sociale activiteiten en een eetstoornis

Feestjes, verjaardagen, afspraken en dates, bijna alle sociale activiteiten gaan gepaard met drinken en/of eten. Wanneer je met een vriend of vriendin afspreekt drink je koffie, thee, fris, een biertje of een glas wijn. Een lunchafspraak is vanzelfsprekend met iets te eten erbij. Bruiloften en uitvaarten, waar mensen samenkomen wordt gegeten en gedronken.

Zelfs tijdens de coronapandemie, toen alles dicht was en we niet bij elkaar op bezoek mochten, ging een sociaal contact samen met iets nuttigen. Ik heb ik die tijd veel wandelafspraken gehad. Mijn wandelpartner en ik liepen dan langs een zaakje waar we een beker koffie konden afhalen of we namen zelf wat mee en zochten onderweg een gezellig plekje op om even te zitten en onze koffie te drinken.

Wanneer je een eetstoornis hebt kunnen uitjes en etentjes erg ingewikkeld zijn en beleef je vaak minder plezier aan deze sociale contacten. De spontaniteit verdwijnt en je blijft liever thuis waar je je aan al je eigen eetregels kan houden. 

Voor mij is het eten niet zo heel lastig, daar kan ik vaak nog wel een mouw aan passen. Is de afspraak in een horecagelegenheid dan bekijk ik van te voren de kaart en maak ik alvast een keuze. Niet dat dit nu zo makkelijk gaat, maar het lukt. Is de afspraak bij iemand thuis, voor een lunch bijvoorbeeld, dan overleg ik vooraf hoe we het aanpakken. Dat gaat ook altijd goed.

Etentjes 's avonds bij vrienden vind ik nooit zo'n probleem. Als ik overdag volgens mijn eetregels heb gegeten dan kan ik 's avonds zonder moeite meedoen met de rest. Dat komt ook omdat ik de volgende ochtend naar de sportschool kan om de maaltijd eventueel te compenseren. 

Wat ik lastig vind is eten in combinatie met de eettijden. Ik ben gewend op een bepaalde tijd te eten, en ook mijn tussendoortjes hebben hun vaste moment. En die zijn veel moeilijker te plannen wanneer ik samen met anderen iets doe. Dan heb ik daar geen controle over. En dat vindt eetstoornisbrein maar niks.

Zo zijn er sociale activiteiten die met het werk te maken hebben en waar ik wel aan mee wil doen. 

De eerste schooldag van het nieuwe schooljaar is zo'n moment, er is dan 's middags een teambuildingsactiviteit. Nu sta ik al niet te popelen om te gaan kajakken, steppen of klootschieten, maar als er dan ook nog een lunch bij hoort, dan worden mijn stresshormonen actief. 

Komende week is het niet anders en staat er een uitje op het programma op dag een. De uitnodiging kwam op de laatste dag van het schooljaar waardoor ik er zes weken lang aan kon denken. 

De activiteit begint met een gezamenlijke lunch op school om 12.00 uur en vervolgens wordt iedereen om  13.00 uur elders in de stad verwacht voor de uitleg en start van het programma. 

De lunch is al lastig want ik eet altijd om 12.45 uur! Nu ben ik dus al weken van te voren bezig in mij hoofd met wat de beste strategie is. Inmiddels heb ik daar een plan voor. 

Daarnaast is de dag pas rond 16.30 uur is afgelopen. Dan moet ik daarna nog naar huis en dat betekent dat er geen tijd meer is om te sporten. Ook iets waar ik niet blij mee ben, maar hiervoor heb ik inmiddels ook een plan.

Ik neem mijn eigen lunch mee en wanneer de gezamenlijke lunch begint ga ik op de fiets naar de locatie, dat is 30 minuten fietsen. Ik zoek daar een bankje en eet dan mijn lunch. Het wordt volgende week maandag mooi weer dus buiten eten is geen probleem. Vervolgens doe ik mee met het programma en aan het eind fiets ik naar huis. Twee keer 30 minuten fietsen is voldoende vervanging voor de sportschool. 

Als ik het zo aanpak heb ik er het minst last van en kan ik van de teambuildingsactiviteit zelf genieten. Dat ik de lunch mis is niet erg, ik weet dat er meerdere collega's zijn die dat onderdeel overslaan. Nu ik het plan helemaal rond heb en de weersverwachting heb gezien krijg ik zowaar zelfs zin in deze dag!