In een echt Chinees restaurant, zo eentje waar grote gezelschappen Chinezen samenkomen, eet je aan een ronde tafel en pak je uit alle verschillende schalen waar je trek in hebt. Ga je Indonesisch eten en bestel je een rijsttafel dan is dit principe ook van toepassing. Tapas is een ander verhaal. In Spanje is dat een drankje en een paar hapjes. Voor een Spanjaard is tapas geen maaltijd maar iets bij de borrel om de eerste honger te stillen. Dat er in Nederland tapasrestaurants zijn is leuk voor mensen die het gezellig vinden om heel veel kleine bordjes op tafel te hebben en daar van te eten.
Het bestaat al heel lang, maar tegenwoordig heeft het een naam en wordt het 'shared dining' genoemd. Je eten delen met de anderen aan tafel. Oh zo hip!
Je houdt ervan of je vindt het vreselijk. Ik hoor bij Team Vreselijk. Wanneer ik uit eten ga bestel ik iets waar ik trek in heb, daar wil ik dan van genieten en niet na twee happen al mee klaar zijn. Ook wil ik niet wachten tot de volgende ronde voor ik weer twee of drie happen mag eten. Allemaal kleine bordjes met van alles en nog wat. Als ik iets niet lekker vind heb ik niets, als ik iets wel lekker vind heb ik het geproefd en dan is het op omdat de anderen aan de tafel er ook van hebben genomen en de porties klein zijn. Niet win win, maar verlies verlies wat mij betreft.
Oh, er zullen nu zeker reacties komen van mensen uit Team Houden Van. Shared dingen en small plates: zo leuk, zo gezellig en je kan al die verschillende dingen proeven en nieuwe smaken en bereidingswijzen en producten ontdekken! Kan wel zo zijn maar ik vond het niks. Bij het echte Chinese restaurant en ook bij het Indonesische eethuis vind ik het prima, maar kom bij mij niet aanzetten met Mexicaanse, Italiaanse of, horror, Franse gerechten op basis van shared dining. En blijf alsjeblieft met je tengels van mijn bord!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten