In mijn blog van 8 augustus schreef ik dat ik in april 1982 op 14 jarige leeftijd vond dat ik moest afvallen. Ik woog toen 78 kg. Ik besloot toen geen zoet broodbeleg meer te nemen, geen koekjes en snoep meer te eten en ging, naast drie waterpolo-trainingen per week, ook nog hardlopen. Het was het laatste bericht in dat dagboek.
Ik heb daarna lang niets geschreven. Het volgende dagboek begint een jaar later, in april 198. In dat dagboek staat een grafiek getekend waar ik mijn gewicht heb aangegeven. In de periode van 12 - 30 april ging ik van 78 kg naar 79,5 / 79 / 78 / 77 en uiteindelijk als laatste weging 76 kg. Ik schreef er dit bij:
week 15 1983 ( van 10-16 april)
Ik doe aan de lijn, en nu goed. Ik ga een grafiek bijhouden. Hieronder volgt er een. Ik ga ook mijn eigen kleren maken. De eerste broek is al bijna af. Een rode, van katoen, wijd van boven met strakke pijpen.
De Paasvakantie is voorbij. Ik word niet goed van al het huiswerk dat we hebben. Net uit school gekomen heb ik thee gedronken en een roggebroodje met kaas gegeten. Toen gingen papa en mama weg en bleef ik alleen over, ik kan me haast niet inhouden, wat heb ik een trek in lekkere dingen! Maar ik moet volhouden. Want ik wil in de zomer wel wat slanker zijn. Vanavond neem ik, als papa en mama en S. koffie drinken, alleen een appeltje.
Ik heb weer stom gedaan. Namelijk een heleboel pannenkoeken gegeten. Morgen dus weer heel weinig eten en vanavond alleen water drinken.
~~
De rest van dit dagboek (een schrift) gaat over van alles en nog wat zoals feestjes, samen met een vriendin naar familie van haar in Engeland, zwemtoernooien en schoolzaken. maar niet meer over mijn dieet en nergens lees ik nog iets over gewicht.
En ik maar denken dat ik pas 20 jaar last heb van eetgestoord gedrag! Daar kan ik dus wel 20 jaar bij tellen nu ik dit lees. Ik weet nog wel dat mijn vriendinnen en ik het wel over lijnen en gewicht hadden, maar dat de onvrede met mijn lichaam zo erg was, was ik vergeten.
Wat ik overigens bijzonder vind, is dat ik me herinner dat er jaren zijn geweest waarin ik totaal niet bezig was met wat ik at of wat ik woog. Dat was in de jaren dat ik in Engeland woonde en ook voor een deel weer in de tijd dat ik terug was in Nederland. Zo ongeveer van mijn 22e tot mijn 32e schat ik. Ik heb van die periode geen dagboeken helaas.
Van mijn eerste jaar in Engeland heb ik nog wel wat dagboeknotities. Dat is een jaar geweest waarop ik mijn hoogste gewicht ooit heb gehad. En dat is niet zo gek als je bedenkt dat ik vrijwel dagelijks bij de bakker een jam doughnut van 30 pence kocht! Over die periode schrijf ik binnenkort wat meer.
Is er ooit onderzoek gedaan naar de hersenfuncties bij een eetstoornis? Wat er oplicht bij het denken of zien aan eten of het schuldgevoel?
BeantwoordenVerwijderenJa, dat moet haast wel, maar ik ben er niet bekend mee. Ik kan me voorstellen dat er in mijn bovenkamer erg veel te zien is wanneer ik eet, of niet eet! Als ze ooit proefkonijnen zoeken dan mogen ze me benaderen hoor, lijkt me reuze interessant.
VerwijderenIk ben ooit onderzocht in Het Radboud, Nijmegen, om te onderzoeken wat de oorzaak van de migraine was. Een heel traject. Uitslag, het is hormonaal en een deel erfelijk. Had ik daar wat aan? Nee, niets, de aanvallen gingen gewoon door. En er zal best wel iets opgelicht hebben in de hersenen. Je weet dus de oorzaak, maar je moet er zelf mee omgaan. Een leefwijze ontwikkelen, wat voor jou te behappen is. En je weinig aantrekken wat anderen daarvan vinden.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal mee eens. Een diagnose is een ding, maar dan? Zo heb ik ook een diagnose dat ik iets heb waardoor mijn dunne zenuwen een beetje raar doen (dunne vezel neuropathie) maar daar zijn geen medicijnen voor. De diagnose is fijn want de zoektocht stopt, ik moet me er bij neerleggen dat ik het heb en er mee leren leven. Geldt misschien ook wel voor de eetstoornis. Vechten vechten vechten... ook heel vermoeiend. Ermee omgaan is makkelijker. Ik heb gelukkig de leeftijd bereikt dat ik me steeds minder druk maar om wat anderen van mij denken. Ook een proces geweest. Fijne reactie Francien, dank je.
VerwijderenHier nog eentje met DVN. Inderdaad een diagnose helpt om te accepteren en te kijken of je zelf kleine dingetjes kunt bedenken,die een beetje helpen.
VerwijderenHoi Izerina, ik zou je graag wat vragen hierover stellen, bij mij is de diagnose nog erg recent en ik heb nog nooit iemand gesproken die dit ook heeft. Wil jij mij mailen via mijn mailding onderaan de pagina? Als je dit niet wil is dat natuurlijk ook prima!
VerwijderenIk herken dat wel, hoor. Om zo jong al met je gewicht bezig te zijn. Ik herinner me dat ik in de laatste klas van de lagere school (!) met gymles naast een wat dikker meisje ging staan. Dan viel ik wel mee, dacht ik dan. Erg toch? Ik heb geen idee waarom ik mezelf dik vond toen want dat was ik echt niet. Misschien toch een terloopse opmerking van iemand?
BeantwoordenVerwijderenIk denk niet dat ik ooit opmerkingen kreeg over mijn gewicht want ook ik was op die leeftijd dus niet dik, misschien toch al de foto's in de tijdschriften van slanke modellen, en de opkomst van de muziekvideo's met mooie popsterren? Jammer want op die leeftijd (op geen enkele leeftijd!) moet dat toch geen rol spelen, maar kennelijk is het van alle tijden.
VerwijderenJa, misschien moet je je wel gewoon neerleggen bij de eetstoornis in plaats van steeds opnieuw het gevecht aan te gaan.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar dat je je op een bepaalde leeftijd niet meer druk maakt om wat anderen van je denken. Dat heeft mij in ieder geval heel veel rust gebracht. Ze denken maar ...
Het is een van de voordelen van ouder worden, dat je ook lekker steeds eigenwijzer mag worden!
VerwijderenJe hebt er als jong meisje al last van gehad zie ik. Troost je, ik ook. Ik was graatmager maar vond mezelf te dik en ging naar de weight watchers. En ik viel maar niet af. Nu was het niet mijn dieet. Ik moest iedere dag melk drinken terwijl ik geen melk lust. Vreselijk. Ik ging opletten dat ik 4 Mariakoekjes nam en geen 5 of 6. Vanaf de tijd dat ik die moest gaan tellen kreeg ik steeds meer zin in die stomme koekjes. Als ik nu foto's zie van mezelf uit die tijd dan schrik ik ervan.
BeantwoordenVerwijderenIn die tijd moesten we dun zijn. Ik denk dat we toen de fout in zijn gegaan om zo bezig te zijn met eten.
En met ons vele andere jonge meiden en ook jongens, alhoewel vroeger minder denk ik, maar nu net zo veel vermoed ik. Ik zie het op school ook, jongeren die met hun uiterlijk bezig zijn. Het hoort natuurlijk bij de leeftijd, maar sommigen gaan erg ver, hebben op hun 20e al opgespoten lippen! Ook ik zie een prachtmeid als ik naar foto's van mijn jongere ik kijk! Wist ik toen maar wat ik nu wist.... ach, zo ging het nu eenmaal. Niets meer aan te doen.
VerwijderenIn mijn jeugd en tienerjaren speelde gewicht nog geen rol in mijn omgeving. Ik kan me er me tenminste niets van herinneren. Ben wel rond 13 wat dikker geweest, puppyvet denk ik want met 15 was ik mooi slank. Pas toen ik buitenlands eten ontdekte en dat zo lekker vond kwam ik aan, maar met 68 kilo en 1.76 lengte was ik wel goed.
BeantwoordenVerwijderenPuppyvet, veel meisjes krijgen wat meer rondingen in de pubertijd, ik zie dat op school ook veel. Jongens schieten in die leeftijd vaak in de lengte enorm hard omhoog.
VerwijderenIk heb mezelf vanaf mijn dertiende altijd dik gevonden en dat is gekomen doordat mensen in mijn omgeving steeds tegen mij zeiden dat ik een dikke k*nt had. Als ik de foto’s van toen terug zie is dat gewoon niet waar, maar het had zich flink in mijn brein genesteld. Door mijn werk in de zorg en het vele ren-en-vliegwerk en ook nog veel tilwerk was ik gewoon erg gespierd, daarbij had ik mijn lengte ook niet echt mee dus zag ik er gewoon stevig uit.
BeantwoordenVerwijderenNa twee moeilijke zwangerschappen was ik broodmager geworden, maar toch bleef ik mijzelf zien als klein dikkerdje.
Ik heb nooit echt gelijnd, maar altijd wel gezorgd dat ik niet dikker werd.
Nu moet ik vanwege ziekte erg mijn best doen om niet af te vallen, en hoewel artsen zeggen probeer wat aan te komen denk ik laat mij maar lekker zo blijven.
Wat andere vinden of zeggen interesseert mij ook nauwelijks of niets meer, dat vind ik toch echt een voordeel van het ouder worden.
En zoals ik steeds met mijn ziekte moet dealen hoop ik dat het jou lukt om zonder stress te dealen met je eetstoornis!
Ria
Ouder worden is zo erg nog niet!!
VerwijderenHet lijkt me best confronterend om te lezen dat je zo jong al bezig was met eten.
BeantwoordenVerwijderenDat was het inderdaad. Ik heb leuke herinneringen opgehaald maar ook kwamen er vervelende dingen terug.
Verwijderen