Nee, dat is niet aardig. Maar het wordt wel gezegd: hoe dichter bij Dordt, hoe rotter het wordt. Deze vakantie heb ik met mijn eigen ogen gezien dat dat flauwekul is.
Dordrecht is een mooie oude stad. Vanuit onze woonplaats, ook een mooie oude stad, kan je met de watertaxi naar de halte van de waterbus in de grote stad die je naar Dordrecht brengt. Het varen op zich is al een leuk uitje.
We gingen op een dag dat het niet al te warm was, maar wel mooi zonder-jas-weer. Dat maakt een stadswandeling een stuk aangenamer dan in de kou en/of de regen. Het centrum van Dordrecht kent veel leuke straatjes en er zijn ook nog genoeg winkeltjes en bedrijfjes die geen onderdeel uitmaken van een grote keten. Veel antiek ook. Mooie oude panden en veel Rijksmonumenten. Weinig verkeer in de stad, ook weinig mensen vonden wij. Heerlijk wandelen.
Bij aankomst in de stad dronken we eerst koffie bij een leuke bakker annex ontbijt- en lunchzaak. De koffie was heerlijk en de pasteis de nata die we erbij namen net zo lekker als de originele uit Lissabon in Portugal.
Daarna de stadswandeling. Er zijn routes uitgestippeld door de VVV, wij hebben daar geen gebruik van gemaakt maar zijn op de bonnefooi gaan lopen.
We hebben die dag geluncht bij Villa Augustus. Hier waren we lang geleden al eens geweest en we herinnerden ons de prachtige tuin. Veel van het eten op je bord komt uit deze tuin. We hebben lekker gegeten en zijn daarna teruggelopen naar de rivier om daar weer met de waterbus en watertaxi op huis aan te gaan.
Leuk hoor, vakantie in eigen land!
Ik weet niet of dat nog steeds gezegd wordt, maar in het verleden hoorde je weleens dat men zei dat je altijd moet zorgen dat je schoon en heel ondergoed aanhebt. Stel je voor dat je onverwacht in het ziekenhuis terecht komt, dan lig je er in ieder geval fatsoenlijk bij.
Gelukkig had ik gisteren schoon en heel ondergoed aan. Niet dat het uitmaakte want de reden dat ik in het ziekenhuis belandde was mijn hoofd, dus mijn kleding bleef aan.
Ik heb gistermiddag van 15.00 uur tot 18.00 uur op de Spoed Eisende Hulp van ons lokale ziekenhuis doorgebracht. Ik heb vooral veel moeten wachten, daarnaast heb ik een gesprek met een arts gehad en kreeg ik een CT-scan.
Na mijn lunch besloot ik om even naar de bieb te fietsen. Er lag een boek klaar. Ik droeg mijn helm niet want:
ik ging niet op mijn tourfiets (een groot model herenfiets met een stang) naar het centrum van de stad maar op mijn damesfiets;
het best warm was en zo'n helm dan extra warm is;
ik maar tien minuten hoede te fietsen.
Vervolgens deed ik nog iets heel stoms. Ik wilde twee sets stoplichten overslaan en bedacht dit te doen door een kleine 'shortcut' te maken. Hiervoor moest ik van mijn fietspad naar het fietspad aan de overkant. Ik moest daarvoor twee rijstroken over. Er waren geen auto's dus ik zag mijn kans en stak over. Wat ik niet gezien had, maar wel had moeten weten, is dat er een verhoogde strook tussen de rijbanen is. Deze is niet wit maar dezelfde kleur als het asfalt.
Ik reed met volle vaart tegen deze verhoging, sloeg over de kop en belandde met mijn achterhoofd keihard op het asfalt. Toen ik viel en mijn hoofd voelde neerkomen dacht ik 'nu ligt mijn schedel open'.
Ik ben rustig blijven liggen en binnen enkele seconden waren er mensen die mij te hulp schoten. Heel toevallig ook een verpleegkundige, en wat mensen die aan deze straat wonen. Zij zorgden voor een deken voor onder mijn hoofd, een paraplu die als parasol dienst kon doen, legde me in de stabiele zijligging en belden 112.
Ik ben niet buiten bewustzijn geweest, mijn schedel lag niet open, ik had nergens pijn, behalve op mijn elleboog waar een flinke schram zat. Ik lag onder mijn fiets, die was ook nog helemaal heel.
Ik moest even blijven liggen en mocht daarna, toen de verpleegkundige wat dingen had gecontroleerd, gaan zitten. De politie was inmiddels ook gearriveerd en hield het verkeer tegen. Weer wat later mocht ik opstaan en ben ik, ondersteund, naar de woning van de helpers gelopen. Daar heb ik binnen, uit de zon, gewacht op de ambulance.
Na het gesprek met de ambulancemedewerker besloot hij mij toch even mee te nemen naar het ziekenhuis. De reden is dat ik bloedverdunners slik en op mijn hoofd was gevallen. Dan is het belangrijk om te kijken of er niets mis is in het hoofd. Een SEH-arts in het ziekenhuis heeft mij onderzocht, doorgestuurd voor een CT-scan en gelukkig bleek daaruit dat er niets aan de hand is en mocht ik naar huis.
Ik had T. zelf al gebeld en de situatie uitgelegd, toen ik hem weer belde om te zeggen dat ik klaar was kwam hij mij ophalen, 5 minuten later stond hij voor de deur van het ziekenhuis. Nog 5 minuten later was ik weer terug bij mijn fiets en weer 5 minuten later was ik thuis.
Ik ben met de schrik, een schram, een klein bultje op mijn hoofd en wat beurse plekken op mijn rug en bil vrijgekomen.
Heb ik hier iets van geleerd? Jazeker! Altijd mijn helm op, op de normale routes fietsen, wachten voor een rood stoplicht (deed ik 99,9% van de tijd al) en me aan alle andere verkeersregels houden en niet denken dat ik wel even dit of wel even dat. Beter een paar minuten gewacht dan naar het ziekenhuis gebracht!
Gisteren heb ik mijn zomerkleding opgeborgen. En wat kleding die ik in de komende weken kan dragen, voor de herfst echt begint, tevoorschijn gehaald.
Het is 1 september wanneer ik weer na school ga en aan de zomer komt een eind. In het schoolgebouw waar ik werk is het nooit heel warm doordat er klimaatbeheersing is. Blote armen en benen zijn voor thuis en de vakantie, niet voor school.
's Ochtends vroeg op de fiets is het ook fris en moet ik me dus ook al weer wat warmer aankleden. 's Middags bij het naar huis gaan kan het dan wel te warm zijn maar dan stop ik mijn jas in mijn fietstas.
Colbertjes en vesten hangen het hele jaar in de kast, nu hangen er ook weer wat dikkere jurkjes bij. Mijn linnen broeken heb ik ook opgeruimd en mijn donkerblauwe en zwarte spijkerbroeken weer teruggehangen.
Sommige jurken hebben driekwartmouwen, andere hebben geen mouwen, daar draag ik dan een jasje of vestje bij. Panty's liggen ook weer klaar, nog niet de heel dikke van 70 of 100 denier, maar een dunnere variant van 40 denier.
Ik heb al bedacht wat ik maandag, de eerste dag van het nieuwe schooljaar, aantrek: een zwarte pantalon, een zwartwit gestreept truitje met korte mouwen, een net spijkerjasje en crèmekleurige sneakers. Voor de rest van de week heb ik nog geen plannen, dat bedenk ik op zondag pas, als ik een beter idee heb van het weer die week.
Zoals jullie inmiddels wel weten vind ik een uitdaging altijd leuk. Niet te heftig natuurlijk, ik ga geen triatlon doen en ook zal je me niet zien bungy jumpen. Maar er zijn genoeg andere dingen die ik leuk vind om eens te proberen.
Zo schreef ik als onderdeel van mijn serie van 50 blogs al iets over mijn sociale mediagebruik. En na het lezen van collegablogger Tom op 'De tips van Tom' weet ik het zeker. Ik trek op zondagavond 31 augustus ook de stekker uit Instagram. Ik verwijder mijn account nog niet definitief maar ik verwijder wel de apps op mijn tablet en telefoon en de link in mijn favorieten op mijn laptop.
Waarom start ze er niet meteen mee zal je je misschien afvragen. Daar heb ik zelf ook over nagedacht. En daar heb ik geen goede reden voor, behalve dat ik graag dingen begin op een maandag of op de eerste dag van een maand. En wat is er nu mooier dan te starten wanneer het:
Ik ga in ieder geval een maand lang kijken hoe dat voelt, natuurlijk in de hoop dat ik aan het eind van de maand vergeten ben dat ik ooit op Instagram aan het scrollen was.
Zou ik veel tijd overhouden?
Zou ik alle vakantieverhalen van mensen die ik niet persoonlijk ken, maar volg omdat ze ook bloggen, missen?
De nieuwe recepten en trends, zoals de gefrituurde sandwich met cream cheese en aardbeien, pas als laatste ontdekken?
Niet weten welke stellen er uit eerdere seizoenen van B&B vol liefde uit elkaar zij en daarom niet meer mee kunnen praten tijdens de pauze chit chat?
Zou ik alle schrijf- en grammaticafouten die ik soms heel ergerlijk vind missen?
De commentaren van anderen, soms leuk maar ook af en toe heel naar, zou ik zonder kunnen?
Zou ik voor paal lopen omdat ik niet dag in dag out fashionista's zie die me de laatste modetrends aanprijzen?
En zou ik dat allemaal overleven?
Heel eerlijk? Ik denk het wel. Ik laat het in ieder geval weten als de eerste maand erop zit.
Hoi allemaal, ben ik weer!
Herinneren jullie je nog dat ik een foto liet zien van mijn favoriete stekje op het dakterras? Vanaf dit punt kan ik goed naar de grote boom naast het huis kijken. Het is daar een komen en gaan van vogels, grote en kleine. Een van die kleinere vogeltjes komt ook wel eens badderen bij ons op het dakterras, in een speciaal bakje waar ik niet bij kan.
Al die vogels vind ik reuze leuk, ook wel een beetje eng, maar voor dat kleine vogeltje ben ik niet bang. Ik hoorde de mensen zeggen dat het een roodborstje is, een vrouwtje. Ze heeft een heel grote mond, ze maakt een boel lawaai. Vanmorgen vroeg ook weer.
Vrouwtjesmens was opgestaan en kwam beneden. De deur naar het dakterras ging open en ik kon naar buiten. Vrouwtjesmens ging haar pap maken, thee zetten, mijn voerbakje bijvullen en wat lezen achter de computer. Ik was lekker een beetje aan het rondkuieren toen dat brutale vogelmeisje haar keel weer opzette. Iets in mij zei toen dat ik haar eens van wat dichterbij moest bekijken. Niet dat ik nou meteen trek had in een vogelhapje, maar toch was er iets waardoor ik me tot haar aangetrokken voelde.
Ik sprong op de rand van de omheining van het dakterras en vanaf dat punt kon ik op een autodak in de straat springen. En vanaf dat autodak kon ik in de boom springen. Dat dacht ik althans. Maar dat lukte niet. Ik eindigde op de straat. Daar kom ik nooit, behalve die keer vorige jaar toen ik op onderzoek uitging, en jullie weten vast nog wel hoe dat afliep. Dat was geen succes.
Enfin, vanaf de straat kon ik niet meer omhoog springen om terug op het dakterras te komen, dat was veel te hoog.
Ik ben even onder de auto gaan zitten om een plan te maken. Ik besloot eens wat verder te kijken maar ik zag nergens een manier om terug naar het dakterras te gaan. Ondertussen liepen er mensen over straat, sommigen met honden. Ik zag ook een paar andere katten en er reden auto's door de straat. Geen fijne plek. Wat te doen?
Ik zag een grote witte bestelbus staan en besloot om daar even onder te kijken, misschien was dat een rustige plek om nog wat verder na te denken. Eenmaal onder die auto zag ik dat ik daar best lekker in het chassis kon klimmen. Daar was ruimte genoeg én er zat een soort schuim, dat was een beetje zacht. Ik moest me in allerlei bochten wringen maar het lukte me uiteindelijk om mezelf comfortable te installeren. Mijn halsbandje had ik al los gewurmd, want dat zat een beetje in de weg.
Terwijl ik daar zo zat kwam ik helaas niet met een goed plan. Ik begon me ook wel een beetje ongerust te maken. Ondertussen hoorde ik het vrouwtjesmens roepen, maar ik was toch wel in paniek en mijn miauw liet het afweten.
Uren gingen voorbij, het vrouwtjesmens gaat altijd sporten en is dan rond 11 uur weer thuis. Het mannetjesmens slaapt uit op zaterdag.
Het zal rond 11.15 uur geweest zijn dat mijn tag ineens ging piepen. Ik hoorde de stem van het mannetjesmens en zag hem ook naast de auto liggen. Ik besloot mijn kop een beetje uit het chassis te steken en we hadden oogcontact. Ik voelde me nogal oenig omdat ik daar zo zat en heel vies was. Maar goed, vorige keer mocht ik ook gewoon terugkomen en waren ze lief voor me. Nu was ik veel minder lang weg dus ik vermoedde dat ik ook deze keer wel op een liefdevolle ontvangst kon rekenen.
Ik besloot om maar uit de auto te kruipen. Het mannetjesmens pakte me bij mijn nekvel en bracht me naar huis. Ze hebben me nog uitgelachen ook omdat ik zo ontzettend vies was geworden. Het is echt een hele klus om mezelf weer schoon te likken, dat is toch niet om te lachen!
Het mannetjesmens is later nog helemaal onder die auto gekropen om mijn bandje met tag te gaan halen, was hij ook een half uur mee bezig. Daarna was hij zelf ook helemaal zwart van de smeer en vuil. Zag je mij toen lachen??
Ik hoorde ze nog praten over mijn verdwijning. Het schijnt dat de eigenaar van het busje, een buurman, die dag nog weg moest en ze waren blij dat ik er niet meer onder zat, anders had ik het al rijdend misschien niet overleefd óf was ik zo ver weg dat mijn tag niet meer zou functioneren.
En weet je, diezelfde buurman gaat ook nog wel eens op vakantie.... naar Tunesië....!
We eten bijna altijd lekker, soms staat er wel eens iets op tafel waar we niet enthousiast over zijn. Ik houd al sinds 2008 een Excelbestand bij met tabbladen, ieder jaar een eigen tabblad, en dan op dat tabblad kolommen met datum, dag en wat we aten. In dit bestand plan ik onze weekmenu's om daarna de boodschappen te bestellen.
Ik 'blader' ook wel terug, kijk door de jaren heen om inspiratie op te doen. Soms vergeten we een gerecht en dan is het leuk om het na lange tijd weer eens te maken en te eten. In dit bestand zie ik ook hoe onze eetgewoontes zijn veranderd. We eten nu bijvoorbeeld veel minder vlees dan 15 jaar geleden.
Wanneer iets niet lekker was zet ik dat in het bestand erbij. Vorige week maakte ik lasagne met geroosterde courgette en ricotta. We vonden het allebei geen succes. Ik kan het nog een keer maken en dan wat aanpassingen doen natuurlijk, maar waarschijnlijk vinden we het dan nog steeds mwah. Niet voor herhaling vatbaar.
Als iets wel lekker is dan eten we het vaker. Sommige gerechten eten we al vanaf dag een dat we samen waren. Denk aan salade Niçoise, lasagne, chili, stoofvlees, witlof met ham en kaas en andijviestamppot. Er komen ook af en toe nieuwe favorieten bij zoals bijvoorbeeld een wokgerecht met gyoza dumplings.
Meestal eten we op vrijdag- en zaterdagavond niet hetzelfde en maken we dingen waar de een wel zin in heeft en de ander niet. Ik heb dan echt fases waarin ik week in week uit hetzelfde eet omdat ik het zo lekker vind.
Zo eet ik nu bijna iedere week gado gado. Dat maak ik met zilvervliesrijst, een gekookt aardappeltje, taugé, spits- of Chinese kool, wortel, zoetzure komkommer, bloemkool en boontjes. Bovenop pindasaus, gefrituurde uitjes en een gekookt ei.
Ik ben momenteel sowieso helemaal van de bowls, kommen gevuld met lekker eten. Ze zijn makkelijk te maken, smakelijk, er is weinig afwas en ze passen goed bij de zomer omdat het eten in zo'n kom deels koud of lauw is en deels warm.
Vanavond heb ik ook weer erg lekker gegeten. Ik maakte een bakplaat met geroosterde groenten, voornamelijk restjes zoals een wortel, wat bloemkoolroosjes, een ui, een halve courgette, een paar sperziebonen, een paprika en een aardappel. Ik schepte eerste gekookte quinoa in de kom, eromheen schikte ik nog wat reepjes ijsbergsla, daar bovenop de groentjes van de bakplaat, wat gekruimelde feta en tenslotte peper, zout en crispy chili oil. Nom nom nom!
Mijn laatste horloge draag ik al jaren niet meer. Het is een mooi horloge en het werkt ook nog steeds, daar ligt het niet aan. Het bandje is kapot en ik heb tot nu toe geen geschikt nieuw bandje gevonden. De juiste kleur vinden, dát is het probleem. Het horloge heeft een ronde, taupekleurige wijzerplaat, het is van het merk Danish Design en dus heel strak en eenvoudig. Het bandje was exact dezelfde kleur. Zie dat nog maar eens te vinden. En alle andere kleuren die ik ernaast heb gehouden stonden steeds net niet.
Sinds ik geen horloge meer draag is mijn telefoon mijn klok. Ik kijk best vaak op mijn telefoon om te zien hoe laat het is. Hoef ik alleen maar even de zijtoets in te drukken en hoppa, de tijd staat groot in beeld. Zelfs zonder bril zie ik dan hoe laat het is.
Wanneer ik fiets zit mijn telefoon in mijn schoudertasje. Ik kan met mijn rechterhand in het tasje graaien, mijn telefoon pakken, op de zijtoets drukken, zien hoe laat het is en de telefoon weer in mijn tasje doen. Kwestie van een paar seconden.
Laatst kostte die paar seconden mij bijna €170 euro. Ik was deze vakantie op de fiets naar een koffiedate met een vriendin. Omdat ik ook nog een paar mooie kaarten wilde kopen bij het museum in de stad maakte ik daar een tussenstop. Het zoeken duurde even en toen ik weer op de fiets zat wilde ik toch even checken hoeveel tijd ik nog had om op tijd op mijn afspraak te zijn. Dus ik keek al fietsend op mijn telefoon. Heel even maar. Een paar seconden maar.
500 Meter verder, bij een kruispunt, werd ik opgewacht door een politieagente. Het busje stond op de stoep geparkeerd en mevrouw agent was uitgestapt, speciaal voor mij.
Of ik wist dat bellen op de fiets strafbaar is, omdat het gevaarlijk is? Ik schatte de situatie in en besloot om niet bijdehand te doen. Dus ik zei niet dat ik niet aan het bellen was. Ik zei wel dat ik dat wist en dat het geen handige actie was. Verder liet ik haar, de agente van mijn leeftijd, het woord doen. Na een soort preek waarbij ik ja en amen zei en knikte mocht ik verder, mits ik beloofde het niet meer te doen. En dat ik blij mocht zijn er met deze waarschuwing vanaf te komen en niet met een prent.
Pff... doe ik dus nooit meer, ik stop tegenwoordig als ik mijn telefoon uit mijn tas pak.
Soms twijfel ik enorm of ik een blog wel zal schrijven. Onder mijn profielfoto schrijf ik dat ik het leven niet mooier eruit laat zien dan het is, dat ik schrijf over de dagelijkse dingen, de leuke, maar ook de minder leuke dingen. Bij dat laatste hoort deze blog. Waarom die twijfel? Omdat ik niet zit te wachten op adviezen en ervaringen in de reacties, hoe goed bedoeld ze ook zijn. Ik luister naar mijn arts of specialist. Die hebben er voor doorgeleerd en daarom heb ik vertrouwen in hun mening.
Ja, ik weet het...zij weten ook niet alles, sommigen zijn beïnvloed door de farmaceutische industrie, bla bla bla... ik ben niet achterlijk, kom niet net kijken, heb ook alle theorieën gehoord en gelezen. Dus dat.
Mijn slechte cholesterol is al een behoorlijke tijd erg hoog. En als ik zeg behoorlijke tijd dan bedoel ik een aantal jaren. Maar omdat mijn goede cholesterol wél de perfecte waardes heeft, ik niet rook en geen overgewicht heb, vond de dokter het niet nodig om er verder aandacht aan te besteden, behalve in de gaten houden. Ik dacht er verder ook niet over na en liet het zo.
Tot een paar maanden geleden. Door een aantal artikelen in de krant ging ik me wat meer verdiepen in hart- en vaatziekten bij vrouwen en hierdoor werd ik toch een beetje ongerust. Ik heb ook op mijn 42e een TIA gehad, daarvoor slik ik bloedverdunners, dus ik vond het tijd om er toch wat meer energie in te steken en ik besloot dit met mijn huisarts te bespreken. Een nieuw bloedonderzoek toonde weer aan dat mijn cholesterol veel te hoog is. Is het erfelijk? Misschien. Mijn vader heeft ook een te hoog cholesterol, slikt medicijnen en heeft zijn leefstijl, met name zijn voedingspatroon, aangepast.
Via de huisarts kwam ik terecht bij de cardiovasculairverpleegkundige van de praktijk. Ze legde me heel goed uit welke risico's er zijn voor iemand van mijn leeftijd met dit hoge cholesterol. En dat ik nu nog relatief jong ben maar dat de risico's met ouder worden oplopen. Dat ik veel sport, op gezond gewicht ben en een gezond eetpatroon heb, heeft dus geen invloed. Dat kan betekenen dat het een erfelijke aandoening is.
De boodschap die ik kreeg was duidelijk. Er moet iets gebeuren. Een verandering van leefstijl is niet van toepassing en daarom moet ik aan de cholesterolremmers. Ik had hier rekening mee gehouden en was dus ook niet verrast.
Aanstaande vrijdag heb ik een weer een gesprek bij de verpleegkundige. Dan bespreken we hoe het gaat. Tot nu toe heb ik geen last van bijwerkingen. Slik ik iedere dag een tabletje en ga ik er vanuit dat mijn cholesterolwaarden, bij de eerstvolgende meting over drie maanden, gedaald zijn.
Begin jaren zeventig van de vorige eeuw kochten mijn ouders een tent. We gingen kamperen. Ervaring hadden ze niet, ik denk dat ze enthousiast gemaakt werden door vrienden en collega's die ook met hun gezinnen kampeerden.
Mijn vader wilde niet verder van huis dan één dag rijden met de auto, dat is waarom we nooit buiten België, Luxemburg en Duitsland op vakantie zijn geweest. Engeland was geen optie, daar zat water en een veerboot tussen. Frankrijk had nog gekund maar deden we niet. Wat mijn moeder wilde weet ik niet. Maar we gingen dus niet té ver van huis.
Ik vond het kamperen in een woord geweldig! Met name het slapen in de tent, in een slaapzak op een luchtbed vond ik leuk, net als het midden in de nacht met een zaklantaarn naar de wc-blokken gaan.
Ik herinner me wel dat we een keer op een camping stonden waar veel leuke dingen voor de kinderen te doen waren. Meestal waren mijn ouders daar niet zo van, die gingen liever met ons op pad. Dingen bekijken, wandelen in de natuur, naar een zwembad met mooi weer of naar een museum met slecht weer. Maar tijdens deze vakantie hebben mijn broer en ik in ieder geval een keer meegedaan aan een georganiseerd activiteit: zelf stokbrood bakken. Stokbrood omdat het brooddeeg om een stok gewikkeld werd. Daarna boven of in een vuur bakken. De geur, de sfeer, ik ruik en proef het nu nog. Het brood was niet helemaal gaar, maar ontzettend lekker!
Ik herinner me verder weinig van deze kampeervakanties. Niets van het eten, er was een gaspit en een koelboxje, hoe mijn ouders dat verder deden, geen flauw idee. Niets van de campings waar we stonden. Niets van het opzetten van de tent en hoe mijn ouders dat samen deden. Ook niets van de vakantierituelen die er ongetwijfeld waren.
Toen ik eenmaal volwassen was en met T. samen, hebben we nog een aantal keren gekampeerd. In Frankrijk en in Spanje. Op de bonnefooi. Dat waren leuke vakanties. We wisselden de kampeerdagen af met af en toe een overnachting in een hotel of b&b-achtig verblijf. Op een gegeven moment stonden we voor de keuze of er een nieuwe tent moest komen of niet. Er kwam geen nieuwe tent, we gingen vanaf dat moment vakantiehuisjes huren. Slapen in een echt bed, een koelkast en een gasfornuis, dat was waar we toen behoefte aan hadden, en nog.
Op de blog van Zuinigaan las ik dat Aaf tutti frutti had gekocht. Er was ook een reactie over dit product. En het was de reactie van Aaf op deze reactie waardoor er bij mij een eetherinnering naar boven kwam. Aaf schreef dat zij het vroeger kookte en dan het kookvocht bond met maïzena. En dat is precies hoe ik het me herinner.
Thuis aten we af en toe op zondag een hele kip. Meestal werd de kip gebraden in een grote braadpan, maar soms ging de kip in zijn geheel aan het spit in de oven. Beide manieren van bereiden vond ik erg lekker. Mijn vader maakte de kip klaar, mijn moeder zorgde voor de tutti frutti. Bij dit gerecht aten we dan ook altijd rijst. Ik denk dat dit in de jaren zeventig door meer mensen werd gegeten, was vast ook weer een recept uit de Tip of een damesblad als Libelle of Margriet. De kip Hawaï, met ananas, deed volgens mij wat later zijn intrede in de Nederlandse keuken.
De tutti frutti werd geweekt in water waardoor het gedroogde fruit weer vol en zacht werd. In hetzelfde water werd het dan aan de kook gebracht en vervolgens ging er bij het kookvocht een maïzenapapje waardoor het dikker werd. Niet te dik, het moest geen pudding worden.
De maaltijd bestond dan uit kip, rijst, tutti frutti en meestal ook nog een beetje groente, ik geloof sperziebonen.
Ik vond dit als kind een van de lekkerste maaltijden die er bij ons op tafel kwamen. Mijn voorkeur voor zoet heeft daar natuurlijk mee te maken. Ik heb sowieso goede herinneringen aan het avondeten thuis, misschien niet altijd van het hoogste culinaire niveau, maar wel altijd lekker en meestal gezond, ook toen daar nog niet zo de nadruk op lag als nu.
Niet leuk! Ik stuurde een verjaardagskaart aan mijn 82-jarige vriendin in Londen en zij ontving niets. Ze mailde me er zelfs over, want vroeg zich af of er iets met mij aan de hand is waardoor ik geen kaart kon sturen.
Verjaardagskaarten zijn in het VK een 'big deal'. Ik leerde dat in mijn eerste jaar in Engeland al vrij snel. Het is daar heel gebruikelijk om op een verjaardag aan iemand een kaart te sturen, net als bij ons destijds. Maar wat minder gewoon was voor mij was dat de Britten elkaar ook kaarten geven als ze jarig zijn. Vaders en moeders aan hun kinderen en vice versa. Iedereen die op bezoek komt neemt een cadeautje én een verjaardagskaart mee.
Geen kaart ontvangen, na al die jaren vriendschap, was dus wel heel vreemd.
Ik had met zorg een mooie kaart uitgezocht bij de boekwinkel hier in de stad. Mijn postzegels waren op en daarom koos ik ervoor om een postzegelcode bij Post.nl te kopen. Dit doe ik regelmatig, ik vind het erg handig. Zo gezegd zo gedaan. Code opgeschreven en kaart op de bus. Ik mailde dit terug aan mijn vriendin, met een screenshot van de code als bewijs.
Haar antwoord kwam snel. Ze had van de Royal Mail een kaart ontvangen met de mededeling dat er post voor haar was maar dat er te weinig porto op zat. Of zij even 5 Britse Pond wilde betalen om de post alsnog te ontvangen. Omdat ze na mijn mail vermoedde dat dit mijn kaart weleens zou kunnen zijn heeft zij de strafport betaald en ontving zij alsnog haar post. Het was inderdaad mijn kaart.
Ze stuurde mij een foto van de envelop. Over mijn postzegelcode was een sticker geplakt door de Royal Mail en op de linkerhoek was ook iets geplakt. Toen ik haar vroeg om de sticker over de code voorzichtig los te peuteren, ik wilde weten of ik de code misschien fout had overgenomen, antwoordde zij dat ze de envelop al door haar papierversnipperaar had gedaan.
Jammer, want ik was a) nieuwsgierig waarom er strafport op de brief zat en b) als ik de code goed had overgenomen wilde ik natuurlijk een vraag of klacht bij Post.nl neerleggen.
Helaas.. we zullen nooit weten hoe het zit. Ik koop in ieder geval maar weer een velletje gewone postzegels voor Europa.
Mijn wekker staat op werkdagen om 05.30 uur. Wanneer ik vrij ben, in het weekend maar ook tijdens vakanties, gaat de wekker om 07.00 uur. Als we op vakantie zijn staat de wekker om 08.30 uur.
Ik blijf nooit langer liggen, tenzij ik ziek ben. Als ik niet zeker weet of ik echt ziek ben sta ik meestal wel even op, dan voel ik binnen een paar minuten wel aan of het mis is of niet. Soms weet ik 's avonds al dat ik ziek ben en kan ik mijn werk informeren. Als ik het 's ochtends pas weet ben ik nog steeds vroeg genoeg om het door te geven en afspraken af te zeggen.
In het weekend en op vrije dagen lig ik er graag wat langer in, maar ben ik wel 99 van de 100 keer voor de wekker wakker. Als er nog veel tijd is draai ik me nog eens om, maar als het minder dan een half uur is sta ik meestal op.
's Ochtends in mijn uppie wat rommelen in de keuken en in huis vind ik fijn. Ik zorg voor Max, lees de krant, lees blogs, reageer op reacties op mijn eigen blog en schrijf stukjes die ik later weer kan posten.
Als we weg zijn vind ik het lekker om de wekker nog wat later te zetten, maar bijna nooit sta ik zo laat op. Want ook op vakantie kan ik genieten van een uurtje in mijn eentje. Zelfs in een hotel. Ik pak mijn tablet en ga ook dan lekker, zittend in bed, wat lezen.
Gelukkig is T. ook een vroege vogel en hebben we min of meer hetzelfde ritme in en op vakanties. T. is meestal een half uur na mij ook uit bed. De thee is dan gezet en kan hij zijn eigen ontbijt maken zonder mij voor de voeten te lopen, of ik hem natuurlijk!
Ik ben gestopt. Ik kijk niet meer. Toen ik op dinsdagochtend tijdens mijn sportrondje mijn telefoon in de televisiemodus zette en het programma B&B Vol Liefde startte was ik na een minuut of tien al verveeld. Ik merkte dat ik geen lol meer had in alle perikelen van de B&B eigenaren en hun singles.
In de eerste weken vond ik het nog heel leuk, maar vorige week merkte ik al dat ik het minder vond dan voorheen. Kan aan mij liggen, maar ook aan de deelnemers, misschien is het programma nu wat minder spannend dan andere seizoenen. Wie zal het zeggen.
Ik stoorde me aan het domme harde lachen van Pètra, Lieske en Petra. Kon de grijns van Dick in Suriname niet meer zien en van het gedoe en de chagrijnige gezichten van Renske en dame nummer 2 in Tsjechië bij Daniël werd ik helemaal kregelig. Ik zette het uit en ben begonnen aan Dertigers op NPO Start.
Vorig seizoenen vond ik dat een heerlijke serie, ook al ben ik dan geen dertiger meer. Ook nu geniet ik weer van de belevenissen van deze jonge mensen. Leuke cast, goede verhaallijnen, heerlijk om naar te kijken.
Tussendoor heb ik ook nog Mad about the boy, de laatste Bridget Jones film, gekeken op Amazon Prime. In de tijd dat ik nog chicklit las heb ik genoten van de boeken over Bridget Jones en voor de films ben ik zelfs naar de bioscoop gegaan. Deze film was aardig, nogal zoetsappig maar lekker Brits en lekker romantisch. Een smakelijk tussendoortje.
Na Dertigers ga ik verder met Woest Grond. Er zijn ook nog een aantal andere series die ik nog wil zien en in oktober start het laatste seizoen van Oogappels bij de NPO. Genoeg om naar (uit) te kijken!
Vandaag gezellig met mijn vader, zijn vriendin en mijn man een lekkere lunch aan het water gegeten. Met tropische temperaturen is een plek aan het water natuurlijk heerlijk. Toen ik de lunchafspraak maakte en bij het restaurant een reservering plaatste, had ik geen idee dat het zulk mooi weer zou zijn. Ik reserveerde een plek buiten, maar met de garantie dat we bij slecht weer binnen konden zitten.
Mijn vader is vandaag jarig en heel vaak is het schitterend weer op deze dag. Drie jaar geleden, hij werd toen 80, was het ook tropisch warm, toen waren we een dagje naar Den Haag waar we een rondvaart hebben gemaakt en Indisch hebben gegeten.
Voor deze verjaardag trok ik een leuke zomerjurk uit de kast en omdat we met de auto naar het restaurant gingen kon ik ook weer eens een leuk paar schoenen met een hakje aan.
Ik nam deze keer eens geen salade, meestal heb ik daar wel zin in, maar nu had ik trek in iets anders. Ik koos voor een broodje met avocadospread, ui, tomaat, Parmezaan en ei. Én een portie patatjes. Die laatste deelde ik met mijn man.
Iedereen had wat anders en ook de anderen hebben met smaak gegeten. Het was allemaal lekker, vers en goed verzorgd. Goede bediening en een leuke plek. Voor herhaling vatbaar.
Vorige week waren we een paar dagen in De Kempen in België. We logeerden in een mooi hotel. Eigenlijk vind ik het geen hotel. Bij een hotel denk ik aan een groot gebouw met een receptie en kamers. Waar wij overnachtten was een oude hoeve met allemaal appartementjes. Ons verblijf had beneden een zitje, een hoekje met een bureau en een hoekje met een koelkast en thee- en koffiefaciliteiten. Ook was de badkamer met douche en toilet op de begane grond. En we hadden een eigen overdekt terrasje. Boven was de slaapkamer. Er was airco in het appartement en een heel goede wifi-verbinding.
Er was geen restaurant in het hotel en ook geen ontbijtruimte. Wel was er de mogelijkheid om een ontbijtdoos te bestellen. Zoiets hebben we eerder gedaan en dat vonden we toen tegenvallen. We hielden veel over. In de omgeving waren er mogelijkheden genoeg om lekker te ontbijten dus we kozen ervoor om dat te doen.
Naast lekkere ontbijtjes hebben we ook nog een paar keer heerlijk 's avonds en tussen de middag gegeten. Zo at ik een keer kaaskroketten met een lekkere salade en patatjes. Ik eet niet vaak gefrituurd eten maar zo af en toe kan ik daar van genieten. De kaaskroketten waren duidelijk huisgemaakt en echt zalig!
We zijn er natuurlijk op uit geweest. Op de heenreis hebben we een paar uur in Turnhout doorgebracht, ook daar geluncht. We hebben De Kempen per auto maar ook te voet bekeken. Dorpjes bezocht, wat gedronken, weer verder gekeken. Het weer was mooi, niet te warm en het was ook helemaal niet druk waardoor we niet het idee hadden dat we in het hoogseizoen weg waren.
Ons laatste uitje van deze minivakantie was een bezoek aan museum De Pont in Tilburg. Een heel groot, uitgestrekt gebouw, een voormalige wolspinnerij, met een aantal permanente stukken en ook tijdelijke exposities. We zagen bijzonder dingen, niet alles mijn smaak, maar wel leuk om weer eens wat cultuur te snoeven. Dronken daar nog een kop koffie en gingen daarna door naar huis. Weer wat gezien van België én ook van Nederland.
 |
| in de tuin van het museum |
Voor de volgens van het programma hier weer mijn observaties van afgelopen week.
Dick in Suriname
Naast veel en lief lachen geeft Dick gelukkig aan dat hij Sharon te druk vindt. Dat snapt ze maar ze is natuurlijk niet van plan om zich anders voor te doen dan ze is. Dan komt single nummer 3 erbij, Moniek. Het blijft allemaal heel gezellig, veel gekwebbel, veel lief lachen naar elkaar, gezellig met z'n drietjes op pad.
Dick trekt het niet meer met Sharon, ze is té energiek. Hij vertelt haar dat ze naar huis moet. Ook dit gaat weer allemaal heel lief en aardig. Tuurlijk snapt ze het, tuurlijk is het niet erg. En Dick pakt de draad weer op en gaat gezellig verder met Moniek. Wanneer gebeurt er hier nu eens een keer iets waardoor we niet in slaap vallen?
Magda in Frankrijk
Heerlijk die Rob. Weet helemaal niets van koken, ziet een witte kool en vraagt wat het is. Groenten snijden, nóóit gedaan! Je zal zo'n vent in je keuken hebben. Maar Magda lijkt er nog geen probleem mee te hebben, nog niet. Rob maakt zich nuttig en Magda is in ieder geval voor nu blij met zijn aanwezigheid. En Rob, die vermaakt zich prima maar vertelt Magda wel vast dat hij niet, mocht hij langer blijven, iedere dag in de keuken komt helpen.
Het is leuk om te zien hoe de Rotterdamse Rob, die geen woord Frans spreekt, zich prima redt en zelfs niet ongemakkelijk is met Frans gezelschap en eten waarvan hij niet weet wat het allemaal is. Zo benieuwd hoe dit verder gaat.
Daniël in Tsjechië
Renske is inmiddels helemaal thuis bij Daniël. Ze geniet enorm van haar verblijf in het grote hotel. Daniël heeft nog geen liefdesgevoel maar vindt het ook wel leuk allemaal. Vrouw nummer 2, Shirley, komt aan. Lady in black. Een TOTAAL ander type dan Renske, zelfs Daniël lijkt er een beetje van te zijn geschrokken. Westlandse, dus ook recht voor zijn raap, op het lompe af.
Renske heeft zich op haar kamer verschanst, wacht liever nog even met de eerste kennismaking. Ze is stiknerveus en komt uiteindelijk tevoorschijn. Eerste indruk: zij worden geen vriendinnetje! Tweede indruk: dit wordt nog een boel gedoe!
Als we in een volgende aflevering verder gaan zien we dat Shirley het allemaal niet zo spannend vindt wat Renske vindt. Doe maar relaxt. Shirley voelt natuurlijk wel dat Renske met de hele situatie niet zo goed raad weet, maar dat boeit Shirley totaal niet. Ze is hier voor Daniël toch?
Eveline in Italië
Arie is er nog maar net, heeft nog nauwelijks een een-op-een momenten met Eveline gehad en daar komt mijnheer nummer drie al aan, Arno. Deze twee mannen gaan er vol in. Ze vallen over elkaar heen om bij haar in de gunst te komen. Eveline heeft het er zwaar mee.
Een dagje uit met de twee mannen levert eigenlijk alleen nog maar meer frustratie op. Ze hebben beiden zulke enorme geldingsdrang dat Eveline er op afknapt. Daarnaast weten ze niets van wijn, als voormalig sommelier is dit voor Ingrid een behoorlijke tegenvaller, en vragen ze haar verder ook niets. Als je het mij vraagt hebben ze werkelijk geen idee wat ze te wachten staat in zo'n bedrijf als dat van Eveline.
Eveline heeft na het dagje uit wel door dat Arno het echt niet gaat worden en stuurt hem de laan uit. Voor Arie reden om een tandje bij te zetten. Zijn manier om dat te doen is om weer eens een lekkere opruimklus aan te pakken. Of Eveline dit echt nodig vindt doet er niet toe. Hij vindt het nodig dus gebeurt het!
Eveline... wie is deze vrouw, zoekt zij niet een wat meer gesoigneerde man? Ik denk van wel.
Ik ben geen televisierecensent maar ik vind het wel leuk om hier op mijn blog, net als die andere 999.999 mensen die ook kijken, commentaar te geven op B&B vol liefde. Vandaag deel 5, morgen deel 6.
Ingrid in Griekenland
Bij Ingrid op de B&B begint deze week goed, het is gezellig met Rinus. Wat een fijne kerel toch, hij steekt zijn handen uit zijn mouwen en dat is nou precies wat Ingrid wil. Verliefd op deze klusser is Ingrid nog niet, maar toch fijn dat ie in de buurt is nietwaar?
Tijdens een lunch in een restaurant wil Rinus al duidelijkheid, Ingrid kan het nog niet geven. Vindt twee dagen te kort. Rinus weet nu al dat hij Ingrid een leuke vrouw vindt, had gehoopt op wat meer enthousiasme. De sfeer is na dit onderonsje gedaald naar net iets boven nul. Ingrid kan er slecht mee omgaan en Rinus weet niet zo goed wat hij nu moet doen. Ingrid's advies aan hem: doe het rustig aan, dan zien we wel weer verder.
Net voor het einde van deze televisieweek komt mijnheer nummer vier, Eric. Vlot, stoer, jongensachtig vindt Ingrid hem. Zou er weer wat leven in de brouwerij komen binnenkort?
Petra in Griekenland
Bij Petra is het nog steeds een en al lachen wat de klok slaat. Petra, Lieske en Petra2 hebben het gezellig, er gebeurt, behalve hard lachen, eigenlijk helemaal niets. Petra 2 doet wat pogingen om Petra te verleiden, trekt een badpak aan waarin ze wat rondspringt en hangt aan een paal om wat van haar paaldanstalenten te vertonen. Maar meer dan dat is het niet. Waar blijft de actie?
Rob in Frankrijk
We horen al meteen aan het begin van de week van Rob dat Marianne niet zijn type is. Hij vraagt het voor de zekerheid ook nog even aan Margot!!?? Naar haar antwoord hoef je natuurlijk niet te raden.
Rob neemt Marianne nog wel mee voor een een-op-een om haar wat van de omgeving te laten zien, anders zou haar hele reis voor niets zijn geweest. Djeee... ze komt voor jou Rob, niet voor de natuur! En Marianne maar denken dat ze het samen leuk hebben terwijl hij al weet dat hij haar de bons zal geven.
Vraagt ze ook nog wat zijn eerste indruk is waarop hij een diplomatiek nietszeggend antwoord geeft. En dan gaat het gesprek ook nog even door over wat zij van hem vindt. Hoe leuk ze hem vindt, wat haar aanspreekt in hem. Ach nee.... hoe erg is dit. Mijn tenen trekken krom in mij schoenen. Zeg het nou gewoon Rob!
Maar nee, Rob kwelt haar nog wat langer, neemt haar en Margot mee voor een dagje uit. Want anders is het zo sneu voor Marianne, die zo'n lange reis heeft gemaakt. En omdat ze het op de dag zelf even moeilijk heeft wil hij nóg langer wachten. Nee joh Rob, wacht nou toch niet, ruk die pleister er in een keer af!
De ochtend na de dag van het uitje is het zover. Ze vertelt nog even aan de camera hoe leuk ze Rob vindt. Ze wil graag nog iets doen samen met Rob om te kijken hoe de relatie zich verder kan ontwikkelen. Bij het ontbijt vraagt ze wat er op het programma staat. Ze heeft geen enkel idee! Rob nodig haar uit voor een gesprekje, en het hoge woord komt er bij Rob uit. Hij stuurt Marianne terug naar huis. Margot blij en vanaf dat moment kabbelen we weer rustig verder. Maakt iemand me wakker als er hier nog iets spannends gebeurt?
Illya in Frankrijk
Vol spanning wachtten we allemaal op vrouw nummer drie. En die komt. Karinè. En ja, ze is leuk. En ze is slim. En ze gedraagt zich vooralsnog heel sympathiek. Illya is behoorlijk onder de indruk en doet enorm zijn best om haar beter te leren kennen, op zijn eigen stugge manier.
Deze week zien we ook de aankomst van mevrouw 4, Sylwia, een mooie verschijning met blonde lokken, dik in de make-up en met een roze jurkje en roze naaldhakken aan (die ze later op de dag verwisselt voor roze pantoffeltjes). Deze twee dames worden geen vriendinnen, er hangt al meteen wat spanning in de lucht. Hier kan het nog wel gaan knallen volgende week!
Jean Paul in Spanje
Waarom Jean Paul? Waarom doe je mee aan dit programma? Je bent de hele dag in de weer met van alles en nog wat en je geeft je uitgekozen singles nul aandacht. Ze mogen de handen uit de mouwen steken, heb je ze daarvoor laten komen?
Renate is er klaar mee. Maar als er dan weer wat leuks op het programma staat doet ze toch weer gezellig mee. Tijdens de bbq zegt ze gelukkig wel dat ze vindt dat Jean Paul haar wel een beetje voor het karretje heeft gespannen om als gastvrouw van zijn gasten op te treden. Jean Paul's reactie: what you see is what you get! Hij gaat niet veranderen.
De nieuwe dame, Britt, is een vrouw zoals Jean Paul ze graag ziet. Goed verzorgd en lekker vlot. Bovendien woont ze ook in Spanje, hoe handig is dat! Voor Renate een beetje een domper want die ziet dat ze daardoor wel eens buiten de prijzen kan vallen. Ze gaat er nog even helemaal voor want ze vindt Jean Paul toch wel heel leuk. Zien we nu eindelijk wat geflirt? Gaat er hier nu ook een keer wat meer gebeuren dan eten en drinken?
Vorige week heb ik mijn sociale mediagebruik aan banden gelegd. Ik ben niet dagelijks uren achtereen op mijn telefoon, tablet of laptop bezig met het bekijken van filmpjes en reels en posts op Instagram en YouTube, maar ik vond wel dat ik er te veel tijd mee bezig was.
Op mijn werk doe ik het overigens nooit, maar in mij vrije tijd dus wel. Meestal op de momenten dat ik even niets om handen heb, met koffie of thee op de bank of buiten zit. En dan worden vijf minuten al snel vijftien minuten of meer. Nog steeds geen ramp maar ik stoorde me aan mijn eigen gedrag.
Nu weet ik hoe moeilijk het is om patronen te doorbreken. Ik schrijf er regelmatig over op mijn blog. Bij mij gaat het dan om het doorbreken van rigide eetpatronen, dat lukt me niet of nauwelijks. Hoe zit dat met sociale media gewoonten?
Ik kijk er nog wel naar hoor, ik heb ook geen bijzondere restricties opgelegd. Wanneer ik 's ochtends ontbijt lees ik graag nieuws, foodblogs en kijk ik op Instagram. Ik doe dit achter mijn laptop. Nee, gezond is het niet want het is beter om je aandacht bij je eten te houden. Maar dat doe ik dus niet, so be it.
Verder vind ik het okay om, 's avonds tijdens het eten wanneer ik alleen eet, ook nieuws, blogs en Instagramposts te lezen. Ook weer achter mijn laptop.
Ik ben nu gestopt met overdag op mijn laptop, telefoon of tablet YouTube of Instagram te kijken om de tijd te vullen. Dan probeer ik iets anders doen: boek lezen, krant lezen, blog schrijven, buiten zitten en naar de beestjes en de plantjes kijken, Max aaien, eten maken, niksen, lummelen, hangen of wat dan ook, maar dus niet kijken naar filmpjes en reels and nieuwe content van anderen.
Ik had het niet door, maar ik deed het toch vaker dan ik dacht en was er behoorlijk aan gewend om wat te gaan zitten scrollen. Ik vond het de eerste paar dagen best moeilijk. Inmiddels begint het gewoon te worden om het niet te doen. De apps verwijderen zou natuurlijk een goed idee zijn, maar dat doe ik niet. Misschien binnenkort wel?
Een poos geleden had ik een leesdip. Ieder boek waar ik aan begon vond ik stom of saai. Het lag soms aan het boek, maar ook wel aan mij. Kon me niet concentreren, had geen zin om door te zetten, was niet in een echte leesstemming. Ik begon steeds aan een nieuw boek maar las geen enkel boek uit.
De dip is voorbij en ik heb al weer een paar mooie boeken gelezen. Ik heb een, voor mij, nieuwe auteur ontdekt en lees nu haar tweede boek.
Ik krabbelde uit de leesdip met een boek van Daan Heerema van Voss, getiteld Geen vaarwel vandaag. Ik moest er even inkomen, maar dat duurde gelukkig niet lang. Een mooi boek.
Het volgende boek waar ik aan begon en wat me snel pakte was de debuutroman van Cobi van Baars: Schipper & Zn. Wat een mooi verhaal, ik kon telkens niet wachten tot ik weer tijd had om te lezen, unputdownable dus.
Ben daarna meteen aan haar tweede boek begonnen, Over het krakende ei en dit is net zo mooi, of misschien wel mooier dan haar eerste boek. Ik ben er nog niet over uit.
Toen ik dit stukje typte en informatie opzocht, zag ik op de website van Cobi van Baars dat zij nog meer boeken heeft geschreven én dat er dit najaar ook een nieuw boek van haar verschijnt. Die ga ik allemaal nog lezen, nu al zin in.
Ik ben nu ook weer in een mooi boek bezig en er staan er een aantal op mijn lijstje waar ik hoge verwachtingen van heb.
Ten slotte nog even dit. Ik denk niet dat de eerder genoemde boeken niet door iedereen gewaardeerd zullen worden. Het is zeker geen chiklit, het zijn geen luchtige niemendalletjes, geen thrillers en ook geen kasteelromans. Dat je 't weet.
Als je kijkt zie je dingen. Ik kijk meestal vooruit of omlaag, vooral omdat ik veel fiets is dat belangrijk. Goed kijken waar het verkeer vandaan komt door vooruit te kijken, gaten in de weg, glas op het fietspad, opletten dat ik niet door een diepe plas fiets door omlaag te kijken.
Niet vaak kijk ik omhoog. Soms hoor ik wat in de lucht en kijk ik even. Meestal gaat het dan om een traumahelicopter, word ik altijd een kort moment even koud van. Dan is er een ernstig ongeval geweest en is het nog maar de vraag of het goed afloopt. Brr.
Van de week was ik wat vroeg bij de sportschool. De voordeur was nog dicht. Ik bekeek de bomen langs de weg, zag de eerste eikeltjes al hangen. Ook de vlierbessen zijn in aantocht. En toen keek ik omhoog, zomaar, weet niet waarom. En zag ik iets heel leuks op het dak van een groot bedrijvenpand tegenover de sportschool. We hebben zelfs even gezwaaid!
 |
| als je goed kijkt zie je een kastje op het dak staan |
 |
| het is een bijenkast, nu ook met de imker |
Hoi allemaal,
Weer een kort berichtje van mij. Er moet me even iets van het hart.
Van de week keek ik samen met het vrouwtjesmens naar het NOS Acht uur journaal. Tjonge jonge wat een toestanden allemaal. Ik zag een grote kerel in een blauw pak en rode stropdas, op zijn hoofd een soort gesponnen roze suiker. Hij schijnt belangrijk te zijn. Maar wat hij allemaal zei en hoe hij deed! Ik ben blij dat ik niet in zijn grote witte huis woon.
En dan zag ik ook nog allemaal mensen waarvan de huizen kapot waren. Veel van deze mensen hebben ook niets te eten, kunnen niet naar het ziekenhuis als ze ziek zijn en kunnen alleen maar hopen dat er snel verbetering komt in hun situatie. Maar als ik het goed begrepen heb is dat niet zo eenvoudig. Er zijn wat mensen die zichzelf belangrijker vinden dan wat er met de gewone mensen in deze landen gebeurt. Het heeft te maken met politiek hoorde ik.
Als ik dit dan allemaal zie dan word ik weer even met neus en snorharen op de feiten gedrukt. Mijn leventje hier in dit grote huis is zo slecht nog niet!
 |
| het vrouwtjesmens en ik kijken samen het journaal |
Nu al? Ja nu al! Ik zie dat er in sommige winkels Halloweenartikelen te koop zijn. En ik weet dat er in de laatste week van augustus ook weer kruidnoten in de schappen van de supers liggen.
Ieder jaar verbazen mensen zich daarover. Ik niet meer, want het is echt al heel lang zo, het is echt niet iets van de laatste twee, drie jaar. Nee, ik weet dat het 15 jaar geleden ook al gebeurde en waarschijnlijk daarvoor ook al.
De producenten van deze en andere seizoensproducten willen maar een ding en dat is geld verdienen. En dan moet je mensen zo snel als mogelijk lekker maken en in de stemming brengen.
Hetzelfde gebeurt met de spullen en hapjes en lekkers van Kerstmis en Pasen en als we dan tussendoor ook nog Valentijn, moederdag, vaderdag, black Friday, singles day, Amazon day en vast nog een aantal andere dagen vieren dan is het iedere dag feest en rinkelen de kassa's non stop.
Mijn advies, verbaas je er niet meer over, laat het lekker liggen als je het vervelend vindt. Als je wil consuminderen laat je dan niet verleiden om nog meer zooi je huis in te slepen. Als je niet wil aankomen in gewicht laat je dan niet verleiden om het snoepgoed en de andere lekkernijen in je winkelmandje te leggen. En als je de feestdagen nog een beetje speciaal wil houden wacht dan gewoon even en bedenk: ze doen dit niet voor jou, maar voor hun eigen portemonnee.
En wat doe ik? Ik koop al jaren geen spullen meer om het huis te versieren. Maar een stukje gevulde speculaas in september lust ik wel. En als de oliebollenkraam eind oktober weer zijn plek in de stad inneemt dan sta ik al eerste in de rij. Dat dan weer wel!
 |
| Oliebollen (foto Rutgerbakt.nl) |
Deel 4 van mijn blogs over het populaire televisieprogramma 'B&B Vol Liefde'.
Rob in Frankrijk
Een yogasessie samen, Margot die gaat zwemmen, Rob die nog een stukje appeltaart snijdt, Margot die vindt dat hij een goed lichaam heeft, Rob die vindt dat Margot er - voor haar leeftijd - nog goed uitziet. Margot die Rob meeneemt om te picknicken, Rob die het plekje niet leuk vindt. En verder gebeurt er niets. Na drie dagen samen vindt Rob het wel gezellig en voelt hij zich op zijn gemak. Maar wat is het saai allemaal, ik val bijna in slaap zo saai.
Single nummer 2 arriveert, Marianne. Dat lijkt mij niet echt Rob zijn type. Margot haar type is het zeker niet. Marianne laat Rob weten waar ze op afknapt in een man. Rob vat dit meteen op als een les in hoe hij zich moet gedragen in haar aanwezigheid en uit dit tijdens het eten van een pizzaatje. Margot doet lekker mee. Einde van de aflevering vertelt Rob aan de camera dat hij nog inderdaad nog niet zo goed weet wat hij van deze dame moet vinden. Ik weet het al, die vertrekt heel snel. Bij mij zat ze in ieder geval meteen in mijn allergie, daar zorgde haar kapsel alleen al voor.
Daniël in Tsjechië
Oh wat vind Renske het toch een knappert, onze Rotterdammert. Maar ja, zoals hij zelf ook al zegt is hij een enorme hork en ontzettend lomp.
Zo'n meissie op je terrein is natuurlijk best leuk maar we krijgen toch wel heel sterk het idee dat ze eigenlijk ontzettend in de weg loopt en veel te veeleisend is. Iemand moet Daniël, lompe hork, nemen zoals hij is, moet om dat lompe kenne lachen, dat is in ieder geval wat hij wil. Had deze gozert dat misschien in zijn filmpie motte zeggen?
Gelukkig verandert de sfeer en wordt het toch weer gezellig. Renske lijkt wat meer op haar gemak, Daniël lijkt wat minder lomp. Ze hebben lol in de supermarkt en Renske gaat lekker koken. Zou er dan toch iets kunnen ontstaan tussen deze twee?
Magda in Frankrijk
Magda, ach Magda. Ze is klaar met Fons. Die man die doet veel te veel waar hij zelf zin in heeft! Gaan ze uit eten, nemen Rob en zij alleen een hoofgerecht maar neemt Fons gewone het hele dagmenu: voor- hoof- én nagerecht! Ja, dat kan natuurlijk niet. Hoe durft ie!
Magda heeft nooit een slecht nieuwsgesprek leren voeren. Als ze Fons apart neemt vertelt ze hem dat ze denkt dat ze hem naar huis gaat sturen. Nee Magda, dat dénk je niet, dat wil je, zeg dat dan!
Vervolgens komen alle frustraties nog even over tafel. Maar verder is Fons lief hoor, dat dan weer wel.
Rob ondertussen scoort hoge ogen bij Magda. Na het vertrek van Fons stelt hij Magda gerust, ze heeft het goed gedaan. Ja duh... jij zit er nog Rob!
Illya in Frankrijk
Rayisa blijft haar ding doen, en dat is vooral heel veel kwebbelen. Alles is mooi, prachtig en met een diepere betekenis. Als de koffiekopjes leeg zijn leest zij daarin de toekomst, de lijnen in de hand van Illya geven aan dat hij rijk wordt en een omgekeerd hoefijzer op een kerkdeur is ook een bijzonder teken, waarvan wordt niet precies duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat Rayisa een man in een strak wit t-shirt wel weet te waarderen. Illya blijft uiterst kalm en nuchter, en hoewel hij erg moet lachen om al haar zweverige verhalen is hij te beleefd om dit te doen.
Einde van de aflevering van maandag zit Rayisa heel bevallig in de hottub, te wachten tot Illya haar komt verwennen. Hij blijft op gepaste afstand, in een ruim zittende polo en lange broek, even naast de tub zitten. Schenkt nog een glaasje bubbels voor haar in en vertrekt dan weer. Voor de camera vertelt hij dat deze prinses niet echt zijn type is. Leg een erwt onder haar matras!
In de volgende aflevering zien we dat Illya bij het ontbijt aan Rayisa vertelt dat zij niet de vrouw is die hij zoek.t En wat we vervolgens zagen was een ontzettend beledigde, gekwetste vrouw die haar teleurstelling maar op een manier kon uiten: door naar en onaangenaam te doen en bij haar aftocht een dikke middelvinger naar Illya op te steken. Dit is natuurlijk hartstikke goed voor de kijkcijfers, een drama queen die de aftocht blaast, en misschien ook wel goed voor haar carrière, maar eigenlijk moet zo iemand tegen zichzelf in bescherming genomen worden. De roddelpers draait volgens mij nu overuren na deze aflevering.
Jean Paul in Spanje
Jean Paul gaat op stap met Yvonne, zij wil hem graag wat beter leren kennen en hij haar ook. Zegt ie. Maar meent hij niet. De twee achtergebleven dames proberen er een leuk dagje van te maken, maar helemaal okay vinden ze het allemaal niet. Renate doet een ontboezeming: ze komt hier niet om vrienden en vriendinnen te maken.
Als Jean Paul en Yvonne terug zijn gaan ze natuurlijk meteen weer lekker eten en drinken. Renate besluit om Jean Paul even apart te nemen en te vragen of hij haar nog wel leuk vindt. Toevallig wilde hij haar morgen of overmorgen ook voor een dagje meenemen. Wat is Renate blij want ze vindt hem toch wel een heel leuke man.
De twee gaan meteen de volgende dag gezellig samen op pad. Yvonne en Susanne blijven achter en Susanne komt tot de conclusie dat Jean Paul niet bij haar past. Iemand die de hele dag 'aan' staat is niet haar man.
Als hij en Renate terug zijn van hun date neemt Susanne Jean Paul apart om hem dit te vertellen. Maar wat zegt ze? Dat ze snapt dat hij het moeilijk vindt om een keuze te maken en dat zij dat dan voor hem doet. Nee Susanne! JIJ maakt die keuze voor jezelf! Exit Susanne.
En niet veel later ook exit Yvonne, die ook zegt de keuze voor Jean Paul te maken.
Renate blij want nu heeft ze Jean Paul weer voor zichzelf. Jammer dat er diezelfde dag nog een leuke single aankomt, Britt. En Britt heeft er zin in, vindt zichzelf de leukste dus kom maar op! Ik verwacht dat Mariska het onderspit zal delven volgende week.
Vandaag deel 3 en morgen deel 4 van mijn B&B Vol Liefde-observaties. Lees gauw verder als je ook een fan bent, sla dit over als je niet kijkt.
Ingrid in Griekenland
Single nummer drie, Rinus oet Twente, komt aan. Ingrid vindt hem meteen erg leuk, hij is haar type. Samen doen ze een klusje en er wordt wat gewandeld met de hond. Ze is opgewekt en het lijkt alsof hier misschien wel wat meer van kan komen. Ik hoop dat ze het gezellig krijgen, dat gun ik Ingrid. Ik vind haar leuk! Ze heeft misschien een beetje onaardig gedaan tegen Piet uit Weert, maar ik denk dat ze hem echt niet trok. Benieuwd hoe dit verder gaat.
Eveline in Italië
De sfeer tussen Eveline en Rob is nog steeds goed, ze hebben het samen prima naar hun zin. Er is zelfs een kus geweest, nee, niet met de tong, gewoon een kuise welterusten-kus.
En dan is daar Arie die valt op vrouwen met een Limburgse tongval. Nee, hij is nog niet verliefd, maar die ogen hè? Wat zijn die prachtig. Fijn dat Eveline ook meteen van Arie gecharmeerd is, echt haar type man. Arie zit in de bloemen, maar dan meer het groen, dus niet de bloemen. Maar groen is wel de basis van het boeket, laten we dat even niet vergeten.
Arie ziet dit avontuur niet als vakantie, heeft zijn werkkleding bij zich. Rob vindt hem daardoor een uitslover. Helaas voor Rob mag de uitslover voorlopig blijven en krijgt Rob 's ochtends tijdens een beschuitje met kaas van Eveline te horen dat hij naar huis wordt gestuurd. Rob was te lief, te meegaand, te zorgzaam. En daar heeft Eveline geen zin in.
Arie is nu de enige single bij Eveline en voelt zich thuis als een vis in het water. Durft al te roepen dat de slaapkamer van Eveline een tyfuszooi is en ook de rommel in de keuken kan zijn goedkeuring niet wegdragen. Eveline vindt er het hare van maar Arie steekt zijn mening niet onder stoelen of banken, sterker nog, hij verwacht dat Eveline zich wel zal aanpassen aan zijn manier van doen. Schoon en alles netjes op orde, daar houdt Arie van. Ik verwacht niet dat Arie en blijvertje is.
Dick in Suriname
Net als Karin en Dick willen gaan fietsen komt Sharon aan. Kandidate twee, ook een zeer aantrekkelijke jonge vrouw. En een met passie, zoals ze zelf zegt gaat ze, als ze iemand leuk vindt, voor het vuur!
Dick is duidelijk onder de indruk en weet inmiddels ook dat er voor Karin geen liefde is, zij mag naar huis. En dat vind Karin niet leuk, we zien haar niet huilen, maar de tranen prikken in haar ogen.
De rest van deze aflevering zien we alleen maar een breed grijnzende Dick en een ik-ben-oh-zo-leuk-en-heb-heel-goed-nagedacht-over-de-cadeautjes Sharon. Pindakaas en stroopwafels, waar heb ik dat eerder gezien? Oh...bij alle andere kandidaten in alle andere seizoenen! Boring! Ik kan niet wachten tot er een keer iets lekker uit de hand loopt daar in Suriname, dit is allemaal veel te lief.
Wanneer we in de aflevering van woensdag weer in Suriname gaan kijken zien we dat de sfeer nog steeds goed is, maar dat Dick wel ietsiepietsie nerveus wordt van het gekwetter van Sharon. In de jungle wordt al genoeg gekwetterd dus ik kan me er iets bij voorstellen. Sharon vindt het gelukkig nog allemaal prachtig, vooral Dick zijn lichaam. Ze hoopt dat er liefde komt want "daar ben ik tenslotte helemaal voor naar Suriname gerezen". En Dick maar lief grijnzen.
Petra in Griekenland
We blijven lachen en we blijven lekker onszelf, heerlijk hoor. Wordt hier ook nog gepraat? Zijn er gesprekken, hebben ze het ook nog ergens over. Nee, ik hoor het in ieder geval niet. Petra komt erachter dat Lieske ouder is, wel 2 jaar! En dan weer lekker lachen.
Lieske gaat uit haar comfort zone, drinkt een glaasje water tijdens het etentje buiten de deur. Eigenlijk is water voor vissen vindt ze. Het komt van een soort gesprek tijdens de maaltijd, maar wat ze vooral doen is: lachen! Wat dan wel een beetje lastig is voor Lieske, want die pist dan bijna in haar broek. Fijn dat we dat ook weten.
Als Petra een dagje bezig is met administratie en zakelijke afspraken verschijnt single nummer 2, ook een Petra. En ook Petra 2 weet wat lachen is. En wat flirten is. En hoe ze Lieske op een zijspoor moet zetten. Met deze drie vrouwen aan tafel wordt er in ieder geval veel en hard gelachen. Als is het door Lieske als een boerin met kiespijn.
Ik heb me toch weer iets lekkers gemaakt, een crunchwrap met gerookte tempeh, kidneybonen, mais, bosui en tomaat. Klinkt eenvoudig, was ook eenvoudig maar oh zo smakelijk.
Een poosje geleden was de gerookte tempeh en tofu in de aanbieding bij Albert Heijn. Ik ben niet zo'n tofu fan, maar vind tempeh juist wel erg lekker. Vooral omdat het zo stevig is. Het Terra huismerk van Albert Heijn heeft tegenwoordig een behoorlijk uitgebreid assortiment tempeh- en tofuproducten en vleesvervangers. Vleesvervangers koop ik nooit, ik vervang vlees door noten, peulvruchten en tempeh. En meestal maak ik dat ook zelf klaar. Maar gerookte tempeh maak ik niet zelf, dat kocht ik nadat ik het had gezien op de website van een foodie.
De tempeh heb ik in blokjes gesneden en bruin gebakken in wat olie. Toen dat was afgekoeld heb ik er rode kidneybonen, mais, bosui en een in stukjes gesneden tomaat bij gedaan. Verse oregano van het terras, wat tabasco, peper en zout en dat in een wrap die ik in een droge gietijzeren pan bruin en krokant heb gebakken.
Zelfgemaakte coleslaw (witte kool, wat karwijzaad, geraspte wortel, peper, zout, beetje mayo en wat yoghurt) en gestoomde broccoli erbij. Ik heb gesmuld!
Ik had beloofd om in komkommertijd 50 blogs te schrijven. Kort en lang, leuk en suf, interessant en totaal onbelangrijk. Dit is al nummer 19, de laatste van deze maand. Jullie hebben er nog 31 tegoed van me, de hele maand augustus iedere dag een blog.
Wat kunnen jullie nog verwachten? In ieder geval iets over kamperen, een wekelijks verslag in twee delen over het televisieprogramma B&B vol liefde, af en toe iets over wat ik eet, misschien nog wat over mijn uitstapjes. Ik vertel nog een keer welke boeken ik heb gelezen en er komt een blog over horoscopen (ja, echt!).
Er staan er al een aantal klaar, de rest moet ik nog schrijven en de onderwerpen moet ik nog bedenken. Soms komen ze me zo aanwaaien, soms heb ik geen idee waar ik over moet schrijven. Maar beloofd is beloofd dus er komen in ieder geval nog een boel gezellige vakantiepraatjes aan. Tot morgen!
