Gek toch dat mensen met een restrictieve eetstoornis, zoals anorexia en boulimia, vaak zo'n enorme beweegdrang hebben. Je zou denken dat wanneer je lichaam ondergewicht heeft, of een lager gewicht heeft dan goed voor je is, je niet genoeg energie hebt om te sporten.
Maar dat is dus niet zo. Hoe kan dat?
Het reptielenbrein begrijpt niet waarom je niet genoeg eet. Het denkt gewoon dat er niet genoeg voedsel is. En omdat je brein denkt dat voedsel schaars is word je er toe aangezet om te zoeken naar een plek waar voedsel beschikbaar is. Pas wanneer je die plek hebt gevonden en genoeg hebt gegeten is het brein tevreden en kan je ontspannen en achterover gaan hangen.
Dit zou kunnen verklaren waarom mensen die erg ondervoed zijn en onder hun gezonde (set point) gewicht zitten (en dan heb ik het niet over BMI), en die hun voedselinname in grote mate beperken, toch in staat zijn om te blijven bewegen en zelfs intensief te sporten.
Mensen met een eetstoornis die last hebben van dwangmatig bewegen krijgen het advies om te stoppen met bewegen en meer te eten omdat het eten van genoeg voedsel de beweegdrang kan temperen.
Als je genoeg eet begrijpt je brein dat het kan stoppen met het zoeken naar voedsel. De hersenen leren dat het veilig om niets te doen, omdat er voldoende eten is.
En wanneer je voor langere tijd genoeg hebt gegeten, merk je dat de hersenen die constante drang om je in beweging te houden beginnen uit te schakelen.
Het beste advies om de beweegdwang te stoppen is dus genoeg eten, ongeacht het feit dat je stoornis je vertelt dat als je meer eet, je nog meer zult gaan sporten om te compenseren. Want dat is wat je eetstoornisbrein natuurlijk nog steeds wil.
Dat is weer een heel nieuw gezichtspunt op een eetstoornis. Had je het nog niet zo uitgebreid over gehad.
BeantwoordenVerwijderenBeweegdwang ken ik niet, wel lekker bezig zijn en een stukje fietsen ook fijn maar niet zo intensief dat hartslag echt omhoog gaat. Stilzitten hou ik niet zo van, heb weinig zitvlees. Ik moet het nu beetje rustig aandoen na staaroperatie, althans ik moet voorzichtig zijn .
Beweegdrang is heel erg aanwezig, het is een verslaving. Dat is ook niet te vergelijken met bewegen voor je plezier en ontspanning.
VerwijderenMensen met een restrictieve eetstoornis zijn verslaafd aan honger lijden en verslaafd aan sporten omdat ze bang zijn om dik te worden.
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Klopt, ik weet dat. Ik heb daar ook al vaker over geschreven.
VerwijderenLastig. Het één houdt het ander in stand zo lijkt het. Dus moeilijk om uit die cyclus te komen.
BeantwoordenVerwijderenZo werkt het inderdaad.
VerwijderenAltijd die strijd tussen je eetstoornisbrein en je reptielenbrein, je weet in theorie precies hoe je van je eetstoornis af kan komen. Daarin heb je veel inzicht. Maar de praktijk lijkt onmogelijk. En ook al ga je er nog zo goed mee om toch hoop ik dat je er een keer vanaf komt.
BeantwoordenVerwijderenIk heb vanwege mijn ziekte ook bewegingsdrang, lang in één houding liggen of zitten of staan is erg lastig maar dat is een heel ander verhaal…
Groet,
Ria
Klopt Ria, aan kennis ontbreekt het niet!
VerwijderenBetekent beweegdrang geen moment stil kunnen zitten? Of iedere dag een keer intensief sporten? Of allebei?
BeantwoordenVerwijderenHet idee van het reptielenbrein om bij ondergewicht in beweging te komen op zoek naar voedsel, is dat door wetenschappelijke onderzoeken bewezen?
Interessant, ik heb er nog nooit over gehoord. In m'n eigen omgeving ken ik maar 1 persoon met duidelijk ondergewicht. Maar zij houdt graag haar gemak... (zegt uiteraard niets over statistiek, maar daar denk je dan meteen aan)
Annemaria
Dat ligt aan de persoon Annemaria. Er zijn mensen met een eetstoornis die de hele dag door moeten bewegen, dat kan wiebelen met de voeten zijn, regelmatig even een trap op- en aflopen of door de kamer lopen als dit nergens voor nodig is. Anderen hebben er een sportverslaving door ontwikkeld (ik) en moeten dus sporten. In mijn geval niet heel intensief maar wel dagelijks. En nee, niet iedereen met ondergewicht heeft dit.
VerwijderenDit is een nieuw feit voor mij. Ik kende een hele lieve dame met anorexia die ook altijd bezig was en activiteit zocht. Toen zij door ziekte moest overgaan op sondevoeding, werd zij veel rustiger . Nu jij dit zo vertelt, denk ik dat haar bewegingsdrang geen bewuste keuze was maar meer ingegeven door haar stoornis. Wat verdrietig allemaal. Ze is inmiddels overleden, maar niet aan haar stoornis. Ze vond het moeilijk om in de wachtkamer van de behandelaar tussen jonge mensen te zitten, want ze vond dat ze op haar leeftijd "wijzer moest zijn". Maar weten en kunnen zijn verschillende dingen.
BeantwoordenVerwijderenEen eetstoornis is niet kieskeurig, speelt bij mannen en vrouwen, van jong tot (heel oud) van rijk tot arm, ongeacht afkomst, intelligentieniveau, huidskleur of wat dan ook. De reden dat ik er vrij open over schrijf is omdat ik het taboe dat ouderen er geen last van hebben wil doorbreken.
VerwijderenHet reptielenbrein. Interessant vind ik het. Ik las er onlangs boeken over mbt ouder worden.
BeantwoordenVerwijderenKlopt, het is zeker interessant om te kijken welke invloed het op ons heeft.
VerwijderenGrappig genoeg had/heb ik eerder beweegangst, ook in mijn eetstoornissen-tijd. Angst voor een volgende astma-aanval, voor zwaarder wordende spieren, botbreuken,..
BeantwoordenVerwijderenNet als beweegdrang is ook het tegenovergestelde natuurlijk totaal irrationeel.
Ja, dat is het ook. En we weten het maar dat betekent niet dat het makkelijk te stoppen is!
Verwijderen