hoe een eetregel erin sluipt

Al jaren eet ik mijn toetje om 19.45 uur, ongeveer een kwartiertje na het eten. We eten om stipt 19.00 uur en na het afruimen van de tafel, inruimen van de vaatwasser en schoonmaken van het kookeiland is het dan meestal rond 19.30 uur. Dan gaat T. op de bank zitten en eet hij daar zijn dessert. Ik zet mijn laptop op tafel en ga blogs lezen terwijl ik mijn bakje vla, of op zaterdag mijn kom ijs met slagroom, eet. Na het toetje maak ik twee bekers thee klaar, pak nog wat lekkers en ga dan ook op de bank zitten waar we samen het acht uur journaal kijken.

Vorige maand merkte ik dat ik al een poosje wacht tot 19.50 uur voor ik begin met eten van mijn nagerecht. Nadat ik dit had geconstateerd heb ik het een paar dagen aangekeken en inderdaad, het was inmiddels een vast patroon geworden. 

Vandaag probeerde ik om 19.45 uur mijn vla te eten maar het 'lukte' niet. Ik wachtte tot het tien voor was. Hoe raar is dat? Volgens mij is de nieuwe eettijd nog niet zo lang geleden, misschien een maand of twee, ingegaan, maar nu al is het een goed geasfalteerde snelweg. Een neurologische verbinding in mijn hersenen die niet meer terug te draaien lijkt. 

Ik schrijf heel bewust 'lijkt' want het is natuurlijk onzin dat dit niet meer anders kan. Mijn hersenen hebben zich ingesteld op 19.50 uur. Het vaker ik op dit tijdstip mijn toetje at, hoe gladder het paadje in mijn hersenen werd. Het is geen ramp natuurlijk, maar het besef dat het gebeurt, dat ik het lastig vind om het niet te doen betekent voor mij dat ik er weer een eetregel bij heb, en dat terwijl ik er juist vanaf wil!

Dit verschijnsel is geen onbekende in eetstoornisland. Eten en de tijden waarop er wordt gegeten liggen voor veel eetstoornispatiënten vast. De regels wat je op welke tijd mag eten worden door niemand voorgeschreven, maar ontstaan in onze hoofden.

Ik weet dat er bij sommige therapieën aandacht aan wordt besteed en dat er opdrachten zijn om deze ongewenste starre structuur om te buigen. Zo wordt bijvoorbeeld geadviseerd om hetgeen je normaal als avondeten zou eten te verplaatsen naar de ochtend. Een pizza, een bordje pasta, een willekeurige andere warme maaltijd, als het maar lastig is. De lunch komt dan in plaats van het ontbijt en je toetje, dat eet je als tussendoortje zomaar ergens op de dag. 

Je kan natuurlijk met kleine stapjes beginnen als je de wisseling van diner en ontbijt een brug te ver vindt in het begin. Een ijsje bij het ontbijt, yoghurt met muesli als lunch en meer kleine, maar niet onbelangrijke wisselingen. 

Heb ik dit ooit gedaan? No way José! Ik moet er ook niet aan denken dat ik 's ochtends pizza eet, of boerenkool met worst. Maar ik ben natuurlijk geen goed voorbeeld. 

Wanneer ik naar mijn man kijk en zie wat hij eet en wanneer, dan zie ik het bij hem weleens gebeuren dat hij 's ochtends ontbijt met een restje soep en een boterham. Midden op de dag, zeker wanneer hij aan het werk is, een bord pasta eten lukt hem ook zonder problemen. Hij zou juist niet blij zijn als hij iedere dag hetzelfde zou eten bij het ontbijt en de lunch. 

Lang, heel lang geleden, toen ik nog 's avonds op stap ging, kwam het wel voor dat ik 's ochtends iets ongebruikelijks at als ontbijt. Een halve rol kaakjes bijvoorbeeld. Maar dat was uit luiigheid en gemakzucht. Nu kan ik me dát niet meer voorstellen. 

Een poging om korte metten te maken met de toetjesregel heb ik tot nu toe nog niet echt gedaan. Wel een beetje halfslachtig. Wat verstandig zou zijn zou de volgende afspraak zijn: toetje eten na het eten en voor het acht uur journaal. Dat is een vrij ruim tijdslot en geef mogelijkheden tot variatie in de eettijd. Misschien lukt het dan wel, al is het dan nog steeds een eetregel. Ik kom er nog wel een keer op terug.