een nieuwe start, een schone lei

Vandaag, tijdens het eten van een eenvoudige maar lekker maaltijd, namelijk Duitse bratkartoffeln, sperzieboontjes en sla, realiseerde ik me dat het morgen 1 juni is en dat vandaag dus een ideale eetbuidag geweest zou zijn. De laatste jaren was de eerste van de maand altijd een dag waarop ik weer opnieuw begon met 'clean eating', een schone lei,  een nieuw begin, met goed mijn best doen om me aan alle eetregels te houden en vooral niet te lekker en te veel te eten. 

Voorafgaand aan zo'n eerste dag van de maand was de laatste dag van de maand, vandaag dus, een dag waarop ik voor een allerlaatste keer even helemaal los kon gaan en alle lekkere dingen kon eten die ik daarna weer heel lang, en zeker niet zomaar, niet zou mogen eten van mezelf.  Het zou een eetbuiavond kunnen zijn, maar ook een eetbuidag. 

Eetbuidagen kwamen niet vaak voor, maar waren fijn op het moment dat ik ze had. Maar terwijl ik zo'n hele dag aan het bingen was wist ik ook goed dat ik me na afloop zowel lichamelijk als geestelijk heel slecht zou voelen. Dat ik 's nachts niet goed zou slapen en de volgende dag niet optimaal zou functioneren op mijn werk. Om maar niet te spreken van de inspanning die ik dan ook nog moest leveren op de sportschool. 

Een eetbui, maar niet vanwege eetbuidrang, maar vanwege een datum op de kalender. Het is vandaag niet in me opgekomen, het was een dag als alle andere en dat geeft me een heel goed gevoel. Ik hoef morgen niet restrictief te eten, ik hoef niet af te beulen op de sportschool, ik ga zo lekker slapen en hoef niet bang te zijn dat ik zweetaanvallen krijg. Ik kan morgen gewoon opstaan en naar mijn werk gaan en met focus en plezier de dingen doen die ik moet doen. Wat is een eetbuivrij leven toch fijn. In het begin miste ik ze nog wel eens, maar nu niet meer en ik durf er steeds meer vanuit te gaan dat de eetbuien voorgoed verleden tijd zijn. 

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 73

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 30 minuten  -   4 krachtoefening gedaan

fietsen buiten:  15 minuten 

eetherinneringen - mama's kwarktaart

Mijn moeder vond koken niet leuk, wat we aten was niet vies wanneer zij kookte, maar de creativiteit spatte er niet vanaf. Nu waren de jaren zeventig op culinair gebied ook niet heel spannend. Meer variatie kwam er pas in de jaren tachtig. Mijn moeder werkte vijf dagen per week en was na haar werk op school vaak thuis ook nog schriftjes aan het nakijken. Ook mijn schriftjes want in de tweede klas was mama mijn juf. 

Ondanks haar drukke baan kookte ze iedere dag, behalve op zaterdag want dan aten we brood. Ik weet niet meer wanneer, maar op een gegeven moment is mijn vader gaan koken. Hij was als onderwijzer op het speciaal onderwijs ook redelijk vroeg klaar en op tijd thuis. Hij keek geen schriftjes na, zijn leerlingen waren vooral praktisch bezig op school. Mijn vader was wat creatiever in de keuken, en is dat nog steeds.

Een aantal gerechten die mijn moeder maakte herinner ik me nog goed. Dat waren echt lekkere dingen zoals een stoofpot met hamlappen, witte bonen en prei, een gerecht met kruidige gehaktballetjes en perzik, geserveerd met rijst en macaroni met veel groente en gehakt.

Bakken deed ze niet vaak, mijn vader juist weer wel, die maakte plaatpizza's, quiches, hazelnootschuimgebak, koekjes en kruidkoek. Zelf ben ik al heel jong begonnen met bakken, eerst koekjes en later ook taarten en cakes. 

Mijn moeder had wel een favoriet taartrecept, ze maakte een paar keer per jaar een kwarktaart. Ik weet nog precies hoe de taart smaakte en ook hoe ze hem maakte, want ik hielp haar dan. Toen mijn moeder erg ziek werd en steeds minder eetlust en smaak had, wilde ze vaak iets fris eten zoals yoghurt of kwark. Ik heb de taart toen ook zelf vaak gemaakt.

Tegenwoordig zie je veel gebakken kwarktaarten, maar dit was er eentje die niet gebakken werd. Het recept was vrij eenvoudig. Een bodem van lange vingers bestreken met aardbeienjam. Daar bovenop een mengsel van kwark, lobbig geklopte slagroom, suiker, citroensap, gelatine en perziken uit blik of, als het daar de tijd voor was, verse aardbeien. Een nachtje in de koelkast laten opstijven en klaar is je taart.  We aten deze taart vaak op verjaardagen en soms ook gewoon in het weekend. De herinnering aan mama's kwarktaart is bijzonder, want ik herinner me niet alleen de smaak van de taart, maar ook samen met mijn moeder in de keuken bezig zijn met het bereiden van de taart. En al schrijvend krijg ik meteen zin om de taart, zo'n 35 jaar later, weer eens te maken.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 72

sportschool : loopband 25 minuten  -  fiets  30 minuten  -   4 krachtoefening gedaan

fietsen buiten:  15 minuten 

loopbaan - mijn eerste onderwijsbaan

Mijn laatste kantoorbaan was bij de Nederlands-Britse waspoeder- en levensmiddelenfabrikant aan de Maas in Rotterdam. Ik vond dit een fantastisch leuke plek om te werken en verdiende er goed. Toch kreeg ik op den duur geen voldoening meer van het werk, het was te makkelijk en daarnaast deed ik alles in opdracht van anderen en ook dat begon met tegen te staan.

Mijn lerarenbevoegdheid had ik al een poosje op zak. Ik had inmiddels een paar jaar een relatie met T. waardoor mijn persoonlijke omstandigheden zodanig waren veranderd dat ik me geestelijk en lichamelijk weer sterk en stabiel genoeg voelde om een baan in het onderwijs te zoeken. 

Er zijn verschillende vacaturesites met onderwijsbanen. Ik had wat stage-ervaring in het voortgezet onderwijs en ook op de opleiding word je voornamelijk voor het vo opgeleid. Ik solliciteerde dus naar een docentenbaan in het vo. Het was november en er waren alleen tijdelijke banen waar ik voor in aanmerking kwam.

Tijdens mijn eerste gesprek was het meteen raak en kon ik na de kerstvakantie beginnen op een school voor mavo, havo en vwo in Rotterdam. Het was een baan voor 37 lesuren, op twee locaties. Ik had eerste, tweede en derde klassen van de mavo en de havo. Om nu te zeggen dat het best lastig is om midden in een schooljaar te beginnen is een understatement. Dat het voor een beginnend docent ontzettend zwaar en moeilijk is zal wel duidelijk zijn. En toch vond ik het geweldig! Ik steek niet graag veren in mijn eigen achterste, maar docent ben je en kun je eigenlijk niet worden, en ik was docent. Het ging vanaf dag een goed, ook al was dat met vallen en opstaan.

Ik trapte in alle bekende valkuilen en werd natuurlijk door de leerlingen uitgedaagd. Kinderen die hun huiswerk niet gemaakt hadden omdat hun moeder ziek was en ze voor hun broertjes en zusjes moesten zorgen geloofde ik niet, en zij die vertelden dat hun huiswerk nog thuis lag omdat ze het waren vergeten geloofde ik wel. Duh! 

De wereld die Rotterdam-west heet is een heel andere wereld dan waar ik op school had gezeten. Mijn klasgenoten kwamen niet uit een achterstandswijk, hadden geen ouders die 's nachts kantoren moesten schoonmaken en woonden niet in een twee-kamer-appartement waar ze hun slaapkamer moesten delen met een broer of zus. Ook zaten er nauwelijks kinderen met een allochtone achtergrond op de RSG in Brielle. Dat was allemaal heel anders op deze school.

Ik leerde snel en kon me steeds beter staande houden in de volle klassen. Ik heb nooit echte ordeproblemen gehad en het lukte me om een band met de leerlingen op te bouwen. En dan wordt lesgeven echt heel leuk. De leerlingen gaan namelijk dingen doen omdat jij het aan ze vraagt. 

Het was erg druk met 37 lesuren, vooral het voorbereiden van mijn lessen en het nakijken van proefwerken kostte veel tijd. Wanneer je een aantal jaren achtereen dezelfde klassen heb gaat dit minder tijd kosten en krijg je routine, maar die had ik toen nog niet. Ik weet nog dat de derde klas havo voor de zomervakantie twee boeken moest lezen en daar een verslag van moest inleveren. Ik had twee derde klassen dus in totaal zo'n 50 verslagen om na te kijken.  Er zaten twee dagen tussen het ontvangen van de verslagen en het inleveren van de rapportcijfers bij de administratie. Ik dacht dat ik dat wel allemaal op tijd redde. Wat had ik me daar in vergist! 

Het lukte me niet niet meer om in die twee dagen alles na te kijken en omdat ik toch rapportcijfers moest inleveren heb ik alle leerlingen een 5, 7 of 9 gegeven, al naar gelang hun gedrag in de klas en op basis van eerdere cijfers. Vervolgens moest ik de cijfers invoeren in het cijferprogramma, dat rekende het gemiddelde cijfer voor het rapport uit. Als je weet dat een leerling kon blijven zitten op een tiende van een punt dan is het natuurlijk wel van belang dat alles nauwkeurig wordt uitgerekend en bijgehouden en was mijn actie niet echt heel slim. Ik meen me te herinneren dat er geen kinderen zijn blijven zitten door een onvoldoende voor het vak Engels! Dat ik dit soort dingen in het vervolg van mijn onderwijsloopbaan anders heb aangepakt spreekt voor zich!

Mijn uren zouden na de zomervakantie weer door de 'oude' docente worden overgenomen dus mijn tijd zat er op. Ik ging weer solliciteren en kreeg twee uitnodigingen voor een gesprek. Een op een ROC in Leiden, de school die een aantal jaar geleden in het nieuws was vanwege een boel gedoe, en een op een vbo (nu vmbo) in Rotterdam-zuid. Het ROC sprak me enorm aan alleen zag ik de reis er naar toe wel als een drempel. De school op Rotterdam-zuid leek me niks maar was qua afstand wel goed te doen, zowel met de auto als op de fiets. 

Ik ging eerst op gesprek bij de school in Rotterdam. Ik kwam aan in een pauze en kon even wachten in de personeelskamer. Daar was net een Surinaamse collega pasteitjes aan het uitdelen. Er zaten een paar mensen met een bak koffie en een sigaret en het was er een gekwek van jewelste, maar ontzettend gezellig. Toen ik werd gehaald voor het gesprek had ik al met een paar mensen kennis gemaakt en gezien hoe goed de sfeer was. 

Het sollicitatiegesprek verliep heel ontspannen, de directeur was een beetje hippie-achtig type en de adjunct een beetje ballerige man met veel humor.  Toen het gesprek voorbij was ging ik naar huis en terwijl ik in de auto zat had ik mijn besluit al genomen. Als ik deze baan aangeboden kreeg zou ik hem aannemen. 

Het gesprek in Leiden kon ik afzeggen, want een dag na mijn sollicitatie op de vbo school werd ik gebeld met goed nieuws. Na de zomervakantie kon ik beginnen als docent én mentor. Op deze school heb ik 8 jaar met plezier gewerkt en veel geleerd. Hierover vertel ik in een volgende aflevering van 'loopbaan'. 

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 71

sportschool : loopband 25 minuten  -  fiets 30 minuten  -  2 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 30 minuten boodschappen en even naar de bieb

waar halen ze de tijd vandaan?

Ik vroeg me laatst nog af waar al die bloggers die dagelijks een bericht plaatsen de tijd toch vandaan halen. En heel toevallig schreef Nicole Orriëns op een van haar websites, Huisvlijt , daar vandaag iets over! Ze had er ook een mooie term voor: een vloeibare werkweek. In die vloeibare tijd lukt het haar om heel veel blogs te schrijven. Ik vind dat knap! Er zijn ook andere bloggers die zo goed als iedere dag een leuke post plaatsen. Die mensen volg ik graag, want ik vind het leuk om hun teksten te lezen en zo betrokken te blijven bij wat zij doen en meemaken.

Ik wil ook graag dagelijks iets plaatsen. Voor mezelf, als een soort dagboek, maar ook omdat ik weet dat veel lezers iedere dag even komen kijken, en deze mensen houd ik ook graag geboeid. Maar ik heb geen vloeibare werkweek. Ik werk weliswaar geen 40 uur meer, sinds begin dit schooljaar werk ik nog maar 35 uur, maar wel verdeeld over 5 dagen. Voor mij is dit ideaal. Ik begin vroeg en eindig vroeg waardoor ik 's middags nog wat vrije tijd heb. Bloggen doe ik in die vrije tijd. Heel soms, wanneer ik iets bedenk wat ik niet wil vergeten, typ ik een paar zinnen tijdens mijn werk. Ik reageer ook wel eens op reacties die ik krijg. Dit weekend had ik vier dagen vrij en ben ik aan een heleboel blogs begonnen. Deze staan in concept te wachten op afronding. Het is me helaas niet gelukt om ze vandaag af te maken. Morgen ga ik daar weer mee verder.

In juli ben ik 10 dagen op vakantie. Het vakantiehuis waar we heen gaan heeft geen wifi. Voor mij is dat niet erg, als ik iets wil opzoeken kijk ik op mijn telefoon. Maar blogs plaatsen is een ander verhaal. Liefst zou ik vooruit schrijven en dan de publicatie zodanig plannen dat er iedere dag een nieuwe blog te lezen is terwijl ik in Frankrijk aan het genieten ben.

Ik maak nu van ieder leuk of interessant onderwerp alvast een concept. Soms zet ik alleen de titel en een of twee zinnen klaar, opdat ik niet vergeet wat ik precies wilde schrijven. Ik heb nu eetherinneringen als vaste rubriek. Ik wil er nog een in het leven roepen en dat is iets in de trant van lezersvragen of lezersopmerkingen. Daar moet ik Marijke voor bedanken, want haar reactie op een van mijn blogs maakte dat ik een heel blog aan mijn antwoord besteedde plaats van een korte reactie terug te plaatsen. 

Om een beetje lekker vooruit te kunnen werken ga ik de komende weken boeiende onderwerpen bedenken, als er tips of vragen zijn hoor ik dat graag!

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 70

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 25 minuten  -  2 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 30 minuten boodschappen bij diverse winkels 

een eetstoornis heb je niet alleen

Vaak heeft iemand met een eetstoornis ook andere stoornissen of aandoeningen, bijvoorbeeld een angststoornis, een vorm van autisme of een dwangstoornis. Maar deze blog gaat niet over deze zogeheten comorbiditeit. In deze blog wil ik het hebben over partners, familie, vrienden en collega's. Als je een eetstoornis hebt is het namelijk ook iets waar je anderen bij betrekt, mee belast of simpelweg over informeert. En hoe reageren die anderen hier op en hoe gaan zij hier mee om?

Lang heb ik het volledig geheim gehouden, dat kwam ook omdat ik het zelf niet onder ogen wilde zien. Mijn partner is vanaf het begin betrokken geweest, weet ook van de therapieën die ik heb gevolgd. We praten er niet vaak over want het speelt geen hele grote rol in ons dagelijkse leven. Op vakantie is het weleens lastig, maar T. is erg makkelijk en trekt zich bovendien niet zoveel van mijn eetprobleem aan. Dat  is ook fijn voor mij want daardoor kan ik er ook een stuk relaxter mee omgaan. Ook zorgt hij ervoor dat ik naar mezelf kijk en de situatie op dat moment kan relativeren.

Maar hoe vertel je dit als volwassen vrouw aan je vader? En wanneer wordt het tijd om je vriendenkring en collega's te informeren?

Toen ik mijn vader informeerde realiseerde ik me dat het voor hem onbekend terrein is. Mijn moeder was wel eeuwig aan het lijnen, maar had geen eetstoornis. Toen zij op haar 39e borstkanker kreeg en door chemotherapie en bestralen vaak geen trek meer had viel ze zonder moeite af. Ze is elf jaar af en aan ziek geweest en ook dikker (door Prednison) en dunner (door de chemo). Toen ze overleed was ze erg mager maar was ze al lang niet meer aan het lijnen.

Ik heb mijn vader zo goed mogelijk uitgelegd wat ik moeilijk vind met eten zonder in teveel detail te treden. Het voornaamste is dat hij zich geen zorgen om me maakt. Wanneer we uit eten gaan met elkaar eten we ergens waar het voor mij ook goed mogelijk is om iets lekkers te kiezen. De Chinees, maar ook een Grieks of Indisch restaurant met vegetarische gerechten. Ik kan me bij dat soort gelegenheden ook redelijk goed aanpassen aan de situatie, zeker als ik vooraf de kaart kan zien.

In onze vriendenkring weet niet iedereen het, maar mijn vriendinnen weten het wel. Dat was ook niet altijd zo en zorgde bij mij soms voor stress. Dan had ik bijvoorbeeld een lunchafspraak buiten de deur maar op de avond ervoor een eetbui. Dan moest ik de lunch afzeggen omdat ik na een eetbui altijd weer met een schone lei wilde beginnen. Een lunch buiten de deur paste daar dan niet bij en zou zorgen voor nog een eetbuidag. Ik sprak met mijn vriendinnen af dat ik daar vanaf dan eerlijk over zou zijn. Tegenwoordig hoef ik niet meer te liegen én niet meer af te zeggen omdat ik nu geen eetbuien meer heb. 

Ik ben inmiddels bijna 12,5 jaar in dienst bij mijn huidige werkgever. De eerste jaren hield ik mijn eetstoornis geheim en was het voor mij op mijn werk erg lastig omgaan met mijn eetstoornis. Niet op normale schooldagen maar wel bij open dagen, ouderavonden, voorlichtingsmiddagen, afscheidsdineetjes en studiemiddaglunches. Altijd mijn eigen eten mee of een smoes bedenken waarom ik net bij dat ene etentje niet aanwezig kon zijn. 

Toen ik er wat langer werkte en een wat hechtere band kreeg met een paar collega's heb ik hen verteld dat ik eetproblemen heb. De meeste mensen reageerden daar heel goed op en sommigen hadden al een vermoeden. Deze openheid gaf mij de ruimte om meer mezelf te zijn. Ik kan nu eerlijk zeggen waarom ik aan bepaalde dingen niet mee doe, of eten afslaan wanneer het wordt aangeboden. En mensen vragen dan niet waarom en komen ook niet met alternatieven. 

Ik wil niet anders zijn en ik wil natuurlijk ook weer mee doen met alle gezelligheid die op het werk wordt georganiseerd. Voor nu ben ik daar nog niet aan toe, maar ik weet dat ik daar ook een keer doorheen moet. Ik stopte met eetbuien door te stoppen met eetbuien, zo moet ik ook meedoen met gezelligheidseten door mee te doen met gezelligheidseten.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 69

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 25 minuten  -  3 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 30 min van hot naar her en de markt en terug

Hemelvaartsdag

De meeste winkels hier en in de stad zijn open, maar mijn sportschool is dicht. Om half 9 ben ik lekker op de fiets gestapt voor een rondje in de buitenlucht. Ik kwam veel andere fietsers, vooral groepjes wielrenners, tegen die ook van hun vrije dag en het prima weer genoten.

Ook op het programma stond het opruimen en schoonmaken en opnieuw inrichten van de kledingkast. Er hingen nog wat winterdingen en de echte zomerspullen zaten nog ingepakt in kledingdozen onderin de kast. Tijd om alles weer even door mijn handen te laten gaan en op te hangen of op te bergen.  Jammer dat het zondag maar 12 graden wordt, maar later in de week wordt het wel weer voorjaarsweer. Ik heb nog niet alle zomerjurken tevoorschijn gehaald. Dat doe ik wel als de zomervakantie begint. We gaan naar midden Frankrijk en ik verwacht dat ik ze dan wel aankan. Ik heb ook een tasje voor de kringloop, spullen die ik al een aantal jaren niet meer draag en waarvan ik nu al weet dat ik ze ook niet meer zal gaan dragen. Opruimen, ik houd ervan!

Misschien vraag je je af of ik een kroket ben gaan halen voor tussen de middag. Nee, dat is er niet van gekomen. Ik had er eerlijk gezegd ook geen trek in maar was er ook een beetje bang voor. Het blijft natuurlijk een fear food zolang ik  het niet ga eten. Ik heb wél als avondeten een heel lekker broodje met makreel gemaakt, een coleslaw erbij en een tomatenkomkommersalade. Die kroket komt er nog wel, maar dus niet vandaag.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 68

fietsen buiten: 1,5 uur rondje huis - polder - huis, 15 min boodschapje gedaan.

hoe het begon

Veel mensen denken nog steeds dat eetstoornissen uitsluitend voorkomen bij jonge meisjes. Dat zij deze ziekte krijgen omdat ze mooi slank willen zijn, of aandacht willen vragen. Dat ook jongens en vrouwen en mannen van alle leeftijden hier aan kunnen lijden is minder bekend. Iemand heeft geen eetstoornis om mooi slank te zijn of om aandacht te vragen. Het is een ziekte die maar moeilijk te genezen is. Als je er vroeg bij bent is de kans op genezing veel groter dan wanneer je er al lang last van hebt.

De groep senioren met een eetstoornis is misschien niet zo groot als de groep jongeren, maar zeker weten doe ik het niet. Als mensen deze stoornis dan niet ontwikkelen omdat ze dun willen zijn, of aandacht willen, waarom krijgen sommigen dan wel en anderen geen eetstoornis? Ik weet het niet, ik ken alleen mijn eigen verhaal.

Lange tijd was ik me er niet van bewust dat ik een eetstoornis had. Ik was een jaar of 34 en gestopt met roken. Ik ging anders eten omdat ik niet, zoals zoveel mensen, wilde aankomen in gewicht.  Ik schreef me in bij een sportschool en ging ik twee tot drie keer per week sporten. 

Er is geen exact moment aan te wijzen waarop mijn poging om gezonder te leven is omgeslagen naar obsessief en dwangmatig gedrag. Het is er ingeslopen. En omdat het zo ontzettend ongemerkt gaat neemt de eetstoornis beetje bij  beetje toe. Ik ging vaker sporten en meer voedsel  en voedselgroepen uit mijn menu schrappen. Ik kocht een goede fiets en in plaats van met de auto te gaan ging ik op de fiets naar mijn werk. Ik viel af maar had nog steeds een heel gezond gewicht. Ik voelde me fit, sterk en gezond. En ik kreeg complimenten.

Ik wist nauwelijks iets over eetstoornissen, had er wel eens over gehoord en gelezen en was een beetje bekend met de termen anorexia en boulimia. Toen ik me meer ging verdiepen in gezond eten kwam ik ook steeds wat meer te weten over eetstoornissen. In de afgelopen jaren is het aantal bronnen op internet enorm groot geworden en kwam ik daardoor ook veel vaker informatie tegen en kon ik meer vinden wanneer ik op zoek was. 

Hoe meer ik zocht en vond hoe meer ik me realiseerde dat ik een eetstoornis had. Ik heb toen niet meteen hulp gezocht, ik heb ook niet meteen met T. erover gesproken. Ik heb heel lang rond gelopen met het idee dat ik het zelf wel kon oplossen want zo erg was het allemaal niet. 

Maar zo erg was het wél. Ik kon op een gegeven moment mijn kop niet meer in het zand steken en via het Internet vond ik een online-therapie bij een organisatie die zich specialiseerde in eetstoornissen. Destijds nog niet zo heel erg gangbaar maar het leek mij ideaal. Ik meldde me aan en kreeg een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek. Dit was niet online maar hiervoor ging ik naar het kantoor van de organisatie. De verdere contacten liepen via de mail, want Teams meetings en Zoom waren er toen nog niet. 

Ik heb erg veel geleerd van deze eerste therapie maar het loste mijn probleem niet op. Andere therapieën volgden en hielpen niet echt, of echt niet. Al die tijd hield ik mijn probleem verborgen voor anderen. Ik was bezig met mijn gezondheid en mijn omgeving vond het knap dat ik zoveel wilskracht had en zo goed bezig was. Op verjaardagen bij vrienden en op school hoorde ik heel vaak "Joh, neem nou wat, jij kan het hebben". Inmiddels wilde ik wel wat nemen maar was de eetstoornis al zo sterk aanwezig dat ik dat niet meer kon.

Wanneer de eetbuien begonnen zijn weet ik niet meer. Ik kan me nog wel bepaalde eetbuisituaties herinneren van ruim 15 jaar geleden. Ze vonden toen minder frequent plaats, waarschijnlijk omdat ik toen ook minder restrictief at en zwaarder was, waardoor het reptielenbrein minder in actie hoefde te komen.

Ik heb in mijn leven een aantal zeer vervelende, zelfs traumatische, dingen meegemaakt. Toch ben ik er van overtuigd dat de eetstoornis geen gevolg is van deze gebeurtenissen in mijn leven. Ik had mijn leven juist net weer op de rails toen ik aan mijn gezonde leefstijl ging werken. Dat dit zou uitmonden in een ongezonde leefstijl had ik nooit bedacht. Nu, zo'n 20 jaar later, is het tijd om opnieuw aan een gezonde leefstijl te werken.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 67

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 25 minuten  -  1 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 15 min

eetherinneringen - bij mijn grootouders

In mijn jeugd, ik zat nog op de lagere school, gingen we regelmatig naar Den Haag. We gingen naar de stad en de Haagse markt of naar mij oma en grootvader aan vaders kant. Zij woonden nog steeds in de bovenwoning waar mijn vader met zijn twee broers opgroeiden.

Wanneer we bij mijn oma en grootvader waren aten we weleens een boterham mee. Soms was er paling en daar maakte mijn oma geroosterd brood bij. Mijn opa zat op zijn vaste plekje aan de eettafel met een pak shag, een asbak en een grote krant  waarop hij de palingen van hun vel ontdeed. Dat hij tijdens dit klusje rookte vond niemand raar. Dat het plafond boven hem donkerbruin was en zijn volle bos grijs haar een geelbruine kuif had was ook niet echt vreemd. Mijn opa had het kettingroken uitgevonden. 

's Zomers waren er aardbeien op wit brood. We kregen dan allemaal een klein schaaltje naast ons bord. In dat schaaltje prakten we de aardbeien en mengden we ze met basterdsuiker. Vervolgens smeerde je dan een dikke laag roomboter op je witte boterham en daar ging dan het aardbeienprutje overeen. Hemels!!

Ook maakte mijn oma haar eigen broodbeleg. Dit was suiker, cacao en gemalen kokos. Dat vonden wij als kinderen ook erg lekker. Thuis hadden we het niet, het hoorde ook echt bij oma en grootvader.

Als we niet bij mij grootouders lunchten dan aten we wat in de stad of op de markt. Als we in de stad waren gingen we wel eens naar het restaurant van de Hema of V&D. Daar kregen we dan een bordje patat met een kroket. Of we kochten een zak witte zachte broodjes en een warme worst en een zak krentenbollen. Dan zochten we ergens een plekje buiten op een bankje en daar sneed mijn vader de worst in vieren en kregen we allemaal een broodje voor bij ons stuk worst.

Op de markt was een kraam waar pannenkoeken werden gebakken. Dat was ook een traktatie. Een stuk vetvrij papier met daarin een warme pannenkoek met suiker. De pannenkoek was loeiheet en ik brandde mijn mond meestal aan de eerste hap. Thuis aten we ook natuurlijk wel eens pannenkoeken, die waren ook lekker, maar van de pannenkoek van de Haagse markt kan ik me de geur en de smaak nog zo goed herinneren dat het water me nu nog in de mond loopt. Dat is het leuke aan dit soort eetherinneringen.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 66

sportschool : loopband 25minuten  -  fiets 30 minuten  -  3 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: 15 min

een klein eetbuitje kan best

Ik moet nog steeds in gewicht aankomen. De eetbuidrang wordt minder maar dit korte zinnetje floept zo af en toe door mijn hoofd. Het is er en meteen is het weer weg. Want dit ben ik immers niet meer. Zoals de alcoholist geen druppel alcohol meer moet aanraken om sober te blijven, zo moet ik op geen enkele manier een eetbui toestaan om niet terug te vallen, dus zelfs geen klein eetbuitje.

Wat is groot en wat is klein? En wat is een eetbui? Mijn ijscoupe op zaterdag is groot, heel groot. Ik heb vier literbakken schepijs in de vriezer. Chocolade, rum met rozijnen, aardbeien en vanille. Ik verdeel iedere literbak in acht porties. Van alle vier smaken neem ik 1/8 deel. Bij elkaar is dat dus een halve liter. Daar bovenop vers geklopte slagroom en soms ook een flinke klodder advocaat. En toch is dit geen eetbui. 

De DSM-5, een standaardwerk dat psychische stoornissen definieert en classificeert, geeft namelijk de volgende definitie voor een eetbui: 

Een eetbui-episode wordt gekenmerkt door beide volgende kenmerken: 

1. Het eten in een bepaalde tijd (bijvoorbeeld twee uur) van een hoeveelheid voedsel die beduidend groter is dan de meeste mensen in zo’n periode zouden eten onder gelijke omstandigheden. 

2. Het gevoel tijdens de periode geen beheersing over het eten te hebben (bijvoorbeeld het gevoel niet te kunnen stoppen of geen beheer te hebben over wat en hoeveel hij of zij eet).

Beide criteria zijn niet op mij van toepassing wanneer ik mijn ijscoupe eet. Het is niet een heel grote hoeveelheid voedsel. Als ik bij een Italiaanse pizzeria in Rotterdam een pizza eet en een van hun ijscoupes als dessert bestel, zijn hun porties bijna net zo groot. Daarnaast is het een afgemeten hoeveelheid, ik ga er bij zitten, pak mijn lepel en geniet oprecht van iedere hap. Ik heb volledige controle over hoe snel en hoeveel ik eet. 

Dus geen eetbui. 

Ik denk niet dat een klein eetbuitje bestaat. Ik moet het ook niet uitproberen, want nu ben ik nog bang dat zelfs een kleine eetbui een triggereffect heeft en overgaat in een grote eetbui. En alhoewel ik het gewicht erbij moet eten is het nog steeds niet de bedoeling dat ik dat op die manier doe. Vandaag extra pasta en een dubbele portie volle kwark gegeten. 

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 65

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 20 minuten  -  0 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: 25 min

eng eten

Eng eten, in het eetstoornisjargon heet dit fear food. Alle dingen die iemand met een eetstoornis niet durft te eten of alleen in bepaalde situaties durf te eten.  Meestal is het eten met hoog vetpercentage of hoog suikergehalte, het kan ook een hoge triggerfactor hebben. Om de eetstoornis vaarwel te zeggen wordt geadviseerd om tijdens het herstelproces ook fear foods te introduceren in je dagelijkse eetpatroon. En als dat lukt het eten van je fear foods te herhalen totdat het niet meer eng is en je ze zonder problemen je weer kan eten.

Ik heb mijn eigen eetregels en ook ik ben bekend met eng eten. Ik kan ze hier niet allemaal opnoemen, en soms is de regel die ik er bij heb ook erg vaag, maar het komt erop neer dat ik deze fear foods niet of nauwelijks eet terwijl ik ze wel lekker vind.

Een tompouce bijvoorbeeld, voor mij in de top drie van gebakjes.  Maar ik heb ooit bedacht dat ik alleen een tompouce mag eten als traktatie om te vieren dat het schooljaar is afgelopen. Ik vier dat moment altijd door met een collega op de eerste maandagmiddag in de zomervakantie naar Hotel New York in Rotterdam te gaan, want daar hebben ze de allerlekkerste tompoucen van deze regio. 

Verder heb ik nog een voorkeur voor harde mokka's en hazelnootschuimgebak. maar gebakjes en taart eet ik alleen als mijn man, mijn vader of ikzelf jarig zijn. Op andere verjaardagen neem ik nooit gebak. Een paar weken geleden in Duitsland at ik een stuk kwarktaart, het was niet heel erg lekker en dat vind ik nu nog zonde. Dan eet ik spontaan een keer een stuk taart en dan is het niet eens lekker!

IJs met slagroom is ook een favoriet. Maar dat mag ik van mezelf alleen op zaterdagavond. Toen ik nog eetbuien had was roomijs altijd een vast onderdeel van de eetbui. Ik kon met gemak een literbak vanilleroomijs naar binnen lepelen. Ik plan mijn ijscoupe daarom op zaterdagavond, want ik ben bang dat het  een eetbui triggert als ik het ongepland eet.. Een los ijsje bij een goede ijssalon eet ik zelden, ook daarvan ben ik bang dat het een eetbui uitlokt.

Pannenkoeken lust ik ook graag maar in mijn eetregelboekje zijn ze geen lunch en ook geen avondeten. Ik eet ze dus nooit, want ik weet niet wanneer ik ze moet eten. 

Patat is geen gerecht, ik eet alleen patat als bijgerecht bij een avondmaaltijd als ik buiten de deur eet. De laatste keer dat ik een frietje uit een bakje of zakje bij een kraam at kan ik me niet herinneren.

Met nog veel meer ander eetbuivoedsel ben ik nu nog heel voorzichtig, bang omdat er veel calorieën inzitten. of omdat het eetbuivoer is en dus de associatie met een eetbui in mijn hoofd maakt.  Verkade café noir, Bonbonbloc, Nutella op brood, M&M's en Maltesers, Engelse drop, gevulde koeken. Het gaat voornamelijk om zoete dingen, met hartige etenswaren heb ik dit niet of nauwelijks.  Daar kan ik nu alleen maar een saucijzenbroodje en een kroket bedenken. 

Mijn advies aan mijn gezonde ik zou zijn om eens te beginnen met een tompouce eten op een mooie zondagmiddag ergens in de komende weken. Nog een tip is om bij mijn favoriete ijssalon hier in de stad een ijsje te gaan eten. De eigenaar van deze zaak maakt erg lekker schepijs. Ook een goede advies zou zijn om een keer te lunchen met een salade en een broodje kroket in plaats van een snee roggebrood met kaas.

Ik weet wel wat ik moet doen om de regels los te laten, maar ik doe het steeds niet! Ik stel het uit en van uitstel komt in mijn geval altijd afstel. Het is deze week Hemelvaartsdag en de dag erna ben ik ook nog vrij. Ik denk dat ik ga op donderdag een kroket ga kopen voor tussen de middag!

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 64

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 30 minuten  -  2 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: 20 minuten

eetbuidrang is niet te stoppen

Niet schrikken, ik heb geen eetbui gehad. Ik heb vandaag niet eens eetbuidrang gehad. Ik heb gewoon normaal gegeten en mijn toetje was een ijscoupe met slagroom en advocaat. Ik eet dit meestal op zaterdagavond en kan me daar in de loop van de week al op verheugen. Eventuele eetbuidrang kan ik ook op afstand houden door mezelf lekkere dingen te beloven. 

Wanneer je last hebt van eetbuien zijn deze meestal niet te stoppen. Onbegrijpelijk voor iemand die geen eetbuien heeft. Hoe kan het dat eten je zo in de tang heeft dat er geen ontsnappen meer aan is? En dat je dan gaat eten tot je geen pap meer kan zeggen.

Tijdens alle therapie die ik heb gehad en in de meeste boeken en op websites die over voorkomen en stoppen van eetbuien gaan staan tips. Allemaal gericht op afleiding zoeken op het moment dat de eetbuidrang van zich laat horen.  Voor mij hebben ze nooit gewerkt en ik vraag me af of ze überhaupt werken.  Misschien nam ik ze niet serieus genoeg of deed ik niet genoeg mijn best. Dat kan natuurlijk. 

Een van de tips om afleiding te zoeken is om een lekker bad te nemen, met een paar kaarsjes aan, een boek of muziekje of allebei erbij en dan op  die manier de eetbuidrang uitzitten. 

Ik kan je vertellen dat het geen succes was. Gedimd licht in de badkamer, geen kaarsen, wel een goed boek. Tijdens het bad gaan mijn gedachten telkens naar eten. Naar dat laatste beetje roomijs in de vriezer. De reep chocolade voor noodgevallen achter in de kast. De speculaasjes in de trommel en de aardbeienkwark in de koelkast. Het is nog vroeg, ik kan nog even naar de supermarkt om een zak M&M's te kopen. Pagina 5 alweer, maar wat heb ik nou eigenlijk net gelezen? Even overnieuw beginnen. En weer dwalen de gedachten af. Nog even blijven zitten en proberen de eetbuidrang te vergeten. Water is afgekoeld. Inmiddels zijn de winkels dicht. Nou ja, laat dan maar. Ik ga wel naar bed. Uit bad toch nog even naar beneden voor een stukje chocolade. Misschien is dat genoeg om het monstertje gedeisd te houden. En een beetje ijs. En een speculaasje. Nu maakt het toch niet meer uit, kan ik net zo goed dooreten. 

Jezelf een uitgebreide manicure geven en je nagels lakken. Ook een tip. Duurt hooguit een half uur. Handen in een badje lauw water met wat olie en wanneer de nagelriemen zijn teruggeduwd, de nagels gevijld en de lak erop zit sta je op en loop je naar de keuken. Met net gelakte nagels kan je niet goed een verpakking open maken dus je wacht even. Maar niet lang genoeg. de nagellak beschadigt terwijl je de chocolade uit de verpakking haalt. Nou ja, jammer dan. Het is nu toch al verpest. Nagellak eraf en doorgaan met die eetbui!

Wat ook zou moeten helpen is een steunpilaar inschakelen. Bellen met iemand die je probleem kent. Aan hem/haar leg je uit hoe je je voelt en tijdens het gesprek zou je dan op andere gedachten gebracht worden.  Dit heb ik nooit gedaan. Zelfs niet vriendinnen gebeld die wisten waar ik last van had omdat het zo ontzettend ongemakkelijk voelt om te zeggen "ik ben van plan om zo meteen een liter roomijs te  eten, en dan een heel pak Bonbonbloc. En wanneer ik dat op heb ga ik naar de winkel en koop ik een rol Verkade Café Noir en een zak Maltesers, die eet ik dan ook nog allebei helemaal op. En dan is er vast nog wel wat in de koelkast waar ik nog trek in heb."  Nee, dat is me nog nooit gelukt.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 63

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 25 minuten  -  2 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: 45 minuten diverse winkels langs en even naar de grote stad in de buurt

ongelofelijk

Gek eigenlijk dat ik nu al twee maanden geen eetbuien heb gehad. Ik heb ze zeker 20 jaar gehad en dan ineens van de ene op de andere dag niet meer. Je zou haast denken dat ik een jokkebrok ben, maar dat ben ik dus niet. 

Toen ik het boek Brain over Binge (meer info) de eerste keer las heb ik geprobeerd om via de methode van deze auteur te stoppen met eetbuien. Toen lukte het 28 dagen. Het boek heb ik tussendoor nog een paar keer gelezen maar dacht dat het toch niet iets voor mij was. Dat was een aantal jaar geleden.

Tot ik na een enorme eetbui het weer zo ontzettend beu was, walgde van mezelf, baalde van het stiekem eten, het misselijk zijn, het slecht slapen, het er weer af moeten beulen in de sportschool, besloot ik om weer een serieuze poging te wagen. Ik las het boek nog een keer en in plaats van wachten tot een maandag, of een eerste dag van de maand, of het nieuwe jaar, startte ik meteen. En het lukte!

Hoe dat ging heb ik beschreven. Het is nog steeds niet altijd makkelijk. Vanmiddag, op de fiets in de regen onderweg naar huis kreeg ik heel veel zin in een eetbui. Moe van een week werken en nat van de regen zou ik mezelf daar even mee kunnen troosten. 

Toen ik thuiskwam was het hele huis al door T. schoongemaakt. Ik hoefde dus niets meer te doen. Ik heb een appel gegeten en mijn sportkleding aangetrokken. De eetbuidrang verdween tijdens het sporten. Ik heb een lekkere maaltijd voor mezelf gemaakt en met mijn benen omhoog wat suffe televisie gekeken na het eten. En zo kan ik vandaag weer een dag eetbuivrij erbij tellen!

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 62

sportschool : loopband 25 minuten  -  fiets 30 minuten  -  0 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: 15 minuten

lopen:  op het werk tig keer van de 1e naar de 2e en van de 2e naar de 4e en weer terug met de trap

eetherinneringen - een stranddag

Soms denk ik wel eens terug aan vroeger. Hoe ging ik toen om met eten en wat at ik als kind, puber, adolescent en daarna? Wat stond er in mijn jeugd op tafel, welke dingen kocht ik van mijn zakgeld en wat maakte ik toen ik niet meer thuis woonde? 

Ik ben altijd een goede eter geweest. Ik hield vooral van zoete dingen, chips at ik wel maar liever at ik snoep, koek, gebak en chocolade. En zo is het nog steeds.  Verder lust ik wel alles, op schaal- en schelpdieren na.

Ik ben opgegroeid op het eiland Voorne Putten. In mijn kindertijd gingen we als gezin wel eens een dagje naar het strand. Dan ging er een tas met eten en drinken mee want iets bij eens strandtent kopen, als die er al was, deden we niet.  In die tas zaten dan plastic bekertjes met een dekseltje van aluminiumfolie met daarin sinaasappellimonade. Het merk weet ik niet meer, de smaak staat me nog helder voor de geest. Ik herinner me ook Tupperware bekers met limonade gemaakt van siroop. Reine Claude was mijn favoriete smaak maar die hadden we heel zelden, misschien daarom juist zo lekker. De limonade was altijd lauw. 

Ook lauw waren de witte puntjes of kadetjes met kokosbrood en zand. Het kokosbrood was bijna vloeibaar. En in de krentenbollen waren de rozijnen en krenten warm geworden. En toch was het allemaal heerlijk! Het lekkerste eten van de wereld. Witbrood aten we normaal alleen op zaterdag. Een stranddag kwam alleen voor in de vakantie of het weekend, en dan werden er speciaal voor die dag witte broodjes gekocht. Een echte traktatie! Ook zaten er snoepjes in de tas, Rangetjes of andere zuurtjes, die waren lekker na het zwemmen want dan had je altijd zo'n zoute smaak in je mond. 

Aan het eind van de dag, onderweg naar huis, stopten we dan om een ijsje te kopen. Soms bij een patatzaak, dan mochten we kiezen uit een Raket of een Split. Een andere keer reden we door naar het dorp waar we woonden, daar was een Jamin. Bij Jamin kregen we dan een ijsje tussen twee wafels.

Bij thuiskomst pakte mijn vader de tuinslang en spoelde hij ons daarmee schoon. Dat was op zo'n snikhete stranddag natuurlijk ineens een hele koude straal en dus gillen geblazen! Als er buurkinderen op het gegil afkwamen moesten ze oppassen, want dan konden ze ook op een nat pak rekenen!

Mijn vader en moeder waren ook rozig van de warme dag en het zonnetje, dus echt koken deden ze dan niet meer en dan aten we iets makkelijks. Gebakken krieltjes en sla met een gekookt ei, tomaat en komkommer. Zo simpel, maar erg lekker!  Of is dat slechts de herinnering?

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 61

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 30 minuten  -  2 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: 15 minuten

beste marijke vervolg en tevens slot

Beste Marijke,

Je hebt gereageerd op mijn blog van gisteren waarin ik jouw reactie als onderwerp gebruikte. 

Vandaag schreef je dit:

Leuk dat mijn advies tot dit blog heeft geleid. Blijkbaar heb ik je toch geraakt, een beetje. Misschien leidt dat tot iets, Misschien was het overbodig.
Succes met de kilo's!
Marijke

Jouw advies heeft niet tot mijn blog geleid, het was irritatie die jouw reactie bij mij opriep waardoor ik de blog schreef.  Ook heb je me niet geraakt, maar dus wel geïrriteerd. 

Wat me verbaast is dat je dat niet las in mijn tekst. Ook ben ik verbaasd over je positieve laatste zin, dit komt zo heel anders over dan jouw reactie van gisteren waarin je niet motiverend was, maar eerder oordelend. 

Wat mij betreft is ons gesprek en mijn blogverhaal over dit onderwerp hierbij afgesloten. Een volgende reactie zal ik ook weer gewoon in de daarvoor bestemde ruimte beantwoorden. 

Ik wil je ten slotte nog wel bedanken voor het leveren van een blogonderwerp én je sportieve reactie daar op! Voel je vrij om te blijven reageren, een discussie ga ik niet uit de weg,  en jij volgens mij ook niet! 

Vriendelijke groet,

Mevrouw Niekje

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 60

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 20 minuten  -  3 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: woon-werkverkeer en weer een afspraak 45 minuten

beste marijke

Beste Marijke,

Vandaag liet jij een reactie achter op mijn blog 'knap lastig' van gisteravond. Toen ik jouw reactie las was ik in eerste instantie geneigd deze niet te plaatsen. Maar ik plaats altijd alle reacties, tenzij afkomstig van voodoo dokters, waarzeggers, geldschieters of religieuze fanatiekelingen. Aangezien ik niet denk dat jij tot een van deze categorieën behoort vond ik dat ik jouw reactie net zo serieus moet nemen als alle andere reacties, dus ook met een antwoord van mij erbij.

Je hebt al een paar keer eerder een reactie gestuurd en, alhoewel soms erg ongenuanceerd, heb ik deze altijd geplaats. Ik herinner me de keer dat je op mijn blog moe een reactie plaatste waarin je mij vertelde wat ik moest doen bij eetbuidrang.  Dat was niet een heel goed advies en dat heb ik toen ook in mijn antwoord geschreven. 

Gisteren schreef je het volgende:

Ik denk dat je hulp moet gaan zoeken. Je bent echt ondervoed. Dat is ongezond en gevaarlijk. Je hebt een akelige ziekte. Dit kun je niet alleen. Dat weet je zelf ook wel
Anorexia is dodelijk. Please zoek professionele hulp. Sterkte.
Marijke 

Je bedoelt het ongetwijfeld goed en zo heb ik het dan ook gelezen. Wij kennen elkaar niet en ik weet helemaal niets van jou. Jij weet wel iets van mij. Misschien heb je wel een medische achtergrond of ben je een ervaringsdeskundige op het gebied van eetstoornissen en is dat waarom je vindt dat je deze reactie kan schrijven. Dat zou je me dan kunnen vertellen. Nu weet ik niet waarop jouw aannames en adviezen gebaseerd zijn.

Als je me al langer volgt weet je dat ik meerdere keren keer hulp heb gezocht en met psychologen heb gesproken. Dit waren behandelingen van minimaal een jaar, de behandeling bij een in eetproblematiek gespecialiseerde organisatie duurde zelfs twee jaar. Alle gesprekken die ik heb gevoerd hebben mij veel kennis gegeven. Kennis over eetstoornissen en kennis over mijzelf.

Ik heb twee keer per jaar een afspraak met mijn huisarts en twee keer per jaar een bloedonderzoek. Tot op heden is er nooit sprake geweest van ondervoeding , laat staan dat ik echt ondervoed zou zijn.  Dat ik nu licht ondergewicht heb klopt, Als ik 1,5 kilo aankom zit ik weer in het 'goede' deel van de BMI schaal. Ik houd mijn gewicht goed in de gaten en zorg ervoor dat ik weer in dit deel terugkom.

De reden van mijn ondergewicht is, zoals ik gisteren schreef, omdat ik geen eetbuien meer heb, nog evenveel sport en nog steeds te restrictief eet. Met andere woorden: de energiebalans slaat nu over naar de andere kant.

Momenteel voel ik me overigens erg goed en gezond. Kan ik vijf dagen werken in een veeleisende functie. Ook kan ik een relatie onderhouden met een liefhebbende partner en heb ik daarnaast energie om te sporten, met vrienden en vriendinnen af te spreken, mijn vader te bezoeken en een fijn leven te hebben. 

Dat anorexia een dodelijke ziekte is weet ik ook. Ik heb geen anorexia. Ik heb ooit de diagnose boulimia gehad. De variant die ik zou hebben is boulimia waarbij de eetbui niet gecompenseerd wordt door braken of laxeren, maar door sporten. Ook heb ik weleens de diagnose Eetstoornis Niet Anders Omschreven (NAO) gehad, oftewel een combinatie van diverse vormen van eetproblematiek. Ik kan je verwijzen naar de websites van bijvoorbeeld PsyQ en Human Concern voor meer informatie hierover en over eetstoornissen in het algemeen.

Ik waardeer je bezorgdheid en betrokkenheid, maar ik vind het niet terecht dat je mij vertelt waar ik last van zou hebben en wat ik zou moeten doen.  Vandaar dat ik vandaag de tijd heb genomen om jouw reactie te beantwoorden.

Mocht je nog vragen of opmerkingen hebben dan hoor ik dit graag. Ik ben open over de problematiek waar ik mee worstel en ik geef altijd een eerlijk antwoord en ben bereid dingen nader toe te lichten.

Hartelijke groet,

Mevrouw Niekje

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 59

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 25 minuten  -  3 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: woon-werkverkeer en weer een afspraak 25 minuten

knap lastig

Vanmorgen stond ik op de weegschaal en het bleek dat mijn BMI nu gedaald is tot 18,4. Dat is te laag. Echt te laag. Het moet niet lager worden. Ik moet dus meer eten. Echt meer eten. Dat vind ik lastig. Knap lastig zelfs. Ik heb me voorgenomen om dit wel te doen.

Ik moet niet meer gaan snoepen, een beetje meer kan, maar het aankomen moet gebeuren door het eten van voornamelijk gezonde voeding. Ik kan wel iedere dag een literbak roomijs naar binnen lepelen, een heel pak Bonbonbloc wegknagen en een zak chips verorberen, maar dat zie ik niet zitten, dan heb ik straks een te hoog cholesterol en diabetes. Wat ik wel  kan doen is een plak kaas extra, boter in plaats van halvarine, volle yoghurt in plaats van magere yoghurt, meer pasta, meer rijst, meer noten, meer peulvruchten, meer van het goede,  zo moet ik het doen. 

Vandaag had ik daar moeite mee maar ik heb wel meer pasta gegeten, een plak ontbijtkoek extra in de pauze gegeten en een bak volle kwark met walnoten en honing na het eten genomen. Nu moet ik dit even volhouden want na een dag heeft dit nog geen effect.

Hoe het komt weet ik wel. Ik ben maar iets minder gaan bewegen en eet precies hetzelfde als voorheen MIN de eetbuien. Zo'n eetbui was enorm calorierijk en daarmee compenseerde ik het bewegen en restrictief eten. En ik maar denken dat ik de eetbui compenseerde door te bewegen en restrictief te eten. Het is een cirkeltje en nu is de schakel eetbuien eruit en moet ik dus de andere schakels, bewegen en eten, aanpassen, want weer terug naar de eetbuien wil ik absoluut niet. 

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 58

sportschool : loopband 30 minuten  -  fiets 15 minuten  -  3 krachtoefeningen gedaan

fietsen buiten: woon-werkverkeer en een afspraak  25 minuten

loopbaan - werken op kantoor

Mijn loopbaan begon in Londen, daar had ik voor het eerst een echte baan. Ik werkte fulltime en had een contract voor onbepaalde tijd. Toen ik op de havo zat wilde ik al in Londen wonen en werken. Ik was al verschillende keren in Engeland en ook in Londen geweest. Nooit met mijn ouders en die kende het land dan ook niet. Gelukkig lieten zij mij vrij in mijn keuze en mocht ik mijn plannen uitvoeren. De meest voor de hand liggende manier om naar Londen te gaan was als au-pair. Ik had verder geen plannen en ook totaal geen idee wat ik wilde worden of wat voor een opleiding ik wilde volgen. Het au-pair jaar was een mooie gelegenheid om daar over na te denken.

Dat deed ik en toch kon ik niets bedenken.  Wat ik na verloop van tijd wel ontdekte was dat er in Londen meer dan genoeg werk was. Ik bekeek de vacatures in de bladen die bij de underground- en treinstations werden uitgedeeld en zag allerlei mogelijkheden, op kantoor en in de horeca. Ik had ooit wel eens een paar weken vakantiewerk gedaan bij een café-restaurant aan de Brielse Maas maar vond dat werk niet echt leuk. Een kantoorbaan sprak mij meer aan.  Een havo-diploma alleen was niet toereikend, Het feit dat ik een aantal talen beheerste was een pré, maar ik moest meer kunnen.

Zo ontstond het idee om iets administratiefs te doen en met de hulp van mijn ouders in Nederland ging ik op zoek naar opleidingen die mij meer kans op werk in Londen zouden geven. Ik heb het pakketje post nog steeds waar mijn moeder alles voor me op een rijtje had gezet zodat ik een weloverwogen keuze kon maken.  Ik ben op een meao terecht gekomen en heb ik daar een opleiding tot directie-sercretaresse gevolgd waar ik in Londen vrij snel werk mee vond. (werken in Londen)

Ik heb tot en met 1993 in Londen gewoond en gewerkt. Daarna ben ik naar Nederland terug gekomen, niet geheel vrijwillig, de reden laat ik nu even voor wat het is, maar wel op een goed moment, namelijk een aantal maanden voordat mijn moeder overleed. Ik heb nog tijd met haar kunnen doorbrengen.

In Nederland schreef ik me in bij diverse uitzendbureaus en met mijn werkervaring kreeg ik meteen werk aangeboden. Soms voor een week, maar vaak kon ik langer blijven en er waren ook bedrijven die me vast werk aanboden. Omdat er veel keus was heb ik lange tijd uitzendwerk gedaan en ben ik pas op een vaste aanstelling ingegaan bij een baan die ik echt leuk vond. 

Ik herinner me deze periode als een ander tijdperk. Bij veel bedrijven ging het er nog erg ouderwets aan toe. Ik werkte een aantal maanden voor een directeur van een groot scheepvaart -en cargadoorsbedrijf.  Er werkten nog een paar vrouwen op de telexkamer en bij de telefooncentrale. Verder waren er nog een paar andere secretaresses. Het was een echte mannenwereld. Ik noemde mijn baas niet eens bij de voornaam! In de ochtend kwam er een mevrouw met een trolley met koffie en een schaal speculaasjes. Daarvan kreeg je er dan eentje. Er waren twee koffierondes. 's Middags was er thee met een mariakaakje. 

Daarna kwam ik bij een ander maritiem bedrijf terecht. Dit was een internationaal bergingsbedrijf, destijds een van de bekendste bedrijven die zich bezighielden met het bergen van zeeschepen. Hier kreeg ik een vast dienstverband. Het was ook hier een mannenwereld, maar al iets moderner. 

In de jaren dat ik hier werkte volgde ik in de avonduren de lerarenopleiding Engels. Ik ging na mijn werk twee avonden van 18.00 tot 22.00 uur naar school, en deed dat vier jaar lang. Omdat de manager waar ik voor werkte veel in het buitenland was en er nog geen e-mail was, waren er dagen dat ik vrij weinig te doen had. Ik opende de post, hielp wat collega's maar kon dan ook onder werktijd schoolopdrachten maken. Thuis had ik geen computer en zo hoefde ik niet alles uit te schrijven en later weer over typen. Soms kon ik ook nog een laptop lenen, dat was een loodzwaar ding en vreselijk duur en ik vond het doodeng om deze achter op de fiets te binden, dus die leende ik alleen als het echt nodig was. 

Ik vond de opleiding ontzettend leuk en interessant. Een heleboel vakken gingen mij makkelijk af, maar ik kreeg ook vakken waar ik echt voor moest blokken. Daarnaast moest ik stage lopen en hiervoor nam ik op kantoor vakantiedagen op, zodat ik ervaring op scholen kon opdoen. Ik heb op scholen in Den Haag, Dordrecht en Rotterdam stage-uren gemaakt. 

Mijn laatste kantoorbaan bij een groot Nederlands/Engels voedingsmiddel- en waspoederbedrijf was tevens de leukste kantoorbaan die ik in Nederland heb gehad. Ik werkte eerst op het hoofdkantoor. Ik deelde een kantoor met twee andere secretaresses en met ons drieën hadden we het heel gezellig. Met een van hen ben ik nu nog goed bevriend. Deze job was tijdelijk want ik verving iemand die met zwangerschapsverlof was. 

Helaas heb ik haar niet de hele verlofperiode kunnen vervangen, ik moest zelf tijdelijk stoppen omdat ik problemen had in de privésfeer. Mijn relatie ging uit en dat gaf nogal wat gedoe waardoor ik niet kon werken.  Door die slechte relatie vond ik het ook geen goed idee om een baan in het onderwijs te gaan zoeken. Om voor de klas te staan moet je heel fit en alert zijn en geen dingen aan je hoofd hebben waardoor je je niet goed kan focussen. En ik had veel dingen aan mijn hoofd.

Na de breuk heb ik een aantal maanden bij mijn vader gewoond, Toen ik weer opgeknapt (bij gebrek aan een beter woord) was, mijn eerste appartement had gekocht en weer op mezelf ging wonen, ging ik terug naar de hetzelfde bedrijf maar nu vond ik een baan op een van hun vele fabriekslocaties, namelijk de margarinefabriek. Deze baan was ontzettend leuk. Er werkten heel veel jonge mensen en er was altijd wat te beleven. Ik heb nooit meer ergens gewerkt waar zoveel uitjes, feestjes en borrels werden gehouden.  Ik was jong en ongebonden en genoot volop van alle gezelligheid.

In de tijd dat ik hier werkte kwam ik T. weer tegen. We hadden al eens verkering gehad toen we 16 waren en we kenden elkaar dus nog van vroeger. De vonk sloeg niet meteen over, maar we zochten elkaar wel steeds vaker op. En zo bloeide er toch weer wat op tussen ons en is T. na een half jaar bij mij komen wonen.

Omdat ik toen wel een stabiele en veilige relatie had vond ik het tijd worden om een baan in het onderwijs te zoeken. Ik was inmiddels begin dertig en had mijn diploma al een aantal jaar op zak.

Deel 2 over mijn schoolloopbaan ga ik binnenkort schrijven.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 57

sportschool : loopband 25 minuten  -  fiets 25 minuten  -  buikspieroefeningen gedaan

fietsen buiten: naar de bieb: 15 minuten

après-eetbui

Pijn in mijn buik, een suikerdip, schaamte en teleurstelling, allemaal dingen die ik niet meer mis nu mijn eetbuien niet meer voorkomen. Wat ik ook niet mis is mijn ritueel na afloop. Na iedere eetbui moest ik van mezelf een aantal dingen doen om weer opnieuw met gezond eten volgens mijn eigen regels te kunnen starten. Het ritueel was er in een paar variaties maar ze kwamen allemaal op hetzelfde neer: een nieuwe start, een schone lei, zodat vanaf dan het allemaal anders en beter zou zijn. Een paar voorbeelden van hoe dat er uitzag.

Een avond waarop ik alleen thuis was op een doordeweekse dag. Na het eten een eetbui, Geen gelegenheid om de volgende dag te starten op de sportschool omdat ik moest werken. Dan ging ik voor ik naar bed ging eerst nog uitgebreid in bad. Na het badderen afdrogen met een schone handdoek. Naar bed en dan de volgende dag zo min mogelijk lekkere dingen eten, en het liefst helemaal niet lekker eten. Einde van de werkdag meteen naar de sportschool en daar de extra gegeten calorieën ongedaan maken.

Een ander scenario, afhankelijk van de hoeveelheid eten die ik tijdens de eetbui  had, is mezelf ziekmelden op het werk en dan aan het begin van de dag meteen naar de sportschool gaan om mezelf weer goed te voelen. Dat lukte natuurlijk niet want ik kan me niet goed voelen als ik de boel besodemieter. Dit heb ik overigens in de afgelopen 2 jaar niet meer gedaan en daarvoor misschien 1x per jaar. 

Belangrijk voor mij was dat alles, inclusief ikzelf, schoon moest zijn. Haren gewassen, schone handdoek, vaak ook een schoon kussensloop, schoon eten - dus gezond, mager en vaak smakeloos want geen sausjes en dressings - en ook al mijn kleren schoon. Als ik een spijkerbroek aan had gehad op de dag van de eetbui moest deze eerst gewassen worden alvorens ik hem weer aan kon. 

Zonder eetbuien hoef ik al deze rituelen niet meer uit te voeren en dat scheelt me een  hoop gedoe en tijd.  Ik denk er bij eetbuidrang aan dat deze onzin dan ook weer start en het helpt me om dan de drang uit te zitten en te bedenken hoe tijdrovend en vervelend dat allemaal was.  

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 56

sportschool : loopband 25 minuten  -  fiets 25 minuten  -  geen krachttraining gedaan

fietsen buiten: naar diverse winkels: 40 minuten

het weekend is begonnen

Ik had vanmiddag zoiets raars! Ik ging om 1400 uur van school weg, een uur eerder dan normaal. Ik heb nog wat uren tegoed omdat ik ook wel eens langer moet werken dan 1500 uur. Ik houd het niet echt bij maar zo af en toe weet ik dat ik wat eerder weg kan. 

Mijn plan was om even langs 'mijn' marktkraam te lopen en dan snel door naar huis om de schoonmaak van de slaap- en badkamer te doen. Die kon T. vandaag niet doen en Johan ook niet want ze waren samen op een klus. 

Op de markt gekomen bleek dat een aantal kramen, waaronder mijn kraam, verplaats waren naar een ander stuk van de markt. Het was idioot druk en met de fiets aan de hand kwam ik er nauwelijks doorheen. Wat normaal vijf minuten in beslag neemt duurde nu bijna twintig minuten. Toen ik klaar was op de markt ging ik door naar huis. Onderweg moet ik over een rotonde waar je als fietser voorrang hebt. Maar niet iedereen geeft die voorrang. Ik had goed mijn richting aangegeven en toch werd ik bijna geschept door een bestelbusje. En sorry..... ho maar! 

Vervolgens kwam ik afgepeigerd thuis en toen ik mijn fiets op de standaard zetten deed T. de voordeur open, hij had mij zien aankomen. Ik barstte spontaan in huilen uit! Waarom? Geen idee! Het duurde gelukkig niet lang, een stevige knuffel en een aai over mijn bol waren genoeg. 

Binnengekomen wachtte mij een verrassing, Johan was bezig met de schoonmaak! Ik hoefde alleen nog maar te zorgen voor een vers bed, het vuile beddengoed had T. zelfs al in de wasmachine gedaan. Wat vond ik dat allemaal fijn!

Ik ben nog wel even naar de sportschool gegaan, ik was het niet van plan en ik denk dat ik ook stress kreeg van het idee mijn sportrondje over te slaan. Bovendien had ik enorme eetbuidrang die niet zo snel verdween als ik hoopte.  Door te sporten ging dat gelukkig weer voorbij. Ik heb lekker eten gemaakt voor mezelf en later op de avond, bij mijn thee, een stuk chocolade genomen. Ik wilde eerst ook ijs eten maar dat is voor de zaterdagavond. Ik was bang dat het een eetbui getriggerd zou hebben als ik het vandaag had gegeten. Het plannen van zulke lekkernijen helpt me nu nog, ooit wil ik daar wel vanaf maar ik voel gewoon dat het nu nog te vroeg is. 

Ik zie net dat de weerman mooi weer voorspelt, heerlijk! Ik ga met een goed gevoel het weekend in.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 55

sportschool : loopband 25 minuten  -  fiets 25 minuten  -  geen krachttraining gedaan

fietsen buiten: 2 x 10 minuten woon-werk verkeer

drukke periode

De laatste weken van het schooljaar zijn aangebroken en dat betekent voor het mbo-onderwijs dat er een drukke periode is aangebroken. Er zijn intakes en exitgesprekken, er moet in kaart gebracht worden welke studenten extra zorg nodig hebben. 

Docenten voeren intakegesprekken met nieuwe studenten. Deze intakes worden dan besproken door een plaatsingscommissie. Ik maak deel uit van deze commissie. Docenten leveren de intakeformulieren (digitaal) bij mij aan, ik neem ze door en bekijk ze op eventuele bijzonderheden en zaken die nog ontbreken of nog nadere toelichting nodig hebben. Als de intake helemaal compleet is neem ik ze door met de leden van de plaatsingscommissie. Daarna geef ik een terugkoppeling naar de intaker en de administratie over de plaatsing. 

Soms moet ik nog een gesprek voeren met de nieuwe student en ouders, verzorgers of begeleiders om een hulpvraag en handelingsplan voor extra begeleiding te bespreken. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij studenten met autisme. Te denken valt dan aan een prikkelvrije plek in een leslokaal, begeleiding door een studiecoach bij het organiseren en plannen van opdrachten of iets als hulp bij het herinneren aan medicatie.

Daarnaast worden er in deze periode ook BSA's aan studenten in hun eerste jaar gegeven. Dit zijn Bindende Studie Adviezen. Bij een negatief advies moet een student stoppen met de opleiding. Dan volgt een exitgesprek en gaat de school, samen met de student, uitzoeken welke opties een student heeft. Ook hier ben ik bij betrokken en ben ik zowel adviserend aan onze directie als ondersteunend bij de studenten. 

Alles moet goed worden bijgehouden in dossiers en dat is administratief ook nog eens een boel werk. Al mijn andere werk gaat ook gewoon door. Ik geef dit laatste trimester geen les meer, maar mijn lesgroep heeft voor de meivakantie een examenopdracht ingeleverd, van 15 tot 20 pagina's met een verslag, en dit moet ik nakijken.  Momenteel is het dus behoorlijk druk en komt er minder van bloggen. Ik heb me wel voorgenomen om dit weekend wat posts af te maken waar ik aan begonnen ben.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 54

loopband: 30 minuten  -  hometrainer: 30 minuten

fietsen buiten: 2 x 10 minuten woon-werk verkeer

het was druk vandaag

Het was druk vandaag en daarom geen post. Er staan een paar stukjes in de steigers maar ik ben er niet aan toe gekomen om ze af te maken. Hopelijk lukt het me morgen. 

Nu alleen even de stand:

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 53

loopband: 29 minuten  -  hometrainer: 25 minuten

fietsen buiten: 2 x 10 minuten naar school en 2 x 15 minuten naar een afspraak

boterkoek

Wat een klein stukje boterkoek aan onrust kan veroorzaken. Dat had titel van deze blogpost kunnen zijn. Vandaag heeft een collega van mij met zijn klas boterkoek gebakken. Deze collega is nu al jaren docent maar was vroeger banketbakker. Alles wat hij maakt, of wat zijn studenten maken, is altijd erg lekker. De boterkoek die aan ons, de collega's, werd uitgedeeld was dan ook heerlijk en precies zoals ik het lekker vind: smeuïg in het midden, knapperig en bros aan de randen. 

Tijdens de koffiepauze at ik mijn boterham met pindakaas. Voor mij op tafel stond een heel grote schaal met stukken en stukjes boterkoek. De meeste collega's namen er van. Mijn brein ging alle kanten op: wel nemen, niet nemen, wel, niet, wel, niet, misschien later, of nee toch nu, nee toch maar niet, ja wel, doe nu maar, je kan het.... 

Ik heb niet genomen.

Het werd lunchpauze en de boterkoek was nog niet op. Toen heb ik, als een soort toetje na mijn lunch, een stukje genomen. Echt maar een klein stukje, maar ik heb wel genomen. Omdat ik het lekker vond heb ik later in de middag nog een stukje genomen.  Oh wat voelde dat ongemakkelijk, maar oh wat was het ook lekker! 

Om mezelf een beetje op weg te helpen heb ik mijn spiegelbeeld in gedachten genomen en mezelf toegesproken: "dat magere lijf is niet mooi, je ziet er ook niet fit en gezond uit, er kunnen prima wat kilo's bij.  En om aan te komen van deze boterkoek moet je minstens iedere dag, een paar maanden lang, een flink stuk eten dus niet zo moeilijk doen. Jij mag dit ook gewoon eten!! En je doet niet meer aan eetbuien, dus dit wordt geen trigger, dit lokt geen eetbui uit want die heb je niet meer. "

En zo is het gelukt.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 52

een volgende stap

Al 50 dagen aaneengesloten eetbuivrij. Ze zijn voorbij gevlogen. In het begin vond ik het erg moeilijk om de eetbuien uit mijn hoofd te zetten. Ik was er vrij veel mee bezig en er waren dagelijks momenten waarop ik eetbuidrang voelde. Niet altijd even sterk, maar wel heel vaak. In het begin was weerstand bieden nog een hele inspanning. Het voelde niet makkelijk en af en toe dacht ik echt "Bekijk 't maar, ik begin wel weer met een schone lei op maandag of de eerste van de maand of als de zomertijd ingaat".  Gelukkig dacht ik dan toch nog wat langer na en luisterde ik naar mijn gezonde brein. 

Want mijn gezonde brein wil niet meer eten tot ik er buikpijn van heb gekregen. Wil niet meer stiekem in de keuken eten en snoepen terwijl T. op de bank een film zit te kijken. Wil niet meer op het werk een pak koeken naar binnen proppen wanneer ik alleen in mijn kantoor zit. Wil niet meer alle verpakkingen onderin de prullenbak verbergen of naar de vuilcontainer op de hoek van de straat gaan om het afval van de eetbui weg te gooien om zo alle sporen te wissen. Wil niet meer snel voor sluitingstijd nog even naar de winkel om meer eetbuivoedsel te kopen.  En wil zeer zeker niet meer als sluitstuk een nacht heel slecht slapen vanwege de volle buik en zweetaanvallen. 

Bovendien wil mijn gezonde brein ook niet meer telkens opnieuw beginnen met het perfecte eten volgens de aan mijzelf opgelegde eetregels. Er bestaat namelijk geen perfect eten en mijn eetregels zijn raar.  Eten is brandstof. Eten is gezelligheid. Eten is iets vieren. Eten is verwennen. Eten is altijd anders. En van dit soort eten ga ik nu langzaamaan, stukje bij beetje, genieten. 

Nu de eetbuien tot het verleden beginnen te horen en de eetbuidrang steeds minder sterk wordt is het tijd voor een volgende stap. Ik weet alleen nog niet wat ik als eerste wil veranderen. De eettijden zijn zeker belangrijk, maar het is lastig om daar mee te beginnen nu ik weer op school ben.  Ik vind het gezellig om met de anderen mee te pauzeren en dat betekent vaste pauzetijden.

Hoog op mijn prioriteitenlijst staat ook het aanpakken van het dwangmatige sporten. Nu ik geen eetbuien meer heb is het niet nodig om door middel van sporten mijn gewicht omlaag te krijgen. Ik ben momenteel te licht (op de BMI schaal) en als ik niet meer ga eten en net zoveel blijf sporten als ik nu doe zal dat misschien nog minder worden. En dan is het echt niet meer gezond!

Ik ben daar vandaag dan ook mee begonnen ben is minder lang lopen en minder lang fietsen. Ik loop niet hard maar in een stevig wandeltempo van 7 km per uur, Dit geldt ook voor het fietsen. Ik span me in maar maak het niet te gek. Normaal doe ik dit beide 30 minuten, vanaf vandaag 2x 25 minuten. Dat lijkt niets, en dat is het ook niet, maar voor het eet- en beweegregelhoofd is het een hele stap. Ik vind het al moeilijk om een minuut eerder te stoppen! Maar per minuut afbouwen duurt te lang. Per 5 minuten zet meer zoden aan de dijk. 

Om het echt aan te pakken zou ik het liefst op vrijdagmiddag helemaal niet meer gaan sporten en dan thuis aan het weekend beginnen door lekker op de bank neer te ploffen, of misschien iets gezelligs te gaan doen met T. of met een vriendin, of eens mee met een clubje collega's die gaan borrelen.  Wie weet doe ik dit aanstaande vrijdag al. Maar eerst de komende vier dagen 2 x 5 minuten minder cardio.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 51