(geen) grenzen aangeven - deel 1

Ik heb een poosje niets van me laten horen. Het leven ging door en naast weinig zin om te schrijven was het ook nog eens druk. Zo was er op school een Open Dag, had ik in de afgelopen weekenden afspraken en in de overgebleven vrije tijd zin om te lezen en een serie te kijken.

Zondag kreeg ik een alleraardigst mailtje van een lezeres die het zo stil vond op mijn blog en informeerde hoe het met me ging.  Een andere lezeres vroeg ook naar het waarom van mijn afwezigheid. Ik was van plan om binnenkort weer te gaan schrijven en aangezien het zondag nat en grijs weer was ben ik 's middags met mijn laptop op de bank gekropen en aan deze blog begonnen.

Ik heb een hele lijst met blogs in concept klaarstaan. Ik heb nog veel leuke eetherinneringen, er staat er nog een met een boekenlijst en ook nog wat blogs met eetstoornisgerelateerde informatie waar ik aan bezig ben. Maar deze blog schrijf ik over iets anders.

Ik heb me niet zo bezig gehouden met mijn gewicht en ook niet met mijn eten. Ik heb wat eetbuien gehad maar niet meer of anders dan anders. Toen ik begin deze maand in het weekend met een vriendin 's middags een terrasje pakte - het was prachtig weer dat weekend! - merkte zij op dat ik er beter uitzag dan een paar jaar eerder. Zij weet dat ik een eetstoornis heb maar ze is niet op de hoogte van alle ins en outs van mijn eetstoornis. Ik vertelde haar dat ik inderdaad wat ben aangekomen en geen ondergewicht meer heb. Ook vertelde ik haar hoe vreselijk ik dat vind. Ik heb haar uitgelegd hoe dat in mijn hoofd werkt. En ook dat ik me fitter, energieker en mooier voel met een paar kilo erbij dan wanneer ik (bijna) ondergewicht heb. Maar dat dat dus niet opweegt tegen het getal dat de weegschaal aangeeft waardoor mijn brein het lastig vindt.

Wanneer ik dit hardop zeg klinkt het ook in mijn eigen oren vreemd, en weet ik weer dat het niet zomaar een beetje gezeur is maar een ziekte, een ziekte die zich afspeelt in mijn hersens. Een ziekte waar geen gips omheen kan, geen pleister op hoeft, geen pilletje voor is. Ik moet het accepteren óf gaan oplossen. 

Tijdens ons gesprek kwamen we ook over vroeger te praten. Mijn vriendin vroeg of de oorzaak van mijn eetstoornis misschien toch te vinden is in het verleden, in de tijd dat ik een relatie had met mijn ex-partner. We kennen elkaar al bijna dertig jaar en dat betekent dat zij ook mijn ex heeft gekend. Haar man was ooit een collega van mij en zo zijn we bevriend geraakt. In de beginjaren van onze vriendschap, toen ik nog met ex was, gingen we vaak met elkaar uit en bij elkaar op bezoek. 

De relatie die ik met ex had was geen goede, maar voor de buitenwereld hielden we de schijn op dat we het erg fijn hadden. Ex was een enorm charmante Engelsman die iedereen die hij tegen kwam om zijn vinger wond.  Ik had hem in mijn laatste maand als au-pair ontmoet en hij was de hoofdreden waarom ik na een korte periode in Nederland weer terug naar Londen ging. Ik was stapelverliefd geworden. Hij niet op mij maar dat weerhield mij niet. Ik ging terug en zorgde ik ervoor dat hij me leuk vond. Dat lukte en ik denk oprecht dat hij me ook leuk vond, maar lang niet zo leuk als ik hem. 

Ik trok vrij snel bij hem in, deels omdat het wel handig was want ik wilde het logeren bij de au-pair familie niet te lang laten duren, en deels omdat ik heel graag bij ex wilde zijn. Ex vond het prima want met mijn goede baan en goed salaris droeg ik bij aan de kosten en kon hij zich volledig storten op zijn carrière als fotograaf. Hij kreeg niet zoveel werk en verdiende niet veel en al  snel betaalde ik voor bijna alles. Bijna... oh nee, ik bedoel gewoon voor alles. Ik loste zelfs zijn schulden af.

Grensoverschrijdend gedrag is een term die ik pas korte tijd hoor en ken. Toen ik op mijn twintigste ging samenwonen met ex was dit een onbekend begrip voor mij. Kan  iemand je grenzen overschrijden als je geen grenzen aangeeft? Want dat deed ik niet. Ik weet niet eens of ik dat ooit geleerd heb. 

Ex deed dingen die niet okay waren. Maar liefde maakt blind en zeker in de eerste jaren wilde ik niet zien hoe vreemd en scheef onze relatie was. Ik woonde en werkte in Londen, we hadden een heel druk sociaal leven en alle dagen waren gevuld. Ik genoot met volle teugen! En de momenten dat het even niet zo leuk was nam ik voor lief. Dan was ik blij als het weer over was en ex weer aardig voor me was. En spijt had van zijn gedrag. 

Welk gedrag? Het begon met isoleren. De vrienden en vriendinnen die ik allemaal zelf had gemaakt in Londen vond het ex niet zo leuk. Hij had zijn eigen vrienden en ook nog een vrij grote familie. En die waren allemaal stukken leuker. Steeds meer ging ik mijn vrienden uit de weg, verzon ik redenen om ze niet te zien en zegde ik afspraken af. En als je een poosje niets van je laat horen dan verwatert een contact ook vanzelf. Zeker toen, in de tijd dat we nog geen mobiele telefoons en e-mail hadden en contacten onderhouden een grotere inspanning vereisten dan af en toe een appje sturen.

Naast het isoleren was er vrijwel meteen vanaf het begin van onze relatie sprake van jaloezie en wantrouwen.

Omdat het emotioneel vrij zwaar is deze herinneringen weer op te halen en hierover te schrijven doe ik dit in delen, er komt binnenkort een deel 2.