zo slank zijn als je dochter

Mensen van mijn leeftijd kennen deze zin vast wel. Het is een reclameslogan voor de eerste halvarine in Nederland, Era, geproduceerd door Unilever.  Corrie van Gorp had een carnavalslied met deze titel. Het filmpje herinner ik me ook nog wel, een slanke moeder en dochter. Volgens mijn aan het winkelen, het ideale plaatje!

Ik moest hier onlangs aan denken. Lot plaatste een reactie op een van mijn blogs waarin ze vertelde dat ze alleen rookworst bij de HEMA koopt en verder deze winkel links laat liggen. Ik antwoordde op haar bericht met dat wij als gezin weleens een stuk rookworst aten bij de HEMA tijdens een dagje winkelen. Wij, mijn vader, broer en ik. Mijn moeder deed niet mee. 

In mijn herinnering was mijn moeder regelmatig bezig met een dieet of een lijnpoging. Niet omdat ze dik was. Ik kan het haar niet meer vragen, maar ik denk omdat ze zichzelf te mollig vond. Mijn moeder had een lengte van 1.78m en droeg kledingmaat 42/44. Volgens mij heb je dan een normaal postuur. Ik herinner me in ieder geval dat mijn moeder er normaal uitzag.

Ik zat nog op de lagere school toen mijn moeder lid werd van de Weight Watchers. Ik weet niet of ze dit alleen deed of met vriendinnen, maar er hoorde in ieder geval een wekelijks bezoek aan 'de club' bij, waar de leden werden gewogen. Vervolgens kreeg iedereen dan een nieuw weekmenu mee. 

Tijdens het avondeten at mijn moeder in deze periode dus volgens de WW. Dat was bijvoorbeeld gegrilde of gekookte koolvis (kleine plastic pakjes uit de vriezer), en groente. Of gebakken kippenlevers met groente. Voor ons dingen die we nooit aten en het was volgens mij ook niet lekker. Mijn moeder at dit dan terwijl  ons normale avondeten aten. Ik heb destijds nooit gevraagd of ze het lekker vond, maar ik denk van niet. Geen idee ook hoe lang ze het heeft  volgehouden. 

Jaren later was er een nieuwe hype: het brooddieet. Ik zat op in klas 2 of 3 van de middelbare school en vond mezelf toen niet mooi. Ik was lang maar niet dik, wel wat stevig. Ik speelde waterpolo en trainde 3 avonden per week. Daarnaast had ik in het weekend wedstrijden. Geen wonder dat ik stevig was! Dat waren spieren! Maar samen met mijn moeder deed ik het brooddieet. Een dag normaal eten, afwisselen met een dag alleen maar bruin brood eten. Geen idee hoe lang we het hebben volgehouden, ik denk niet lang, maar natuurlijk van de zotte dat een fulltime werkende moeder en een schoolgaande puberdochter die geen gewichtsproblemen hebben dit deden!

Ik weet dat mijn moeder gedurende haar ziekte (ze kreeg borstkanker op haar 39e)  in gewicht aankwam. De medicijnen die zij kreeg waren daar de oorzaak van. Ik weet niet of ze heeft geprobeerd die kilo's met lijnen kwijt te raken. Ik hoop van niet. Ze is jaren ziek geweest en aan het einde van haar leven was ze enorm vermagerd. Gelukkig kon ze daar nog cynisch over zijn. Tegen haar altijd dunnere zus heeft ze vlak voor haar dood gezegd "ik heb nu wel mijn streefgewicht behaald".  

Dit doet mij nu, 29 jaar later, nog steeds veel verdriet. 

Als jong meisje kreeg ik dus eigenlijk al het slechte voorbeeld doordat mijn moeder ging rommelen met eten. Onderzoeken hebben uitgewezen dat zulk gedrag van moeders grote invloed kan hebben op het eetpatroon van hun dochters. Kan hebben, ik zeg dus niet dat het altijd zo is. In mijn geval denk ik dat het zeker heeft bijgedragen aan mijn zelfbeeld. Ik ben al zo lang ik mij kan herinneren - weliswaar af en aan - bezig met mijn gewicht. Hoe dat ging en wat ik deed zal ik binnenkort in mijn woensdagblog vertellen. 

En neem ik mijn moeder iets kwalijk? Nee, absoluut niet. Er was toen weinig bekend over eetstoornissen, en over de psychologie rond eten.  Ik ben al lang blij dat mijn moeder, voor zover ik weet en bevestigd door mijn vader, geen sherrydieet heeft gedaan!