Tuurlijk mag je dat denken. Je mag denken wat je wil! Je mag denken dat een slimme vrouw wel beter weet en anders kan handelen. Je denkt vast ook dat iemand met een angststoornis zich niet moet aanstellen, want er is niets om bang voor te zijn. Of dat iemand met smetvrees overdrijft en zijn handen geen tientallen keren hoeft te wassen, want ze zijn niet vies. Om maar niet te spreken van OCD, dat is zo idioot want waarom zou je alles zo perfectionistisch doen terwijl dat helemaal niet nodig is? Het zit allemaal in je hoofd en je hoofd dat ben jij, dus kan je ook normaal doen. En zo is het maar net!
Ik stel me natuurlijk aan wanneer ik weer eens een huilbui heb in een restaurant in het buitenland omdat er niets op de kaart staat waar ik me comfortabel bij voel. En voor mijn plezier lopen we vervolgens de zaak weer uit om bij een heleboel andere restaurants de menu's te bekijken waarna we ergens belanden waar ik uiteindelijk iets eet omdat ik iets moet eten. Zo leuk ook voor de partner al dat gedoe, hij geniet er ook echt van!
Ik stel me natuurlijk aan wanneer ik stress heb omdat er een uitstapje op het programma staat waarvan ik niet weet hoe het verloopt met betrekking tot het eten. Ik vind het heerlijk om al dagenlang over en over te bedenken wat ik zal doen met het eten. Wel mee-eten, niet mee-eten? Echt zo fijn om daar mee bezig te zijn!
Ik stel me natuurlijk aan wanneer ik onrustig word als ik op school niet op tijd weg kan vanwege een vergadering of incident waarbij ik nodig ben en ik daardoor niet naar de sportschool kan. Ik vind het echt zo fijn om dan thuis te komen en me rot te haasten om toch nog, voor het eten, even te kunnen sporten. En als er helemaal geen tijd meer is ben ik meteen het zonnetje in huis, is echt heel goed voor mijn humeur!
Ik stel me natuurlijk aan wanneer ik op dagen dat de sportschool dicht is, de feestdagen, op de fiets stap en 30 km ga fietsen om toch maar te bewegen. En dat het vriest, regent of stormt vind ik dan helemaal niet erg, nee joh... dan is de inspanning groter en ben ik nog blijer dat ik ben gaan fietsen.
Ik stel me natuurlijk aan wanneer mijn man het eten maakt en ik zie dat hij liters olie en kilo's boter gebruikt om iets lekkers te maken. Ik vind het fantastisch om dan terloops nog even een opmerking erover te maken zodat de sfeer in huis meteen verpest is. Echt zo tof!
En tenslotte de kers op de taart: de eetbui! Wat een feest, wat een genot, eten tot je propvol zit, buikpijn krijgt, bijna moet kotsen en vervolgens niet goed slaapt omdat al dat eten verteerd moet worden en je de hele nacht zweetaanvallen en krampen hebt. Dan is het opstaan de volgende dag erg prettig en ben je fit en uitgerust en kan de werkdag ook niet meer stuk!
Nee joh, allemaal aanstellerij, ik doe deze dingen omdat ik anders niets heb om over te bloggen.
Toevallig schreef een vriendin van mij op haar FBsite ook een stukje over niet zichtbare aandoeningen zowel fysieke als mentale en de daarmee gepaarde vooroordelen van mensen. Zij heeft lipoedeem , een aandoening die niet vaak voorkomt en dus onbekend bij de meeste mensen. Misschien moet je wat minder snacken is een veel gehoorde opmerking die haar voor de voeten gegooid word, Mijn dochter heeft ADHD iets waarvan veel mensen denken dat alleen kinderen dat hebben en dat je als volwassene daar toch eens iets aan moet doen, kan toch niet zo moeilijk zijn? Als moeder en als vriendin kun je niet veel meer doen dan proberen mensen erop te wijzen dat iemand niet voor zijn/haar lol zich deze problemen op de hals haalt, dat het bestaande aandoeningen zijn die niet simpel op te lossen zijn en hoe fijn het zou zijn als iedereen die een vooroordeel heeft eens zou proberen zich wat in te leven of op zijn minst hun mening voor zich te houden.Dat zou heel wat mensen onnodig leed besparen.
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, dank je wel voor deze reactie. Het is inderdaad zo makkelijk om te zeggen "doe gewoon dit of dat" wanneer je niet weet hoe ingrijpend een psychische of lichamelijk aandoening kan zijn. Het is geen kwestie van normaal doen, of even je gedrag veranderen. Sommige dingen gaan niet over en bij sommige dingen is therapie een mogelijk oplossing. Maar zelfs dan is het vaak zo dat de onderliggende klacht niet weg is, maar de manier waarop met er mee omgaat is veranderd. En ook dat is allemaal niet zaligmakend. Het blijft lastig om duidelijk te maken dat dit geen keuzes zijn, zonder in een slachtofferrol te vallen, want dat willen de meeste mensen ook niet.
VerwijderenVerteerD moet worden.
BeantwoordenVerwijderendank!
VerwijderenOver dat laatste: dat ken ik maar al te goed. Toch iets eten dat je nooit eet of meer eten dan je normaal doet, en dan maagzuur, darmkrampen, exceem. obstipatie of diarree. Of 'dumping' klachten. Ja heerlijk joh. Zo goed van je dat je al die (goedbedoelde kort door de bocht) adviezen hebt opgevolgd maar nu met de gebakken peren zit en je ziek voelt. Wat zeg je? Dat dit is omdat je lichaam dit niet gewend is en je er gewoon dus even doorheen moet, je maag moet oprekken, je darmen moet opvoeden, je immuunsysteem moet harden, je mind moet resetten? Tuurlijk joh.. dat kan ook alleemaal nog heel makkelijk als je 50 of 60 plus bent. Klasse Niekje, deze blog! Groet, Ine
BeantwoordenVerwijderenHoi Ine, dank je wel! Goede tips ook, ga ik aan werken, dan lukt het vast om volgende week gewoon normaal mee te doen, kleffe witte puntjes met vieze plakkaas en plofkipfilet te eten, en dan aan het eind van de dag nog meesnacken als de bitterballen op tafel komen en deze wegspoelen met een paar glazen cola. Geen probleem joh, doe ik even!! En op de fiets... nee joh, ik rijd met iemand mee, ga niet fietsen, stel je voor!
VerwijderenHe, maar je vergeet nog de klodders boter of margarine die op die puntjes gaan en die de plakkaas altijd zo heerlijk doen glijden. Tegen de tijd dat je je broodje hebt is die boter of margarine meestal vloeibaar. Nee, zonder gekheid, grootkeukenvoer is gewoon meestal niet lekker. Hoezeer men ook zijn of haar best doet. Mijn zoon zat er eens bij toen mijn moeder in het verpleeghuis haar warme middagmaaltijd op de kamer kreeg (omdat wij op bezoek waren, doorgaans at ze op de groepskamer. Wij hadden ons eigen brood mee).. Maar er was geen groente bij, dat was zeker vergeten of op. Geen probleem, zei de catering en kwam 10 minuten later met een klein dessertschaaltje salade, afgedekt met cellofaan. Ik bedankte de cateringmedewerker hartelijk. Mijn zoon meldde me op de terugweg dat hij tijdens een studentenbaantje in de keuken had meegemaakt hoelang die salades wel in de koeling staan (soms wel 3 dagen) en hoe vaak ze in en uit de koeling gaan (bij teveel er uitgehaald gaan ze dan weer terug). Ik hoop maar dat dit uitzonderingen waren:-( Groet, Ine
VerwijderenIk heb ooit eens een ziekenhuismaaltijd gegeten, niet te naggelen zo vies!! Ik weet dat het beter kan en dat er ziekenhuizen zijn waar het eten wél goed is. Brengt wel kosten met zich mee, ik denk dat het dat is. Maar beter eten betekent volgens mij een sneller herstel. Zo'n verhaal als het jouwe over een verpleeghuis is mijn ergste nachtmerrie! En dat het in de cateringwereld niet alles koek en ei is geloof ik ook. Gelukkig zijn het de uitzonderingen (hoop ik).
VerwijderenWat een vreselijk iets is toch een eetstoornis. Bâh ik wist nooit dat het zo erg was. Door jou heb ik er over gelezen, het is een bikkelharde strijd.
BeantwoordenVerwijderenVroeger leek het mij nog wel gemakkelijk omdat te hebben. Zou ik mooi gaan afvallen. Maar door jou zijn mijn ogen open gegaan.
Trek je niets aan van wat mensen denken en doen, daar moet je boven staan.
Ik ben heel blij dat je er zo eerlijk over blogt!
En wens je heel veel sterkte! Ik denk en hoop dat jij al een eind op de goede weg zit.
Heel veel liefs, Engelien
Hoi Engelien, er wordt helaas vaker gedacht dat het een poging tot afvallen is die een beetje uit de hand is gelopen en die met een paar eenvoudige oplossingen weer overgaat. Dat kan misschien bij sommige, vooral jonge, mensen zo zijn. Wanneer dit een langdurige stoornis is geworden wordt het steeds lastiger die gladde neurologische paden te laten voor wat ze zijn en nieuwe wegen aan te leggen in je hoofd. Dank voor je positieve reactie, dat waardeer ik!
VerwijderenIk denk dat als een 'inslijtende-stoornis' vroeg herkend wordt en er dan gelijk actie ondernomen wordt, de kans op escalatie, langdurigheid veel kleiner wordt. Maar zoals met vele dingen worden ze meestal niet vroeg herkend. Vaker dan gemiddeld je handen wassen is nog niet gelijk een stoornis, wat meer of wat minder eten ook niet, op vaste tijden willen sporten ook niet, nog even controleren of de deur wel op slot zit ook niet. Maar ondertussen slijt het patroon zich er wel meer en meer in en wordt moeilijker te veranderen. De langdurigheid bepaald de kans op blijvende verandering. En ik benoem bewust 'inslijtende-stoornis', ADHD / Autisme blijkt steeds meer ook een genetische component te hebben bijvoorbeeld. Al denk ik dat bij een 'inslijtende-stoornis' dit ook wel een rol zal spelen, je bent vatbaarder. Het is niet een bewust proces zoals je een taal leert maar veel meer sluipend. Een soort selffulfilling proficy, het voelt 'goed' dus doen we het nog een keer en nog een keer en..... tot ook de negatieve gevolgen er komen, maar dan is omdraaien al verdraaid moeilijk. Als of je een steeds smaller bergweggetje met de auto op gaat, in het begin is het makkelijk en kun je ook makkelijk omdraaien, maar naar het eind gaat het steiler en wordt het smaller, maar kun je steeds moeilijker de wagen keren.
VerwijderenHoi Wieteke, ik denk ook dat vroegsignalering ook bij een eetstoornis (net als bij andere aandoeningen zowel lichamelijk als geestelijk) erg belangrijk is om schade te beperken. Je reactie is heel helder en begrijpelijk, zoals je het omschrijft zo is het inderdaad. Bij mij is het ook zo begonnen. De complimentjes die je krijgt over je figuur ( oh wat knap dat je zoveel bent afgevallen!) en je sportprestaties (oh wat goed, ik wou dat ik zo gedisciplineerd was!) helpen daarbij niet.
VerwijderenZo makkelijk om te oordelen over een ander. De kunst is om je er niets van aan te trekken. Want ik vind het ontzettend dapper dat je over je eetstoornis schrijft. Het geeft inzicht, zodat ik het beter kan begrijpen.
BeantwoordenVerwijderenGoedemorgen Judy, dank je wel voor je positieve reactie! Fijn om te lezen dat het informatief is, dat is uiteindelijk een van de redenen van mijn blog. Daarnaast vind ik het lekker om dingen van me af te schrijven, lucht op en brengt leuke nieuwe contacten met zich mee!
VerwijderenAch meid toch. De eetstoornis is al ingewikkeld genoeg en dan nu die kritiek er nog bij. Theoretisch weten,dat je je er niets van aan moet trekken is anders dan wat het gevoelsmatig doet.
BeantwoordenVerwijderenGoedemorgen Izerina, kritiek mag altijd maar dan wel als het een discussie oplevert, dan hebben we er allemaal wat aan. Ik trek het me niet meer zo erg aan als een jaar geleden. Toch had ik even zin om een beetje sarcastisch te doen. Fijne dag!
VerwijderenAch het is zo gemakkelijk om een oordeel of meerdere te vellen over het gedrag of de stoornis van andere mensen. Zelf een trauma opgelopen door jarenlang misbruik en de keren dat ik te horen kreeg en krijg dat ik 'het nu maar eens achter mij moet laten', 'het toch al jarenlang geleden is', 'ik er toch goed uitzie', 'ik niet mag mopperen', 'dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben'....zelfs van een psychiater en een psychotherapeut hele kwetsende dingen gehoord terwijl juist zij het toch 'beter' zouden moeten weten. En ja achter je laten dat kan maar het blijft een open wond. Psychische aandoeningen zijn niet zichtbaar dus is een oordeel snel gegeven. Maar je blog is fijn om te lezen en voor iemand die een eetstoornis faked is het zeer geloofwaardig je hebt jezelf goed ingelezen :-) (dat laatste is een grapje natuurlijk). Je bent een mooi en eerlijk mens en het pleit alleen maar voor je dat je zulke intieme dingen op je blog deelt. Fijne dag!
BeantwoordenVerwijderenHoi Ilona, wat je schrijft is zo herkenbaar, met name omdat ik er niet uitzie als iemand met een eetstoornis en bovendien meer dan 2 hersencellen heb dus zou ik beter moeten weten dan me zo aan te stellen. Enfin, men oordeelt zonder erg veel kennis van zaken én zonder mij te kennen. Zo gaat het en ik denk niet dat dat zal veranderen. Hahaha... die eetstoornis faken en dan al jaren volhouden alleen maar om een blog te vullen! Dank je wel voor je lieve woorden!
VerwijderenYep, en zo stelt mijn genderdysfoor kind zich ook aan, die kiest er toch zelf voor om een ander geslacht te willen zijn?
BeantwoordenVerwijderenIk ben blij voor andere mensen als ze deze zorgen niet hebben, maar zou wensen dat ze zich onthielden van een oordeel.
Hoi Anoniem, precies!! Is een en al aanstellerij en aandachttrekkerij!! 🙃 Gelukkig weet jij beter en zijn er inmiddels ook medisch specialisten die dit serieus nemen. Wat niet wegneemt dat je er af en toe natuurlijk tabak van hebt en een punthoofd krijgt van alle domme (door onwetendheid) en lompe (doordat mensen vinden dat ze alles wat ze denken ook mogen zeggen) opmerkingen die jij en je kind krijgen. Sterkte!
VerwijderenO,dat doet pijn........
BeantwoordenVerwijderenHoi Anneke, het is niet anders, het kan soms echt heel naar zijn om mij te zijn, en ja, daar moet ik zelf wat aan doen want een ander kan dat niet voor me oplossen. Gelukkig zijn de meeste dagen niet zo rot hoor!
VerwijderenKritiek en opmerkingen krijg ik regelmatig, over mijn overgewicht. Vrienden en kennissen zeggen zoiets met goede bedoelingen, daar ga ik maar van uit. Maar het gebeurt ook wel op straat of in de bus. Ik woon in het buitenland en ben herkenbaar als buitenlander. Zulke opmerkingen worden niet gefluisterd maar hardop gezegd tegen hun gezelschap, er van uitgaande dat ik het niet versta. Wel dus. Heb er wel eens op gereageerd, maar heeft dat zin ? Oordelen over iemands uiterlijk of zoals bij jou, over een moeilijke eetstoornis, men blijft het doen. Uit onbegrip, om lollig te doen etc.
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, ik vind het altijd zo verdrietig wanneer ik dit hoor. Er is zo verrekte weinig aan te doen, behalve - bij vrienden en kennissen - zeggen dat het je pijn doet. Bij vreemden zou je dat ook kunnen doen, maar dan blijf je bezig en daar word je dan ook weer niet vrolijker van. Ik neem aan dat je weleens in de taal van het land waar je woont laat merken dat je het verstaan hebt? Het onbegrip waar ik tegenaan loop is minder duidelijk aanwezig, ook omdat ik er niet uitzie als iemand met een eetstoornis. Ik krijg juist nog steeds opmerkingen over mijn mooie figuur en dat vind ik meestal ook vervelend want ik wil eigenlijk niet reageren met 'bedankt' maar ook weer geen botte opmerking maken om het voor de persoon niet ongemakkelijk te maken. Laten we eens stoppen met de focus op het lichaam en uiterlijk maar juist kijken naar de personaliteit van de mensen met wie we te maken hebben, daar ben ik voor! Dank je wel voor je openhartige reactie.
VerwijderenIk heb eens aan een vreemde - een bezoeker van de supermarkt die out of the blue het nodig vond om een opmerking te maken dat ik zeker "erg van Bolletje hield, omdat ik zo dik was" gevraagd wat er het plezier van was om mensen zo te kwetsen. Of hij dat leuk vond, of het nodig had voor iets... Reactie: wat schaapachtig lachen, ik had niet het idee dat het echt aankwam, maar ik heb wél een reactie gegeven. Voelde goed....
VerwijderenHoi Mrs H., goed zo! Laat ze maar nadenken over hun lompe gedrag.
VerwijderenZodra een aandoening niet zichtbaar is, is het aanstelleritis. Heel kort door de bocht om zo te oordelen. Kennelijk hebben dergelijke personen zelf nergens last van. Beseften ze het maar.
BeantwoordenVerwijderenDoor mijn jeugd vind ik eten geen plezierige bezigheid, eerder iets wat moet. En wat deze boerin niet kent, eet ze niet. Soms hebben mensen het over een vijf-gangendiner en denk ik: sla mij maar over.
Bedankt voor je reactie op mijn blog!
Hoi Mirjam, bij mij is het niet zichtbaar en daarom is het er niet, of niet erg genoeg of zoiets. Pas wanneer je veel en veel te dun/dik bent gaan mensen het zien als een probleem. Ook niet leuk om geen fijne eetervaringen te hebben lijkt me, dat maakt heel veel sociale bijeenkomsten ook lastig. En ook dat is dan bij jou denk ik niet zichtbaar en moet je je misschien in allerlei bochten wringen om het te omzeilen of juist proberen uit te leggen. Eten kan zo lastig zijn! Jij ook bedankt voor jouw reactie. Tot ziens op elkaars blog!
VerwijderenAls mijn moeder me vroeger insmeerde met N.ivea zonnebrandcreme zei ze al: “ weet je wat die letters ook kunnen betekenen in het gewone leven, Niet Invullen Voor Een Ander”. Daar probeer ik altijd aan te denken als ik iets niet begrijp of vreemd gedrag vind bij een ander.
BeantwoordenVerwijderenMooi kwetsbaar geschreven blogje weer, wat duidelijk aangeeft wat een strijd zo’n eetbuistoornis geeft.
Ik kan door mijn ziekte ook niet veel, en als één van mijn buren op vakantie gaan voor een maand
Spanje en ik zeg dat ik dat niet zou kunnen, zeggen ze doodleuk, dan ga je toch een weekendje naar een hotelletje. Kon ik dat maar denk ik dan, maar ik zeg niets wetende dat ze het toch niet begrijpen.( maar pijn doet het wel) Al gun ik ze die vakantie oprecht hoor!
We zullen altijd moeten dealen met zulke mensen!
Ria
Hoi Ria, dat is een goede: niet invullen voor een ander, dat zouden we allemaal eens moeten bedenken wanneer we onze vooroordelen hebben / eigen meetlat ergens langsleggen. Zo makkelijk gezegd he, van dat hotelletje. Net zo makkelijk als men tegen mij zegt 'neem lekker, jij kan het hebben!' als er weer wat lekkers op tafel staat. En we dealen ermee en dan kunnen we op de blogs die we lezen en schrijven zien dat er genoeg mensen zijn die weten hoe het voelt als iets pijn of verdriet doet. En we kunnen er gelukkig ook af en toe met elkaar om lachen, want zielepoten zijn we niet, verre van! xx
VerwijderenIk schreef het hier (of ergens anders) al eens. Het is ook wel heel makkelijk om vanachter je toetsenbord te reageren. Vroeger moest je een briefkaart schrijven, er een postzegel op plakken en ermee naar de brievenbus lopen. Dat deed je alleen als het écht belangrijk was wat je te zeggen had. Maar tegenwoordig kan iedereen roepen wat-ie wil. Moeilijk om naast je neer te leggen, maar wel het beste eigenlijk.
BeantwoordenVerwijderenHi Nicky, een appje, mailtje of reactie is inderdaad zo geschreven en de wijde wereld in gezonden met een paar klikken op het toetsenbord. Ik trek het me even aan en ga tegenwoordig weer snel verder zonder er teveel aanstoot aan te nemen. Maar gisteren schoot het me toch even in het verkeerde keelgat en wilde ik mijn zegje nogmaals doen, daarom deze blog.
VerwijderenJa is ook aanstellerij....denkt men inderdaad. Helaas, was het maar zo simpel....
BeantwoordenVerwijderenHoi Tuinkabouter, aanstellerij én aandachtrekkerij, ik heb niks beters te doen dan tobben met en piekeren over eten!😉
VerwijderenAndere lullen makkelijk. Zij die het begrijpen zitten in hetzelfde schuitje; zij die roepen 'je stelt je aan' of 'als je nou eens dit doet'... horen gelukkig te zijn, want zij weten niet wat er in jouw hoofd afspeelt.
BeantwoordenVerwijderenHoi Rianne, mijn hoofd kan soms helemaal los gaan en dat is geen pretje! Soms zou ik willen dat ik kon resetten naar fabrieksinstellingen!
VerwijderenBijzonder informatieve en zeer interessant om alles zo opgesomd te lezen zowel deze als vorige.
BeantwoordenVerwijderenHoi Lot, ja soms is het misschien niet zo leuk om te lezen, maar maakt wel pijnlijk duidelijk dat het echt niet altijd even makkelijk is, ook al wordt er weleens gezegd 'doe toch normaal'. Dank je voor je compliment!
VerwijderenHé mevrouw Niekje, Ik weet niet of je met deze post reageert op commentaar op een eerdere blogpost? Ik vind 'm nogal cynisch! Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat je zo over jezelf denkt / schrijft, in je mindere momenten - maar schrijf niet zo over mijn eetstoornis (dat doe ik zelf wel, als ik dat nodig vind....). Dit even om jouw negatieve gedachten over jezelf te relativeren!
BeantwoordenVerwijderenHoi Mrs B, het is cynisch bedoeld en gaat over mij, zoals alles op mijn blog over mij gaat, tenzij ik duidelijk aangeef dat meerdere mensen dit zo ervaren. Maar de voorbeelden die ik noem zijn persoonlijke ervaringen. Gelukkig zijn dit momenten en is niet mij hele leven zo triest!
VerwijderenHoi Mrs H. , ik weet niet of je deze reactie van mij nog leest, maar ik vraag me af waarom je zegt dat ik niet zo over jouw eetstoornis moet schrijven. Ik begrijp niet wat je daarmee bedoelt. Het is toch overduidelijk een 'ik' verhaal?
VerwijderenJa, dat was me volledig duidelijk! Ik denk dus dat IK niet helemaal duidelijk was.... Ik kom er later nog wel op terug...
VerwijderenOk, ik lees t wel, mag ook via mijn email mevrouwniekje@gmail.com (kan via de emailfunctie op mijn homepage).
VerwijderenHet idee dat het aanstellerij is komt meestal van mensen die zelf geen idee hebben hoe het is om je zo te voelen.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicole, zo is het! Ik ben zelf natuurlijk ook niet roomser dan de paus en heb zelf ook weleens een gedachte over iets, zonder enige kennis van zaken, en bedenk dan dat er voor alles een reden/uitleg is en dat niets zomaar zo is.
VerwijderenMet aandacht jouw logje gelezen. Ik weet zelf niet hoe het is om een stoornis te hebben, dus onthoud ik me angstvallig van commentaar. Maar kun jij vertellen HOE een ander dan wel moet reageren, behalve iets meelevends te zeggen als 'goh, wat naar voor je'. Waar zouden mensen met een stoornis als de jouwe dan wél iets aan hebben. Ik begrijp uiteraard dat die 'kort-door-de-bocht'-reacties niet gewenst zijn (en zeer terecht), maar wat dan wel? Het kan zijn dat je dit al eens behandeld hebt, maar ik lees hier nog niet zo lang mee.
BeantwoordenVerwijderenHoi Griemmank, in principe zijn alle reacties welkom. Ik schrijf deze ervaringen niet op om van mijn lezers medeleven te krijgen. Negatieve reacties mogen ook, maar dan wel zodanig dat er een discussie kan ontstaan. Ik schrijf om te informeren, om te laten zien dat eetstoornissen niet alleen bij puberende meisjes voorkomen maar ook bij vrouwen van mijn leeftijd. Ik weet dat er ook jongens en mannen zijn met een eetstoornis, maar die hoor en zie ik hier niet. Het is mij verhaal, maar na meer dan 300 blogs weet ik uit de reacties dat mijn verhaal ook het verhaal van anderen is. Iedereen met een eetstoornis ervaart het anders, maar er is natuurlijk een overeenkomst: we tobben allemaal met eten. En hoe mensen reageren moeten ze zelf weten. Ik vind het leuk als er vragen komen of wanneer mensen hun eigen ervaringen vertellen. Daar hebben we allemaal wat aan.
VerwijderenHoi Niekje, op dit moment lees ik het boek 'Positief ouder' van Ellen Heuven. Hoewel ik het geen brilliant boek vind, zijn er toch stukjes waar ik iets uit putten kan. Veertig verhalen van vrouwen boven de 50 met heel uiteenlopende levens, afkomsten, levensgeschiedenissen etc. Maar allemaal een verhaal over ouder worden op een zo goed mogelijke manier. Er staat dat bij jongeren vaak gedragstherapie werkt maar bij ouderen meer de Acceptance and Commitment therapie. Laat ik meteen duidelijk zijn: ik pleit niet voor therapie! Soms is het gewoon klaar. Maar de lijn: accepteer wat niet te veranderen is voor de ouder wordende mens lijkt me wel aannemelijk zoals je zelf ook regelmatig aanstipt: acceptatie geeft al rust. Dat gezegd hebbende: ik word ook witheet als ik na een toespraak gehouden te hebben op de begrafenis van mijn moeder door een oudere neef aangesproken word niet op de inhoud maar op mijn figuur. En plots over de rug gestreken word met de opmerking dat hij ribben kan voelen. Hoezo grensoverschrijdend gedrag? Het is dan niet de plek, de situatie en het tijdstip voor een messcherpe veeg uit de pan, helaas. Groet, Ine.
VerwijderenOké, helder hoor, maar ik wil zo graag weten wat nu voor mensen met een aandoening gewenst is. Je wilt als medemens graag meeleven en begrip tonen, maar het lijkt mij zo 'dun' om alleen maar meewarig te kijken en te zeggen dat het allemaal niet meevalt en zo. Kunnen wij iets doen of zeggen, dat echt helpt?
VerwijderenHoi Ine, ik ga kijken of ik dit boek kan reserveren bij mijn bieb, het lijkt mij ook aardig. Wat een brutaliteit om zoiets te doen! Waarom denkt met dat dat zomaar kan? En dan blijf je fatsoenlijk en zegt er niets van, knap hoor. Ik denk niet dat ik iets gezegd zou hebben, zou met stomheid geslagen zijn, zoals vaak bij onverwachte rare opmerkingen. Denk dan later "had ik maar dit of had ik maar dat..."
Verwijderen@Griemank reactie van 16.16 uur. Hoi, lastig hoor. Wanneer ik hoor dat iemand iets heeft dan vraag ik meestal of ik er vragen over mag stellen omdat ik er weinig van weet. Ik zal nooit meewarig knikken maar eerder iets zeggen als "dat is erg vervelend voor je, ik hoop dat het je leven niet al te veel beïnvloed" of "wat naar, heb je er veel last van?" Dan hoor je vanzelf wel of diegene erover wil praten met je. Zo niet, dan is het klaar...medelijden is denk ik het laatste waar iemand op wacht. Het is ook niet erg als je het niet begrijpt. En stel dat ik bij jou voor het eerst op de koffie kom, dan zeg ik bij het maken van de afspraak dat ik graag koffie kom drinken voor de gezelligheid en dat iets bij de koffie voor mij niet hoeft omdat ik dat toch niet eet. En dat ik weet dat het hoort bij gastvrij zijn, maar dat dat voor mij net iets anders werkt als gast en ik me ongemakkelijk voel als het toch wordt gekocht/gemaakt/aangeboden. Soms is dat genoeg, soms niet en dan zeg ik dat ik een eetstoornis heb. Dan kan de ander doorvragen of niet. Ook prima. Lastig he, misschien moet je gewoon doen wat goed voelt op dat moment.
Verwijderenik wil jou bedankt voor jouw eerlijkheid en jouw openheid. Ik kamp zelf met (gelukkig altijd klein, maar wel te vaak voor wat ik wil) eetbuien, en jouw verhalen lezen laat mij minder eenzaam voelen. En het motiveert me enorm als ik zie hoe jij toch open kan praten :-)
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, dank je wel, ik ben blij dat je er wat aan hebt om mijn ervaringen te lezen. Ik heb in het verleden ook gezocht naar ervaringsverhalen van mensen van mijn leeftijd en die zijn er bijna niet. Ik snap dat het prettig is om te lezen dat je niet alleen staat en dat dit probleem niet alleen bij jonge meisjes voorkomt. Sterkte!
Verwijderen:-) Goedemiddag soortgenoot met verschillen...
BeantwoordenVerwijderenIk mis nog iets in je rijtje van 'aanstelleritus'... misofonie, het hebben in evenzo aanstellerij want de meesten kennen het woord niet eens, wat niet bestaat (onbekend is) kan dus alleen maar aanstellerij zijn
*grijnsssssssssssss
Gelukkkig weten mensen zoals jij en ik wel beter, veeeeeeeeeeeeel beterrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr en halen we onze schouders op terwijl we die anderen feliciteren met hun tunnelvisie
Hoi Melody, misofonie... ik heb het een beetje, ik word razend wanneer mijn man een worteltje eet, of chips! Een poosje geleden zat er een collega in mijn kantoor tegenover mij, ze zit er normaal gesproken niet maar had een rustige werkplek nodig. Drie keer raden... ze haalt haar bakje worteltjes uit haar tas en begint te knabbelen... dacht dat ik gek werd! 😳Ben toen naar de personeelskamer gegaan om daar even een kop koffie te drinken, toen ik terugkwam was ze uitgeknaagd.
Verwijderenwij denken in oplossingen hè :-)
VerwijderenZeker weten Melody!😁
Verwijderenprobeer je eigen leven te leiden en laat iedereen maar van je denken wat ze willen. niemand kan zich in een ander mens verplaatsen maar je kunt wel je best er voor doen. dat heet liefde en houden van toch?
BeantwoordenVerwijderenHoi Herma, helemaal met je eens en dat is inderdaad liefde en houden van!
Verwijderen