toch geen lijstje?

Mijn liefde voor lijstjes steek ik niet onder stoelen of banken. Hier niet, thuis niet, op mijn werk niet. Maar ik heb nu het idee dat mijn eetbuilijstje, of beter gezegd mijn eetbuivrijedagenlijstje geen succes is. Ik kan het niet meer volhouden zoals ik het een poos geleden wel kon volhouden om dagelijks een vinkje te zetten. Mijn teller liep toen op naar 90, nu kom ik niet meer verder dan 15.  En dan begin ik weer opnieuw. 

Maar soms niet meteen. En dan lijkt het eigenlijk beter te gaan dan wanneer ik zo'n lijstje klaar heb staan in mijn computer. 

Hoe zit dat dan? Ik heb nu een lijstje klaarstaan voor na onze vakantie in de Elzas. We zijn op 30 of 31 juli terug, en dan zou ik aansluitend vanaf 1 augustus weer mijn eetbuivrije dagen kunnen gaan tellen. In theorie een prima plan, in praktijk weer een lijstje waarvan ik nu al weet dat het niet vol te houden is tot het einde van het jaar, en dan in januari weer met een mooie schone lei verder te gaan.

Het zou betekenen dat ik op vakantie nog een paar eetbuien heb, bijvoorbeeld doordat ik keuzestress heb bij het hotelontbijt op de heenreis. Hetzelfde zou kunnen gebeuren op de terugreis. We reizen wellicht in een keer naar huis en dan stoppen we een paar keer voor een plas- benenstrek- en eetpauze. Zo'n dag is dan een heel rommelige, rare eetdag. Allemaal redenen voor eetstoornisbrein om eens lekker los te gaan. 

Als ik de vakantie niet steeds denk 'dit is de allerlaatste eetbui' dan is iedere dag gewoon een nieuwe dag. Kan ik gewoon eten waar ik zin in heb en op tijden die passen bij ons ritme en is geen enkele dag een mislukte dag. Er zijn namelijk geen regels om te overtreden wanneer ik geen lijstje bijhoud. Op reis zijn eetregels lastig na te leven en kunnen ze de vakantie, in ieder geval een aantal vakantiemomenten, grondig verpesten. En dat zou jammer zijn, voor mij maar ook voor T. 

Die eetbuien zijn er, daar heb ik me nu wel bij neergelegd. Dat heeft een tijd geduurd, na iedere eetbui kwam er steeds een beetje meer mededogen met mezelf. Accepteer ik ze volledig? Nee, dat nou ook weer niet. Ik probeer nog steeds om niet aan de eetbuidrang toe te geven. Maar wanneer ik geen lijstje bijhoud is er ook geen reden om de dag als 'mislukt' af te schrijven. Dus een hapje extra hier, een snoepje extra daar, een schepje extra zus en een slokje extra zo zijn dan geen 'eetregelovertredingen' en daarom ook geen reden om dan maar de boel de boel te laten en eens lekker de eetbui toe te staan.

Zou de vergelijking met een puber die niets mag en dan juist datgene gaat doen waarvan hij weet dat het niet mag hier opgaan?  Want hoe minder ik mag van mezelf, hoe meer eetstoornisbrein zich gaat roeren. En wanneer ik van mezelf van alles mag merk ik dat ik nadenk over wat ik echt wil en dan lukt het me vaak ook om dat dan te eten. Ik durf nog steeds niet alles te eten en houd met nog strak aan mijn eettijden. Maar de eetbuifrequentie neemt af en de eetbuien zelf zijn minder groot zijn. Er is in mijn beleving sprake van enige vooruitgang. Op een stappenschaal van 1 tot 10 heb ben ik nu 2 stappen verder. De eerste stap is berusting. 

De tweede stap is dat is dat ik zo af en toe al wat afwijk van mijn vaste eetrepertoire. Dit doe ik nog niet dagelijks, maar het begin is er. Ik hoop er in de vakantie weer mee te kunnen oefenen en wil dan, wanneer we terug zijn, doorgaan met veranderen zodat ik niet iedere keer al die stress heb wanneer ik ergens anders of op een ander moment moet eten. 

Morgen ga ik trouwens ook al even uit mijn comfortzone, dan ga ik lunchen met vriendin T. Ik heb de kaart van het restaurant al uitvoerig bestudeerd maar nog niet definitief besloten wat ik neem. Ik twijfel nog tussen twee dingen. Daar neem ik morgen, als we er zijn, een beslissing over.