grens.

En dan ben je als 18-jarige ineens in Londen, een smeltkroes van culturen met natuurlijk alle bijbehorende winkels, eethuisjes en restaurants. Ik kon al wel een beetje koken en leerde in Londen veel nieuwe gerechten eten en maken. Ik had destijds natuurlijk niet de beschikking over internet en moest mijn recepten uit tijdschriften en kookboeken halen. 

In eerste instantie leerde ik de Britse keuken beter kennen. Tijdens mijn verblijf in Maidstone kookte Mary traditionele Britse gerechten. Bij mijn au-pair familie werd er alleen in het weekend en bij speciale gelegenheden uitgebreid gekookt. Daar was het een mix van Brits en Caraïbisch eten.  Bij hen at ik voor het eerst een in de oven gepofte aardappel die daarna gevuld wordt: een jacket potato

Een jacket potato is niet zomaar een aardappel. Het beste resultaat bereik je met een kruimige aardappel. Het poffen inc de oven duurt lang en er zijn veel verschillende manieren. In zilverpapier gewikkeld, of juist weer niet. Met olie of boter ingesmeerd, of juist weer niet. Met zout.... Enfin, iedereen heeft zo'n beetje z'n eigen methode.

Mijn au-pair familie vierde altijd, samen met een aantal vrienden, Bonfire Night . Tijdens deze avond wordt er een groot vuur gemaakt en mag iedereen daar met een lange stok worstjes in roosteren. De aardappels zouden er ook in gepoft kunnen worden maar om zeker te zijn van een gare aardappel werden deze vooraf in de oven gemaakt en pas vlak voor het opeten nog even in het vuur warm gemaakt.

In de keuken aan de eettafel kon je dan je aardappel zelf van een topping voorzien. Er was coleslaw, tonijnsalade, zure room, bieslook en nog veel meer om van je aardappel een hele maaltijd te maken. En dan natuurlijk een zwart geblakerd worstje erbij, want in de hitte van het vuur ging het roosteren meestal mis en was de buitenkant van het worstje al verbrand voordat het midden gaar was. En toch zijn dat de beste herinneringen!

alleen

Ik heb er totaal geen probleem mee om een aantal dagen alleen thuis te zijn. Zeker niet wanneer ik moet werken. Na een paar dagen begin ik het wel wat saai te vinden, maar echt heel vervelend vind ik het niet. Momenteel is T. een op reis. Gisteren, zondag, heb ik wat dingen buitenshuis gedaan in de ochtend. 's Middags was ik thuis. Dan is het stil in huis, ik zet midden op de dag niet zo snel de radio of tv aan. Ik pak een boek, ik lees wat blogs, ik schrijf en ik lummel wat. 

's Avonds eet ik alleen en dat houdt in dat ik de dingen eet die ik lekker vind en waar T. niet veel aan vindt. Verder doe ik eigenlijk niets anders dan anders. Als ik zelf ook vakantie zou hebben dan zou ik wat sneller afspraken maken en meer de hort op gaan. Nu vind ik dat niet nodig en kan ik de stilte en het alleen zijn ook wel waarderen. 

Ik krijg soms verbaasde reacties, niet iedereen begrijpt dat wij ook onafhankelijk van elkaar dingen ondernemen zoals op reis gaan. Ik heb nu al een paar jaar niet alleen gereisd, maar voor de pandemie ging ik minstens eens per jaar naar Engeland, ben ik twee keer in mijn eentje naar Rome, waar een vriendin woont, geweest en ging ik ook af en toe een weekend weg met een vriendin. Deze vriendin heeft nu een vriendje en is daar druk mee en mijn vriendin in Londen kwakkelde met haar gezondheid waardoor ik mijn reisplannen even heb uitgesteld. Rome staat ook weer op de lijst, maar nog niet met een concrete afspraak.

Tijdens mijn relatie met ex kon ik geen stap in mijn uppie of met een vriendin zetten zonder jaloerse blikken of kruisverhoren na afloop. Toen deze relatie voorbij was heb ik met mezelf afgesproken dat me dat nooit meer zou gebeuren. In mijn huidige relatie is er gelukkig geen sprake van jaloezie en gunnen we elkaar dingen. En dat kan van alles zijn, ook reizen.  Sommige dingen doen we alleen en andere dingen doen we samen. En wanneer dit in balans is, voelen we er ons goed bij, zijn we blij voor onszelf en blij voor elkaar. En wat is er nu leuker dan elkaar na een paar dagen weer in de armen vliegen?

en door!

Niet bij de pakken neerzitten, de draad weer oppakken. Ik ben vandaag weer volgens mijn eetgewoonten gaan eten. Wanneer ik een eetbui, of zoals in dit geval een eetbuidag, heb gehad is de volgende dag meestal zo dat ik mezelf niets gun. Ik mag wel eten natuurlijk, maar liefst niet te lekker en zeker niet te veel. Dat begint dan al bij het ontbijt, zoals altijd havermout, maar dan met niets erin behalve wat zout en kaneel. Zo niet vanmorgen. Ik deed er stukjes appel door, goudrenet, die de laatste twee minuten meekoken. Ze zijn dan nog niet tot pap gekookt, maar wel een beetje zacht. Want het mag best lekker zijn vond ik.

Ik voel me iedere dag geliefd, door mijn man, door mijn vader, door vrienden en bekenden, zelfs door een aantal collega's. Maar vandaag óók door mijn lezers. Wat een hoeveelheid aan lieve woorden, zoenen en hugs! Echt enorm fijn en het heeft echt geholpen om mijn mening over mijzelf te corrigeren van negatief naar positief. Ik heb niet een heel laag zelfbeeld, maar heel hoog is het ook niet. Het piekt af en toe en soms gaat de curve omlaag. Na een eetbui ligt een dikke dip natuurlijk voor de hand.

Zo vond ik een opmerking van Wieteke erg verhelderend voor mij. Ze schreef een lange reactie waarvan het volgende stukje echt helpend was :

"... dit was nu nodig volgens het moederbord van je lichaam. En iets heel nieuws programmeren gebeurt bijna nooit, meestal zijn het updates, veel kleintjes en af en toe een grote. En zo zijn de veranderingen die je zelf wil en probeert ook. Maar de configuratie blijft hetzelfde, dat ben jij met alles wat je hebt meegemaakt en waar je nu bent."

Ik moet natuurlijk helemaal zelf met dit eetbuiprobleem dealen, niemand anders kan dat voor me doen. Ik kan allerlei adviezen vragen, heb al vaak adviezen gekregen, maar daarmee is het probleem dus nog niet weg. Wel weet ik al heel veel over het probleem en ben ik steeds meer geneigd om er niet te hard tegen te vechten. 

Het is een dooddoener, maar er zijn ergere dingen in het leven. Betekent niet dat ik niet weer zal balen van de volgende eetbui, maar door het als een update van het systeem te zien (calorierijk voedsel in grote hoeveelheden tot me nemen) omdat het systeem anders vastloop/stopt, kan ik me er misschien makkelijker bij neerleggen.

Ik was overigens niet uit op medelijden of meelevendheid, maar fijn is het wel. Ik schrijf voornamelijk om voor mezelf dingen van me af te schrijven, beter te kunnen duiden of gewoon als verslag mijn leven. 

Vandaag heb ik het rustig aan gedaan, ik was ook nog best moe van al dat eten en slecht slapen. De sportschool deed me overigens veel goed. Dat doet de verslaving aan endorfine, het gelukshormoon.

Vervolgens ben ik nog even wat gaan winkelen voor toiletartikelen en een nieuwe lippenstift. Heb geluncht met een lekkere salade met gekookt ei, en roggebrood met kaas. In de avond at ik een pitabroodje met tonijnsalade (met mayo!) en wat broccoli en een groene salade. Vla toe. Fruit tijdens het journaal én ook mijn blokje fudge. Dus vandaag wel gezond gegeten, maar mezelf niet tekort gedaan. Morgen weer naar school, de laatste weken van het schooljaar zijn dan begonnen.

mega-eetbui

Ik vertel er niet zo vaak meer over, want het is inmiddels wel bekend dat ik eetbuien heb. Ik wil ze niet, maar heb ze toch. Stoppen lukt niet. Er is maar een manier en dat is voldoende gaan eten, minder bewegen, zorgen dat ik niet constant in de spaarstand sta.

Deze week woog ik minder dan ik lange tijd gewogen heb. Mijn BMI was nog nooit eerder zo laag. En dat voelde ik. Ik voelde het aan mijn lijf, zitten op een harde stoel doet pijn. In bed op mijn zij liggen met mijn knieën op elkaar is vervelend. Ik word sneller moe en heb de hele dag door minder energie.

Maar ik merkte het ook in mijn hoofd. Ik was op de sportschool en dacht steeds "Eigenlijk moet ik hier helemaal niet zijn, dit is niet goed voor mij nu". En mijn gezonde brein dacht ook de hele dag "Ik moet meer eten, dat is nu echt belangrijk want ondergewicht is ongezond".

Maar mijn eetstoornisbrein dacht er duidelijk anders over.  Pushte me om 's ochtends toch naar de sportschool te gaan. Daar lukte het mijn gezonde brein om een paar minuten minder cardio te doen dan normaal, maar wat is nou 10 minuten minder als ik vervolgens de rest van de dag allerlei dingen doe waardoor ik veel met de fiets op pad ben?

Ook meer eten was niet makkelijk en heb ik uiteindelijk niet gedaan. Ik kan mezelf natuurlijk foppen en zeggen dat het lukt, een aardappel meer, een opscheplepel rijst meer en een heel ei door mijn salade in plaats van een half ei, maar dit zet natuurlijk geen zoden aan de dijk, laat staan vet op mijn billen.

En toen kwam er gisteravond een moment waarop ik ineens een eetbui kreeg. Er was in de dagen ervoor geen sprake van eetbuidrang. Wat meespeelde is dat ik alleen thuis was (T. is een aantal dagen op vakantie, daarover misschien later meer) en ik kreeg na het eten zin in ijs. En toen ging het mis. Ik heb nu geen zin om te vertellen wat ik allemaal nog meer at, maar ik ging met een volle pens en een verdrietig hoofd naar bed. Ik sliep slecht en werd vanmorgen niet fit wakker. 

Normaal gesproken ga ik dan naar de sportschool zodat ik met een schone lei kan beginnen. Het voelt een beetje als resetten van de harde schijf. Echter, vanmorgen had ik zelfs daar geen zin in. Toen het kwart over negen was, ik had mijn sportkleding al aan, heb ik mijn tas weer uitgepakt en me omgekleed. Ik besloot om niet te gaan sporten. 

Ik merkte dat ik honger had, trek in zoet, trek in lekkere dingen en besloot toen dat het vandaag dan maar moest gebeuren. Vervolgens heb ik de hele dag door eetbui-eten gegeten. Het hield maar niet op. Ik leek wel een bodemloze put, volkomen onverzadigbaar. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo'n ongelofelijk grote, lange, intense eetbui heb gehad. 

Het gaat te ver om hier op te schrijven wat ik at, daarvoor is de schaamte te groot. Het was veel, geloof me wanneer ik dit zeg. Veel als in echt niet normaal veel. 

Ik weet natuurlijk heel goed waarom dit is gebeurd. Ik begon dit stukje over mijn lage gewicht. Mijn lijf heeft er genoeg van, mijn lijf wil voedsel. De machine kan niet draaien op frisse lucht alleen. Er werd te weinig brandstof getankt. Er moest brandstof bij. En wel zoveel en zo snel mogelijk. Niet met een paar aardappels extra op te lossen. Nee, daar is een tompouce, chocolade, ijs, slagroom, een appelflap, dropjes, volle yoghurt met muesli en suiker, vla, kwark, boterhammen met pindakaas en nog meer ijs voor nodig. En dat is dan misschien voor nu even voldoende. Maar daarmee is het ondergewicht op de lange termijn natuurlijk niet opgelost. 

Ik was afgelopen donderdag, tijdens mijn bezoek aan de kledingshowroom,  van mijn spiegelbeeld geschrokken. Ik vond dat ik er moe en oud uitzag. Niet fris, niet fit en veel te mager. Dit ging vandaag ook de hele dag door mijn hoofd. En wellicht was dat ook de reden waarom ik de eetbui zo uit de hand liet lopen. Omdat het kan, omdat het moet. 

Morgen een nieuwe dag. Ik weet nu al dat ik begin op de sportschool, daarna met het grootste gemak mijn eetgewoonten oppak en weer doorga met wat ik al zo lang doe. En dan is het wachten op de volgende eetbui, klein of groot, want die komt er zolang ik niet structureel iets verander in mijn eetgewoonten.

 

damesblad

Tina, Just Seventeen, Flair, Viva, Elle, Cosmo, Marie Claire, Jan.... ik heb lang tijdschriften lezen leuk gevonden. De Just Seventeen las ik op de middelbare school, dat vond ik stoer omdat het Engels was. De Flair las ik toen ook en rond mijn 30e had ik een abonnement op de Viva. De duurdere bladen kocht ik vaak los. 

Dat is nu al best lang geleden. Ik blader nog wel eens door een tijdschrift in een wachtkamer van arts, tandarts of bij de kapper, maar wanneer ik dat doe weet ik weer waarom ik geen damesbladen meer koop.

Tot eind vorig jaar. Mijn aandacht werd getrokken door Saar. Ik hoorde over de podcast en dat ie leuk was en ik begreep dat er ook een blad was met de titel Saar. Het zou zijn voor vrouwen van 50 en ouder die nog volop in het leven staan. Ik mag overigens hopen dat dat voor alle vrouwen van 50+ geldt?!

Ik zocht op het Internet en vond informatie over het blad. Ik kon geen winkel in de buurt vinden waar het werd verkocht en besloot op een aanbieding te reageren en abonneerde me voor 6 nummers. 

Toen het eerste nummer op de mat viel ging ik er eens goed voor zitten. Potje thee erbij, lekker in mijn uppie op een regenachtige zondagmiddag. En toen viel het tegen. Als 50+ vrouw die nog volop in het leven staat vond ik weinig aansluiting. Ik kan de onderwerpen uit dat nummer niet meer goed herinneren, maar ik herkende mezelf er niet in.

Nummer twee idem. Vandaag bezorgde onze postbode (Ja, wij hebben een eigen postbode, hij heet R. en is al jaren een vriend van ons. Hij werkte ooit als natuurkundig ingenieur maar heeft vanwege zijn Gilles de la  Tourette dit werk moeten stoppen en bezorgt nu post in onze wijk. Hij drinkt hier regelmatig een kopje koffie tijdens zijn ronde. Maar dit terzijde.) nummer drie, het kan ook al vier geweest zijn bedenk ik nu.

Mezelf met een beker koffie en de Saar van mei-juni geïnstalleerd op de bank. Weer een enorme teleurstelling. Wat staat er dan in ?

Het begint met een interview met Bridget Maasland. Iemand die ik niet interessant vind, laat staan dat ik wil lezen hoe zij het vindt om als alleenstaande moeder een puber op te voeden. Veel foto's van haar in mooie jurken waarin ze met zwoele blik poseert. 

Ook een artikel over zogenaamde sexy mannen die na hun 50e nog steeds hot gevonden worden. Geen bekenden overigens. En wéér veel foto's.  Dan nog iets over vetcellen wegvriezen en pas op pagina 59 het eerste artikel met enige diepgang: een interview met een vrouw van wie de moeder dement aan het worden is. 

Weer een interview, door Stella met Jörgen Raymann. Foto's van de twee waarop met name Stella te zien is in verleidelijke poses met diep decolleté. 

Een damesblad zonder artikel over relaties kan natuurlijk niet, dus in dit nummer het verhaal van de relatietherapeut die ons een inkijkje geeft in het leven van een hoogopgeleide vrouw die na haar scheiding als eerste een gigolo bestelde en daarna alle remmen op het gebied van seks losgooide. 

Ik ga nog even door:

Een interview met Cameron Diaz, ingekocht en met foto's uit een stockphoto library,  ook totaal niet boeiend. 

Sexeducation over een vrouw die orgasmeles geeft.

Nog een paar bladzijden over het plezier van tuinieren, drie gezonde recepten, een artikel over de Veluwe en eentje over Cornwall. 

Ik heb iedere keer wanneer ik dit blad in handen heb het idee dat ik een tijdschrift lees dat eigenlijk Viva 50+ had moeten heten. Het merendeel van de artikelen is naar mijn idee geschreven door en voor de Amsterdamse grachtengordel. Er zullen ongetwijfeld lezers zijn die mij nu wel heel onaardig vinden doen over dit blad, het zij zo. Ik ga mijn abonnement in ieder geval niet verlengen want dit is niet voor mij geschreven.

persoonlijk shopper

Jammer dat er geen mooie vertaling is voor 'personal shopper'. Althans, ik kan er nu geen bedenken. Vast iets wat ik komen overwaaien uit Hollywood, New York of Londen, daar waar veel rijken en beroemdheden wonen die zoiets banaals al kleding of andere spullen kopen niet zelf willen doen.

Ik heb even wat op net Internet rondgestruind om te kijken wat zo iemand precies doet. Dat verschilt nogal maar in grote lijnen zijn dit mensen die, na een intakegesprek waarin ze samen met jou je stijl bekijken en bepalen, voor jou gaan winkelen.

Het kan ook dat je in een winkel, bijvoorbeeld De Bijenkort, een personal shopper van de winkel inhuurt en dat deze voor jou dan in de winkel kleding die bij jou past gaat zoeken. 

Ik heb al een behoorlijk tijd geen kleding gekocht. Na mijn kledingomruilsessie enkele weken geleden kwam ik tot de conclusie dat ik nog maar weinig kleding voor het voorjaar heb. De meeste dingen zijn prima voor het weekend of vakanties, maar al wat sleets geworden en daarom minder geschikt voor school. Ik vond dat ik wel weer toe was aan wat nieuwe items. 

Mijn kledingmaat 36/38 en lengte van 1.88m maken dat het lastig winkelen is bij de reguliere winkels. Mijn bovenlijf is niet heel lang, mijn armen wel. Ook mijn benen zijn lang. Broeken kopen lukt nooit in de gewone kledingzaken. Jasjes,  shirts en blouses meestal wel, mits ik niet heel erg zit met iets korte mouwen. Winterjassen is ook lastig, dan wil ik namelijk wel mouwen die lang genoeg zijn.

Ik heb een fijn adres in Engeland waar ik al sinds de jaren 80 kleding koop. Destijds in de winkel in Londen, nu online. En sinds een aantal jaren ben ik ook klant bij een winkel niet ver van mijn woonplaats. Het is niet echt een winkel, maar een showroom waar je op afspraak kan passen en kopen. Het bedrijf wordt gerund door een lange vrouw (langer dan ik!) en zij heeft haar eigen lijn en koopt ook nog een aantal andere merken in. Ze heeft een goede webshop, maar omdat ze dicht bij voor mij haar showroom heeft ga ik liever daar naartoe. 

Het was al weer geruime tijd geleden dat ik bij haar was en ik besloot een afspraak te maken. Die was vandaag. Ik was mooi op tijd en had ruim een uur de tijd om te kijken en te passen. Het fijne van dit afsprakenconcept is dat ik de enige klant op dat tijdstip ben. De showroom bevindt zich in een bedrijvenpand op de eerste verdieping, de luxaflex was dicht en ik kon in hemd en onderbroek, op blote voeten, op mijn gemak de paskamer in en uit. 

De eigenaresse weet wat er in de winkel is, weet ook wat zij in haar magazijn heeft en weet zelfs wat er nog in de maak is en eventueel op een later tijdstip nog in de showroom komt. Ik vertelde wat ik wilde passen en vervolgens ging zij voor mij op zoek. Het was alsof ik een personal shopper had!

Ik heb broeken gepast, jasjes, maar ook nog jurkjes en truitjes. Na ruim drie kwartier had ik een hele stapel spullen voor me liggen die ik leuk vond, die goed pasten en die mooi stonden. 

Ik heb niet alles gekocht maar uit de stapel een selectie gemaakt van de dingen waarvoor ik naar de showroom kwam. Ik wilde vooral wat meer kleur in mijn garderobe aanbrengen, en dat is gelukt. Ik kocht drie broeken. Een knalrode, een in petrol blue en ook nog groene broek. Ik was niet op zoek naar een jurkje maar heb er toch een gekocht, een mooie donkerrode met korte mouwen. 

Op de terugweg naar huis reed ik langs een bedrijventerrein met een grote sportwinkel, daar ben ik gestopt voor nieuwe gymschoenen. Die stonden al sinds de kerstvakantie om mijn lijstje en het werd de hoogste tijd om ze aan te schaffen. Het paar schoenen dat ik voor de sportschool had was echt op. Tien minuten later was ook deze aankoop gedaan en kon ik door naar huis.  Voorlopig kan ik weer even vooruit en hoef ik geen kledingwinkels in.

Mocht je willen weten waar ik heb gewinkeld stuur me dan een e-email, dan krijg je de naam en het internetadres.

taakverdeling

Hier in huis zijn de taken goed verdeeld zonder dat we daar ooit afspraken over hebben gemaakt. Ik doe een stuk minder dan T. Ik vind huishoudelijk werk dan ook een stuk minder leuk dan T. Niet dat hij nu ieder weekend staat te springen om met stofzuiger en stofdoek aan de slag te gaan, maar hij moppert niet en doet het daarnaast ook nog zorgvuldig en snel.

We zijn natuurlijk maar een tweepersoons huishouden, geen kinderen en geen huisdieren. Overdag ben ik meestal weg. T. is ook vaak weg overdag, maar is ook vaak thuis omdat hij een werkplaats aan huis heeft. Snel vuil wordt het bij ons niet. 

Stoffig wordt het wel, vooral de slaapkamer. Daar hebben we een houten vloer en meteen na het stofzuigen ligt daar weer stof. Daar stofzuigt T. twee keer per week. Ook maakt hij de badkamer en de wc's schoon en lapt hij af en toe de ramen. De rest van ons huis wordt schoongemaakt wanneer nodig.  T. doet dan een grote schoonmaak, inclusief dweilen van het hout in de woonkamer en het marmoleum in de keuken. We ruimen allebei onze spullen op en daarom is het nooit een bende. 

Wat blijft er dan nog voor mij over? Niet zo heel veel.  De was, dat is eigenlijk de grootste klus die ik heb. Ik zorg ervoor dat de was de machine in en uit gaat, ik hang de was op of doe het in de wasdroger. Ik vouw op en leg terug in de kast. Ik vind dit geen vervelende taak. 

Ook bestel ik de wekelijkse boodschappen en ga ik in het weekend nog naar een aantal winkels voor speciale producten of aanbiedingen. Vind ik ook niet erg om te doen.

Na he eten maak ik het aanrecht en het kookstel schoon. 

Tenslotte is de vaatwasser mijn verantwoordelijkheid. Ik ben precies over de vulling van het apparaat en T. doet dit niet snel goed wat mij betreft. Om bakkeleien hierover te voorkomen laat hij mij dan maar mijn gang gaan wanneer ik weer een kopje verplaats of een lepel of mes in het bestekbakje omdraai. 

Tijdens de lunchpauze op school, maar ook met vrienden, hebben we wel eens gesprekken over de taakverdeling en ik heb nog nooit gehoord dat de man, bij heterostellen, verantwoordelijk was voor de vaatwasser. Wat zou dat toch zijn?

eetherinneringen - alcohol #2

Engeland kent een heel andere drinkcultuur dan wij. Daar kwam ik als au-pair voor het eerste mee in aanraking. Toen ik bij de Misselbrooks in huis kwam ging ik vaker en meer alcohol drinken. Patricia dronk zelf stevig en er werd nog niet echt stilgestaan bij de schadelijke eigenschappen van alcohol.  Patricia was een wodka-drinkster, en pas jaren later begreep ik dat zij dit nodig had om na het werk te ontspannen en zo haar enorm stressvolle baan in The City aan te kunnen. In het weekend was er ook altijd wijn bij de Sunday Roast, en na het eten nog een klein glaasje port of ander digestief. 

Ik dronk af en toe een glaasje vodka and orange met Pat mee. Ook gingen wel op vrijdagavond wel eens samen naar de lokale pub. Het was destijds in de pub vrij ongebruikelijk om een niet-alcoholisch  drankje te bestellen, en nog steeds zijn de mensen die dat doen ver in de minderheid. Ik kon al vrij snel meerdere drankjes op een avond drinken zonder dat ik daar erg veel last van had. Ik zal ongetwijfeld een blaastest niet gehaald hebben, maar voor mijn gevoel was ik niet dronken, misschien een beetje aangeschoten. 

In de jaren dat ik in Engeland woonde was het heel gewoon om tussen de middag even naar de pub te gaan voor de lunch. Zelf deed ik dat niet, maar ik weet dat veel mensen dat wel deden, de pubs zaten altijd vol rond lunchtijd. 

Wel ging ik na het werk vaak naar de pub. Daar spraken we, mijn toenmalige partner en ik, dan af met vrienden. Dit gebeurde twee tot drie keer per week. En dan dronk ik cider of een wodka en tonic of wodka jus. Vervolgens gingen we dan met de underground en daarna nog een stuk met de trein naar huis. Meestal namen we dan op een van de grote stations een broodje of liepen we langs de Chinees of chippie (patatzaak) om nog wat te halen. Ik had in die jaren geen gezonde leefstijl.

Eenmaal terug in Nederland dronk ik meteen minder. We gingen niet zo vaak door de week 's avonds weg, uitgaan deden we in het weekend, doordeweeks had ik school, en drankjes waren duur. Dit weerhield ex er niet van om toch veel te drinken, maar ik deed niet meer mee.

Na mijn breuk met ex heb ik nog een jaar lang de bloemetjes buiten gezet en ging ik ieder weekend uit met vriendinnen. In dat jaar heb ik nog regelmatig veel gedronken. Nooit zoveel dat ik de weg naar huis niet meer wist. Toen ik T. ontmoette gingen we in onze beginjaren ook nog veel uit en dronk ik stevig mee. Maar dat is allemaal veranderd toen ik van een kantoorbaan overstapte naar het onderwijs.

Om als docent vijf dagen per week voor groepen pubers te staan moet je fit zijn. Een avondje doorhalen betekent dat je direct de gevolgen daarvan ondervindt. Jongeren hebben een neus voor je achilleshiel. En als dat een lichte kater is, een nacht kort geslapen of een beginnende griep... ze weten je feilloos te raken. Ik ben toen direct gestopt met door de weeks op stap gaan en beperkte mijn sociale activiteiten tot het weekend met weinig of zelfs geen alcohol. En dat beviel mij goed. En dat doet het nog steeds. 

Lees hier deel 1 van mijn eetherinneringen - alcohol #1

koken en een eetstoornis

Het is een wijdverbreid misverstand dat mensen met een eetstoornis niet van eten houden en koken dan ook wel niet leuk zullen vinden. Ik kan niet voor anderen spreken maar voor mij gaat dit niet op. Ik vind heel veel dingen lekker en ik kan enorm genieten van lekker eten, thuis en uit.

Ook vind ik koken een leuke en ontspannende bezigheid. Ik kook natuurlijk dingen die ik zelf graag eet en dat zijn over het algemeen groentegerechten en niet vaak vleesgerechten. T. kan gelukkig ook erg lekker koken en doet dit met plezier. Als we vlees of vis eten maakt hij dit meestal klaar. Behalve gehaktballen, die zijn mijn specialiteit. 

We koken gerechten uit alle windstreken waarbij ik graag Indische, Spaanse, Turkse en Marokkaanse maaltijden bereid en T. wat beter thuis is in de Franse, Duitse, Italiaanse en Indiase keuken. We wisselen de kookbeurten af waardoor we heel gevarieerd eten.

Bakken is iets wat ik nu niet meer doe, maar zo'n 15 tot 20 jaar geleden bakte ik vaak. Ik maakte de heerlijkste cakes, brownies, plaattaarten, kruidkoek, boterkoek en koekjes. Ik nam het meeste mee naar mijn werk omdat we het met ons tweetjes niet allemaal op konden en wilden eten. 

In de tijd dat ik veel bakte was er bij mij al sprake van een eetstoornis. Nog niet op de manier zoals ik nu met eten omga, het was toen volgens mij net begonnen. Ik herinner me namelijk dat ik van al mijn baksels zelf nooit meer nam dan een klein stukje. Ik bakte om met lekkere dingen bezig te zijn die ik mijzelf vervolgens ontzegde. Eten maken voor anderen, lekkere dingen kopen voor anderen zonder er zelf van te nemen of te genieten. Dat schijnt vaker voor te komen bij mensen met verstoord eetgedrag. Eten, maar ook niet eten, kan obsessief gedrag met eten in de hand werken. En zo ging het bakken bij mij van een leuke hobby naar dwangmatig gedrag met eten. 

Ik ben gestopt met veel en vaak bakken omdat ik mezelf alleen maar kwelde met alle lekkernijen die ik vervolgens van mezelf niet mocht eten. Nu bak ik nog heel soms iets om te trakteren of om cadeau te doen. 

Ook toetjes maken kan ik goed en dat doe ik nog steeds met enige regelmaat. Voor onszelf, maar natuurlijk ook wanneer we vrienden te eten krijgen. Trifle, chocolademousse, panna cotta, tiramisu en zelfgemaakt room- en sorbetijs zijn een paar voorbeelden van nagerechten die ik lekker vind en zelf maak. En omdat ik altijd een dessert eet heb ik er geen moeite mee om mijn eigen toetjes te eten.

Het is al weer enige tijd geleden dat ik een lekker nagerecht maakte en daarom ben ik van plan om binnenkort weer eens panna cotta te maken, met een bramencoulis. Ik heb nog bramen van vorige zomer in de vriezer, die mogen ruimte maken voor de nieuwe oogst van dit jaar.