Als stel zonder kinderen vieren we geen Sinterklaas. Vroeger, toen ik nog thuis woonde, vond ik Sinterklaas het leukste feest van het jaar. Nog leuker dan mijn eigen verjaardag. In de tijd dat ik geloofde in de goedheiligman genoot ik van mijn schoen zetten en dan liedjes zingen, het bezoek van Sint en Piet op school en de spanning op pakjesavond. Een paar harde bonken op de deur en daar stond ie dan, onze wasmand die al een paar dagen kwijt was, vol met cadeautjes.
We kregen mooie cadeaus en ook wel grote dure cadeaus. Zo kregen mijn broer en ik ooit allebei onze eigen draagbare radio. Jaren later kregen we samen een kleine televisie voor boven. Ik heb een keer een Sony Walkman gekregen en ook een elektrische wekker. De rest van het jaar kregen we ook wel eens een cadeautje, maar dan niet heel groot, maar op Sinterklaas, net als op verjaardagen, deden mijn ouders echt hun best voor goede en mooie cadeaus en daarmee was Sinterklaasavond echt iets om naar uit te kijken.
Toen we surprises gingen maken en we ook cadeautjes voor elkaar kochten deden we ook ons best om originele cadeaus te kopen en schreven we leuke gedichten. Mijn moeder en ik waren wat minder creatief dan mijn vader en mijn broer, maar dat mocht de pret niet drukken, het ging tenslotte om de gezelligheid.
In mijn jaren in Londen vierde ik geen Sinterklaas. Kerstmis is voor de Britten natuurlijk hét feest van het jaar en daar deed ik volop aan mee. Maar er kwam wel altijd een pakketje met wat kleine cadeautjes en Sinterklaaslekkers, een chocoladeletter voor mij en nare ex, een zak strooigoed, kikkers en muizen en marsepein. Mijn ouders maakten er net als vroeger een doos vol verrassingen van en zo kon ik toch mijn favoriete feestje een beetje vieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten