acht

Griezelig vind ik ze, die beesten met acht poten. Echte, maar ook foto's of exemplaren op televisie doen mij bibberen van angst. Ik ben er al mijn hele leven bang voor. Net als mijn vader. Wij houden er niet van, vinden ze doodeng. 

De achtpotigen in huis zijn het engst. Die kunnen zo hard lopen. Gelukkig kom ik die niet vaak tegen. En als ik ze tegenkom dan schakel ik de hulptroepen in. Als ik alleen ben word ik erg vindingrijk en zoek ik hulpmiddelen. De stofzuiger is dan mijn beste vriend.

Momenteel zitten er ontzettend veel prachtige achtpotigen in heel grote mooie webben op ons dakterras. Als de zon schijnt in de ochtend zie je de lange draden - meters lang - waarmee ze hun vangnet verankerd hebben aan palen en boompjes.

Zondagochtend lette ik even niet goed op en liep ik het terras op om wat water in het vogelbadje te gieten. Terwijl ik terugliep hoorde ik dat ik een draad losmaakte met mijn hoofd, ik hoorde de takken waaraan de draad vast zat bewegen en het 'knetterde' een beetje op mijn hoofd.

Als door een wesp gestoken haalde ik mijn hand over mijn hoofd en zwiepte ik de bewoner van het web van mijn haar. Ik zag haar spartelen op de grond. Ik hoopte dat ze niet al te veel beschadigd was, maar ik had geen behoefte om daar naar te kijken. Ze had de val in ieder geval overleefd en toen ik tien minuten later keek was ze weg. 

Buitenbewoners vind ik niet eng, mits ze gewoon in hun web zitten én daar blijven. Maar op mijn hoofd??!! Dat was echt even schrikken!