Vreselijk storend vind ik het: collega's die te laat komen bij een vergadering. Zelf ben ik bijna altijd op tijd en meestal met een ruime marge. Mocht het toch een keer gebeuren dat ik later ben, dan laat ik dit ruimschoots op tijd weten aan de organisator of aan degene waar ik de afspraak mee heb. Privé is het eigenlijk niet anders, als ik een afspraak heb zorg ik dat de ander niet hoeft te wachten.
Mijn tandartspraktijk stuurde onlangs een e-mail aan alle patiënten. Ze gaan geld vragen voor gemiste afspraken. Ik snap dat ze dat gaan doen. Ik snap ook dat ik dit bericht ontving. Ik heb de eerste paar regels gelezen en daarna het bericht verwijderd, het is op mij niet van toepassing. In de ruim 20 jaar bij deze praktijk nog nooit te laat gekomen en altijd meer dan 24 uur van te voren afgezegd als ik een afspraak niet kon nakomen.
Ik heb wekelijks veel afspraken op mijn werk. Met collega's, met externen en met studenten. De meeste collega's komen op tijd, veel externen ook of laten weten dat ze wat later zijn.
Helaas is het zo dat de meeste afspraken met studenten niet volgens planning gaan. Ze zijn te laat of komen helemaal niet. Als ik een euro zou krijgen voor alle keren dat ik moet wachten op een student dan had ik nu een aardig fortuin bij elkaar gespaard.
Ik weet van te voren dat het zo kan gaan en vaak weet ik ook al van te voren dat het zo zal gaan. Toch is het niet prettig. Ik maak me er niet meer heel druk om want veranderen kan ik het niet.
Soms kan ik die wachttijd vullen met andere werkzaamheden, ik wacht in mijn kantoor of heb mijn laptop bij me wanneer ik in een andere ruimte de afspraak heb. Soms wacht ik op een student met ouders en dan sta ik bij de balie. Daar kan ik dan niet veel anders doen dan een beetje staan en wat babbelen met de receptioniste of voorbij komende collega's en leerlingen en studenten. Ook niet erg en soms nuttig en altijd gezellig.
Van nature ben ik niet erg geduldig. Ik heb de laatste jaren geleerd dit te zijn. Dat lukt gelukkig steeds beter en deze oefeningen in geduld hebben me ook in mijn privé-leven wat opgeleverd. Ik sta niet meer de mopperen in een lange rij. Ik ga rustig zitten als we weg moeten en T. nog even dit en nog even dat moet doen. Wanneer mijn vader een heel verhaal heeft wat ik al tig keer gehoord heb luister ik gewoon nog een keer. Ik merk dat ik het fijn vind om niet meer zo opgefokt te zijn als ik moet wachten. Ik snap de uitdrukking geduld is een schone zaak nu ook een stuk beter.
Mijn geduld in een rij voor de kassa is minimaal. Maar in de meeste situaties ben ik redelijk rustig en op tijd.
BeantwoordenVerwijderenKinderen van H zijn heel vaak te laat, ze bellen dan onderweg wel hoe laat ze er zullen zijn maar meestal is dat kwartier tot half uur later dan afgesproken en H vraag soms met reden of ze echt op tijd willen komen en dan kunnen ze het wel, dus het is meer slordigheid en gemakzucht te laat komen.
Mijn dochter is gelukkig wel altijd op tijd, ook als puber kon ik daar altijd op rekenen en dat deed ze uit zichzelf.
Zo'n situatie als met de kinderen van H. zou me storen, zeker als je met eten zit te wachten en misschien iets in de oven moet zetten of wanneer het er al in staat.
VerwijderenIk snap het wel, maar toepassen is toch heel iets anders
BeantwoordenVerwijderenJa, het vergt zeker wat oefening... lukt nog steeds niet in alle gevallen hoor maar gaat wel beter.
VerwijderenJa, het vergt zeker wat oefening... lukt nog steeds niet in alle gevallen hoor maar gaat wel beter.
VerwijderenDus het minder prettige gedrag van anderen heeft positief uitgepakt voor jou. Zelf heb ik redelijk geduld. Maar ook geleerd,dat als mijn man te laat uit zijn garage komt gewoon zelf met eten te beginnen. Het zijne wordt dan koud.
BeantwoordenVerwijderenHaha.. ja, je kan niet blijven roepen en wachten, snap ik.
VerwijderenIk ben altijd ruim op tijd, eigenlijk te vroeg. Zowel mijn oudste dochter als mijn jongste stiefdochter zijn altijd (veel) te laat. Daar heb ik het volgende op gevonden: als ik wil dat ze er om 11 uur zijn, spreek ik half 11 of 20 voor elf af. En dan zijn ze er rond 11 uur.
BeantwoordenVerwijderenAangezien ze 57 en 39 jaar zijn, heb ik het al lang opgegeven hen te leren op tijd te zijn. Niets meer aan te doen!
Snap dat je het nu niet meer wil proberen om ze op tijd te laten komen, maar raar vind ik het wel van twee volwassen mensen en ik vind het ook vrij respectloos.
VerwijderenIk reageer even namens mijn vader. Willem heeft een tijd in het ziekenhuis gelegen. Hij zal de komende tijd revalideren en dan langzaam aan ook weer in staat zijn weer te kunnen genieten van jou prettige blogs. Tot het zover is zal je hem helaas moeten missen. Wij hopen allemaal dat hij weer snel terug kan komen op het internet.
BeantwoordenVerwijderenOh jeetje, dat is echt schrikken! En wat fijn dat jij mij (en ons) dit laat weten. Wil je hem heel erg veel sterkte wensen en een zeer spoedig herstel! Ik kijk uit naar zijn terugkomst online. Geef hem maar een stevige knuffel!
VerwijderenJa, ik heb daar ook een hekel aan. Ik wind me soms nog wel op, hoor. Als ik moet wachten. Laatst bij de tandarts. Vroege afspraak en twintig minuten moeten wachten. Hoe kun je zo vroeg al uitgelopen zijn? Dat vind ik dan wel irritant. Groetjes, Nicky
BeantwoordenVerwijderenBij een tandarts en huisarts vind ik 10 minuten wachten acceptabel, langer niet en dan ben ik ook geïrriteerd.
VerwijderenKan zelf ook slecht tegen te laat komers. Nu maak ik op mijn werk afspraken met cliënten en collega's en dat dan die collega's ook nog 10 minuten later een keertje komen, zelfs nadat ik ze heb doorgegeven dat client er is? Respectloos inderdaad. Van cliënten ben ik te laat komen al redelijk gewend of helemaal niet verschijnen. Dat heeft minder met respectloos te maken, maar vaak met een te vol hoofd of schaamte. Jammer genoeg kan ik dan niet iemand anders op die plek uitnodigen, want al te laat.
BeantwoordenVerwijderenBij mijn studenten speelt mee dat ze bang zijn voor het gesprek, zich schamen voor hun gedrag en meer van zulke redenen, eigenlijk net als bij jouw cliënten. Maar dan nog is het vervelend.
Verwijderen