Beste Schrijver, vervolg en tevens slot

Beste Schrijver,

Op mijn blog waarin ik wat uitgebreider inga op een reactie van jou heb ik weer veel reacties van anderen gehad. En op een aantal daarvan heb jij weer gereageerd met een drietal reacties. Hieronder staan ze en ik alhoewel ik al kort reageerde ga ik er nog eenmaal wat uitgebreider op antwoorden en daarna sluit ik dit onderwerp af. 

Dit is wat je schreef:

Definiëren is key, kennelijk. Wat jij een eetbui noemt, noem ik een vreetkick. Vreetkick is mijns inziens niet 'een zak chips'. Ik bedoel ik dat ik chocola, koek, snoep, chips, drop, ijs etc opentrek en veel wegwerk in korte tijd. Het is een beetje net als iedereen die tegenwoordig een burn out zegt te hebben, terwijl het in de meeste gevallen om overspannenheid gaat. Wat ik vooral niet snap, is de fuss die je ervan maakt. Ik bedoel niet: zoek hulp voor je eetbuien. Maar zoek hulp in je dwangmatigheid eromheen en in jezelf 'gek maken' dat het zo'n drama is. Dat drama, dat zie ik niet. Je had een eetbui. Nou en? Ga je daarna weer 'gewoon' doen. Tot je weer een eetbui hebt. Het overkomt de besten.

Ik ben gediagnostiseerd met een eetstoornis en daarom vind ik het belangrijk om de feiten te noemen en de juiste termen te gebruiken. Ik maak er zo'n 'fuss' van omdat ik er last van heb en ik zelf aan de slag ga om de dingen anders te doen. Zelf, want therapie heeft tot nu toe nooit geholpen. Ik schrijf erover voor mezelf omdat ik het fijn vind om het van me af te schrijven én de dingen daardoor ook wat beter kan relativeren. Daarnaast merk ik aan de reacties, naast de gepubliceerde ontvang ik ook heel veel reacties via de e-mail, dat anderen er ook iets aan hebben. Ze leren er iets van of het motiveert ze om ook iets te doen aan hun eetpatroon. Dat jij het drama niet ziet dat kan heel goed, want ik maak er geen drama van. Maar het kan wel een drama zijn. Veel mensen met een eetstoornis hebben er heel veel last van. Bagatelliseren van eetbuien is dan beslist niet kies. Ik leef ermee en ik schrijf erover. Maar als je het nu allemaal flauwekul, drama en fuss vindt dan is er maar een advies: lees hier niet.

Ook schreef je dit:

Heerlijk dat mensen ervan uitgaan dat ik geen ervaring zou hebben met eetstoornissen, of dat ik denk dat een eetbui of vreetkick 'slechts' een zak chips zou zijn. Net zoals jullie ervan uitgaan dat ik kennelijk geen kennis van zaken zou hebben, hierbij: jullie kennen mij en mijn kennis ook niet. Ik maak me oprecht zorgen om mensen die een probleem creëren wat er niet is en zichzelf straffen als ze iets wat ze zichzelf opleggen niet goed doen. Dát is wat ik schrijf. In een reactie onder het betreffende stukje heb ik al geschreven wat voor mij een definitie is van vreetkick/eetbui. Dus ik weet wel degelijk waar het over gaat én ik ken het principe maar al te goed. Met dien verstande dat ik even van mezelf baal dat ik toegaf aan cravings en dat ik daarna weer gewoon verder ga met m'n leven. Zonder mezelf te straffen. En zonder er lang bij stil te staan. Amen.

Je vindt het heerlijk dat mensen denken dat je geen ervaring hebt. Je bedoelt hiermee natuurlijk te zeggen dat je het maar suf vindt dat mensen zomaar ergens vanuit gaan zonder je te kennen. Waarom zo sarcastisch? Omdat je de reacties niet prettig vond? Je had je reactie kunnen introduceren met iets van een korte achtergrond want wij kennen je inderdaad niet. Ben je ervaringsdeskundige, heb je een medische achtergrond of wetenschappelijke affiniteit met het onderwerp? Dan had ik wellicht ook anders op jouw schrijven gereageerd. 

Mensen die een probleem creëren wat er niet is? Welk probleem bedoel je? Mijn eetstoornis? Is dit een probleem wat er niet is? En zichzelf straffen? Waar lees jij dat ik mezelf straf? Ook mijn restrictieve eetgedrag na een eetbui is onderdeel van de eetstoornis en niet bedoeld als straf maar als compensatie, net als het sporten. Jammer dat jij mij ook niet kent en kennelijk ook niet vanaf het begin hebt meegelezen want dan had je dit allemaal geweten. En je oprecht zorgen maken moet je dan maar doen over mensen in je omgeving waar je wél alles van weet. 

Tenslotte schreef je nog dit:

Kleine aanvulling: ik weet er niet domweg te weinig van, integendeel, ik weet er vrij veel van. Maar oh god als je iemand aanspreekt op z'n destructieve gedrag... Dat moeten we niet hebben.

Ik wil nogmaals benadrukken dat ik niet had begrepen dat je er veel verstand van had. Verder kan ik met deze laatste opmerking niet zoveel, behalve bedenken dat ik op een paar lange tenen heb getrapt.

Ik weet dat bloggen op een openbare blog allerlei reacties oproept. Gelukkig zijn de reacties die ik ontvang vrijwel altijd aardig, oprecht, geïnteresseerd, motiverend, vragend, betrokken of op een andere manier positief en dragen ze bij aan schrijf- en leesplezier voor mij, en ik denk ook aan het leesplezier voor anderen.

Mensen die zich storen aan mijn ervaringen, belevenissen en problemen mogen daar natuurlijk ook kritisch op reageren. Ik zal altijd antwoorden en ik hoop daarbij de juiste toon te vinden, ongeacht de boodschap en de toon van de boodschap van de reageerder.

En wanneer je echt vindt dat ik me aanstel, problemen zoek die er niet zijn, me druk maak om dingen die niet belangrijk zijn, dan kan je er natuurlijk ook voor kiezen om niet meer op mijn blog te komen. 

Met vriendelijke groet

Mevrouw Niekje