(geen) grenzen aangeven - deel 2

Aan het begin van mijn relatie met ex, ik was 20, was ik zo verliefd dat ik alles slikte. Vond hij mijn vrienden en vriendinnen stom? Dan verbrak ik het contact. Vond hij mijn eten niet lekker, dan kookte ik wat hij wel graag at. Vond hij dat ik me niet leuk kleedde, dan trok ik wat anders aan. En zo waren er allerlei dingen, klein en groot, die ik deed om me aan te passen en om ex te behagen.

Ex deed vrij weinig voor mij, zijn emotionele betrokkenheid bij mij was vrijwel nihil, hij had weinig interesse in wat mij bezig hield, wie ik was en waar ik vandaan kwam. Hij was vooral bezig met zichzelf. 

Hij ontmoette mijn ouders en broer, en in de jaren dat we samen in Londen woonden deed hij daar niet lelijk over. Ze waren natuurlijk niet in de buurt en bovendien gaven mijn ouders mij, en daarmee ons, af en toe mooie cadeaus of geld. 

Ex was zeven jaar ouder dan ik en na een aantal maanden samenwonen kwam ik erachter dat er een ex-vriendin en een dochtertje van vier waren.  Zij woonden in het noorden van Engeland en er was weinig contact.  Dat vond ex vervelend maar was niet zijn schuld beweerde hij. De keren dat er contact was ging dit gepaard met lange telefoongesprekken en veel verwijten over en weer. Ik heb zijn dochter in de tien jaar dat we samen waren twee of drie keer gezien tijdens een bezoek aan het noorden van Engeland, waar ook ex zijn moeder en zijn vader (gescheiden) woonden. Nooit kwam het meisje naar Londen om haar vader te zien.

Veel van wat er destijds gebeurde ben ik vergeten. Met name de dingen die met zijn vorige relatie te maken hadden. Ik geloofde ex wanneer hij onaardige dingen over zijn vorige vriendin vertelde en ik zag er toen geen patroon in. Nu denk ik daar anders over en begrijp ik heel goed waarom zij met haar dochtertje vertrokken was.

Zoals ik in deel 1 schreef was er ook al snel sprake van jaloezie en wantrouwen. Wanneer ik op mijn werk was belde ex dagelijks minstens twee keer op. Wilde weten hoe laat ik naar huis ging en als ik voor mijn werk iets buiten kantoor moest doen dan liet ik hem dit altijd weten. Stel je voor dat hij belde en mij niet te spreken kon krijgen! 

Vaak spraken we na werk nog af in de stad, meestal met vrienden, om nog wat te drinken in een pub. Als er dan mannen naar mij keken dan werd hij daar boos over. Het resultaat was dat ik steeds schichtiger werd en maar zo min mogelijk de aandacht wilde trekken. Niet makkelijk wanneer je 1.88 meter bent! Andere keren vond ex het juist weer leuk als er naar me gekeken werd, maar dat vond ik dan weer heel vervelend. Naarmate de jaren vorderden werden zijn jaloezie en wantrouwen steeds erger en moest ik me constant in allerlei bochten wringen om maar te kunnen aantonen dat ik niet flirtte of vreemdging. 

Ex kon me de hemel in prijzen, vond me dan de mooiste vrouw ter wereld en ik moest hem vooral niet verlaten. Maar ook kon hij me een enorme 'bitch' vinden die niet van hem hield, niet goed voor hem was en achter zijn rug om allemaal dingen deed met andere mannen. Tijdens zulke buien kon het gebeuren dat hij me vanuit het niets ineens kon vertellen dat ik moest vertrekken. Huilen en smeken hielp dan niet en dus vertrok ik dan maar. Dan liep ik over straat, huilend, en hoopte ik dat de bui over zou gaan. Dat gebeurde dan ook en na een paar uur mocht ik dan weer naar binnen. 

Ik begrijp dat ieder weldenkend mens zich nu afvraagt waarom ik dit liet gebeuren en niet meteen een eind aan de relatie maakte. Dat vraag ik me nu ook af, maar nu is niet toen, en toen was ik niet wie ik nu ben. Ik kan er allerlei dingen over zeggen en dat zal ik ook nog wel doen, maar de voornaamste reden was dat ik dacht dat ik het gedrag van ex kon veranderen, als hij maar zag hoe ik mijn best deed en van hem hield. Het houden van veranderde in angst en schaamte en een depressie waardoor ik helemaal murw ben geworden. Maar daarover later meer. Ik zal proberen om het relaas chronologisch te houden.

We hebben samen een aantal jaren Londen in gewoond en in die tijd was er voornamelijk geestelijk geweld, maar was er ook al af en toe sprake van lichamelijk geweld. 

Eind jaren tachtig, begin negentig raakte Engeland in een recessie en droogde het werk van ex volledig op. Ik verdiende goed en kon ons beiden onderhouden. Wel moest ik af en toe mijn ouders om een bijdrage vragen want ex gaf veel geld uit, aan zijn fotografie, de huur van een studio, maar ook aan eten en drinken buiten de deur. Hij hing de mooie meneer uit zogezegd.

In deze periode werd er bij mijn moeder weer kanker geconstateerd.  Zij had al eerder, op haar 39e, kanker gehad en telkens werden er uitzaaiingen gevonden. Zij werd steeds zieker en zou nooit meer genezen. Ik wilde weer terug naar Nederland en ex wilde een poging wagen om in Nederland zijn carrière op te bouwen. Mijn ouders zochten een appartement en leende mij het geld om dit te kopen. 

Begin jaren 90 verhuisden we van Londen naar Nederland. Mijn vader kwam ons, in een gehuurd busje, halen. Veel huisraad lieten we achter en in Nederland begonnen met veel nieuwe spullen, die voor het eerst door ons samen waren uitgezocht. Ik hoopte dat hiermee ook een nieuwe pagina in onze relatie begon. Niets was minder waar.

Volgende week zaterdag deel 3 van deze serie blogs.