dun en onaardig

Iedereen heeft vooroordelen en dat is normaal, daar doe je niet zoveel aan. We plaatsen mensen nu eenmaal snel in een hokje. Vooroordelen leiden tot stereotypering. Op basis van iemands uiterlijk denk je te weten wat voor een persoon hij of zij is. Stereotypes waar de film- en reclamewereld maar als te graag gebruik van maakt.

Niet lang geleden keek ik de serie 'Carmen Curlers' bij de VPRO op de televisie. In een van de afleveringen gaat een jonge vrouw voor een abortus naar iemand toe die illegaal abortussen uitvoert. Deze vrouw is dun, heeft donker haar en is niet bepaald vriendelijk. 

In sprookjes zijn heksen en gemene stiefmoeders ook allemaal dun en hebben ze meestal zwart haar. 

In de film 101 Dalmatiërs is het karakter Cruella de Vil een excentrieke, mode-geobsedeerde erfgename die de huiden van 99 Dalmatiërpuppy's wil gebruiken om een gevlekte bontjas te maken. Ze wordt vaak beschreven als een "heks" en "duivelse vrouw" vanwege haar obsessie met bont, wat haar tot moordzuchtige waanzin drijft. Ook zij is een dunne vrouw.

Ik kreeg het idee om deze blog te schrijven toen ik vorige week de film 'Brooklyn' keek waarin Miss Kelly, die een kruidenierswinkel runt, de hoofdrolspeelster een gemene streek wilde leveren. Het laat zich raden dat ook Miss Kelly een dunne vrouw met donker haar is.

Ik weet dat mensen met wat meer vlees op de botten gestigmatiseerd worden, zij worden weggezet als gezellig en vrolijk, maar ook vaak als dom en lui. En in het dagelijks leven hebben deze mensen daar veel last van. Het betekent dat zij minder snel een baan vinden, in een sociaal isolement kunnen komen en negatieve gedachten over zichzelf kunnen hebben. 

Dunne mensen, vrouwen in het bijzonder, hebben te maken met andere vooroordelen. Ze worden gezien als gemeen, onaardig, achterbaks, autoritair, vals en nog veel meer.  En er worden voor zover ik kan bedenken geen positieve eigenschappen aan dunne vrouwen toegedicht. 

Hebben dunne vrouwen daar in het dagelijkse leven last van? Ik betwijfel het. In ieder geval niet in dezelfde mate als dikkere dames. Zelf ben ik een dunne vrouw en van deze vorm van stereotypering heb ik nooit last gehad, eerder gemak misschien.  

Ik word altijd serieus genomen, heb een natuurlijk overwicht in werksituaties en in mijn klas. Ben nooit gepest of nageroepen. Dat kan ook allemaal te maken hebben gehad met mijn lengte, maar ik denk ook dat het komt door de combinatie lang, dun en donker haar. 

Leerlingen en studenten hebben vaak tegen me gezegd dat ze dachten dat ik niet aardig zou zijn, maar eenmaal bij mij in de les vonden ze dan dat dat best wel meeviel. Neemt niet weg dat de eerste indruk die ze van me hebben is dat ik streng ben. 

Ik weet dat je nooit iemand moet beoordelen op zijn of haar uiterlijk, maar in de praktijk is dat erg moeilijk. En toch moet je het proberen en je laten verrassen, want dat is wat er gebeurt wanneer je je aannames en vooroordelen loslaat.