Mijn vorige blog, deel 4 van mijn verhaal over grenzen aangeven, eindigde ik met de volgende vragen:
En zelf weggaan? Ex eruit zetten? En wat moest ex doen zonder mij?
Als ik zelf weg zou gaan dan zat ex nog in mijn huis en hoe moest ik hem daar dan uit krijgen? Ik kon overal heen, maar hij niet. Dus ex wegsturen zou betekenen dat hij geen dak boven zijn hoofd had. En omdat hij ook geen geld had, en financieel volledig van mij afhankelijk was, vond ik dat ik hem dat niet aan kon doen. Vond ik het zelfs zielig voor hem. Omdat ik zulke verknipte ideeën had ondernam ik geen stappen om de relatie te beëindigen. Ik had er ook de energie niet meer voor. Gelukkig voor mij werd ik, ongevraagd en onverwacht, een handje geholpen.
Het is een zondagmiddag eind september 1997. Het is mooi weer. De deur van de keuken naar het balkon staat open en ik ben de was aan het binnenhalen. Ex is al een aantal dagen kwaaiig omdat hij een conflict heeft met zijn broer. Er wordt driftig heen en weer gebeld en geruzied. De woede wordt ook op mij afgereageerd.
Ex schopt en slaat me. Gooit een bierfles naar mijn hoofd. De fles raakt me net niet. Ik ga in een waas van tranen verder met de was. Wanneer ik weer in de kamer ben gaat ex door met razen en tieren. Hij grijpt me bij de keel en knijpt heel hard. Ik ga terug naar het balkon in de hoop dat hij stopt omdat het balkon door omwonenden kan worden gezien. Ik zit op de grond te snikken. Ex pakt een groot mes uit de keukenla en begint me ermee te prikken.
De telefoon gaat. Ex gaat naar binnen om de telefoon op te nemen. Het is zijn broer weer. Het geruzie gaat verder. Ik sta op en zonder er verder over na te denken loop ik naar de gang, doe de voordeur open en ren de zes trappen af naar de buitendeur. Ik heb niets bij me, geen jas, geen tas, geen geld. Ik loop richting het bus- en metrostation, hoop dat ik onderweg een bus tegenkom die me wil meenemen. Ik heb geen plan, ik heb geen idee wat ik moet doen, ik weet alleen dat ik weg moet als ik niet in het ziekenhuis of erger wil eindigen.
Ex komt me achterna. Haalt me in en terwijl ik hem probeer te kalmeren geeft hij mij een kopstoot. Ik val om. Ik sta weer op en ik zie een personenauto stoppen waar twee mannen uitspringen. Ze nemen ex in de houtgreep en roepen iets in de trant van "Je bent gearresteerd!" Beiden hebben een politiebadge in hun handen en slaan ex in de handboeien.
Heel even stribbel ik tegen en zeg ik dat ze hem moeten laten gaan, dat we het zelf wel oplossen. Maar deze rechercheurs van de politie willen daar niets van weten. Er komt versterking en ex wordt in een politiebusje afgevoerd. Ik ga met de twee rechercheurs mee naar het bureau. Ex gaat naar een ander bureau.
Op het politiebureau vragen de politiemannen wie zij kunnen bellen. Ik geef het nummer van mijn vader, die de dag ervoor net terug is van een weekje vakantie. Mijn vader hoort wat er is gebeurd en zorgt dat hij thuis is zodat de politiemannen mij naar hem toe kunnen brengen.
Eerst gaan we langs een huisartsenpost waar mijn verwonding worden onderzocht en ik een kalmeringsmiddel krijg omdat ik niet kan stoppen met shaken. Daarna gaan we naar het hoofdbureau waar een politiefotograaf foto's van mijn lichaam maakt. Van mijn keel met wurgstrepen, de blauwe plekken op mijn armen en benen en de dikke bult op mijn voorhoofd van de kopstoot.
Daarna brengt de politie mij naar mijn ouderlijk huis, waar mijn vader op ons wacht.
Deel 6 staat volgende week zaterdag online.
Pfff, mevrouw Niekje, wat heftig. Maar ook wat goed, dat het zich - door jouw weglopen - in de openbaarheid afspeelde, zodat er hulp kwam. Ik wil je alleen maar een dikke knuffel geven.
BeantwoordenVerwijderenDank je Judy, de knuffel was fijn! Ja, het is uiteindelijk goed gekomen, en ik kan me daar soms nog over verbazen, zo veel geluk op dat moment. Op zondagmiddag waren er nooit veel mensen op straat, de winkels waren toen nog dicht en het was echt heel rustig. En toen reden die rechercheurs dus voorbij.
VerwijderenWondertjes!
VerwijderenZeker weten!
VerwijderenBrrr, wat een verhaal! Ik lees nu even alles achter elkaar.... Als je er middenin zit zie je inderdaad niet wat er gebeurt, en je schaamt je..... Maar ik hoop dat als mensen maar genoeg 'getuigenissen' als die van jou, en van anderen, en uit de literatuur lezen, dat ze de patronen dan eerder zullen herkennen, en er eerder iets aan zullen doen. Want dit soort processen zijn zo sluipend, dat je elke keer denkt dat er nog wel wat bij kan, terwijl er allang een grens is overgegaan...
BeantwoordenVerwijderenZo gaat het inderdaad Mrs.H. Ik hoop ook dat mijn verhaal mensen laat zien dat het iedereen kan overkomen, want we denken nog te vaak dat het ´Tokkies´ zijn die dit doen en die het overkomt. En niet bij de hoger opgeleiden, maar daar gebeurt het ook!
VerwijderenDit was heel slecht afgelopen als je toen de deur niet was uitgerend. Je hebt heel veel geluk gehad met het ingrijpen van de politie. En je hebt zelf letterlijk de eerste stap gezet door de deur uit te gaan.
BeantwoordenVerwijderenWat zal je omgeving ook geschokt zijn geweest, toen dit naar buiten kwam.
Hoi Anoniem, het lijkt wel een spannende film met een happy end, het was op dat moment voor mij denk ik pas echt duidelijk dat het geen houdbare situatie meer was. Toen het eenmaal naar buiten kwam en ik steeds meer vertelde was iedereen enorm verbaasd, een aantal van mijn betere vrienden namen het zichzelf kwalijk dat ze het niet door hadden. Maar ze konden het niet doorhebben want we waren superleuk samen als we met anderen waren. Behalve bij zijn familie, daar deed hij ook gewoon rot tegen me.
VerwijderenHeftig verhaal voor de kerstavond.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig weten we dat je er sterk bent uitgekomen.
Hoi Lot, ik was eerst niet van plan om het op kerstavond te plaatsten, maar omdat ik op het eind van de blog bij mijn vader was vond ik dat het toch kon, de goede afloop paste wel bij het kerstgevoel.
VerwijderenHet lijkt wel n wonder,die hulp net op tijd.
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, een enorm toeval en geluk voor mij inderdaad. Ik moet er niet aan denken wat er anders had gebeurd.
VerwijderenIk heb een collega gehad die het nooit over toeval had, maar consequent over kleine anonieme wondertjes.
VerwijderenJouw ervaringen lezend ben ik erg geneigd te geloven dat hij gelijk had.
Hoi Willem, toeval bestaat niet zegt men, ik ben het ook met je collega eens! PS je stond nog niet in mijn beste wensen lijstje maar nu wel, ik weet dat je ook vaak meeleest, dus bij deze nog voor jou ook fijne tweede kerstdag en goed 2023!
VerwijderenBeste mevrouw Niekje,
BeantwoordenVerwijderenWat heb je een vreselijke tijd meegemaakt. De onveiligheid en de angst die je beleefd hebt. Gelukkig waren er geen kinderen bij betrokken. Fijn, dat de rechercheurs hem hebben overmeesterd en zich over jou ontfermd hebben.
Hoi MargrietvG, grappig dat je dat zegt over die kinderen. Ik wist namelijk al aan het begin van de relatie dat deze man geen ´vadermateriaal´ was en dat ik dus met hem niet aan kinderen ging beginnen. Ik zag ook hoe hij was over zijn eigen kind. Ik had destijds geen kinderwens maar ik was nog jong dus ik dacht er wel over na.
VerwijderenWat vreselijk mevrouw Niekje wat je allemaal hebt mee moeten maken. Soms gebeuren er dingen waardoor je een handje geholpen wordt. Heel wonderlijk maar het gebeurt.
BeantwoordenVerwijderenHoi Ellen, het was zeker bijzonder dat het zo liep, ik denk maar niet aan wat er ook had kunnen gebeuren...
VerwijderenGelukkig dat die rechercheurs op het juiste moment op jouw pad kwamen. Het heeft zo moeten zijn.
BeantwoordenVerwijderenHoi Myriam, zij reden precies op het goede moment langs, ik had erg veel geluk!
VerwijderenWat een intens verhaal. Gelukkig met een goede afloop. Had heel anders kunnen gaan.
BeantwoordenVerwijderenVreselijk wat je hebt mee gemaakt.
Onbeschrijfelijk eigenlijk. Hoe heb je het toch kunnen overleven.?
Wens je alle geluk en liefde toe.❤️❤️❤️❤️❤️
Hoi Engelien, ik kan me voorstellen dat dit een verhaal is waarbij je denkt ´hoe kan het dat je dit overleeft?' Eigenlijk weet ik dat ook niet, behalve dat ik denk dat ik een enorme kracht had, zowel geestelijk als lichamelijk. Die liefde heb ik nu gevonden bij T., die in alle opzichten de tegenpool is van ex. Gelukkig ben ik niet twee keer voor hetzelfde type man gevallen, want ook dat hoor je wel eens. Dank voor je lieve hartjes!
VerwijderenOh schatje wat heb jij uiteindelijk geluk gehad met het naar buiten rennen. Wat fijn dat de politie zich door jou niet liet beïnvloeden en op dat moment deed wat er gedaan moest worden.
BeantwoordenVerwijderenJa, ik ben ook erg blij dat ze niet naar mij luisterden op dat moment. Wil niet nadenken over wat er had gebeurd als ze niet waren langs gereden!
VerwijderenDie rechercheurs reden niet toevallig bij jullie in de buurt. Denk dat jouw ex betrokken was in andere zaken die het daglicht niet konden verdragen. En de stress waarmee dit gepaard gaat reageerde hij op jou af. Al jarenlang, dus voor beiden een bekend patroon. Prikken met een mes...dat is wel een understatement. Goed dat juist op dat moment het kwartje viel bij jou en je wel zag dat dit niet meer acceptabel was. En weg moest wezen. Letterlijk. En dan ben je meer dan krachtig. Levenskracht! Bravo.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nietzomaarzoo, het was echt toeval dat ze daar reden vertelden ze later. En ex deed verder geen dingen die het daglicht niet konden verdragen, behalve dan vreemdgaan, maar dat wist ik toen nog niet. Daar kwam ik later achter toen ik een en een ging optellen. Gevalletje ´de pot verwijt de ketel´ want hij was altijd zo ontzettend jaloers en overtuigd dat ik hem besodemieterde. Naast werken en school en overleven had ik weinig tijd voor iets anders! Levenskracht, mooi woord en hier inderdaad wel van toepassing. Dank je!
VerwijderenVerschrikkelijk! Alsof je in een slechte film zit. Maar het was jouw leven destijds. Heel heftig.
BeantwoordenVerwijderenHi Nicky, inderdaad een slechte film, maar gelukkig een goed einde!
VerwijderenJeetje, wat ontzettend heftig. Ik heb net alles achter elkaar gelezen en tranen rollen over mijn wangen. Ik ben blij dat je ontsnapt bent uit deze toxische relatie. Ik kan me voorstellen dat je hier, zowel lichamelijk als geestelijk, littekens aan over hebt gehouden. Dikke knuffel!
BeantwoordenVerwijderenHoi Elleny, ik snap dat je er door geraakt werd, het is een heel heftig verhaal. En dan heb ik nog niet eens alles opgeschreven! De littekens zijn nu nagenoeg onzichtbaar, maar dat ik er toch nog iets aan over heb gehouden is zeker. Dank je voor de knuffel, lief van je! XX
VerwijderenOm eerlijk te zijn weer ik niet goed wat te zeggen na het lezen van je blogs. Enorm heftig dat je dit hebt moeten meemaken. :(
BeantwoordenVerwijderenHoi ZoSimpel...Geluk, ik snap dat dit iets is waarop het lastig is om te reageren. Gelukkig is het lang geleden en ook al weer veel dingen vergeten. Voor het eerst opgeschreven om er daarna voorgoed een streep onder te zetten. Ik moest dit nog doen vond ik, en op de weg naar een oplossing voor / of neerleggen bij mijn eetstoornis was dit nog iets waar ik behoefte aan had.
Verwijderen