woensdag 11 januari 2023

de kroon

Seizoen 5 van The Crown was al sinds november beschikbaar op Netflix. Ik kon niet wachten! Toch heb ik gewacht tot de laatste week van de kerstvakantie om deze nieuwe afleveringen te gaan kijken. Wie wat bewaart heeft wat en zo heb ik me er ook een paar weken op kunnen verheugen.

Dit seizoen speelt zich af in een tijd die ik me goed kan herinneren. Ik woonde een gedeelte van deze tijd zelf Londen en al volgde ik het nieuws rondom de Britse koninklijke familie niet op de voet, ik kreeg er natuurlijk genoeg van mee op het werk en op televisie. Ook kan je in Engeland de koppen van de kranten niet missen, die schreeuwen je vanaf kiosken en de corner shops toe.

De aflevering waarin  het warenhuis Harrods een rol speelt, omdat de heer Mohammed al Fayed er de eigenaar van wordt, transporteerde me direct terug naar die tijd.

De organisatie waar ik werkte, The Cable Authority, hield op met bestaan en werd samengevoegd met een andere organisatie, The Independent Television Commission, en we moesten verhuizen van Gillingham Street naar de Brompton Road. We kwamen terecht in een naargeestig, donker en oud kantoorpand. Er was weinig veranderd sinds de jaren zestig. Zelfs het eten in de kantine was niet met de tijd meegegaan. Als Nederlandse vond ik warm eten tussen de middag maar niks en ik nam daarom vaak mijn boterhammen mee. Ook haalde ik wel eens een broodje bij een broodjeszaak, dat was destijds in Londen heel gewoon en toen nog niet zo duur. Heel heel soms at ik iets in de bedrijfskantine tussen de middag zoals een jam roly-poly met custard Maar dit is geen blog over een  eetherinnering, dus snel door.

De herinnering waar ik het in deze blog over wil hebben gaat over de plek van het sombere oude kantoorpand. Dat stond namelijk tegenover Harrods. De kantoorruimte waar mijn collega's en ik werkten had ramen aan de Brompton Road kant en wij konden dus dagelijks alle comings and goings bij Harrods zien. Ook ging ik af en toe in mijn lunchpauze weleens naar binnen bij dit enorm grote warenhuis, alleen maar om te kijken want ik had er nooit iets nodig. Bovendien was alles er erg duur, zelfs de broodjes in de Food Hall. 

Maar er was genoeg te zien! Zo herinner ik me dat er op parfumerie-afdeling vaak sjeiks met hun vrouw(en) aan het winkelen waren. De sjeiks zagen eruit zoals ik dat alleen van de televisie kende. De vrouwen waren van top tot teen gehuld in het zwart met hun gezicht volledig bedekt. Ze kochten voor grote bedragen make-up en parfum. Pas jaren later begreep ik dat deze dames binnenshuis in hun 'gewone' kleren lopen en dan ook prachtig opgemaakt zijn.

Tijdens een van mijn lunchpauzes kwam ik een oud-klasgenootje van de middelbare school tegen. Niet heel gek natuurlijk wanneer je bedenkt dat de meeste toeristen een bezoekje aan dit warenhuis plannen tijdens hun tripje naar Londen. We hebben even staan kletsen maar kenden elkaar op school ook niet zo goed, dus lang duurde het gesprek niet, toch was het leuk om zo een bekende tegen te komen .

Een andere herinnering is een bezoek van Sarah Ferguson, een lid van de koninklijke familie. Ruim een uur van te voren werd de straat afgezet en moesten de klanten de afdeling waar zij wilde shoppen verlaten. Toen alles gereed was kwam zij, onder politie-escorte en in een sjieke auto met chauffeur, aanrijden. Zij stapte voor de winkel uit en ging, samen met een andere dame, de winkel in. Enige tijd later was haar bezoek afgelopen en werd ze weer opgehaald, werd het afgezette deel van de straat vrijgegeven en mocht ook het publiek weer gebruik maken van de ingang die eerder dicht bleef voor hen. Dit soort bezoekjes van de Royals en andere leden van de upper classes waren niet ongewoon, maar ik heb daarna nooit meer een lid van het koninklijk huis in het echt gezien.

De Crown is voor mij dus echt genieten, ook al weet ik dat het op feiten gebaseerd is en dat niet alles precies zo is gegaan zoals we het zien. Maar de grote lijnen kloppen en de gebeurtenissen die in de serie voorkomen hebben echt plaats gevonden.

Het zou mooi zijn als er ook aan de huidige tijd nog een seizoen wordt besteed, want er is weer genoeg te doen om de Britse koninklijke familie! 

zaterdag 7 januari 2023

lijstjes

Lijstjes, ik heb er een haat-liefde-verhouding mee. Aan het einde van een jaar en het begin van een nieuw jaar zie je ze veel voorbijkomen in de social media, in tijdschriften en bij collegebloggers: lijstjes met uitdagingen en dingen die er in het nieuwe jaar gedaan moeten worden. Waar mee gestart moet worden, of juist mee gestopt. Maar dit jaar zag ik ook blogs met een heel andere, frisse kijk op deze lijstjes. Zo las ik op de site van Evelien van der Velde een blog met de titel mijn to don't lijst en Aukje Leermakers schreef een blog over stoppen met lijstjes. 

Want dat kan natuurlijk ook! Gewoon doorgaan met je leven en je niet laten beperken door allerlei dingen die je niet mag, of jezelf gek maken over allerlei dingen die je in dit nieuwe jaar allemaal weer moet. Lekker alles bij het oude laten, want veranderen is niet altijd fijn, het schuurt, geeft ongemak en kan soms erg moeilijk zijn.

Mijn liefde voor lijstjes (en ik neem nu maar meteen mijn liefde voor notitieboekjes en planners mee, ze gaan voor mij hand-in-hand) komt voort uit mijn behoefte aan orde. Orde in mijn omgeving, maar vooral orde in mijn hoofd.

Vaak wordt er gedacht dat ons huis een minimalistische inrichting heeft. Niets is minder waar! T. is namelijk een verzamelaar van moderne kunst en heeft ook nog eens oog voor waardevolle snuisterijen op rommelmarkten. We leven niet in een volgestouwd pakhuis, maar kaal is het zeker niet. Opgeruimd is het wél, er slingert niets rond, alles heeft een vaste plek.

Mijn kantoor daarentegen is wel heel sober. Ik heb geen spullen op mijn bureau behalve de dingen die ik nodig heb. Ik heb een paar mooie ladeblokjes en een kast en aan het eind van de werkdag gaat alles weer terug in de lades en kast. We hebben een clear desk policy op school. Soms gebeurt het ook dat iemand anders mijn kantoor gebruikt wanneer ik er niet ben. Ik heb namelijk nog een bureau, op een andere verdieping, waar ik ook vaak zit. Ik heb een rolkoffertje voor mijn laptop en wat andere dingen, dat sleep met me mee als ik niet in mijn kantoor werk. 

Ik heb mijn thuisadministratie onlangs opgeruimd en toen kwam ik niet minder dan zeven notitieboekjes en -boeken in mijn kast tegen. Zeven! En nog allemaal nieuw! Als die door mijn handen gaan krijg ik spontaan zin om lijstjes te maken. 

Wanneer ik een lijstje heb geschreven of getypt voelt het prettig in mijn hoofd. Ik hoef dan niet meer na te denken en te onthouden wat ik nog moet doen of kopen. Voor de boodschappen is dat reuze handig, ik kom dan thuis niet tot de ontdekking dat ik iets vergeten heb.  Voor werkgerelateerde taken is het ook handig. Ook hier voorkomt het dat ik iets vergeet. Hoofd op orde, werk in orde!

Je kan je afvragen of de onderstaande lijstje ook zo helpend of nuttig zijn:

- welke kleren ik heb

- hoe vaak ik deze kleren draag

- hoe vaak ik heb gesport

- wat ik dan heb gedaan tijdens het sporten

- wat ik op een dag eet

- en of dat eten dan wel 'goed' eten is

- hoeveel ik weeg

- en of dat gewicht dan wel mijn streefgewicht is

- hoeveel blogs ik per maand wil schrijven

- en over welke onderwerpen deze blogs moeten gaan

- hoeveel dingen ik dit jaar wil weggooien

- wat de inhoud van de vriezer is

- welke bedragen ik uitgeef

- welke bedragen ik spaar

- welke boeken ik dit jaar wil lezen

- hoeveel zakgeld ik van mezelf mag uitgeven

- hoeveel geld ik aan nieuwe kleren mag besteden.

Ik denk dat ik maar stop, het idee is nu vast wel duidelijk. Ik ben dol op lijstjes!

De hekel die ik aan lijstje heb komt voort uit het feit dat ik geen enkel lijstje voor 100% nauwkeurig kan bijhouden. Er zit altijd wel ergens een kink in de kabel. En daar kan ik slecht tegen. Het is geen autisme, maar komt voor uit OCD gedrag. In mijn geval tel-symmetrie- en ordedwang. In milde mate want ik ben niet bang dat er vreselijk dingen gebeuren als ik de boel niet netjes op orde heb, maar fijn vindt mijn hoofd het niet. 

En omdat vervelende gevoel dat het niet gelukt is niet te hebben moet ik gewoon stoppen met lijstjes. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 

Een tijd geleden vertelde ik al dat ik dol ben op een nieuwe start. Miljoenen mensen met mij vinden de eerste dag van een nieuw jaar een mooie dag voor een nieuwe start, dus heel raar is dat niet. De dieetindustrie draait in januari overuren en de kassa's rinkelen non-stop van alle dieetgerelateerde aankopen. Of het nu maaltijdvervangers zijn, magere producten, dieetboeken of sportkleding. Ook zijn er mensen die op 1 januari stoppen met drinken, geen vlees meer eten, gaan trainen voor een marathon of een jaar lang dezelfde jurk dragen.

Dit jaar begint het nieuwe jaar op een voor mij heel aantrekkelijke dag, namelijk een zondag. In mijn eetstoornishoofd is dat de eerste dag van de week. Ik heb op zaterdag vaak een soort cheat day, laat mijn eetregels dan een beetje vieren en eet een grote kom ijs met slagroom na het eten. Op zondag spring ik dan weer in de houding en lever ik mij weer over aan de eetstoornis. Ik ga braaf naar de sportschool en leef weer volgens mijn zelfopgelegde eetregels. 

Dit jaar wil ik het anders doen. Eetstoornisbrein is het hier absoluut niet mee eens! Mijn vingers hebben, onder regie van eetstoornisbrein, al een Excelbestand aangemaakt met een pagina voor mijn eetbuivrije dagen, een pagina met mijn sportmomenten en een pagina met mijn gewicht. Eetstoornisbrein kijkt er naar uit om dit te gaan invullen. Zou het heerlijk vinden wanneer er over een jaar 365 vinkjes op het lijstje eetbuivrijedagen zouden staan.

Maar tegelijkertijd zie ik er als een berg tegenop. Ik weet namelijk nu al dat ik het geen jaar volhoud. De dag dat ik een eetbui heb wil ik met een nieuwe pagina beginnen.  Op de computer, dat is makkelijk en snel, of in een notitieboekje - liefst eentje die nog niet gebruikt is - dat is wat meer werk want dan moet ik daar ook nog eens netjes in schrijven, het liefst iedere dag met dezelfde pen. 

En zo strijden eetstoornisbrein en ik om de overwinning. Eetstoornisbrein staat voor op het moment dat ik dit schrijf, 30 december, en lijkt te gaan winnen. Wat is het geworden: wel of geen lijstjes? Je leest het ongetwijfeld binnenkort hier op mijn schrijfplek!