Mijn vader wordt deze zomer 83 jaar. Hij is nog fit, zowel lichamelijk als geestelijk. Kan nog alles zelf, doet nog van alles, heeft een druk en leuk leven. Ik ben blij met hem, trots op hem en hoop dat hij dit leven nog lang op deze manier kan leven.
Er is wel een ding waar ik minder blij mee ben. Mijn vader woont al ruim 45 jaar in het grote huis uit mijn jeugd. Vanuit een huurhuis verhuisden we op mijn elfde naar dit koophuis in een andere wijk. Een huis met een berging, grote woonkamer met open keuken, op de eerste verdieping drie slaapkamers en op de tweede verdieping een grote slaapkamer met balkon.
Dit huis staat vol met spullen. Een volle berging met veel gereedschap, wasmachine, droger, vriezer, fietsen, een kast met voorraad en ik weet niet wat nog meer allemaal. In de woonkamer boeken, nog meer boeken, kunstvoorwerpen en frutsels. In de keuken serviesgoed, kookgerei en alle andere dingen die je in een keuken aantreft.
Op de eerste verdieping heeft mijn vader zijn slaapkamer en de andere kamers zijn rommel- en hobbykamers geworden. Ze staan ramvol met spullen. En als ik zeg ramvol dan bedoel ik ook ramvol. Je kan er je kont bijna niet meer keren.
Ten slotte de tweede etage. Daar is het minder vol. Wordt gebruikt als logeerkamer en er staan vier kasten waar wat oude meuk in ligt.
Mijn vader is niet van plan om te gaan ruimen. Weggooien doet hij niet aan, ieder plastic zakje kan bewaard worden, en alles wat hij vindt en ooit nog denkt te kunnen gebruiken raapt hij op en neemt hij mee. Hij is nog net geen klassieke hoarder, maar in mijn ogen is hij dat wel.
Lang geleden heb ik eens geopperd dat hij misschien wat dingen weg kon doen. Ik doelde toen op een fonduepan, het gourmetstel, pannen en potten uit de prehistorie en meer van dat soort dingen. Mijn vader vond dat niet nodig. Zijn repliek was: als ik dood ben mag je alles weggooien en dan krijg je als beloning het huis.
Een poosje geleden schreef collegablogger Gematigd Optimist over het huis van haar moeder en die blog zette mij weer eens aan het denken.
Ik ben over een paar jaar 60. Ik heb een huis en spullen. Ruimte voor meer spullen heb ik niet. Als er nu iets nieuws in huis komt moet er eerst iets ouds uit. Mijn vader heeft voornamelijk oude spullen, op de oven na, die kocht hij vorig jaar. Ik hecht geen waarde aan dingen, herinneringen zitten in mijn hoofd. Alles in mijn ouderlijk huis hoort bij vroeger, er is niets waar ik mijn zinnen op heb gezet. En als er al iets is dan kan ik dat nu ook krijgen. Dan hoef ik het alleen maar te vragen.
Ik ben er steeds meer van overtuigd dat ik straks, als papa komt te overlijden, niets uit het huis wil hebben. Zelfs geen foto's denk ik. Ik ben geen enig kind dus ik moet wel overleggen hoe het opruimen van de inboedel moet worden afgehandeld. Ik verwacht dat er geen wensen zijn.
Zou dat komen omdat de lijn stopt bij mij? Ik geen kinderen heb om de foto's aan te laten zien, de spulletjes aan door te geven? Misschien wel.
Ik ben in ieder geval blij dat ik dit soort dingen van te voren al bedenk, er ideeën over heb zodat ik, als het moment daar is, op een goede manier afscheid van mijn ouderlijk huis en alles erin kan nemen.
Natuurlijk kan het zijn dat mijn vader nog lang leeft, niet in het ouderlijk huis blijft wonen maar naar een verzorgingshuis moet. Dan wil ik nog steeds niets uit het huis hebben en kan het wat mijn betreft allemaal worden weggegeven, gedoneerd en weggegooid. Ondanks alle ideeën die ik er nu over heb weet ik dat het wel een heel grote en emotionele klus zal worden.
Dat zijn wel dingen om over na te denken. Mijn ouders waren al van een huis naar een apartement verhuisd, dus geen huis vol meer. Ik heb wat spulletjes van mijn ouders, en ook nog van mijn oma, die ik koester. Niet veel.
BeantwoordenVerwijderenVan mijn moeder heb ik een klein doosje met sieraden en er is één ketting die ik al sinds haar dood bijna dagelijks draag. Een eenvoudige zilveren ketting.
VerwijderenIk krijg het benauwd wanneer ik dit lees. Goed dat je er nu over nadenkt en een plan maakt. Mijn huis is ook te vol. Vorig jaar begonnen met opruimen, nu is de klad er een beetje in gekomen. Jouw verhaal haalt "de klad" er hopelijk weer uit.
BeantwoordenVerwijderenOh Geri, dat was niet de bedoeling, maar wel goed dat het je tot nadenken aanzet.
VerwijderenOm overna te denken is het wel wat. Maar laat die man lekker. Leven met zijn herinneringen . Om te koesteren. Zolang het nog leefbaar is en geen gevaar op levert . Of de administratie te doen is
BeantwoordenVerwijderen.Mocht hij er uit moeten of gaan. Een kringloop bedrijf of andere opkoper laten komen die alles leeg haalt.
Iedereen zijn OCD toch ? . En OCD met spullen is nog wezenlijk anders dan hoarding. Ik reageer nog al stellig omdat juist jij voor begrip zorgt voor patronen in hersens die moelijk te door breken zijn. Waarom moet een 85 jarige dat dan nog ? ?
Dat is ook wat ik ben gaan inzien, zijn leven, zijn spullen. Hij kan en doet alles zelf en er is totaal geen gevaar, zo erg is het nu ook weer niet. Hij heeft beslist geen OCD. In mijn ogen is het een beetje hoarden, maar dat is het niet echt, ik overdrijf het een beetje.
VerwijderenDoe ik dat ook ? Dat overdrijven ? Door te " suggereren " dat Eet stoornissen ( meestal ) onder OCD vallen ? In de buurt van zitten ?
VerwijderenIk heb geen verstand van OCD, maar ik weet wel dat mijn vader het niet heeft en dat ik het ook niet heb. Het zou de mensen die het wel hebben tekort doen als ik zou zeggen dat ik het heb. Zoek het anders even op. Eetstoornissen vallen niet onder OCD, maar mensen met een eetstoornis kunnen wel last hebben van OCD-achtige patronen. Nogmaals, ik heb er geen verstand van.
VerwijderenKringlopen zijn door het grote aanbod heel kritisch wat ze binnen halen. Zij moeten net als andere bedrijven commerciële prijzen betalen om goederen af te voeren.
VerwijderenWel zijn er goede bedrijven die het voor je kunnen doen. Heb ik gedaan bij het huis van mijn moeder. Zelfs alle gaatjes in de muur werden gedicht. Persoonlijke spullen werden opzij gezet zodat ik die kog kon beoordelen en zij zichten ook uit wat er nog wel geschikt was voor de kringloop. Blank eiken meubels worden bijvoorbeeld hier niet geaccepteerd. De woningbouw was zo tevreden dat zij het adres graag wilden hebben voor als anderen ook om hulp zouden vragen.
Ja, dat weet ik, de kringloop is geen grofvuilstortplaats. Fijn dat het bij jou goed is gegaan.
VerwijderenDeze situatie heb ik ook meegemaakt. Ouder wordende vader in volle eengezinswoning, die niets weg wilde doen. Ik had van tevoren bedacht: tzt moet de administratie eruit en ik wil de foto's. De rest kan weg.
BeantwoordenVerwijderenVorig jaar is hij overleden. Zelf had hij nog bedacht aan welke instelling zijn boekencollectie geschonken moest worden. Voor de rest was het ook vrij makkelijk: goede spullen naar mensen die er blij mee waren. De rest weg laten halen door ontruimingsbedrijf.
Wat me wel tegenviel was het huis daarna netjes maken en verkopen. Ik heb er nog steeds moeite mee als ik een vreemde vrouw in de keuken van m'n moeder zie staan wanneer ik er langs fiets.
Je sluit een periode af en dat is ingrijpend, ongeacht wat er met de spullen gebeurt.
Annemaria
PS ontruimingsbedrijf inschakelen voor de laatste ronde kan ik je/jullie aanbevelen. Dat scheelt heel veel rompslomp. Vaak werkt zo'n bedrijf samen met een kringloopwinkel.
Hopelijk duurt het nog lang voor het zover is!
Zo zal het bij ons ook gaan. Boeken en andere spullen aan een instelling (iets met natuur) en verder door een bedrijf laten opruimen. Netjes maken doen we niet, wel meteen verkopen. In ieder geval is dat wat ik heb bedacht.
VerwijderenJa, die oudjes kunnen er wat van! Mijn moeder, 93 jaar oud inmiddels, heeft ook een huis vol zooi. Als ik eens voorzichtig suggereer dat een gebarsten bordje of gebutst bakje eens zou kunnen weggegooid (want ze heeft nog stápels "nieuwe" van haar trouwen) hebben we gelijk drie dagen ruzie ....
BeantwoordenVerwijderenAch, het zal mijn tijd wel duren, denk ik dan en ik laat een uitruimservice komen tegen die tijd dat het nodig is. Op een paar designmeubels na hoef ik niks. Haar administratie uitzoeken lijkt me het meeste werk. En emoties, nee daar doen wij niet aan, een beetje mopperen en klagen, dat wel.
Aangezien wij volgend jaar verhuizen, ben ik zelf lekker bezig met uitmesten. Elke keer als er weer een kofferbak vol naar de Kringloop, Stort of kinderen gaat ben ik weer reuze blij. Ik vind het leuk om te doen.
Marijke.
Zo ben ik er ook naar gaan kijken Marijke, komt wel. En ik laat in ieder geval een bedrijf komen. Administratie zie ik niet tegenop. Succes met uitmesten, lekker werk en levert een frisse boel en helder hoofd op toch?
Verwijderenover dat heldere hoofd heb ik wel twijfels ....
VerwijderenHaha... meestal geeft het een beetje rust in je hoofd als alles is opgeruimd maar misschien geldt dat niet zo voor jou.
VerwijderenMijn ouders waren met 75 jaar naar een appartement verhuisd en hebben toen grote opruiming gehouden, maar desondanks dat was het toch een hele klus om het huis leeg te ruimen en vooral om nog goede spullen kwijt te raken. We konden toch nog wat verkopen, maar het meeste ging gratis weg.
BeantwoordenVerwijderenMijn schoonmoeder had op Scheveningen een huis van 2 verdiepingen en had lange tijd 2 kamers aan toeristen verhuurd. Daar stonden de bedden nog en alle beddengoed etc. Hoop opgestapeld en je kon er nog net in looppaadjes lopen. Het was vrijwel allemaal heel vies of aangevreten door de motten. Moest over heel steile trap naar boven gebracht worden want deel was half onder het maaiveld. Haar keuken was beneden en ook nog helemaal vol met alles wat voor de toeristen nodig was. Haar woonetage boven viel wel mee, alleen had ze heel veel kleding, ook veel avondjurken en die heb ik nog goed verkocht in een tweedehands winkel.
H. was wel heel blij dat ik hielp want hij kon totaal niet overzien hoe je dat moest aanpakken.
Het mag gratis weg, ik hoef er niets aan over te houden, huis levert genoeg op. Bij papa is het niet vies, wel zijn dingen ouderwets geworden of een beetje sleets. Maar onlangs nog nieuwe gordijnen opgehangen dus het verval valt mee. KLeding is niet heel veel, normaal voor een man. T is in dit soort dingen mijn steun en toeverlaat, hij heeft jarenlang kunst vervoerd, heeft goed overzicht en is zelf ook heel opgeruimd en weet van wanten. Ik maak me geen zorgen hoor.
VerwijderenHet is duidelijk dat jouw vader nog niet zover is dat hij spullen weg wil doen, maar wat houdt jou tegen om met je broer(s)/zus(sen) alvast af te spreken hoe te handelen met het ontruimen van het huis, in geval jouw vader dit ondermaanse verlaat. Beter erop voorbereid zijn dan erdoor te worden overvallen. Je hebt wel andere dingen aan je hoofd als een naaste overlijdt. Voorwaarde is wel dat je nog op vriendschappelijke voet staat met ze. Heb onlangs meegemaakt dat een kennis van me overleed en zijn beide kinderen hadden al jaren geen contact meer met elkaar. De oudste werd pas na de crematieplechtigheid op de hoogte gesteld dat papa niet meer leefde. Dat lijkt mij echt erg.
BeantwoordenVerwijderenIk overleg dit niet want geen contact. Ik ben executeur van het testament, ik heb bedacht hoe het zal gaan en ben bereid om naar voorstel te luisteren van andere erfgenaam. Komt goed, dat weet ik wel. Zo erg als bij jouw kennis wordt het niet, er komt een zakelijk afronding. Ik ben op alles voorbereid (alle scenario's voor me gehad) en goede steun aan partner.
VerwijderenToen mijn vader overleed op 76jarige leeftijd was ik 23 en we woonden toen buitenaf in een groot huis, met een bijkeuken, een garage, 2 schuren een hok waar de hond sliep en een kelder en alles stond vol. Mijn moeder wilde er niet blijven wonen en we verhuisden naar een rijtjeshuis in een dorp vlakbij. Mijn broer en ik moesten de verhuizing regelen ,want mijn moeder kon dat niet. Maanden zijn we bezig geweest met opruim, weggooien en verhuizen. Een aantal jaar later ging mijn moeder verhuizen naar een zorginstelling en weer moesten mijn broer en ik aan het opruimen, want alhoewel het huis toen een stuk kleiner was, waren er nog heel veel spullen over die mijn moeder toen mijn vader overleed beslist niet weg wilde doen. Ik ben nu 64 en woon alleen in een vrij klein huis, maar tot een paar jaar geleden had ik nog best veel spullen tot ik me realiseerde dat als mij wat overkwam, mijn dochter er nu alleen voorstaat om het huis leeg te halen. Dus ben ik inmiddels al flink bezig met opruimen en spullen wegdoen. In het begin vond ik het behoorlijk lastig, want toch ook wel erfelijk belast met maar als ik het nog een keer nodig heb. Maar nu ik al veel weggedaan heb word het steeds makkelijker en schoonmaken is ook een stuk fijner als je niet eerst alles aan de kant moet zetten. Herinneringen zitten toch grotendeels in je hoofd en als ik twijfel maak ik een foto, dan is het toch nog enigszins aanwezig.En een enkel voorwerp uit mijn ouderlijk huis wil mijn dochter wel hebben dus dat blijft natuurlijk. Johmar
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je nu al wat opruimt, het is ook niet nodig om veel spullen te hebben en ik ben het met je eens dat herinneringen vooral in je hoofd (moeten) zitten. Fijn ook voor jouw dochter dat je erover nadenkt. En overleg vooral met haar hoe je het voor je ziet, dan weet zij ook wat zij kan doen en kan verwachten en moet doen. Mijn vader wil graag dat zijn boeken naar een club gaan (natuur) en verder zal het hem worst zijn, hij is dan toch dood. En zo zien wij het allemaal in onze familie. Dat is wel zo makkelijk.
VerwijderenIk herken het 'probleem' in 2017 overleed de moeder van Ed en zij woonde in een relatief klein huisje zonder zolder. Het laatste jaar van haar leven woonde ze in een verpleeghuis. Toen we na haar uitvaart binnenkwamen was het vol, vol, vol echt alle kamers en kasten waren tot de nok toe gevuld, 150 paar schoenen, en je kon het bed minstens een jaar lang verschonen zonder te wassen. Kleding met de kaartjes er nog aan vanaf ca. 1970. Honderden handdoeken. Ed 'bevroor' zodra hij binnenkwam en ik ging dus bijna altijd mee. Er waren ruim 8 weken (3 dagen per week) nodig om alles naar de kringloop, gratisaftehalen etc. te plaatsen. Dekens, dekbedovertrekken gedoneerd aan het dierenasiel. Er stond ook een (afgeleefd) Gispen bureautje en toen kregen we ineens tientallen telefoontjes vanuit het naburige (rijkere) Heemstede en opkopers. Het grappig was dat toen we haar zusters uitnodigden om iets persoonlijks van haar uit te kiezen ze nieuwe theedoeken en pakken keukenrollen meenamen :-) Er stond een teakhouten wandmeubel en daarvoor kwam iemand uit Heerenveen die en passant ook veel keukenspullen meenam voor een project in Roemenië. Ook mijn moeder bewaart alles en kan (en wil) niks weggooien. Zij woont in een huurhuis. Ik hoef niks, herinneringen zitten in mijn hoofd. Ik heb alleen de portemonnee van mijn oma die overleed toen ik 8 was. Verder hebben wij zelf ook niks door te geven omdat we geen kinderen hebben. Er zijn overigens ook bedrijven die huizen leegmaken in het geval van mijn schoonmoeder hebben we 2 offertes op laten maken, één keer 5.900 euro en de ander 6.300.
BeantwoordenVerwijderenEen hele onderneming! Ik laat het door een bedrijf doen, op een aantal persoonlijke dingen na die ik zelf wil weggeven of doneren, mag alles weg. Ik hoef NIETS. En dat het geld kost om het te laten doen is ook geen probleem, het huis levert genoeg op.
VerwijderenMijn moeder is ook tot aan haar dood in haar veel te grote huis blijven wonen. Gelukkig was zij zeer ordelijk en hield ze weinig overbodige spullen bij. Wij, haar drie kinderen, hoefden ook niks van de inboedel. De kleinkinderen zijn wel komen kijken. Onze zoon had toen net een huis gekocht en kon wel wat keukenspullen gebruiken. Een nichtje nam wat vazen en kandelaars mee. De meubelen en de rest van de inboedel hebben we voor een appel en een ei verkocht aan een opkoper.
BeantwoordenVerwijderenHier geen kleinkinderen, dus het stopt ook bij ons. Ik zie het niet zitten om het allemaal stuk voor stuk te gaan verkopen dus dat wordt doneren en een opruimbedrijf inschakelen.
VerwijderenToen mijn ouders naar een verzorgingshuis gingen, had ik van tevoren gezegd dat ze alvast eens wat spullen moesten uitzoeken, maar dat konden ze op de één of andere manier niet. Gevolg was dat alles na hun verhuizing uitgezocht moest worden. Mijn moeder is niet meer terug geweest naar het oude huis, mijn vader kwam iedere middag terwijl ik voor die grote klus stond om alles uit te zoeken. Van veel dingen wist mijn vader ook niet of ze moesten blijven. Wekenlang ben ik bezig geweest. Wij zijn met vier kinderen, maar ik heb het voornamelijk alleen gedaan. Nadien waren mijn ouders van alles kwijt, soms jaren later kwam de vraag of ik wist waar dit of dat gebleven was. Soms klonk het verwijtend, alsof ik expres dingen kwijt gemaakt had. Dus weet je, ik snap dat je als een berg tegen het leegruimen van het huis opziet, maar als ik jou was zou ik wachten tot je vader er niet meer is of ook naar een verzorgingshuis moet.
BeantwoordenVerwijderenEn daar heb ik dus geen zin in en ook geen tijd voor, om er wekenlang doorheen te spitten. Dus de beslissing is al genomen zodat ik op het moment zelf niet ga staan dubben wat ik moet doen. Oh, maar ik wacht ook en ik ga niets weggooien, en als hij het niet doen dan dus pas na zijn dood of verhuizing. Ik gooi niets van anderen weg, ook niet van mijn man al jeuken mijn handen soms wel hoor!.
VerwijderenHuis van mijn moeder stond ook tjokvol. Had een paadje om naar de keuken te lopen. Wilde/kon niet opruimen. Ik mocht me er niet mee bemoeien, want ik woonde er niet meer. Toen ze naar verzorgingshuis ging heeft ze gelukkig nog 3 jaar in een opgeruimde kamer gewoond. Kon ze weer normaal bezoek ontvangen. Opruimen van het huis en verkoopbaar maken was een hele klus.
BeantwoordenVerwijderenZo erg is het bij mij vader niet, maar er is wel heel heel veel, en overal ligt wat. De vloer is wel vrij maar dat er veel spullen zijn is geen understatement. Hij moet er wonen, niet ik, dus dat is ook makkelijk.
VerwijderenToen mijn moeder vanuit haar grote koopwoning naar een verzorgingshuis ging, heb ik heel veel opgeruimd. Wat wel prettig was, is dat we alle tijd hadden. Wat voor haar bruikbaar was ging naar haar kamer van het verzorgingshuis. Ik heb eerst veel kleding (kringloop) en kranten en tijdschriften (ruim honderd dozen oud papier) opgeruimd. Daarna hebben we met mijn kinderen, de vriend van een dochter, mijn broer en ik het huis uitgeruimd en 2x een open afvalcontainer laten komen, waar we alles in stortten. Als je met vijf volwassen mensen bent, gaat het snel, maar het was wel heel véél!
BeantwoordenVerwijderenIk ben nu wekelijks een uur in mijn eigen huis bezig om wat op te ruimen en daar ga ik gestaag mee verder. Heel snel gaat het daardoor niet. Misschien zou ik een tandje bij moeten zetten!
Wij zijn niet met velen en er zijn wel enorm veel spullen. Ik laat het doen, totaal geen zin om zelf weken bezig te zijn en ook geen tijd voor zoiets, tenzij ik met pensioen ben, en dan nog wil ik het niet doen. Nee hoor, je doet genoeg, waarom zou je nu al als een malle tekeer gaan en alles weg doen?
VerwijderenOok bij mij en mijn broer stopt de lijn en ik heb het met mijn vader besproken die zelf gelukkig wel van het opruimen is. Heb hem we gezegd dat als hij dingen verdeeld wil hebben, hij dat voor zijn dood moet regelen. Hij heeft het opgepakt mede doordat we eens iemands huis hebben leeggehaald (op verzoek van!) en die heel veel hadden geregeld. Ik snap je zorgen, het is geen leuke klus.
BeantwoordenVerwijderenDe zorgen zijn nu wel voorbij, mijn vader vindt het prima wat we ook doen en heeft een paar wensen kenbaar gemaakt. Voor de rest mogen we doen en laten wat we willen. Ook een prettig idee dat we zijn wens dus makkelijk kunnen nakomen: 'je ziet maar wat je doet!"
VerwijderenNa het overlijden van mijn vader in januari moest zijn huis ook leeg. We hebben dit niet zelf gedaan, maar kregen van iemand een tip wie we daar voor in konden schakelen. Een gepensioneerde man, die hier dagelijks mee bezig is. Eerst hebben we zelf een rondje door het huis gedaan en wat dingen meegenomen. Daarna is het helemaal leeg gehaald, zodat het helemaal klaar was voor de woningbouw. Erg fijn, als we dat zelf hadden moeten doen, waren we er weken of maanden mee bezig geweest. Bij alles vraag je je dan af of het weg kan, kan iemand anders er nog wat mee of wil je het zelf bewaren. Door iemand in te schakelen van buitenaf, vermijd je dat mooi. Hij kijkt gewoon naar wat nog bruikbaar is en wat naar de stort kan. Inmiddels hebben we zijn naam alweer aan anderen getipt.
BeantwoordenVerwijderenIk heb een contact, nota bene een goede kennis van mijn vader, die een bedrijf heeft dat assisteert bij alles rondom overlijden. Hij heeft ook een paar betrouwbare opruimdiensten in zijn bestand. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik dit met hem kan uitzoeken tzt. Ik herken wat je schrijft, daar heb ik dus ook geen zin in en ook geen tijd voor.
VerwijderenIk ben er ook volop mee bezig zoals je weet. Maar ook omdat ik er na het overlijden van mijn lief achter kwam dat voor mij al die spullen helemaal niet zo hadden gehoeven, hij hechtte er meer aan dat we van alles zouden hebben. Niet ik. Dat klinkt niet aardig maar het is ook gewoon een proces van een jarenlange relatie, dat je 'entwined', ontvlecht, wat je samen had, en wat nu echt bij jou zoals je nu bent, zou passen. Dat kan over emoties gaan, maar ook over spullen of hobby's. Ik ben een boekenwurm en een schrijver, hou niet van schoonmaken of stof afnemen, dus al die spullen die stof liggen te happen, nee..
BeantwoordenVerwijderenIk heb een man die veel spullen heeft waar ik niets aan heb, mee kan of mee wil. Ik heb veel minder spullen. Een van ons heeft straks pech/geluk. Maar met spullen van een partner is dat toch anders dan met spullen van ouders.
VerwijderenJa.. zo heb ik net een uitgebreide stamboombundel weggedaan van ooit een familiereünie van mijn schoonmoeder. Zij was er een van 10 kinderen (overigens overleed de oudste al voordat de jongste geboren was) en er werd in 1989 een familiereünie georganiseerd. Maar ik ken die familie verder niet, er waren er wel veel op de uitvaart van mijn lief, maar dan vooral voor mijn schoonmoeder. Mijn kinderen hebben al helemaal geen belangsteling voor die familie, dus hup weg ermee.
VerwijderenEn ik herken wat Ilona beschrijft, toen mijn moeder overleed nam ik vooral schoonmaakmiddelen, vuilniszakken, verzorgingsproducten etc mee uit haar verpleeghuiskamertje (dat na 3 verhuizingen nog steeds proppievol stond!). Praktische zaken dus die ik opgebruik.
BeantwoordenVerwijderenJa, als je daar ruimte voor hebt, dat heb ik niet en ga ik niet maken ook.
VerwijderenWat een leuke man lijkt me je vader. En hij heeft nog gelijk ook en zijn standpunt is duidelijk. Voor jou wordt het een klus inderdaad en emotioneel ook. Daar heb ik nogal wat ervaring mee.
BeantwoordenVerwijderenHij is echt leuk. Schildert, maakt sieraden, kookt en bakt graag, tekent, lees, schrijft gedichtjs en haiku's, wandelt, weet ONTZETTEND veel van de natuur, helpt anderen. Het zal geen makkelijke tijd zijn, maar omdat hij zelf een tevreden mens is en zelf nu ook al zegt dat het normaal is dat het een keer stopt, lijkt het mij wel verdrietig, maar niet heel zwaar.
Verwijderen