Gisteren waren we 14 jaar getrouwd. We zijn al 26 jaar samen en kennen elkaar al 42 jaar. Toen we 16 waren hadden we een paar maanden verkering. Dat ging uit, zonder ruzie en gedoe. We waren jong en hadden allebei genoeg plannen en ambities. We hielden geen contact. Zagen elkaar nog wel eens in het voorbijgaan. En wat later gingen we allebei, letterlijk en figuurlijk, een andere kant op. Ik naar Londen, T. verbleef een poos in Griekenland. Maar 16 jaar later kwamen we elkaar in een brasserie in Rotterdam weer tegen. En de rest is, zoals ze dat zo mooi zeggen, geschiedenis.
Trouwen deden we omdat er dan veel praktische zaken automatisch geregeld zijn. Maar ook omdat we 14 jaar geleden heel zeker wisten dat we samen wilden blijven. En dat willen we gelukkig nog steeds.
Ik koos ervoor om mijn eigen achternaam te houden maar wel de achternaam van T. achter mijn naam te plakken. Ik vond het leuk idee om twee achternamen te gebruiken en daarmee te laten zien dat we bij elkaar horen. Wat ook meespeelde is dat mijn moeder, zoals het in de tijd dat mijn ouders trouwden gebruikelijk was, de naam van mijn vader kreeg. Haar meisjesnaam kwam erachter, met een streepje ertussen. Als kind vond ik dat reuze sjiek staan. Dat wilde ik ook wél! En nu heb ik dat. T. gebruikt alleen zijn eigen naam, maar soms gebruikt hij ook mijn naam.
Ik ben een heel onafhankelijke en zelfstandige vrouw op alle gebieden, van geld tot werk tot sociaal leven en gedachtengoed. Is het dan een beetje 'tradwife-achtig' om de naam van je man toe te voegen aan je eigen naam? Misschien wel. Maar dat boeit mij dus totaal niet. En daarmee laat ik misschien juist zien hoe onafhankelijk en zelfstandig ik ben! Ik doe wat IK wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten