Van mijn lieve vriendin T. kreeg ik deze herfstvakantie een lunch voor mijn verjaardag. T. is een oud-collega van mij en al ruim 10 jaar met pensioen. Afspreken met haar is lastig want haar agenda is bomvol nu Corona weer achter ons ligt. Ze maakt reisjes, uitstapjes, doet vrijwilligerswerk, heeft kinderen en kleinkinderen en met dat alles een behoorlijk druk leven.
Tijdens de lockdowns lunchten we altijd bij haar thuis. Beiden zorgden we dan voor een deel van de maaltijd. Ik maakte soep of salade, zij zorgde voor lekker brood en beleg. Reuze gezellig en altijd lekker. Maar uit eten is natuurlijk ook wel weer eens leuk en zodoende troffen we elkaar deze week bij onze favoriete stek, tussen onze beide woonplaatsen in.
Van te voren kijk ik een aantal keer op internet en bestudeer ik dan de menukaart. Ik neem een beslissing en sluit de website. Dezelfde of de volgende dag doe ik dit weer, en iedere keer wanneer ik dit doe kies ik iets anders. Keuzestress dus.
In de horecagelegenheid zelf weet ik dan nog steeds niet wat ik zal nemen. De besluiteloosheid heeft te maken met een aantal dingen. Ten eerste wil ik iets eten dat ik lekker vind en dat ik zelf thuis niet zo snel of helemaal niet zal maken. Ten tweede wil ik iets eten dat niet te calorierijk is. Ten slotte wil ik ook gewoon genieten en niet op calorieën letten en proberen iets te eten zonder me door mijn eetstoornis te laten belemmeren in mijn keuze.
Ik lees het menu, en eigenlijk is dat niet nodig want ik ken het inmiddels uit mijn hoofd en mijn perfecte lunchgerecht is er niet spontaan bijgekomen. Ik neem de tijd, T. weet al wat zij wil maar gunt mij alle tijd om rustig na te denken, ik word nerveus, maak een keus, doe het menu dicht, leg het neer en wacht op de jongedame van de bediening. Die komt nog niet en ik pak het menu weer op, open het en ga nóg een keer alles doorlezen. T. vind het niet erg, maar ik word doodmoe van mezelf.
Wat ik wil is de perfecte lunch! Gezond, voedzaam, lekker, niet te overdadig, niet te veel maar ook niet te weinig, veel groente et cetera et cetera. Nee, ook nu staat mijn perfecte lunchgerecht er nog niet bij. De medewerkster komt onze bestelling opnemen. Ik twijfel weer, wil bijna nog een keer in het menu kijken maar doe het niet. Ik vertel haar mijn keuze en daarmee is het definitief: ik ga een flammkuchen eten!
Een keuze die uiteindelijk heel goed is bevallen. Het was lekker, het was niet te overdadig en vet, thuis eet ik dit nooit, zeker niet als lunch, en er zaten lekkere groentjes op.
Toen ik de eerste keer op de menukaart keek aan het begin van de week besloot ik deze flammkuchen te bestellen. Daarna is mijn keuze nog ettelijke keren veranderd en uiteindelijk kwam ik weer terug bij keus numero uno!