Ik weet niet of dat nog steeds gezegd wordt, maar in het verleden hoorde je weleens dat men zei dat je altijd moet zorgen dat je schoon en heel ondergoed aanhebt. Stel je voor dat je onverwacht in het ziekenhuis terecht komt, dan lig je er in ieder geval fatsoenlijk bij.
Gelukkig had ik gisteren schoon en heel ondergoed aan. Niet dat het uitmaakte want de reden dat ik in het ziekenhuis belandde was mijn hoofd, dus mijn kleding bleef aan.
Ik heb gistermiddag van 15.00 uur tot 18.00 uur op de Spoed Eisende Hulp van ons lokale ziekenhuis doorgebracht. Ik heb vooral veel moeten wachten, daarnaast heb ik een gesprek met een arts gehad en kreeg ik een CT-scan.
Na mijn lunch besloot ik om even naar de bieb te fietsen. Er lag een boek klaar. Ik droeg mijn helm niet want:
ik ging niet op mijn tourfiets (een groot model herenfiets met een stang) naar het centrum van de stad maar op mijn damesfiets;
het best warm was en zo'n helm dan extra warm is;
ik maar tien minuten hoede te fietsen.
Vervolgens deed ik nog iets heel stoms. Ik wilde twee sets stoplichten overslaan en bedacht dit te doen door een kleine 'shortcut' te maken. Hiervoor moest ik van mijn fietspad naar het fietspad aan de overkant. Ik moest daarvoor twee rijstroken over. Er waren geen auto's dus ik zag mijn kans en stak over. Wat ik niet gezien had, maar wel had moeten weten, is dat er een verhoogde strook tussen de rijbanen is. Deze is niet wit maar dezelfde kleur als het asfalt.
Ik reed met volle vaart tegen deze verhoging, sloeg over de kop en belandde met mijn achterhoofd keihard op het asfalt. Toen ik viel en mijn hoofd voelde neerkomen dacht ik 'nu ligt mijn schedel open'.
Ik ben rustig blijven liggen en binnen enkele seconden waren er mensen die mij te hulp schoten. Heel toevallig ook een verpleegkundige, en wat mensen die aan deze straat wonen. Zij zorgden voor een deken voor onder mijn hoofd, een paraplu die als parasol dienst kon doen, legde me in de stabiele zijligging en belden 112.
Ik ben niet buiten bewustzijn geweest, mijn schedel lag niet open, ik had nergens pijn, behalve op mijn elleboog waar een flinke schram zat. Ik lag onder mijn fiets, die was ook nog helemaal heel.
Ik moest even blijven liggen en mocht daarna, toen de verpleegkundige wat dingen had gecontroleerd, gaan zitten. De politie was inmiddels ook gearriveerd en hield het verkeer tegen. Weer wat later mocht ik opstaan en ben ik, ondersteund, naar de woning van de helpers gelopen. Daar heb ik binnen, uit de zon, gewacht op de ambulance.
Na het gesprek met de ambulancemedewerker besloot hij mij toch even mee te nemen naar het ziekenhuis. De reden is dat ik bloedverdunners slik en op mijn hoofd was gevallen. Dan is het belangrijk om te kijken of er niets mis is in het hoofd. Een SEH-arts in het ziekenhuis heeft mij onderzocht, doorgestuurd voor een CT-scan en gelukkig bleek daaruit dat er niets aan de hand is en mocht ik naar huis.
Ik had T. zelf al gebeld en de situatie uitgelegd, toen ik hem weer belde om te zeggen dat ik klaar was kwam hij mij ophalen, 5 minuten later stond hij voor de deur van het ziekenhuis. Nog 5 minuten later was ik weer terug bij mijn fiets en weer 5 minuten later was ik thuis.
Ik ben met de schrik, een schram, een klein bultje op mijn hoofd en wat beurse plekken op mijn rug en bil vrijgekomen.
Heb ik hier iets van geleerd? Jazeker! Altijd mijn helm op, op de normale routes fietsen, wachten voor een rood stoplicht (deed ik 99,9% van de tijd al) en me aan alle andere verkeersregels houden en niet denken dat ik wel even dit of wel even dat. Beter een paar minuten gewacht dan naar het ziekenhuis gebracht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten