Geen huisdieren. Althans, dat heb ik altijd gezegd. En tot februari 2024 hadden we ook geen huisdieren. Niet handig voor ons en ongezellig voor het huisdier, we werken allebei en zijn overdag van huis. Bovendien moet je in vakanties ook opvang regelen of het huisdier meenemen. Kortom: gedoe.
Een hond, een leuke die niet veel blaft, niet tegen je aan springt, niet kwijlt en niet stinkt en van een ander is, vind ik wel leuk. Voor even, een paar uurtjes.
Katten vond ik nooit leuk. Lastig uit te leggen waarom niet. Ik had er gewoon niets mee.
En toen kwam Max. Zoals ik al een keer vertelde was het niet de bedoeling dat Max bij ons zou komen wonen. Hij was samen met een poesje woonachtig bij iemand anders. Die persoon overleed en toen moesten we een huis voor de poes en de kater vinden. De poes had snel een nieuw thuis en was daar vanaf dag een ontzettend tevreden. De kater, Max, kwam bij ons. Tijdelijk. Dachten we. Geen asiel wilde hem hebben en na een aantal telefoontjes die steeds weer op niets uitliepen besloten we dat Max dan maar moest blijven.
Zelf had hij er ook weinig zin in, de eerste weken vertoonde hij zich niet. Maar toen hij eenmaal doorhad dat we het beste met hem voor hadden en we een heerlijk groot huis hebben om in te struinen, inclusief dakterras, kwam hij uit zijn schulp. Af en toe vind hij het fijn om geaaid te worden en sinds kort komt hij op schoot liggen.
Inmiddels is Max onderdeel van ons leven en zouden we hem niet meer willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten