drie jaar

Drie jaar geleden, op 27 februari 2020, vond de eerste coronabesmetting in Nederlands plaats. We hoorden voor het eerst iets over dit virus en wisten toen nog niet wat ons te wachten stond. We hadden geen idee! Als je me toen had verteld dat ik minder dan een maand later mijn lessen online zou geven had ik denk ik tegen je gezegd dat zoiets niet kan en of je je wel lekker voelde!

Drie jaar lang heb ik de ziekte buiten de deur gehouden. Ik was braaf en deed wat de overheid van me verwachtte. Ik baalde enorm toen de sportschool dicht ging maar besloot om wandelend en fietsend in de natuur mijn kilometers te maken. Blikken bonen en pakken appelsap bleken prima gewichten om mee te trainen, touwtje springen was een goede oefening om even flink te gaan zweten en met een matje in de woonkamer deed ik nog wat andere kracht- rek en strekoefeningen. Mijn fitnessniveau heeft daardoor niets te lijden gehad in de coronajaren.

Vorig weekend had ik een beetje keelpijn en een schorre stem. Op zondagochtend werd ik wakker en voelde ik me niet fit. Iets verhoging maar geen koorts. Wel heel veel zin om in bed te blijven. Ik deed iets wat ik in geen járen had gedaan: ik sloeg mijn rondje sportschool op zondag over en sliep uit tot 10 uur. De rest van de dag een beetje rondgelummeld in huis, mooi boek gelezen, lekkere soep gegeten en op tijd naar bed gegaan. 

Maandagochtend voelde ik me wat beter maar mijn stem was nog schor.  Mijn keel deed geen pijn meer. Op school had ik nog een aantal coronatestsets in mij la liggen en ik besloot om een test te doen. Na enkele minuten zag ik het al: positief! Meteen naar T. gebeld om het hem te vertellen. T.  had nog een test in zijn tas en even later werd duidelijk dat ook hij besmet was.

Mijn leidinggevende reageerde nogal laconiek. Het was aan mij om te beslissen of ik wilde blijven werken of naar huis wilde gaan. Ik koos voor het eerste en heb aan mijn directe collega's verteld dat ik positief was getest maar geen klachten had.  Ik heb afstand gehouden maar verder me niet in allerlei bochten hoeven wringen om mijn werk te kunnen doen.

Op school was er geen beleid meer omdat er vanuit de overheid geen beleid meer was, behalve de algemene maatregelen en wat adviezen. Ik was blij dat ik niet naar huis hoefde want het thuiswerken is mij heel slecht bevallen.

Vanmorgen was corona ineens weer in het nieuws, de pandemie is over, we mogen weer helemaal zelf bedenken hoe we met het virus omgaan en testen hoeft niet meer.  Voor mij is het nu wel vanzelfsprekend dat ik met een verkoudheid toch wat voorzichter ben in de buurt van mensen met een kwetsbare gezondheid, maar de angst is weg. Ik ben niet heel erg ziek geweest en heb nu weer wat immuniteit opgebouwd. De coronapandemie is voorbij, helaas kan ik niet meer zeggen dat IK nooit corona heb gehad!

lijstje van februari

Nog een week en dan is het 1 maart. Ik zal hier maar meteen bekennen dat ik in februari jammerlijk gefaald heb om de maand ongeschonden, dat wil zeggen zonder eetbuien, door te komen.

Doordat er van alles speelde waar ik mijn tijd, aandacht en energie aan heb gegeven was er volop ruimte voor de eetstoornis om toe te slaan. Gelukkig bleef de schade beperkt. Er waren zeker momenten waarop ik mezelf liet gaan en teveel fudge naar binnen propte, een extra portie ijs at, gemberkoek met pindakaas en chocoladehagelslag opschrokte en de dropvoorraad van T. plunderde.

Maar die momenten waren minder talrijk dan anders en de eetbuien duurden ook niet heel lang waardoor ik me de volgende dag niet genoodzaakt voelde om de teugels van mijn eetregels weer heel strak aan te trekken. 

Ook durfde ik na een eetbui op de weegschaal te gaan staan. In het verleden wilde ik nooit weten wat mijn gewicht was na eetbui, moesten er minstens 3 of 4 dagen 'goed' eten op een eetbui volgen alvorens ik het aankon de weegschaal onder ogen te komen.

Mijn gewicht noteer ik in een app op mijn smartphone én in een Excelbestand op mijn computer. Ja, twee lijstjes, heerlijk! Zo weet ik dat ik in de afgelopen jaren altijd rond hetzelfde gewicht zit. Daar komen wel eens een of twee kilo's bij en ook gaan er kilo's af, maar gemiddeld is mijn gewicht dus iedere maand hetzelfde. En ook is mijn jaargemiddelde al jaren gelijk. Die wetenschap heeft er voor gezorgd dat ik minder bang ben voor de weegschaal na een eetbui.

Met mijn februarilijstje ben ik al na vijf dagen gestopt. Deze blog als stok achter de deur werkte niet. Ik heb een lijstje klaargezet voor maart, zodat ik volgende week woensdag, de eerste dag van maart, opnieuw kan beginnen met bijhouden of ik iedere dag wel eet volgens mijn eetregels en beweeg volgens mijn beweegregels. Een schone lei, een nieuw begin, nietwaar? 

Wie neem ik hier nou in de maling??!!

Ik weet nu al dat het weer niet zal lukken. Ik weet ondertussen ook dat het fijner voelt om geen lijstje bij te houden en af en toe een beetje de mist in te gaan, of misschien beter gezegd meer vrijheid te ervaren rondom eten. En dan kan het zijn dat ik af en toe iets teveel eet of snoep omdat ik er trek in heb. Maar dat de eetbuien minder groot zijn. Dat het dan een beetje gaat lijken op normaal eetgedrag. Omdat het dan 'mag' want ik hoef niet meer perfect te zijn. 

Mijn grootste angst is dat ik geen rem meer heb wanneer ik niet ergens noteer hoe mijn eet- en beweegdag was. Houvast aan een lijstje om ervoor te zorgen dat ik niet doorsla en dagen of weken achtereen mijn eigen eetregels negeer en zoveel in gewicht aankom dat het niet meer terug te draaien valt. Maar als ik het niet probeer zal ik er nooit achter komen of dit werkelijk zo is. Als ik het geen kans geef blijf ik eeuwig verstrikt in rare lijstjes en blijf ik het slachtoffer van mijn eigen dwangmatigheden.

Die slachtofferrol past me goed. Ik wentel me erin, dompel mezelf er met liefde in onder. Ik koester de angst om mijn eetregels los te laten. Eetregels bieden  structuur in mijn leven en rust in mijn hoofd. De vaste tijden, de vaste snacks en geplande maaltijden. Ik kan me er nu al op verheugen om te starten met een nieuwe poging alles 'goed' te doen.  

Hoe lang houd ik dit nog vol? Hoe lang wil ik dit nog doen? Een goede vraag en het antwoord wisselt. Zo heb ik dagen waarop ik heel zeker weet dat ik normaal kan eten, maar evenveel dagen waarop ik het heerlijk vind om mijn vaste routines aan te houden. En wanneer ik dan denk dat ik het kan neem ik me stellig voor om morgen te starten. Maar wanneer de volgende dag dan is aangebroken doe ik wat ik altijd doe en eet ik wat ik altijd eet.

leven

Ik had plannen, mooie onderwerpen en veel zin om weer te gaan bloggen. Helaas kwam het leven ertussen! Omdat deze blog gaat over mijn persoonlijke strijd met de eetstoornis, mijn belevenissen en mijn ditjes en datjes wil ik hier verder niet toelichten waarom ik er even tussenuit ben geweest. Geloof me, ik heb een zeer valide reden. Die reden betekent ook dat ik nog steeds niet voor de volle 100% mijn aandacht op mijn blog kan richten en daardoor zullen mijn posts niet met grote regelmaat verschijnen de komende tijd. Volgende week heb ik voorjaarsvakantie en dan is er zeker tijd voor wat nieuwe verhalen. Bedankt voor jullie geduld!

lijstjes vervolg

Mijn liefde voor lijstjes steek ik niet onder stoelen of banken. Mijn collega's en mijn leidinggevende zijn erg blij met mijn lijstjespassie. Het maakt veel zaken overzichtelijk en inzichtelijk, voorkomt lang zoeken naar de juiste informatie, dingen worden gedaan maar niet dubbel, iedereen weet wat hij/zij moet doen en wanneer. Kortom lijstjes zijn helemaal okay!

En toch ook weer niet. Mijn lijstje met mijn eet- en beweegregime is voor mij niet okay. Het dwingt me dingen te doen die ik niet vol kan houden. Het eindresultaat van mijn lijstje van januari zag er als volgt uit:

Eetbuivrije dagen: 25 / Beweegdagen: 30

Ik heb januari inmiddels uit mijn spreadsheet verwijderd en ik ben - voor de triljoenste keer - opnieuw gestart met een schone lei in februari. Ik wil namelijk zo ontzettend graag een lijstje waarop ik op alle dagen de dingen goed heb gedaan. Goed betekent in dit geval geen eetbuien en eten volgens mijn eetregels. Bewegen moet eigenlijk ook iedere dag maar dat vind ik iets minder belangrijk dan het eten. Het blijft tenslotte een eetstoornis waar ik last van heb.

De eetbuien in januari vielen over het algemeen mee. Ik heb een grote gehad die een hele dag duurde, de andere waren middelmatig of zelfs klein. De laatste eetbui had ik op de avond van 31 januari. Ik wist toen immers al dat ik de nieuwe maand zou starten met een schone lei, dus kon ik nog een allerlaatste keer de eetregels aan mijn laars lappen. 

Waarom val ik elke keer in dezelfde valkuil? Waarom bedenk ik niet vooraf dat dit toch niet werkt? Waarom ben ik niet die ezel die zich geen twee keer stoot?  Je zou denken dat ik mijn lesje inmiddels wel heb geleerd.  Maar zo werkt het niet. Hoe strenger ik mijn eetregels opvolg, hoe wilder het reptielenbrein wordt, hoe harder het aan de tralies van de kooi rukt en rammelt.

Vanzelfsprekend ben ik in januari begonnen met het heel goed opvolgen van de eetregels en logischerwijs komt er dan een moment waarop ik niet genoeg gegeten heb, mijn lichaam de spaarstand niet langer aankan en het eetbuimonster losbreekt.  

Nu is het februari en inmiddels staat de teller alweer op 4 dagen eetbuivrij. Ik heb vorig jaar 90 dagen op de teller gehad en ik zou dat zo graag weer doen. En daarom ben ik toch weer met mijn lijstje begonnen.

Ik vermoed dat het vorig jaar wel lukte omdat ik er over bleef schrijven op mijn blog. De dingen die ik deed, de gedachten die ik had en de gevoelens die het met zich meebracht. En natuurlijk de reacties van de lezers. Deze hielden me scherp en moedigden me aan. Soms kwam er een reactie die me niet lekker zat, of die ik ronduit vervelend vond, maar ook dat gaf stof tot schrijven. Mijn voornemen om weer eetbuivrij te zijn én te blijven is sterker dan ooit. De teller staat weer aan en ik ga er ook, net als vorige keer, over bloggen.

eetbuivrije dagen: 4

terug

De afgelopen weken had ik geen inspiratie. Ik ben wel aan een aantal blogs begonnen.  Ik heb deze in concept weggezet in de hoop dat ik inspiratie zou krijgen om ze af te maken Maar de inspiratie kwam niet. Daarnaast ontbrak het me ook aan tijd. Beide belangrijke ingrediënten voor een blogger.

Vanaf zaterdag 4 februari ben ik weer terug en komt er een blog van mij online. Waar de blog over gaat ben ik nog niet helemaal uit, ik denk over mijn lijstjes, maar zeker weten doe ik dat nog niet.  Het kan ook een eetherinnering worden, daar heb ik er heel veel van. Of misschien over mijn vriendin en het afvalmedicijn. Met haar heb vorig weekend heerlijk geluncht en bijgepraat. Onderwerpen genoeg en nu ik dit stukje schrijf krijg ik er weer enorm veel zin in!