Het is begin jaren 90, we zijn in Nederland aangekomen en logeren bij mijn ouders. Met hulp van mijn vader gaan we klussen in ons appartement. Mijn broer komt ook een handje helpen en zelf doen we ook veel. Na een paar weken is alles klaar en we verhuizen naar onze eenvoudige woning, een etagewoning van net na de oorlog. Er is geen centrale verwarming maar een gaskachel, een ruime woonkamer, een douche, keukentje en een slaapkamer. Ook hebben we een kelder. Tot grote teleurstelling van ex zijn we niet in Amsterdam gaan wonen. De reden daarvoor was dat dit te duur was en voor mij ook te ver van mijn ouders vandaan. Dit zal hij me nog vaak voor de voeten gooien wanneer het hem niet lukt om fotografie-opdrachten te krijgen.
Ik ga op zoek naar werk en schrijf me in bij een aantal uitzendbureaus. Met mijn ervaring in Londen kan ik meteen aan de slag. De banen die ik krijg zijn allemaal leuk en ik ontmoet veel nieuwe mensen. Meestal zijn het opdrachten voor langere tijd en ik heb het prima naar mijn zin. Ik ben blij dat ik mijn moeder vaker zie en spreek. Ik wil meer met mijn kennis van het Engels doen en ik schrijf me in voor de lerarenopleiding in deeltijd. Vanaf augustus ga ik vier jaar lang twee avonden per week naar school.
Ik blijf voltijd werken en vind een baan waar ik een vaste aanstelling krijg. Mijn baas is veel op reis en daardoor kan ik ook op kantoor af en toe iets voor school doen, ik heb thuis nog geen computer. Na mijn werk ga ik regelrecht naar school, waar de eerste les om 18.00 uur begint. Als ik dan om 21.30 uur klaar ben fietst ik weer naar huis, rond 22.00 uur ben ik dan thuis.
Vaak staat ex, meestal niet direct zichtbaar voor mij, op zijn fiets op mij te wachten. Niet omdat hij het zo gezellig vind om 's avonds met mij naar huis te fietsen, maar omdat hij wil zien met wie ik na schooltijd nog even sta na te praten. Als dit een man is dan heeft hij weer reden voor een ondervraging en kan hij me weer van alles beschuldigen. Dus napraten doe ik alleen met vrouwelijke medestudenten.
Wanneer ik niet naar school moet maar meteen naar huis ga na mijn werk en onderweg nog een boodschap doe, zorg ik er altijd voor dat ik een bonnetje meeneem als bewijs waar ik geweest ben. Zorgen voor een alibi wordt een tweede natuur. Net als niet om me heen kijken wanneer we samen op straat lopen of in een horecagelegenheid zijn. Er moet zo min mogelijk aandacht op mij zijn, en zo veel mogelijk op ex.
Ik herinner me veel, te veel om allemaal op te schrijven, maar sommige herinnering springen er echt uit en laten zien hoe ontzettend gespannen en nerveus ik de hele tijd was.
We waren samen ergens wat gaan eten en besloten nog een café in te gaan om wat te drinken. In dat café zat een hele groep mensen, waaronder mijn broer, die ik allemaal kende. Ook T., waar ik nu mee ben getrouwd, was erbij.
T. kende ik al toen ik 16 was, toen hebben we een paar maanden verkering gehad. Ik had ex wel eens en ander over mijn vroegere vriendjes verteld, die op een hand te tellen waren. Ex kwam hier tijdens zijn jaloerse buien dan soms op terug om mij te laten weten dat hij vond dat ik vroeger een sloerie was.
Dus toen ik T. aan de bar zag staan schrok ik zo en werd ik zo angstig dat ex hier later weer een scene over zou maken thuis dat ik flauwviel. Dat zou niet de laatste keer zijn dat ik flauwviel van angst. Ik werd overeind geholpen en iedereen dacht dat het door de warmte van het café kwam. Ik liet dat maar zo.
Al eerder heb ik laten vallen dat er ook sprake is geweest van lichamelijk geweld. En het cliché gaat ook hier op: na de eerste klap is er zo veel spijt en denk je. als slachtoffer, dat het inderdaad bij deze ene klap blijft. Helaas was de realiteit anders, het geweld stopte niet maar werd erger.
Volgende week zaterdag deel 4 van deze serie blogs.
Wat een hel. Is het moeilijk,deze herinneringen op te schrijven?
BeantwoordenVerwijderenGoedemorgen Izerina, het waren verschrikkelijk jaren, vooral de laatste jaren. Nu kijk ik er van een afstand naar. Ik ben die vrouw niet meer. Maar er gaat wel een beerput aan herinneringen open en dat is niet echt fijn.
VerwijderenWat een vreselijke man! En wat erg dat je flauwviel! Wat moet de spanning waar je onder stond groot geweest zijn. Ik denk ook, je verhaal lezende, dat het een goede stap was dat je in Nederland was, dichtbij je ouders. Minder geïsoleerd, hoop ik, en de hulp was dichterbij.
BeantwoordenVerwijderenGoedemorgen Judy, in eerste instantie maakte het niet uit dat mijn ouders dichtbij waren, ik hield voor iedereen de schijn op dat het goed ging. En daar was ik kennelijk erg goed in want niemand vroeg iets, zei iets of zinspeelde ergens op. Maar toen de relatie eindigde was het wel fijn dat ik mijn vader had om naar toe te gaan. Daarover schrijf ik in een van de komende delen.
VerwijderenIn elke relatie zijn er nare momenten, hoe liefdevol het verder ook kan zijn. Nog steeds komen er herinneringen plotseling boven aan mijn ex waarvan ik nu denk hoe heb ik dat toch kunnen accepteren en hoe ben ik er verder mee omgegaan. Gelukkig geen geweld.
BeantwoordenVerwijderenHet werken en een nieuwe opleiding gaan volgen zullen ook een houvast hebben geboden in die tijd
Hoi Lot, pas toen ik met T. was leerde ik hoe het is om een liefdevolle relatie te hebben. In de tijd met ex was er niets liefdevols, er was alleen angst en onderdrukking. Die herinneringen en die vragen heb ik ook, zal ook altijd wel zo blijven.
VerwijderenOch, jeetje. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor jou gevoeld moet hebben. Ik vind je echter heel dapper dat je uit die situatie bent gekomen. Consumindersingle.blogspot.com
BeantwoordenVerwijderenHoi Consumindersingle, na verloop van tijd was mijn gevoel uitgeschakeld, voelde ik niets meer. Het is gelukkig goed afgelopen met me, maar dat was kantje boord.... wordt vervolgd binnenkort.
VerwijderenIk heb hier geen woorden voor. Kan je dit wel helemaal verwerken, vraag ik me af.
BeantwoordenVerwijderenHoi Myriam, ik begrijp dat. Ik denk niet dat je dit ooit helemaal kan verwerken, het laat sporen na, dat is in ieder geval bij mij het geval. Ik ben er onzekerder door geworden en ook minder spontaan. En die onzekerheid heeft zich geuit door raar te gaan doen met eten. En nu, bijna 25 jaar na dato, heb ik daar nog steeds last van. Bang dat ik teveel ben, niet goed genoeg, stom, etc etc....Het is wel minder dan het was, gelukkig maar.
VerwijderenVreselijk, heb hier geen woorden voor!!!
BeantwoordenVerwijderenOnvoorstelbaar dat dit je kan gebeuren!
Wat heb je het ellendig gehad. Gelukkig nu een lieve man las ik. Je hebt veel sterkte en moed voor nodig om dit te schrijven. Ik bewonder je. Je bent een sterke vrouw!
Goedemorgen Engelien, ik snap dat dit onvoorstelbaar is. Helaas was het wel zo en is dit nog maar een fractie van wat me is aangedaan. Dank je voor je complimenten!
VerwijderenGek is dat, als je er zo op terug kijkt. Je kunt je haast niet meer voorstellen dat je het destijds zo ver hebt laten komen (althans dat hoop ik). Maar je schaamt je zo en je blijft maar hopen dat het ooit beter wordt. Zeker als je nog zo jong bent.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicky, het is inderdaad iets waarvan ik nu zeker weet dat het me niet zou overkomen. De schaamte en het idee dat het aan mij lag en dat ik het kon veranderen waren destijds de reden dat ik de relatie niet beëindigde.
VerwijderenWat afschuwelijk allemaal. Je ziet zoiets wel eens in films en boeken en dan denk ik eerst: ga weg, ga dan toch weg. Maar zo simpel is het niet, dat snap ik heel goed
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, je denkt dat inderdaad wanneer je er over lees, ziet of hoort. Maar er spelen zo ontzettend veel dingen een rol die het weggaan moeilijk maken. En de een kan het wel, de ander niet. Ik dus ook niet, ondanks mijn prima opvoeding, steun, opleiding etc. Het komt ook achter alle soorten voordeuren voor, in alle lagen van de bevolking.
VerwijderenAls je er in zit is het vooral lastig om er uit te komen. Je weet dat het niet klopt. Maar simpel is het absoluut niet.
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, ik wilde zo graag dat het beter zou worden, en later was ik zo murw geslagen, letterlijk maar ook figuurlijk, zo moe gestreden dat ik er depressief van ben geworden en alles zonder verder nadenken op de automatische piloot deed. Nee, het is verre van simpel.
VerwijderenWat goed dat je erover durft te schrijven. Iemand die niet weet hoe dit gedrag je langzaam geheel stript van je eigen wil en normen en waarden, snapt niet dat je niet onmiddellijk opstapt na dit controlerende gedrag. En al helemaal niet als er dan ook nog fysieke mishandeling is. En daardoor is erover praten met vrienden of familie nog ingewikkelder. Je schaamt je voor jezelf. Voor de persoon die je bent geworden. Heel knap dat je deze relatie achter je hebt kunnen laten. Ken je het boek "Als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood? Dat verklaart veel. Heb ik veel aan gehad.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nietzomaarzooo, de omschrijving in jouw eerste zin is inderdaad hoe het gaat, namelijk heel heel langzaam. En iedere keer verleg je je eigen grenzen weer. Ik schaamde me enorm. Ik, een intelligente jonge vrouw uit een fatsoenlijk gezin waar nooit een onvertogen woord viel en als er al iets was dan werd het uitgepraat. Ik ken het boek niet, ik ga het reserveren bij de bibliotheek. De titel zegt al genoeg, zo dacht ik vroeger ook. Dank voor de tip. xx
Verwijderen