Op de blog Huisvlijt schreef Nicole enige tijd geleden een stukje over koekjes bij de koffie. In het stukje schrijft ze dat het, zeker in de vorige eeuw, heel normaal was om slechts een koekje te geven bij de koffie of de thee. Ik herken dat wel. De trommel werd na het presenteren dichtgedaan en op tafel gezet, of zelfs terug in de kast! Een duidelijker boodschap is er niet, de koek is op, in ieder geval voor vandaag!
Hoe anders ging en gaat dat bij andere culturen waar de koektrommel altijd openstaat en de tafel wordt volgeladen met eten. Want je weet maar nooit wie er langs komt.
Mijn collega S. een man van 54 die op zijn 19e uit Bosnië naar Nederland is gevlucht, haalde laatste herinneringen op aan zijn eerste Nederlandse buren. Een familie die hem hielp met van alles. Van meubels ophalen bij de kringloop en plantjes kopen bij het tuincentrum tot oefenen met fietsen.
De communicatie ging in gebrekkig Nederlands, gecombineerd met steenkolen Engels. Maar voor sommige dingen is taalbeheersing niet nodig en gastvrijheid is daar een voorbeeld van.
S. herinnert zich nog steeds een moment waarop hij einde van de dag bij de buren op de bank zit om wat dingen door te nemen die er de komende dagen op het programma staan. Buurvrouw is in de keuken bezig met het avondeten, buurman zit op de bank. Er wordt niets aangeboden want de buren gaan immers bijna aan tafel. Na ongeveer een half uur staat buurman van de bank op en gaat de tafel dekken. Buurvrouw komt binnen met de pannen. Er wordt niets gezegd op dat moment, maar de tafel is gedekt voor twee. S. weet niet zo goed wat hij doen moet. Weggaan lijkt hem nu het meest onbeleefde dat hij kan doen. Maar die twee borden zijn ook veelzeggend.
Na een ongemakkelijke stilte zegt buurman dat buurvrouw en hij gaan eten en ze nemen plaats aan de eettafel. S. weet nog steeds niet wat hij moet doen maar bedenkt dan zelf dat hij kennelijk niet mag mee-eten. Geheel tegen zijn fatsoensregels in vertrekt hij, met het gevoel dat hij iets heel onbeschofts doet: vlak voor het eten weggaan.
Jaren later, het voorval is hij nooit vergeten, is hij wijzer en kent hij de cultuur van de Nederlanders wat beter. Hij snapt dat hij toen niet welkom was en dat hij niet onbeleefd handelde toen hij vertrok. Nederlanders koken precies genoeg voor de mensen die er die dag aan tafel zitten en houden geen rekening met onverwachte gasten.
S. is gewend dat er altijd meer wordt gekookt dan nodig is, er kan maar beter eten overblijven dan dat er te weinig is. Zelfs nu nog, hij woont alleen, kookt hij dagelijks meer dan hij op kan. Mijn collega's waarderen dit enorm want er komen regelmatige lekkere hapjes mee naar school, eten dat nog over is van de vorige avond. S. is volledig ingeburgerd maar koken voor mogelijke gasten, dat doet hij nog steeds!
Hier gaat de koekjestrommel echt niet terug de kast in. En de deksel gaat er ook niet op. Bij mijn ouders was dat ook niet. Dus ik herken dat helemaal niet.
BeantwoordenVerwijderenDat culturen vaak anders zijn is soms lastig, maar volgens mij vooral verrijkend.
Hoi Mrs. T. het is voor veel mensen wel herkenbaar weet ik, en soms hebben ze het niet eens door. Goed om te lezen dat het niet overal hetzelfde is en ik ben het volledig met je eens dat het verrijkend is om met andere culturen in aanraking te komen.
VerwijderenIk woon in Griekenland, ook zo'n land waar gastvrijheid een andere betekenis heeft dan in Nederland. Mijn tafel staat echt niet elke dag vol eten voor eventueel bezoek, in de praktijk komt dat bezoek niet zo vaak voor. Maar precies afgepast koken doe ik ook niet . En heb altijd wat in huis voor onverwacht bezoek. Dat enorm gastvrije heeft ook een keerzijde. Zeggen dat onverwacht bezoek nu niet uitkomt is absoluut not done. Mijn schoonzus is eens aan tafel in slaap gevallen toen bezoek wel heel lang bleef zitten !
BeantwoordenVerwijderenHahaha.. hopelijk heeft je schoonzus zich uit de situatie kunnen redden met een mooi excuus! Ja, ik snap dat je geen pannen vol kookt iedere dag, maar het tellen van de aardappels is weer een ander uiterste. Wij koken wel voor ons tweetjes, maar er is vaak wat over, dat eten we dan later in de week, of de volgende dag tussen de middag (mijn man). Ik vind een bord met wat kliekjes aangevuld met wat er nog in huis is altijd lekker.
VerwijderenZou dat nog steeds zo zijn in Nederland, vraag ik me af. Ik heb altijd de indruk dat Nederlanders heel gastvrij zijn.
BeantwoordenVerwijderenHoi Myriam, het is natuurlijk niet overal zo, ook niet altijd zo en ik weet zeker dat er veel gastvrije Nederlanders zijn. Maar het zuinige koken uit de vorige eeuw is wel herkenbaar voor sommigen. Misschien juist bij mensen die maar met 2 of 3 zijn, dan weet je op een gegeven moment wel hoeveel iemand eet. Daarnaast is weggooien in onze calvinistische cultuur ook nog done, dus koken mensen heel precies afgepast. Zoals ik hierboven al reageerde vinden wij thuis kliekjes lekker, maar ik weet dat er mensen zijn die zelfs brood van 1 dag oud weggooien, laat staan kliekjes eten!
VerwijderenDat vind ik zo rijk aan culturen waar je altijd welkom bent. En niet afgepast wordt gekookt. En weet uit ervaring dat onder de rivieren dat gevoel van welkom en kunnen mee eten meer aanwezig is dan erboven. Nog restjes van Calvinisme denk ik.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nietzomaarzooo, dat is inderdaad een restjes Calvinisme. Ik vermoed dat hoe zuidelijker, hoe gastvrijer. Ik moet eerlijk bekennen dat ik voor T. en mijzelf ook rekening houd met hoeveel we eten. En als er eens iets over is gaat het op als kliekje, of in de vriezer. We gooien bijna niets weg!
VerwijderenOngetwijfeld is wat je beschrijft de nedelandse cultuur, toch herken ik dat niet want ik ken toch ook heel wat nederlanders die ook heel gastvrij zijn. Ik ben van huis niet anders gewend dan dat mijn ouders altijd wel iets in huis hadden voor onverwachte gasten. Hadden ze er niet opgerekend was er altijd iets wat snel even klaargemaakt kon worden en anders werd de geplande maaltijd doorgeschoven naar de volgende dag en werd er iets afgehaald zodat gasten mee konden eten. En eigenlijk was en is dat iets wat ik bij al mijn familie en vrienden ervaar en ben ik nog nooit ergens de deur uitgewerkt omdat men ging eten.
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, zo gaat het natuurlijk ook vaak, dan wordt er wat afgehaald of besteld. Maar dat was in de vorige eeuw een stuk minder gebruikelijk. Wij hadden thuis ook altijd genoeg in huis, maar dat is denk ik logisch in een gezin met kinderen. We hadden op een gegeven moment ook een vrieskist, dus genoeg te eten. Maar ik weet dat het niet overal zo was en is. Toch is, volgens mij, aanwaaien en mee-eten nog steeds bij Nederlanders niet heel gebruikelijk.
VerwijderenDat is een ongemakkelijke situatie als mensen aan tafel willen en de visite wil niet weg. Dat herken ik wel van vroeger. Ook voor de visite ongemakkelijk dus, als je de Nederlandse gebruiken niet kent. Het doet wel aan als een situatie van vroeger, men zou tegenwoordig toch wel gastvrijer zijn? Wij hadden thuis ook een koektrommel en ja, één koekje. Zo doe ik het niet meer nu. Ik heb eigenlijk nooit koekjes in huis, maar als er iemand komt dan haal ik wat in huis en doe alles op een schaaltje. Voor ieder om te nemen.
BeantwoordenVerwijderenHi Judy, ik weet zeker dat het nu anders zou zijn. Bovendien denk ik dat deze mensen het niet eens doorhadden dat het niet heel gastvrij was, zo ging het gewoon. Ik zet ook altijd alles op tafel en laat mensen pakken wat ze willen.
VerwijderenMeestal kook ik zoveel,dat er voor de volgende lunch ook genoeg is. Dus kan er onverwacht iemand mee eten. Beetje extra salade en wat brood.Jammer,dat onze cultuur die gastvrijheid niet heeft
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, met wat extra sla, brood etc kan je genoeg eten op tafel zetten voor meer mensen. Wij hebben altijd voldoende brood in de vriezer, waaronder pita's, broodjes, naanbrood, stokbrood, wraps... eieren ook altijd in huis en genoeg groente voor een weeshuis!
VerwijderenMisschien dat het iets met de Hollandse zuinigheid (koken op maat) te maken heeft? Hoeveelheden afgepast naar het aantal personen en dan nog naar de behoefte van die personen? Zonder de Nederlandse eetcultuur te willen verdedigen..
BeantwoordenVerwijderenVanaf mijn zevende groeide ik niet meer op bij mijn ouders (vanwege hun werk en toen mijn leerplicht, dat ging niet meer samen) maar bracht wel af en toe een weekeind bij ze door. Mijn moeder was niet echt gezegend met heel veel tact en vroeg al na binnenkomen meteen hoe laat ik weer zou vertrekken aan het eind van het weekeind. Want daar moest zij bij de boodschappen rekening mee houden. Groet, Ine
Hoi Ine, ik denk ook dat het met zuinigheid te maken heeft. Op zich is daar niets mis mee, weggooien is natuurlijk zonde en zeker vroeger kon je niet alles misschien even goed bewaren. Oh jee, dat is niet heel tactvol inderdaad. Tja, je zou maar een appel of banaan teveel kopen. Vast niet slecht bedoeld, maar het is wel typerend voor het boodschappenbeleid van veel mensen denk ik.
Verwijderenik vond die vraag van mijn moeder nooit prettig. Begreep natuurlijk de logica ervan, ze wilde niet met te weinig zitten, maar ook niet met teveel overschot blijven zitten. Maar toch.. gevoel dat ze al weer 'uitkeek' naar het afscheid, dat bleef in me 'plakken'.
VerwijderenJa begrijp ik. Mijn vader is ooit eens boos geweest op zijn moeder, die vroeg bij een bezoek van ons aan haar en mijn opa of we nog soep wilden voor we weggingen. We waren er net!
VerwijderenEn de keerzijde van de medaille: in de stad waar ik woon is een enorme rattenplaag. Veel inwoners die uit een niet-Nederlandse cultuur afkomstig zijn gooien eten weg, bij het vuilnis, voeren de vogels, eenden, zwanen. Pannen rijst, brood, kipresten, curry, roti. Resultaat: de ratten spelen tikkertje over de weg..
BeantwoordenVerwijderenDe gemeente communiceert zich suf om dit tegen te gaan en heeft er zelfs boetes op gezet. Groet, Ine
Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik zou denken dat je met al dat eten de volgende dagen nog heerlijk kan genieten en ik zou het zelf niet weggooien.
VerwijderenHeel herkenbaar. De koekjestrommel en het niet mee kunnen eten wanneer de rest van de mensheid aan tafel ging. Aan de andere kant heb ik met de paplepel ingegoten gekregen dat je nooit rond etenstijd bij iemand binnen wandelt en dat je maar één koekje mag pakken, ook al staat de trommel op tafel.
BeantwoordenVerwijderenWat niet wil zeggen dat ik het nooit heb meegemaakt dat de tafel voor een persoon extra werd gedekt (met name bij ontbijt en lunch schoven regelmatig vrienden aan) al melde mij moeder achteraf altijd 'dat dat niet de bedoeling was, maar omdat iemand anders zo onbeschoft was rond etenstijd binnen te wandelen niet betekende dat zij dan maar niet gastvrij zou zijn.' En of we er maar voor wilde zorgen dat het niet meer gebeurden.
Hoi Rianne, grappig toch hoe de reacties verschillen. En dat jij leerde hoe je je moest gedragen als je bij anderen op bezoek ging. Ik kan me voorstellen hoe je als puber hele hordes mee naar huis nam, deden mijn broer en ik ook. Dan waren mijn ouders aan het werk en dan maakten we tusssen de middag een heel brood aan tosti's. Vervolgens was dan de kaas op, het brood op, de ketchup op.... ja, das niet handig. Vonden mijn ouders ook niet fijn.
VerwijderenIn Limburg gaat de koekjestrommel ook niet dicht en als het etenstijd is dan wordt gevraagd of er mee gegeten wil worden. Er ligt altijd nog wel iets in extra's in de vriezer wat je eventueel nog op tafel kunt zetten of er wordt iets besteld bij bijvoorbeeld "thuis bezorgd" Ik zou me eerlijk gezegd niet prettig hebben gevoeld om met z'n twee aan tafel te gaan en het bezoek te laten zitten zonder eten. Zo gebeurd het overal weer anders.
BeantwoordenVerwijderenOp bezoek gaan bij iemand tegen etenstijd zal ik zelf ook niet snel doen.
Hi Ellen, ik denk dat er in Limburg en Brabant meer gastvrijheid is, althans, dat hoor ik wel eens. Als ik bij iemand langs ga maak ik altijd een afspraak en dat is nooit rond etenstijd, tenzij we er gaan eten natuurlijk!
VerwijderenSinds ik van school ging heb ik in het buitenland gewoond, kom af en toe eens terug en erger me groen en geel aan de "gastvrijheid". Onlangs kwam ik via Rotterdam uit Londen en moest nog verder naar Brabant. Er was een treinstaking, het zou later worden en ik informeerde mijn neef. "Wij eten om 6 uur" was zijn reactie! En dan die keer dat ik mijn aanstaande echtgenoot ging voorstellen. Wij kwamen helemaat uit Parijs gereden, het werd wat later en we vonden de hond in de pot. Ik geneerde me dood en we gingen toen maar ergens frieten en kroketten eten. We kregen echter wel wat sterke drank ingeschonken...
BeantwoordenVerwijderenHa Anna Lines, heeft je neef niet gewacht??!!! Wat apart! En ook een rare situatie met je aanstaande.... ik denk niet dat het overal zo is, maar jij hebt het wel slecht getroffen zeg!
VerwijderenIk ben geboren en opgegroeid in een dorpje dat bestond 21 boerderijen en een totaaloppervlak had van rond de 4 km2. Dus verre van dichtbebouwd. Er kwam ook weinig bezoek langs, al was onze boerderij een uitzondering omdat het onder de dictatuur viel van monumentenzorg. Er kwamen nogal een bemoeiallen langs van die club. Wij waren dus wel 'vrömd volk' gewend.
BeantwoordenVerwijderenMaar toen in 1951 de eerste Molukkers naar Nederland kwamen werden er in onze woongemeente 3 opvangkampen ingericht. Uiteraard 'verkenden' ze ook de omgeving en kwamen zodoende ook wel eens binnen. Ik herinner me dat er eens iemand kwam zo rond half twaalf en toen we hem vroegen om mee te eten weigerde hij beslist. Wij gingen eten en ook tijdens het eten is hem een paar keer gevraagd om mee te eten, maar dat wilde hij echt niet.
Tot op de dag van vandaag weet ik nog niet of hij gewoon niet durfde, of wantrouwen had tegen het 'vreemde' eten.
Hoi Willem, wat bijzonder. Waarschijnlijk heb je gelijk en was de oorzaak het onbekende eten. Misschien in combinatie met niet durven. Ik kan me voorstellen dat je niet voor gek wil staan en bang bent dat je dingen niet lust. Deze persoon had misschien al eerdere moeilijke ervaringen tijdens de inburgering!
VerwijderenIn 1951 was er beslist geen sprake van hulp bij inburgering. Eerder het tegendeel; de Ambonezen, zoals de Zuid-Molukkers toen nog genoemd werden, moesten het allemaal z3lf maar uitzoeken. Heb het later wel eens aan mijn ouders gevraagd, maar ook de bevolking wist er niks van af dat de voornamelijk voormalige KNIL-militairen in de omgeving gehuisvest werden. De gemeenteraad wás kort tevoren ingelicht en in onze gemeente kwamen zoveel omdat onze burgemeester een voormalig KNIL-officier was geweest en ze 'dus wel aan zou kunnen', vertelde mijn opa jaren later. Hij was in die tijd locoburgemeester en zat daardoor redelijk dicht bij het vuur.
VerwijderenGrof gezegd; ze werden door de toenmalige overheid gewoon gedumpt ver vandaan bij het 'centrum van de macht.
Hoi Willem, dat van die inburgering bedoelde ik met een knipoog. Ik weet dat mensen aan hun lot werden overgelaten. Dat is lang zo geweest, ook in de jaren 60, 70 en 80! En daar hebben deze mensen nu nog last van. Spreken slecht Nederlands, moeten hun kinderen en kleinkinderen constant inschakelen en ook die tweede en derde generaties lopen nog tegen van alles aan die voor leeftijdsgenoten heel gewoon zijn.
VerwijderenIk lees hier wat kritiek op 'afgepast koken'. Zelf vind ik dat eigenlijk alleen maar goed. Mocht er bezoek zijn rond etenstijd, dan haal ik wel ergens iets.
BeantwoordenVerwijderenHi Bertiebo, Van mij geen kritiek op afgepast koken, met twee mensen in huis, waarvan je precies weet hoeveel ze eten, doen wij het ook. Of we koken express wat meer voor een tweede (of derde ...) ronde (dan gaat het eerst de vriezer in). Toch soms een klein restje van iets, dat gaat gelukkig bijna altijd wel op.
VerwijderenHier is het een mix: 1 koek, maar ik stuur niemand wel voor het eten. Al blijft er zelden iemand spontaan mee eten. Ik kook altijd teveel.
BeantwoordenVerwijderenHi Nans, ook duidelijk toch! 1 Keer koek is ook prima, het gaat erom wat jij prettig vindt!
VerwijderenWat een mooi verhaal mevrouw Niekje, en heel herkenbaar. Dit soort verhalen lees ik veel over hoe mensen Nederland ervaren. Ik vind het altijd enorm leuk om de cultuurverschillen te zien en hoe dat wordt beleefd.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicole, dank je! Ja die verschillen zijn reuze interessant om over te lezen en te horen.
VerwijderenZoals met zoveel dingen heb ik daar niet veel herinneringen aan. Er was altijd ruim voldoende zeker bij oma en opa en koekjestrommel kan ik me niet herinneren op tafel.
BeantwoordenVerwijderenZelf kook ik ook redelijk afgepast en onverwacht bezoek rond etenstijd hebben we nooit dus dat is makkelijk.
De restje die ik wel heb gebruik ik inderdaad vaak voor de lunch, met restjes groente maak ik een salade of gevulde omelette.
Als stiefkinderen komen maak ik veel, echt veel en H zegt altijd dat dat veel te veel is, maar het is altijd op als ze weggaan. In ieder geval weet ik dat ze lekker hebben gegeten bij mij en dat zeggen ze ook
Hoi Lot, net als jullie krijgen wij ook nooit bezoek rond etenstijd, tenzij we afspreken dat mensen komen eten. En ik ga nooit naar mensen toe op dat moment. We koken redelijk afgepast en hebben soms kliekjes, meestal niet. Fijn dat je zulke smulpapen als gasten hebt, dan heb je ook eer van je kookkunsten!
VerwijderenMijn nichtje en haar man hebben drie pubers... en veel ruimte in huis. Het is dus altijd zoete inval daar -- zeer regelmatig komt er een compleet sportteam of schoolclub binnenvallen. Maar wel separaat van de feitelijke huishouding (in de extra ruimte is ook een keuken) en de jongelui redden zichzelf -- met pizza en chips uiteraard. Af en toe komt een volwassene even kijken of het nog goed gaat! Maar dat kunnen niet alle ouders hebben natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenHoi Petra, dat is ontzettend leuk voor die pubers! Ik had vroeger ook wel vrienden waarbij dat thuis zo ging. Die woonden wat ruimer en hadden daardoor ook meer plek voor al die jongeren. Een vriendin woonde aan het water, haar ouders zaten behoorlijk goed in de slappe was, en zij hadden ook een speedboot waar we mee over de Brielse Maas scheurden. Een van haar broers bestuurde de boot. Dat waren leuke tijden!
VerwijderenIk woon al zo lang in NL maar heb nooit aan sommige dingen kunnen wennen. Ik weet nog dat ik bijvoorbeeld ipv van thee of koffie limonade vroeg en dan kreeg je geen koekje bij sommige mensen. Ik heb altijd veel met andere culturen te maken gehad en dan hadden we het over wat raar was in de Nederlandse cultuur dan kwam vaak het koektrommeltje en wegwezen het is zes uur verhaal. Ik zou nooit iemand wegsturen tegen etenstijd, hoe moe ik ook ben. Ik verzin wel wat. Koekjes, taart blijft op tafel staan tot echt niemand meer iets wil of dat t op is.
BeantwoordenVerwijderenHoi Pourqoui pass???, Leuk om jouw ervaringen te lezen. Het is misschien een beetje ouderwets nu, maar ik weet zeker dat er nog wel mensen zijn die de trommel wegzetten. Wij laten ook alles staan tot het op is of tot het bezoek vertrekt.
VerwijderenHier ook geen dichte koektrommel, als mijn kinderen of kleinkinderen komen mogen ze in alle kasten en lades kijken en kiezen wat ze willen snoepen, al heb ik daar ook de wat gezondere “snaai” bij liggen dat ze ook vaak kiezen. Waarschijnlijk toch van huis uit meegekregen.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder kookte altijd voor een paar personen extra, want waar en negen kunnen eten kunnen er ook twaalf eten. Er bleef ook nooit iets over want mijn broers aten als dijkwerkers (waren ook altijd druk bezig en zaten overdag alleen tijdens het eten).
Als ik weet dat er geen eters komen kook ik altijd afgepast, en bij onverwachte meeëters bedenk ik altijd wel wat.
Leuk blog, leuke reacties!
Ria
Hoi Ria, maakt inderdaad veel los dit onderwerp. De meeste mensen lukt het wel om iets extra's op tafel te zetten bij onverwacht bezoek tijdens etenstijd. Iets laten bezorgen of afhalen kan meestal ook wel. Wij koken ook redelijk afgepast voor ons tweetjes, maar hebben een vriezer en koelkast vol eten dus er is altijd wel genoeg voor meer!
VerwijderenMeegemaakt bij familie, we kregen drinken en hun gingen aan tafel! Wij kregen niks, wij zijn weggegaan naar de friettent en mijn moeder is dit nooit vergeten, dit was een zus van mijn vader.
BeantwoordenVerwijderenBij mijn oma moeders kant kon alles en iedereen aanschuiven, volop eten koekjes etc!
Bij mijn ouders bleef iedereen altijd plakken en er was altijd volop eten voor iedereen.
Bij mij komen ze zelfs op vakantie hele dagen langs en eten en drinken mee! Is soms ook iets te veel van het goede maar ja familie hé!
Hoi Anoniem, van het ene uiterste naar het andere uiterste! Wat een vertoning zeg, wel drinken maar geen eten, en zij aan tafel. Ik snap dat jullie zijn opgestapt!
VerwijderenWat heerlijk he dat bij zoveel verschillende culturen er verschillende vormen van gastvrijheid zijn. Het lastige is om als buitenstaander hier de vinger op weten te leggen. Je moet er altijd van uit gaan dat mensen het beste proberen te doen maar dat ze handelen vanuit opvoeding en cultuur.
BeantwoordenVerwijderenHoi Herma, het is inderdaad erg interessant om al die cultuurverschillen te zien, zelfs binnen onze landsgrenzen verschillen de gewoonten nog per streek/provincie. Ik denk ook dat niemand bewust ongastvrij is en zijn best doet op basis van wat ze zelf geleerd hebben. Ik ben trouwens weleens bewust ongastvrij, maar dan alleen wanneer het erg laat in de avond is. Dan vertel ik mijn bezoek dat ik naar bed wil!! Gelukkig vindt niemand in onze vriendenkring dat raar, en tegenwoordig gaan ze eigenlijk ook wel uit zichzelf op tijd weg... we worden allemaal een dagje ouder!
VerwijderenBeetje laat...ook ik kook eigenlijk voldoende voor 2 personen behalve in de zomer dan maak ik vaak een maaltijdsalade of een quiche waar we 2 dagen van eten, en dat kwam goed uit de afgelopen week we kregen maar liefst twee maal onverwacht bezoek:-) In mijn optiek heeft gastvrijheid ook wel (niet altijd) met geloof te maken onze 1,5 jaar wonen in 's Hertogenbosch leerde mij dat de mensen daar gastvrijer zijn dan hier in de provincie Utrecht en sowieso is de provincie Utrecht slecht voorzien van winkels met lekkere dingen althans dat vinden wij. Ik ben 40 jaar geleden au pair geweest in Israël en deze mensen waren erg gelovig inclusief alle gebruiken van gescheiden keukens. Gastvrij waren ze helemaal niet naar 'anderen' met een afwijkend geloof. Alleen 'eigen' mensen waren welkom en ik als niet gelovige mocht ook niet in dezelfde ruimte eten en er werd ook onderscheid gemaakt in het eten. Later in Amsterdam heb ik vaak opgepasd bij Joodse families en ook toen gingen traktaties voor de kinderen mijn neus voorbij. Grappig genoeg woont mijn moeder nu in Amsterdam Buitenveldert een wijk waar veel Joodse mensen wonen en ook bij haar in het gebouw wonen mensen waar je als niet gelovige niet zo welkom bent.
BeantwoordenVerwijderenHoi Ilona, ook op late reacties reageer ik, geen probleem dus. Misschien dat het met geloof in verband gebracht kan worden, daar weet ik niet zoveel van, maar misschien is het delen wel iets wat gelovigen met hun geloof meekrijgen. Ik heb ook als au-pair bij een Joods echtpaar gewerkt (dat kan je lezen in mijn avonturen over wonen in Engeland) en die vond ik naar mij toe ook niet gastvrij naar mij en mensen die niet Joods waren. Zoals jullie dat doen doen wij dat ook. Meestal afgepast koken, maar soms een extra grote portie voor een tweede (en derde..) keer. Veel eten is lekkerder als het even heeft gestaan en handiger om in grote porties te maken. Stoofvlees, bonenstoofpotten, ovenschotels etc.
VerwijderenOh, herkenbaar, hoor. Ik was ooit op familiebezoek bij een oom en tante van een toenmalig vriendje. Het hele gezin zal al aan tafel en moeder wilde net een schaal broodjes op tafel zetten toen wij binnen kwamen. De schaal met broodjes werd terug gezet en er werd niet gegeten. Ik herinner me nog goed hoe bizar ik dat vond. Hier is altijd iedereen welkom. Voor koffie met koekjes of een avondmaaltijd. Misschien is dat mijn Brabantse afkomst ;-)
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicky, nou ja zeg!!! En zelfs als er geen broodjes meer waren hadden ze vast nog wel boterhammen. Gekke dingen doen mensen toch! Ik vermoed dat de mensen in het zuiden van ons land een wat gastvrijere inslag hebben.
Verwijderen