Gisteren was het 28 jaar geleden dat ik nare ex voor het laatst zag. Onze relatie eindigde op straat, met een kopstoot. Ik was daarvan de ontvanger. Het is een lang verhaal en niet leuk, maar wil je er meer over weten dan lees je de rest van de narigheid hier .
Het was een prachtige nazomerdag net als gisteren, zonnig en warm. Alleen was ik toen niet zo blij als ik gisteren was. Ik was - ook al had ik dat toen niet echt door - depressief. Ik was volledig murw geslagen, letterlijk en figuurlijk. Ik genoot nergens meer van.
Je hoort vaak dat vrouwen na een gewelddadige relatie zich als herboren voelen wanneer de relatie voorbij is. Ik voelde me ook zo. Niet direct, dat duurde even, maar toen de rechtszaak achter de rug was, ik een nieuwe fijne woning had en weer aan het werk kon, was ik de gelukkigste vrouw op aarde. Goed om even bij stil te staan, maar niet te lang, het heeft een plaats gekregen en is een afgesloten hoofdstuk.
Het valt me op dat er heel veel aandacht is voor vrouwen (en mannen) die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Er zijn ook meer plekken waar je terecht kan voor advies en hulp. 28 Jaar geleden was er weinig aandacht voor. Er waren 'Blijf van mijn lijf huizen', maar daar werd heel geheimzinnig over gedaan.
Sowieso was huiselijk geweld een enorm taboe. Het is nog steeds niet uit de taboesfeer, maar er wordt meer over gepraat en het komt vaker in het nieuws. Dat de slachtoffers zich schamen is de voornaamste reden dat ze het niet melden, het niet vertellen. De schaamte is zo groot en vaak zoeken slachtoffers de oorzaak bij zichzelf. Ik dacht ook dat het aan mij lag, Dat ik niet goed genoeg was, dat ik de problemen alleen wel kon oplossen. Als ik maar lief was, deed wat nare ex zei en wilde.
Het is belangrijk te blijven benadrukken dat het niet de schuld is van de slachtoffers en hopelijk komt er een tijd dat vrouwen (en mannen) bij de eerste klap al hulp of advies zoeken. Want dat het niet normaal is, dat weten we allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten