de zomer is voorbij

Augustus is voorbij, de zomervakantie ligt achter ons en ook de meteorologische zomer is ten einde.  En dat vind ik niet erg. Ik ben een herfstmens. Misschien omdat ik in de herfst jarig ben, misschien omdat ik het fijn vind om jurkjes, maillots, jasjes en vesten te dragen. Tuurlijk geniet ik ook van mooi weer. En ook de heel hoge temperaturen vind ik een paar keer per jaar niet vervelend, maar als het de hele zomer 23 graden zou zijn dan zou ik dat ook fijn vinden.

In juli en augustus had ik vakantie, zes heerlijke weken. Heerlijk omdat ik niet iedere ochtend naar mijn werk moest, tijd had voor andere dingen en zelfs een reis naar het buitenland heb gemaakt. Maar de vakantie is voorbij en ook dat vind ik niet erg. Ik vind mijn werk leuk. Ik vind het gezellig om met mijn collega's en studenten te zijn. Om dingen te doen waarmee ik mensen vooruit help in het leven. Advies geven aan studenten, collega's helpen wanneer zij mijn expertise nodig hebben, of gewoon wat vragen omdat ik meer levenservaring heb. 

Maar waarom ik het vooral zo fijn vind dat alles weer is begonnen is omdat ik zo hecht aan routine en regelmaat. Niet dat ik in de vakantie geen routines volg. Mijn wekker gaat iedere dag op dezelfde tijd, ik doe mijn rondje sportschool in de ochtend en ook de rest van de dag gaat min of meer volgens een vast patroon. En toch is het anders. En daarom gaat het dan vaak mis met mijn eetpatroon. 

Nu ben ik weer aan het werk en gaat alles weer volgens een vaste routine. Ik sta iedere dag op dezelfde tijd op, stap om 7 uur op de fiets, kom op school en pak mijn koffie. Half 8 zit ik aan mijn bureau en begin ik met mijn werk. Ik lees mijn e-mails, maak een to-to lijstje voor de dag, ga naar de startbijeenkomst van mijn team en daarna beginnen alle andere werkactiviteiten. De pauzes zijn op vaste tijden en daarmee ook mijn eetmomenten. Ik heb genoeg afleiding en denk daarom niet de hele dag aan eten. En dat vind ik fijn. De eetstoornis zit dan stil in een hoekje en neemt niet de hele ruimte in. 

Er zijn ook dagen waarop er minder structuur is en die blijven lastig. Zo hebben we een teambuildingmiddag gehad in de eerste schoolweek. Leuk om te doen,  we hadden prachtig weer en het was reuze gezellig, maar voor mij eindigde de dag met een eetbui. 

Deze week is er nog een activiteit, een groot feest, maar daar ga ik niet naar toe.  Het is geen verplicht nummer en duurt tot ver in de avond, en dit is nu niet aan mij besteed. Ik bedenk geen smoes maar vertel mijn leidinggevende dat ik niet kom. Ik geef ook geen reden op. Ik hoor van andere collega's dat zij het lastig vinden om af te melden voor dit feest of andere sociale activiteiten die georganiseerd worden door de werkgever of collega's. Dat snap ik en ik adviseer ze om eerlijk te zijn. Als het teveel is na een lange werkdag, je naar je club wil, bij de kinderen wil zijn, wat dan ook: zeg het gewoon! Voor jou zijn er tien anderen die dit heel leuk vinden dus er zullen genoeg mensen wel gaan. Ik hoop dat ze mijn raad opvolgen. Ik ben in ieder geval blij dat ik me niet meer achter smoezen verschuil. Het voelt een stuk prettiger zo.

Ik ben deze week ook weer gestart met het tellen van mijn eetbuivrije dagen. Ik heb het gevoel dat de knop weer om is, dat de kortsluiting in mijn hoofd is verdwenen en dat ik het weer kan. Regelmaat is een belangrijk onderdeel om hier aan te kunnen beginnen. Ik ben maandag al begonnen, dus ik heb er al drie op de teller staan. Dat waren mijn warming-up dagen, ik zet de teller vanaf 1 september echt aan. Vind het fijn om een hele maand te kunnen afstrepen. 

Wat ik heb geleerd in de vorige sessie, die ruim 90 dagen duurde, is dat ik niet restrictief moet eten. Mezelf meer gunnen. Meer lekkers, maar soms ook meer rust en ontspanning. Ook dat ik erbij gebaat ben om vooruit te plannen wanneer er dagen zijn die 'anders' zijn. Ik heb nog een lange weg te gaan maar ik voel me er weer klaar voor. Ik hoop dat het bloggen me, net als de vorige keer, helpt en tevens fungeert als de bekende stok achter de deur. 

aantal dagen eetbuivrij: 1