zaterdag 13 augustus 2022

eetbuien en gewichtstoename

Eigenlijk zou ik, mijn gezonde brein, moeten juichen. Ik ben wat in gewicht aangekomen. En dat voelt wel ongemakkelijk, maar in de spiegel zie ik er nu iets beter uit dan wanneer ik minder weeg. In eerste instantie waren het ongeveer drie kilo. Inmiddels is er al een vanaf, maar die andere twee zijn wat hardnekkiger. Het eetstoornisbrein vindt dit verschrikkelijk en spoort mij aan om te minderen met eten en meer te bewegen om deze twee kilo's weer kwijt te raken.

Mijn gezonde brein heeft daar niet zoveel zin in. Ik zie er gezonder uit en ook heb ik meer energie. Daarnaast is het gezonde brein het ook beu om de hele tijd te moeten overwegen wat ik wel en wat ik niet zal eten. In de periode dat ik geen eetbuien had en mezelf meer toestond naarmate de eetbuien langer wegbleven voelde die vrijheid rondom eten erg goed. Ik at nog wel restrictief en volgens veel zelfopgelegde eetregels, maar ik gunde mezelf al ietsje meer vrijheid en spontaniteit met betrekking tot wat ik at en ook wanneer ik at.  

Nu durf ik niet meer zo vrij en spontaan om te gaan met eten en zit ik weer helemaal vast in mijn eetregels en routines. Die twee kilo's zitten me in de weg, ik voel ze de hele tijd. Een kilo zit volgens mij rond de taille, het is de bekende 'middle-age spread' waar veel vrouwen na de overgang last van hebben. De andere kilo is verdeeld over mijn bovenbenen en borsten. 

Er wordt altijd gezegd dat 'dik' geen gevoel is zoals verdrietig, boos en blij dat wel zijn. Hoe moet ik het dan omschrijven als ik niet kan zeggen dat ik me dik voel? Ik bén het niet, dat weet ik heus wel. Twee kilo uitgesmeerd over een lijf van 1.88 m is nauwelijks zichtbaar denk ik. Maar ik voel me dus wel dik en dat gaat niet over zolang ik die kilo's voel en er niet aan kan, of liever gezegd, wil wennen. Want dat is wat er nu speelt. Ik, mijn eetstoornisbrein, overschreeuwt mijn gezonde brein weer eens. Heel hard en heel intimiderend, bazig en streng. Mijn gezonde brein kan er niet tegenop, elke keer wordt het de mond gesnoerd. En dan af en toe komt reptielenbrein om de hoek kijken, doet ook een duit in het zakje en dan komt er een eetbui die later weer gecompenseerd kan worden door streng te lijnen, hard te sporten en vooral niet lief voor mezelf te zijn.

Heb ik dan niets geleerd het afgelopen jaar? Hebben al die blogs dan niets opgeleverd aan zelfkennis en reflectie? Hebben al die reacties me dan niets verder geholpen? 

Natuurlijk was dat allemaal niet voor niets. Mijn 'herstel' gaat door, ook al is het tergend langzaam en zet ik na een paar stappen vooruit regelmatig weer een stap terug. Het grootste verschil met een jaar geleden is dat ik me nu niet meer zo wanhopig voel. Dat ik nu meer besef dat het bij mij hoort en nooit echt weg zal zijn. Dat ik dat ook niet moet hopen maar dat ik wel verbetering mag verwachten van mezelf. 

Verbetering op het gebied van minder eetregels. Verbetering wanneer we ergens wat gaan eten en ik van te voren de  menukaart niet kan zien. Verbetering wanneer ik niet kan sporten omdat ik iets voor mijn werk moet doen. Verbetering in het omgaan met deze gewichtstoename. Als ik verstandig ben, en dat ben ik, laat ik het zo. Ga ik er niet tegen vechten. Als ze er niet horen gaan ze er vanzelf weer af, maar ik denk dat ze er wel horen en dat dit gewoon is zoals ik moet zijn. Ook dat heb ik inmiddels wel geleerd.


29 opmerkingen:

  1. Ik weet dat je een verstandig mens bent. Vergeet niet dat er met de leeftijd altijd wel wat extra 's aan gewicht bij komt. Je lichaam gaat veranderen. Net als de rimpels in je gezicht komt er ook een kilootje bij en gaan we een beetje krimpen. We hebben er allemaal last van. We willen graag oud worden maar niet oud zijn.
    Probeer te genieten van je vakantie die je nog hebt.
    Je ziet er nu goed en gezond uit schrijf je. Probeer het zo te laten. Het is goed zo.

    Dikke knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het lijkt er inderdaad soms op alsof ik niet ouder wil worden maar dat is het echt niet. Ik verf mijn haar al jaren niet meer en word grijs, rimpels vind ik niet erg, en krimpen ook niet (ik ben 1.88m). Maar die kilo's.... vreselijk vind ik ze! Ik ga proberen nog een laatste week te genieten Ellen, dank je! Jullie veilige terugreis!

      Verwijderen
  2. Wat een gevecht met jezelf. Hou moed.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik las laatst het boek van Francis van Broekuisen (bij twijfel hard zingen), waarin zij onder meer
    beschrijft hoe zij leed aan "omgekeerde anorexia ".
    Zij was veel te dik, maar in de spiegel zag ze een superslanke vrouw.
    Ik moest toen een beetje aan jou denken.
    Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zij is een hele leuke dame vind ik, het boek ken ik niet maar ga ik lenen bij de bieb. Ook apart zoals dat dan werkt, als je zwaar bent jezelf als dun zien, lijkt inderdaad op wat ik doe maar andersom.

      Verwijderen
  4. Wat moeilijk. Het lijkt spitsuur in je bovenkamer.Maar ook drukte lost zich op,succes

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Goede omschrijving! En ja, ook dat verdwijnt wel weer. Dank!

      Verwijderen
  5. O, wat snap ik je goed!
    Ik weet even niet hoe oud je bent, maar voor mijzelf, 50 plussen, weet ik inmiddels wel, dat hoe ouder je wordt, hoe lastiger het is om als slanke mooi te zijn. Alle oudere slanke dames moeten het mij maar vergeven, ik wil niemand kwetsen. Maar jonge dames vind ik prachtig als ze slank zijn, en oudere dames juist als ze wat voller zijn. Ik voel mijn zomer-kilo’s ook gruwelijk zitten, en wil ze ook weer kwijt!
    Anderzijds weet ik dat ik nu op goed gewicht ben, maar toch!
    Vanaf morgen gaat weer ‘de beuk erin’. Ik snap je zo goed, inclusief die innerlijke gevechten die je voert. Maar met de jaren overzie je die gevechten ook beter, en wordt het meer ‘beleven’ en minder ‘lijden’. Ik volg je met belangstelling, je doet het wel heel goed en volwassen, en in mijn optiek groei je wel degelijk. Zet hem op, het vaarwater zal echt rustiger worden! Knuffel, bouli-Mia.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik word in oktober 55 dus ik hoor ook al bij de oudere dames. Ook ik vind het niet zo mooi bij een ouder iemand als ze te mager zijn, maar kennelijk geldt dit bij mijzelf niet. Raar toch. Het is ook het gevoel dat de boel gaat knellen, en dat gebeurt al bij twee kilo. Kan ik natuurlijk wel nieuwe broeken kopen maar dat wil ik dan weer niet. Dus blijf ik de strijd voeren. En misschien ben ik deze keer tevreden met een extra kilo en laat ik het zo. Dat zou een stap in de goede richting zijn. Vond je reactie interessant, ken maar weinig vrouwen van mijn leeftijd met dezelfde problemen die er open over kunnen of willen zijn. Dank je! xx

      Verwijderen
    2. Al zou je wijdere broeken kopen, die kilo’s blijf je voelen. Ik koop soms ook wijdere kleding, maar voel mij er na niet beter. Het lijkt wel op een alcohol probleem. Zodra je een druppel drinkend gestopt te zijn, begint de hele strijd opnieuw. Na een tijd sober eten en afvallen, gun ik mij eens iets lekkers, gebakje of ijsje. Mentaal gaat het dan mis, maar ook lichamelijk, mijn lichaam proeft vet en zoet, en wil meer, meer, meer! Soms denk ik: ik snoep nooit meer, mijn hele leven niet meer. Alleen gezonde maaltijden, sober maar met veel goede stoffen, en alleen thuis. Ook als ik weer het gewicht heb wat ik hebben wil. Misschien worden lichaam en hoofd dan rustig en blijven het. Bouli-Mia.

      Verwijderen
    3. We doen en denken dezelfde dingen, dat is me wel duidelijk. De zin "Ook als ik weer het gewicht heb wat ik hebben wil" herken ik goed. Dan ben je waar je wilt zijn en dan moet dat koste wat het kost zo blijven, dus blijf je jezelf dingen ontzeggen en dan komt er toch weer een eetbui om de hoek kijken. Ik probeerde tijdens mijn eetbuivrije periode juist wat minder gezond te eten en dat hielp. Dit ga ik dus weer doen straks, maar eigenlijk moeten van mijn eetgestoorde brein eerst die kilo's eraf. Cirkeltje blijft rond, wordt niet doorbroken op die manier.

      Verwijderen
    4. Ik vind ouder worden eigenlijk niet erg. Elke leeftijd heeft charme. Boeiend vind ik hoe mijn lichaam anders reageert op mijn eetstoornis dan vroeger. Mijn maag is minder van elastiek, en waar ik eerder eindeloos kon doorschransen, lukt dit nu niet, ik moet stoppen, en is de bui niet verzadigd, dan moet ik later verder. Maar grappig genoeg heb ik hierdoor minder echte eetbuien meer, mijn lijf vind het niet fijn meer, alleen mijn hoofd. En mijn hoofd zoekt hierom nu een andere voldoening, en dat is nu op de kilo’s focussen. Mijn ogen tellen nu liever de ribbetjes dan de rolletjes 🤪 Het lijkt wel of het dunner zijn, mijn hoofd het signaal geeft de controle weer te hebben. Wonderlijk hoor, hoe je in elkaar kunt zitten.

      Verwijderen
    5. Bij mij staat dun ook gelijk aan controle.

      Verwijderen
  6. Verbetering in de vorm van stapje voor stapje. En soms een stapje terug. Het is allemaal leren. Twee kilo voel je wel degelijk zitten, weet ik uit ervaring. Maar mooi dat je kunt denken dat ze er horen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is nog steeds niet een gedachte die ik makkelijk heb en ik wil ze echt weer kwijt, maar ik heb ook niet zo veel zin meer in die strijd iedere dag. Wie zal dit winnen? Ik of de eetstoornis? Ik weet het niet, vandaag zit de eetstoornis weer stevig in het zadel merk ik.

      Verwijderen
  7. Ik kan je niet echt raden, maar: probeer een beetje lief jezelf te zijn. Beter worden gaat met kleine stapjes, voor- en weer achteruit. En die "rare" gedachten horen bij jou - probeer ze uit te houden - lach er een beetje om, als je kunt... Want zwaarder worden hoort ook (nu) bij jou - bij het ouder worden. Ik wens je een fijne ontspannen rest van de vakantie - en daarna zien we wel weer!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Mrs H. leuk om weer van je te horen, je bericht deed me goed. Ik vind je een fijne lezeres (en schrijfster op je eigen blog). Ik moet er aan geloven, aan dat ouder worden. Ellen had het er hierboven ook al over. Wat wil ik bewijzen? En aan wie? Ik weet dat iedereen me ook nog wel aardig vindt met een paar kilo's erbij, en als ze me dan niet meer aardig vinden dan is het omdat ik er over ga lopen janken en mopperen tegen iedereen. En dat gebeurt niet, dus ja... beetje lachen lief zijn voor me zelf!

      Verwijderen
  8. Er speelt zich heel wat af in je brein en het lijkt me ook vermoeiend om er steeds het beste uit te kiezen. Kies je het ene brein heb je conflict met het andere. Lijkt me erg vermoeiend. Maar wat je zegt over aankomen, wat juist erg goed voor je zal zijn vind je juist niet fijn, dat ervaar ik ook zodra er één kilo aanzit vind ik mezelf dik terwijl ik weet dat het niet waar is. Ik zie dan toch echt een dik iemand in de spiegel.
    Ik ben juist niet groot en nu op mijn zesenzestigste één centimeter gekrompen, het hoort bij het ouder worden maar als je altijd 156cm was en nu maar 155 is dat niet leuk. Ik zou nu officieel lid mogen worden bij de club van kleine mensen😂 maar mij zien ze daar niet!
    Ik las laats van een test waarin ze mensen door een smalle deur lieten lopen, de dikke mensen die zichzelf niet dik vonden liepen er recht doorheen en kwamen tegen de deurposten aan terwijl de magere mensen die zichzelf dik vonden overdwars door de deur liepen.
    Het brein doet soms rare dingen.
    Ik hoop dat je weer een weg vindt om ontspannen verder te gaan,
    Ria

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik deed ooit oefening met een stuk touw. Dat moest je in een cirkel op de grond leggen. De cirkel moest de omvang van de taille zijn. Iedereen, allen dunne mensen, legden een veel te grote cirkel neer. Het hoofd correspondeert niet altijd met de werkelijkheid, dat is een ding dat zeker is!

      Verwijderen
  9. Mooie zinnige reacties heb je al gekregen.
    Ik ben net zoiets als Francis heb me nooit heel erg aangetrokken van overgewicht, toen ik 112 kilo woog liep ik ook in badpak, een strapless en omdat ik vond dat ik een mooi decolleté had viel de onderkant niet op. Heb dat ook gevraagd aan diverse die het met me eens waren.

    Wat zou er wel helpen of moeten gebeuren om je de 2 kilo's te laten accepteren die je goed zullen staan?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb mijn gewicht denk ik nooit geaccepteerd, niet toen ik op mijn 14e 78 kilo woog en niet op mijn 18e toen ik meer dan 100 kilo woog. Een paar maanden geleden had ik ondergewicht, óók niet goed, nu heb ik een gezond gewicht en ben ik goed, slank en zie ik er best mooi uit, nog steeds niet goed!! Jouw vraag kan ik niet beantwoorden maar is wel de moeite van het bedenken waard. Wat zou mij helpen om mezelf te accepteren zoals ik ben? Misschien ben ik al wel al die jaren bezig met de zoektocht naar dit antwoord en zit ik al die tijd al op het verkeerde spoor, het gewicht, terwijl dat totaal onbelangrijk is zou moeten zijn.

      Verwijderen
  10. "Er wordt altijd gezegd dat 'dik' geen gevoel is zoals verdrietig, boos en blij dat wel zijn."

    Verdrietig, boos en blij zijn emoties. Mensen noemen het vaak 'gevoelens', maar jij praat eigenlijk over je letterlijke gevoel. Het gevoel van dik kan ik goed plaatsen. Van niet lekker in je vel zitten, maar dan letterlijk.

    Bij een ander stoort het me overigens ook niet, maar bij mezelf ben ik strenger en kritischer.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klopt, zijn inderdaad emoties. Maar bij de psycholoog van de eetstoornisbehandeling werd gezegd dat op de vraag hoe je je voelt dik geen antwoord mocht zijn, wel boos of blij of een andere emotie. Mijn vel zit me nu letterlijk te strak, of althans, zo voelt het. Het lubbert minder, dus het zit strakker, maar niet té, dat is ook weer onzin. Oh oh oh... lastige materie en waarom zo kritisch en streng voor onszelf???

      Verwijderen
  11. Mijn moeder was niet dik. Kookte bar slecht, en er werd niet gesnoept. In haar milieu was het not done om dik te zijn. Onbewust heeft ze, volgens mij, dat overgebracht op mij en mijn twee zussen.
    Nu werd ik toch niet dik met minimaal twee migraineaanvallen per maand, maar mijn èèn zusje heeft toch wel geworsteld met haar gewicht.
    Het is trouwens onzin dat je na de overgang aan moet komen. Je hebt een bepaald eetpatroon ontwikkeld en als dat niet aangepast wordt, word je dikker. Omdat je minder beweegt dan toen je jonger was, kom je aan. Als je het niets kan schelen, laten zitten. Als je daar geen zin in hebt, iets minder eten. Wat betekent, dat je zoetigheid moet proberen te vermijden. De één heeft dat er niet voor over. Ik wel en blijf dus op een prima gewicht.
    Na mijn migrainetijd die tot mijn zeventigste jaar heeft geduurd, omdat ik hormoonpleisters gebruikte, ben ik 2 tot 3 kilo aangekomen. Van maat 38 naar maat 40. Maar geen hoofdpijn meer is een zegen.



    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik kan me voorstellen dat twee tot drie kilo ruilen voor migraine een hele goede ruil is. Ik denk ook wel dat het klopt wat je zegt over aankomen na de overgang, niet door de overgang maar door de verandering van leefstijl. Het kan me veel schelen dus ik ga toch proberen om die twee kilo er weer af te krijgen. Ze 'zitten' nog niet lekker. En als het lang duurt dan gaan ze misschien nog wel lekker zitten ,maar nu even niet!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat lastig is dat toch, al die verschillende dingen in je hoofd die van alles willen. Maar wat je zelf al zegt; je herstel gaat door. Met kleine stapjes. En ergens is dat ook wel goed, denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Twee stappen vooruit, een stap terug, ook dan kom je er, duurt alleen erg lang!! Heb me neergelegd bij dat het nooit echt weg zal zijn, maar verbetering kan altijd.

      Verwijderen