ruilen?

Een gewone dag op mijn werk. We hebben lunchpauze en ik zit met twee collega's, mannen van mijn leeftijd, aan de eettafel. We eten in kleine clubjes zodat we goed afstand kunnen houden.  Desondanks is bijna iedereen - ik nog niet! - al een keertje thuis gebleven vanwege corona.

Een van de collega's, J,  was aan het begin van de pandemie zo ziek dat hij drie weken in het ziekenhuis heeft gelegen en nog maanden lang aan het herstellen was. Hij is dus een vijftiger en had behoorlijk wat overgewicht. Nadat hij hersteld was realiseerde hij zich dat hij zijn leefstijl moest aanpassen en ging hij meer bewegen en gezonder eten. Hij doet nu ruim een half jaar een keto-dieet en is al 20 kilo afgevallen. Daarmee is hij er nog niet maar hij heeft een plateau bereikt en momenteel valt hij niet meer af. 

Tijdens de lunch praatten de twee mannen over eten, afvallen en sporten. Ik hield me niet afzijdig maar deed ook niet actief mee aan het gesprek. Omdat ik nog relatief nieuw ben in hun team en zij nog niet zo lang bij mij op school werkzaam zijn kennen we elkaar nog niet heel goed. Wanneer ik opsta om mijn beker af te wassen zegt J : "Ik zou wel met jou willen ruilen N!",  waarop ik reageer met "Nee, dat wil je niet want dan krijg je ook mijn eetstoornis erbij!" Vervolgens werd het even stil. En dat liet ik even zo. 

J is een heel aardige vent en kan ik het goed met hem vinden. We zijn even oud, we zijn opgegroeid in hetzelfde dorp, hebben wat gemeenschappelijke interesses, kortom we hebben een klik. Misschien daarom wel voor mij de reden dat ik, na de stilte, heb verteld dat ik een eetstoornis heb en dat dit misschien niet meteen opvalt als je me ziet, maar dat het enorm ingewikkeld is voor mij. Ik heb in een notendop verteld wat dit voor mij betekent. Zij kennen de bekende voorbeelden van heel magere jonge meisjes met anorexia of ze hebben wel eens wat gehoord over boulimia en kotsen. Verder ging de kennis niet, simpelweg omdat zijn net als veel mannen van middelbare leeftijd er op geen enkele manier mee in aanraking zijn geweest. En dat mijn twee collega's er dus niet veel vanaf wisten begrijp ik goed. Ik wilde niet shockeren, maar wilde ze wel iets meer uitleg geven zodat zij in het vervolg niet meer van dit soort opmerkingen maken, noch naar mij, noch naar anderen.

Is het raar om zo'n opmerking aan te grijpen om mijn verhaal te doen? Is dat om aandacht vragen? Nee, ik vind van niet. Ik denk dat iedereen die een psychische stoornis heeft en met anderen te maken heeft hier openlijk over zou moeten kunnen praten. Zeker wanneer die anderen merken dat er iets is. Of wanneer bepaald gedrag opvalt, zoals bij mij. In pauzes eet ik altijd hetzelfde, ik neem nooit een traktatie aan, mijn beker koffie wil ik zelf inschenken en als er een werklunch is eet ik nog steeds mijn eigen eten.  En ja, dat was deze collega's ook opgevallen en nu weten ze waarom. Ik heb niet heel veel verteld maar wel wat voorbeelden gegeven en ook verteld dat ik al meerdere keren therapie heb gehad maar tot dusver zonder heel veel resultaat. Het was een fijn gesprek en gelukkig kreeg ik geen goedbedoelde adviezen!