Beste Schrijver,

Als ik het allemaal zo lees komt er maar één ding in me op: zoek professionele hulp. Wat jij een eetbui noemt, noem ik een 'vreetkick', hebben we allemaal weleens, vaak hormonaal aangestuurd en kan gebeuren.

Compleet van de gekken, is als je dat gaat compenseren met een soort straf van smaakloos eten. Je bent mens, geen robot. De wereld vergaat niet als je een avondje rommel eet. Zelfs niet na twee avondjes. En als je jezelf daarna weer kunt herpakken met normaal eten (dus niet de geminimaliseerde strafversie), dan ga je meer dan goed.

Echt, niet sarcastisch of naar bedoeld, maar dit is echt niet gezond. En dan bedoel ik niet het eten zelf, maar de wijze van handelen rondom het eten.

Dit was jouw reactie mijn blog een dag na de eetbui.

Ik heb hierop gereageerd maar nadat ik mijn antwoord had gepubliceerd bleef jouw opmerking in mijn hoofd rondspoken. Vandaar dat ik nu een wat uitgebreider reactie geef.

Je schrijft 'zoek professionele hulp'. Het is goed dat er veel professionals op het gebied van eetstoornissen zijn. Helaas zijn er daar, net als voor alle andere professionele (geestelijke) zorg lange wachtlijsten. Voor mensen die nu de hulp nodig hebben is dat heel naar, er gaan zelfs mensen met een eetstoornis dood doordat d e hulp niet op tijd is. Ik heb al eerder geschreven dat ik in mijn leven al meerdere keren professionele hulp heb gezocht en heb gekregen. Dat ik hier veel heb geleerd is een ding dat zeker is, het was niet voor niets. Maar het heeft er niet voor gezorgd dat mijn eetprobleem weg was. 

Op mijn werk merk ik weleens op dat er mentoren zijn die een student uit hun groep bij het zorgteam aanmelden en dan verwachten dat wij de student na een serie gesprekken 'gerepareerd' teruggeven. Maar zo werkt het natuurlijk niet. We kunnen een student wel helpen en dingen leren zodat zij dingen beter of anders gaan doen. Zo werkt professionele geestelijke hulp ook. 

Het volgende punt: eetbui versus vreetkick. Inderdaad hebben veel mensen wel eens een vreetkick, al dan niet ingegeven door hormonen. Maar dat is echt niet te vergelijken met een eetbui. Hier heb ik ook al eerder over geschreven en mocht je meer willen weten, er is op internet veel informatie te vinden over de verschillen. Het gaat dan om een subjectieve en een objectieve eetbui. Voor jou is een zak chips in een keer helemaal opeten misschien een eetbui en noem je dat een vreetkick. Een eetbui bij een eetstoornis is eten eten eten, niets meer voelen, helemaal vol zitten en doorgaan met eten. Schaamte en schuldgevoel na afloop. Wat ik zoal at tijdens een eetbui?  Een liter roomijs of meer, een rol Café Noir of andere koekjes, een grote zak M&M's of een heel BonBonBloc, een pond kwark met suiker en jam, een halve liter vanillevla, drop, winegums, ontbijtkoek met pindakaas. En dat allemaal in een tijdsbestek van een uur of twee. 

Vergelijk zo'n eetbui maar met de inname van alcohol van een alcoholist of drugsgebruik van een junk. Een alcoholist drinkt zoveel dat er geen sprake meer is van een roes. Het gaat veel verder dan dat. Niet te vergelijken met iemand die een keertje tipsy of dronken is. Een recreatieve drugsgebruiker is niet te vergelijken met een junk die niet zonder kan en iedere dag achter de fix aangaat.  Als ik op school in de pauze 4 gevulde koeken eet zal er niet gauw iets van gezegd worden, hooguit zal er iets van gedacht worden.  Maar wanneer ik vier bier tussen de lessen door zou drinken word ik meteen op het matje geroepen. Een lijntje coke tijdens een rapportvergadering en ik kan mijn biezen pakken en hoef nooit meer terug te komen. Maar het principe is hetzelfde, de verslaving heeft de overhand en de verslaafde kan geen weerstand bieden.

Dan het smakeloos eten na afloop van een eetbui. Het gaat er niet omdat het niet mag smaken, het gaat erom dat ik zo mager mogelijk wil eten om de calorie-inname van de dag ervoor te compenseren. 

Tenslotte schrijf je 'dit is echt niet gezond'.  Denk je nu echt dat ik dat niet weet? Denk je nu echt dat ik vind dat ik een gezonde relatie met eten heb? Als je teruggaat naar mijn eerste blogs dan kan je lezen dat ik vorig jaar juli al begon met vertellen hoe raar mijn eetgedrag is en dat ik mijn best doe, met alles wat ik weet en heb geleerd tijdens de therapieën, om hier zelf verbetering in aan te brengen.

Ik snap heel goed dat een eetstoornis totaal absurd overkomt als je er zelf geen hebt en verder niemand kent die er een heeft. Het is een ziekte en geen een waarbij je altijd meteen aan iemand ziet of merkt dat ze er last van hebben. Maar dat betekent niet dat je de aandoening en alles wat erbij hoort kan bagatelliseren door te zeggen dat we er allemaal wel eens last van hebben. 

EBV:  2