blind date

Mijn zomervakantie verloopt rustig. De meeste dagen volgen een vrij vast patroon. Maar woensdag 24 juli was een uitzondering, een spannende dag - ik had een blind date! Ik had een ontmoeting met een dame die ik nog nooit had gezien, waar ik tot nu toe alleen via mijn blog en e-mail mee had gecommuniceerd. Jullie kennen haar misschien, haar naam is Lot.

Lot leest veel blogs en reageert vaak. Ze volgt ook mijn blog en ik geloof dat ze nooit een post mist zonder een reactie achter te laten. Ze deelt vaak persoonlijke ervaringen die aansluiten bij het thema van de blog. Als ik schrijf over mijn eetstoornis, stelt ze doordachte vragen. Ongeveer anderhalf jaar geleden ging het over taart. Ik vertelde wat ik lekker vind, maar ook mijn moeite met het eten van gebak buiten bijzondere gelegenheden. Lot reageerde, ik weet niet precies meer wat ze schreef, maar het leidde tot een afspraak om samen een gebakje te gaan eten.

Naarmate de afspraak naderde kreeg ik last van koudwatervrees. Na veel twijfelen heb ik uiteindelijk besloten de afspraak af te zeggen. Het idee om mezelf te laten zien vond ik beangstigend: wat zou Lot van mij denken? Zou ze me vreemd vinden, was ik interessant genoeg zijn om persoonlijk te ontmoeten? Zou ik haar teleurstellen? Ik had er niet bij stilgestaan dat Lot zich misschien erg op onze afspraak had verheugd.

Lot vond dat niet leuk, was enorm teleurgesteld en ik denk ook wel een beetje boos. En terecht! Ik kon het niet goedpraten, want het sloeg nergens op. Een poosje kwamen er ook geen reacties meer van haar op mijn verhalen. Ik zag dat ze bij anderen wel reageerde. Ik miste haar feedback, kritiek en motiverende reacties.

Na verloop van tijd was ze terug, even enthousiast als voor onze 'breuk'. We pakten de draad weer op. In mijn achterhoofd had ik nog wel steeds onze date die niet door was gegaan.  En toen bedacht ik dat ik natuurlijk kon vragen of ze me nog een kans wilde geven. Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg haar om een herkansing. Het antwoord kwam snel en was kort: JA!

Afgelopen woensdag was de dag van de herkansing. We spraken af bij een groot hotel met ruime parkeergelegenheid én een ruime keus aan gebak. We namen een tompouce en een hazelnootschuimgebakje en vroegen er een mes bij zodat we van allebei de helft konden nemen. Normaal gesproken doe ik dit niet, zeker niet met een onbekende. Maar het voelde al meteen zo vertrouwd met Lot dat ik dit geen probleem vond.

Onder het genot van koffie en gebak hebben we uren zitten kletsen. Over bloggen, over bloggers, over mijn eetstoornis, over onze privélevens, over werk en hobby, over gezondheid en kwalen, geen onderwerp was taboe. Wat me opviel was dat het praten zo makkelijk ging omdat we al zoveel van elkaar wisten. Best raar als je elkaar niet kent. Maar, zoals Lot opmerkte, zo ging dat vroeger ook met penvriendinnen. Soms is het ook makkelijker om vertrouwelijke dingen op papier (digitaal vandaag de dag) uit te wisselen.

Toen het tijd werd voor andere dingen, Lot moest bovendien nog een eind rijden, namen we afscheid, met daarbij de afspraak dat het zeker voor herhaling vatbaar is. En dat we dan misschien een leuke date plannen waarbij we iets gaan doen. Museum, winkelen, wandelen of wat dan ook. Hoe leuk is dat!