zo was mijn week 2 / 2025

zondag 5 januari

Vandaag is de meest natte en grijze dag van de kerstvakantie. Wat een trieste boel buiten. Na het sporten, ik fiets heen en terug door de ijskoude regen, blijf ik thuis. Er ligt nog wat drabbige sneeuw op de auto's, maar verder is er van een witte wereld geen sprake. Mijn handen doen pijn, sinds een paar dagen heb ik weer wintervingers. Nu niet al vanaf oktober dus dat scheelt.

Ik kook wat groente voor mijn bakjes in de koelkast, zodat ik 's ochtends snel mijn lunchsalade kan maken. Ik schrijf een aantal verjaardagskaarten, stuur nog wat appjes en mailtjes, laat wat reacties op een aantal blogs achter en maak aantekeningen in mijn journal. 

Met dit vieze weer vind ik het lastig om te bedenken wat ik komende week naar mijn werk aantrek. Toch hang ik vast een en ander klaar voor voor morgen en overmorgen. Kan altijd nog van gedachte veranderen, maar ik vind het prettig als ik het niet op het laatste moment hoef te bedenken.

Ik heb trek in pittig eten. T. niet, die heeft trek in pasta met tomatensaus. Ik maak een lekkere kom geroerbakte spruitjes en taugé. Uit de vriezer haal ik nog wat zelfgemaakte pindasaus. Binnen een kwartier zit ik aan tafel.

We kijken nog wat televisie en gaan op tijd naar bed, morgen gaat de wekker weer vroeg.

maandag 6 januari

Vandaag starten we met een nieuwjaarsbijeenkomst met een gastspreker. De spreker, zelf mbo-docent, schrijver en onderzoeker en bekend van optredens bij actualiteitenprogramma's op televisie, komt ons iets vertellen over kansenongelijkheid. Dit onderwerp is voor mij niet nieuw. Zijn optreden duurt erg lang en het gaat erg veel over hem. Ik merk dat ik al te vaak van dit soort verhalen heb gehoord: jongen (of meisje) waarvan de start in het leven niet makkelijk was - door kansenongelijkheid - en die nu een succesvol dit of dat is geworden. Halleluja! Fijn hoor, gefeliciteerd! 

Na het ochtendprogramma zouden we gezamenlijk lunchen, maar hier blijkt sprake te zijn van miscommunicatie. Degene die de lunch zou verzorgen heeft dit niet gedaan en ons niet geïnformeerd. Gelukkig neem ik altijd mijn eigen eten mee. Niet iedereen was overigens op de hoogte van de lunchafspraak dus er zijn meer mensen die wel wat te eten hebben. 

In onze teamagenda staat de hele dag een ontwikkeldag gepland, maar na de lunch is er geen programma en kunnen we verder met onze eigen werkzaamheden. Er is genoeg te doen, maar als je rekent op iets en het is er niet dan voelt het toch raar. Vanwege de ontzettend harde wind gaan een aantal collega's, waaronder ik, wat eerder weg. Ik moet een deel van de terugweg naar huis lopen, fietsen lukt niet, het waait te hard. Het voelt ook erg onveilig. Ik loop ook naar de sportschool, kijk onderweg goed uit waar ik loop en of er geen dikke takken van de bomen waaien.

dinsdag 7 januari

De eerste normale werkdag van het jaar. Eerste afspraak gaat niet door omdat mijn collega ziek is. Heb in plaats daarvan overleg met mijn leidinggevende, er moeten wat dingen georganiseerd worden en die hebben haast. Daarna vul ik mijn dag met korte gesprekken met collega's, wat administratie en voorbereidingen voor mijn lessen voor de komende weken.

Na school ga ik sporten en is het mijn beurt om te koken. 

woensdag 8 januari

Ik sta een uurtje later op dan normaal want ik heb een afspraak bij de tandarts. Het is een controle maar ook bespreek ik mijn pijnklachten met mijn eigen tandarts. Er wordt nog een foto gemaakt van de kiezen helemaal achterin mijn mond maar ook op die foto is niets te zien. Gelukkig ziet mijn tandarts wel dat mijn tandvlees en wangslijmvlies een wat aparte kleur hebben en zij verwijst mij door naar de kaakchirurg. Deze kan een behandeling met medicatie adviseren. Ik krijg vandaag of morgen de verwijzing in de mail en dan kan ik een afspraak maken.

Op school geen bijzonderheden, een normale maar vrij rustige werkdag.

donderdag 9 januari

Vandaag een volle dag. Ik heb de hele ochtend kennismakingsgesprekken met studenten die ik vanaf volgende week op maandag- en donderdagochtend ga begeleiden. Ze hebben allemaal studievertraging opgelopen en krijgen nu nog de gelegenheid om in individuele trajecten hun diploma te halen. De een moet nog dit, de ander nog dat. Het zijn allemaal jongens en meiden die een rugzakje of flinke hutkoffer aan problemen hebben en daardoor niet meer goed in het reguliere systeem functioneren. Zo zit er een jongen bij die 4 maanden in de gevangenis heeft gezeten en een meisje dat door haar moeder uit huis is gezet en nu overal logeert. School is niet hun eerste prioriteit, maar ergens willen ze toch ook wel onderwijs volgen en sommigen zijn ook nog gewoon leerplichtig. De gesprekken zijn interessant en mijn eerste stap om een band op te bouwen is gezet.

's Middags heb ik nog maar weinig fut, zoveel praten kost energie. Ik heb nog wat administratie af te ronden en voor ik het weet is het tijd om naar huis te gaan. Een rondje sportschool en ik ben weer wat opgepept. Daarna eten, een heerlijke Marokkaanse tajine uit de vriezer, stond al klaar dus alleen nog even opwarmen.  Fijn ook dat er vandaag af en toe zon was en veel blauw in de lucht. Knapt een mens van op.

vrijdag 10 januari

Precies 25 jaar geleden, op maandag 10 januari 2000, begon ik mijn loopbaan in het onderwijs. Om dit te vieren haal ik onderweg naar school op de markt, bij het Stoepje, een selectie heerlijke koeken: harde mokka, boterkoek, kokosmakronen, bokkenpoten en gevulde koeken. Zo'n jubileum gaat gepaard met een vrije dag op een moment naar keuze en een half maandsalaris, dat bruto wordt uitgekeerd. Niet niks dus.

Geen bijzonder drukke dag, wel een vergadering in de ochtend met een groep interne en externe zorgmedewerkers. Vaste agendapunten zijn studenten, veranderingen in wet- en regelgeving, communicatie en natuurlijk een rondvraag. Het is een gezellig maar ook nuttig overleg met mensen die ik niet dagelijks zien maar waar ik wel zeer regelmatig telefonisch en digitaal contact mee heb. Na de vergadering is het koffiepauze en ik nodig ze uit om mee te komen smikkelen van de traktatie. 

Na de lunchpauze maak ik nog wat administratie af en dan ga ik naar huis. Ik ga niet sporten, onderdeel van een gezondere leefstijl. Ik heb er soms moeite mee maar vandaag niet. T. is ook thuis vanmiddag. Hij maakt het huis schoon, ik maak het bed op.

's Avonds ontvang ik een appje van papa's vriendin. Twee foto's, eentje van een lachende papa met een kapotte bril op zijn neus, de andere een serieus kijkende vader waarbij de linkerkant van zijn hoofd in beeld is en daarop zie je goed dat hij sneden en schrammen heeft. Hij is met zijn NIET-elektrische fiets uitgeleden en naar gevallen. Hij was onderweg naar zijn vriendin. Een buurman zag hem liggen en toen hij niet meteen reageerde is er een ambulance gebeld. Papa weet er niets meer van, werd wakker in de ambulance. In het ziekenhuis is er een scan van zijn hoofd gemaakt en was alles goed. In zijn fietshelm zat een flinke scheur. Het had dus heel anders kunnen aflopen. 

Ik bel papa op, hij klinkt goed, zelfs wat opgewekt en druk, dat is de adrenaline. Hij vertelt dat hij nog een kop thee neemt en dan naar bed gaat. We spreken af morgen weer even te bellen.

zaterdag 11 januari

Na het sporten bel ik papa. Die is op en heeft al ontbeten. Veel pijn gehad maar redelijk goed geslapen. Hij heeft zijn afspraak voor een verjaardagsvisite afgezegd en houdt de komende dagen rust. Ik vertel hem dat ik morgenochtend langs kom. Boodschappen heeft hij niet nodig. 

Ik ga nog wat boodschappen doen en ben de rest van de dag thuis. Bezig met de vaste weekenddingen zoals de was en wat lezen en wat bloggen.