te laat

Vreselijk storend vind ik het: collega's die te laat komen bij een vergadering. Zelf ben ik bijna altijd op tijd en meestal met een ruime marge. Mocht het toch een keer gebeuren dat ik later ben, dan laat ik dit ruimschoots op tijd weten aan de organisator of aan degene waar ik de afspraak mee heb. Privé is het eigenlijk niet anders, als ik een afspraak heb zorg ik dat de ander niet hoeft te wachten.

Mijn tandartspraktijk stuurde onlangs een e-mail aan alle patiënten. Ze gaan geld vragen voor gemiste afspraken. Ik snap dat ze dat gaan doen. Ik snap ook dat ik dit bericht ontving. Ik heb de eerste paar regels gelezen en daarna het bericht verwijderd, het is op mij niet van toepassing. In de ruim 20 jaar bij deze praktijk nog nooit te laat gekomen en altijd meer dan 24 uur van te voren afgezegd als ik een afspraak niet kon nakomen.

Ik heb wekelijks veel afspraken op mijn werk. Met collega's, met externen en met studenten. De meeste collega's komen op tijd, veel externen ook of laten weten dat ze wat later zijn. 

Helaas is het zo dat de meeste afspraken met studenten niet volgens planning gaan. Ze zijn te laat of komen helemaal niet. Als ik een euro zou krijgen voor alle keren dat ik moet wachten op een student dan had ik nu een aardig fortuin bij elkaar gespaard. 

Ik weet van te voren dat het zo kan gaan en vaak weet ik ook al van te voren dat het zo zal gaan. Toch is het niet prettig. Ik maak me er niet meer heel druk om want veranderen kan ik het niet. 

Soms kan ik die wachttijd vullen met andere werkzaamheden, ik wacht in mijn kantoor of heb mijn laptop bij me wanneer ik in een andere ruimte de afspraak heb. Soms wacht ik op een student met ouders en dan sta ik bij de balie. Daar kan ik dan niet veel anders doen dan een beetje staan en wat babbelen met de receptioniste of voorbij komende collega's en leerlingen en studenten. Ook niet erg en soms nuttig en altijd gezellig. 

Van nature ben ik niet erg geduldig. Ik heb de laatste jaren geleerd dit te zijn. Dat lukt gelukkig steeds beter en deze oefeningen in geduld hebben me ook in mijn privé-leven wat opgeleverd. Ik sta niet meer de mopperen in een lange rij. Ik ga rustig zitten als we weg moeten en T. nog even dit en nog even dat moet doen. Wanneer mijn vader een heel verhaal heeft wat ik al tig keer gehoord heb luister ik gewoon nog een keer. Ik merk dat ik het fijn vind om niet meer zo opgefokt te zijn als ik moet wachten. Ik snap de uitdrukking geduld is een schone zaak nu ook een stuk beter.