In 1993 kwam ik terug uit Londen. Nare ex kwam ook mee. Dit had te maken met privé-omstandigheden waar ik in dit blog niet verder op in ga. Mijn ouders hadden, met een videocamera, voor ons wat appartementen in Rotterdam bekeken. Er was niet veel keus in de huursector, maar kopen kon wel. Mijn vader en moeder kwamen erachter dat er in Rotterdam Maatschappelijk Gebonden Eigendom (MGE) gekocht kon worden. Het bestaat nog steeds lees ik op het Internet.
Het appartement bevond zich in een portiekflat van net na de oorlog op Rotterdam Zuid. Wij betrokken de bovenste verdieping. Bij binnenkomst een klein halletje en een toilet. Dan links een slaapkamer, rechts een keuken met balkon en een badkamer met een douche en wasmachine-aansluiting. Over de hele lengte een woonkamer.
Dit las ik op de website van het kadaster:
Het verblijfsobject is met 48 m² relatief klein. Het adres is klein vergeleken met andere objecten in de straat. Het grootste object in de straat heeft een oppervlakte van 1297 m², het kleinste is 17 m² groot. De woning bevindt zich in een pand uit het jaar 1947. Daarmee behoort het tot de groep relatief oude panden in Nederland die gebouwd zijn vóór 1965. Het gemiddelde bouwjaar in de straat is 1947 en dat van het nieuwste object 1960. In de straat is dit het oudste pand. Het verblijfsobject heeft de volgende gebruiksdoelen: 'woonfunctie'.
Er was geen centrale verwarming maar slechts een gaskachel in de woonkamer. Ook geen dubbel glas, geen boiler maar een geiser in de keuken. De woning was niet modern maar alles was wel in goede staat. Het was niet groot maar voldeed. Ook was er een vrij ruime kelder voor de fietsen en andere spullen. Ik was als een kind zo gelukkig met dit appartement.
Mijn ouders leenden mij het bedrag voor deze etagewoning zodat ik op mijn 24e al huiseigenaar werd. De woning kostte Fl45.000,-. Nu lach je erom, maar destijds was het natuurlijk best een flink bedrag. Ik had (nog) geen werk en ook geen spaargeld. Nare ex had ook niets. Ik wist dat ik wel werk kon vinden, daar had ik alle vertrouwen in. Ik ging er vanuit dat nare ex ook wel werk zou vinden, hij was beroepsfotograaf, maar dat bleek toch minder makkelijk dan gedacht.
Nu is een lening van ouders iets anders dan een lening van de bank en dat was mijn geluk. Zoals ik in eerder blogs vertelde heb ik een paar jaar met nare ex in dat huis gewoond voordat de relatie stopte. Mijn moeder was toen inmiddels overleden en mijn vader ving mij op toen ik mijn dieptepunt bereikte. Terwijl ik bij hem thuis, in het ouderlijk huis, aan het opkrabbelen was verkocht ik de woning waar ik zoveel nare tijden had doorgemaakt. Omdat het Maatschappelijk Gebonden Eigendom was, was de terugverkoop aan de woningbouwcorporatie een administratieve handeling en kon ik de lening aflossen.
Toen ik weer helemaal klaar was voor een nieuwe start, ik had een goede baan en het lukte voor het eerst om te sparen, er was immers niemand die mijn geld uitgaf behalve ikzelf, ging ik op zoek naar een nieuwe plek om te wonen. En die vond ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten