zorg

Een interessant interview op NPO Radio 1 op zaterdagochtend 15 november bij Nieuwsweekend.  Het gesprek gaat over jongeren die bepaald gedrag vertonen en tegenwoordig allemaal een behandeling nodig lijken te hebben. Hierdoor zijn de kosten van Jeugdzorg  in tien jaar tijd verdubbeld en is 1 op de 7 jongeren in beeld bij Jeugdzorg. Psycholoog Steven Pont werd geïnterviewd en hij vertelde wat interessante dingen. 

Allereerst de vraag wanneer is iets een probleem? Hij geeft als voorbeeld een kind dat verlegen en teruggetrokken is. Moeten we ons dan meteen zorgen maken? Als een meisje maar een vriendinnetje heeft, is dat dan erg? Moeten we daar wat aan doen, moet dat kindje dan een sociale vaardigheidstraining krijgen? De ouders van zo'n kind kunnen daar natuurlijk ongerust over zijn, zeker wanneer er bijvoorbeeld een broer is met een enorme vriendenkring. 

Er komen nog meer voorbeelden voorbij. De psycholoog pleit ervoor dat er minder wordt geproblematiseerd en juist meer wordt genormaliseerd. Als je ouders kan geruststellen wanneer hun 7-jarige druk en lawaaierig is, dat dit voor heel veel 7-jarigen geldt, dan zijn de ouders minder snel geneigd te denken dat er iets niet spoort aan hun kind. Ook de hoge en onrealistische eisen van ouders zouden wat kunnen worden bijgesteld.

Er is een wet in de maak die een aantal problemen wil uitsluiten van de vergoedingsplicht, bijvoorbeeld stress, somberheid en faalangst. Dit is een goed idee mits de jongere er niet op een bepaald niveau last van heeft. Het hoeft niet meteen een probleem te zijn, maar kan het wel zijn. 

Zo krijgen in Amerika 8% van alle kinderen een ADHD label opgeplakt, in Frankrijk is dat getal 0,5%. Er zal dus in beide landen verschillend gedacht worden over de vraag 'wanneer is iets een probleem'.

Toen ik in het onderwijs begon, nu meer dan 25 jaar geleden, waren er weinig kinderen met een zorgvraag. Er was soms een leerlingen in een klas met een ondersteuningsvraag, ADHD was een term die we nauwelijks hoorden en al helemaal niet gebruikten en in de bijna tien jaar dat ik op die school werkte heb ik lesgegeven aan welgeteld een leerling met autisme, een jongetje met Asperger.

In mijn werk nu zijn er veel meer jongeren met een 'label'. Ze komen met dikke dossiers de school in en krijgen allerlei extra faciliteiten tijdens toetsen en examens. Bij deze toetsen en examens zie ik dat de meesten de opdrachten binnen de normale tijd afronden. Ook geven ze aan dat ze geen extra steun nodig hebben wanneer er studievoortgangsgesprekken zijn. Zo'n label vinden ze lang niet allemaal even fijn.

Er zijn zeker kinderen en jongeren die een label moeten krijgen. Maar doordat er zoveel labels op zoveel kinderen en jongeren geplakt worden tegenwoordig is er nauwelijks nog tijd en geld voor de kleine groep die echt zorg en begeleiding nodig hebben .