schaamte - vervolg

Op mijn blog schaamte van vorige week zaterdag reageerde een lezeres met de opmerking dat zij mijn stukje had gelezen en dat mijn openhartigheid een reactie verdiende. Zij moest echter nog even over de reactie nadenken.

Een dag later kwam de reactie. Zij zich had geërgerd aan mijn blog. Dat kan gebeuren. Ik schrijf mijn openhartige blogs voor iedereen en voor niemand in het bijzonder. En niet iedereen is dan overal even gecharmeerd van.

De reacties die ik krijg via het reactieformulier plaats ik altijd, daarnaast krijg ik ook veel reacties in mijn e-mail. Dat zijn veelal verhalen van vrouwen (tot nu toe geen mannen), vaak in mijn leeftijdscategorie, die net als ik een verstoorde relatie met eten hebben. Zij delen dit met mij en soms hebben we steun aan elkaars verhalen en ervaringen.  

Ik ontvang bijna geen negatieve reacties.

Na de eerder genoemde reactie waarin ik las dat mijn blog ergernis had opgewekt heb ik die opmerking toch de rest van de dag en ook de dag erna in mijn hoofd gehad. Misschien kan ik niet goed tegen kritiek. Ik dacht van wel en moet dat beeld wellicht herzien, maar ik vond de reactie heel vervelend! 

Vond ik het zo vervelend omdat ik een goede 'relatie' had opgebouwd met deze lezeres omdat zij al eerder kritische reacties had achtergelaten? Misschien speelde dat mee. Het voelde een beetje alsof een gewaardeerde bekende de negatieve kritiek had geleverd.

Vond ik het zo vervelend omdat zij het eetgedrag van mijn man niet okay vond? Ik noemde het intuïtief en zij schreef dat zulk eetgedrag bij haar thuis heel anders genoemd wordt. Toen ik dat las wilde ik bijna het eetgedrag van mijn man gaan verdedigen, maar vond dat uiteindelijk al te gortig. Haar conclusie dat mijn man mijn eetgedrag ook moet accepteren was misplaats, ik schreef namelijk nergens dat hij het niet accepteert. Hij vindt het raar, maar accepteert het wel. Houdt er zelfs rekening mee.

Vond ik het zo vervelend omdat zij vindt dat ik iets minder Calimero moet zijn? Jazeker, dat stoort me. Zo'n opmerking is niet gepast van iemand die mijn man en mij niet kent en ook geen idee heeft van onze relatie.

Wanneer ik me erger aan een blog dan kijk ik het even aan en wanneer ik me blijf ergeren dan is deze blog niet voor mij en lees ik in het vervolg deze blog niet meer. Zo kijk ik ook geen televisieprogramma's waar ik me aan erger. Blogs over onderwerpen die me niet aanspreken lees ik ook niet. Blogs van mensen met een levensvisie die haaks staat op die van mij zoek ik niet op. Het internet is vol met blogs en websites van mensen die een andere mening, hobby of passie dan ik hebben. Niet interessant voor mij en als ik op alles wat me ergert zou willen reageren dan heb ik aan een mensenleven niet genoeg.

Ten slotte kan ik alleen maar bedenken dat deze blog mijn plek is, de plek waar ik me ongehinderd kan uiten, waar ik me kan aanstellen, boos kan maken, verdrietig of blij kan zijn, over koetjes en kalfjes kan praten en bovenal over mijn dagelijks leven als 55-jarige met een eetstoornis kan schrijven.

Jammer dat door een enkele opmerking mijn plezier in het bloggen sterk is afgenomen. Ik hoop maar dat het tijdelijk is.