Je kent dat wel, woorden en uitdrukkingen die alleen bij jou thuis worden (en werden) gebruikt. Voor een buitenstaander zijn het misschien rare uitdrukkingen, voor de ingewijden des te leuker.
Mijn moeder hield er wel van om een grapje te maken. Ze kon ons, de kinderen, soms ook in het ootje nemen. We wisten dan niet of het serieus was of niet.
De meeste gevraagde vraag in alle gezinnen is denk ik 'wat eten we vanavond?' Zo ook bij ons thuis. Ik schreef al eens dat zowel mijn moeder als mijn vader voor het avondeten zorgden. Er werden weekboodschappen gedaan maar ik weet niet hoe zij de weekmenu's planden, en óf die gepland werden. Niet zoals ik nu doe in ieder geval.
Uit school komen, thee drinken en daarna spelen. Toen ik wat ouder was natuurlijk huiswerk maken en een paar avonden per week naar het zwembad voor de waterpolotraining. Dat was de routine in die tijd. De eerste vraag na schooltijd was steevast die meest gestelde vraag. En het antwoord van mijn moeder was dan 'gebakken bokking'.
Ik had geen idee wat een bokking was, laat staan een gebakken bokking. We aten thuis nooit vis dus ik kende ook geen vissoorten. Internet bestond nog niet, opzoeken in de bibliotheek deed ik niet, dus lang heb ik niet geweten wat het was. Inmiddels ben ik wijzer en weet ik wat het is. Nog nooit gegeten en verwacht ook niet dat ooit te doen. Maar als T. aan mijn vraagt wat we eten (er hangt een whitebordje in de keuken met daarop wat we eten en wie er de kookbeurt heeft, en toch vraagt ie het soms), dan zeg ook ik steevast 'gebakken bokking'. En daarmee is het een term die nog steeds in de familie is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten