het moet perfect zijn

Bij een restrictieve eetstoornis is ieder eetmoment een hele happening. Er mag gegeten worden! Vol ongeduld kijk ik op de klok om te zien of ik mijn eerste hap havermoutpap al kan eten, of ik al aan mijn lunch kan beginnen, is het al snacktime? 

Het eten is zo belangrijk geworden dat er niets mis mag gaan. Het moet perfect zijn. De havermout en melk worden afgemeten met een maatschepje en de tijd die het moet koken is ook afgepast. De havermoutpap moet niet te dik, maar zeker niet te dun zijn. Is het niet zoals ik wil dan ben ik teleurgesteld. 

Hetzelfde geldt voor mijn lunchsalade. Die maak ik altijd 's ochtends zodat de smaken een beetje kunnen intrekken. Ik zet het bakje niet in de koelkast want ijskoud vind ik het niet lekker. Ik zorg ervoor dat ik altijd alle vaste ingrediënten in huis heb. Ik maak er een lekkere salade van door extra's toe te voegen zoals een gekookte eitje of avocado. Restjes groenten van een avondmaaltijd doe ik er soms ook in. Ik zorg ervoor dat ik er iets lekkers van maak want ook deze maaltijd moet  een feestje zijn. 

Tenslotte is het heel belangrijk dat mijn avondeten precies is zoals ik wil. Thuis kan ik daar natuurlijk voor zorgen, maar wanneer ik niet thuis eet dan kan het enorm tegenvallen, zelfs in een restaurant! En als het niet perfect is dan is het zonde van de calorieën.

Jaren geleden deed T. de weekboodschappen op vrijdag in de supermarkt. Op de boodschappenlijst staan altijd appels, ik eet er een per dag. T. eet ze niet. Mijn appels moesten destijds een bepaalde maat en vorm hebben. De kleur was minder belangrijk. Bij het uitpakken van de boodschappen, mijn taak, dook ik als eerste op de appels. Vaak waren de appels niet zoals ik wilde. Wel het juiste ras, maar niet de juiste vorm en maat. Dit kon nog wel eens voor wat strijd zorgen. 

Zo'n 8 jaar geleden zijn we overgestapt op online boodschappen doen en wanneer T. de boodschappen heeft opgehaald en opgeborgen zie ik vanzelf wel hoe de appels eruit zien. Ik heb gemerkt dat ik dat prima vind. Alternatief is dat ik zelf appels ga kopen. Ik doe al tussendoor boodschappen bij de Turkse super, de markt en soms bij een andere super, maar dat zijn dingen die alleen daar of vers gekocht kunnen worden. En om ook appels  op die andere boodschappenlijst te zetten dat gaat me te ver. 

Tuurlijk is er niets mis met uitzien naar een lekkere maaltijd of traktatie. En een favoriet product of merk hebben. Het is pas lastig als het zulke vormen aanneemt dat je niet meer spontaan iets anders kan eten. Speciaal omfietst omdat jouw brood bij  jouw filiaal is uitverkocht. Een boterham weggooien omdat er een luchtbel in zit. Een snee roggebrood weggegooien omdat hij dikker is dan de andere. Een maaltijd als mislukt zien omdat het niet was wat je er van verwachtte. Soms is eten gewoon eten, en soms is het niet perfect. Het moet dan niet je dag verpesten en - in mijn geval - geen eetbui uitlokken!